Pages

Tuesday, September 2, 2008

Meenakshi Hotel

Hallo allemaal!

Ook weer begonnen met school/werk/studie en andere zaken?
Ik ben inmiddels alweer een paar dagen in Nederland, maar wil de weblog nog even afsluiten, want we hebben nog veel gedaan de laatste dagen in India. Ik heb ook al foto's op de fotopagina gezet, neem vooral een kijkje! Vorige week dinsdag hebben we een aantal kinderen die op kosten van onze Stichting Onderwijs voor India naar school gaan thuis bezocht. Helaas was er te weinig tijd om dit in het weekend te doen, dus de kinderen zelf waren niet thuis. Er ging ook een meisje uit het kindertehuis mee, dat in dezelfde buurt woont dus zijn we ook even bij haar moeder langs geweest.
Het meest indrukwekkende was het hutje waar Salomie woonde, het meisje waar de Stichting om begonnen is. Het hutje was zo klein dat er bijna geen fatsoenlijke foto van binnen van te maken was. Stond je in het ene hoekje dan kreeg je het andere hoekje er net op. Het huisje was ongeveer zo groot als mijn slaapkamer in Amsterdam (dwz voor degenen die er nog nooit geweest zijn ongeveer 2x3,5) en daar wonen dan 4 mensen. De oma van Salomie liet ons het hutje zien, er was verder niemand thuis. De mensen die in hutjes wonen sluiten hun huis bijna niet af als ze weg gaan, het enige dat je in die huisjes vindt dat zijn een paar potten en pannen en stenen om op te koken. De meeste hutjes bestaan uit een lemen muurtje, een deurtje waaronder je moet bukken en een dak van een bepaalde soort bladeren of gevlochten asbestplaten. Tussen de muur en het dak zit een grote kier waar frisse lucht en regen door naar binnen kunnen. Er zitten niet echt ramen in en er ligt natuurlijk geen vloer in zo''n hutje, dus het is er vochtig en donker en het ruikt er een beetje muf.
Als we dachten dat we in een wat ruimere hut terecht waren gekomen bleken er drie families bij elkaar te wonen. Sommigen hebben wel electriciteit, een aparte combinatie, geen vloer of een waterdicht dak, wel tv.
Ik wilde al heel lang weten hoe de kinderen uit het kindertehuis bij hun ouders woonden. Nu heb ik het eindelijk gezien en het was zeer indrukwekkend.

Woensdag kwam Jaculine, de voormalige warden van het kindertehuis op bezoek. Zij is inmiddels getrouwd en zwanger. Ze zag er erg vermagerd uit en vertelde dat ze erg veel moest overgeven. Ze is getrouwd met een man die in Dubai werkt en daar voorlopig blijft (een jaar misschien wel twee). Ze heeft de man leren kennen op de dag van de bruiloft en een week of twee later was hij vertrokken en bleef zij zwanger achter bij haar schoonouders. 'Little nice' was wat ze te zeggen had over haar man en schoonouders. Ze had wel een uitgebreid fotoalbum, wat speciaal was laten maken van de bruiloft bij zich. Er werd op ongeveer twee foto's gelachen. In Nederland mag een bruiloft dan een feest zijn, in India is het vooral een officiele zeer serieuze aangelegenheid, die feestelijk gedecoreerd is.
Ik heb begrepen dat de schoonouders overdag nooit thuis zijn en dat het katoenplukkers zijn maar daar moet je me niet op vastpinnen want Jaculine's Engels is niet perfect. Zij verveelt zich gewoon de hele dag en wordt geacht het huishouden te doen. Als de baby komt mag ze drie maanden terug naar haar eigen ouders, daar ziet ze erg naar uit. Ze belt ongeveer eens in de twee weken met haar man. Patricia en ik vroegen ons af wat ze dan te bespreken zouden hebben, als ze elkaar helemaal niet kennen.
Waar ik vooral van schrok was hoe kinderlijk Jaculine eigenlijk nog is. Ze is 25, maar ze komt over als iemand van.. wat zal ik zeggen, 18? Het was weer zo'n typisch India verhaal, waar een westers meisje maar raar van staat te kijken.
Donderdag heb ik nog een bezoekje aan de projecten in Theni gebracht. Daar zijn inmiddels twee van de vier kindertehuis gebouwtjes in gebruik genomen. Er wonen twintig kinderen.
Vrijdag en zaterdag hebben we ons bezig gehouden met het afronden van onze projecten: we hadden van ons zelfgemaakte twisterspel een laken en verf over dus daar hebben we zes kinderen een wandkleed van laten maken (een echte eyecatcher in de eetkamer!). Een aantal losse tekeningen van de kinderen hebben we op grote vellen geplakt en op verschillende plekken in het tehuis opgehangen (slaapkamers en studyrooms). De kalender hebben we op het allerlaatste moment,toen onze koffers al ingepakt waren in elkaar geregen en ook in de eetkamer gehangen. Pappati (de kok) wist niet wanneer ze geboren was dus hebben we haar het voorblad gegeven.
Daarna zijn we met een voldaan gevoel in het vliegtuig gestapt, alwaar complete ontlading plaatsvond die zich uitte in heel veel melig gedoe. Onze medepassagiers hebben zich niet verveeld met ons:p... nee hoor we hebben ons wel gedragen, maar we hadden ze bijna gevraagd mee te doen aan 3x3 is 9 en ieder zingt zijn eigen lied. Het is misschien een leuke suggestie voor de wachtverzachters op Schiphol.

Onze langste vlucht was twee uur vertraagd, maar daar hebben we weinig van gemerkt. We hebben de zes uur op het vliegtuig bijna volledig in rijen doorgebracht. Bij de immigratiedienst werd ons weer om een adres gevraagd, waar we waren in India. Je kunt daar tegenwoordig geen kindertehuis meer invullen want het is verboden om je als buitenlander met arme mensen bezig te houden. Dus ik verzon ter plekke dat wij in Hotel Meenakshi hadden gelogeerd. Er is vast wel een hotel in Madurai dat zo heet. Patricia moest de andere kant op kijken om niet in lachen uit te barsten.
Gelukkig liet mijn fantasie me op het moment supreme niet in de steek!

Zondagmiddag kwamen we heelhuids aan op schiphol en gisteren zat ik om 11 uur -met India nog in mijn darmen- alweer in een collegezaal.
Ik doe mijn best om een beetje uit te rusten, terwijl ik ook alles weer oppak. Studie en Stichting wachten op mij!

Voor jullie allemaal een hele frisse start van het jaar toegewenst, maak er wat van!
Bedankt voor al jullie gezellige mails.

heel veel liefs,
Neli

Sunday, August 24, 2008

Parveen: op naar de kunstacademie!

Hallo Lieve allemaal,

Hoe is het daar in Nederland? Wij maken er echt nog wat van de laatste weken.

Ik was net op tijd met het publiceren van mijn weblog op deze site, ik had net op de knop gedrukt en toen viel de stroom uit. 's Avonds gingen we weer terug om te internetten, omdat we allebei nog niet helemaal klaar waren (wilde nog wat mensen persoonlijk mailen). De goden waren ons duidelijk niet goedgezind; noodweer brak uit, een plensbui gecombineerd met onweer (koud? oh nee absoluut niet). We waren amper achter een computer gekropen of de stroom viel alweer uit. We besloten te wachten tot de bui weer over was en zo zaten we ongeveer een uur gezellig te kletsen en te geiten in een leeg en donker internetcafe. De eigenaar wilde ons eruit hebben, dus zijn we koffie gaan halen aan de overkant. Toen duidelijk werd dat wachten geen zin had probeerden we met een riksha terug te gaan. Die vroeg veel te veel geld dus hebben we ons alsnog zeiknat laten regenen. De Indiase grond neemt niet zo gemakkelijk water op en van putten hebben ze hier al helemaal nog nooit gehoord dus moesten we een heel stuk met onze enkels in het water lopen. In het pikkedonker (alle verlichting was natuurlijk uit) is dat een heel vies en zompig gevoel. Ja lach maar...

Ons kalenderproject is een groot succes. Je kunt zoveel zien aan de kinderen als ze bezig zijn. Sommigen zijn heel onzeker, wachten lang voordat ze beginnen en pakken er dan maar een boek bij m iets na te tekenen. Anderen beginnen meteen te tekenen, het kan ze niet schelen wat de andere kinderen maken ze doen helemaal hun eigen ding. Parveen, het kwetsbare meisje over wie ik al vaker geschreven heb in de weblogs van 2006 en 2007 (zie oa. (ja ik heb wat met dat kind) Struisvogelei 2006 en natuurlijk op de fotopagina) leeft helemaal op tijdens het tekenen. Ik geloof niet dat ik haar al eerder zo in haar nopjes heb gezien met iets. De meeste kinderen maken gewoon 1 tekening voor de kalender. Voor Parveen scheuren we nu per dag minstens 5 blaadjes uit een schetsboek, het is niet aan te slepen en geloof het of niet het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Ze tekent heel geconcentreerd, gaat het liefst niet buiten het kringetje andere kinderen zitten, zeer gedetailleerd en maakt composities over het gehele vel, wat we bij haar leeftijdsgenootjes eigenlijk nergens terug zien (6 jaar). Ze besteedt ook bijzonder veel tijd aan 1 tekening.
Het blijkt nogal een opsteker te zijn dat ze eens iets helemaal zelf mag doen en dat niemand haar zegt hoe of wat het MOET. Bij ons MOET niets. We zijn er bovendien achter dat ze enorm wordt onderschat door haar omgeving. Kinderen zeggen bij alles dat ze dat niet kan. Zo zat ze op een middag een boekje te lezen naast mij en ik kon duidelijk verstaan dat ze dat langzaam, maar prima kon lezen (zoals ik al zei beginnen ze daar vroeg mee hier, maar Parveen blijkt ook twee jaar jonger te zijn dan het grootste deel van haar klasgenootjes uit 2nd standard). Kwamen er een paar andere kinderen omheen staan die mij wijs wilden maakten dat ze deed alsof en iedereen die zich ermee kwam bemoeien was er van overtuigd dat ze echt niet kon lezen. Patricia en ik zijn die avond bij de kleintjes gaan zitten en hebben hen om beurten voor laten lezen. Weer bleek dat zelfs haar klasgenootjes ervan overtuigd waren dat zij dat niet kon. Is dit bizar of is dit bizar? Een kind dat hier wat bescheidener is en zich niet 24 uur 7 laat gelden worden gewoon voor dom gehouden! We hebben besloten van dit speciale geval melding te maken op school, want straks blijft ze eeuwig denken dat ze dom is. Patricia en ik hadden al zitten geiten dat we een stichting 'Parveen' op zouden richten en ik roep al dat we met de Stichting Onderwijs voor India gaan sparen voor de kunstacademie!
Goed dat dus over het grootste zorgenkindje van het kindertehuis, dat heel veel potentie blijkt te hebben.

Op donderdag zijn we naar de Kho Kho wedstrijd gaan kijken. Het is een soort tikspelletje wat erg uitputtend is, vooral in de hitte. Ons team won haar eerste wedstrijd en plaatste zich daarmee voor de finale. Ze deden het erg goed, de meiden uit het kindertehuis hebben een enorme spirit, volgens mij doen ze heel veel op geestkracht. Helaas voorde kids was het team waartegen ze in de finale stonden fysiek veel sterker. Allemaal lange stevige meiden. 'We' werden ingemaakt met boter en suiker. Er was dus weer een zak snoep nodig, deze keer als troost. Patricia en ik dneken dat de kinderen in dit kindertehuis de eerste vier jaar van hun leven (die ze nog bij hun ouders doorbrengen) een groeiachterstand oplopen door slechte voeding. Het zijn tenslotte allemaal arme kinderen, de meesten van het platte land. Als we kinderen van andere scholen zien van dezelfde leeftijd, zien ze er bijna altijd veel volwassener uit. Ze zijn langer, hebben meer borsten, dat kan toch geen toeval meer zijn.

Patricia is binnen haar familie en vriendenkring een kleine actie begonnen om de kinderen van zeep, tandpasta en shampoo te voorzien. Zoals ik in eerdere weblogs al schreef horen de kinderen dat van hun ouders te krijgen op '2nd sunday'. Dit gebeurt helaas vaak niet. Soms hebben de ouders te weinig geld , of kunnen ze maar voor een week of misschien twee iets meegeven en sommige ouders hebben zelfs het geld niet om langs te komen. Deze week sprak ik Simla (ja ook uit vorige weblogs). Al de eerste keer dat ik hier was in 2006 zag ze haar ouders met regelmaat drie maanden niet en kon ze dus niets kopen. Ze is nu 18 en nog steeds hebben haar ouders het geld niet om langs te komen.
Patricia wilde graag iets kleins doen met haar familie en ik wist dat dit een groot probleem is voor de kinderen, dus zodoende.

Vrijdag hebben we de projecten in Trichy bezocht. Ze hebben er inmiddels 1 schoolbus, maar dat is eigenlijk nog niet genoeg. Mr Selvaraj, die daar 'in charge' is vertelde dat er 33 kinderen zijn waarvan 1 of allebei de ouders blind zijn. Deze kinderen zijn extra kwetsbaar voor kinderarbeid. De overheid heeft huizen voor de blinde mensen gebouwd en de kinderen gaan dus gratis naar school bij de Sevai Society. Sociale woningbouw in opkomst!
De leraressen die de leiding hebben over het primary en het secondary gedeelte van de school hadden een heel lijstje gemaakt waar de Stichting allemaal mee zou kunnen helpen; boeken, nog een schoolbus, er moet een kindertehuis komen (de ouders hebben enorme moeite deze kinderen goede voeding en zorg te geven), lunch op school (werd de vorige keer ook al genoemd ivm gezondheid van de kinderen), schoolbankjes, computers uitbreiding van de hoeveelheid personeel en de speelplaats.
Dus als het sparen voor de studies van de kinderen hier loopt, hebben we daar nog genoeg te doen!

Gisteren heb ik met Patricia een twisterspel van een laken gemaakt, dus daar gaan we vandaag wat leuks mee doen. We hebben nog een laken over, waar we een wandkleed van willen maken met de kids. We gaan als het goed is deze week ook nog naar de projecten in Theni en naar de op onze kosten studerende kids in Dindigul. We hebben het hier dus reuze naar ons zin. Ik hoop jullie daar ook, laat wat horen,

hele lieve groeten,

Nelle

Tuesday, August 19, 2008

Many many tired

Hallo lieve mensen,

hoe is het daar? voor alle mensen die zatedag op het feestje van Jos waren; heel erg bedankt voor jullie bijdragen en ik hoop dat jullie het naar je zin gehad hebben. Uit de verhalen van mijn moeder begreep ik dat jullie je 'twisting turns' wel konden vinden op het geluid van de pas aangeschafte fender!
Ik had gisteren al willen schrijven maar de stroom viel uit, dat duurde twee uur en nu voer ik ook een race tegen de klok, want hij gaat zo weer uitvallen!
Na het schrijven van mijn vorige berichtje, precies een week geleden zijn we naar Assisi Illam gegaan, het kindertehuis in Chennai waar ik al twee keer eerder ben geweest. In 2006 en 2007 hadden ze er allemaal babytjes en ook wat oudere kinderen. De babytjes zijn inmiddels vrolijk rondstappende peuters geworden.
Het babytje dat vorig jaar nieuw was en nog geen naam had heet nu Jasmine. Santheev wordt nu George genoemd, ze krijgen hier allemaal een nieuwe naam en Santoshe heet nu John. George is een heel spontaan vrolijk mannetje geworden, dat al oogcontactspelletjes met me deed (de hele kamer rondlopen en blijven kijken of ik terug keek en als dat dan het geval bleek te zijn heel verrast lachen). Hij is ook zeker niet bang voor een knuffek, als hij door de kamer stapt en toevallig een been aantreft klampt hij zich daar graag aan vast.
Sophia, die de vorige keer nog wat verlegen was is nu een heurs knuffelbeest geworden. Het is dat je sommige dingen niet zittend kunt doen, anders zou ze het liefst alles vanaf iemands schoot doen en het maakt helemaal niet uit wiens schoot.
Sylvia is nu vier en gaat sindskort naar school, waar ze al leert schrijven, dat gaat hier heel snel.
Patricia en ik denken dat Isaac mee kan doen aan de volgende Olympische spelen, aan het onderdeel hardlopen. Als hij de kans krijgt rent hij rondjes door de woonkamer met een snelheid en een uithoudingsvermogen om u tegen te zeggen en als hij uitgerend is, hijgt hij niet eens!
Alle kinderen staan op de fotopagina met hun naam erbij, dus je kunt ze allemaal nazoeken, die poepies.
We zijn een nachtje in Assisi Illam gebleven, op donderdag hebben we geluncht bij Christu Raj, de man die vorig jaar bij ons in Nederland gelogeerd heeft. Patricia heeft een tijd met hem zitten praten en muziek maken en kon ook al constateren dat het een beetje een adhd'er is. Mij had hij de gastenkamer gewezen alwaar ik bijna de hele dag heb weggeslapen. ik had wat in te halen...
Daarna hebben we een riksha terug genomen naar ons gastgezin. De arme man kon de weg niet vinden, dus hebben we alle hoeken en gaten van CHennai gezien.
Terug 'thuis' kon Rani, Gracy's moeder, onze gezichten lezen 'many many tired, many many tired' en 'more sleep you more sleep'. Ze doet reuze haar best in het Engels. Vrijdag was Rani jarig. We hadden een sari voor haar gekocht en verjaardagskaarsjes. De sari bleek niet erg orgineel te zijn, ze kreeg er 9 maar we waren het er wel over eens dat de sari die wij hadden gekocht de mooiste was! Een sai is hier net zoiets als een fels wijn in Nederland, het komt altijd van pas. De kinderen hadden een mooie en hele lekkere taart voor haar gekocht, het begon zo een beetje als een Nederlandse verjaardag. Na de officiele momenten ging iedereen echter heel erg zijn eigen gang in huis, niet het kletsen in een kringetjes zoals Nederlanders dat doen.
Na de verjaardag hebben we chennai verlaten, zonder vertragingen in een hele luxe coupe. Inmiddels hebben we de draad weer opgepakt in het snikhete Madurai. In figuurlijke zin; we zijn begonnen iedere dag een groepje kinderen na school apart te nemen om wat leuks mee te doen, we zijn een verjaardagskalender aan het maken, ieder kind zijn eigen blad. In letterlijke zin; ik heb gisteren weer aan de naaimachine zitten sleutelen en hij lijkt weer aardig de oude te zijn.
Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat daar, keep in touch please!
liefs,
Nelle

Wednesday, August 13, 2008

Perronpoeperij

Hallo lieve mensen,

Hoe gaat het in Holland? Winnen we nog wat in Peking? We krijgen er hier weinig van mee.
Donderdagavond verlieten we Tulip Garden met een taxi. Drie kwartier rijden en we waren bijna een uur te vroeg op het station van Vijayawada. Op de borden stond nergens onze trein aangegeven. Terwijl ik op de bagage paste ging Patricia op onderzoek uit. Ze kwam terug met het bericht dat onze trein 8 uur vertraagd was. Nadat ik honderd ik keer 'nee echt? dat kan toch niet!' had geroepen besloten we het ons gemakkelijk te maken en naar een hotelletje te gaan. Een bijzondere opdracht in een stad die je totaal niet kent en waarvan je geen gidsje bij je hebt. We verkenden de buurt van het station een beetje en namen uiteindelijk een riksha. Het werd het tweede hotel dat we tegenkwamen, er waren alleen nog maar kamers met airco dus het was voor indiase begrippen wat prijzig, evenals de riksha, maar we hadden er zeker geen spijt van. We kregen een mooie kamer, die op z'n indisch onderhouden en 'schoon' gehouden was. We wisten 5 uurtjes slaap te pakken om drie uur ging de wekker weer. Uitchecken, riksha, pinnen, station en weer stond onze trein nergens aangegeven. Er was nog een uur vertraging bijgekomen. Met onze brakke hoofden liepen we het station door naar het stinkende perron waar onze trein over anderhalf uur verwacht werd. Waar we ook heen liepen overal stonk het verschrikkelijk. Met wat chips, koekjes en jus d'orange maakten we het ons uiteindelijk gemakkelijk. Zitten en wachten, we waren er toch al los op dus het kon er nog wel bij. Na een uur ons te hebben zitten verbazen over verschillende aspecten van de Indiase railwaycultuur - de klok op het ene perron gaf een andere tijd aan dan de klok op het andere perron, nergens een prullenbak te bekennen terwijl honderden mensen iedere dag uren achter elkaar zitten te wachten op 1 plek, de enorme overbezetting die bleek uit alle traag lopende, zittende, liggende, rokende werknemers - zagen we een moeder vlak bij de rails klungelen met haar kind. Die moet zeker een plasje doen denk je bij jezelf. De moeder wilde duidelijk dat haar kind dat op het spoor deed, zodat het perron 'schoon' zou blijven, maar het meisje durfde niet achterstevoren te gaan zitten. Uiteindelijk tilt het kind haar jurkje op, en draait voor onze neuzen op slechts een paar meter afstand een grote zachte drol -sorry voor deze details, maar je begrijpt: ik moet zo'n belevenis toch ook even kwijt. 'Ze zit gewoon te poepen!' Ik viel weer een aantal keer in de herhaling en na een kwartier lang in de slappe lach te hebben gelegen, waren Patricia en ik allebei helemaal wakker. De moeder veegde de drol met de blote hand van het perron op de rails, opgeruimd staat netjes, de trein vertrok nog een half uur later dan verwacht, maar uiteindelijk zijn we veilig in Chennai bij ons gastgezin aangekomen.
Patricia had in de trein en de eerste dag in Chennai nog een beetje een kater van Tulip Garden, best heftig die HIV kindjes. Ik zat zelf ook nog veel met de kinderen in mijn hoofd, maar ik had het al een beetje toen we nog op de plek zelf waren. Een soort sluimerend besef wat er met die kinderen aan de hand is en wat er met hen gebeurd is. Hoe voelt het als je je ouders verliest aan een ziekte waar je zelf ook mee rondloopt? Het fijne is dat deze kinderen in een omgeving zijn die hen het gevoel geeft dat er nog heel veel van het leven te maken valt en dat blijkt dan ook zo te zijn. Het zijn lieve kinderen voor elkaar, die spelen zoals kinderen in Nederland ook spelen. Er was een meisje, Kumari, 4 jaar, dat met een paar bakjes op een dienblad rondliep. Ze had lego in de bakjes gedaan, als eten en drinken en dat kwam ze ons met een big smile serveren. Ik riep meteen naar Patricia 'Haha dat deed ik ook toen ik klein was!'.
In de afgelopen twee jaar is Chennai steeds meer verwesterd. Je ziet hier gebouwen zoals op de zuidas van Amsterdam, steeds meer spijkerbroeken, pizza's, airco's en verlichte geesten! In Chennai komen Nederland en India samen en deze stad zit altijd weer vol verrassingen, zowel voor de geest als voor de spijsvertering.
We logeren bij hele leuke mensen, de familie van Gracy. Gracy woont met haar moeder, haar tante, een zus, twee broers en een nichtje. Ze hebben een mooi en goed onderhouden huis en zoals overal in India is het gastenverblijf weer het mooiste pekje. Ze hebben zowaar een wasmachine, oh wat is dat toch fijn. Ze zijn allemaal superlief, humorvol en de 'kinderen' (Patricia en ik zijn hier de jongsten) goed opgeleid. Gisterenavond hebben we getrakteerd op het eten. Er was een babylonische spraakverwarring ontstaan. De familie dacht dat wij heel graag uit eten wilden, maar wij wilden alleen maar heel graag trakteren, om iets terug te doen voor alle goede zorgen. Vanwege het verkeer zijn we niet uit eten gegaan, maar is Vinnoth de broer van Gracy het gaan halen op zijn scooter. Uiteindelijk zaten we heel gezellig met de hele familie op de grond in een kringetje te eten.
Eergisteren zijn we met de auto naar het platteland gereden. Het bleek wat langer rijden dan gedacht; 4,5 uur heen, 5 uur terug! Gracy heeft daar samen met haar zus Rosie een stuk land gekocht met geld dat ze via een soort stichting genereren. Het was een idee van Ignacimuthu, de oprichter van mijn favoriete kindertehuis in Madurai. Gracy heeft een soort dochterorganisatie van de Sevai Society (Ignacimuthu's Stichting)opgericht. Ik hoop dat jullie het nog een beetje kunnen volgen. Het is een gebied op het platteland waar weinig kinderen naar school gaan en waar door veel droogte de werkloosheidsgraad hoog is. Op het landje staat nu een huisje en er wordt het een ander verbouwd (pinda's, rijst, suiker). Het biedt nu dus wat werkgelegenheid en in de toekomst is het de bedoeling dat er een gratis school komt te staan voor de kinderen uit de omgeving en misschien een kindertehuis als dat nodig is en mogelijk. Daar wordt nu dus nog voor gespaard.
Een ander leuk aspect van ons gastgezin is dat ze mijn negatieve beeld van de Indiase mannen wat weten te relatieveren. Gracy's broers zijn open, vriendelijk en respectvol op een manier die ik hier helemaal niet gewend ben. Ook alle ooms die langskomen of bezocht worden als we onderweg zijn, zijn hartelijk. Zo zie je maar weer, ook in India bestaan er vriendelijke mannen.
Ik heb heel veel geshopt voor de verkoop in Nederland. Het idee is spulletjes importeren uit India, en die verkopen in Nederland voor de stichting. Ik heb ook wat aanvullingen voor de bibliotheek in Madurai gekocht. Kinderboekjes kosten hiet niet meer dan een euro, hooguit twee of drie.
Zometeen gaan we naar Assisi Illam, het kindertehuis met de babytjes van de alombekende supernon. Daar blijven we een nachtje en dan eten we morgenavond weer bij Gracy. Vrijdag hebben we hier nog wat te vieren voordat we weer met de nachttrein naar Madurai vertrekken. Het is dan Independence day en Gracy's moeder is ook nog jarig. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Tot mails,

lieve groeten en een kus,
Nelle

Wednesday, August 6, 2008

Eet smakelijk in de Tulpentuin

Hallo lieve mensen,

Hoe gaat het met jullie in Nederland? Ik ben altijd in voor nieuwtjes van jullie kant van de Aarde!
Zaterdagavond zijn Patricia en ik uit Madurai vertrokken met de trein. We hebben de kinderen eerst nog cadeautjes gegeven. Ik had jojo's voor ze gekocht, voor allemaal weer een foto af laten drukken en wat snoepjes gekocht.
De nachttrein was vooral lichamelijk een heftige ervaring. Je wordt zo door elkaar geschut dat slapen er niet bij is en je bent te moe voor om iets anders te verrichten. In Chennai konden we een dagje uitslapen bij ons gastgezin waar we vanaf vrijdag een hele week blijven. Zondagavond gingen we met de trein weer door naar Vijayawada. Vijayada ligt in Andhra Pradesh, de deelstaat boven Tamil Nadu. Het is een veel groener gebied dan Tamil Nadu. Hier stroomt daadwerkelijk water door de rivieren. Ondanks de rijke natuur is het toch een van de armste deelstaten van India. India is India, maar iedere deelstaat heeft weer zijn eigen schoonheden en bizarheden.
We verblijven nu in 'tulip garden'. Een heuse oase van Nederlandse rust voor kinderen die besmet zijn met HIV. Dit is een project van de Stichting Derde Wereld Hulp (sdwh), een Nederlandse organisatie. We zijn hier vooral om te leren hoe het anders kan en om inspiratie op te doen. De kindertjes hier zijn natuurlijk kwetsbaar, maar er wordt heel erg goed voor hen gezorgd. De sfeer is volkomen anders dan in Madurai, de kinderen hebben hele andere manieren en zijn minder overwelmend. Ze hebben geen last van het aandachtstekort wat in Madurai zo zichtbaar is. Ze hoeven hier niet zo hard te vechten voor hun plekje, dat krijgen ze gewoon. De kinderen eten aan tafel en met bestek vanwege de hygiene, in de ochtend en avond krijgen ze medicijnen van de verpleegster die hier vast in dienst is. Zij gaat regelmatig met de kinderen naar het ziekenhuis voor bloedtests en dan worden de medicijnen weer bijgesteld. Alles ziet er erg mooi uit hier en er is veel speelgoed aanwezig.
Het zijn kinderen met heftige verhalen. Zo is er hier in kindje waarvan de moeder in de prostitutie zat en die vermoord is, een vader heeft ze ook niet meer. Gisteren moesten de mensen hier met twee meisjes naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van hun jonge moeder -eind 20- die op sterven lag door aids. Toch was bij de kinderen weinig emotie te zien, er gebeuren hier vreemde dingen.
De mensen van sdwh zorgen dat ieder kind een eigen sponsor heeft in Nederland, die krijgen foto's van de kinderen en kunnen cadeautjes opsturen. Het leek me aanvankelijk een leuk concept, goede manier om donateurs te werven, maar nu ik hier wat langer ben begint het me steeds meer tegen te staan. Het draait bijna meer om de donateur dan om het kind. Alles wordt heel geforceerd op de foto gezet, het is niet zo puur als het lijkt en voor het kind hier blijven die sponsors toch geldschieters. Ik weet niet of ik mijn gevoel goed over kan brengen, maar het heeft iets onnatuurlijks.
Alles is hier ook erg Nederlands, de kinderen zeggen zelfs 'eet smakelijk' en 'slaap lekker'. Er zijn wel wat Indiase accenten en het vaste personeel is Indiaas, maar de kinderen hebben veel meer Hollandse gewoonten en gedachten. Hier zijn ze heel blij, maar uiteindelijk wonen deze kinderen toch in India en niet in Nederland, dus ook hier plaats ik mijn vraagtekens bij. We hebben hier een hele leerzame tijd, zeker ook inspirerend, alles heeft twee kanten en wat de beste keuze is, dat weet niemand.
Gisteren hebben we een tehuis voor gehandicapten en dove kinderen bezocht, dat was weer heel anders. Minder Nederland, meer India, maar net zo liefdevol. De mensen hier vertellen dat ze ook veel moeite gehad hebben met het aantrekken van goed personeel, het duurt lang voordat er in een tehuis een goed team is, dat betrouwbaar is en betrokken bij de kinderen. Een herkenbaar probleem, het geeft goede hoop dat zich er hier uit hebben weten te redden. We bezochten ook een terrein waarop een heleboel tehuizen bij elkaar staan. Een ervan is van sdwh, ook daar was een tehuis voor gehandicapten en een voor babies, van daar uit worden ook kinderen geadopteerd maar alleen door Indiase gezinnen. De kinderen van Tulip Garden gaan ook op dat terrein naar school. Ook vandaag hebben we weer een aantal projecten bezocht, overal zie je positieve en negatieve dingen, ik probeer van beide iets te leren, maar dat is misschien ook goed om gewoon in Nederland te doen, haha! Inmiddels hebben wij allerlei plannetjes om in Madurai met de kinderen te gaan doen. Daar horen jullie van tegen die tijd.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat, laat wat horen!

Heel veel liefs en groetjes, dikke knuffel,
Nelle

Thursday, July 31, 2008

Tempel van serene rust

Hallo allemaal!

Hoe is het in Holland? Bedankt voor jullie leuke reacties. Hier gaat alles heerlijk zijn gangetje. We hebben allemaal leuke ideetjes om met de kinderen te gaan doen. We willen voor de laatste twee weken dat we hier zijn een programmatje opstellen. Morgen gaan we in de stad nog wat inkopen doen voor de uitvoering daarvan en komende zaterdagavond gaan we alweer op reis. In Vijayawada in Andhra Pradesh (deelstaat boven Tamil Nadu) gaan we de projecten van de Stichting Derde Wereld Hulp (www.sdwh.nl) bezoeken. Daarna zakken we af naar Chennai, waar we bij de familie van Gracy verblijven. Vorig jaar heb ik met Gracy een aantal projecten bezocht van de Fransiscaanse zusters. Patricia en ik hebben er allebei erg veel zin in.
Een paar dagen geleden ben ik met Patricia naar de Sri Meenakshi Amman tempel gegaan. Zij vond het eigenlijk een grote tegenvaller. De normaal gesproken indrukwekkende torens stonden in de steigers - stel je dat anders voor dan Nederlandse steigers, alles is van hout en met touw aan elkaargeknoopt - en er was niet de serene rust die ze zich had voorgesteld. De tempel wordt inderdaad meer een economische melkkoe. Twee jaar geleden gingen de slippers gewoon uit voor de deur, nu moet je ze afgeven tegen betaling. Het is ook wel begrijpelijk, die mensen moeten ook hun geld verdienen.
Ik heb sinds gisteren een lichte keelontsteking, dat blijkt een bijwerking te zijn van mijn maagpilletjes. Ik kan er eigenlijk niet zo mee zitten, want mijn maag voelt wel als een tempel van serene rust.Ik voel me nog steeds ontzettend blij en op mijn gemak hier. Het is heel anders om met iemand samen te zijn hier, je kunt ineens alles kwijt, de slappe lach hebben met iemand die je rare westerse humor begrijpt, hebt veel meer reflectie, nieuwe inzichten erbij over de gevoelswereld van de kinderen, een leuk beetje Nederland in India.
Ik ken inmiddels de namen van de 7 nieuwe kinderen die er zijn, er zitten echt een paar hele kleintjes tussen. Ook kinderen die al wat ouder zijn, bijvoorbeeld een meisje van een jaar of 10. Ze zijn hier nog maar twee maanden, maar al helemaal opgenomen in de groep, er zijn altijd wel een paar kinderen die zich een beetje over de nieuwelingen willen ontfermen. En als ik het goed heb zitten er een paar echte intellectuelen tussen, komen nog niet tot je knie, maar begrijpen je engels uitstekend en hebben er ook nog wat op terug, prachtig!
Gisteren zei Simla toen ik haar vroeg hoe het met haar ging gewoon heel eerlijk dat ze erg moe was en zich niet zo goed voelde. Dat klinkt misschien normaal, maar voor deze kinderen is het helemaal niet zo gewoon om zich over hun toestand te uiten. Ze was niet de enige gisteren, als er een eenmaal de stap gemaakt heeft, komen de anderen ook wel mee.
Ik heb gisteren de naaimachine een beetje opgelapt. Er was iets mis met de onderspanning, dus ik heb even lekker zitten schroeven en draaien. Het is al een stuk beter, maar nog niet perfect, als er mensen zijn die verstand hebben van naaimachines sta ik helemaal open voor tips.
Rond drie uur werden we gevraagd om de finale van het volleybaltoernooi te komen bekijken. Twee teams van formaat mag je wel zeggen, alles te danken aan de enorme Indiase toewijding, het perfectionisme en de competitiviteit. Helaas was Xavier School de dag ervoor al uitgeschakeld...
Een aantal maanden geleden heeft een Nederlandse mevouw ook een aantal maanden in het kindertehuis doorgebracht. Zij heeft hier ook een klein bibliotheekje aangelegd. We lezen de kinderen nu af en toe voor s avonds, ook de grote kinderen. Er zijn kinderen die de boeken achter elkaar verslinden. We gaan proberen er nog wat bij te zoeken om het assortiment een beetje aan te vullen.
Het is mooi om te zien hoe iedereen die hier komt, een steentje bijdraagt met nieuwe ideeen, om het leven van de kinderen wat leuker of makkelijker aan te kleden.
Al met al weer veel goede ervaringen hier, ik hoop van jullie te horen,
tot mails, heel veel liefs,

Neli

Monday, July 28, 2008

Even een ommetje maken

Hallo lieve mensen,

welkom terug op mijn weblog! Sinds gisterenochtend ben ik weer terug op mijn favoriete plekje aan de andere kant van de wereld: Hallelujah Children Home in Madurai. Deze keer ben ik samen met Patricia (studeert muziektherapie en gaat er dit jaar even tussenuit), jullie kunnen op de link naar haar website klikken als je dat leuk vindt het wachtwoord is india.
Afgelopen zaterdagochtend tijdens mijn laatste ontbijt in Nederland, zei ik nog tegen mijn ouders dat ik helemaal niet het gevoel had dat ik een verre reis ging maken, gewoon even een ommetje maken. Ik ben zo bekend hier dat ik echt een beetje thuis ben, de afstand is ver maar het dagelijks leven niet meer. Voor Patricia is het de eerste keer dat zo ver weg is in zo een vreemd land. Al haar verwonderingen over het Indiase leven doen mij nu herinneren aan de eerste keer dat ik hier was, zodat ik weer besef hoe bijzonder alles is. Hoe beter ik India leer kennen des te meer ik de charme van het leven hier inzie. De eenvoud van haren wassen in de rivier en fruit verkopen op een kleedje, het altijd buiten zijn, zelfs als je binnen bent en de geuren en kleuren in India zijn prachtig. Zoals Patricia zei: 'Alle vrouwen ruiken hier zo lekker zoet en ze zijn allemaal zo mooi gekleed dat het lijkt alsof iedereen onderweg is naar een feest'.
Toen we boven het midden oosten vlogen was het helemaal helder, we kregen een prachtig uitzicht over de woestijn, al die leegte daar, zo indrukwekkend, het leek de maan wel -zoals ik me de maan voorstel.
In het kindertehuis was ik erg blij de kinderen weer te zien. Het was heel vreemd om te ervaren dat de kinderen in mijn herinneringen niet meer zo klein waren als ze in werkelijkheid zijn. Het viel me op dat vooral de kleintjes van wie je verwacht dat ze flink groeien het minst veranderd en gegroeid worden. De wat oudere kinderen zie ik van meisjes tot jonge vrouwen worden.
Er is nog geen nieuw hoofd in het kindertehuis, Pappati de kok en Mary die van de schoonmaak was, maar er nu veel taken bij heeft gekregen, moeten het samen met een lieve hartelijke nieuwe schoonmaakster zien te rooien. Toch is de sfeer in het kindertehuis goed. Pappati en Mary gaan op een zachtere warmere manier met de kinderen om. Niet meer het onverwachtse geschreeuw van Jaculine, van wie ik altijd het idee had dat ze de hoeveelheid kinderen wat beangstigend vond. Jaculine is inmiddels getrouwd met een man die in Dubai werkt.
Julian Prakkas (alias de rare man, aan wie ik nu wel gewend ben) heeft een zoon gekregen die nu 9 maanden is, misschien krijgen we hem nog wel te zien.
Naast Pappati en Mary zijn er twee kinderen die een leidende rol hebben gekregen. Dhanam en Kashturi, mijn puzzelmaatje van vorig jaar van het dramatische verhaal van alle overleden babytjes van haar moeder. Ik denk dat het een goede keuze is. Het zijn lieve intelligente meiden met een goed ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, dus daar vertrouw ik op.
De school organiseert deze week een volleybaltoernooi, hoe lang het duurt en of er ook andere sporten bij komen is me niet helemaal duidelijk, maar vandaag spelen de jongens en komen er teams van 21 scholen naar Xavier School. De meiden hebben ook een team en dus lopen ze allemaal in een officieel sporttenu (sorry ik weet niet hoe je dat schrijft:P) van hun school.
Patricia vindt de kinderen allemaal erg zelfverzekerd en wijs voor hun leeftijd. Heel leuk om dat zo te horen van iemand. Ik denk echt dat de kinderen zich meer op hun gemak voelen nu Jaculine er niet meer is. Ze zijn erg zelfstandig en ik zie ze veel pret maken met elkaar. Ik denk dat we kunnen stellen dat het wel goed met hen gaat.
Gisteren hebben we na aankomst eerst een paar uur geslapen, daarna hebben we de buurt een beetje verkend, alles is nog zoals het was. We wilden vandaag pinnen om een beetje te kunnen shoppen, maar daarvoor moeten we verder de stad in, pinnen is hier niet zo gangbaar. De man van mijn favoriete internetcafeetje kende me nog, net als de vrouw van het snackswinkeltje. Ik voel me niet alleen thuis hier doordat ik bekend ben met het indiase leven, maar vooral doordat ik de mensen allemaal een beetje ken, het is fijn om zo een warm welkom te krijgen overal.
Wat ook heel fijn is -oh wat is alle fijn- is het weer, er hangt voortdurend wat bewolking en we hebben er een lekker briesje bij. Niet die drukkende warmte die ik hier gewend ben. Vanuit het vliegtuig had ik al het vermoeden omdat het land onder ons er veel groener uitzag dan ik gewend ben, fijn voor alle boeren en dus voor de ouders van een heleboel meiden hier.
's avonds hebben we liedjes gezongen met de kinderen met Patricia op gitaar. Behalve wat engelse liedjes natuurlijk 'in de maneschijn' uit volle borst, we hebben gedanst op the beatles (natuurlijk, wie anders?) en we hebben nog een prachtig optreden van een tamil liedje met groep dansende meiden mogen aanschouwen. Patricia en ik hebben allebei heel veel zin om vanalles te gaan doen met de kinderen. Al met al het is heerlijk om terug te zijn. Uiteraard hoor ik erg graag hoe het met jullie gaat.

Heel erg veel liefs,
jullie trouwe india correspondent: Nelle