Chennai

Hallo lieve mensen!
Alles goed, hebben jullie al regen? (wij niet)
Donderdag kwam ik na wat inkopen terug in het kindertehuis waar de kinderen allemaal als magneetjes om me heen kwamen plakken. Ze waren bang dat ze me zouden gaan missen in de vakantie. Vrijdagochtend vertrok ik om 6 uur naar het station om met de trein naar Chennai te gaan. De treinreis duurde 8 uur, maar er werd eten langs gebracht, ik had er een muziekje bij en een Engelstalig blaadje, de enige die ze hadden in het winkeltje waar ik hem gekocht had, maar een echt neli-blaadje met Indische actualiteiten. Ik had van te voren geen idee waar ik hier in Chennai zou verblijven. Ik werd eerst meegenomen naar een campus van een college waar Ignacimuthu verblijft. Ik had een zeer korte kennismaking met hem en werd daarna naar een ziekenhuis gebracht. Daar werd ik ontvangen door een paar heuse nonnetjes, zodat ik dacht dat ik in the sound of music beland was. De zusters in het ziekenhuis droegen ook van die hippe witte kapjes op de achterkant van hun hoofd en hadden witte maillots aan (stel je voor dat je een been ziet!).Ik werd met een paar vrouwen in sari meegestuurd naar een handelscentrum, waar een huishoudbeurs gehouden werd. Een zootje elitaire Indiërs had zich daar verzameld om ikea- en blokkerachtige artikelen uit te wisselen en het enige waar ik aan kon denken was slapen. Ze stonden er ook met een elektrisch koffie apparaat en die vrouwen vonden dat allemaal vreselijk interessant, wat een hit! Ik was wel erg blij met het bakkie koffie dat ik er kreeg. Uiteindelijk belandde ik om 5 uur op mijn eindbestemming: een weeshuis en op werkdagen ook een crèche. Ze hebben er 10 wezen, waarvan een van 2 maanden, een van 4 maanden, een van een jaar en een van 2 jaar en ze hebben hier geen plastic luiers, die zijn te duur. Ze binden een dun katoenen lapje om en dat absorbeert... een paar druppels. Heel verfrissend allemaal, gisteren ben ik drie keer onder geplast door een baby, ik ben dus erg blij dat ik wasmiddel heb meegenomen. Op zaterdagochtend werd ik met de kinderen naar boven gestuurd voor een lesje engels. Dat is best lastig als de een 4 jaar oud is, de ander 8, de ander 12 en ga zo maar door. Bovendien lieten ze die tweejarige hummel ook nog door het 'lokaal' rondlopen, wat de kinderen nogal afleidde. Geeft niets: liedjes zingen werkt altijd, hoofd, schouders knie en teen in het engels is voor deze kinderen al erg lastig. Ze spreken veel slechter engels dan in Madurai. Mijn bed hier is wel beter dan in Madurai, het matras is zacht, dat scheelt en het gastenverblijf in een indisch gebouw blijkt altijd het beste plekje te zijn.
Vanochtend kwamen er tussen half 9 en half 10 een stuk of 40 krijsende peuters binnendruppelen, die allemaal naar hun moeder wilden. AMAAAA! Tegen 10 uur werden ze een beetje rustig, voor zover peuters rustig worden. Er kwamen nog twee Amerikaanse vrijwilligers, moeder en dochter, die hier de hele week blijven. Ze verblijven niet in het weeshuis, maar komen iedere dag engels geven. We werden alledrie met een groepje van vijf peuters naar boven gestuurd om ze les te geven. In het begin van de ochtend ging het allemaal wel, maar mijn derde groepje, van half 12 tot 12 was erg wiebelig en ze moesten allemaal plassen en weet ik wat allemaal niet, maar ik was niet de enige die last had van wiebelpeuters. We zijn vooral met dieren, kleuren, voertuigen en lichaamsdelen bezig. De Amerikanen hadden allemaal boekjes en andere lesmaterialen van hun organisatie mee, die mag ik ook gebruiken. Ik ben wel blij met ze want ik kan wat ervaringen met ze uitwisselen en ze begrijpen mijn westerse humor. De kinderen hier praten de hele dag door in Tamil tegen mij, dus dan knik ik maar een beetje en ze blijven maar praten.
De leiding is hier minder streng dan in Madurai, ze laten de kinderen wat vrijer. Ze mogen wiebelen en geluiden maken en dat doen kinderen graag. Ze worden wel geslagen, maar niet met een stok.
Chennai is modernere stad dan Madurai.. nee er wonen een paar moderne mensen. Ze hebben hier spijkerbroeken, ook voor meisjes en ik heb zelfs een skater gezien. De mensen zijn ook wat vriendelijker naar mij toe. In Madurai kijken de mensen me echt aan alsof ik van Mars kom en willen ze me liever niet hebben. Hier zeggen de mensen me in hun beste engels gedag. De mensen met een scooter dragen hier ook helmen, terwijl je in Madurai alleen heel zelden een soort kap ziet. Ze hebben hier ook modernere auto's, die aan bepaalde veiligheidsregels voldoen. In Madurai maakt het allemaal niet uit, daar vallen dan ook meer dan 700 verkeersdoden per jaar (op 1 miljoen mensen). Als ik de straat op ga houd ik dat altijd in mijn achterhoofd.
De laatste dagen in Madurai werd ik erg gestoord in mijn interactie met de kinderen, omdat de ongelijkheid in stand gehouden moet worden. Ze mochten ineens niet meer samen met mij op hetzelfde bankje zitten, dat doen we nu dus stiekem. Ze mochten me niet aanraken. Hoe kun je dan een kietelgevecht houden of papegaaitje leef je nog klappen. Als ik ergens op de trap ga zitten, gaan ze altijd minstens 1 tree lager zitten. Dat doet me denken aan een scène uit disneys robin hood, waarin tijger prins jan zijn hofbediende de slang slis met grof geweld om laag trekt: nu zit je weer hoger dan ik!!!!
Ik heb het nu in Chennai erg naar mijn zin, ondanks het feit dat ik af en toe word onder geplast, het zijn wel superschattige baby’tjes en je went aan smerige dingen als je 3 maanden in India bent. Ik vind het hier genieten. Het eten is hier nog pittiger dan in Madurai, ik wist niet dat het kon. De Amerikanen zijn hier nog maar pas en zitten nog heel erg in de ik-mis-mijn-eigen-eten-fase, daar ben ik gelukkig wel doorheen.
Heel veel liefs en een knuffel,
Nelle, jullie correspondent in India