achtergronden

Hallo lieve mensen, die schijnbaar te verlegen zijn om af en toe te reageren, of gebeurt er gewoon niets in Nederland?
Terwijl jullie zitten te wachten op een mooie nazomer, zit ik te wachten op het regenseizoen. Ik weet niet hoe het komt maar na 2 maanden 40 graden, heb je het wel een beetje gehad. Je denkt dat je went aan die hitte, maar de laatste dagen trek ik het slecht. Gisteren hadden we dan eindelijk weer een buitje na een lange droge week, maar zelfs dat hielp niet, want na wat schamele spetters bleven de wolken hangen, zodat het ook nog benauwd werd en de smog lekker boven de stad bleef hangen. I
ndia heeft ook geen afval ophaal systeem dus het afval wordt verbrand in de straten en dat brengt ook heel fijne geuren met zich mee.
Ik zal jullie een beetje inleiden in de achtergronden van de kinderen, waar ik dagelijks mee omga. Sommigen zijn wees of half wees, maar de meesten verblijven in het kindertehuis om financiële redenen. Ze wonen verspreid door Tamil Nadu, de provincie, waarin Madurai ligt. De meesten wonen in hutjes, maar ook in hutjes zit verschil. Er zijn hutjes, die volledig gevlochten zijn, zowel het dak als de muren en er zijn hutjes die wel stenen muren hebben, maar een gevlochten dak hebben en andersom. Hun ouders zijn vissers, boeren, of werken in de bouw. Het bouwen van een huis gaat hier anders in zijn werk dan in Nederland. In de buurt waar ik 'woon' worden momenteel 2 huizen gebouwd, en vanaf het dak van het kindertehuis kan ik rustig bekijken hoe dat gaat.
Op blote voeten sjouwen de mensen de materialen omhoog naar het dak. Een vrouw in een sari loopt de hele dag de trap op en af met 6 bakstenen op haar hoofd. Langzaam maakt ze twee stapels op haar hoofd, controleert of de boel in evenwicht is en begint dan het levensgevaarlijke trappetje op te lopen. Ga in de bouw, lekker werken in de buitenlucht zeggen ze dan.
Iedere tweede zondag van de maand komen de ouders op bezoek en wachten de kinderen in spanning de ochtend af. Sommige ouders komen niet, want er is geen geld om de reis te betalen.
Simla's ouders zijn zowel in juli als in augustus niet gekomen. Vroeger woonden haar ouders in Madurai bij haar oom en tante, toen kwamen ze heel regelmatig langs. Maar het huis was te klein er was te weinig werk in de buurt. Haar ouders zijn teruggegaan naar hun geboorte plaats op een afstand van twee uur reizen. Ze is vijftien jaar en heeft twee zussen die al getrouwd zijn en als je in India als vrouw trouwt, hoor je vanaf dat moment toe aan de familie van je man. Haar broer woont en werkt in een fabriek, haar vader werkt in de bouw, en haar moeder is huisvrouw. Ook haar vader slaapt waar hij werkt, dus is haar moeder meestal alleen in huis en dan raakt het geld een keer op, als vader en broer het niet kunnen komen brengen. De werkweek duurt immers zeven dagen voor deze mensen. Het bezoek van de ouders is niet alleen voor de gezelligheid, maar heeft ook een functie. Het is namelijk de bedoeling dat de ouders zeep om kleren te wassen en shampoo en dergelijken meenemen en wat lekkere dingen om aan het eind van de middag te eten. Kleding moet ook van de ouders komen, afgezien van het schooluniform.
Het brengt voor Simla heel wat problemen. Van mij neemt ze niets aan, want ik ben een gast, dus probeert ze van andere kinderen geld te lenen of zeep. Maar 30 roepies (ruim een halve euro) is veel geld voor hen, dus vragen ze het terug, en dan gaat Simla van andere kinderen lenen om het terug te betalen.
Een ander wonderlijk verhaal is dat van Nirmela. Nirmela is veertien en wees. Haar thuis is bij haar oma en dat is alles dat ze nog aan familie heeft. En Nirmela is het enige familielid dat haar oma nog heeft. Om zichzelf en Nirmela te onderhouden, moet haar oma iedere dag werken. Ik had erg te doen met haar oma, want het lijkt me een nogal eenzaam bestaan, maar alles wat men daar in India over te zeggen heeft is: It is her fate. Ze gebruiken nog niet het woord destiny.
In de huttenwijken spelen de kinderen ook andere spelletjes, dan wij in Nederland want speelgoed hebben ze niet. Deze week heb ik twee spelletjes met 5 steentjes geleerd. (die spelletjes hebben uiteraard een naam, maar die kon ik helaas niet onthouden) Bij het eerste spelletje gooi je de 5 steentjes omhoog en probeert er zoveel mogelijk op de achterkant van je hand te vangen. De steentjes die je hebt gevangen gooi je weer omhoog, vanaf de achterkant van je hand en probeer je weer te vangen in je handpalm. Twee personen herhalen dat een paar keer en wie er de meeste in de handpalm wist terug te krijgen heeft gewonnen. In het tweede spelletje ben ik vreselijk onhandig. Je gooit de steentjes over de grond en pikt er eentje uit. Dat steentje gooi je omhoog. Terwijl dat steentje in de lucht de verkeerde kant op gaat pak je een steentje op van de grond, en dan is het de bedoeling dat je het steentje in de lucht ook weer opvangt, maar dat gaat bij mij nog niet van harte. De truck is dat je je hand laag bij de grond houdt als je opgooit en het steentje in de lucht met je ogen blijft volgen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. (voor kneuzige neli ten minste) Als je alle vier de steentjes hebt kunnen pakken, begin je opnieuw, maar dan pak je er twee tegelijk op van de grond en tot slot moet je ze alle vier tegelijk pakken, maar dat is voor mij niet weggelegd. Als jullie je vervelen, en ik krijg sterk de indruk dat jullie je vervelen, dan moet je het maar eens proberen, gegarandeerd lol!
Zo heb ik er een echt interactief mailtje van gemaakt, ik ben weer trots op mezelf. Bovendien help ik jullie misschien een beetje de Nederlandse problemen te relativeren. Als je eens een mindere dag heb, denk dan maar ach ik heb in elk geval schone kleren en zeep om me te wassen, onder een lekkere warme douche!
Heel erg veel liefs en groeten en knuffels, en stuur alsjeblieft jullie regen deze kant op. Dan zijn we allemaal blij. oh en tot in december, want ik kan mijn visum hier niet verlengen! (tamar blij?)
Neli peterselie (is dat eigenlijk wel met ie of alleen een i)