Pages

Wednesday, April 18, 2007

Mission Accomplished

Hallo mensen,
ja ik kan het toch niet laten om even een afscheids berichtje te schrijven. Even de afgelopen elf weken op een rij. De kinderen kunnen prima met de naaimachine om, weten hoe ze 'm schoon moeten maken en ik heb op de kalender in iedere maand een datum gemarkeerd waarop dat moet gebeuren. De meest urgente naaiklusjes heb ik al voor ze gedaan. Jaqueline kan inmiddels ook met de machine over weg, het leek me praktisch en bovendien heb ik er zo meer vertrouwen in dat hij ook gebruikt wordt. Ik heb met Jaqueline afgesproken dat de kinderen de machine regematig moeten gebruiken.
Verder is er een uitgebreid plan om de kinderen uit het kindertehuis na 10th standard elders hun middelbare school af te laten maken en daarna te laten studeren. Daarnaast, ga ik via de Fransiscan Sisters of Saint Joseph in Chennai kinderen uit arme gezinnen helpen om van hen huis uit naar school te laten gaan. Ik wil ook andere onderwijsprojecten van de Sevai Soviety gaan helpen, zoals het project in Trichy.
En... de kinderen slapen op matjes!
De afgelopen dagen heb ik een beetje rustig aan gedaan, ik heb bereikt wat ik wilde bereiken dus ik kon er de tijd voor nemen. Hard nodig want de vermoeidheid slaat toe, iedere avond suizende oren en ik ben dit weekend twee keer schreeuwend wakker geworden, altijd lachen met Neli. Hele vreemde dromen, ze gingen allebei over Grover... ja dat is inderdaad vrij idioot.
Maandagavond heb ik van alle 9th standard kinderen even opgenomen, wat hun ouders doen en of ze broertjes of zusjes hebben. Even de situaties schetsen, goed voor het toegankelijk fondsen werven. Er zaten weer wat bizarre verhalen bij, vooral dat van Kashturi, mijn puzzelmaatje. Haar vader was getrouwd met twee vrouwen, het ene huwelijk was gearrangeerd door de ouders, het andere was een liefdeshuwelijk, de vrouw van het liefdeshuwelijk is Kashturi's moeder. Zoiets kan haast alleen maar mis gaan en dat ging het dus ook. Het verhaal gaat dat die andere vrouw, door het uitvoeren van vage hindoeistische rituelen, die vader ziek had gamaakt en zo kwam hij in het ziekenhuis terecht. Hij lag aan beademing en die vrouw heeft de beademing eraf gehaald en hem op die manier vermoord. We houden het maar op suspicious death, denk ik. Het meest tragische van alles is nog wel dat Kashturi het negende kind van haar moeder was en toch is ze de oudste in het gezin. Al die kinderen zijn voor of vlak na de geboorte overleden, echt een gruwelijk verhaal. Haar moeder werkt nu als bediende in het huis van een arts, dat wil je in het land van de ongelijkheid ook niet meemaken.
Er waren ook twee meisjes waarvan de vaders zelfmoord gepleegd hadden. Dat vinden ze beschamend en dus gaan ze fluisteren daarover. Dan was er nog een meisje waarvan de moeder was weggelopen toen ze jong was en die wilde het daar ook niet over hebben, 'my 2nd mother is my only mother', en dat is dat. Gelukkig heb ik hier een tegen mij kun je alles zeggen imago, anders had ik al die verhalen er nooit uit gekregen.
Deze kinderen help ik nu af en toe met hun huiswerk, vooral wiskunde, ze zijn met rijen bezig, is lastig in het engels, ik ken dat wiskundige vakjargon niet goed, maar ik heb er wel plezier in.
Ik vind het genoeg geweest voor vandaag en de rest van het jaar! Zie jullie in Nederland. Morgen lekker inpakken en wegwezen, heb er zin in!
Heel veel liefs en iedereen bedankt voor alle steun vanuit Nederland, zowel mentaal al materieel, haha, ook namens de kinderen heel erg veel dank.
kus, Nelle

Sunday, April 15, 2007

Gebakken ei met liefde

Hallo lieve mensen in Nederland,
Alles goed? Om een of andere reden lukt het me vandaag niet om mijn blog te openen, de computers hier hebben allemaal problemen met die site, beetje jammer, maar daarom doe ik het weer eens zo. Misschien is dit mijn laatste berichtje, misschien vind ik Woensdag nog de tijd om een afscheidsberichtje te plaatsen. Hier gaat het wel goed, zit er klein beetje door, maar ik red me nog wel even de laatste paar dagen. Hier en daar wat extra slaap proberen te pakken en dan hoop ik dat ik in een enigszins florisante staat kan terugkeren. Ik ben in elk geval erg tevreden over wat ik bereikt heb hier de afgelopen tien weken.
Afgelopen vrijdag zijn de kinderen tot en met 8th standard naar huis gegaan. Uit school gingen ze zich allemaal razendsnel omkleden, mooiste kleren aan natuurlijk, en dan maar wachten. Een aantal kinderen komen allemaal uit hetzelfde dorp, dus die ouders waren gezamenlijk in een oude open vrachtwagen gekomen, achter in de bak. En geloof het of niet, het is onder de kinderen een trend op het moment om er een lichte vorm van zelfspot op na te houden. Af en toe reopen ze naar elkaar; hey village people. Village betekent in India niet gewoon dorp, maar huttendorp of sloppenwijk. Toen die vrachtwagen met ouders aankwam begonnen de kinderen dat ook te reopen. Het is trouwens opvallend hoeveel woorden er in India gebruikt worden voor; the backward class people, the oppressed, the downthrodden, the poor, the village people, the lower caste people en dan ben ik waarschijnlijk nog wel een paar vergeten.
Er zijn nu nog maar 15 kinderen in het tehuis, zij blijven tot en met eind april om zich voor te bereiden op 10th standard. Jaqueline is schijnbaar bezig met de grote opruiming voor de zomervakantie, want ze kwam vrijdag met een paar puzzels van 1000 stukjes aanzetten, die Elisa ooit had meegenomen en een memory spel. Dat laatste sloeg natuurlijk meteen aan, maar ik had er na een paar spelletjes wel weer genoeg van en besloot aan een puzzel te beginnen. Er zijn niet veel kinderen die daar het geduld voor hebben, maar Kashturi en Epsiba hebben plezier in en werken er aan met volharding, hij komt waarschijnlijk deze week nog wel af. We zijn er uit dat ik een tendency to search for struggle heb, want ik had meteen besloten dat ik alle witte stukjes wel even zou plaatsen. Nu de kinderen die eigenschap doorhebben, komen ze met alles dat ze te ver gaat naar mij toen, wetend dat ik de verleiding niet kan weerstaan.
Ik wil al een hele tijd vertellen over Murigeshwari, dat keukenmeisje hier, maar er kwam steeds iets tussen. Murigeshwari is 17 jaar, totaal onopgeleid en werkt hier in de keuken, de pannen afwassen, de groenten snijden en de schoonmaak. Het lijkt me een rotbaan met een schraal uitzicht, als ik even zo ongenuanceerd mag zijn, maar zij heeft er absoluut geen moeite mee, is altijd vrolijk, huppelt rond en loopt altijd te zingen. Zodoende heb ik diep respect voor haar en hebben we een vrij aparte relatie. Door de taalbarriere treden miscommunicaties op, maar we leren wel van elkaars taal. Iedere avond vraagt ze me of ik een gebakken ei wil. Ze heeft nog niet zo lang geleden een ei leren bakken van Pappati de kok en nu bakt ze dus erg graag eieren, zeker voor mij. (Dat komt volgens mijn door het feit dat ik hier iedereen als mijn gelijke zie, zoals ik al eerder zei en dat maakt me nogal geliefd.) Omdat ze het me iedere avond zo hoopvol vraagt, kan ik het bijna nooit werstaan en zo eet ik dus veel te veel eieren momenteel en lig ik vaak ‘s avonds met een zeurende maag in bed.
Ik krijg iedere keer andere berichten door over de kosten voor het Indiase onderwijs, heel irritant, als je in een paar weken tijd wil proberen kinderen in dat onderwijs te krijgen. Deze week kreeg ik ineens een bedrag van 6000 eu voor me porem. Zegt die vent hier dat hij in de stad onderzoek heeft gedaan naar de kosten en dat kan nogal verschillen van de kosten in de rural area’s. Ik heb dus helemaal niets aan deze schatting, maar ik krijg in de loop van deze week de kosten van de specifieke scholen waar de kinderen heen gaan. Als het moest en als ik tijd had zou ik boeken vol kunnen schrijven over alle minpunten van het Indiase onderwijssysteem. Ik zou sowieso boeken vol kunnen schrijven over minpunten in allerlei Indiase systemen, maar ik laat het hierbij voor vandaag, ik heb nog meer te doen… nog een heleboel witte stukjes, hehe!
Tot in Holland allemaal, ik zie ernaar uit,
Liefs, Neli

Wednesday, April 11, 2007

It is through giving that we receive

Heej lieve mensjes,
alles goed? Hier wel, ik ben nog erg druk en houd het dus even kort vandaag.
Toen ik gisterenochtend wakker werd, vloog er een dikke kakkerlak door mijn kamer. Omdat ik er ooit een in mijn WC had die niet van de WC af kon komen, had ik niet gedacht dat die beesten konden vliegen. Dat beest in mijn WC moet dus wel intens dom zijn geweest om te vergeten dat hij kon vliegen, maar goed weer wat geleerd dus. Nu die beeten hier behoorlijk groot zijn, toch wel een centimeter of 6 a 7, had ik helemaal niet de neiging om onder mijn klamboe vandaan te komen, maar je kunt toch niet eeuwig in je tentje blijven zitten en bovendien werd er op mijn deur geklopt, ik dacht aah iemand komt me redden. Dus ik sluip naar de deur open hem en zeg: 'Good morning a huge cockroach is flying around in my room'. Jaqueline moest er natuurlijk vreselijk om lachen en zou de klus wel even klaren, maar inmiddels had dat nare beest zich verstopt. Hij zat op de rand van mijn klamboe en uiteindelijk is Jaqueline hem vredelievend te lijf gegaan, ze heeft 'm de deur uit geveegs. Ze kwam trouwens om te melden dat Prakkash om half elf zou komen om de matjes op te gaan halen en dat hebben we dus gedaan.
Zaten we daar om half twaalf met 90 matjes voor onze neus. We besloten ieder kind een eigen matje te geven met haar initialen erop, er waren genoeg matjes om ook de keukenmeiden en de bewaking van een slaapplaats te voorzien, wel zo vriendelijk leek mij en ze waren er erg blij mee. Toen de kinderen uit school kwamen, hebben we alle matjes uitgepakt en met ouderwetse inktpotjes van initialen voorzien, dat heeft wel wat voeten in aarde gehad. 's Avonds heb ik dan eindelijk de matjes aan de kinderen overhandigd en ook zij waren reuzeblij, heerlijk om dat te zien, jullie hadden er bij moeten zijn. Na het avondgebed had iedereen helemaal zin om te gaan slapen, maar alles moest wel even hergeordend worden, de kinderen slapen namelijk verspreid over verschillende hallen in het tehuis. De kleintjes tot en met 3rd standard hebben we met twee of drie op een matje gelegd dat gaat makkelijk en degene van wie het matje is waarop geslapen wordt moet er zorg voor dragen dat het de volgende ochtend weer opgeruimd wordt. Het was even een struggle hoe we de matjes het beste neer konden leggen, maar toen iedereen eenmaal lag, was het ook echt een feest. Het zijn hele sierlijke matjes, dus zo'n hal vol met matjes is een erg leuk gezicht!
Daarna dacht ik rustig en voldaan te kunnen gaan slapen, maar wat nu weer: nog een kakkerlak! en wel op mijn klamboe. Ik dacht eerst bij mezelf; kom op neli verricht nog eens een heldendaad, maar ik was gebroken en helemaal niet meer in de stemming voor heroische acties. Ik sprak met mezelf af; je loopt de gang op, kom je iemand tegen, dan kun je er een groepswerk van maken, kom je niemand tegen dan zul de klus echt zelf moeten klaren. Kwam ik zowaar drie kinderen tegen op de gang, die niet konden slapen omdat ze 's middags al drie uur hadden liggen pitten. Ik blij en Vasuki had er gelijk helemaal zin in en ging een bezem halen. Ik met mijn leger van drie kinderen, gewapend met een bezem op ons doel af. Vasuki geeft dat beest eerst een flinke mep met die bezem, waarop hij naar de andere kant van de kamer vliegt. Ik met die andere twee meiden gierend van het lachen weer naar de andere kant van de kamer rennen. En zo hebben we een paar rondjes door de kamer gedaan en heeft Vasuki - mij held - dat beest uiteindelijk heel charmant de deur uit gebonjourd, opsekop de deur uit. Dat was weer lachen. Ik ben hier nu tien weken en al die tijd geen kakkerlak gezien, en nu ineens twee op een dag. Indu Mathi wist uit te leggen dat ze het hok achter het kindertehuis hadden schoongemaakt en alle insecten die daar hun habitat hadden zijn nu ontheemd, het eigenlijk sneu. Ik probeer ook steeds aan Zaza van pluk van de petteflat te denken, maar echt kakkerlakken hebben gewoon geen vriendelijk uiterlijk, ik doe mijn best om er wat in te zien, misschien schiet mijn fantasie gewoon te kort. Nadat onze missie volbracht had hadden we nog even een leuk gesprek. Indu Mathi: 'Did you feel that special kind of happiness while giving the mats?' Zeer zeker en zo kwamen we tot de conclusie; 'It is through giving that we receive'. Het mooiste moment was met het eerste matje dat ik aan Barveen gaf, een heel kwetsbaar meisje van een jaar of vijf, dat hier al een paar jaar is, met een hele vette glimlach op haar gezicht, dat doet een mens goed.
Ik ga afronden want ik wil nog even naaien, kom nog om in het werk deze laatste dagen. Begin nu echt af te tellen, want ik voel een grote behoefte aan rust in mijn hoofd.
Heel veel liefs,
Nelle

Saturday, April 7, 2007

Nectar en Ambrozijn

Heej mensen!
Een beetje teleurstellend hoor, iedere keer krijg ik 1 keer een golf mails van jullie en dan is het weer afgelopen, houd het nou toch een beetje consequent, gewoon af en toe een klein bericht en je maakt me helemaal blij. Ik zie wel een soort periodieke beweging erin, ik zou er een wiskundig model van kunnen maken, maar ik krijg liever wat regelmatiger post.
Nou ja, het is jullie vergeven... hoewel...
Gisteren heb ik dan eindelijk matjes gekocht, of eigenlijk besteld en dan komen ze in de loop van de week. Ik had met de kinderen besproken wat voor matjes ze wilden en ze gingen helemaal voor het Chennai model (zie foto van slapende peuters in Chennai). Vrij goedkoop, dus het geld dat ik over heb gaat of rechtstreeks naar de Sevai Society of ik maak er een plan voor binnen mijn nog op te richten stichting, jullie mogen natuurlijk reageren op dit punt, doe dat vooral!
Gisteren was voor de kinderen een erg emotionele dag, omdat de 10th standard meiden het thuis hebben verlaten. Hun examens waren afgelopen en nu gingen ze dus voorgoed naar huis. Ze komen alleen nog een keer terug om hun transfer certificate op te halen in juni. De kinderen wonen allemaal behoorlijk ver van het kindertehuis, dus het is niet zo makkelijk voor ze om nog eens terug te komen, de meesten wonen ook nog ver uit elkaar, de een in Sivagangai, de ander in Dindigul, dus het is ook niet makkelijk om elkaar nog eens op te zoeken. Ze raken vriendinnen kwijt met wie ze jarenlang hebben opgetrokken als zusjes. En de kleintjes zijn een paar lieve moederfiguren kwijt en daarom was het gisteren dus huilen met de lamp scheef!
Prakkash had voor alle zeven een chocolade reep meegenomen en zegende hen. Donderdag had Cyril, de chauffeur van Prakkash cake en watermeloen gebracht. Toch nog iets leuks dus.
Gisterenmorgen gingen de kinderen om 5 uur naar de kerk vanwege goede vrijdag, of ik meeging, ik dacht het even niet he?!
Donderdag kreeg ik ineens nog een heleboel kleren van 10 std, dus heb ik genaaid als een malle, gelukkig hebben de kinderen de machine nu helemaal door en kon ik hen ook een deel zelfstandig laten doen. Ze hebben er erg veel lol in, doen het graag, dus dat zit wel snor.
Ik heb me weer helemaal over mijn lichte heimwee gevoelens heen kunnen zetten, waar ik een paar dagen last van had. Het punt is dat als je zo lang alleen zo ver van huis bent, je je eigen huis en haard gaat idealiseren als een gek. Inmiddels ziet Nederland er in mijn hoofd uit als een hemels oord waar al het voedsel smaakt als nectar en ambrozijn, waar alle piano's klinken als pas gestemde vleugels van Steinway of op zijn minst Bechstein, waar iedereen met elkaar in vrede leeft en deelt en gelukkig is. Je gaat nog net niet denken dat je op een wolk woont, maar als ik nog even blijf denk ik dat ik daar echt in ga geloven. Het komt natuurlijk ook door het contrast met India, mooie cultuur, allemaal leuk, maar we kunnen gerust zeggen dat het hier een puinhoop is en daarbij vergeleken is Nederland ook echt hemels.
Ik had misschien ook wel een beetje Chennai heimwee, ik word wel brak van het leven daar, maar aan de andere kant was het er heerlijk. Iedere maaltijd politieke discussies, omdat ze de debatten in Dehli volgden; iedere dag een rally in Delhi. Je dacht dat het rellen was met Verdonk? Nee het indiase nationale parlement is een grap als je niet verstaat waar het over gaat een drama als iemand het hindi voor je vertaald. Ze gooien naar elkaar en naar ministers met pennen, inktpotjes en papieren, het lijkt meer op een losgeslagen voetbalstadion dan op een parlement.
Toen ik in Chennai was, was de world cup cricket gaande en dat gaf aanleiding tot nog meer rellen. Het indiase cricket team lag er al in de eerste ronde uit en een dag later werden de huizen van een aantal belangrijke spelers bewaakt, ze werden bij hun thuis komst verwelkomd met tomaten en eieren. Cricket is belangrijker voor Indiers dan voetbal voor Nederlanders, ze zijn hier, zoals ik al eerder zei, nogal chauvinistisch. Bovendien hebben de spelers een ver boven modaal inkomen en dat maakt de onderste lagen van de maatschappij erg pissig als de resultaten slecht zijn.
Maar om terug te komen op mijn punt; de heimwee is dus weer weg en ik hups helemaal vrolijk rond, omdat alle doelstellingen van mijn reis nu wel verwezenlijkt zijn. Ik ben erg voldaan en zelfvoldaan en kan dus helemaal genieten van mijn laatste week met de kinderen. Komende vrijdag gaan de kinderen naar huis, behalve de 9th standard meiden, die blijven tot en met de 30e om voorbereidende lessen voor 10th standard te volgen. (jullie zijn nu wel echte kenners van het Indiase onderwijssysteem he? en dat allemaal dankzij mij - ja je proeft mijn zelfvoldaanheid) Ik heb ook besloten dat ik alle ingewikkelde plannen voor de stichting even laat bezinken en me de laatste anderhalve week alleen maar met de meer basale dingen bezig houd. Bovendien moet ik nog om de tafel met de Thomas stichting over de samenwerkingsplannen, en dat bepaald mede de exacte doelstellingen en de vorm van financiering ervan, dus ik kan sowieso niet alles hier al beslissen.
Tot de volgende keer, het zal wel weer woensdag worden,
liefs en groeten,
Neli

Tuesday, April 3, 2007

10 Struiskippen vs 1 Grover

Hallo lieve mensen,
Alles goed, ik heb vernomen dat het weer weer een beetje is bijgetrokken bij jullie, dat stemt me rustig dan kan ik zonder angst naar huis komen over twee weken. 10 struiskippen in Madurai halen het toch niet bij 1 Grover in de soderblomstraat. Ik begin langzaam maar zeker wel zin te krijgen om naar huis te gaan. Nog even alles afmaken hier met plezier en toewijding natuurlijk, en dan met een voldaan gevoel in het vliegtuig stappen. Ik vind het wel weer mooi geweest.
Eerst even terug naar waar ik gebleven was. We - dat wil zeggen Prakkash, John Brito (de oom van Prakkash en ik - hadden wat discussies over de manier waarop we de kinderen het beste konden helpen. Het leek er op dat we met een groot probleem zaten. De kinderen in dit kindertehuis komen allemaal uit verschillende dorpen, die soms behoorlijk ver van Madurai af liggen. Help je die kinderen in hun eigen dorp dan is het moeilijk te controleren of ze echt naar school gaan en vorderingen maken, dan zouden de mensen hier iedere keer af moeten reizen naar al die dorpen en dat kost tijd en geld. Daarnaast was er het idee om de kinderen vanuit dit kindertehuis naar een andere school te laten gaan, maar dan heb je ook geen goede controle, je weet dan wel dat ze naar school gaan maar dan zit je met het jongensprobleem, ook geen optie dus. Daarom hadden Prakkash en Brito het plan gevat om de kinderen in een ander kindertehuis verder te laten studeren, het leek er even op dat dat de enige optie was en dat kost echt een godsvermogen, dan zou het eerder gaan lijken op 600 eu per kind. De avond nadat we dit besproken hadden lag ik nog wat te beethoven (beethoof, beethoofd, beethoofdt, beethoven, beethoofde, beethoofden, gebeethoofd of beet gehoofd) om mijn geest een beetje vrij te maken van al deze zorgen -ik vond het maar een inefficiente oplossing, met al dat geld kun je veel meer kinderen helpen als ze gewoon thuis studeren- en toen vroeg Jaqueline of ik even naar beneden wilde komen, omdat Prakkash me wilde spreken; bleek dat de kinderen van 10th standard dit jaar uit 4 verschillende dorpen komen en dat de afstanden te overzien zijn. Hallelujah, gelukkig maar, ze gaan dus in hun eigen dorp verder studeren. Het geld gaat via de Sevai Society naar de scholen, zij controleren of het goed gebruikt wordt en sturen mij heel hip hun jaarrekening op met daarin zeer gedetailleerd hoe het geld besteed wordt.
Het enige kleine minpuntje is dat de kinderen verder studeren in Tamil in plaats van in het Engels, maar ik kan daar niet mee zitten, het zit wel goed met het Engels van deze kinderen naar 10 jaar Xavier School en bovendien, is Tamil Nadu net zo groot als Nederland, zelfs met goed onderwijs in Tamil kun je je hier prima redden. Prakkash vroeg nog of ik ze niet liever toch in een kindertehuis in het Engels verder wilde laten studeren, maar ik vind de kosten daarvan absoluut niet in verhouding tot het resultaat, je moet prioriteiten stellen. Schouderklopje voor mezelf na het doorhakken van deze knoop, voila dat is vast geregeld.
Gisteren ben ik in Trichy geweest, of eigenlijk vooral bij Trichy. Ik heb daar de Mary Matha School bezocht, een school waar gratis onderwijs wordt gegeven aan kinderen van ouders, die van de landbouw moeten leven. Deze kinderen komen van huis uit naar school. Het is nog een vrij jong project en een project dat nog wel wat steun gebruiken kan, want ze komen erg veel problemen tegen.
Ten eerste is er de concurrentie van de regeringsscholen, waar het onderwijs weliswaar veel slechter is, maar waar de regering er voor zorgt dat er geld is voor een lunch voor de kinderen en die in het bezit zijn van een schoolbus. De ouders maken een afweging tussen gratis lunch en vervoer of gratis degelijk onderwijs en kiezen dan vaak voor de gratis lunch.
Dat ze geen schoolbus hebben is erg onhandig; sommige kinderen komen iedere dag vier kilometer lopen en het organiseren van een ouderavond wordt er ook niet makkelijker op.
De school heeft nu 140 leerlingen en geeft les tot en met 7th standard. Als je in India een school wilt oprichten moet je de regering een bepaalde hoeveelheid geld betalen en een bepaalde hoeveelheid geld als garantie op de bank hebben. Telkens als je je school wilt 'upgraden', voor hogere groepen les wilt gaan geven, moet je opnieuw betalen en je bedrag op de bank verhogen. Daarnaast moet je een minimum aantal leerlingen hebben. Het is niet eenvoudig allemaal, hier in Madurai willen ze de school ook upgraden tot en met 12th standard, de verwachting is dat dat over twee jaar mogelijk is.
Er was voor de kinderen van de school in Trichy een medical camp georganiseerd en de artsen waren daar tot de conclusie gekomen dat het goed zou zijn als de kinderen iedere dag een gezondheidsdrankje zouden krijgen, met vitaminen en mineralen. Je kunt je voorstellen dat kinderen in de rural area's niet zo'n gevarieerde voeding krijgen. Bovendien is het drinkwater van de school van een slechte kwaliteit. Er wordt momenteel gebouwd aan een uitbreiding voor de school en een verblijf voor professor Selvaraj, een oud collega van Ignacimuthu die dit project runt samen met een zuster. Daarom moeten verbeteringen op andere vlakken wachten op geld.
Om zelf nog wat te verdienen zijn er achter de school een aantal akkers waar suikerbieten verbouwd worden en ik weet twee dingen over suikerbieten:
1. De verkoopprijs is in principe gunstig al jaren.
2. Ze vreten water.
Dus ondanks de hoge verkoopprijs wordt er weinig aan verdiend in een droog gebied. Ze hebben een installatie om grondwater van ruim honderd meter diep op te pompen, maar als je dat te veel doet moet je iedere keer een stukje dieper, je pleegt gewoon roofbouw op je grond. Daarnaast hebben ze 10 maanden geleden ruim 300 cokosnotenbomen gepland, lijkt me beter, die houden het grondwater een beetje vast, maar daar kun je jaren op wachten, het duurt al 7 jaar voordat er uberhaupt cokesnoten aan de boom gaan groeien, tegen de tijd dat ze zo hoog zijn dat ze het grondwater vast gaan houden, is India al drie keer uitegedroogd, want wat zijn nou driehonderd bomen? In de bosatlas is zuid india tropisch regenwoud, maar als je erdoor heen rijd, lijkt het meer op een beginnende woestijn, er is hoofdzakelijk lage begroeiing.
Gelukkig zijn de suikerbieten tot nu toe nog wel winstgevend. Die cokosnotenbomen kosten nu alleen nog maar, wanthet stuk land waarop ze gepland zijn lag ook nog hoger dan de pompinstallatie, zodat ze een watertank aan hadden moeten schaffen om dat land te irrigeren.
Ik hoop dat jullie het nog volgen allemaal. Er zou nog veel meer te vertellen zijn over Trichy, maar ik heb meer dingen te doen, dus ik ga afronden.
Heel veel liefs,
Nelle

Saturday, March 31, 2007

De Tijdbom

Hallo lieve mensen,
bedankt voor het rijkelijk vullen van mijn mailbox allemaal, echt je hebt geen idee, dat heeft een mens nodig in het verre oosten. Ik zit in gruwelijke mailtijdnood, en ik heb juist zoveel te vertellen. Ik ga proberen alles razendsnel erdoor te krijgen, dus reken maar op wat typefouten.
Te beginnen bij waar ik gebleven was; the little flower schools for deaf and blind. Even graven. We begonnen bij de school voor blinden, wat me uitermate boeide. Had eerst een heel leuk gesprek met drie blinde meisjes. Ze spraken goed engels en legden uit hoe ze studeerden en wilden de verschillen tussen Nederland en India weten, vrij lastig om dat uit te leggen, zonder je te richten op verschillen die je alleen maar kunt zien. Hobbels in de wegen, ander eten, een ander klimaat, dat is duidelijk. Ik heb wat klaslokalen gezien, waar allemaal voelposters aan de wanden hingen, een wereldkaart met voelbare grenzen, in het biologielokaal, een hart, waarvan elk onderdeel anders aanvoelde, echt gaaf. Het was lastiger om een gesprek aan te gaan met de dove kinderen. Zij weten wel wat ik zeg, maar ik niet wat zij zeggen. Doven hebben al een accent, maar als het dan ook nog in het Engels moet wat hen weer is aangeleerd door een Indische, die zelf ook al een accent heeft, ja dan wordt het wel moeilijk. De kinderen kunnen er in het Engels of in Tamil onderwijs krijgen dat ligt aan hun niveau, er waren naar verhouding meer blinde dan dove kinderen die engels onderwijs volgden, maar dat is ook logisch, een taal leren is voor een dove natuurlijk wel wat lastiger.
Sister Gemma vertelde met veel plezier over haar werk. Ze had een paar jaar iets anders gedaan maar wilde graag weer terug, omdat de kinderen daar altijd zo dankbaar zijn en een hechte band met hun leraren en begeleiders hebben. De kinderen krijgen net als in het Nederlandse speciaal onderwijs in kleine groepjes van zo'n 8 kinderen les. Sister Gemma zei dat de kinderen altijd weer terugkomen om te vertellen hoe het met ze gaat en dat maakt het werk extra leuk. Het onderwijs is er helemaal op gericht om de kinderen zo zelfstandig mogelijk te maken, zodat ze later gewoon een baan kunnen krijgen en op zichzelf kunnen wonen. Daarom is er onder andere een vak Home Science bij gemaakt, waar de kinderen leren omgaan met hun handicap in het huishouden. Ik bedacht me hoe lastig het moest zijn om als blinde te koken, je kunt niet zien of iets gaar is en als je het ruikt is het al te laat!
Er was ook een project voor volwassen dove mensen. Een verblijf en een werkplaats, waar gewoven wordt. De volwassenen hebben geen onderwijs gehad en kunnen bijna helemaal niet praten, terwijl de dove kinderen niet eens officiele gebarentaal leren, communiceren zij alleen maar door gebarentaal. Overigens dragen de kinderen verplicht een hoorapparaat op school, maar dan iets minder geavanceerd dan in Nederland.
De rest van de week in Chennai, heb ik nog een aantal scholen en kindertehuizen bezocht en vergat ik weer eens de grenzen van mijn eigen lichaam, of eigenlijk overschatte ik ze meer. Ik kan het ook niet helpen, ik doe echt mijn best. In madurai heb ik een ritme en weet ik hoe ver ik kan gaan net als thuis in Nederland. In Chennai is iedere dag anders en is iedere dag nieuw en dan weet ik niet meer hoe ver ik kan gaan, blijkbaar een stuk minder ver dan wanneer de dingen die ik doe niet nieuw zijn. Ik had me vrijwel iedere dag netjes aan mijn normaal vereiste hoeveelheid slaap gehouden en toch brak het me het laatste weekend daar helemaal op. Maar ik heb me netjes gedragen, ondanks dat sister Prudentia steeds vroeg of ik niet ergens heen wilde zei ik nee, ik moet rust houden, anders kan ik straks helemaal nergens meer heen. Zodoende kwam ik maandag middag weer terug in Madurai en heb ik nog geen ontstekingen en zweren, hoewel ik moet toegeven dat mijn maag lijkt te tikken als een tijdbom. Ik wilde eigenlijk gisteren al bloggen, maar ik had een nacht en een ochtend maagpijn als een malle en heb de hele middag liggen slapen. Ik heb mijn dag toch nuttig en vruchtbaar gemaakt: 's ochtends ging ik matjes kijken voor de kinderen, de beslissing moet nog gemaakt worden en heb ik een lapje grond bekeken vlakbij de rivier, dat door de sevaisociety stukje bij beetje is opgekocht. Ze willen er een sportveld van maken is goed voor de prestige van de school.
Overigens had ik deze week nog een behoorlijke spannende week. Aan het begin van de week kreeg ik inzage in de jaarrekeningen van de sevaisoceity, dat was boeiend en leuk. Ik kreeg alle boekhoudkundige ins en outs van de sevai society uitgelegd en shit is het alweer zo laat, oh mensen het spijt me echt, voor jullie en voor mezelf want ik moet dit echt zo kwijt, maar ik moet echt kappen anders kom ik te laat voor de lunch en dat kan ik de kok toch niet aandoen hier. Het wordt waarschijnlijk pas weer woensdag, al hoop ik dinsdag. Maandag ga ik naar Trichy, nu echt! Nog een projectje bezoeken.
Blijf vooral zo enthousiast reageren allemaal!
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Neli

Wednesday, March 28, 2007

Ins en outs van het 'plan Salomie'

Hallo lieve mensen,
hoe is het in het rustig varende Nederland? Goed mag ik hopen.
Ik heb begrepen dat er via de blogspot verwarring is ontstaan rond het 'plan Salomie', wat het plan inhoudt, waar ik mee bezig ben om het te verwezenlijken, het idee erachter en het idee ervoor.Daarom hier vandaag speciaal voor jullie een korte samenvatting en dan hoop ik dat alles weer helder wordt. Mocht het niet bevredigend zijn, vragen zijn altijd welkom en suggesties natuurlijk ook, mail gerust (mag ook over onzin gaan) en voor meer infomatie, achtergronden, Indische actualiteiten en anekdotes kun je natuurlijk altijd terecht op www.childrenhomemadurai.blogspot.com.
Het Begin
Het begon allemaal toen ik een week in India was en Salomie (15 jaar, 10th standard) op een zondag avond, toen ik nog wat muziek lag te luisteren op mijn deur klopte met een verlegen vraag. Ze vertelde dat ze als ze het kindertehuis aan het einde van dit schooljaar zal verlaten, geen geld heeft om haar middelbare school elders af te maken. Haar ouders zijn in het schrale bezit van 1 koe en 3 kippen, die hen de laatste jaren meer gekost dan opgeleverd hebben en in alle wanhoop is haar vader ook nog aan de drank gegaan.
Het verhaal raakte me nogal. Het is voor jullie misschien een ver van je bed show wat het betekent als je in India niet kunt studeren, maar het is wel degelijk van belang.Ten eerste omdat de geleverde hulp tot nu toe , zonder voortzetting een schraal rendement oplevert voor het kind en voor India, niet alleen economisch, maar ook sociaal, in een land waar respect altijd maar van 1 kant komt ( ja mijn westerse gelijkheidswaarden maken mij erg geliefd bij iedereen die zich 'lager' voelt dan ik). In Salomies woorden: 'If I don't study I will have to bend my head for the rest of my life and walk on.'
Ik heb geen moment gewacht, heb mijn luie rijke zitvlak een trap gegeven en ben in actie gekomen.
De Inhoud van het Plan
Het plan houdt in dat ik zodra ik in Nederland ben een stichting in het leven ga roepen om Salomie en andere kinderen te helpen.
Om te beginnen probeer ik Salomie en de andere 6 kinderen die dit jaar het kindertehuis (hallelujah children home, madurai, waar ik al die tijd rondhups) verlaten, in juli verder te laten studeren in 11th standard (een na laatste jaar middelbare school).
Daarnaast is het mijn doel om volgend jaar ook kinderen te helpen verder te studeren die in kindertehuizen van de franciscan sisters of st joseph verblijven (krijgen onderwijs tot en met 12th standard) en is het ook mijn doel om kinderen die wel thuis door hun ouders of familie verzorgd kunnen worden, maar geen geld hebben voor school, naar school te helpen (basis/midddelbaar). (ik hoop dat die zin niet te grieks is om te begrijpen??!)Om deze laatste twee doelen volgend jaar haalbaar te maken ben ik naar Chennai gegaan om met Sister Prudentia een en ander te regelen en om van haar te leren over het indiase onderwijssysteem.
Met Ignacimuthu de oprichter van hallelujah CH heb ik de procedure voor de kinderen in Madurai helemaal doorgesproken. Dit is even heel kort wat er heeft plaats gevonden de afgelopen weken. Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen.
Als de stichting van de grond is en de website in elkaar geflanst laat ik het jullie zeker weten. Heb je nog een goed idee laat het mij dan vooral weten.
Liefs en lieve groetjes,
Nelle
ps. 20 April ben ik weer in Nederland

Monday, March 19, 2007

De rijkdommen van Chennai

Hallo lieve mensen van het thuisfront,
gaat het jullie allen goed? Ik heb weer erg veel beleefd de afgelopen dagen. Chennai biedt je iedere dag weer een dag vol mogelijkheden, verassingen en mooie momenten. Een dag in Chennai en je leert meer dan in een jaar op het gymnasium. Ik ken geen andere plek, waar ik me ooit zo snel zo verreikt heb als in Chennai bij de nonnetjes. Opvallend aan de meeste van die nonnetjes, vooral de wat oudere, is dat ze allemaal heel duidelijk twee kanten hebben; een hele zachte, lieve, gastvrije, vrijgevige kant en een harde kant door het werk dat ze gedaan hebben en de dingen die ze daarin meegemaakt hebben. Ze zijn heel erg toegewijd en zijn altijd bezig om het goede werk dat ze doen nog beter te maken.
Trichy ging vrijdag niet door, ik heb een bezoek gebracht aan Loyola college, waar Ignacimuthu, de oprichter van het kindertehuis in Madurai werkt. We hadden een zeer goed en vruchtbaar gesprek over de aanpak van het plan Salomie. Het begint nu echt vorm te krijgen. We hebben doorgesproken wat ik Madurai nog met Prakkash moet regelen en hoe alles straks in zijn werk moet gaan. We denken erover om de kinderen vanuit het kindertehuis in Madurai op een andere school daar verder te laten studeren, voor de overzichtelijkheid. Het vervelende is alleen dat je dan geen zicht heb op de kinderen, maar wel de verantwoordelijkheid draagt, als ze dan dingen uitspoken met jongens, krijg je een complete familie op je nek.
Daarna stuurde hij een student met mij en sr Baby, die met me mee was gekomen, mee om ons door het gebouw rond te leiden en uit te leggen, wat daar allemaal gedaan werd. Ignacimuthu was voorheen docent biotechnologie en ethiek (leuke combinatie, toch?) en begeleidt nu studenten bij hun doctoraal onderzoek. Ze doen veel onderzoek in de landbouw in samenwerking met lokale boeren. Bijvoorbeeld naar de ontwikkeling van milieuvriendelijke pesticiden. Ze proberen planten door middel van genetische manipulatie immuun te maken voor schimmels, insecten en ander ongedierte. In samenwerking met stamhoofden in de zogenaamde 'tribal area's' catalogiseren ze planten die al een immuniteit hebben tegen verschillende insecten ed.
Ze doen ook veel onderzoek naar de medicinale werking van planten. Ze scheiden alle aanwezige stoffen in de plant en testen die op ratten. Ze proberen nu een vaccin tegen tbc te ontwikkelen dat je kunt innemen, omdat ze met de injecties vaak de landbouwgebieden niet bereiken, omdat er geen mogelijkheid tot koeling is. We hebben ook een kijkoperatie in een rat met leverkanker mogen aanschouwen. Echt apart, helemaal opengesneden en toch leeft alles van binnen. Je ziet alles kloppen en bewegen.
De campus van Loyola college was ook een ervaring op zichzelf. Alle welvarende aspecten van India bij elkaar, gigantisch terrein met sportvelden, vol met moderne rijke Indische studenten. Hoe ik weet dat ze rijk zijn? Ik ben er inmiddels achter dat studeren in India nogal prijzig is; wie arts wil worden, moet tegen de 8000 eurotjes per jaar neerleggen, om maar een voorbeeld te noemen. Ja zeker ga ik onderzoek doen naar de mogelijkheid van het verstrekken van leningen.
Ik krijg nog een overzicht van een aantal niet universitaire studies van sr Prudentia, wat ze al met de mensen van de Thomas stiching had uitgezocht, maar ze is sinds een paar dagen weg, dus dat werk ligt even stil. Morgen komt ze terug.
Ik heb inmiddels al twee keer een bezoek gebracht aan Assisi Illam, mijn oude trouwe weeshuisje van sr Rexline. Heel leuk om die kinderen weer te zien. Sophia, die nog op haar buik kroop toen ik hier in september was, loopt inmiddels, Santhose en Santheev, die toen alleen nog maar wiebelden en flessen zogen, kruipen nu op hun buik. De wat oudere kinderen herkenden me gelijk: Niela!! Isaac is nog steeds het lieve ventje dat wil helpen met de babytjes en in het bijzonder heel lief en gezellig voor Sophia is, zo ontroerend. Ze hebben er ook een nieuw babytje bij, een meisje geboren in het ziekenhuis en daar achtergelaten door haar ongehuwde moeder. Ze is drie maanden oud maar heeft nog geen naam.
Ignacimuthu had geregeld dat ik met ene Gracy nog wat andere kindertehuizen kon bezoeken. Gracy is 23 jaar en volgt een teacher training in geschiedenis en aardrijkskunde. Ze wil absoluut niet trouwen en houdt niet van Indische films, want die vindt ze te dramatisch. De eerste Indier die ik tegenkom, die de Indische films bekritiseerd. Zaterdag heb ik met haar het Bishop Aelen Children home bezocht. Een kindertehuis voor meisjes, waar de kinderen naar een regeringgsschool gaan tot en 8th std en daarna ergens anders tot en met 12th studeren. Gracy heeft een aantal van deze kinderen geadopteerd om later hun studie te betalen, een heel kindertehuis vol hele slimme meiden, met een vrij schrale achtergrond. 20 wees, 30 halfwees en twintig kinderen waarvan de ouders of gescheiden of gehandicapt zijn. Een behoorlijk oud nonnetje heeft daar de leiding, en ze heeft hulp van een aantal leraressen, waaronder een danslerares en zodoende kregen we van de kinderen een leuke demonstratie Baranathiyam (ik hoop dat ik dat goed onthouden heb) een traditionele Indische dans. Zaterdagavond was het feest hier bij de nonnetjes, vanwege de bisschop en kregen we ook een demonstratie Baranathiyam, maar nu van vrouwen in kleurrijke glanzende sari's opgedoft met make up en een heleboel sieraden. Ze dragen rinkelende enkelbandjes, waarmee het ritme geaccentueerd wordt. Na het bezoek aan het kindertehuis gingen we naar de spencer's shopping mall, een van westers formaat en westers uiterlijk, maar geen westerse prijzen, wel bovengemiddelde indische prijzen. Daar hupst heel elitair india rond gemixt met touristen. Daar lopen de mensen rond die wel profiteren van die beruchte 9.2% en van de airconditioning.
Een ondergrondse parkeergarage in een land waar een rijbewijs niet zo nodig is, is een letterlijk schokkende ervaring. Wij hadden sowieso al niet zo'n beste chauffeur, maar als je dan ook nog stil moet staan en op moet trekken op helling, wordt het wel erg lastig. Zo gingen we dus steeds een heel stuk naar achteren. In de parkeergarage zelf gebeurde wonder boven wonder niets, maar we zijn wel tegen een autoriksha aan geknald, waardoor de lamp eruit hing aan het einde van de rit.
Van dat koele winkelcentrum gingen we naar het bloedhete strand: Marina Beach, een van de grootste stranden te wereld, ik dacht de derde. Vanaf de plek waar het zand begint, kun je de zee maar net zien, en is het een paar honderd meter lopen naar de zee. Je kunt er helaas niet zwemmen, want het schijnt gevaarlijk te zijn en niet cultureel verantwoord. Zonde want het water is juist zo lekker warm. Bizar, zoveel ruimte aan de rand van zo'n grote drukke stad.
Gisterenochtend kreeg ik er weer een hele nieuwe en bijzondere ervaring bij; we hebben een school voor blinde en dove kinderen bezocht, gerunt door sr Gemma. Met 1300 leerlingen de grootste in Tamil Nadu en de enige met een erkende opleiding voor leraren voor doven, waar Gracy wel geinteresseert in was. Je begrijpt dat ik daar heel veel over te vertellen heb, maar het nare is dat ik heel nodig naar de wc moet, dat krijg je als je in Chennai bent want ze hebben hier zwarte koffie!
Ik bewaar het dus maar voor de volgende keer want het is zeker het lezen waard!
Heel veel liefs en groeten,
Nelle

Thursday, March 15, 2007

Pfft waste

Hallo allemaal!
Lekker weer daar? Hier wel, maar iets te veel muggen, gelukkig heb ik sokken!
Gisteren heb ik Madurai verlaten om elf uur, met de stoomtrein uiteraard, maar de reis was deze keer veel comfortabeler, want de hoge heren hadden een eerste klas ticket geregeld. Dat betekende airco en een bed om een middagdutje te doen. Het vervelende is alleen dat die treinen nogal schudden en als je dan over de breedte van de trein ligt, word je in de lengte geschud en dat slaapt vrij ongmakkelijk, maar het is me toch een paar minuten gelukt. Ik lag boven en dan lig je heel dicht bij de airco, dus ik kraag het zonder dollen, koud. Een gevoel dat ik lang niet meer gehad had, maar het kwam helemaal niet gelegen.
Het duurde even op Chennai Egmore (ik kwam om acht uur 's avonds aan, de verwachting was zeven uur) voordat ik de juiste mensen gevonden had. Toen ik het perron afliep herkende ik een oud roze sari zoals veel zusters die in St Thomas Mount dragen. (nee het is niet OP St Thomas Mount, want het is niet alleen een berg, maar ook een wijk bij de berg en ik bevind me IN de wijk bij de berg) Door die sari voelde ik me gelijk weer helemaal op mijn gemak. Je kunt je iets voorstellen bij een stad van 6 miljoen mensen als je van het centraal station bijna twee uur moet rijden naar een wijk die zich nog echt in en niet aan de rand van de stad bevindt. Ik slaap hier bij de nonnetjes en veel mensen denken dat nonnetjes de hele dag bidden... nou deze niet. Ze zijn continu bezig met het runnen van allerlei projecten, maar gelukkig is er 's middags ruimte voor een middagslaapje. Het is hier net alsof je er een heleboel oma's bij hebt gekregen; ze zetten de hele tijd allemaal schaaltjes met lekkere dingen voor je neus en nee zeggen heeft geen zin. 'You sit and eat', gaat het de hele dag. Ik zit vlakbij het weeshuis waar ik de vorige keer verbleef, en ik denk dat ik zaterdag even een bezoekje breng, want dan zijn de oudere kinderen er meestal ook.
Ik heb vanochtend al een ander door gesproken met Sister Prudentia, dat is degene met wie ik dit allemaal ga regelen. Ik weet nu in elk geval wat de kosten voor 1th en 12th standard afgelopen jaar waren per groep, daar komt nog wat bij, omdat de kosten verhoogd worden dit jaar. Dat heeft te maken met verhoging van de belasting op het onderwijs, omdat er een schrijnend tekort aan studieplaatsen is voor alle opleidingen. Sister Prudentia vertelde dat voor een verpleegstersopleiding waar men 20 plaatsen heeft, meer dan 200 studenten een toelatingsexamen doen. Verder kan het bedrag ook per school varieren, maar nu kan ik een schatting maken. Op zijn hoogst loopt het bedrag voor de 7 kinderen in Madurai komend jaar op tot zo'n 630 eu.
Ik ga me de komende dagen helemaal verdiepen in het Indiase onderwijssysteem en in de kosten van de grote variatie aan studies. Verder ga ik verschillende kindertehuizen bezoeken, waarvan ik de kinderen misschien ga helpen. Morgen ga ik met de trein naar Trichy met Sister Prudentia. Wat we daar gaan doen weet ik nog niet, maar een tripje is altijd leuk.
Nu ga ik weer terug naar de nonnetjes, want we gaan straks naar een feest bij de naaifabriek/drukkerij, waar ik als het goed is al eerder over verteld heb (of heeft mijn maag dat verhaal overspoeld?). Sister Prudentia is het overigens absoluut niet eens met dat feest (volgens mij is het een jubileum ofzo), want dat vindt ze pure geld verspilling. Ze heeft het de hele dag over geldverspillingen, door de centrale regering, door de deelstaatregering van Tamil Nadu, door de deelstaatregeringen van andere deelstaten, door welvarende Indiers, door westerlingen, door haar eigen organisatie, daar houd ik van zo'n kritische blik. En dan schudt ze haar hoofd en zegt ze 'pfft waste'.Ik kan het uitstekend vinden met haar.
Liefs en een knuffel,
Niela (zo heet ik hier voor de meeste mensen, betekend maan in Tamil, dus dat woord herkennen ze in mijn naam)

Saturday, March 10, 2007

Chennai, here I come again!

Hallo daar Nederland!
Wie geht's? Hier gaat het uitermate voorspoedig! Ik heb een heleboel te vertellen, en heel weinig tijd om dat te doen, ik zal met het belangrijkste beginnen. Het 'plan Salomie' lijkt te gaan werken.
Woensdag belde ik naar een zuster in Chennai, waarvan iemand van de Thomas Stichting zei dat ze me wel verder zou helpen. Aanvankelijk lukte het bellen helemaal niet. Ik belde vanuit het kindertehuis en als ik begon met de code voor Chennai, begon die telefoon al te protesteren. Dus ging ik het buiten proberen bij mijn inmiddels vertrouwde belhok. Een toevallige voorbijganger wist me te vertellen dat ik eerst 95 moest draaien. Opnieuw bellen, kreeg ik een heel zacht stemmetje aan de telefoon dat wat in Tamil brabbelde en met al het verkeer dat voorbij raasde dacht ik, ik probeer het nog eens in het kindertehuis. Daar lukte het wel maar opnieuw kreeg ik iemand aan de telefoon die alleen maar in Tamil sprak, uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ik dat niet sprak en toen kreeg ik iemand aan de lijn die zei dat Sister Prudentia, naar wie ik op zoek was 'out of station' was en dat ze er vrijdag weer zou zijn. Dus ik gisterenmiddag nog een keer proberen en het lukte! Dat ik absoluut zeer welkom ben in Chennai en ze graag de mogelijkheden met me uit wil zoeken. Ik heb natuurlijk gelijk naar Ignacimuthu gebeld en die bleek zeer enthousiast over mijn plannen en zei dat ik vooral naar Chennai moest komen. Ik zou vanochtend een treinticket regelen, maar ik kreeg Sister Prudentia niet aan de telefoon en ik moet de datum even bij haar verifieren. Als het goed is komt het vanavond nog goed en misschien schrijf ik mijn volgende verhaal al vanuit Chennai.
Sinds ik gisterenmiddag die zuster aan de telefoon heb gehad heb ik echt peper in mijn zitvlak, wow! Normaal loop ik alle Indiers al voorbij, maar nu loop ik ook de fietsers voorbij!
Salomie komt geregeld 's avonds even naar mijn kamer, om alles door te spreken. Ik heb 's avonds inloopspreekuur, maar het is eigenlijk ten strengste verboden en daarom moet alles heel erg stiekem. De kinderen zijn hier zo stiekem dat ze ook niet willen dat andere kinderen weten wat ze doen. (ze hebben hier de nare gewoonte om elkaar te verraden, beetje vreemd, je zit toch allemaal in hetzelfde schuitje?) Er zijn een paar meiden uit de 10th std, die allemaal geregeld langskomen maar niemand weet het van elkaar... nou ja.
Als Salomie dan komt zitten we op het bed en dan vertel ik hoe ver ik en met mijn plannen en dan zitten we daar maar een beetje in stilte te luisteren naar wat er om zou kunnen gaan in het hoofd van de ander en aan het begin van deze week vroeg ze ineens of ik haar als een vriendin zag of als een zusje, zo schattig en nu ze mij als allebei beschouwd heb ik er dus een zusje bij, leuk toch? Ik had die avond voor het eerst het idee dat ze er vertrouwen in kreeg, aanvankelijk vond ik dat een beetje eng, want dat verhoogt de druk, maar nu heb ik er zelf ook wel meer vertrouwen in.
Nog meer leuke dingen: Aan de zijkant van het kindertehuis, is een klein speelplaatsje en daar werd sinds een paar weken aan iets gebouwd, waarvan niemand mij kon uitleggen wat het ging worden, maar ik vond het al die tijd verdacht veel op een kippenhok lijken. Donderdagmiddag kwam Murigeshwari (dat nieuwe meisje dat in de keuken werkt) vragen of ik kwam eten en toen wees ze naar buiten en zei 'koli koli'. Ik weet niet veel , maar ik weet dat koli, kip is in Tamil. Na het eten zouden we gaan kijken. Neem ik eerst een paar foto's van de mensen die nog bezig zijn dat ding te bouwen, met in elkaar gevlochten cokosnotenpalmbladeren, gaan we naar binnen, blijken het struisvogelkuikens te zijn! 10 stuks. Wat een lollige beesten om te zien, ze zijn nog iets kleiner dan een kip nu en Jaqueline zei dat ze drie maanden oud zijn.
Met de naailessen gaat het deze week heel behoorlijk. Ik heb met een paar kinderen, hun eigen kleren genaaid. Janci Mary had een gat in haar schooluniform, wat ik haar met de hand liet dichten en ze had er zoveel lol in dat ze de volgende dag in haar vrije tijd wel een klusje wilde doen. Ik had nog een schooluniformpje van Revathi liggen met een zelfde soort gat, dus dat scheelde mij weer wat werk. Een ander meisje heb ik haar eigen jurk in laten naaien. Er zijn deze week 17 kledingstukken door mijn handen gegaan en mijn creativiteit groeit met de dag. Ik had een jurkje waarvan de rits kapot was en om de rits heen zaten gaten en was de stof zo gaar dat als ik die gaten probeerde te dichten en ik een naald door de stof haalde er een nieuw gat ontstond. Ik heb er een nieuw ritsje in gezet en vervolgens er een sierlijk randje omheen genaaid, zodat je al die gatenrommel niet meer zag. Wat een succes, Arthy heeft er de hele week in rondgelopen en iedereen vond het prachtig, ik denk echt dat dit een Tamil Nadu trend gaat worden!
Ik moet nodig afronden, want ik heb nog meer te doen. Ik ben deze week al slecht bezig geweest en heb mijn slaapwetten, met voeten getreden. Maar ik zal braaf zijn de komende dagen. Mijn maag was al gaan rommelen en dat jaagt me de stuipen op het lijf, om drie uur 's middags moet ik hard zijn; liggen en je kop dicht. Ik wil wel eens beweren dat ik niet moe ben, omdat ik het niet voel, maar als ik het ga voelen is het al te laat, dan ben ik niet meer moe, dan ben ik te moe om te slapen en daar gaat het meestal mis. Uitkijken dus.
Ik hoop dat het jullie goed gaat, moge de hemel niet op jullie hoofden vallen,
misschien tot in Chennai!
liefs,
nelle

Wednesday, March 7, 2007

Nonsense

Heej gezellige mensjes,
alles goed in Nederland? jullie begonnen zo goed deze reis, maar jullie reactiviteit is wel afgezwakt he? Doe er wat aan zou ik zo zeggen.
Gisteren heb ik dan eindelijk mijn favoriete drankje weer gevonden: Coca Cola company Maaza mango juice. Ik kon hier in Madurai eerst alleen de mango juice van een Indisch merk vinden, maar die was echt een stuk minder, deze krijg je gekoeld en met een rietje voor rps 8,-!
De temperatuur zit hier weer in de lift, het is al een week lang boven de 35 graden. Met douchen wel relaxed en ook wat betreft de muggen mag het van mij wel zo blijven.
Ik heb vandaag mijn haar in Indische stijl, daaroverheen een pet om mijn gevoelige blauwe oogjes te beschermen tegen de felle tropische zon, ik heb mijn blauwe Indische gewaad aan (zie de foto's) en daaronder rode slippers met donkergroene sokken erin tegen de muggen. En guess what? Ik voel me intens hip en modern vandaag.
Sinds 3 en een halve week geef ik hier dus iedere dag naailes aan een groepje kinderen. De kinderen komen vrij laat uit school, dus is er helaas niet zoveel tijd. Ik heb iedere dag maar een half uur met drie kinderen en er zijn allerlei factoren die voor nog meer vertraging zorgen, zoals de wasdag. Eens in de zoveel tijd is het wasdag en dan komen de kinderen niet. Vorige week werden we halverwege de les gestoord door het bezoek van twee Duitsers en een Bangalorees (Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka, dat ten westen van Andra Pradesh ligt, dat weer ten noorden van Tamil Nadu ligt, heb je 'm?). Ze bleven welgeteld tien minuten, leerden de kinderen Cheese te zeggen bij het maken van een foto - nu moet ik aan iedereen uitleggen wat kaas is - lieten een paar DVD's achter en verlieten het pand weer. Die DVD's hebben we zondagmiddag bekeken, nadat Prakkash een DVD-speler geregeld had. Twee DVD's bevatten Duitse kinderliedjes, maar een ervan was een karaokeband, beetje stupid, en op de andere werd Drei Japanesen mit ein Kontrabas gezongen, terwijl je kinderen met een gitaar zag spelen. Nu denken de kinderen hier de rest van hun leven dat een gitaar een contrabas is.
Er zijn ook dagen dat de kinderen zo laat uit school komen dat we nog maar een kwartiertje hebben, maar ondanks alles gaat het bij sommigen wel voorspoedig. Zeker niet bij allemaal. Er zijn kinderen, die zelfs het inzicht niet hebben, dat als je de naald op de stof naar links wil hebben, je het naar rechts moet verplaatsen. Ik had laatst een meisje, die de spelden zo had aangebracht, dat aan de ene kant alleen de kop nog zichtbaar was en aan de andere kant een heel klein puntje en toen vroeg ze waarom die spelden er steeds uitvielen, my goodness!
In het begin waren de kinderen uitermate voorzichtig met de machine en totaal verbaasd over het feit dat hij op electriciteit liep en dat alles 'vanzelf' ging. Zagen ze me de stekker in het stopcontact steken, vroegen ze nog of ik electriciteit nodig had.
Ze hebben wel heel veel plezier in. Na de eerste les, waarin ik begonnen was de machine uit te leggen (draad spannen, spoeltje maken, spoeltje plaatsen..) kwam Franklin de volgende dag naar me toe om te checken of ze alles wel goed had opgeslagen in haar hoofd en jawel. Veel kinderen vergeten steeds dat ze de onderdraad, omhoog moeten halen, als ze het spoeltje geplaatst hebben, ik blijf het herhalen, volgens mij begrijpen ze niet goed wat er gebeurd en ik ben erg slecht in dingetjes uitleggen, die ik zelf zo logisch vind, dat het enige dat ik erover kan zeggen 'da's gewoon logisch' is.
Maar de kinderen leren mij ook dingen. Zo zaten we voor het eerst te spelden en Franklin (zeer aanwezig, humorvol en druk kind, maar ook erg oplettend en goed van geheugen) pakte een zwarte speld uit het doosje. Ze bekeek de speld en zei: Oh I don't want to start with this one.
Dus ik vroeg wat er mis was met die speld en ze waren er allemaal heilig van overtuigd dat het ongeluk zou brengen, als je begon met een zwarte speld. Dus voor wie nog gaan naaien de komende tijd: nooit beginnen met een zwarte speld! Men is nogal bijgelovig in dit wonderlijke landje. Zo rekte ik me eens uit - daar heb ik vaker behoefte aan - met mijn hand boven mijn hoofd en toen werd me verteld dat ik mijn handen in geen geval boven mijn hoofd moest houden, want dan zou er iets naars gebeuren bij mij thuis terwijl ik weg was. Nu ben ik momenteel voortdurend weg van huis, dus kan er nogal wat gebeuren daar.
Dat drukke humorvolle kind, Franklin heeft een puberaal stopwoordje: Nonsense. Iedere keer als er iets mis gaat bij haar of bij een ander roept ze nonsense! Heel herkenbaar, zoals wij op het stedelijk: dope, schraal, shizzle, 'als een malle' en ga zo maar door hadden. Ik denk dat ik deze ook ga toevoegen aan mijn actieve woordenschat, inclusief haar Indische accent.
Ondanks de vertragingen, lesuival, duitsers, zwarte spelden, en stuurproblemen, hebben de meeste kinderen de machine helemaal door, weten ze hoe ze een naad moeten maken met een gezigzagt randje en zijn we begonnen met het maken van een zoom. Uiteraard wilden ze allemaal, alle siersteken even uitproberen en ik heb ze maar gelaten, krijgen ze een beetje feeling met het sturen en ik zou het ook gewild hebben als ik hun was, heel graag zelfs denk ik.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag, geef me een teken van leven, hier of over de mail, niet vergeten dat je moet gaan stemmen vandaag en trek een dikke jas aan!
Liefs,
Nelle

Saturday, March 3, 2007

GDP growth: 9.2%! so why worry now?

Beste lieve mensen aan het andere eind van de wereld,

Op de dag dat bij jullie 15 nieuwe kamerleden beedigd werden, en jullie Jan Peter zijn vierde regeringsverklaring aflegde, kwam hier dr Chidambaram, national minister of finance (er zijn ook ministers van financien voor iedere deelstaat) met zijn begroting voor het komende jaar naar buiten. De hele week lang, heerlijke kranten, vol van speculaties, vooruitzichten, groeistatistiekjes en uiteindelijk de begroting. Ik zal jullie er niet lang mee lastig vallen, maar een beetje achtergrond informatie over India vind ik wel op zijn plaats dus ik geef een bondige samenvatting van de Indiase economie. Het bruto binnenlandsproduct (GDP=gross domestic product) is dus met 9.2% gegroeid en dat is nogal behoorlijk. De vraag is dan welke mensen hebben dat geld binnen gebracht? Het zijn er in elk geval niet veel, vrijwel iedere sector heeft een enorme groei doorgemaakt, en het lijkt erop dat dat nog wel even doorgaat, behalve een sector: de landbouw/veeteelt sector. Deze sector bevindt zich in een regelrechte crisis, een neerwaardse spiraal. Maar liefst 50% van de Indiase bevolking leeft van deze sector, dat zijn 115 miljoen gezinnen, ruim 500 miljoen mensen. Steeds meer boeren plegen zelfmoord en moeders blijven met kinderen en schulden achter, die kinderen zijn weer vatbaar voor kinderarbeid, op onderwijs hoeven ze al helemaal niet te rekenen. Daar komt dan nog bij dat ze de inflatie niet weten te controleren, prijzen schieten omhoog, terwijl die mensen dus steeds minder geld hebben. Er dreigen tekorten te komen aan bepaalde producten, zoals graan en rijst.
Daarnaast doet zich het vreemde verschijnsel voor dat ondanks die feestelijk uitziende economische groei, toch de werkloosheid groter wordt. Zo staat India er nu dus voor en wat gaan ze eraan doen? Pesticiden subsidieren en voorlichting geven over hoe deze te gebruiken, een nieuw irrigatie plan lanceren, waarover alom vaagheid bestaat, banen creeeren voor gehandicapten, en dan komt de rest vanzelf, toch?
Over ongelijkheid wordt niet gerept, aan inkomstenbelastingen wordt, 0,0 gerommeld, stel je voor dat onze elite weer gaat rotzooien in Delhi nee, dat moeten we niet hebben, en allemaal trots zijn en twee keer per week het volkslied zingen, en krijg je staatsbezoek, speel dan vooral mooi weer.
Genoeg hierover, ik heb deze week een aids/seksuele voorlichting bijgewoond op de school. Een serieuze zaak, maar toch erg lollig hoe dat hier in zijn werk gaat. Helaas, sprong de lerares af en toe over op tamil, waardoor ik het niet verstond. Er was een gezamenlijk deel en een deel speciaal voor de meisjes en een deel speciaal voor de jongens. Ze zijn hier verbonden aan het programma van the red ribbon club, van die rode lintjes tegen aids, je kent ze wel.
Het accent lag vooral op het bewustzijn over het eigen lichaam. Er wordt met de kinderen besproken wat er verandert tijdens de pubertijd en er wordt zo vaak mogelijk herhaald dat dat natuurlijk is en dat als je een probleem hebt en je kan dat thuis niet bespreken, dat je dat dan vooral op school met je lerares moet bespreken. Een goede zaak, want zoals ik eerder al zei, alles is in dit land taboe, behalve geld en de school probeert dit dus met de kinderen te doorbreken.

Nog even een alinea humor, en dan ook echt over humor. Ik heb hier namelijk vaak heimwee naar de westerse humor, want dat is een nogal andere humor dan de indische. Persoonlijk vind ik de indische humor vaak erg flauw, dan zie ik een komedie en dan valt er iemand en daar zou je dan al om moeten lachen. Er is ook een mopje, of eigenlijk een raadsel; waarom is een kraai zwart? Het zogenaamd geestige antwoord is dan dat hij geen poeder op zijn porem smeert. Los van de verschillen in humor is er ook het taalprobleem. Kinderen begrijpen mijn grapjes vaak niet, en als je ze dan uitlegt zijn ze natuurlijk niet grappig meer. Andersom begrijp ik hun grapjes ook vaak niet, omdat ze grammaticaal erg slecht zijn en vaak woorden uit het tamil er doorheen mengen. Toen ik in oktober in Chennai was, herinner ik me ook dat ik vooral blij was met die Amerikanen, omdat ze de eersten in maanden waren, die mijn humor begrepen, ondanks hun rare verhalen over magnetrons en droogmachines. (Ik heb ze nooit gevraagd of ze Bush gestemd hadden, omdat ik bang was dat mijn hele beeld van die mensen dan verpest zou zijn, maar nog steeds vraag ik het me af en ben ik razend nieuwsgierig, ik wil gewoon weten waar mensen op stemmen en waarom, ik kan het niet helpen.)
En daar bovenop komen dan nog de taboes, heel vaak zit er een lollige opmerking in mijn hoofd die ik dan in mijn beheerstheid niet maak, omdat ik weet dat je dat hier niet kunt zeggen, dat steekt me enorm. En tot slot moet ik vaak lachen om dingen die de kinderen doen, die zij dan helemaal niet grappig bedoelen en dan begrijpen ze niet waarom ik zo hard moet lachen. Ik kan even geen concreet voorbeeld bedenken, maar ik zal er deze week op letten.
Succes met het uitzitten van de winter, als het weer warm wordt geef dan even een gil, dan kom ik er weer aan.
Liefs en groetjes,
jullie agressief sprekende correspondent in India

Wednesday, February 28, 2007

midterms, fullmarks en wandelende takken

Hallo lieve mensen,
Hoe is het weertje in Nederland, het is hier nog altijd lekker, gemiddeld zo rond de 32 graden en er gebeuren veel Indische dingen om mij heen. Buiten klinkt muziek uit een enorme installatie die een of andere politicus hier heeft neergezet bij wijze van propaganda.Hier voor de deur zitten een stuk of 6 vrouwen met hamers op stenen te slaan voor het restaureren van de weg. In mijn badkamer heb ik er weer een nieuw beest bij en volgens mij is het een wandelende tak! Voor het eerst dat ik dat beest in het wild tegenkom. Overigens snap ik niet wat hij er doet, want er staan geen struiken in mijn badkamer, dus zijn camouflage is nogal doorzichtig. Ieder diertje vindt uiteindelijk zijn weg naar mijn badkamer.
Vorige week hadden de kinderen midterm exams, examens halverwege de periode. De meiden van de 10th standard hebben vrijdag en maandag hun eerste praktijkexamens in botany (biologie is hier opgesplitst in botany en zoology, ofwel plantjes en beestjes), natuurkunde en scheikunde en ze hadden allemaal een full mark! Voor de duidelijkheid het gaat hier om een centraal eindexamen. Blijdschap alom dus, het harde leren loont. Voor zover ik goed op de hoogte ben gebracht beginnen morgen de andere examens. Ze maken de examens niet op hun eigen school maar ergens anders, ik vraag me af of ze hier ook zo leuk aftellen voor het begin vn de examens en zo geheimzinnig doen met die enveloppen, maar dat zal wel anders gaan.
Ook de kinderen hier hebben niet zoveel lol in het doen van hun examens als ik, ik snap nog steeds niet waarom ik de enige was die het leuk vond.
Omdat de midterms vrijdag allemaal gedaan waren, maar vooral omdat Jaqueline het pand verliet, hadden we een erg rustig en zeer gezellig weekend, het was bijna paradijselijk. Zaterdagmiddag hebben we heel veel pret gemaakt met de kersvers door mijn oma aangeschafte ballen en springtouwen. Ik probeerde de kinderen in te leren springen, maar ze draaien het touw allemaal razendsnel rond, zodat je ook geen tussensprongetje kan maken en binnen de kortste keren doodop bent, maar ik heb met het springtouw wel een vervanging gevonden voor het fietstrainingsprogramma van mijn cardioloog. Dat inspringen is hier voorlopig levensgevaarlijk, ik moet ze eerst maar leren wat rustiger te draaien!
Zondag ochtend heb ik allemaal spelletjes met de kinderen gedaan en op het moment dat ik er moe van werd heb ik voor gesteld een stukje voor te lezen, dat vonden ze een goed plan. Ik heb vanuit Nederland twee voorleesboeken meegenomen (in het engels uiteraard), een van pinokkio en een van Peter Pan. Pinokkio viel erg in de smaak, maar ik weet natuurlijk ook wel wat ik uitkies, een boek met prachtige plaatjes en vooral veel! Peter Pan is nog erg moeilijk voor ze, dus ben ik het nu zelf maar gaan lezen zodat ik het hen in een wat eenvoudigere vorm kan vertellen. Het boek is zo humorvol en goed geschreven dat ik echt helemaal in het verhaal zit nu, lol!
Zondagavond kwam Jaqueline weer terug en ze liep er de afgelopen dagen bij als een zombie. Last van het 2nd Sunday effect. Als de kinderen tweede zondag van de maand hun ouders hebben gezien zijn ze daarna een dagje verdietig, Jaqueline heeft dat dus ook als ze naar huis is geweest, het verschil is alleen dat zij haar frustraties op de rest van de wereld afreageert. Ik hoop maar dat het gauw overgaat.
Ik heb zondag trouwens een hele domme stunt uitgehaald. Ik werd wakker met een flinke blaar op mijn rechterhand, waarvan ik niet weet hoe hij daar gekomen was. Nu is zondag mijn standaard beddengoed wasdag - de ene week de bovenkant, de andere week de onderkant - en omdat ik wat eigenwijs van aard ben en soms over iets te veel doorzettingsvermogen beschik (zie ook de maagslijmvliesontsteking) ging ik dus met die blaar in mijn hand mijn laken staan wassen. Ik moest daar 's avonds weer onder slapen, dus ik moest hem wel uitwringen na het wassen, en je raad het al, die blaar ging open. Nu kan ik door mijn eigen stommiteit al een paar dagen helemaal niets meer wassen, waardoor de boel zich opstapelt en ik het erg druk krijg de komende dagen.
Ik ben nog altijd erg druk aan het naaien en kom de gekste dingen tegen, veel kleding is niet gezigzagt, waardoor de boel zo is gaan rafelen dat de gaten amper nog te dichten zijn. Ik denk vrij geregeld, in de tijd dat ik dit jurkje heb zitten naaien had ik in Nederland geld kunnen verdienen om hier minstens 4 nieuwe jurkjes te kopen, dat zou efficienter zijn en beter voor de lokale economie en dan had dat kind wat meer variatie in haar leven, maar ach je kunt niet alles hebben.
Ik vind het wel weer leuk geweest voor vandaag, met mijn plan lijkt het nog altijd de goede kant op te gaan, ik zal jullie gauw weer van de ontwikkelingen op de hoogte te brengen, maar ik kreeg van Tamar het verzoek om iedere week minstens een hele alinea aan humor te besteden, nou moet dat toch geen probleem zijn voor mij...
Heel veel lieve groeten,
neli peterseli (ik weet nog steeds niet of dat nou met i of ie moet)

Saturday, February 24, 2007

Het oude leren

Hallo allemaal!
Hoe gaat het in Holland? Ik zag net een koe een stuk papier op eten, een hond drinken van en zwemmen in het riool en ik heb vanochtend een nieuwe engelse werkwoordsvorm geleerd: I wake upped this morning. Met andere woorden: het gaat goed met me.
Ik opende net mijn mail en wat blijkt? Er zijn ingangen om mijn plan te verwezenlijken. De spanning stijgt hier, want in India geldt altijd: juich niet te vroeg. Ik had verwacht afgelopen donderdag het onderwijskosten plaatje te krijgen van de directrice van Xavier School, maar het is haar nog niet gelukt dat voor elkaar te krijgen. De verwachting is nu maandag of woensdag.
De ingang in mijn mailbox kwam in hoofdzaak van een zusterorganisatie van de Stichting Thomas Bouwprojecten (www.thomasbouwprojecten.nl en www.thomasstichting.nl ). Dat is de organisatie van de architecten die ik begin oktober in Chennai ontmoette. Ik word door gestuurd voor nieuw contact en dit verhaal wordt dus vervolgd. We blijven het proberen. Ook de oprichter van het kindertehuis heeft met enthousiasme gereageerd.
Nu ik zo bezig ben met het onderwijs hier, zal ik jullie daar een beetje in inleiden (oh wat ben ik toch informatief de laatste tijd) .
Stel je krijgt een kind in India, dan zijn er drie opties. De eerste is dat je geen geld hebt en dus houd je je kind thuis, of laat je je kind voor je werken, of je laat je kind ergens achter. De tweede optie is dat je een beetje geld hebt. In dat geval stuur je je kind naar een Government School, alwaar de lokale taal gesproken wordt. De derde optie is dat je echt geld hebt, dan stuur je je kind naar een Matriculation School. Een prive school, waarvoor je het dubbele betaald van een Government School, en waar vanaf het vijfde lesjaar in het engels wordt gedoceerd.
Je begint hier als peuter in de pre-KG klasjes, daarna volgen LKG en UKG, dat respectievelijk staat voor lower en upper kindergarten. Na de UKG begint het echte werk: 1st standard.
Vanaf het eerste tot en met het tiende leerjaar volgt iedereen hetzelfde niveau. Aan het einde van de 10th standard op een Matriculation School word je geacht het niveau te hebben dat iemand in Nederland heeft, aan het einde van zijn VWO met beta profiel. Iedereen? Ja iedereen. En je raadt het al: dat is niet mogelijk. Gevolg is een enorme uitval, ontzettend zonde in een land waar toch al zo weinig mensen onderwijs volgen, en erger nog: een zeer hoog aantal zelfmoorden onder studenten. Niet zo vreemd als je bedenkt dat er in India van uit wordt gegaan dat een kind dat slecht scoort op school, zijn best niet doet en daarvoor lichamelijk zwaar gestraft wordt.
Ik las laatst -even tussendoor- wel in The Hindu (de nationale krant, engelstalig) dat er wetenschappelijk onderzoek was gedaan naar het lichamelijk straffen van kinderen en daaruit was gebleken dat kinderen zich er niet beter van gingen gedragen en er ook niet beter van gingen leren... Newsflash!! India gaat opnieuw het wiel uitvinden, maar er zit ten minste beweging in, er zijn nog genoeg landen waar er niet eens beweging in zit, zo positief moet je dat dan maar zien.
Terug naar mijn verhaal: Ze proberen alle leerstof er op de oude manier toch bij zoveel mogelijk kinderen in te krijgen. Dat houdt in dat je moet stampen, stampen en stampen, niet alleen voor vakken als geschiedenid, ook voor wiskunde en natuurkunde. Alle vragen die mogelijk op een toets gesteld worden krijg je in een boekje, die kun je in het geval dat je het niet uit jezelf begrijpt uit je hoofd leren. Alleen de getalletjes worden soms veranderen. In theorie kan iedereen op deze manier indische wiskunde B2 halen, maar dat kost natuurlijk verschrikkelijk veel tijd. Er gebeurt hier heel veel klassiekaal. De kinderen in 7th en 8th standard komen momenteel om kwart voor vijf uit school, de kinderen in de 9th standard om half 6 en de kinderen in de 10th standard om 8 uur 's avonds. De directrice heeft me verteld dat je tijdens je studie in 11th en 12th standard soms pas om 10 uur thuis bent. Er moet ook nog huiswerk gedaan worden en de meiden in het kindertehuis in de 10th standard zitten slapen momenteel tussen 12 en 3 's nachts! Wat een verschillen. Ik vond het altijd van groter belang dat ik goed geslapen had voor een toets van een betavak dan dat ik het ook daadwerkelijk geleerd had. Dat slapen bood meer garantie voor een goed cijfer.
Na de 10th std splitst het onderwijs zich dan eindelijk in verschillende niveaus, op grond van je resultaten in de 10th std word je ingedeeld in groep 1, 2, 3, of 4 of in een speciale mathemathics group (wiskunde is het vak met veruit het meeste aanzien in India, dat doet me goed, ik koester diep van binnen grote liefde voor dat vak, wie wiskunde heeft gestudeerd kan het gaan maken hier) of science group (voor wie iets medisch wil doen). Gisteren vernam ik echter van Jennifer (10th std), dat in die groepen als nog moet worden ingehaald wat in de 10th std niet goed is gegaan en dat ze daarom allemaal zo hard studeren.
Zo ziet de middelbare school in India er dus uit. De kinderen vinden het prachtig als ik over mijn schooltijd in Nederland vertel, ze willen altijd nog meer horen, want ik vertel natuurlijk vooral de grappige dingen en ik heb nogal veel zelfspot, wat in dit land absoluut niet gebruikelijk is en het is zeker niet gebruikelijk om grapjes te maken over je eigen land. Meestal staren ze me dan ook vol ongeloof aan. Om een helder voorbeeld te geven: ik vertelde dat onze premier op Harry Potter leek, toen ze vroegen hoe die Balkaiende er uit zag, terwijl hier overal posters hangen van de president van het land.
Ik heb laatst foto's laten zien van het Stedelijk, dat vonden ze prachtig, maar het mooiste was hun reactie op een foto van de kalverstraat 's avonds rond de kerst. 'Wow I come to the Netherlands with you!', 'Wow I want to live there'.
Er zijn veel taboes in dit land maar over een ding bestaat geen taboe: geld. Mensen vragen rustig aan elkaar wat ze verdienen en vragen van alles wat je aan hebt of bij je hebt wat het gekost heeft. De kinderen zijn nu in de fase dat ze bij ieder indisch product vragen wat zoiets in Nederland zou kosten. Het blijft ze verbazen. Ik probeerde laatst uit te leggen dat de prijs soms afhangt van de plaats waar je iets koopt, ik een heel verhaal over werkgelegenheid en grondprijzen, maar nee het was nog iets te hoog gegrepen.
Volgens mij schrijf ik weer veel te veel, dus ik ga er mee ophouden, ik hoop dat ik een beetje netjes getypt en gespeld heb met deze snelheid, als niet dan bij deze excuses daarvoor.
Jullie horen snel weer over de vorderingen of misschien wel het vastlopen van mijn plan.
dikke knuffel, liefs
nelle

Wednesday, February 21, 2007

Neli's Naaiatelier

Hallo dierbaar thuisfront,
Hoe gaat het daar in Holland, hier gaat alles zijn turbulente gangetje. Drie kwartier geleden liep ik achter een geitenkudde van behoorlijke omvang aan richting het internetcafeetje waar ik dit bericht schrijf. Gewoon over de weg, en die bus? Die wacht maar even. Wat ik de afgelopen drie kwartier hier gedaan heb? Websites en emails gelezen en beantwoord met betrekking tot mijn plan. Het werk is nog in volle gang. Zaterdag weet ik meer, dan zal ik jullie op de hoogte houden. Het is me trouwens opgevallen dat mijn blog een dag achterloopt. Als ik op 17 februari een bericht plaats, staat er 16 februari boven. Het maakt me eigenlijk geen donder uit.
De Beatles rage is nog niet ten einde in het kindertehuis en zodoende hadden we zaterdagavond een thema-avond: BeatlesNight. Het was weer feest, zondag avond piano avond en het weekend was weer voorbij.
Op maandagochtend opende mijn naaiatelier weer. Het is gevestigd op instectarium 3 op de eerste verdieping. 7 kledingstukken lagen daar op mij te wachten. Het meest voorkomende probleem is een kapot ritsje. Nu hebben ze hier in India, of eigenlijk moet ik zeggen in Thailand, want daarvandaan wordt de kleding geimporteerd, een andere manier van ritsjes in Naaien, dan in Nederland, of eigenlijk China. Het komt erop neer dat je bij de Thaise manier de verkeerde kant op moet spelden, een grotere kans hebt om scheef te gaan en bovendien zie je een naadje lopen aan de buitenkant, waar je bij de Chinese manier geen last van hebt. Ik probeer in de meeste gevallen de eigen Chinese methode aan te houden, maar dat levert soms problemen op waar het ritsje eindigt in het boordje van de jurk, en dan zit ik aan de Thaise methode vast. Dat leverde in het begin nog wel eens problemen op, maar inmiddels kan ik binnen een half uur een ritsje vervangen. Er zijn weinig dingen die ik sneller kan... een wiskundetoets niet leren.
Af en toe loop ik verschrikkelijk te vloeken, want van dat naaien krijg je soms verschrikkelijk de zenuwen, en dat terwijl ik zo'n geduldig en beheerst mens ben. Uiteindelijk geeft het wel voldoening, want de kinderen zijn reuze blij met hun gemaakte jurkjes en gaan er zo snel mogelijk in rondlopen. Het vervelende is wel dat nu iedereen weet dat ik kan naaien en dat ze alles prachtig afgewerkt terug krijgen, in of uitgenaaid, zonder dat er iets van te zien is want Neli heeft voor ieder jurkje, shirtje, broekje, rokje een plan, krijg ik dagelijks van minstens zes kinderen te horen 'dit jurkje heeft geen ritsje, deze rok is me te groot, deze heeft een gat en het blousje van mijn schooluniform heeft geen knoopjes meer'. Ieder kind heeft wel een stuk of 5 schrijnende kledingstukken. Eerst denk je mijn hemel wat veel, maar wat zijn nou 5 jurkjes? Ga eens tellen in je eigen kledingkast. (hier doen we dat in koffers) Ik probeer er wel een beetje structuur in te houden. Ik werk per kind en van klein naar groot. Gisteren werd mijn werk belemmerd door een stroomstoring, die begon om half 9 in de ochtend en eindigde om half drie 's middags. Ik dacht oh dan verricht ik wel hier en daar wat handwerk, moet ook gebeuren, maar daar wordt een mens wel vrij snel scheel van.
Het paringsseizoen voor hagedissen is volgens mij net voorbij, want ik kom overal hele schattige kleine hagedisjes tegen. Begin deze week liep ik naar mijn beruchte badkamer, het insectarium met de grootste biodiversiteit van onze dierentuin aan huis en daar trof ik er een aan in de was bak en het arme beestje had geen staartje meer! Hij bloedde aan de achterkant. Ik had zo met hem te doen, je zou zo'n beestje bijna oppakken om even te aaien, maar ik geloof niet dat hagedissen de zelfde aaibaarheidsfactor als mijn kat hebben, dus ik heb het maar gelaten.
Overigens ben ik afgelopen dagen tot een grandioze ontdekking gekomen: mijn darmkrampen vinden hun oorsprong in mijn maag. Dat op zich zou verontrustend zijn voor iemand die een maagslijmvliesontsteking gehad hefet, maar het goede nieuws is dat het innemen van maagpilletjes helpt! Heel chil.
Meestal besteed ik de ochtend aan het naaien, tot aan de lunch om half twee -vandaag niet want ik wilde jullie mailen en 's middags is het zo warm om te lopen- en is er de middag voor het plan, de was, een dutje (ter voorkoming van je weet wel) tot vier uur dan komen de kleine kinderen uit school, waarmee ik dan drie kwartier lol maak en dan komt mijn naaiklasje. Over die naai lessen valt ook veel geestigs te vertellen, maar ik ben een beetje in tijdnood gekomen door mijn werkzaamheden rondom het plan, dus laat ik het hier even bij.
Ik hoop dat het jullie goed gaat,
liefs en groeten Nelle

Saturday, February 17, 2007

de fiscale shizzle moet je thuis ff fixen

Hallo lieve mensen!
Alles goed daar? Ik ben volledig op de hoogte gebracht van de verdeling der ministerposten en ik weet niet wat jullie er van vinden, maar ik ben er wel tevreden mee.
Goed Indische zaken nu. Als jullie op luchtige anekdotes zaten te wachten moet ik jullie nog even teleurstellen. Mijn luie rijke zitvlak is namelijk zoals ik al zei in actie gekomen en nu heb ik een plan voor Salomie en anderen. (het was eigenlijk meer mijn hoofd dat deze eerste stappen gezet heeft) Even alle aandacht erbij. Het is namelijk een nogal ambitieus plan en dient daarom tot in de puntjes geanalyseerd, bekritiseerd en bevraagd te worden ter verbetering en die taak leg ik bij jullie neer. Het idee is het oprichten van een stichting, zoals omschreven op http://www.kvk.nl/artikel/artikel.asp?artikelID=39408&sectieID=59 . Ik zal mijn plan even hier in stappen lanceren met de nodige toelichting:
1. Ik verzamel de gegevens van Salomie en andere kinderen in een soortgelijke situatie. Dat wil zeggen adres, geboortecertificaat, community certificaat (iets indisch met de gegevens over de kaste, waaruit iemand komt), schooldiploma, ingevuld inschrijfformulier van de nieuwe school, adres, telefoonnummer en bankrekeningnummer van de nieuwe school, en uiteindelijk een bevestiging van aanname op de nieuwe school.
Het leek er even op dat ik een probleem ging krijgen met de certificaten omdat ze volgens Salomie in Tamil zouden zijn gedrukt, maar dat blijkt god zij dank niet het geval te zijn
2. Er moet worden uitgezocht wat het studeren/verder leren kost per jaar per school per niveau per kind. De directrice van Xavier Matriculation School is bereid dit voor mij uit te zoeken, ik hoop dat het via deze weg een beetje proper gaat, anders moet ik dat opnieuw doen. Naar het schijnt is studeren in India vrij duur (chronisch plaats gebrek, maar een extra reden tot investering) dus dat maakt de realiseerbaarheid van dit plan nog erg spannend dat is het sowieso wel eigenlijk...maar lees vooral verder
3. alle kinderen, hun gegevens en de kosten die ze met zich mee brengen worden geadministreerd.
4. men raadplege een belastingadviseur. Het komt nog wel eens voor dat ik met hele ernstige dingen bezig men en dat vliegt er ineens zo'n puberale stedelijk gymnasiumzin door mijn hoofd. Zit ik op een ochtend mijn hersens heftig te pijnigen, waarna ik tot de conclusie kom: 'die fiscale shizzle moet je thuis ff fixen'. Goed, dat kan prijzig zijn, maar is een absolute vereiste in deze, iemand van jullie toevallig fiscale economie gestudeerd? Nee? Da's dan echt balen.
5. Statuten opstellen (makkelijker gezegd dan gedaan). Zie voor omschrijving de hierboven gegeven kvk-site, zelfde URL.
6. De notariele Akte
7. Inschrijven bij de KvK
8 Start!

Ik hoop dat jullie even de tijd nemen om er iets nuttigs over te zeggen.
Inmiddels is mijn naaiatelier hier van start gegaan en ik heb het er behoorlijk druk mee. Het spijsverteringskanaal maakt al weer geregeld bezwaar, maar het is niet erger dan verwacht en uit ervaring weet ik dat je het op deze manier heel lang kunt volhouden. 't hoort er hier gewoon bij.
Ik hou het even kort, ik beloof jullie dat ik de volgende keer wel met luchtige anekdotes zal komen(op voorwaarde dat jullie relevante kritiek aanleveren, hehe!).
Heel veel liefs en groeten,
nelle

Sunday, February 11, 2007

Welcome back, these are our problems

Hallo lieve mensen,
Het is erg leuk om allemaal mails over sneeuw en weeralarmen te ontvangen hier. Iedere dag hier is zo'n dag waarop in Nederland iedereen massaal naar het strand zou trekken, alle mannen met korte broeken en witte sokken in hun slippers naar buiten zouden treden en de hele straat als een malle zou gaan BBQ en. Heerlijk.
Ik begin even met het korte nieuws:
- vrijdagavond heb ik alle cadeautjes uit gedeeld, pennen potloden gummetjes, ballonnen en daarvoor moet ik iedereen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen en het personeel. Het verliep allemaal veel beter dan de vorige keer, want ik had van te voren alles per groep had ingedeeld. (ik had niet zoveel van alles dat ik ieder kind hetzelfde kon geven) Omdat ik de kinderen de vorige keer nog niet kende en niet wist hoeveel het er waren verliep het toen een beetje rommelig, dit was echt beter.
- zaterdag ben ik verhuisd naar mijn 'eigen' kamer, alwaar ik weer helemaal in mijn element ben. Ik heb een geweldig kunstwerk van mijn klamboe gemaakt. Dat ding is echt een verademing, er zijn momenteel nog veel meer muggen dan de vorige keer dat ik hier was en ze hebben het weer op mij gemunt!
- gisteren was het weer 2e zondag van de maand, de dag waarop de families wel of niet komen, maar het was ondanks een paar teleurgestelde kinderen een hele gezellige dag. Ik ben inmiddels al behoorlijk getrained in tsjitangal, het steentjes spelletje. Gisteren heb ik 550 punten gescoord! En dat terwijl ik op een cruciaal moment, met een steentje op de achterkant van mijn hand balancerend, waarmee ik 100 punten kon halen als ik m op zou gooien de grond en mijn borst zou raken en weer op zou vangen, verschrikkelijk de slappe lach kreeg. En als ik de slappe lach krijg, dan ben je wel even bezig, zeker als ik probeer te stoppen. Gelukkig is het toch nog goed gekomen met me.
- vanmiddag krijg ik mijn eerstenaaiklasje... wordt vervolgd.

Goed nu echt serieuze zaken.
Donderdagavond zat ik op mijn bed nog wat te lezen( de krant uiteraard, alsof ik ooit iets anders lees) en toen kwam ineens Salomie mijn kamer binnen geslopen, een meisje uit de 10th standard, met een heel verlegen gezicht. Ik dacht eerst, oh die komt gewoon even babbelen, maar ik merkte aan haar dat ze me echt iets te vertellen had, of eigenlijk iets te vragen, wat ze me liever niet had hoeven vragen. Eind april eindigt hier het schooljaar. De meisjes uit de 10th standard moeten hier dan weg en verder zelf uitzoeken wat ze gaan doen. Het komt er op neer dat ze dan om hun middelbare school af te maken, elders nog de 11th en 12th std af zouden moeten maken. De meeste meisjes hebben daar de mogelijkheid toe omdat er door de hele familie gespaard wordt zodat dat ene kind kan studeren. En je raadt het al het is de familie van Salomie niet gelukt. Haar ouders zijn in het bezit van 1 koe en 3 kippen. Het lijkt mij dat dat sowieso niet echt een vetpot is, maar daar komt dan nog bij dat ze het land waarop ze leven huren en dat het de laatste jaren veel te weinig regent, zodat er geen gras groeit en de koe geen eten heeft als ze het niet kopen. Het gezin leeft nu van het geld dat Salomies' zus verdient in een fabriek waar katoen wordt verwerkt tot garen.
Los van het feit dat die mensen dus geen nagel om aan hun gat te krabben hebben, is boer zijn zonder land zo'n beetje het laagste na bedelen wat je in India kunt bereiken. In Salomies woorden: 'If I don't study, I will have to bend my head and walk on for the rest of my life'.
Beter zou ik het geloof ik niet kunnen verwoorden. Het verhaal sloeg bij me in als een bom, kom je net van je gymnasium, waar het voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat daar een studie op volgt, dat het niet eens ter discussie wordt gesteld, de vraag is daar gewoon: wat ga je studeren en wanneer, maar niet of je wel gaat studeren. Ik heb nu ook echt zin om te gaan studeren, door de vorige ervaring hier in India ben ik echt een gemotiveerd mens geworden. Laat ik het zo zeggen: ik wil iets en heb daar veel voor over. Salomie heeft nog veel meer redenen om gemotiveerd te zijn om te gaan studeren en ik realiseerde me wat een verschrikking het zou zijn om niet te kunnen studeren. Ik was me ineens totaal bewust van de urgentie van haar probleem. Iedereen weet dat in ontwikkelingslanden mensen vaak niet verder komen dan de basisschool, als ze daar uberhaupt al terecht komen, maar nu werd me de omvang van het probleem duidelijk. Los daarvan dat het voor Salomie zelf heel erg eh -ik kan weer geen net woord vinden- is, is het ook zonde voor het hele land. Dit is weer zo'n typisch geval van niet duurzame ontwikkelingshulp. Geef dat kind nog een paar jaar wat financiele steun (des noods in de vorm van een lening, een soort IB groep lening met lage of geen rente, een soort microfinaniering, als ze gestudeerd hebben is de kans ten slotte groot dat ze ook een redelijke baan krijgen later) en het rendement is zowel voor het kind, als voor haar familie, als voor India een stuk hoger. Het is toch niet voor niets dat ik volgend jaar iedere maand studiefinanciering krijg. Dat is echt niet omdat ze mij zo aardig vinden (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik niet aardig ben). Ze gaan er vanuit dat ze dat later als ik een baan heb terugkrijgen (weten zij veel dat ik de ontwikkelingshulp in wil, wat echt geen donder op levert, hehe!). Het is gewoon dood en doodzonde.
Terug naar het probleem in kwestie: Salomie vroeg mij, of ik daarin iets voor haar kon betekenen, het komt erop neer dat ik haar enige hoop ben op het moment... Tijd voor actie met mijn luie rijke reet?!
Ik ga wel weer meteen hard van stapel met de typische india verhalen, he? Is weer eens wat anders, maar ik zal jullie geest de volgende keer een beetje proberen te sparen en met wat luchtiger onderwerpen komen.
Veel succes allemaal met jullie weer en openbaar vervoer problemen, werkze, studeerze (en wees daar vooral blij mee!)
heel veel liefs en een hele dikke knuffel,
nelle

Wednesday, February 7, 2007

neli is weer weg!

Hallo allemaal!
eindelijk terug in India! Hier terugkomen was een beetje hetzelfde als terugkomen in Nederland in oktober. Het voelde echt alsof ik thuis kwam en alsof ik nooit was weg geweest. Ik kon echt heel snel omschakelen. Toen ik in de auto zat van het vliegveld bij Madurai naar het kindertehuis dacht: Oh ja zo was het, we rijden links, toeteren als gekken en doen verder helemaal waar we zelf zin in hebben, we lopen niet, maar schrijden en we maken ons vooral niet druk over dingen die morgen ook nog kunnen gebeuren, of overmorgen... en anders volgende week misschien.
In het kindertehuis heb ik ontbeten en vervolgens ben ik als een blok in slaap gevallen, ik was echt ver heen. Dinsdag heb ik bijna de hele dag geslapen en telkens als ik even wakker werd had ik geen idee meer op welk moment van de dag ik leefde. Om vier uur kwamen zoals gewoonlijk de kinderen uit school en die wilde ik natuurlijk erg graag begroeten. Het blijkt dat de kinderen zich hier meer opwinden als ik kom, dan kinderen zich in Nederland zich opwinden wanneer Sinterklaas komt. Nou ben ik natuurlijk ook een stuk leuker dan Sinterklaas, want ik neem niet alleen cadeautjes mee, ik ben hier ook degene tegen wie je alles kunt zeggen en ik vorm hier in mijn eentje een commissie gelijke behandeling. Bovendien is het naar het schijnt een stuk minder eng om op mijn schoot te zitten. Veel enthousiasme dus van de kinderen, wat zeker wederzijds was.
De sfeer in het kindertehuis is momenteel veel beter dan toen ik de boel hier achterliet. Pappati, de kok is terug en er werkt een nieuw meisje in de keuken. Ze lijkt me erg jong, ik schat haar zestien. Ze lacht de hele dag door heel erg lief en vind mij reuze interessant. Haar moeder werkt op de school, dus die heeft ze in elk geval in de buurt. Ze gaat met de kinderen om als vriendinnen en de kinderen vinden dat ook prima. Ze is ook buiten met de kinderen tussen vier en zes en hoort er helemaal bij. Op zich niet zo vreemd want er zitten natuurlijk veel leeftijdsgenootjes van haar, maar de meisjes die hiervoor in de keuken werkten waren volgens mij een beetje te gefrustreerd om op deze manier met de kinderen om te gaan. Die sloegen de kinderen juist heel vaak en waren heel onaardig tegen hen. Een vooruitgang dus voor de kinderen. Ik heb natuulijk al weer een beetje geobserveerd en ik geloof dat de kinderen elkaar daadwerkelijk minder slaan. Dat is natuurlijk maar een eerste indruk en een moment opname, maar toch!
Ik ben nog niet helemaal gesettled want er waren twee mensen uit Londen op bezoek tot gisterenavond en die sliepen in het gastenverblijf. Als alles goed verloopt kan ik daar vandaag naar toe verhuizen en dan hoop ik vooral dat ik mijn klamboe kan installeren, want het is hier echt weer feest wat betreft het ongedierte. Een van die twee Londenaren was een Indische man (ja dat klinkt wat tegenstrijdig maar je begrijpt wat ik bedoel), die iedere keer tijdens het eten met allemaal hele vreemde medicijnman achtige adviezen kwam voor mijn maag. Ik bleef gewoon maar vriendelijk knikken iedere keer als hij weer een soort blaadje opnoemde waar ik op zou moeten kauwen en als hij 'very good, very good' zei. Echt een apart figuur, hij zag eruit als een hippie uit de jaren '60 met lang haar en een enorme zonnebril.
Heerlijk temperatuurtje hier trouwens, ik hoorde dat het vroor bij jullie, jammer dat jullie de glimlach van oor tot oor op mijn gezicht niet konden aanschouwen op het moment dat ik dat bericht ontving. Het is hier net boven de dertig graden, precies goed. Het enige nadeel is dat de douche erg koud is, bij veertig graden viel dat meestal wel mee, maar gisteren was ik echt binnen 1 minuut uitgedoucht.
Gisteren avond heb ik foto's uitgedeeld aan de kinderen. Ik had voor ieder kind een enveloppe met haar naam erop en twee foto's erin. (even voor mijn moeder: Parveen, dat meisje met dat saaie jurkje waarover ik advies vroeg, was stralend blij met haar foto's en ging ze gelijk aan iedereen laten zien, je had haar moeten zien lachen, prachtig!)
Verder heb ik nog niet zoveel beleefd, want ik heb vooral veel geslapen de laatste dagen. Uiteraard op de verkeerde momenten. Vannacht lag ik van half twee tot 6 uur wakker, nee lange reizen maken is eigenlijk helemaal niet mijn ding. Overigens is het mij gelukt om spa mee te nemen het vliegtuig in. Helemaal niet zo moeilijk, gewoon nee zeggen als ze er naar vragen, niet uitpakken tijdens de vlucht (het was toch bedoeld voor de 6 en een half uur op het vliegveld van Chennai... ja dat was echt eh nee daar heb ik geen nette woorden voor) en in Parijs werden de passagiers voor Chennai uit de rij gehaald bij de security check (daar werd echt iedere tas gecontroleerd) omdat we anders onze aansluiting zouden missen. Ik had wel mooi krentenbollen met spa op Chennai. De bagaggebelts daar zijn overigens een feest. Het duurt intens lang voordat alle koffers op die band liggen, en die band is veel te klein. Iedereen compleet in rep en roer en die Indiers haalden in het begin al die koffers van de band en zetten ze op een hoop, balen voor degene wiens koffer in het midden van die hoop ligt. Ik was volgens mij de enige die er plezier in had, maar na een uur ging het mij ook wel vervelen, gelukkig is alles aangekomen.
Nog een ding (ook een verzoekje van mijn moeder): de CD speler staat nog beneden in de hal waar de kleintjes studeren, het keyboard moet er ook nog zijn, want die heeft volgens de kinderen al die tijd op mijn kamer gestaan, is waarschijnlijk weggehaald toen die Londenaren kwamen.
Ik hoop de komende dagen te beginnen met het verwezenlijken van mijn reisdoel. Jullie horen volgende week zeker weer van mij,
liefs, Nelle
ps voor zo ver interessant: ik loop momenteel 4 en een half uur voor op jullie ipv 3 en een half (wintertijd, je weet wel