Hallo lieve mensen!
Alles goed, hebben jullie al regen? (wij niet)
Donderdag kwam ik na wat inkopen terug in het kindertehuis waar de kinderen allemaal als magneetjes om me heen kwamen plakken. Ze waren bang dat ze me zouden gaan missen in de vakantie. Vrijdagochtend vertrok ik om 6 uur naar het station om met de trein naar Chennai te gaan. De treinreis duurde 8 uur, maar er werd eten langs gebracht, ik had er een muziekje bij en een Engelstalig blaadje, de enige die ze hadden in het winkeltje waar ik hem gekocht had, maar een echt neli-blaadje met Indische actualiteiten. Ik had van te voren geen idee waar ik hier in Chennai zou verblijven. Ik werd eerst meegenomen naar een campus van een college waar Ignacimuthu verblijft. Ik had een zeer korte kennismaking met hem en werd daarna naar een ziekenhuis gebracht. Daar werd ik ontvangen door een paar heuse nonnetjes, zodat ik dacht dat ik in the sound of music beland was. De zusters in het ziekenhuis droegen ook van die hippe witte kapjes op de achterkant van hun hoofd en hadden witte maillots aan (stel je voor dat je een been ziet!).Ik werd met een paar vrouwen in sari meegestuurd naar een handelscentrum, waar een huishoudbeurs gehouden werd. Een zootje elitaire Indiërs had zich daar verzameld om ikea- en blokkerachtige artikelen uit te wisselen en het enige waar ik aan kon denken was slapen. Ze stonden er ook met een elektrisch koffie apparaat en die vrouwen vonden dat allemaal vreselijk interessant, wat een hit! Ik was wel erg blij met het bakkie koffie dat ik er kreeg. Uiteindelijk belandde ik om 5 uur op mijn eindbestemming: een weeshuis en op werkdagen ook een crèche. Ze hebben er 10 wezen, waarvan een van 2 maanden, een van 4 maanden, een van een jaar en een van 2 jaar en ze hebben hier geen plastic luiers, die zijn te duur. Ze binden een dun katoenen lapje om en dat absorbeert... een paar druppels. Heel verfrissend allemaal, gisteren ben ik drie keer onder geplast door een baby, ik ben dus erg blij dat ik wasmiddel heb meegenomen. Op zaterdagochtend werd ik met de kinderen naar boven gestuurd voor een lesje engels. Dat is best lastig als de een 4 jaar oud is, de ander 8, de ander 12 en ga zo maar door. Bovendien lieten ze die tweejarige hummel ook nog door het 'lokaal' rondlopen, wat de kinderen nogal afleidde. Geeft niets: liedjes zingen werkt altijd, hoofd, schouders knie en teen in het engels is voor deze kinderen al erg lastig. Ze spreken veel slechter engels dan in Madurai. Mijn bed hier is wel beter dan in Madurai, het matras is zacht, dat scheelt en het gastenverblijf in een indisch gebouw blijkt altijd het beste plekje te zijn.
Vanochtend kwamen er tussen half 9 en half 10 een stuk of 40 krijsende peuters binnendruppelen, die allemaal naar hun moeder wilden. AMAAAA! Tegen 10 uur werden ze een beetje rustig, voor zover peuters rustig worden. Er kwamen nog twee Amerikaanse vrijwilligers, moeder en dochter, die hier de hele week blijven. Ze verblijven niet in het weeshuis, maar komen iedere dag engels geven. We werden alledrie met een groepje van vijf peuters naar boven gestuurd om ze les te geven. In het begin van de ochtend ging het allemaal wel, maar mijn derde groepje, van half 12 tot 12 was erg wiebelig en ze moesten allemaal plassen en weet ik wat allemaal niet, maar ik was niet de enige die last had van wiebelpeuters. We zijn vooral met dieren, kleuren, voertuigen en lichaamsdelen bezig. De Amerikanen hadden allemaal boekjes en andere lesmaterialen van hun organisatie mee, die mag ik ook gebruiken. Ik ben wel blij met ze want ik kan wat ervaringen met ze uitwisselen en ze begrijpen mijn westerse humor. De kinderen hier praten de hele dag door in Tamil tegen mij, dus dan knik ik maar een beetje en ze blijven maar praten.
De leiding is hier minder streng dan in Madurai, ze laten de kinderen wat vrijer. Ze mogen wiebelen en geluiden maken en dat doen kinderen graag. Ze worden wel geslagen, maar niet met een stok.
Chennai is modernere stad dan Madurai.. nee er wonen een paar moderne mensen. Ze hebben hier spijkerbroeken, ook voor meisjes en ik heb zelfs een skater gezien. De mensen zijn ook wat vriendelijker naar mij toe. In Madurai kijken de mensen me echt aan alsof ik van Mars kom en willen ze me liever niet hebben. Hier zeggen de mensen me in hun beste engels gedag. De mensen met een scooter dragen hier ook helmen, terwijl je in Madurai alleen heel zelden een soort kap ziet. Ze hebben hier ook modernere auto's, die aan bepaalde veiligheidsregels voldoen. In Madurai maakt het allemaal niet uit, daar vallen dan ook meer dan 700 verkeersdoden per jaar (op 1 miljoen mensen). Als ik de straat op ga houd ik dat altijd in mijn achterhoofd.
De laatste dagen in Madurai werd ik erg gestoord in mijn interactie met de kinderen, omdat de ongelijkheid in stand gehouden moet worden. Ze mochten ineens niet meer samen met mij op hetzelfde bankje zitten, dat doen we nu dus stiekem. Ze mochten me niet aanraken. Hoe kun je dan een kietelgevecht houden of papegaaitje leef je nog klappen. Als ik ergens op de trap ga zitten, gaan ze altijd minstens 1 tree lager zitten. Dat doet me denken aan een scène uit disneys robin hood, waarin tijger prins jan zijn hofbediende de slang slis met grof geweld om laag trekt: nu zit je weer hoger dan ik!!!!
Ik heb het nu in Chennai erg naar mijn zin, ondanks het feit dat ik af en toe word onder geplast, het zijn wel superschattige baby’tjes en je went aan smerige dingen als je 3 maanden in India bent. Ik vind het hier genieten. Het eten is hier nog pittiger dan in Madurai, ik wist niet dat het kon. De Amerikanen zijn hier nog maar pas en zitten nog heel erg in de ik-mis-mijn-eigen-eten-fase, daar ben ik gelukkig wel doorheen.
Heel veel liefs en een knuffel,
Nelle, jullie correspondent in India
Monday, September 25, 2006
Tuesday, September 19, 2006
euforie
Ja lieve mensen ik verkeer in euforische stemmig op dit moment. Niet alleen omdat jullie de laatste tijd zo enthousiast reageren op de mails, wat me erg goed doet dus ga zo door allemaal, maar ook en vooral door de mail die ik vandaag van Ignacimuthu ontving. Vorige week had ik hem een mail gestuurd over mijn visie op de gang van zaken in het kindertehuis en vooral het mentale welzijn van de kinderen. Met de gedachte dat ik hier niets te verliezen heb dus waarom niets proberen?
Het mooie is nu dat hij er graag met mij over wil praten als ik komende week (vrijdag vertrek ik) Chennai (=madras) bezoek, waar hij woont en werkt en dat hij het met mij eens is dat de kinderen betere mentale zorg nodig hebben. (oh oh oh wat ben ik vandaag trots op mezelf!)Dit verhaal wordt dus zeker vervolgd. Werkelijk mijn geluk kan niet meer op deze week, want ook mijn camera is eindelijk aangekomen (mijn nieuwe camera was al op schiphol uit mijn tas gestolen, waar ik zo treurig over was -en nog ben- dat ik het niet eens in een mail gemeld heb).
In het kindertehuis is de stemming al beter nu de vakantie nadert. Iedere dag wordt mij minstens 10 keer verteld hoe veel dagen er nog gewacht moeten worden. Na een voor de kinderen zware week vol examens konden we in het weekend eindelijk weer eens een muziekje draaien, want ik heb hier een week of twee geleden een Cd-speler aangeschaft. Een geweldig succes! Sommige kinderen zitten gewoon ademloos dicht bij de Cd-speler te luisteren, anderen schudden voor het avondgebed nog even alle spieren los. Bij deze kinderen doen Santana en The Beatles het erg goed. Ze gaan echt uit hun dak, breken de tent bijna af, heel Madurai kan meegenieten, maar ik geniet nog wel het meest!
De oudere kinderen zijn erg bezig met het slaan, maar vooral als het om anderen gaat. De ene minuut zeggen ze tegen een ander dat ze de handen thuis moet laten en de volgende minuut delen ze zelf weer een klap uit. Daar kan ik dan wel weer om lachen, want er zit nu in elk geval beweging in.
Bij biologie heb ik ooit geleerd dat alles in de tropen het beste groeit. Als ik hier rondkijk lijkt de mens daarop een uitzondering te vormen, maar over het algemeen gaat deze regel wel op. De mier doet het hier ontzettend goed. Ik herinner me dat een lerares op het stedelijk ooit iemand het bevel gaf een mier dood te drukken. We vonden dat toen allemaal ontzettend geestig en gewelddadig, maar nu denk ik bij iedere mier aan de zin die ze toen zei: 'Druk m dood!' Er zijn hier kleine mieren, grote mieren (van wel drie centimeter lang!) zwarte mieren, rode mieren, kruipende mieren vliegende mieren. Van de kleine rode variant had ik dit weekend een compleet volk in mijn koffer. De hele zaterdagmiddag ben ik bezig geweest om die mieren uit mijn koffer en kleren te krijgen, en ze zijn weliswaar klein, maar ze bijten heel gemeen. Ik werd gestraft voor mijn misdaden tegen de mier toen ik mijn koffer naar het dak bracht om hem te laten drogen: Ik verbrandde mijn voeten aan de gloeiend hete tegels. Gisteren had ik een nog groter volk dat in een slinger door mijn hele kamer ging en ik voelde me weer genoodzaakt om een waterballet aan te richten.
Ook de bij groeit hier als kool tot wel tien centimeter lang en als je zoiets tegen komt dan wil je echt naar je moeder! Gelukkig geven de tropen ook mooie resultaten zoals vlinders met een doorsnede van 12 centimeter.
Ik laat het hier even bij, want ik heb niet zoveel tijd vandaag, omdat ik laat ben, want we hadden de hele ochtend geen stroom en dat duurde tot half drie in de middag.
Heel veel liefs en groeten, tot in Chennai!
Nelle
ps ik vind het ook heel erg leuk om post te ontvangen dus als jullie inspiratie hebben voor een brief of een kaart of allebei dan is dit mijn adres:
Xavier Matriculation School
Ayyavuthevar Nagar
Kannanenthal village
Thirupalai, Po
Madurai 625014
Tamil Nadu,
India
Het mooie is nu dat hij er graag met mij over wil praten als ik komende week (vrijdag vertrek ik) Chennai (=madras) bezoek, waar hij woont en werkt en dat hij het met mij eens is dat de kinderen betere mentale zorg nodig hebben. (oh oh oh wat ben ik vandaag trots op mezelf!)Dit verhaal wordt dus zeker vervolgd. Werkelijk mijn geluk kan niet meer op deze week, want ook mijn camera is eindelijk aangekomen (mijn nieuwe camera was al op schiphol uit mijn tas gestolen, waar ik zo treurig over was -en nog ben- dat ik het niet eens in een mail gemeld heb).
In het kindertehuis is de stemming al beter nu de vakantie nadert. Iedere dag wordt mij minstens 10 keer verteld hoe veel dagen er nog gewacht moeten worden. Na een voor de kinderen zware week vol examens konden we in het weekend eindelijk weer eens een muziekje draaien, want ik heb hier een week of twee geleden een Cd-speler aangeschaft. Een geweldig succes! Sommige kinderen zitten gewoon ademloos dicht bij de Cd-speler te luisteren, anderen schudden voor het avondgebed nog even alle spieren los. Bij deze kinderen doen Santana en The Beatles het erg goed. Ze gaan echt uit hun dak, breken de tent bijna af, heel Madurai kan meegenieten, maar ik geniet nog wel het meest!
De oudere kinderen zijn erg bezig met het slaan, maar vooral als het om anderen gaat. De ene minuut zeggen ze tegen een ander dat ze de handen thuis moet laten en de volgende minuut delen ze zelf weer een klap uit. Daar kan ik dan wel weer om lachen, want er zit nu in elk geval beweging in.
Bij biologie heb ik ooit geleerd dat alles in de tropen het beste groeit. Als ik hier rondkijk lijkt de mens daarop een uitzondering te vormen, maar over het algemeen gaat deze regel wel op. De mier doet het hier ontzettend goed. Ik herinner me dat een lerares op het stedelijk ooit iemand het bevel gaf een mier dood te drukken. We vonden dat toen allemaal ontzettend geestig en gewelddadig, maar nu denk ik bij iedere mier aan de zin die ze toen zei: 'Druk m dood!' Er zijn hier kleine mieren, grote mieren (van wel drie centimeter lang!) zwarte mieren, rode mieren, kruipende mieren vliegende mieren. Van de kleine rode variant had ik dit weekend een compleet volk in mijn koffer. De hele zaterdagmiddag ben ik bezig geweest om die mieren uit mijn koffer en kleren te krijgen, en ze zijn weliswaar klein, maar ze bijten heel gemeen. Ik werd gestraft voor mijn misdaden tegen de mier toen ik mijn koffer naar het dak bracht om hem te laten drogen: Ik verbrandde mijn voeten aan de gloeiend hete tegels. Gisteren had ik een nog groter volk dat in een slinger door mijn hele kamer ging en ik voelde me weer genoodzaakt om een waterballet aan te richten.
Ook de bij groeit hier als kool tot wel tien centimeter lang en als je zoiets tegen komt dan wil je echt naar je moeder! Gelukkig geven de tropen ook mooie resultaten zoals vlinders met een doorsnede van 12 centimeter.
Ik laat het hier even bij, want ik heb niet zoveel tijd vandaag, omdat ik laat ben, want we hadden de hele ochtend geen stroom en dat duurde tot half drie in de middag.
Heel veel liefs en groeten, tot in Chennai!
Nelle
ps ik vind het ook heel erg leuk om post te ontvangen dus als jullie inspiratie hebben voor een brief of een kaart of allebei dan is dit mijn adres:
Xavier Matriculation School
Ayyavuthevar Nagar
Kannanenthal village
Thirupalai, Po
Madurai 625014
Tamil Nadu,
India
Friday, September 15, 2006
Mijlpaal
Hallo allemaal!
Sinds een paar dagen loop ik overal vrolijk rond te hupsen, want er is een mijlpaal bereikt in het kindertehuis, waarvan ik aanvankelijk dacht dat hij nog niet in de verste verten te bekennen was. Het is een kleine stap, maar in een hele goede richting: een aantal kinderen is uit zichzelf begonnen om te proberen niet meer te slaan. Dat allemaal dankzij de GGNM (van mijn moeder weet ik dat men in de pedagogiek graag ingewikkelde afkortingen gebruikt) de geniaal geïmproviseerde nelimethode. Die werkt als volgt. Je laat de kinderen merken dat je om ze geeft, je laat de kinderen merken dat je hen als gelijken beschouwd (in Nederland misschien vanzelfsprekend, maar hier zeer ongewoon). Vervolgens heb ik de kinderen laten blijken dat ik het slaan een slechte gewoonte vind en waarom. Iedere keer als er iemand losse handjes heeft zeg ik er wat van en begin deze week bleek ik resultaten te boeken. Een aantal meiden zei dat ze probeerden elkaar niet meer te slaan. Dat ze daar uit zichzelf mee zijn begonnen is nog wel het mooiste van alles, want als je zelf iets wilt, lukt het toch altijd beter dan wanneer een ander iets van je wil?! Het werkt ook nog aanstekelijk. Als een iemand iets kan, dan willen ze het allemaal kunnen en ze roepen nu soms ook naar elkaar over het plein: 'HeeJ! Don't beat!!'
Mijn moeder wilde van me weten waarom ik Prakkash een rare man vond. Nu ligt dat gecompliceerder dan je denkt. Zijn gedrag zegt zo onvoorstelbaar veel over de oorzaken van de enorme problemen in dit land. De Indiërs vereren Gandhi als een God, vinden het geweldig dat hun president uit een vissersfamilie geboren is, maar vissers moeten zoiets toch niet in hun hoofd halen. Ze praten net zoveel over gelijkheid als dat ze rijst eten en tegelijkertijd houden ze de ongelijkheid op een geniale manier in stand en ook de 'meest ongelijken' werken daar aan mee. Hoe vaak de kinderen het woord fate in de mond nemen als ze iets treurigs vertellen, zegt veel, want ze geloven het echt. Het schijnt zelfs dat Indische bedelaars met meer overtuiging bedelen dan bedelaars uit andere landen, omdat ook zij geloven dat dat hun lot is. Sommigen kunnen echter niet leven met hun lot en daarom worden in India een heleboel moorden gepleegd, meestal om land of om geld of om allebei en veel arme boeren plegen zelfmoord. Afgelopen zondag waren een aantal ouders niet gekomen omdat in hun dorp iemand zelfmoord gepleegd had. Dat houdt in zichzelf begoten met benzine en in brand gestoken in haar eigen hut, die dus ook in de vlammen opging. Ze liet twee kinderen na. En dan valt Tamil Nadu nog mee, in midden India worden veel meer zelfmoorden gepleegd door boeren zonder land. Na de overstromingen is het aantal zelfmoorden nog meer gestegen. De regering probeert wel iets aan de ongelijkheid te doen, maar dat leidt vaak tot protesten vanuit de middenklassen.
Om terug te komen op het punt dat ik wilde maken; Prakkash is ook een man vol tegenstrijdigheden. Hij werkt voor een organisatie die door het bouwen van meisjestehuizen en het bieden van onderwijs de positie van vrouwen probeert te verbeteren, maar de vrouwen in de organisatie behandelt hij als oud vuil en de kinderen zegt hij zelfs geen gedag. Dan krijg je het dat westerse meisjes je een rare man vinden.
Na bijna 11 weken India, vinden de kinderen mij ook nog steeds raar. Niet vanwege mijn gedrag, maar vanwege mijn uiterlijk. Ze verbazen zich nog steeds over mijn witte huid en blijven vragen hoe ik zo geworden ben en wat voor shampoo ik gebruik, want ze willen ook zulk haar. Ze vergelijken al hun lichaamsdelen met mijn huid. Eerst vouwen ze een hand in de mijne, de beste manier om het verschil waar te nemen. Dan draaien ze hun arm in allerlei bochten om het lichtste plekje op te zoeken en roepen: same? same? We houden maar bij: We are not the same, but we are equal. Die zin doet ze stralen.
Ik heb ook weer een nieuw spel geleerd met meer benodigdheden, voor de allerkleinsten. Men neme drie grote stenen. Daartussen leg je wat takjes. Men neme een halve kokosnoot, vulle die met water en plaatse hem op de drie stenen. Je voegt wat soorten gescheurde bloemblaadjes toe aan het water en je hebt een heus kookstel met een soepje erin. Je neemt een stokje en dan lekker roeren en poeren in het prutje. Net echt, want zo koken ze bij de meeste kinderen thuis ook, alleen de kokosnoot wordt vervangen door een pan. Deze allerkleinsten hebben deze week een eervolle taak gekregen. De oudere kinderen komen wel een kwartier later lunchen tussen de middag, dus mogen ze de borden alvast door de gang verspreiden, geen probleem, want het is allemaal roestvrij staal en ze vinden het heerlijk om ze tegen elkaar te kletteren en over de grond te schuiven. Zo zijn ze ook hun overtollige energie even kwijt.
Ik heb uit meerdere reacties van jullie begrepen dat het mooie weer weer terug is gekomen. Hier is het momenteel ook erg aangenaam. De regen laat op zich wachten in Madurai, maar de temperatuur is wat gedaald, zo tussen de 33 en 35 graden met af en toe een lekker briesje. Op het dak is het iedere avond nog even paradijselijk als de zon er ondergaat. (behalve als de lucht wordt verpest door de geur van afvalverbrandingen die overal plaatsvinden).
De groeten maar weer, het ga jullie allen goed! dikke knuffel en een zoen,
nelle
Sinds een paar dagen loop ik overal vrolijk rond te hupsen, want er is een mijlpaal bereikt in het kindertehuis, waarvan ik aanvankelijk dacht dat hij nog niet in de verste verten te bekennen was. Het is een kleine stap, maar in een hele goede richting: een aantal kinderen is uit zichzelf begonnen om te proberen niet meer te slaan. Dat allemaal dankzij de GGNM (van mijn moeder weet ik dat men in de pedagogiek graag ingewikkelde afkortingen gebruikt) de geniaal geïmproviseerde nelimethode. Die werkt als volgt. Je laat de kinderen merken dat je om ze geeft, je laat de kinderen merken dat je hen als gelijken beschouwd (in Nederland misschien vanzelfsprekend, maar hier zeer ongewoon). Vervolgens heb ik de kinderen laten blijken dat ik het slaan een slechte gewoonte vind en waarom. Iedere keer als er iemand losse handjes heeft zeg ik er wat van en begin deze week bleek ik resultaten te boeken. Een aantal meiden zei dat ze probeerden elkaar niet meer te slaan. Dat ze daar uit zichzelf mee zijn begonnen is nog wel het mooiste van alles, want als je zelf iets wilt, lukt het toch altijd beter dan wanneer een ander iets van je wil?! Het werkt ook nog aanstekelijk. Als een iemand iets kan, dan willen ze het allemaal kunnen en ze roepen nu soms ook naar elkaar over het plein: 'HeeJ! Don't beat!!'
Mijn moeder wilde van me weten waarom ik Prakkash een rare man vond. Nu ligt dat gecompliceerder dan je denkt. Zijn gedrag zegt zo onvoorstelbaar veel over de oorzaken van de enorme problemen in dit land. De Indiërs vereren Gandhi als een God, vinden het geweldig dat hun president uit een vissersfamilie geboren is, maar vissers moeten zoiets toch niet in hun hoofd halen. Ze praten net zoveel over gelijkheid als dat ze rijst eten en tegelijkertijd houden ze de ongelijkheid op een geniale manier in stand en ook de 'meest ongelijken' werken daar aan mee. Hoe vaak de kinderen het woord fate in de mond nemen als ze iets treurigs vertellen, zegt veel, want ze geloven het echt. Het schijnt zelfs dat Indische bedelaars met meer overtuiging bedelen dan bedelaars uit andere landen, omdat ook zij geloven dat dat hun lot is. Sommigen kunnen echter niet leven met hun lot en daarom worden in India een heleboel moorden gepleegd, meestal om land of om geld of om allebei en veel arme boeren plegen zelfmoord. Afgelopen zondag waren een aantal ouders niet gekomen omdat in hun dorp iemand zelfmoord gepleegd had. Dat houdt in zichzelf begoten met benzine en in brand gestoken in haar eigen hut, die dus ook in de vlammen opging. Ze liet twee kinderen na. En dan valt Tamil Nadu nog mee, in midden India worden veel meer zelfmoorden gepleegd door boeren zonder land. Na de overstromingen is het aantal zelfmoorden nog meer gestegen. De regering probeert wel iets aan de ongelijkheid te doen, maar dat leidt vaak tot protesten vanuit de middenklassen.
Om terug te komen op het punt dat ik wilde maken; Prakkash is ook een man vol tegenstrijdigheden. Hij werkt voor een organisatie die door het bouwen van meisjestehuizen en het bieden van onderwijs de positie van vrouwen probeert te verbeteren, maar de vrouwen in de organisatie behandelt hij als oud vuil en de kinderen zegt hij zelfs geen gedag. Dan krijg je het dat westerse meisjes je een rare man vinden.
Na bijna 11 weken India, vinden de kinderen mij ook nog steeds raar. Niet vanwege mijn gedrag, maar vanwege mijn uiterlijk. Ze verbazen zich nog steeds over mijn witte huid en blijven vragen hoe ik zo geworden ben en wat voor shampoo ik gebruik, want ze willen ook zulk haar. Ze vergelijken al hun lichaamsdelen met mijn huid. Eerst vouwen ze een hand in de mijne, de beste manier om het verschil waar te nemen. Dan draaien ze hun arm in allerlei bochten om het lichtste plekje op te zoeken en roepen: same? same? We houden maar bij: We are not the same, but we are equal. Die zin doet ze stralen.
Ik heb ook weer een nieuw spel geleerd met meer benodigdheden, voor de allerkleinsten. Men neme drie grote stenen. Daartussen leg je wat takjes. Men neme een halve kokosnoot, vulle die met water en plaatse hem op de drie stenen. Je voegt wat soorten gescheurde bloemblaadjes toe aan het water en je hebt een heus kookstel met een soepje erin. Je neemt een stokje en dan lekker roeren en poeren in het prutje. Net echt, want zo koken ze bij de meeste kinderen thuis ook, alleen de kokosnoot wordt vervangen door een pan. Deze allerkleinsten hebben deze week een eervolle taak gekregen. De oudere kinderen komen wel een kwartier later lunchen tussen de middag, dus mogen ze de borden alvast door de gang verspreiden, geen probleem, want het is allemaal roestvrij staal en ze vinden het heerlijk om ze tegen elkaar te kletteren en over de grond te schuiven. Zo zijn ze ook hun overtollige energie even kwijt.
Ik heb uit meerdere reacties van jullie begrepen dat het mooie weer weer terug is gekomen. Hier is het momenteel ook erg aangenaam. De regen laat op zich wachten in Madurai, maar de temperatuur is wat gedaald, zo tussen de 33 en 35 graden met af en toe een lekker briesje. Op het dak is het iedere avond nog even paradijselijk als de zon er ondergaat. (behalve als de lucht wordt verpest door de geur van afvalverbrandingen die overal plaatsvinden).
De groeten maar weer, het ga jullie allen goed! dikke knuffel en een zoen,
nelle
Tuesday, September 12, 2006
Theni
Hallo!
Alles goed in Nederland? Nog een beetje leuk weer erbij?
De stemming in het kindertehuis is nog altijd gespannen. Tot overmaat van ramp, werd vorige week de moeder van de kok ook nog ziek, zodat er nog maar drie personeelsleden waren, en ik natuurlijk.
Vrijdag had ik echter de gelegenheid om er even uit te zijn. Donderdagavond, heb ik in het centrum van Madurai wat sinterklaas inkopen gedaan (snoep en pennen) om de mensen in Theni mee te verblijden. Vrijdagochtend vertrokken we - dat wil zeggen ik en Prakkash, de rare man - naar Theni. De reis duurde ongeveer twee en een half uur, maar als je door het binnenland van Tamil Nadu rijdt, hoef je je echt niet te vervelen. Langs de weg stonden verscheidene baksteen'fabrieken'. Dat wil zeggen dat mensen daar uit klei de vorm van een baksteen maken en die vormpjes leggen ze allemaal in de zon te drogen. Aan het einde van de dag worden de bakstenen opgeslagen in een soort megahutten, waar ze hoogstwaarschijnlijk op het hoofd naartoe worden gebracht. Verder een heleboel rijst-, thee-, druiven- en bananenplantages, die meestal door vrouwen bewerkt worden. Langs de wegen liepen overal mensen te sjouwen met alles wat ze geoogst hadden, uiteraard ook op hun hoofd en op blote voeten. Ook weer allerlei nieuwe vormen van hutjesarchitectuur leren kennen. Ons eerste bezoek was aan de Benedict Matriculation School, waar de kinderen stropdassen bij hun uniformpjes dragen. De school was nog jong, dus ze hadden alleen nog maar kleine kindertjes. Ik werd verwelkomd in een soort aula, waar ze een groot doek hadden opgehangen met de tekst: Benedict Matriculation School welcomes miss Nelle! Dat was wel even lachen. Er werd gezongen en gedanst en toen moest ik ineens een speech houden. Een dag vol verassingen. Op het dak kon je gigantisch ver kijken. De school lag in een landbouwvallei, omringd door bergen. Het was heerlijk om daar even de frisse lucht in te ademen. Naast de school is een kindertehuis in aanbouw, wel iets kleiner dan het kindertehuis, waar ik verblijf. 4 gebouwtjes op een rij, met allemaal hun eigen functie. Het tweede bezoek was aan het Mother Theresa skill training center. Ze geven er gratis computercursussen en naailessen. Er is een zaal met een stuk of 20 computers en een zaal met ongeveer 15 naaimachines. Boven waren nog meer zalen, maar die zijn nog niet gebruik. Er moet geld zijn en toestemming van de regering. Ze hadden een kopieerapparaat dat door het hele dorp gebruikt wordt, voor een kleine bijdrage. Omdat het echt een plattelandsgebied is, zijn er weinig voorzieningen in de buurt. Ze kunnen er ook nog geen internetverbinding krijgen. Het meest bijzondere onderdeel van de dag was een klein bejaardenhuis. In India is het gebruikelijk dat de ouderen worden opgenomen en verzorgd door de familie. In arme families zijn de ouderen echter niet zo welkom, want ze kosten alleen maar geld. Dit bejaardenhuis heeft een aantal van deze ouderen op kunnen vangen. Ze slapen op ijzeren bedden, zonder matras. Er ligt alleen een matje op. Hun bezittingen hebben ze in een koffertje bij hun bed. Er is een eetzaal met houten bankjes en tafels een keuken en hele grote prachtige fruittuin. Ze wassen zelf hun kleren en dat voor de meesten nog het enige wat ze doen op een dag naast praten met elkaar. Er waren vier vrouwen die nog wat mobieler waren dan de rest en zij helpen ook met het onderhouden van de tuin. Er worden bananen, mango's, kokosnoten, limoenen, wat fruitsoorten die ik niet kende en Jasmijn verbouwd. Ze hebben een irrigatiesysteem, zodat ze niet met emmers water hoeven te slepen, echt super! Ze hebben er ook een plas aangelegd om het grondwaterpeil hoog te houden. Naast planten, zijn er ook vier kalveren, wat kippen, duiven en fazanten. De bedoeling is dat de tuin in de toekomst ook iets gaat opleveren. Nog niet alle planten geven vruchten, want het tehuis en de tuin bestaan nog maar drie jaar. Een bananenplant en een kokosnotenboom moeten langzaam op gang komen. Omdat de mensen daar helemaal geen engels spreken was ik erg blij dat ik de namen van al die fruit en diersoorten in Tamil kende! Bovendien vonden die mensen het ook geweldig, dat ik al die woorden kende. Ze voelden zich erg vereerd door mijn bezoek, want er komen daar maar weinig mensen.
Net toen we op het punt stonden te vertrekken, viel werkelijk de hemel op onze hoofden. Ik had nog nooit zo'n heftige regenbui meegemaakt. Als je naar buiten keek zag het helemaal wit, zoveel water kwam er tegelijk naar beneden. In een kwartier tijd stond er zoveel water om het gebouw dat het water van hogere naar lagere plekken stroomde met de snelheid van een waterval. Er stond echt 15 centimeter water en het donderde en bliksemde er ook nog bij. We hebben gewacht tot het onweer voorbij was en zijn toen vertrokken. We hebben bij een andere school nog een gestrande lerares en wat kinderen opgepikt en naar huis gebracht. Ook familie van Ignacimuthu, de motor achter de organisatie. Ik heb inmiddels bijna zijn hele familie gezien. Alle projecten worden geleid en onderhouden door familieleden van hem. Een ander deel van de familie werkt en sommigen hebben twee baantjes, want er moet toch ergens geld vandaan komen. Ik heb zelfs het huis gezien waar hij is opgegroeid. Dat was een leuke afsluiting van de dag. Het huisje bestond uit wat kleine gebouwtjes om een binnenplaatsje heen. Buiten koken onder een golfplaat, slapen op de stenen, het gaf een wat middeleeuwse indruk, vooral omdat de deurtjes erg laag waren, maar een huis naar de typische architectuur van theni, want ik zag die binnenplaatsjes overal.
Nadat we iedereen hadden afgezet, konden we wel heerlijk door de plassen scheuren. Als je houdt van plassenscheuren, kom dan vooral in het regenseizoen naar de tropen, want het is een feest, er gaan complete watervalletjes over de weg. Het is alleen een beetje jammer dat je de kuilen in de weg niet altijd ziet en dat de rivieren soms buiten hun oevers treden. Dat was nu ook het geval, dus we stonden stil in een schreeuwende toeterende en vooral badende menigte. Schoolkinderen die toch echt over die weg naar huis moesten, waagden zich aan het water en werden nat tot aan hun middel. Een chaos was het, ongelofelijk. Na lang wachten konden we eindelijk keren en na allerlei gevaren te hebben doorstaan, waar mijn moeder niet van wil weten, kwamen we gelukkig veilig terug in Madurai.
Ik weet dat ik veel van jullie tijd roof maar ik moet een ding nog even kwijt. Afgelopen zondag was het tweede zondag van de maand dus bezoekersdag in Halleluja Children Home. Voor sommigen een feestdag, voor anderen een eeuwigheid wachten en hopen. Veel ouders en verzorgers lieten het deze zondag afwachten. Ook Simla's moeder kon nog steeds niet komen, want er was nog geen geld had ze doorgebeld. De volgende ochtend belde echter haar vader, dat ze gerust geld kon lenen van Jaqueline om tenminste de schulden die ze had bij haar mentor en wat andere kinderen af te lossen. In de avond kwam ze ineens vrolijk naar me toe huppelen, want onverwachts was haar moeder toch nog langs gekomen, ondanks een griepje en zo liep het dus toch een beetje goed af.
Bedankt voor de aandacht weer, ik heb nog zo veel meer te zeggen, maar ik hou het vandaag bij de leuke dingen!
heel veel liefs en een kus,
neli
Alles goed in Nederland? Nog een beetje leuk weer erbij?
De stemming in het kindertehuis is nog altijd gespannen. Tot overmaat van ramp, werd vorige week de moeder van de kok ook nog ziek, zodat er nog maar drie personeelsleden waren, en ik natuurlijk.
Vrijdag had ik echter de gelegenheid om er even uit te zijn. Donderdagavond, heb ik in het centrum van Madurai wat sinterklaas inkopen gedaan (snoep en pennen) om de mensen in Theni mee te verblijden. Vrijdagochtend vertrokken we - dat wil zeggen ik en Prakkash, de rare man - naar Theni. De reis duurde ongeveer twee en een half uur, maar als je door het binnenland van Tamil Nadu rijdt, hoef je je echt niet te vervelen. Langs de weg stonden verscheidene baksteen'fabrieken'. Dat wil zeggen dat mensen daar uit klei de vorm van een baksteen maken en die vormpjes leggen ze allemaal in de zon te drogen. Aan het einde van de dag worden de bakstenen opgeslagen in een soort megahutten, waar ze hoogstwaarschijnlijk op het hoofd naartoe worden gebracht. Verder een heleboel rijst-, thee-, druiven- en bananenplantages, die meestal door vrouwen bewerkt worden. Langs de wegen liepen overal mensen te sjouwen met alles wat ze geoogst hadden, uiteraard ook op hun hoofd en op blote voeten. Ook weer allerlei nieuwe vormen van hutjesarchitectuur leren kennen. Ons eerste bezoek was aan de Benedict Matriculation School, waar de kinderen stropdassen bij hun uniformpjes dragen. De school was nog jong, dus ze hadden alleen nog maar kleine kindertjes. Ik werd verwelkomd in een soort aula, waar ze een groot doek hadden opgehangen met de tekst: Benedict Matriculation School welcomes miss Nelle! Dat was wel even lachen. Er werd gezongen en gedanst en toen moest ik ineens een speech houden. Een dag vol verassingen. Op het dak kon je gigantisch ver kijken. De school lag in een landbouwvallei, omringd door bergen. Het was heerlijk om daar even de frisse lucht in te ademen. Naast de school is een kindertehuis in aanbouw, wel iets kleiner dan het kindertehuis, waar ik verblijf. 4 gebouwtjes op een rij, met allemaal hun eigen functie. Het tweede bezoek was aan het Mother Theresa skill training center. Ze geven er gratis computercursussen en naailessen. Er is een zaal met een stuk of 20 computers en een zaal met ongeveer 15 naaimachines. Boven waren nog meer zalen, maar die zijn nog niet gebruik. Er moet geld zijn en toestemming van de regering. Ze hadden een kopieerapparaat dat door het hele dorp gebruikt wordt, voor een kleine bijdrage. Omdat het echt een plattelandsgebied is, zijn er weinig voorzieningen in de buurt. Ze kunnen er ook nog geen internetverbinding krijgen. Het meest bijzondere onderdeel van de dag was een klein bejaardenhuis. In India is het gebruikelijk dat de ouderen worden opgenomen en verzorgd door de familie. In arme families zijn de ouderen echter niet zo welkom, want ze kosten alleen maar geld. Dit bejaardenhuis heeft een aantal van deze ouderen op kunnen vangen. Ze slapen op ijzeren bedden, zonder matras. Er ligt alleen een matje op. Hun bezittingen hebben ze in een koffertje bij hun bed. Er is een eetzaal met houten bankjes en tafels een keuken en hele grote prachtige fruittuin. Ze wassen zelf hun kleren en dat voor de meesten nog het enige wat ze doen op een dag naast praten met elkaar. Er waren vier vrouwen die nog wat mobieler waren dan de rest en zij helpen ook met het onderhouden van de tuin. Er worden bananen, mango's, kokosnoten, limoenen, wat fruitsoorten die ik niet kende en Jasmijn verbouwd. Ze hebben een irrigatiesysteem, zodat ze niet met emmers water hoeven te slepen, echt super! Ze hebben er ook een plas aangelegd om het grondwaterpeil hoog te houden. Naast planten, zijn er ook vier kalveren, wat kippen, duiven en fazanten. De bedoeling is dat de tuin in de toekomst ook iets gaat opleveren. Nog niet alle planten geven vruchten, want het tehuis en de tuin bestaan nog maar drie jaar. Een bananenplant en een kokosnotenboom moeten langzaam op gang komen. Omdat de mensen daar helemaal geen engels spreken was ik erg blij dat ik de namen van al die fruit en diersoorten in Tamil kende! Bovendien vonden die mensen het ook geweldig, dat ik al die woorden kende. Ze voelden zich erg vereerd door mijn bezoek, want er komen daar maar weinig mensen.
Net toen we op het punt stonden te vertrekken, viel werkelijk de hemel op onze hoofden. Ik had nog nooit zo'n heftige regenbui meegemaakt. Als je naar buiten keek zag het helemaal wit, zoveel water kwam er tegelijk naar beneden. In een kwartier tijd stond er zoveel water om het gebouw dat het water van hogere naar lagere plekken stroomde met de snelheid van een waterval. Er stond echt 15 centimeter water en het donderde en bliksemde er ook nog bij. We hebben gewacht tot het onweer voorbij was en zijn toen vertrokken. We hebben bij een andere school nog een gestrande lerares en wat kinderen opgepikt en naar huis gebracht. Ook familie van Ignacimuthu, de motor achter de organisatie. Ik heb inmiddels bijna zijn hele familie gezien. Alle projecten worden geleid en onderhouden door familieleden van hem. Een ander deel van de familie werkt en sommigen hebben twee baantjes, want er moet toch ergens geld vandaan komen. Ik heb zelfs het huis gezien waar hij is opgegroeid. Dat was een leuke afsluiting van de dag. Het huisje bestond uit wat kleine gebouwtjes om een binnenplaatsje heen. Buiten koken onder een golfplaat, slapen op de stenen, het gaf een wat middeleeuwse indruk, vooral omdat de deurtjes erg laag waren, maar een huis naar de typische architectuur van theni, want ik zag die binnenplaatsjes overal.
Nadat we iedereen hadden afgezet, konden we wel heerlijk door de plassen scheuren. Als je houdt van plassenscheuren, kom dan vooral in het regenseizoen naar de tropen, want het is een feest, er gaan complete watervalletjes over de weg. Het is alleen een beetje jammer dat je de kuilen in de weg niet altijd ziet en dat de rivieren soms buiten hun oevers treden. Dat was nu ook het geval, dus we stonden stil in een schreeuwende toeterende en vooral badende menigte. Schoolkinderen die toch echt over die weg naar huis moesten, waagden zich aan het water en werden nat tot aan hun middel. Een chaos was het, ongelofelijk. Na lang wachten konden we eindelijk keren en na allerlei gevaren te hebben doorstaan, waar mijn moeder niet van wil weten, kwamen we gelukkig veilig terug in Madurai.
Ik weet dat ik veel van jullie tijd roof maar ik moet een ding nog even kwijt. Afgelopen zondag was het tweede zondag van de maand dus bezoekersdag in Halleluja Children Home. Voor sommigen een feestdag, voor anderen een eeuwigheid wachten en hopen. Veel ouders en verzorgers lieten het deze zondag afwachten. Ook Simla's moeder kon nog steeds niet komen, want er was nog geen geld had ze doorgebeld. De volgende ochtend belde echter haar vader, dat ze gerust geld kon lenen van Jaqueline om tenminste de schulden die ze had bij haar mentor en wat andere kinderen af te lossen. In de avond kwam ze ineens vrolijk naar me toe huppelen, want onverwachts was haar moeder toch nog langs gekomen, ondanks een griepje en zo liep het dus toch een beetje goed af.
Bedankt voor de aandacht weer, ik heb nog zo veel meer te zeggen, maar ik hou het vandaag bij de leuke dingen!
heel veel liefs en een kus,
neli
Tuesday, September 5, 2006
struisvogelei
Hallo allemaal!
Allemaal weer een frisse start gemaakt op scholen en universiteiten, en van die dingen deze week?
Ik laat deze keer weinig tijd tussen de mails want ik moet echt even mijn ei kwijt. En dan heb ik het niet over een kippeneitje, maar over een flink struisvogelei.
De stemming in het kindertehuis is momenteel naar. Ik begin echt bevriend te raken met de wat oudere kinderen en begin steeds meer gehecht te raken aan de kleinere kinderen. Dat gaat hier nu snel, want nu de kinderen weten dat het niet in me opkomt om ook maar naar ze te schreeuwen, laat staan ze slaan, komen ze de warmte die ze nodig hebben bij mij zoeken. Aan de kleintjes merk ik steeds meer dat ze een moederfiguur missen en dat ze soms ernstig op zoek zijn naar een knuffel. Ze komen tegen me aanhangen, leggen hun hoofd op mijn schoot, geven niet gewoon een handje, maar grijpen mijn hele arm en als ze die hebben is er geen kijk op dat ze loslaten. Voor de oudere kinderen word ik langzaam maar zeker een soort praatpaal. Gisteren zei een van hen; jij bent hier de enige die naar onze problemen luistert en het begrijpt, dus zolang je hier bent, zullen we alles aan jou vertellen.Volgende week beginnen voor de kinderen de examens. Vorige week en deze week nog meer moeten ze daarvoor allemaal proeftesten afleggen. School is nu een hel voor ze, want als ze de tests niet goed genoeg maken, wordt dat fysiek afgestraft. In het tehuis mogen ze momenteel bijna niets. Voorheen zaten we vaak 's avonds na het eten allemaal bij elkaar en dan werd er gezongen en gedanst en er werden verhalen verteld, maar dat mag nu niet. 9 uur bidden en naar bed en denk erom dat je niet treuzelt, geen onnodige geluiden maakt en geen omwegen maakt via de badkamer want er zwaait wat.
Jaqueline heeft stemmingswisselingen, zoals de meeste meiden ze tijdens hun puberteit niet eens hebben. De ene dag is het feest, lachen gieren brullen de andere dag schreeuwt ze de hele boel bij elkaar. De kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en vertellen me dat ze de vrouw die dit werk voor haar deed, steeds meer missen.
Als om 12 uur 85 kinderen uit school komen is er altijd wel een die een probleem met zich meebrengt. Dan heeft er een buikpijn, dan is er een gevallen, dan heeft de een de ander haar potlood gebroken of haar schrift gescheurd en dat komen ze dan allemaal aan Jaqueline vertellen, maar het interesseert haar helemaal niets, ze doet er niets aan. Het lijkt soms alsof ze niet beseft dat deze kinderen levende wezens met gevoelens zijn.De kinderen leven echt in angst. Als ze het geluid van de enkelbandjes horen schrikken ze allemaal en zitten ze in een keer recht.
Dat de kinderen geslagen worden raakt me steeds dieper, omdat ik de kinderen ken en gek op hen ben en steeds beter de gevolgen ervan zie. Vorige week hadden ze Ajita, onze zevenjarige clown, die altijd, geen dag daargelaten, grappen maakt met iedereen en waarvan ik weet dat ze zich niet aan zou stellen, ontroostbaar aan het huilen gemaakt. De reden daarvoor was dat ze in Tamil gesproken had en het is de bedoeling dat je in engels spreekt hier.Omdat ze de kinderen hier zo bang maken, krijgen ze ook de leuke dingen van de kinderen niet meer te zien. Als Jaqueline of een lerares in de buurt is maakt Ajita geen grappen.
Afgelopen zaterdag, kwamen de directrice en haar man en een biologielerares gezamelijk uit school lopen. ze zagen mij op een bankje zitten met wat schattige kleine kindjes. (De anderen waren gras aan het plukken dat door de regen op de grond was gaan groeien, waar het middaggebed gehouden wordt). Het vrouwelijk tweetal kreeg het in hun hoofd om de schattigheid van Barveen, een vijfjarig meisje aan de man van de directrice te tonen. Dus riepen ze haar bij zich. Ik zag haar gezicht vertrekken van angst en er was geen kijk op dat ze voor hen zou zingen of dansen. En ik kan jullie vertellen, bij mij is Barveen absoluut niet meer verlegen. Als me door de gang ziet lopen, begint ze breed te lachen, ik hoef maar te wiebelen, of ze begint te dansen en te zingen en het is een groot feest met haar. Uiteindelijk lieten ze haar maar gaan en dacht ik bij mezelf 'lekker puh, dat krijg je ervan'.
Ik snap niet dat de mensen hier niet uit zich zelf stoppen met dat slaan, want je ziet dat het geen zin heeft. Bovendien menen de kinderen de dingen die ze zeggen niet. Het zal ze een worst wezen of Jaqueline goed slaapt s nachts en een fijne middag heeft, maar ze moeten het haar toewensen, dus doen ze dat maar. Als mij gedag zeggen, zeggen ze het met overtuiging, met een glimlach en kijken ze me aan en het goede contact is wederzijds. Zo dat moest er even uit. Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat jullie me af en toe even steunen, want dat heb ik soms wel nodig!
Heel veel liefs en een zoen voor allemaal!
Nelle (je dacht het al)
Allemaal weer een frisse start gemaakt op scholen en universiteiten, en van die dingen deze week?
Ik laat deze keer weinig tijd tussen de mails want ik moet echt even mijn ei kwijt. En dan heb ik het niet over een kippeneitje, maar over een flink struisvogelei.
De stemming in het kindertehuis is momenteel naar. Ik begin echt bevriend te raken met de wat oudere kinderen en begin steeds meer gehecht te raken aan de kleinere kinderen. Dat gaat hier nu snel, want nu de kinderen weten dat het niet in me opkomt om ook maar naar ze te schreeuwen, laat staan ze slaan, komen ze de warmte die ze nodig hebben bij mij zoeken. Aan de kleintjes merk ik steeds meer dat ze een moederfiguur missen en dat ze soms ernstig op zoek zijn naar een knuffel. Ze komen tegen me aanhangen, leggen hun hoofd op mijn schoot, geven niet gewoon een handje, maar grijpen mijn hele arm en als ze die hebben is er geen kijk op dat ze loslaten. Voor de oudere kinderen word ik langzaam maar zeker een soort praatpaal. Gisteren zei een van hen; jij bent hier de enige die naar onze problemen luistert en het begrijpt, dus zolang je hier bent, zullen we alles aan jou vertellen.Volgende week beginnen voor de kinderen de examens. Vorige week en deze week nog meer moeten ze daarvoor allemaal proeftesten afleggen. School is nu een hel voor ze, want als ze de tests niet goed genoeg maken, wordt dat fysiek afgestraft. In het tehuis mogen ze momenteel bijna niets. Voorheen zaten we vaak 's avonds na het eten allemaal bij elkaar en dan werd er gezongen en gedanst en er werden verhalen verteld, maar dat mag nu niet. 9 uur bidden en naar bed en denk erom dat je niet treuzelt, geen onnodige geluiden maakt en geen omwegen maakt via de badkamer want er zwaait wat.
Jaqueline heeft stemmingswisselingen, zoals de meeste meiden ze tijdens hun puberteit niet eens hebben. De ene dag is het feest, lachen gieren brullen de andere dag schreeuwt ze de hele boel bij elkaar. De kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en vertellen me dat ze de vrouw die dit werk voor haar deed, steeds meer missen.
Als om 12 uur 85 kinderen uit school komen is er altijd wel een die een probleem met zich meebrengt. Dan heeft er een buikpijn, dan is er een gevallen, dan heeft de een de ander haar potlood gebroken of haar schrift gescheurd en dat komen ze dan allemaal aan Jaqueline vertellen, maar het interesseert haar helemaal niets, ze doet er niets aan. Het lijkt soms alsof ze niet beseft dat deze kinderen levende wezens met gevoelens zijn.De kinderen leven echt in angst. Als ze het geluid van de enkelbandjes horen schrikken ze allemaal en zitten ze in een keer recht.
Dat de kinderen geslagen worden raakt me steeds dieper, omdat ik de kinderen ken en gek op hen ben en steeds beter de gevolgen ervan zie. Vorige week hadden ze Ajita, onze zevenjarige clown, die altijd, geen dag daargelaten, grappen maakt met iedereen en waarvan ik weet dat ze zich niet aan zou stellen, ontroostbaar aan het huilen gemaakt. De reden daarvoor was dat ze in Tamil gesproken had en het is de bedoeling dat je in engels spreekt hier.Omdat ze de kinderen hier zo bang maken, krijgen ze ook de leuke dingen van de kinderen niet meer te zien. Als Jaqueline of een lerares in de buurt is maakt Ajita geen grappen.
Afgelopen zaterdag, kwamen de directrice en haar man en een biologielerares gezamelijk uit school lopen. ze zagen mij op een bankje zitten met wat schattige kleine kindjes. (De anderen waren gras aan het plukken dat door de regen op de grond was gaan groeien, waar het middaggebed gehouden wordt). Het vrouwelijk tweetal kreeg het in hun hoofd om de schattigheid van Barveen, een vijfjarig meisje aan de man van de directrice te tonen. Dus riepen ze haar bij zich. Ik zag haar gezicht vertrekken van angst en er was geen kijk op dat ze voor hen zou zingen of dansen. En ik kan jullie vertellen, bij mij is Barveen absoluut niet meer verlegen. Als me door de gang ziet lopen, begint ze breed te lachen, ik hoef maar te wiebelen, of ze begint te dansen en te zingen en het is een groot feest met haar. Uiteindelijk lieten ze haar maar gaan en dacht ik bij mezelf 'lekker puh, dat krijg je ervan'.
Ik snap niet dat de mensen hier niet uit zich zelf stoppen met dat slaan, want je ziet dat het geen zin heeft. Bovendien menen de kinderen de dingen die ze zeggen niet. Het zal ze een worst wezen of Jaqueline goed slaapt s nachts en een fijne middag heeft, maar ze moeten het haar toewensen, dus doen ze dat maar. Als mij gedag zeggen, zeggen ze het met overtuiging, met een glimlach en kijken ze me aan en het goede contact is wederzijds. Zo dat moest er even uit. Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat jullie me af en toe even steunen, want dat heb ik soms wel nodig!
Heel veel liefs en een zoen voor allemaal!
Nelle (je dacht het al)
Friday, September 1, 2006
achtergronden
Hallo lieve mensen, die schijnbaar te verlegen zijn om af en toe te reageren, of gebeurt er gewoon niets in Nederland?
Terwijl jullie zitten te wachten op een mooie nazomer, zit ik te wachten op het regenseizoen. Ik weet niet hoe het komt maar na 2 maanden 40 graden, heb je het wel een beetje gehad. Je denkt dat je went aan die hitte, maar de laatste dagen trek ik het slecht. Gisteren hadden we dan eindelijk weer een buitje na een lange droge week, maar zelfs dat hielp niet, want na wat schamele spetters bleven de wolken hangen, zodat het ook nog benauwd werd en de smog lekker boven de stad bleef hangen. I
ndia heeft ook geen afval ophaal systeem dus het afval wordt verbrand in de straten en dat brengt ook heel fijne geuren met zich mee.
Ik zal jullie een beetje inleiden in de achtergronden van de kinderen, waar ik dagelijks mee omga. Sommigen zijn wees of half wees, maar de meesten verblijven in het kindertehuis om financiële redenen. Ze wonen verspreid door Tamil Nadu, de provincie, waarin Madurai ligt. De meesten wonen in hutjes, maar ook in hutjes zit verschil. Er zijn hutjes, die volledig gevlochten zijn, zowel het dak als de muren en er zijn hutjes die wel stenen muren hebben, maar een gevlochten dak hebben en andersom. Hun ouders zijn vissers, boeren, of werken in de bouw. Het bouwen van een huis gaat hier anders in zijn werk dan in Nederland. In de buurt waar ik 'woon' worden momenteel 2 huizen gebouwd, en vanaf het dak van het kindertehuis kan ik rustig bekijken hoe dat gaat.
Op blote voeten sjouwen de mensen de materialen omhoog naar het dak. Een vrouw in een sari loopt de hele dag de trap op en af met 6 bakstenen op haar hoofd. Langzaam maakt ze twee stapels op haar hoofd, controleert of de boel in evenwicht is en begint dan het levensgevaarlijke trappetje op te lopen. Ga in de bouw, lekker werken in de buitenlucht zeggen ze dan.
Iedere tweede zondag van de maand komen de ouders op bezoek en wachten de kinderen in spanning de ochtend af. Sommige ouders komen niet, want er is geen geld om de reis te betalen.
Simla's ouders zijn zowel in juli als in augustus niet gekomen. Vroeger woonden haar ouders in Madurai bij haar oom en tante, toen kwamen ze heel regelmatig langs. Maar het huis was te klein er was te weinig werk in de buurt. Haar ouders zijn teruggegaan naar hun geboorte plaats op een afstand van twee uur reizen. Ze is vijftien jaar en heeft twee zussen die al getrouwd zijn en als je in India als vrouw trouwt, hoor je vanaf dat moment toe aan de familie van je man. Haar broer woont en werkt in een fabriek, haar vader werkt in de bouw, en haar moeder is huisvrouw. Ook haar vader slaapt waar hij werkt, dus is haar moeder meestal alleen in huis en dan raakt het geld een keer op, als vader en broer het niet kunnen komen brengen. De werkweek duurt immers zeven dagen voor deze mensen. Het bezoek van de ouders is niet alleen voor de gezelligheid, maar heeft ook een functie. Het is namelijk de bedoeling dat de ouders zeep om kleren te wassen en shampoo en dergelijken meenemen en wat lekkere dingen om aan het eind van de middag te eten. Kleding moet ook van de ouders komen, afgezien van het schooluniform.
Het brengt voor Simla heel wat problemen. Van mij neemt ze niets aan, want ik ben een gast, dus probeert ze van andere kinderen geld te lenen of zeep. Maar 30 roepies (ruim een halve euro) is veel geld voor hen, dus vragen ze het terug, en dan gaat Simla van andere kinderen lenen om het terug te betalen.
Een ander wonderlijk verhaal is dat van Nirmela. Nirmela is veertien en wees. Haar thuis is bij haar oma en dat is alles dat ze nog aan familie heeft. En Nirmela is het enige familielid dat haar oma nog heeft. Om zichzelf en Nirmela te onderhouden, moet haar oma iedere dag werken. Ik had erg te doen met haar oma, want het lijkt me een nogal eenzaam bestaan, maar alles wat men daar in India over te zeggen heeft is: It is her fate. Ze gebruiken nog niet het woord destiny.
In de huttenwijken spelen de kinderen ook andere spelletjes, dan wij in Nederland want speelgoed hebben ze niet. Deze week heb ik twee spelletjes met 5 steentjes geleerd. (die spelletjes hebben uiteraard een naam, maar die kon ik helaas niet onthouden) Bij het eerste spelletje gooi je de 5 steentjes omhoog en probeert er zoveel mogelijk op de achterkant van je hand te vangen. De steentjes die je hebt gevangen gooi je weer omhoog, vanaf de achterkant van je hand en probeer je weer te vangen in je handpalm. Twee personen herhalen dat een paar keer en wie er de meeste in de handpalm wist terug te krijgen heeft gewonnen. In het tweede spelletje ben ik vreselijk onhandig. Je gooit de steentjes over de grond en pikt er eentje uit. Dat steentje gooi je omhoog. Terwijl dat steentje in de lucht de verkeerde kant op gaat pak je een steentje op van de grond, en dan is het de bedoeling dat je het steentje in de lucht ook weer opvangt, maar dat gaat bij mij nog niet van harte. De truck is dat je je hand laag bij de grond houdt als je opgooit en het steentje in de lucht met je ogen blijft volgen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. (voor kneuzige neli ten minste) Als je alle vier de steentjes hebt kunnen pakken, begin je opnieuw, maar dan pak je er twee tegelijk op van de grond en tot slot moet je ze alle vier tegelijk pakken, maar dat is voor mij niet weggelegd. Als jullie je vervelen, en ik krijg sterk de indruk dat jullie je vervelen, dan moet je het maar eens proberen, gegarandeerd lol!
Zo heb ik er een echt interactief mailtje van gemaakt, ik ben weer trots op mezelf. Bovendien help ik jullie misschien een beetje de Nederlandse problemen te relativeren. Als je eens een mindere dag heb, denk dan maar ach ik heb in elk geval schone kleren en zeep om me te wassen, onder een lekkere warme douche!
Heel erg veel liefs en groeten en knuffels, en stuur alsjeblieft jullie regen deze kant op. Dan zijn we allemaal blij. oh en tot in december, want ik kan mijn visum hier niet verlengen! (tamar blij?)
Neli peterselie (is dat eigenlijk wel met ie of alleen een i)
Terwijl jullie zitten te wachten op een mooie nazomer, zit ik te wachten op het regenseizoen. Ik weet niet hoe het komt maar na 2 maanden 40 graden, heb je het wel een beetje gehad. Je denkt dat je went aan die hitte, maar de laatste dagen trek ik het slecht. Gisteren hadden we dan eindelijk weer een buitje na een lange droge week, maar zelfs dat hielp niet, want na wat schamele spetters bleven de wolken hangen, zodat het ook nog benauwd werd en de smog lekker boven de stad bleef hangen. I
ndia heeft ook geen afval ophaal systeem dus het afval wordt verbrand in de straten en dat brengt ook heel fijne geuren met zich mee.
Ik zal jullie een beetje inleiden in de achtergronden van de kinderen, waar ik dagelijks mee omga. Sommigen zijn wees of half wees, maar de meesten verblijven in het kindertehuis om financiële redenen. Ze wonen verspreid door Tamil Nadu, de provincie, waarin Madurai ligt. De meesten wonen in hutjes, maar ook in hutjes zit verschil. Er zijn hutjes, die volledig gevlochten zijn, zowel het dak als de muren en er zijn hutjes die wel stenen muren hebben, maar een gevlochten dak hebben en andersom. Hun ouders zijn vissers, boeren, of werken in de bouw. Het bouwen van een huis gaat hier anders in zijn werk dan in Nederland. In de buurt waar ik 'woon' worden momenteel 2 huizen gebouwd, en vanaf het dak van het kindertehuis kan ik rustig bekijken hoe dat gaat.
Op blote voeten sjouwen de mensen de materialen omhoog naar het dak. Een vrouw in een sari loopt de hele dag de trap op en af met 6 bakstenen op haar hoofd. Langzaam maakt ze twee stapels op haar hoofd, controleert of de boel in evenwicht is en begint dan het levensgevaarlijke trappetje op te lopen. Ga in de bouw, lekker werken in de buitenlucht zeggen ze dan.
Iedere tweede zondag van de maand komen de ouders op bezoek en wachten de kinderen in spanning de ochtend af. Sommige ouders komen niet, want er is geen geld om de reis te betalen.
Simla's ouders zijn zowel in juli als in augustus niet gekomen. Vroeger woonden haar ouders in Madurai bij haar oom en tante, toen kwamen ze heel regelmatig langs. Maar het huis was te klein er was te weinig werk in de buurt. Haar ouders zijn teruggegaan naar hun geboorte plaats op een afstand van twee uur reizen. Ze is vijftien jaar en heeft twee zussen die al getrouwd zijn en als je in India als vrouw trouwt, hoor je vanaf dat moment toe aan de familie van je man. Haar broer woont en werkt in een fabriek, haar vader werkt in de bouw, en haar moeder is huisvrouw. Ook haar vader slaapt waar hij werkt, dus is haar moeder meestal alleen in huis en dan raakt het geld een keer op, als vader en broer het niet kunnen komen brengen. De werkweek duurt immers zeven dagen voor deze mensen. Het bezoek van de ouders is niet alleen voor de gezelligheid, maar heeft ook een functie. Het is namelijk de bedoeling dat de ouders zeep om kleren te wassen en shampoo en dergelijken meenemen en wat lekkere dingen om aan het eind van de middag te eten. Kleding moet ook van de ouders komen, afgezien van het schooluniform.
Het brengt voor Simla heel wat problemen. Van mij neemt ze niets aan, want ik ben een gast, dus probeert ze van andere kinderen geld te lenen of zeep. Maar 30 roepies (ruim een halve euro) is veel geld voor hen, dus vragen ze het terug, en dan gaat Simla van andere kinderen lenen om het terug te betalen.
Een ander wonderlijk verhaal is dat van Nirmela. Nirmela is veertien en wees. Haar thuis is bij haar oma en dat is alles dat ze nog aan familie heeft. En Nirmela is het enige familielid dat haar oma nog heeft. Om zichzelf en Nirmela te onderhouden, moet haar oma iedere dag werken. Ik had erg te doen met haar oma, want het lijkt me een nogal eenzaam bestaan, maar alles wat men daar in India over te zeggen heeft is: It is her fate. Ze gebruiken nog niet het woord destiny.
In de huttenwijken spelen de kinderen ook andere spelletjes, dan wij in Nederland want speelgoed hebben ze niet. Deze week heb ik twee spelletjes met 5 steentjes geleerd. (die spelletjes hebben uiteraard een naam, maar die kon ik helaas niet onthouden) Bij het eerste spelletje gooi je de 5 steentjes omhoog en probeert er zoveel mogelijk op de achterkant van je hand te vangen. De steentjes die je hebt gevangen gooi je weer omhoog, vanaf de achterkant van je hand en probeer je weer te vangen in je handpalm. Twee personen herhalen dat een paar keer en wie er de meeste in de handpalm wist terug te krijgen heeft gewonnen. In het tweede spelletje ben ik vreselijk onhandig. Je gooit de steentjes over de grond en pikt er eentje uit. Dat steentje gooi je omhoog. Terwijl dat steentje in de lucht de verkeerde kant op gaat pak je een steentje op van de grond, en dan is het de bedoeling dat je het steentje in de lucht ook weer opvangt, maar dat gaat bij mij nog niet van harte. De truck is dat je je hand laag bij de grond houdt als je opgooit en het steentje in de lucht met je ogen blijft volgen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. (voor kneuzige neli ten minste) Als je alle vier de steentjes hebt kunnen pakken, begin je opnieuw, maar dan pak je er twee tegelijk op van de grond en tot slot moet je ze alle vier tegelijk pakken, maar dat is voor mij niet weggelegd. Als jullie je vervelen, en ik krijg sterk de indruk dat jullie je vervelen, dan moet je het maar eens proberen, gegarandeerd lol!
Zo heb ik er een echt interactief mailtje van gemaakt, ik ben weer trots op mezelf. Bovendien help ik jullie misschien een beetje de Nederlandse problemen te relativeren. Als je eens een mindere dag heb, denk dan maar ach ik heb in elk geval schone kleren en zeep om me te wassen, onder een lekkere warme douche!
Heel erg veel liefs en groeten en knuffels, en stuur alsjeblieft jullie regen deze kant op. Dan zijn we allemaal blij. oh en tot in december, want ik kan mijn visum hier niet verlengen! (tamar blij?)
Neli peterselie (is dat eigenlijk wel met ie of alleen een i)
Subscribe to:
Posts (Atom)