Pages

Wednesday, July 26, 2006

aflevering 4

Hallo lieve mensen,
het heeft even geduurd, maar er is weer een mail uit India en ik heb veel te vertellen. ik vertel het even niet in chronologische volgorde, ik zal proberen het niet al te verwarrend te maken! De kinderen hebben deze week examens, dus een weekje vrij voor mij en we zijn er maar meteen op uit getrokken.
Gisteren zijn we om half zeven opgestaan en om kwart voor acht vertrokken we met de bus vanuit Madurai naar Kodaikanal. Een gammel busje, waarin het natuurlijk steeds warmer werd, waarin allemaal verkouden gorgelende - ja dat was erg verfrissend- mensen inzaten. De reis duurde 4 en een half uur, waarvan we een half uur stil hebben gestaan in een dorpje, waar bedelende kinderen de bus inkwamen, die hebben we mee laten genieten van de chocolade koekjes! Het was wel een mooie reis. Eerst gingen we een hele tijd door het platte land, waar mensen in de bloedhitte hun land zonder enige machinerie bewerkten. Om de velden heen stonden hoofdzakelijk gevlochten hutjes, maar hier en daar ook een huis. en een positief punt: kinderen in schooluniformpjes (zowel jongens als ook meisjes!!) We hebben kennis gemaakt met allerlei soorten palmbomen. Hele lange dunne stammen, met bovenin een klein bolletje van bladeren. We zagen steeds meer bergen om ons heen, die alsof ze op de aarde geplakt zijn uit de grond steken. En je raad het al: ook wij gingen omhoog. Vanaf het moment dat we gingen stijgen, ging de bus echt in een slakkengangetje. Gelukkig maar, want de afgronden waren op de meeste plekken diep en stijl. Dat zorgde wel voor de mooiste uitzichten, eerst over de velden, daarna over de andere bergen en valleien. Verder hebben we kennisgemaakt met een complete apenfamilie, groot en klein, gezellig picknicken aan de rand van de weg! Aangekomen in Kodaikanal - onze plaats van bestemming - zijn we in een hotel midden in het centrum gedoken. Een kamertje met TV en een normaal toilet. En het eten is hier ook nog eens heerlijk! De sfeer in het hele dorp is geweldig. Het is hier rond de 20 graden, wat voor ons nu echt koud voelt. Het regenseizoen is hier al begonnen en dat hebben we zeker gemerkt vandaag.
Gisteren zijn we naar het meertje gelopen. Het is een stervormig meer, dus kun je niet zien hoe groot het is als je ervoor staat. Dus wij dachten hup daar lopen we even omheen. Bleek het nog een behoorlijk eindje te zijn. We hebben hier wel aan onze conditie gewerkt! Het was niet vervelend om te lopen, want er kwamen allerlei mensen voorbij op fietsen en paarden, waarvan sommigen met ons op de foto wilden. Blanke mensen zijn echte een attractie in zuid India. Hier in Kodaikanal zitten er wel meerdere, maar de Indische touristen die hier naartoe gekomen zijn vinden ons ontzettend interessant om te bekijken. Dit ervaren we een Madurai nog veel erger. Vorige week waren we in het Gandhi museum aldaar, en wij bleken voor een aantal schoolklasjes interessanter dan alles in dat hele museum! Sommigen kinderen gingen zelfs expres heel dicht langs ons lopen. En ze zwaaiden ons na vanuit bussen, alsof we de rolling stones waren.
Over het meer hadden we natuurlijk ook weer prachtige views. Romantische bootjes over het meer en waterlelies, maar vooral de bomen zijn hier erg indrukwekkend. Ze zijn zo verschrikkelijk hoog allemaal. Je blijft ernaar kijken. Dat de lucht een beetje grauw was, gaf er nog een extra apart sfeertje aan.
Vanochtend was het erg mooi weer. De zon scheen en het was warm, we hebben een korte wandeling gemaakt waar we uitzicht hadden over allerlei soorten terrasplantages, dorpjes lager in de vallei, wederom die mooie bomen en een gigantische diepte. Helaas sloeg het weer om toen we in een park even dachten te gaan chillen. Een kleurrijke aangelegde bloementuin, met heggetjes in de vorm van olifanten, en daar viel ineens een koude nevel overheen en jawel het ging regenen. Een echte moesson stortbui. In de middag bleef het af en toe druppelen en bewolkt, dus hebben we een taxi gehuurd, die ons langs allerlei mooie plekjes voerde en steeds rustig op ons wachtte. The green valley view had prachtig moeten zijn maar alles dat we zagen was een enorm dekbed van wolken. We dachten even dat we in apenheul waren, want die beestjes waren daar blijkbaar nogal gewend aan mensen! Onderweg zagen we tegen een berghelling een paar tentjes staan, die voor sommigen als huis moesten dienen. een paar stokken een paar kleden, that's it. en ik kan je zeggen: het is hier koud ‘s nachts. We hebben nog wat watervallen gedaan, waarvan er een verstopt zat in een bos met een geweldige biodiversiteit om het maar even mooi te zeggen. Het regenseizoen duurt hier maar liefst 6 maanden, dus alles groeit en bloeit als een gek! Welkom in de tropen! voor pap en mam: als jullie met de kerst komen is het hier winter, maar ook dat schijnt erg mooi te zijn (dikke jas mee dus!)
Om even binnen te kunnen zijn hebben we ook een museum voor flora en fauna aangedaan, vet illegaal. Allemaal opgezette beesten: vlinders vogels otters, skeletten, slangenhuiden, slangen op sterk water en spinnen tot aapjes en hondjes aan toe en zelfs mensenbaby's waren vertegenwoordigd. Dat was even griezelen. En onze maagjes waren er al niet zo best aan toe van al die bergweggetjes, maar we hebben het allemaal overleefd.
Morgen gaan we weer terug naar Madurai. Eerst op ons gemak nog even genieten van een heerlijk ontbijtje! En dan weer lekker door de bergen crossen.
Voorlopig zijn we even opgefrist in dit luchtkuuroord, zeer verkwikkend! ik kom hier zeker nog een keer terug, al was het maar voor de gezelligheid!
Vrijdag gaat Elisa mij verlaten, dus het is wel even spannend hoe het er in Madurai toe zal gaan wanneer ik daar de enige westerling ben...
daar horen jullie de volgende keer meer over!
Dat de hemel niet op jullie hoofden moge vallen,
heel veel liefs,
nelle

Tuesday, July 18, 2006

Heerlijk in de tropen!

Heej iedereen!
Alles wel daar in het westen? Hier is het even iets minder. Vorige week woensdag dacht ik dat er van het pittige eten wat kruiden in mijn keel was blijven steken en dat ik daarom zo de kriebels had en moest hoesten. Het werd echter steeds erger en ik lag twee nachten wakker van het hoesten! Dus op vrijdag gingen we even langs bij een Indisch doktertje. Nou is alles hier in India nogal basic en zo ook de dokter. Hij had een spreekkamertje achter een gekrompen douchegordijn en binnen moesten de schoenen uit. (degene voor jou zal net een voetschimmel hebben!) Op de toonbank stonden een stuk of twintig bakjes met pillen en daar werd voor iedereen een graai uitgedaan. Zo ook voor mij: ik moest twee dagen lang 3 keer per dag 5 pillen slikken! Wat het was weet niemand, want in India doen ze niet aan bijsluiters en zelfs een naam geven ze je niet! Ook heel leuk was dat ik niet mocht douchen en dat ik letterlijk op water en brood werd gezet! En hier een paar dagen niet douchen is anders dan in NL. De lucht stinkt hier, ‘s avonds hangt er vaak smog boven de stad en je weet wat er gebeurt als het ergens 40 graden is. De reden van het niet douchen was het voorkomen van koorts. Ze hebben hier geen onderscheid tussen koud en warm water, soms is het warm en soms is het koud. Er is ook geen verschil tussen binnen en buiten. Er zitten geen ramen in het gebouw, maar gaten waar een hoor voor hangt en roosters, en ook de deuren sluiten niet hermetisch.
De badkamer verandert ‘s nachts dan ook in een complete dierentuin/insectarium. Je vindt er tropische rode mieren, allerlei soorten tropische muggen/vliegen/dat soort gespuis, tropische vleermuizen, tropische sprinkhanen, tropische kikkers, en zelfs tropische knaagdieren!! Zwarte razendsnelle beestjes met witte strepen op hun rug. Oh en niet te vergeten natuurlijk: salamanders! Jaja het is gezellig op de WC!
Het wordt steeds gezelliger hier trouwens. De kinderen worden wat rustiger (in het begin werden ze hyperactief van een beetje aandacht) als we in de buurt zijn en de gesprekken worden af en toe al wat persoonlijker. Ook het contact met de leiding wordt steeds leuker. Ze beginnen te begrijpen dat wij hen wel gewoon als gelijken zien en Jaqueline blijkt een ontzettende geitenbreier te zijn, dus daar kan ik het zeker goed mee vinden! Ze haalt er nu telkens een van de kinderen bij als ze ook maar een woord niet begrijpt van wat we zeggen. Helaas spreekt de rest zo slecht engels dat er bijna geen beginnen aan is.
Ik geef sinds vorige week muziekles aan kinderen van ongeveer 5 tot 8 jaar. Het erg leuk met die kleintjes en ze zijn superenthousiast. Nu moet ik wel superveel namen onthouden. er zitten ongeveer 20 kinderen in een klas en de meesten zijn niet van het tehuis, erg lastig dus. We zijn laatst op het dak van de school geweest om van daar naar de tempels te kijken. Nu blijkt dat achter de school de wat welvarendere wijk echt ophoudt. Er staan daar hutjes van takken en een beetje klei om een modderig pleintje waar water van een put uit de grond wordt gepompt en waar hout wordt verzameld om vuur te maken. De mensen lopen met gigantische bossen takken en emmers water op hun hoofd. (zoals dat meisje in jungle book, je weet wel) Het was net alsof we eeuwen terug in de tijd stonden te kijken. Er raapte ook iemand een uitgedroogde koeienvlaai op en dat droeg ze vervolgens ook weg op haar hoofd.
De kinderen hebben ons ook laten zien waar de rivier stroomt in het regenseizoen, door de droogte staat niet alleen de rivier stil maar ook de open riolen. Het is hier van een smerigheid dat je je het gewoon niet voor kunt stellen!
Helaas is mijn uurtje weer om, ik hoop snel wat van jullie te horen over het Hollandse leven.
hele dikke knuffel en kus
neli

Tuesday, July 11, 2006

uitstapjes

HAllo allemaal! Moet eerst iedereen die een bijdrage geleverd heeft aan de cadeautjes voor de kinderen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen van het kindertehuis!
Hoe is het in Holland, ook warm heb ik begrepen? om de hitte hier kun je bijna niet meer lachen!
De mensen passen hun tempo er wel aan aan dus daar zijn wij ook maar mee begonnen. In India moet je niet lopen, maar schrijden, zoo kalm als je kan. Dat is de enige manier nu. In andere delen van het land is het regenseizoen al ingevallen, maar hier valt dat helaas later. Afgelopen zaterdag hebben we de Sri Meenakshi tempel bezocht, de tempel bestaat uit duizenden beelden en dat allemaal uit een rots. Het is alleen jammer dat je de beelden in de torens niet zo goed kan zien in de hoogte. In de hal met duizend pilaren, konden we de beelden wel goed bekijken. We hebben nog de zegen van een olifant gekregen: je doet een muntje in zijn slurf en dan krijg je met die slurf een aai over je bolletje. We hebben in een oud paleis een licht en geluid show gezien, die de geschiedenis van Madurai vertelde. het licht stelde minder voor dat kerstverlichting en het geluid was amper hoorbaar, maar ik kon er de humor wel weer van inzien. Zondagochtend zijn we met het katholieke deel van de kinderen mee gegaan naar de kerk uit nieuwsgierigheid. de hindoeïstische kindertjes bleven thuis, maar ze bidden doordeweeks wel voor Jezus. Het maakt ze niet uit ze hebben al zo veel goden dan kan die ene er ook nog wel bij (zei een van de kinderen). De kerk was walgelijk, zo hebben we ze zelfs in Rome niet gezien. Er stond een mariabeeld dat versierd was met gekleurde knipperende kerstverlichting. de kerk was voor een groot deel roze geverfd zodat het net een barbiehuis was. met een woord: een suikertaartje. De mensen zijn trouwens super devoot, vroom alles in die richting, bidden vol overtuiging, zingen uit volle borst mee en kijken zo heilig als Maria zelf!
Zondagmiddag kwamen de ouders van de kinderen op bezoek en voor sommigen de oom en tante. Met sommigen moesten we ook op de foto. We zijn vandaag naar een tourist office gegaan voor wat informatie over Madurai en omgeving. We wilden heel graag met de bus om een beetje zelfstandig te worden hier. Iedereen wil alles voor ons regelen en betalen, dat werd een beetje vervelend en als ik hier zo lang ben wil ik wel een beetje bewegingsvrijheid. Maar mr Prakkash bij wie we dat gedaan moesten krijgen is niet zo gewend aan bijdehante zelfstandige vrouwen. We hebben moeten praten als brugman, maar we hebben het mooi voor elkaar. We zijn met de bus en een geel autootje op drie wielen (je kunt je afvragen hoe veilig het is maar het verkeer gaat hier niet zo hard door de zwakke auto's en infrastructuur)samen met een lerares van de school hiernaartoe gekomen. Weer een hele overwinning!
Tot slot wil ik het nog even hebben over de flora hier. De flora draagt men hier in het haar. De kinderen komen af en toe met complete boeketten aan die ze op mijn hoofd proberen te planten. (ik hoop niet dat ze gaan wortelen)en bindi natuurlijk, dat zijn die rode stippen voor boven je neus. ze proberen me ook aan de oorbellen te krijgen, maar dat gaat me te ver. zeker gezien de manier waarop ze hier een gaatje in je oor zouden maken. Mijn tijd is bijna om dus ik moet de boel afronden, sorry voor alle overbodige letters maar de toetsenborden zijn hier ook niet van een hoge kwaliteit!
Heel veel liefs uit het veel te warme madurai,
xxxxxxx neli peterselie

Friday, July 7, 2006

Dit, is netwerk

Hallo lieve allemaal!!
Hoe is het daar in Nederland? Ik weet dat jullie allemaal hopen op een negatief bericht om me snel weer te zien, maar helaas; dit land is te fascinerend om zomaar te veraten. Ik heb het gevoel dat ik sinds vier dagen in een aan een geschakelde netwerk documentaire rondhups. In het vliegtuig kregen we al een voorpoefje van de indiase cultuur door een Bollywood film over een gearrangeerd huwelijk en ruziende vaders. Op het vliegveld in Chennai was het 30 graden toen we daar om half 1 snachts aankwamen. We hebben een uur gewacht voor de immigratie dienst. Om het vliegveld heen lagen overal mensen op de grond of op stapels dozen te slapen. Het grootste deel van het personeel zat in uniform achter een bureautje te slapen. In totaal waren we 24 uur onderweg. In het kindertehuis werden we hartelijk ontvangen met een welkomst lied en een stevig ontbijt waar we na al die uren erg veel moeite mee hadden. De kinderen zijn allemaal bloednieuwsgierig maar tegelijkertijd superverlegen. Als je naar hen lacht duiken ze helemaal eg in hun jurkjes. De kinderen staan om half zes op in de ochtend. Er gaat een knoerdharde bel door het gebouw waarop alle kinderen braaf naar beneden lopen om te bidden. De school begint om 9 uur en om 4 uur komen de kinderen weer terug. Je zou verwachten dat de 5 begeleiders het erg druk hebben met honderd kinderen maar het meeste doen de kinderen zelf. Na school gaan ze op het dak met stenen en water hun kleren wassen. Pas als ze daar klaar mee zijn mogen ze gaan spelen. Dan hangen ze om ons heen. De oudere kinderen (tot een jaar of 16) spreken erg goed engels. Ze willen alles over Nederland weten. Ze zijn hier absoluut niet gewend aan buitenlanders en willen ons voortdurend aanraken. Eergisteren heeft een van de kleintjes het hele speel uurtje gefascineerd naar mijn hand gekeken en over de nagel van mijn pink geaaid. We eten apart van de kinderen, de afstand was vooral de eerste dagen erg groot, vooral met de begeleiding. Zij spreken amper engels en gedragen zich onderdanig naar ons toe. Gisteren schoof Jaqueline, het hoofd van het tehuis voor het eerst bij ons aan en vanochtend at ze tegelijk met ons. De eerste dagen was alles zo ontroerend dat Elisa en ik allebei af en toe met tranen in onze ogen stonden. Niet zo zeer van verdriet maar van verwondering. Alles is hier zo ontzettend vreemd voor ons, het cultuurverschil is echt enorm en leek aanvankelijk onoverbrugbaar. De ongelijkheid zit erbijvoorbeeld helemaal ingeramd in dit land. Niemand is gelijk; vrouwen en mannen niet, jong en oud niet, arm en rijk niet en ook etnische afkomst doet er toe. De mensen uit de hogere kasten behangen zich als kerstbomen met goed waar ze het ook maar kunnen stoppen om hun rijkdom te laten zien. Maar ook de lagere kasten houden het op een zekere wijze in stand. Ze zijn er zelf heilig van overtuigd dat ze minderwaardig zijn. (sorry dat ik zoveel brabbel maar je doet hier zulke wonderlijke ervaringen op dat ik het echt even kwijt moet!) De kinderen eten op de grond in de gangen, daar maken ze ook hun huiswerk, na het middaggebed. Tijdens het middaggebed lopen de kinderen in kringentjes rond en prevelen een half uur lang in tamil. Ik begin trouwens al wat woordjes tamil te leren en ken al vrij veel namen van de kinderen. We hebben ook foto's gezien van de familie van Jaqueline en haar moeder was gisteren op bezoek.
Eergisteren hebben we de school bezocht. De directrice nam ons mee langs alle klassen. Iedere keer als we een klas binnen kwamen stonden de kinderen op en zeiden ons in koor gedag. Ze hebben ook een bibliotheek en laboratoria voor de betavakken. Er staan zelfs vier computers. De kinderen krijgen goed onderwijs en doen echt indisch staatsexamen. Ze leren naast hun eigen taal en engels ook hindi. Op de school zitten ook jongetjes, niet veel maar toch. Het is een hele grote school.
De buurt waarin het tehuis staat is betrekkelijk rijk. Er staan heuse huizen en sommige mensen hebben zelfs een auto voor de deur (auto's die je in NL alleen in films uit de jaren 50 ziet maar toch). Overal waar geen huizen staan of wegen liggen is afvalbelt. Daar lopen vaak magere koeien, geiten en honden. Vanochtend hadden we onze eerste ervaring met een sloppenwijk. Er staan een soort hutjes waar het 'riool' voorlangs loopt, waartussen door een meisje in een onderbroekje met een hongerbuikje tussen door liep. De meeste mensen zaten daar gewoon in het stof voor zich uit te kijken. Overigens is er in het verkeer wel gelijkheid. Iederen loopt, fietst rijdt jakkert toetert schreidt over de zelfde weg. Je mag zelf bepalen wanneer je stopt, hoe hard je wil gaan en welke kant je op wil. Erg hard gaat het trouwens niet, daar zijn de auto's en de wegen te slecht voor. Morgen begint voor de kinderen het weekend. Morgen zullen we veel tijd met elkaar doorbrangen. Zondag komen de ouders van de kinderen. Zij komen iedere tweede zondag van de maand en brengen indische snacks mee. Ik geloof dat ik het nog niet over de hitte hier gehad heb. Toen we aankwamen stormde het en was het erg bewolkt en toch, heet heet heet. Het is zo bedwelmend dat je de hele dag wel zou kunnen slapen. (de begleiding ziet dat ook als een normale dagbesteding) Nu is de lucht strak blauw en weet je helemaal niet meer wat je meemaakt. Ik kan het ook niet uitleggen omdat het niet vergelijkbaar is met welk zuid europees begrip dan ook. Alle rivieren staan ook droog. Vanuit het vliegtuig konden we overal droge rivierbeddingen zien of hele brede beddingen waar een minuscuul straaltje water doorliep. Er zijn gelukkig wel vetilators in het tehuis, die laten we gewoon de hele nacht aan. We hebben een eigen kamer in het tehuis met ijzeren bedden waar een mager matrasje opligt en twee kussentjes. Eigenlijk stoort het niet zo omdat ik met die warmte alleen maar op mijn rug lig. Voor Elisa is het erger, zij past er namelijk niet in! Ik ben vast en zeker nog allerlei belevenissen vergeten, maar dat komt dan de volgende keer wel weer. Ik ben in elk geval het een en ander kwijt dan hoef ik snachts in bed niet meer zo te malen! (ik mis jullie trouwens wel een beetje stiekem)
Heel veel liefs en dikke knuffels van die kleine