Theni

Hallo!
Alles goed in Nederland? Nog een beetje leuk weer erbij?
De stemming in het kindertehuis is nog altijd gespannen. Tot overmaat van ramp, werd vorige week de moeder van de kok ook nog ziek, zodat er nog maar drie personeelsleden waren, en ik natuurlijk.
Vrijdag had ik echter de gelegenheid om er even uit te zijn. Donderdagavond, heb ik in het centrum van Madurai wat sinterklaas inkopen gedaan (snoep en pennen) om de mensen in Theni mee te verblijden. Vrijdagochtend vertrokken we - dat wil zeggen ik en Prakkash, de rare man - naar Theni. De reis duurde ongeveer twee en een half uur, maar als je door het binnenland van Tamil Nadu rijdt, hoef je je echt niet te vervelen. Langs de weg stonden verscheidene baksteen'fabrieken'. Dat wil zeggen dat mensen daar uit klei de vorm van een baksteen maken en die vormpjes leggen ze allemaal in de zon te drogen. Aan het einde van de dag worden de bakstenen opgeslagen in een soort megahutten, waar ze hoogstwaarschijnlijk op het hoofd naartoe worden gebracht. Verder een heleboel rijst-, thee-, druiven- en bananenplantages, die meestal door vrouwen bewerkt worden. Langs de wegen liepen overal mensen te sjouwen met alles wat ze geoogst hadden, uiteraard ook op hun hoofd en op blote voeten. Ook weer allerlei nieuwe vormen van hutjesarchitectuur leren kennen. Ons eerste bezoek was aan de Benedict Matriculation School, waar de kinderen stropdassen bij hun uniformpjes dragen. De school was nog jong, dus ze hadden alleen nog maar kleine kindertjes. Ik werd verwelkomd in een soort aula, waar ze een groot doek hadden opgehangen met de tekst: Benedict Matriculation School welcomes miss Nelle! Dat was wel even lachen. Er werd gezongen en gedanst en toen moest ik ineens een speech houden. Een dag vol verassingen. Op het dak kon je gigantisch ver kijken. De school lag in een landbouwvallei, omringd door bergen. Het was heerlijk om daar even de frisse lucht in te ademen. Naast de school is een kindertehuis in aanbouw, wel iets kleiner dan het kindertehuis, waar ik verblijf. 4 gebouwtjes op een rij, met allemaal hun eigen functie. Het tweede bezoek was aan het Mother Theresa skill training center. Ze geven er gratis computercursussen en naailessen. Er is een zaal met een stuk of 20 computers en een zaal met ongeveer 15 naaimachines. Boven waren nog meer zalen, maar die zijn nog niet gebruik. Er moet geld zijn en toestemming van de regering. Ze hadden een kopieerapparaat dat door het hele dorp gebruikt wordt, voor een kleine bijdrage. Omdat het echt een plattelandsgebied is, zijn er weinig voorzieningen in de buurt. Ze kunnen er ook nog geen internetverbinding krijgen. Het meest bijzondere onderdeel van de dag was een klein bejaardenhuis. In India is het gebruikelijk dat de ouderen worden opgenomen en verzorgd door de familie. In arme families zijn de ouderen echter niet zo welkom, want ze kosten alleen maar geld. Dit bejaardenhuis heeft een aantal van deze ouderen op kunnen vangen. Ze slapen op ijzeren bedden, zonder matras. Er ligt alleen een matje op. Hun bezittingen hebben ze in een koffertje bij hun bed. Er is een eetzaal met houten bankjes en tafels een keuken en hele grote prachtige fruittuin. Ze wassen zelf hun kleren en dat voor de meesten nog het enige wat ze doen op een dag naast praten met elkaar. Er waren vier vrouwen die nog wat mobieler waren dan de rest en zij helpen ook met het onderhouden van de tuin. Er worden bananen, mango's, kokosnoten, limoenen, wat fruitsoorten die ik niet kende en Jasmijn verbouwd. Ze hebben een irrigatiesysteem, zodat ze niet met emmers water hoeven te slepen, echt super! Ze hebben er ook een plas aangelegd om het grondwaterpeil hoog te houden. Naast planten, zijn er ook vier kalveren, wat kippen, duiven en fazanten. De bedoeling is dat de tuin in de toekomst ook iets gaat opleveren. Nog niet alle planten geven vruchten, want het tehuis en de tuin bestaan nog maar drie jaar. Een bananenplant en een kokosnotenboom moeten langzaam op gang komen. Omdat de mensen daar helemaal geen engels spreken was ik erg blij dat ik de namen van al die fruit en diersoorten in Tamil kende! Bovendien vonden die mensen het ook geweldig, dat ik al die woorden kende. Ze voelden zich erg vereerd door mijn bezoek, want er komen daar maar weinig mensen.
Net toen we op het punt stonden te vertrekken, viel werkelijk de hemel op onze hoofden. Ik had nog nooit zo'n heftige regenbui meegemaakt. Als je naar buiten keek zag het helemaal wit, zoveel water kwam er tegelijk naar beneden. In een kwartier tijd stond er zoveel water om het gebouw dat het water van hogere naar lagere plekken stroomde met de snelheid van een waterval. Er stond echt 15 centimeter water en het donderde en bliksemde er ook nog bij. We hebben gewacht tot het onweer voorbij was en zijn toen vertrokken. We hebben bij een andere school nog een gestrande lerares en wat kinderen opgepikt en naar huis gebracht. Ook familie van Ignacimuthu, de motor achter de organisatie. Ik heb inmiddels bijna zijn hele familie gezien. Alle projecten worden geleid en onderhouden door familieleden van hem. Een ander deel van de familie werkt en sommigen hebben twee baantjes, want er moet toch ergens geld vandaan komen. Ik heb zelfs het huis gezien waar hij is opgegroeid. Dat was een leuke afsluiting van de dag. Het huisje bestond uit wat kleine gebouwtjes om een binnenplaatsje heen. Buiten koken onder een golfplaat, slapen op de stenen, het gaf een wat middeleeuwse indruk, vooral omdat de deurtjes erg laag waren, maar een huis naar de typische architectuur van theni, want ik zag die binnenplaatsjes overal.
Nadat we iedereen hadden afgezet, konden we wel heerlijk door de plassen scheuren. Als je houdt van plassenscheuren, kom dan vooral in het regenseizoen naar de tropen, want het is een feest, er gaan complete watervalletjes over de weg. Het is alleen een beetje jammer dat je de kuilen in de weg niet altijd ziet en dat de rivieren soms buiten hun oevers treden. Dat was nu ook het geval, dus we stonden stil in een schreeuwende toeterende en vooral badende menigte. Schoolkinderen die toch echt over die weg naar huis moesten, waagden zich aan het water en werden nat tot aan hun middel. Een chaos was het, ongelofelijk. Na lang wachten konden we eindelijk keren en na allerlei gevaren te hebben doorstaan, waar mijn moeder niet van wil weten, kwamen we gelukkig veilig terug in Madurai.
Ik weet dat ik veel van jullie tijd roof maar ik moet een ding nog even kwijt. Afgelopen zondag was het tweede zondag van de maand dus bezoekersdag in Halleluja Children Home. Voor sommigen een feestdag, voor anderen een eeuwigheid wachten en hopen. Veel ouders en verzorgers lieten het deze zondag afwachten. Ook Simla's moeder kon nog steeds niet komen, want er was nog geen geld had ze doorgebeld. De volgende ochtend belde echter haar vader, dat ze gerust geld kon lenen van Jaqueline om tenminste de schulden die ze had bij haar mentor en wat andere kinderen af te lossen. In de avond kwam ze ineens vrolijk naar me toe huppelen, want onverwachts was haar moeder toch nog langs gekomen, ondanks een griepje en zo liep het dus toch een beetje goed af.
Bedankt voor de aandacht weer, ik heb nog zo veel meer te zeggen, maar ik hou het vandaag bij de leuke dingen!
heel veel liefs en een kus,
neli