Pages

Sunday, October 8, 2006

Hoge bergen, diepe dalen

Ja, voor de meesten van jullie is het waarschijnlijk even schrikken, maar ik schrijf deze mail vanuit de soderblomstraat in Hoofddorp. In de afgelopen 2 weken dat ik niet gemaild heb is er super veel gebeurd. Ik had het ontzettend naar mijn zin, maar deze week liep onverwachts helemaal verkeerd af. Ik zal de chronologie aan houden en gewoon beginnen met de leuke dingen, want die moet ik ook kwijt.

De Baby's, wiebel, wiebel

In Chennai had ik iedere avond tussen 5 en 9 een extra taak op mij genomen. Ik hielp intensief met de verzorging van de baby's. Flessen voeren, luiers verschonen, rondjes lopen met de baby op je arm. Daar worden ze rustig van en ik ook! Ik deed het gewoon omdat ik het leuk vond. Ze waren echt nog in hun wiebelfase en ik kan me erg lang vermaken met gewoon kijken naar een wiebelende baby. Het verhaal erachter is minder leuk. De baby's waren echt gedumpt omdat ze waren voortgekomen uit liefde zonder huwelijk en dat kan niet in India. Bizar om te bedenken dat een moeder zomaar kan besluiten haar baby ergens aan zijn lot over te laten. Dan ben je volgens mij toch ver heen. Ik had er bijna een meegenomen en het zijn niet eens mijn kinderen. In de nacht gaven de baby's veel onrust, want zo zijn baby's en bovendien was een van hen verkouden. Het personeel liep dus af en toe gebroken rond, maar deed het werk altijd met evenveel warmte. Een goed weeshuis dus, bijzonder, maar je weet nooit wat de toekomst nog voor deze kinderen brengt.

De Peuters; Coooooow!


Ook met de peuters had ik het erg naar mijn zin. De eerste lesjes waren lastig, maar ik werd er al snel handig in en kreeg er steeds meer plezier in. Aan het einde van de week, hadden zelfs de groepjes die ik laat op de ochtend had, hun volle aandacht er nog bij en zaten we soms nog midden in een boekje. Niet dat ze het verhaal begrepen, maar we keken gewoon naar de dingen die op de plaatjes te zien waren. Vooral bewegingen en acties uitgebeeld door dieren werden goed opgepakt en aan het eind van de week riepen ze COW! bij de koe en CHICKEN bij de kip.
Iedere ochtend kwam er een peuter die niet kon stoppen met huilen. Halverwege de week was ze een keer op mijn schoot beland en daar zat ik dus de rest van de week aan vast. Ama, ama, ofwel mama mama. De leiding had met haar ouders overlegd dat ze voortaan maar alleen in de ochtend moest komen. Het heeft me verbaasd hoe roekeloos een peuter kan zijn zonder zijn moeder. Veel van die huilende peuters gingen zomaar rondlopen en eentje was zelfs bijna op het dak beland een keer. Op een ochtend zaten we nog te ontbijten toen de peuters al binnenkwamen en het hek stond open en toen was er dus een weggelopen naar huis. Nog al Indisch georganiseerd.
De Amerikanen kwamen ook iedere dag om les te geven aan de peuters. Ik moest soms erg om hen lachen, want ze hadden blijkbaar iets te hoge verwachtingen van India. 'We don't have a drying machine at our hostel'...je kunt je beter verbazen over het feit dat je wel een wasmachine hebt. Ze hadden ook geprobeerd aan iemand uit te leggen hoe een magnetron werkte en dat ze thuis nooit kookten. Ze misten hun eten erg en waren blij dat ze aan het eind van de week weer naar huis zouden gaan. 'My goodness, you're so brave' ze waren erg goed voor mijn zelfvertrouwen.

De andere kids


Schatjes, wezen, ontroerend, heel kort gezegd. Een jongetje hield heel erg van dansen en iedere keer als er een muziekclip op tv was (stel je dat anders voor dan op MTV) dan ging hij mee dansen en hij deed het echt super. Heb van hem genoten. Een andere jongetje, 4 jaar, had niet helemaal door dat ik hem net zo min begreep als hij mij en vertelde me de hele dag door verhalen in Tamil. Vol enthousiasme, overtuiging en met gebaren erbij. Hij kwam me ook altijd helpen met de baby's. Heel schattig van zo'n klein mannetje. De meiden liepen ook erg graag met de baby's rond op hun schouder of op hun heup. Met hen hadden we een leuke taalknoop. Ze pikten het verschil tussen you en me niet goed op. Dan wezen ze op iemand anders en riepen me me me. Ja dat was ingewikkeld. De Amerikanen namen iedere dag spelletjes mee om in de middag met hen te spelen.

De supernon

Een arts met een wonderlijk verhaal in een nonnengewaad (en ik maar wachten tot ze zou gaan zingen: The hiiiiills are alive!...maar nee). Echt een supermens. Ze was ooit begonnen als arts met een kliniekje dat uit 1 kamertje bestond. Inmiddels heeft ze een compleet ziekenhuis, een bejaardentehuis in aanbouw, een heleboel kliniekjes door verschillende wijken in Chennai en het weeshuis dus. Aan de allerarmsten wordt gratis gezondheidszorg gegeven, ze leven van de rijkeren, die gewoon moeten betalen en van sponsorgelden. Ik denk dat ze in de 60 was en ze was ook erg wonderlijk in de omgang, omdat ze voortdurend met van alles tegelijk bezig was, maar superlief. Ze kocht fruit voor me en pizza (daar was ik toen echt blij, kan ik me op dit moment niet voorstellen, zie verder in de mail) en als ze over alle goed lopende projecten praatte, straalde ze en als ze praatte over wat ze allemaal met de weesjes van plan was. Maar als ze vertelde over de verspreiding van de dengue mug en alle grote problemen in India dan zag je hoe verdrietig haar dat maakte. Ze was echt ontroerend. Misschien wel de meest bijzondere persoon die ik tot nu toe in mijn leven ontmoet heb.

en....

Op de laatste zondag dat ik Chennai was ging ik naar het ziekenhuis om de supernon te informeren over mijn terugreis. Ik zag er nogal belabberd uit dus besloot ze dat ik moest gaan slapen. Dus ik braaf op de ijzeren plank en toen ik weer wakker werd hoorde ik stemmen engels praten in een kamertje. Dit is interessant, dacht ik, dus ik zette mezelf daar neer op een stoel en wachtte gewoon net zo lang tot die mensen naar buiten kwamen. Eerst een man die liep snel door na een kort 'hello'. Toen een vrouw, die liep de andere kant op en tot slot een man, op krukken (dankzij een muggenbeet, o de tropen zijn zo fijn!) die me aansprak, want wat doet zo'n jong meisje in een nonnetjesverblijf in India. Hij wilde uiteraard weten waar ik vandaan kwam en ik wou nog the netherlands zeggen na dutch, want niet iedereen verbindt die twee maar toen hoorde ik naast mij de magische woorden: 'Oh je bent Nederlands'. Mijn eerste reactie was: huh zat ik daar nou tegen mezelf te praten, ben ik in India en hoor ik daar mijn prachtige moedertaal? Ik moest echt omschakelen, begon af en toe zelfs in Engels tegen hem, maar de andere man en de vrouw voegden zich ook bij ons, we hebben de hele avond gezamelijk doorgebracht en je hebt geen idee hoe fijn ik het vond om volmondig dank u wel te zeggen, om maar iets te noemen. Het waren architecten en ze hebben een stuk of 60 bouwprojecten door drie provincies in India. Ze leveren de gebouwen over maar houden 2 keer per jaar een vinger aan de pols om te zien of de gebouwen goed gebruikt worden. Het is allemaal begonnen met een familielid, ene Lucy, die als kinderarts voor de supernon ging werken. Zij werd zelf ziek in India en overleed onderweg naar Delhi. De familie wilde iets van haar werk voortzetten en daar is dus iets prachtigs uit voortgekomen, vooral scholen en kindertehuizen.
Ik had een heerlijke Hollandse avond met hen, fijne uitwisselingen van ervaringen en weer goed voor mijn zelfvertrouwen, want ook zij vonden me dapper. (stiekem een beetje trots?) Bovendien kreeg ik sokken van Marieke, een prachtig geschenk, want mijn voeten werden echt gemarteld door de muggen. Op een dag had ik er 10 op rechts! Heb er zelfs van wakker gelegen en iedereen maar mijn voeten bewonderen iedere dag.

Terug naar madurai

met de stoomtrein weer:tjoeke tjoeke tjoeke tjoeke tuuut tuuut, alsof je in een film zit! Maar ook drama onderweg. De armoede op het platte land. Honderden vierkante meters, volgebouwd met rijst, druiven, bananen, cokosnoten en in the middle of nowhere zie je dan ergens iemand eenzaam zwoegen in de hitte. Waar kom jij vandaan? Zelfs kinderen. Maar de plantages op zich zijn prachtig op de rode grond. Jammer dat de bananenplanten niet in bloei stonden, want wat een mooie bladeren.

Het diepe dal

Terug in Madurai trof ik narigheid aan. De kok was niet teruggekomen na de vakantie want haar moeder was overleden, en iemand van de schoonmaak was ook niet teruggekomen, gewoon omdat ze dit werk niet meer wilde doen. Dus toen waren het er nog maar twee. Niet echt goed voor de stemming, maar wel voor het teamgevoel bleek na wat dagen. In deze hectische omstandigheden werd ik in de nacht van woensdag op donderdag al om twaalf uur wakker en ik kon niet meer slapen. Aanvankelijk voelde ik niet goed waarom, maar een drukkende hoofdpijn en een naar gevoel in mijn maag. Ik moest overgeven en daar ben ik niet goed in. Om 5 uur belandde ik met een riksja bij een dokter, waar ik mijn eerste injecties kreeg. Ik was goed ziek en er was dus niemand die de tijd had om voor me te zorgen. Op zaterdag had ik er uiteindelijk vrede mee dat ik die avond nog mijn kindertjes zou verlaten. Ik moet hier weg dacht ik. Hier word ik niet beter. De dokter daar constateerde een acute maagzweer. De vliegreis heb ik overleefd dankzij een injectie met een drugs waarvan ik niet weet wat het is, maar het werkte flink en heeft tot nu toe zelfs de emotie weg gehouden. Ik kreeg deze injectie op het vliegveld in Chennai van een dokter die kwam checken of ik überhaupt de lucht wel in kon.
Ik verwacht dus nog wel een klap want het was niet leuk om op deze manier afscheid te nemen. Ik heb nog even bij de kinderen gezeten en ze gingen alle liedjes zingen die ik ze geleerd had, dat was echt ontroerend. Ze bleven zwaaien en flying kisses sturen. Heel vreemd allemaal en ook vreemd om weer terug te zijn. Hoewel, alles is hier bekend, ben blij dat ik nu in mijn eigen omgeving ziek kan zijn.
Zo dat was me het verhaaltje wel zeg. Ik vind het uiteraard leuk om jullie een dezer dagen te zien. Dan moet je maar even bellen, want ik heb geen idee hoe mijn gezondheid er deze dagen bij zal staan. Ik wilde jullie in elk geval op de hoogte brengen van mijn thuiskomst en ik moest het allemaal echt even kwijt. Ik loop hier dus rond in de kou met een heleboel wonderlijke ervaringen die mijn hoofd nog erg kleurig vullen!
Heel erg veel liefs en bedankt voor de steun vanuit Nederland van de afgelopen tijd.
Nelle

Monday, September 25, 2006

Chennai

Hallo lieve mensen!
Alles goed, hebben jullie al regen? (wij niet)
Donderdag kwam ik na wat inkopen terug in het kindertehuis waar de kinderen allemaal als magneetjes om me heen kwamen plakken. Ze waren bang dat ze me zouden gaan missen in de vakantie. Vrijdagochtend vertrok ik om 6 uur naar het station om met de trein naar Chennai te gaan. De treinreis duurde 8 uur, maar er werd eten langs gebracht, ik had er een muziekje bij en een Engelstalig blaadje, de enige die ze hadden in het winkeltje waar ik hem gekocht had, maar een echt neli-blaadje met Indische actualiteiten. Ik had van te voren geen idee waar ik hier in Chennai zou verblijven. Ik werd eerst meegenomen naar een campus van een college waar Ignacimuthu verblijft. Ik had een zeer korte kennismaking met hem en werd daarna naar een ziekenhuis gebracht. Daar werd ik ontvangen door een paar heuse nonnetjes, zodat ik dacht dat ik in the sound of music beland was. De zusters in het ziekenhuis droegen ook van die hippe witte kapjes op de achterkant van hun hoofd en hadden witte maillots aan (stel je voor dat je een been ziet!).Ik werd met een paar vrouwen in sari meegestuurd naar een handelscentrum, waar een huishoudbeurs gehouden werd. Een zootje elitaire Indiërs had zich daar verzameld om ikea- en blokkerachtige artikelen uit te wisselen en het enige waar ik aan kon denken was slapen. Ze stonden er ook met een elektrisch koffie apparaat en die vrouwen vonden dat allemaal vreselijk interessant, wat een hit! Ik was wel erg blij met het bakkie koffie dat ik er kreeg. Uiteindelijk belandde ik om 5 uur op mijn eindbestemming: een weeshuis en op werkdagen ook een crèche. Ze hebben er 10 wezen, waarvan een van 2 maanden, een van 4 maanden, een van een jaar en een van 2 jaar en ze hebben hier geen plastic luiers, die zijn te duur. Ze binden een dun katoenen lapje om en dat absorbeert... een paar druppels. Heel verfrissend allemaal, gisteren ben ik drie keer onder geplast door een baby, ik ben dus erg blij dat ik wasmiddel heb meegenomen. Op zaterdagochtend werd ik met de kinderen naar boven gestuurd voor een lesje engels. Dat is best lastig als de een 4 jaar oud is, de ander 8, de ander 12 en ga zo maar door. Bovendien lieten ze die tweejarige hummel ook nog door het 'lokaal' rondlopen, wat de kinderen nogal afleidde. Geeft niets: liedjes zingen werkt altijd, hoofd, schouders knie en teen in het engels is voor deze kinderen al erg lastig. Ze spreken veel slechter engels dan in Madurai. Mijn bed hier is wel beter dan in Madurai, het matras is zacht, dat scheelt en het gastenverblijf in een indisch gebouw blijkt altijd het beste plekje te zijn.
Vanochtend kwamen er tussen half 9 en half 10 een stuk of 40 krijsende peuters binnendruppelen, die allemaal naar hun moeder wilden. AMAAAA! Tegen 10 uur werden ze een beetje rustig, voor zover peuters rustig worden. Er kwamen nog twee Amerikaanse vrijwilligers, moeder en dochter, die hier de hele week blijven. Ze verblijven niet in het weeshuis, maar komen iedere dag engels geven. We werden alledrie met een groepje van vijf peuters naar boven gestuurd om ze les te geven. In het begin van de ochtend ging het allemaal wel, maar mijn derde groepje, van half 12 tot 12 was erg wiebelig en ze moesten allemaal plassen en weet ik wat allemaal niet, maar ik was niet de enige die last had van wiebelpeuters. We zijn vooral met dieren, kleuren, voertuigen en lichaamsdelen bezig. De Amerikanen hadden allemaal boekjes en andere lesmaterialen van hun organisatie mee, die mag ik ook gebruiken. Ik ben wel blij met ze want ik kan wat ervaringen met ze uitwisselen en ze begrijpen mijn westerse humor. De kinderen hier praten de hele dag door in Tamil tegen mij, dus dan knik ik maar een beetje en ze blijven maar praten.
De leiding is hier minder streng dan in Madurai, ze laten de kinderen wat vrijer. Ze mogen wiebelen en geluiden maken en dat doen kinderen graag. Ze worden wel geslagen, maar niet met een stok.
Chennai is modernere stad dan Madurai.. nee er wonen een paar moderne mensen. Ze hebben hier spijkerbroeken, ook voor meisjes en ik heb zelfs een skater gezien. De mensen zijn ook wat vriendelijker naar mij toe. In Madurai kijken de mensen me echt aan alsof ik van Mars kom en willen ze me liever niet hebben. Hier zeggen de mensen me in hun beste engels gedag. De mensen met een scooter dragen hier ook helmen, terwijl je in Madurai alleen heel zelden een soort kap ziet. Ze hebben hier ook modernere auto's, die aan bepaalde veiligheidsregels voldoen. In Madurai maakt het allemaal niet uit, daar vallen dan ook meer dan 700 verkeersdoden per jaar (op 1 miljoen mensen). Als ik de straat op ga houd ik dat altijd in mijn achterhoofd.
De laatste dagen in Madurai werd ik erg gestoord in mijn interactie met de kinderen, omdat de ongelijkheid in stand gehouden moet worden. Ze mochten ineens niet meer samen met mij op hetzelfde bankje zitten, dat doen we nu dus stiekem. Ze mochten me niet aanraken. Hoe kun je dan een kietelgevecht houden of papegaaitje leef je nog klappen. Als ik ergens op de trap ga zitten, gaan ze altijd minstens 1 tree lager zitten. Dat doet me denken aan een scène uit disneys robin hood, waarin tijger prins jan zijn hofbediende de slang slis met grof geweld om laag trekt: nu zit je weer hoger dan ik!!!!
Ik heb het nu in Chennai erg naar mijn zin, ondanks het feit dat ik af en toe word onder geplast, het zijn wel superschattige baby’tjes en je went aan smerige dingen als je 3 maanden in India bent. Ik vind het hier genieten. Het eten is hier nog pittiger dan in Madurai, ik wist niet dat het kon. De Amerikanen zijn hier nog maar pas en zitten nog heel erg in de ik-mis-mijn-eigen-eten-fase, daar ben ik gelukkig wel doorheen.
Heel veel liefs en een knuffel,
Nelle, jullie correspondent in India

Tuesday, September 19, 2006

euforie

Ja lieve mensen ik verkeer in euforische stemmig op dit moment. Niet alleen omdat jullie de laatste tijd zo enthousiast reageren op de mails, wat me erg goed doet dus ga zo door allemaal, maar ook en vooral door de mail die ik vandaag van Ignacimuthu ontving. Vorige week had ik hem een mail gestuurd over mijn visie op de gang van zaken in het kindertehuis en vooral het mentale welzijn van de kinderen. Met de gedachte dat ik hier niets te verliezen heb dus waarom niets proberen?
Het mooie is nu dat hij er graag met mij over wil praten als ik komende week (vrijdag vertrek ik) Chennai (=madras) bezoek, waar hij woont en werkt en dat hij het met mij eens is dat de kinderen betere mentale zorg nodig hebben. (oh oh oh wat ben ik vandaag trots op mezelf!)Dit verhaal wordt dus zeker vervolgd. Werkelijk mijn geluk kan niet meer op deze week, want ook mijn camera is eindelijk aangekomen (mijn nieuwe camera was al op schiphol uit mijn tas gestolen, waar ik zo treurig over was -en nog ben- dat ik het niet eens in een mail gemeld heb).
In het kindertehuis is de stemming al beter nu de vakantie nadert. Iedere dag wordt mij minstens 10 keer verteld hoe veel dagen er nog gewacht moeten worden. Na een voor de kinderen zware week vol examens konden we in het weekend eindelijk weer eens een muziekje draaien, want ik heb hier een week of twee geleden een Cd-speler aangeschaft. Een geweldig succes! Sommige kinderen zitten gewoon ademloos dicht bij de Cd-speler te luisteren, anderen schudden voor het avondgebed nog even alle spieren los. Bij deze kinderen doen Santana en The Beatles het erg goed. Ze gaan echt uit hun dak, breken de tent bijna af, heel Madurai kan meegenieten, maar ik geniet nog wel het meest!
De oudere kinderen zijn erg bezig met het slaan, maar vooral als het om anderen gaat. De ene minuut zeggen ze tegen een ander dat ze de handen thuis moet laten en de volgende minuut delen ze zelf weer een klap uit. Daar kan ik dan wel weer om lachen, want er zit nu in elk geval beweging in.
Bij biologie heb ik ooit geleerd dat alles in de tropen het beste groeit. Als ik hier rondkijk lijkt de mens daarop een uitzondering te vormen, maar over het algemeen gaat deze regel wel op. De mier doet het hier ontzettend goed. Ik herinner me dat een lerares op het stedelijk ooit iemand het bevel gaf een mier dood te drukken. We vonden dat toen allemaal ontzettend geestig en gewelddadig, maar nu denk ik bij iedere mier aan de zin die ze toen zei: 'Druk m dood!' Er zijn hier kleine mieren, grote mieren (van wel drie centimeter lang!) zwarte mieren, rode mieren, kruipende mieren vliegende mieren. Van de kleine rode variant had ik dit weekend een compleet volk in mijn koffer. De hele zaterdagmiddag ben ik bezig geweest om die mieren uit mijn koffer en kleren te krijgen, en ze zijn weliswaar klein, maar ze bijten heel gemeen. Ik werd gestraft voor mijn misdaden tegen de mier toen ik mijn koffer naar het dak bracht om hem te laten drogen: Ik verbrandde mijn voeten aan de gloeiend hete tegels. Gisteren had ik een nog groter volk dat in een slinger door mijn hele kamer ging en ik voelde me weer genoodzaakt om een waterballet aan te richten.
Ook de bij groeit hier als kool tot wel tien centimeter lang en als je zoiets tegen komt dan wil je echt naar je moeder! Gelukkig geven de tropen ook mooie resultaten zoals vlinders met een doorsnede van 12 centimeter.
Ik laat het hier even bij, want ik heb niet zoveel tijd vandaag, omdat ik laat ben, want we hadden de hele ochtend geen stroom en dat duurde tot half drie in de middag.
Heel veel liefs en groeten, tot in Chennai!
Nelle

ps ik vind het ook heel erg leuk om post te ontvangen dus als jullie inspiratie hebben voor een brief of een kaart of allebei dan is dit mijn adres:
Xavier Matriculation School
Ayyavuthevar Nagar
Kannanenthal village
Thirupalai, Po
Madurai 625014
Tamil Nadu,
India

Friday, September 15, 2006

Mijlpaal

Hallo allemaal!
Sinds een paar dagen loop ik overal vrolijk rond te hupsen, want er is een mijlpaal bereikt in het kindertehuis, waarvan ik aanvankelijk dacht dat hij nog niet in de verste verten te bekennen was. Het is een kleine stap, maar in een hele goede richting: een aantal kinderen is uit zichzelf begonnen om te proberen niet meer te slaan. Dat allemaal dankzij de GGNM (van mijn moeder weet ik dat men in de pedagogiek graag ingewikkelde afkortingen gebruikt) de geniaal geïmproviseerde nelimethode. Die werkt als volgt. Je laat de kinderen merken dat je om ze geeft, je laat de kinderen merken dat je hen als gelijken beschouwd (in Nederland misschien vanzelfsprekend, maar hier zeer ongewoon). Vervolgens heb ik de kinderen laten blijken dat ik het slaan een slechte gewoonte vind en waarom. Iedere keer als er iemand losse handjes heeft zeg ik er wat van en begin deze week bleek ik resultaten te boeken. Een aantal meiden zei dat ze probeerden elkaar niet meer te slaan. Dat ze daar uit zichzelf mee zijn begonnen is nog wel het mooiste van alles, want als je zelf iets wilt, lukt het toch altijd beter dan wanneer een ander iets van je wil?! Het werkt ook nog aanstekelijk. Als een iemand iets kan, dan willen ze het allemaal kunnen en ze roepen nu soms ook naar elkaar over het plein: 'HeeJ! Don't beat!!'
Mijn moeder wilde van me weten waarom ik Prakkash een rare man vond. Nu ligt dat gecompliceerder dan je denkt. Zijn gedrag zegt zo onvoorstelbaar veel over de oorzaken van de enorme problemen in dit land. De Indiërs vereren Gandhi als een God, vinden het geweldig dat hun president uit een vissersfamilie geboren is, maar vissers moeten zoiets toch niet in hun hoofd halen. Ze praten net zoveel over gelijkheid als dat ze rijst eten en tegelijkertijd houden ze de ongelijkheid op een geniale manier in stand en ook de 'meest ongelijken' werken daar aan mee. Hoe vaak de kinderen het woord fate in de mond nemen als ze iets treurigs vertellen, zegt veel, want ze geloven het echt. Het schijnt zelfs dat Indische bedelaars met meer overtuiging bedelen dan bedelaars uit andere landen, omdat ook zij geloven dat dat hun lot is. Sommigen kunnen echter niet leven met hun lot en daarom worden in India een heleboel moorden gepleegd, meestal om land of om geld of om allebei en veel arme boeren plegen zelfmoord. Afgelopen zondag waren een aantal ouders niet gekomen omdat in hun dorp iemand zelfmoord gepleegd had. Dat houdt in zichzelf begoten met benzine en in brand gestoken in haar eigen hut, die dus ook in de vlammen opging. Ze liet twee kinderen na. En dan valt Tamil Nadu nog mee, in midden India worden veel meer zelfmoorden gepleegd door boeren zonder land. Na de overstromingen is het aantal zelfmoorden nog meer gestegen. De regering probeert wel iets aan de ongelijkheid te doen, maar dat leidt vaak tot protesten vanuit de middenklassen.
Om terug te komen op het punt dat ik wilde maken; Prakkash is ook een man vol tegenstrijdigheden. Hij werkt voor een organisatie die door het bouwen van meisjestehuizen en het bieden van onderwijs de positie van vrouwen probeert te verbeteren, maar de vrouwen in de organisatie behandelt hij als oud vuil en de kinderen zegt hij zelfs geen gedag. Dan krijg je het dat westerse meisjes je een rare man vinden.
Na bijna 11 weken India, vinden de kinderen mij ook nog steeds raar. Niet vanwege mijn gedrag, maar vanwege mijn uiterlijk. Ze verbazen zich nog steeds over mijn witte huid en blijven vragen hoe ik zo geworden ben en wat voor shampoo ik gebruik, want ze willen ook zulk haar. Ze vergelijken al hun lichaamsdelen met mijn huid. Eerst vouwen ze een hand in de mijne, de beste manier om het verschil waar te nemen. Dan draaien ze hun arm in allerlei bochten om het lichtste plekje op te zoeken en roepen: same? same? We houden maar bij: We are not the same, but we are equal. Die zin doet ze stralen.
Ik heb ook weer een nieuw spel geleerd met meer benodigdheden, voor de allerkleinsten. Men neme drie grote stenen. Daartussen leg je wat takjes. Men neme een halve kokosnoot, vulle die met water en plaatse hem op de drie stenen. Je voegt wat soorten gescheurde bloemblaadjes toe aan het water en je hebt een heus kookstel met een soepje erin. Je neemt een stokje en dan lekker roeren en poeren in het prutje. Net echt, want zo koken ze bij de meeste kinderen thuis ook, alleen de kokosnoot wordt vervangen door een pan. Deze allerkleinsten hebben deze week een eervolle taak gekregen. De oudere kinderen komen wel een kwartier later lunchen tussen de middag, dus mogen ze de borden alvast door de gang verspreiden, geen probleem, want het is allemaal roestvrij staal en ze vinden het heerlijk om ze tegen elkaar te kletteren en over de grond te schuiven. Zo zijn ze ook hun overtollige energie even kwijt.
Ik heb uit meerdere reacties van jullie begrepen dat het mooie weer weer terug is gekomen. Hier is het momenteel ook erg aangenaam. De regen laat op zich wachten in Madurai, maar de temperatuur is wat gedaald, zo tussen de 33 en 35 graden met af en toe een lekker briesje. Op het dak is het iedere avond nog even paradijselijk als de zon er ondergaat. (behalve als de lucht wordt verpest door de geur van afvalverbrandingen die overal plaatsvinden).
De groeten maar weer, het ga jullie allen goed! dikke knuffel en een zoen,
nelle

Tuesday, September 12, 2006

Theni

Hallo!
Alles goed in Nederland? Nog een beetje leuk weer erbij?
De stemming in het kindertehuis is nog altijd gespannen. Tot overmaat van ramp, werd vorige week de moeder van de kok ook nog ziek, zodat er nog maar drie personeelsleden waren, en ik natuurlijk.
Vrijdag had ik echter de gelegenheid om er even uit te zijn. Donderdagavond, heb ik in het centrum van Madurai wat sinterklaas inkopen gedaan (snoep en pennen) om de mensen in Theni mee te verblijden. Vrijdagochtend vertrokken we - dat wil zeggen ik en Prakkash, de rare man - naar Theni. De reis duurde ongeveer twee en een half uur, maar als je door het binnenland van Tamil Nadu rijdt, hoef je je echt niet te vervelen. Langs de weg stonden verscheidene baksteen'fabrieken'. Dat wil zeggen dat mensen daar uit klei de vorm van een baksteen maken en die vormpjes leggen ze allemaal in de zon te drogen. Aan het einde van de dag worden de bakstenen opgeslagen in een soort megahutten, waar ze hoogstwaarschijnlijk op het hoofd naartoe worden gebracht. Verder een heleboel rijst-, thee-, druiven- en bananenplantages, die meestal door vrouwen bewerkt worden. Langs de wegen liepen overal mensen te sjouwen met alles wat ze geoogst hadden, uiteraard ook op hun hoofd en op blote voeten. Ook weer allerlei nieuwe vormen van hutjesarchitectuur leren kennen. Ons eerste bezoek was aan de Benedict Matriculation School, waar de kinderen stropdassen bij hun uniformpjes dragen. De school was nog jong, dus ze hadden alleen nog maar kleine kindertjes. Ik werd verwelkomd in een soort aula, waar ze een groot doek hadden opgehangen met de tekst: Benedict Matriculation School welcomes miss Nelle! Dat was wel even lachen. Er werd gezongen en gedanst en toen moest ik ineens een speech houden. Een dag vol verassingen. Op het dak kon je gigantisch ver kijken. De school lag in een landbouwvallei, omringd door bergen. Het was heerlijk om daar even de frisse lucht in te ademen. Naast de school is een kindertehuis in aanbouw, wel iets kleiner dan het kindertehuis, waar ik verblijf. 4 gebouwtjes op een rij, met allemaal hun eigen functie. Het tweede bezoek was aan het Mother Theresa skill training center. Ze geven er gratis computercursussen en naailessen. Er is een zaal met een stuk of 20 computers en een zaal met ongeveer 15 naaimachines. Boven waren nog meer zalen, maar die zijn nog niet gebruik. Er moet geld zijn en toestemming van de regering. Ze hadden een kopieerapparaat dat door het hele dorp gebruikt wordt, voor een kleine bijdrage. Omdat het echt een plattelandsgebied is, zijn er weinig voorzieningen in de buurt. Ze kunnen er ook nog geen internetverbinding krijgen. Het meest bijzondere onderdeel van de dag was een klein bejaardenhuis. In India is het gebruikelijk dat de ouderen worden opgenomen en verzorgd door de familie. In arme families zijn de ouderen echter niet zo welkom, want ze kosten alleen maar geld. Dit bejaardenhuis heeft een aantal van deze ouderen op kunnen vangen. Ze slapen op ijzeren bedden, zonder matras. Er ligt alleen een matje op. Hun bezittingen hebben ze in een koffertje bij hun bed. Er is een eetzaal met houten bankjes en tafels een keuken en hele grote prachtige fruittuin. Ze wassen zelf hun kleren en dat voor de meesten nog het enige wat ze doen op een dag naast praten met elkaar. Er waren vier vrouwen die nog wat mobieler waren dan de rest en zij helpen ook met het onderhouden van de tuin. Er worden bananen, mango's, kokosnoten, limoenen, wat fruitsoorten die ik niet kende en Jasmijn verbouwd. Ze hebben een irrigatiesysteem, zodat ze niet met emmers water hoeven te slepen, echt super! Ze hebben er ook een plas aangelegd om het grondwaterpeil hoog te houden. Naast planten, zijn er ook vier kalveren, wat kippen, duiven en fazanten. De bedoeling is dat de tuin in de toekomst ook iets gaat opleveren. Nog niet alle planten geven vruchten, want het tehuis en de tuin bestaan nog maar drie jaar. Een bananenplant en een kokosnotenboom moeten langzaam op gang komen. Omdat de mensen daar helemaal geen engels spreken was ik erg blij dat ik de namen van al die fruit en diersoorten in Tamil kende! Bovendien vonden die mensen het ook geweldig, dat ik al die woorden kende. Ze voelden zich erg vereerd door mijn bezoek, want er komen daar maar weinig mensen.
Net toen we op het punt stonden te vertrekken, viel werkelijk de hemel op onze hoofden. Ik had nog nooit zo'n heftige regenbui meegemaakt. Als je naar buiten keek zag het helemaal wit, zoveel water kwam er tegelijk naar beneden. In een kwartier tijd stond er zoveel water om het gebouw dat het water van hogere naar lagere plekken stroomde met de snelheid van een waterval. Er stond echt 15 centimeter water en het donderde en bliksemde er ook nog bij. We hebben gewacht tot het onweer voorbij was en zijn toen vertrokken. We hebben bij een andere school nog een gestrande lerares en wat kinderen opgepikt en naar huis gebracht. Ook familie van Ignacimuthu, de motor achter de organisatie. Ik heb inmiddels bijna zijn hele familie gezien. Alle projecten worden geleid en onderhouden door familieleden van hem. Een ander deel van de familie werkt en sommigen hebben twee baantjes, want er moet toch ergens geld vandaan komen. Ik heb zelfs het huis gezien waar hij is opgegroeid. Dat was een leuke afsluiting van de dag. Het huisje bestond uit wat kleine gebouwtjes om een binnenplaatsje heen. Buiten koken onder een golfplaat, slapen op de stenen, het gaf een wat middeleeuwse indruk, vooral omdat de deurtjes erg laag waren, maar een huis naar de typische architectuur van theni, want ik zag die binnenplaatsjes overal.
Nadat we iedereen hadden afgezet, konden we wel heerlijk door de plassen scheuren. Als je houdt van plassenscheuren, kom dan vooral in het regenseizoen naar de tropen, want het is een feest, er gaan complete watervalletjes over de weg. Het is alleen een beetje jammer dat je de kuilen in de weg niet altijd ziet en dat de rivieren soms buiten hun oevers treden. Dat was nu ook het geval, dus we stonden stil in een schreeuwende toeterende en vooral badende menigte. Schoolkinderen die toch echt over die weg naar huis moesten, waagden zich aan het water en werden nat tot aan hun middel. Een chaos was het, ongelofelijk. Na lang wachten konden we eindelijk keren en na allerlei gevaren te hebben doorstaan, waar mijn moeder niet van wil weten, kwamen we gelukkig veilig terug in Madurai.
Ik weet dat ik veel van jullie tijd roof maar ik moet een ding nog even kwijt. Afgelopen zondag was het tweede zondag van de maand dus bezoekersdag in Halleluja Children Home. Voor sommigen een feestdag, voor anderen een eeuwigheid wachten en hopen. Veel ouders en verzorgers lieten het deze zondag afwachten. Ook Simla's moeder kon nog steeds niet komen, want er was nog geen geld had ze doorgebeld. De volgende ochtend belde echter haar vader, dat ze gerust geld kon lenen van Jaqueline om tenminste de schulden die ze had bij haar mentor en wat andere kinderen af te lossen. In de avond kwam ze ineens vrolijk naar me toe huppelen, want onverwachts was haar moeder toch nog langs gekomen, ondanks een griepje en zo liep het dus toch een beetje goed af.
Bedankt voor de aandacht weer, ik heb nog zo veel meer te zeggen, maar ik hou het vandaag bij de leuke dingen!
heel veel liefs en een kus,
neli

Tuesday, September 5, 2006

struisvogelei

Hallo allemaal!
Allemaal weer een frisse start gemaakt op scholen en universiteiten, en van die dingen deze week?
Ik laat deze keer weinig tijd tussen de mails want ik moet echt even mijn ei kwijt. En dan heb ik het niet over een kippeneitje, maar over een flink struisvogelei.
De stemming in het kindertehuis is momenteel naar. Ik begin echt bevriend te raken met de wat oudere kinderen en begin steeds meer gehecht te raken aan de kleinere kinderen. Dat gaat hier nu snel, want nu de kinderen weten dat het niet in me opkomt om ook maar naar ze te schreeuwen, laat staan ze slaan, komen ze de warmte die ze nodig hebben bij mij zoeken. Aan de kleintjes merk ik steeds meer dat ze een moederfiguur missen en dat ze soms ernstig op zoek zijn naar een knuffel. Ze komen tegen me aanhangen, leggen hun hoofd op mijn schoot, geven niet gewoon een handje, maar grijpen mijn hele arm en als ze die hebben is er geen kijk op dat ze loslaten. Voor de oudere kinderen word ik langzaam maar zeker een soort praatpaal. Gisteren zei een van hen; jij bent hier de enige die naar onze problemen luistert en het begrijpt, dus zolang je hier bent, zullen we alles aan jou vertellen.Volgende week beginnen voor de kinderen de examens. Vorige week en deze week nog meer moeten ze daarvoor allemaal proeftesten afleggen. School is nu een hel voor ze, want als ze de tests niet goed genoeg maken, wordt dat fysiek afgestraft. In het tehuis mogen ze momenteel bijna niets. Voorheen zaten we vaak 's avonds na het eten allemaal bij elkaar en dan werd er gezongen en gedanst en er werden verhalen verteld, maar dat mag nu niet. 9 uur bidden en naar bed en denk erom dat je niet treuzelt, geen onnodige geluiden maakt en geen omwegen maakt via de badkamer want er zwaait wat.
Jaqueline heeft stemmingswisselingen, zoals de meeste meiden ze tijdens hun puberteit niet eens hebben. De ene dag is het feest, lachen gieren brullen de andere dag schreeuwt ze de hele boel bij elkaar. De kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en vertellen me dat ze de vrouw die dit werk voor haar deed, steeds meer missen.
Als om 12 uur 85 kinderen uit school komen is er altijd wel een die een probleem met zich meebrengt. Dan heeft er een buikpijn, dan is er een gevallen, dan heeft de een de ander haar potlood gebroken of haar schrift gescheurd en dat komen ze dan allemaal aan Jaqueline vertellen, maar het interesseert haar helemaal niets, ze doet er niets aan. Het lijkt soms alsof ze niet beseft dat deze kinderen levende wezens met gevoelens zijn.De kinderen leven echt in angst. Als ze het geluid van de enkelbandjes horen schrikken ze allemaal en zitten ze in een keer recht.
Dat de kinderen geslagen worden raakt me steeds dieper, omdat ik de kinderen ken en gek op hen ben en steeds beter de gevolgen ervan zie. Vorige week hadden ze Ajita, onze zevenjarige clown, die altijd, geen dag daargelaten, grappen maakt met iedereen en waarvan ik weet dat ze zich niet aan zou stellen, ontroostbaar aan het huilen gemaakt. De reden daarvoor was dat ze in Tamil gesproken had en het is de bedoeling dat je in engels spreekt hier.Omdat ze de kinderen hier zo bang maken, krijgen ze ook de leuke dingen van de kinderen niet meer te zien. Als Jaqueline of een lerares in de buurt is maakt Ajita geen grappen.
Afgelopen zaterdag, kwamen de directrice en haar man en een biologielerares gezamelijk uit school lopen. ze zagen mij op een bankje zitten met wat schattige kleine kindjes. (De anderen waren gras aan het plukken dat door de regen op de grond was gaan groeien, waar het middaggebed gehouden wordt). Het vrouwelijk tweetal kreeg het in hun hoofd om de schattigheid van Barveen, een vijfjarig meisje aan de man van de directrice te tonen. Dus riepen ze haar bij zich. Ik zag haar gezicht vertrekken van angst en er was geen kijk op dat ze voor hen zou zingen of dansen. En ik kan jullie vertellen, bij mij is Barveen absoluut niet meer verlegen. Als me door de gang ziet lopen, begint ze breed te lachen, ik hoef maar te wiebelen, of ze begint te dansen en te zingen en het is een groot feest met haar. Uiteindelijk lieten ze haar maar gaan en dacht ik bij mezelf 'lekker puh, dat krijg je ervan'.
Ik snap niet dat de mensen hier niet uit zich zelf stoppen met dat slaan, want je ziet dat het geen zin heeft. Bovendien menen de kinderen de dingen die ze zeggen niet. Het zal ze een worst wezen of Jaqueline goed slaapt s nachts en een fijne middag heeft, maar ze moeten het haar toewensen, dus doen ze dat maar. Als mij gedag zeggen, zeggen ze het met overtuiging, met een glimlach en kijken ze me aan en het goede contact is wederzijds. Zo dat moest er even uit. Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat jullie me af en toe even steunen, want dat heb ik soms wel nodig!
Heel veel liefs en een zoen voor allemaal!
Nelle (je dacht het al)

Friday, September 1, 2006

achtergronden

Hallo lieve mensen, die schijnbaar te verlegen zijn om af en toe te reageren, of gebeurt er gewoon niets in Nederland?
Terwijl jullie zitten te wachten op een mooie nazomer, zit ik te wachten op het regenseizoen. Ik weet niet hoe het komt maar na 2 maanden 40 graden, heb je het wel een beetje gehad. Je denkt dat je went aan die hitte, maar de laatste dagen trek ik het slecht. Gisteren hadden we dan eindelijk weer een buitje na een lange droge week, maar zelfs dat hielp niet, want na wat schamele spetters bleven de wolken hangen, zodat het ook nog benauwd werd en de smog lekker boven de stad bleef hangen. I
ndia heeft ook geen afval ophaal systeem dus het afval wordt verbrand in de straten en dat brengt ook heel fijne geuren met zich mee.
Ik zal jullie een beetje inleiden in de achtergronden van de kinderen, waar ik dagelijks mee omga. Sommigen zijn wees of half wees, maar de meesten verblijven in het kindertehuis om financiële redenen. Ze wonen verspreid door Tamil Nadu, de provincie, waarin Madurai ligt. De meesten wonen in hutjes, maar ook in hutjes zit verschil. Er zijn hutjes, die volledig gevlochten zijn, zowel het dak als de muren en er zijn hutjes die wel stenen muren hebben, maar een gevlochten dak hebben en andersom. Hun ouders zijn vissers, boeren, of werken in de bouw. Het bouwen van een huis gaat hier anders in zijn werk dan in Nederland. In de buurt waar ik 'woon' worden momenteel 2 huizen gebouwd, en vanaf het dak van het kindertehuis kan ik rustig bekijken hoe dat gaat.
Op blote voeten sjouwen de mensen de materialen omhoog naar het dak. Een vrouw in een sari loopt de hele dag de trap op en af met 6 bakstenen op haar hoofd. Langzaam maakt ze twee stapels op haar hoofd, controleert of de boel in evenwicht is en begint dan het levensgevaarlijke trappetje op te lopen. Ga in de bouw, lekker werken in de buitenlucht zeggen ze dan.
Iedere tweede zondag van de maand komen de ouders op bezoek en wachten de kinderen in spanning de ochtend af. Sommige ouders komen niet, want er is geen geld om de reis te betalen.
Simla's ouders zijn zowel in juli als in augustus niet gekomen. Vroeger woonden haar ouders in Madurai bij haar oom en tante, toen kwamen ze heel regelmatig langs. Maar het huis was te klein er was te weinig werk in de buurt. Haar ouders zijn teruggegaan naar hun geboorte plaats op een afstand van twee uur reizen. Ze is vijftien jaar en heeft twee zussen die al getrouwd zijn en als je in India als vrouw trouwt, hoor je vanaf dat moment toe aan de familie van je man. Haar broer woont en werkt in een fabriek, haar vader werkt in de bouw, en haar moeder is huisvrouw. Ook haar vader slaapt waar hij werkt, dus is haar moeder meestal alleen in huis en dan raakt het geld een keer op, als vader en broer het niet kunnen komen brengen. De werkweek duurt immers zeven dagen voor deze mensen. Het bezoek van de ouders is niet alleen voor de gezelligheid, maar heeft ook een functie. Het is namelijk de bedoeling dat de ouders zeep om kleren te wassen en shampoo en dergelijken meenemen en wat lekkere dingen om aan het eind van de middag te eten. Kleding moet ook van de ouders komen, afgezien van het schooluniform.
Het brengt voor Simla heel wat problemen. Van mij neemt ze niets aan, want ik ben een gast, dus probeert ze van andere kinderen geld te lenen of zeep. Maar 30 roepies (ruim een halve euro) is veel geld voor hen, dus vragen ze het terug, en dan gaat Simla van andere kinderen lenen om het terug te betalen.
Een ander wonderlijk verhaal is dat van Nirmela. Nirmela is veertien en wees. Haar thuis is bij haar oma en dat is alles dat ze nog aan familie heeft. En Nirmela is het enige familielid dat haar oma nog heeft. Om zichzelf en Nirmela te onderhouden, moet haar oma iedere dag werken. Ik had erg te doen met haar oma, want het lijkt me een nogal eenzaam bestaan, maar alles wat men daar in India over te zeggen heeft is: It is her fate. Ze gebruiken nog niet het woord destiny.
In de huttenwijken spelen de kinderen ook andere spelletjes, dan wij in Nederland want speelgoed hebben ze niet. Deze week heb ik twee spelletjes met 5 steentjes geleerd. (die spelletjes hebben uiteraard een naam, maar die kon ik helaas niet onthouden) Bij het eerste spelletje gooi je de 5 steentjes omhoog en probeert er zoveel mogelijk op de achterkant van je hand te vangen. De steentjes die je hebt gevangen gooi je weer omhoog, vanaf de achterkant van je hand en probeer je weer te vangen in je handpalm. Twee personen herhalen dat een paar keer en wie er de meeste in de handpalm wist terug te krijgen heeft gewonnen. In het tweede spelletje ben ik vreselijk onhandig. Je gooit de steentjes over de grond en pikt er eentje uit. Dat steentje gooi je omhoog. Terwijl dat steentje in de lucht de verkeerde kant op gaat pak je een steentje op van de grond, en dan is het de bedoeling dat je het steentje in de lucht ook weer opvangt, maar dat gaat bij mij nog niet van harte. De truck is dat je je hand laag bij de grond houdt als je opgooit en het steentje in de lucht met je ogen blijft volgen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. (voor kneuzige neli ten minste) Als je alle vier de steentjes hebt kunnen pakken, begin je opnieuw, maar dan pak je er twee tegelijk op van de grond en tot slot moet je ze alle vier tegelijk pakken, maar dat is voor mij niet weggelegd. Als jullie je vervelen, en ik krijg sterk de indruk dat jullie je vervelen, dan moet je het maar eens proberen, gegarandeerd lol!
Zo heb ik er een echt interactief mailtje van gemaakt, ik ben weer trots op mezelf. Bovendien help ik jullie misschien een beetje de Nederlandse problemen te relativeren. Als je eens een mindere dag heb, denk dan maar ach ik heb in elk geval schone kleren en zeep om me te wassen, onder een lekkere warme douche!
Heel erg veel liefs en groeten en knuffels, en stuur alsjeblieft jullie regen deze kant op. Dan zijn we allemaal blij. oh en tot in december, want ik kan mijn visum hier niet verlengen! (tamar blij?)
Neli peterselie (is dat eigenlijk wel met ie of alleen een i)

Tuesday, August 29, 2006

Vinajangar

Hallo allemaal!
Alles goed? Ik liep door mijn straatje en daar was zowaar een weg vers geasfalteerd. Een hele openbaring; ze doen hier dus toch iets aan de infrastructuur.
Zondag ochtend werd ik om half vier gewekt door muziek. Het was ons niet gegund nog langer te slapen, want er was een bruiloft bij de buren, maar dat was niet het enige feest. Er was weer een god jarig. Hij heeft verschillende namen, hier noemen ze hem vinajangar. Hij heeft het hoofd van een olifant en daarover bestaan twee legenden.
De eerste vertelt dat hij als kind eens alleen thuis was met zijn moeder. Zijn moeder wilde een bad nemen en zei tegen haar zoon dat hij het huis moest bewaken en niemand binnen moest laten. Terwijl zijn moeder in bad zat te chillen kwam vader thuis en omdat vinajankar niemand binnen mocht laten raakte hij met zijn vader in gevecht, waarbij hij zijn hoofd verloor. Het zal je gebeuren! Toen zijn moeder uit bad kwam en zag wat er gebeurd was zei ze tegen haar man dat hij het hoofd moest afhakken van het eerste beest dat langs zou komen. Dat was een olifant, dus de vader hakt het hoofd van die olifant af, geeft het aan zijn zoon, et voila, het probleem was opgelost.Het andere verhaal vertelt dat zijn vader naar het woud vertrok toen zijn moeder zwanger was. Pas jaren later komt hij terug, als zijn zoon al volwassen is. Als hij thuiskomt ziet hij zijn zoon voor een vreemde aan en wederom raken vader en zoon met elkaar in gevecht en verliest vinajangar zijn hoofd. Zijn moeder stuurt zijn vader terug naar het woud om een slapend dier het hoofd af te hakken.
De verjaardag wordt gevierd met allerlei lekkernijen, die ook aan de kraaien gevoerd moeten worden. Want de mensen geloven dat als er iemand in de familie is doodgegaan, diegene terugkomt in de gedaante van een kraai om de feesten mee te vieren. Toch leuk voor die kraaien!
Over eten gesproken. Het eten is hier vrij heet om niet te zeggen veel te heet. In het begin nam ik eens in al mijn onschuld een hap en begon spontaan te huilen. Ik dacht echt dat ik in brand stond en dat er rook uit mijn oren kwam. Elisa kon toen gelukkig bevestigen dat dat niet het geval was. Voor het blussen van zo'n brand heeft water geen zin, je kan drinken en spoelen wat je wilt, maar het helpt amper. De beste remedie is een broodje jam. Inmiddels ben ik er bijna helemaal aan gewend, hoewel ik moet toegeven dat ik de kaas nog steeds verschrikkelijk mis en überhaupt niet begrijp waarom je in zo'n heet land ook nog eet moet eten. Ik zou zeggen eet sla, maar daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. Vies is het trouwens niet, je gaat het iedere dag lekkerder vinden. Ik eet nu meestal gewoon hetzelfde als de kinderen dus als ik zo door ga kan ik aan het eind van mijn verblijf een chilipeper eten!
Van al dat hete eten en die warmte ga je toch vreselijk veel drinken en het gevolg is dat je dan midden in de nacht wakker wordt en naar de WC moet. Dan loop ik met mijn slaperige hoofd naar de badkamer, doe het licht aan en schrik me werkelijk helemaal lam. In de badkamer hangt namelijk een koord. De functie daarvan is mij onduidelijk. Je zou zeggen het is bedoeld als waslijn, maar daar hangt het minstens een meter te hoog voor. In ieder geval vinden de vleermuizen het een erg prettig ding om aan te hangen. Dat dat beest in mijn badkamer wil chillen oké, maar hij ziet niet goed en vliegt met een rotvaart naar buiten als ik naar binnen kom dus ik ben als de doods dat ik hem tegen mijn hoofd krijg. Een keer schrok ik zo dat ik in elkaar dook en er nekkramp aan overhield. De manier om vleermuizen uit je badkamer te houden is natuurlijk het licht aanlaten, dan krijg je weliswaar hagedissen en van alles dat vliegt, maar daar moet ik dan maar mee leven. Bovendien liet mijn huisvleermuis ook nog wel eens zijn faeces (ofwel poep) achter in de wasbak, terwijl ik ook gewoon een toilet heb. Hij is dus niet meer welkom voorlopig.
We hebben er deze week al een vervangend huisdier erbij gekregen: iedere avond zit er een ontzettend fatsige kikker op de trap. Ja waar is mij grote held Grover toch als ik hem nodig heb?
Mijn 'cursus' tamil loopt gestaag. Ik ken nu het hele alfabet en oefen het lezen iedere dag met de krant. Sommige letters die als je ze omdraait hetzelfde zijn haal ik nog door elkaar.Het alfabet bestaat uit 19 zogeheten tafel van 13 letters, bijvoorbeeld; ka kaa ki kie koe, koeoe, ke, kee, ko, koo, kau, ik. Er zit dus gelukkig wel logica achter deze 247 tekens, maar het nare is dat ze er af en toe ook nog tekens uit het Sanskriet doorheen mixen en dat hoofdstuk heb ik nog niet gehad. Bovendien is de uitspraak verschillend, soms zeg je bijvoorbeeld ka en soms zeg je ga (g als in engelse goal).
Ik vind het weer mooi geweest voor vandaag, vrijdag zijn we er weer, denk ik, dan kun je je er vast op verheugen. Overigens droom ik 's nachts nog steeds over Nederland. Ik ga regelmatig naar het stedelijk, loop door de soderblomstraat en praat met jullie, dat vind ik wel apart, want ik zit hier nu toch al twee maanden!
Heel veel knuffels en liefs,
neli

Wednesday, August 23, 2006

sports day

Hallo allemaal!
Wie geht's?
Net toen ik vorige week vrijdag het internetcafé uitstapte deed het regenseizoen zijn intrede! Het begon met wat lichte spetters en omdat de temperatuur nog niet daalt, had ik aanvankelijk niet de neiging om te gaan schuilen. Ik had het kindertehuis bijna bereikt toen de hemel echt op ons neerdaalde. Gelukkig mocht ik even onder een dakje op een veranda schuilen. De mensen nodigden me zelfs uit om koffie te komen drinken, maar dat vond ik toch net iets te veel van het goede.
Thuisgekomen trof ik een treurige sfeer aan, omdat alle voorbereidingen voor de sportdag vernield waren. De - zonder overdrijven- honderden meters slinger die we gemaakt hadden lagen onbruikbaar verklaard op de grond. De kullams - tekeningen op de grond die van een soort poeder gemaakt worden - en de lijnen op de grond voor de activiteiten waren allemaal weggespoeld. De sportdag wordt hier niet gezien als een gewone gezellige spelletjes dag maar is een serieuze aangelegenheid, waar wekenlang naartoe geleefd wordt. Er wordt zelfs meer aandacht aan besteed dan aan hun onafhankelijkheidsdag. De directrice van de school kon haar tranen dan ook niet bedwingen. Om het op te lossen bleven de meeste leraressen tot 's avonds laat op school en hadden sommigen de hulp van hun man zelfs ingeroepen. Met een grote groep kinderen van het kindertehuis hebben we van 6 tot 10 vlaggetjes geplakt. En ondanks alles verliep alles de volgende dag toch nog behoorlijk gesmeerd.
De dag begon uiteraard met een uitgebreid gebed. Vervolgens werd de vlag gehesen, het olympisch vuur ontstoken en gingen de kinderen in mars het schoolplein rond. De eregast, een commissaris van de politie, verklaarde het evenement voor geopend en het feest kon beginnen.
Het eerste onderdeel was geblinddoekt hordelopen en dat kan natuurlijk niet anders dan misgaan. Een knul knalde met een rotvaart tegen de stenen trappen van de school. Voor alle groepen was er een oefening die ingestudeerd was en op het ritme van een trommel werd uitgevoerd. Het deed mij erg denken aan de Chinese evenementen die je soms op de televisie ziet waarbij honderden mensen tegelijk bewegingen maken met bloemen of vlaggen, of een ander kleurrijk artikel in de handen.
Het meest spectaculaire onderdeel was het piramide bouwen - weer zoiets wat in Nederland niet zou mogen. Er werden op allerlei manieren levende torens gebouwd, soms tot wel vier lagen kinderen hoog en twee kleine kleutertjes werden daar steeds bovenop geplaatst. Recht op en salueren!
Hier in Azië vertoond men natuurlijk ook yoga en karate waarbij steeds grotere ijsblokken met de hand gebroken moesten worden.
Voor de allerkleinsten was er een onderdeel biscuit eten, waarbij zo snel mogelijk 3 biscuitjes en een glas water weggewerkt moesten worden. Maar die kleutertjes stonden alleen maar wat wazig om zich heen te kijken naar al die kijkende mensen. Er werden wat vrijwilligers bijeengeroepen, om de biscuitjes naar binnen te proppen. Het was ronduit het meest geestige onderdeel.
Andere klassiekers waren het zaklopen en 'lime on spoon' want eieren geven zo'n troep. Ik had aan het einde van alle onderdelen de eer om samen met de Ierse - ja ze was dus Iers - mevrouw de prijzen aan de kinderen uit te reiken.
Gelukkig sloot het feest om twaalf uur af met het volkslied, want daarna is het toch echt te heet voor dit soort grappen, we hadden een strak blauwe lucht en het werd 40 graden. Afgezien van zaterdag hebben we sinds vrijdag iedere dag regen gehad. Overdag varieert de temperatuur nog steeds tussen de 36 en de 40 graden, maar tussen 6 en 8 begint het gigantisch te regenen en te onweren. Het maakt de nachten nu wat aangenamer. Als er niet zoveel muggen waren had ik waarschijnlijk mijn ventilator ‘s nachts al uitgedaan.
Maandag hadden we weer bezoek. Een Indische pater die sinds 5 jaar in Londen woont en werkt en die dus verstaanbaar engels sprak, als een echte Engelsman. Hij vertelde mij dat hij ook in Nederland geweest was en in Amsterdam niet alleen de musea en het vondelpark maar ook de sexshops had aangedaan! Hij is in Londen bezig om voor de sevai society (voor degenen die het nog niet wisten check www.sevaisociety.org), de organisatie die dit kindertehuis heeft opgericht, erkenning te krijgen van de Britse regering zodat ze daar fondsen kunnen werven. Sinds een Duitse vrouw die de grote geldschieter voor de organisatie was is overleden, wordt het steeds moeilijker voor de organisatie om de boel draaiende te houden. Bovendien wordt het door de vele rampen van de afgelopen jaren en het gerucht dat het zo geweldig gaat met de Indische economie moeilijk gemaakt om geld uit het buitenland los te krijgen.
Ondanks alles heeft de organisatie nog zeer ambitieuze plannen. Nu geven ze alleen onderwijs voor kinderen tot 16 a 17 jaar, maar ze willen een college gaan bouwen en als dat allemaal loopt studenten selecteren om naar het buitenland te sturen. Het idee daarachter is dat je in het buitenland genoeg geld kunt verdienen om een complete arme familie uit het slop te halen. Na een lang en interessant gesprek nodigde de man mij uit om mee te gaan naar het gezin van zijn nichtje. Een wel geciviliseerd gezin in een mooi huis, waar men de schoenen uittrekt, met twee kleine verlegen kindertjes. Ze zeiden me dat ze me een keer op zouden komen pikken om te komen lunchen! Mijn smaak begint al behoorlijk te wennen aan het Indische voedsel nu alleen mijn darmen nog!
Het wordt tijd dat er weer een eind aan brei want ik roof jullie kostbare tijd!
Heel veel liefs en een dikke knuffel
nelle

Friday, August 18, 2006

Independance day

Hallo lieve mensen!
Alles goed in Nederland? Met mij gaat het gelukkig weer wat beter, de darmproblemen ben ik zo goed als te boven en mijn energiepijl stijgt weer, wat mij soms wat overmoedig maakt, zodat ik aan het einde van de dag niet meer weet hoe ik zitten of liggen moet. (wauw een echte lange Griekse zin!).Ik heb het in elk geval nog naar mijn zin. Deze week was en is eigenlijk nog steeds een grote feestweek. Dinsdag was het independance day. In de ochtend kwam de hele school bijeen op het schoolplein, af en toe even verzitten met z'n allen om in de schaduw te blijven. Er werd een speech competitie gehouden, waarvoor een aantal kinderen een lap engelse tekst uit hun hoofd geleerd hadden. Een van de toespraken ging over de punctualiteit in India, erg leuk, want het begon met wat je bijna een lofzang kunt noemen over de westerse punctualiteit, want oh oh oh wat zijn we stipt! Daarna was er een kostuumwedstrijd voor de allerkleinsten, en er was zowaar een dreumesje verkleed als Europeaan, met zonnebril en al.
Vanaf 10 uur waren de kinderen vrij en hadden we dus de hele dag om gezellige dingen toen. Ik heb een aantel kinderen de beginselen van het pianospelen geleerd, en de foxtrot doet het goed. Ze willen allemaal leren draaien, terwijl ze de basis nog amper kennen, maar we hebben wel veel pret. Woensdag waren de kinderen ook de hele dag vrij want dat was de verjaardag van Krishna, een god die graag eten steelt van mensen. Wederom een rustige, fijne dag. In de middag ben ik met wat kinderen naar de school gegaan, want daar moesten slingers gemaakt worden voor sportdag. We hebben de hele middag vlaggetjes aan touwen geplakt en toen het ons even te veel werd zijn we nog even het dak op gegaan. Daar stond een flinke wind, dus ik liet de sjaal van mijn suridar wapperen in de wind. Beneden ons kwamen de mensen uit hun hutjes en begonnen ook met sjaals te zwaaien en te dansen. We hebben zelfs namen uitgewisseld. Het blijft tragisch dat kinderen die naast een school wonen zelf geen onderwijs krijgen.
Ik kreeg van mijn moeder een vraag over het slaan van kinderen hier, dus meer tragiek in deze mail. Als je iemand hier verteld dat het slaan van kinderen in Nederland verboden is en als misdadig wordt beschouwd, kijkt diegene je aan alsof je een sprookje staat te vertellen. Het is hier net zo normaal, als het dragen van kleding. Ze snappen niet dat je een klas met kinderen ook stil kunt krijgen en iets kunt leren, zonder hen te slaan. Het idee van een kind uitleggen wat hij fout doet is hier nog niet helemaal doorgedrongen. Het dramatische gevolg is niet alleen dat de kinderen bang zijn voor iedereen zelfs voor hun ouders en van niemand warmte ontvangen (ja van mij nu, maar ik blijf hier ook niet voor de eeuwigheid) maar ook dat ze er zelf ook een gewoonte van maken. Als ik er niet ben worden de kinderen tijdens de vrije uren volledig aan hun lot overgelaten. Er is niemand die een oogje in het zeil houdt, dus kunnen de kinderen ook elkaar voor het minste of geringste een mep verkopen. Als iets hen niet aan staat, reageren ze niet eerst door er wat van te zeggen, voor hen lijkt fysiek communiceren op dat moment de enige weg. Ik probeer daar natuurlijk een stokje voor te steken, maar ga maar eens in je eentje op 90 kinderen letten die je taal maar half verstaan.
Daar komt dan nog bij dat de mensen die hier werken het niet voor het kiezen hebben gehad. Jaqueline heeft zelf gezegd dat ze hier is komen werken omdat dit veel beter verdiende dan haar vorige baan. Niet omdat ze het leuk vindt om met kinderen te werken en dat ligt er soms dik boven op. Er bestaat hier ook geen opleiding voor, en ik heb soms het idee dat zij net zo bang is voor de kinderen als de kinderen voor haar. Omdat ze met zoveel zijn, zouden ze zomaar over je kunnen gaan lopen. Gevolg: een hoop onnodig geschreeuw en slaan dus. Als ze boos is wordt er ineens in Tamil gesproken (het engels is hier eigenlijk verplicht) zodat ik niet begrijp waar het over gaat.
Overigens worden de kinderen hier volgens mijn mislukt tweetalig opgevoed. er wordt van hen verwacht dat ze zowel op school als in het tehuis engels praten, maar er is niemand die dat perfect met hen spreek. Er zijn er op de school slechts weinigen die het engels echt goed onder de knie hebben en daar komt bij dat hun uitspraak vreselijk belabberd is. buts zijn birds en floss zijn flowers. Zo gebeurd het dat men een raar mengelmoesje gaat spreken dat vaak grammaticaal ook niet klopt. Het woord put wordt zonder pardon overal voorgezet. put piano, put water, put sari, put hier, put daar, er bestaan meer werkwoorden mensen! Nog een vreemde belevenis. Op mijn kamer heb ik ballonnen die bedoeld zijn voor de muzieklessen. Maar er verdwenen er steeds een paar. Nu kan ik met zekerheid zeggen, dat dat het werk van de keukenmeiden is. Die kwamen dagelijks op mijn kamer om water te halen uit de tank, met een op mijn zenuwen werkende nieuwsgierigheid. Nu zullen die ballonnen mij aan mijn achterwerk roesten, want ik heb geld zat om nieuwe te kopen, maar ik ben er niet van gediend dat mensen in mijn troep rotzooien. Ze mogen dan arm zijn, maar ze hebben gewoon een mond om mij te vragen of ze een ballon mogen hebben. Alles goed en wel ik heb nu een sleutel van mijn kamer en de boel wordt goed bewaakt. Ik weet wie ik wel en niet kan vertrouwen.
Vandaag heb ik een officiële uitnodiging voor de sportdag morgen gekregen. aan Ms. NELLE uit Netherland, wonende soder, blomstraat, ja het is lastig allemaal, ze kunnen hier maar niet onthouden of begrijpen dat Nederland in het engels meervoud is. Er schijnt morgen nog meer Europees bezoek te komen, uit Ierland, of uit Duitsland, of uit Nederland, dat weet niemand. Althans iedereen denkt het te weten, maar wie het bij het rechte eind heeft weten we morgen. Ik zie er in elk geval naar uit mijn wonderlijke ervaring te delen met een westerling! Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat moet ik maar bewaren voor de volgende keer want de kinderen komen zo uit school en ik wil hen natuurlijk hartelijk ontvangen in hun huis.
Ik mail zo snel mogelijk weer,
Een hele dikke kus en heel veel knuffels van een soms wat verwarde Neli in een land dat soms een andere planeet lijkt te zijn

Tuesday, August 8, 2006

Anderhalve week darmproblemen en een zootje vitamine pillen verder

Anderhalve week darmproblemen en een zootje vitaminepillen verder…
leek het mij weer eens tijd worden om jullie een berichtje te sturen over mijn wilde en minder wilde avonturen. Ik hoop daarbij natuurlijk dat jullie daar nog net zo vrolijk door het leven huppelen als ik hier.
Een paar dagen terug waggel ik in al mijn onschuld met een slaperig hoofd naar de badkamer. Ik open de deur van de WC en zie een beest. niet het eerste beest dat ik daar zag, maar wel duidelijk het lelijkste beest. Dus ik bekijk dat stuk ongedierte met mijn biologisch oog, maar kan het niet thuisbrengen. Eerst dacht ik het is een sprinkhaan en dat hij zwart is, ach in de tropen is toch alles mogelijk? het probleem was dat het niet sprong maar liep en te dom was om te bedenken hoe hij van die stortbak af kon komen. Uiteindelijk zeg ik tegen dat beest: ik wist niet dat er zulke lelijke schepsels op deze planeet rondliepen, maar voor nu laat ik het vraagstuk rusten. de volgende dag zat ik lekker te chillen met een paar kinderen en kwam Gloria naar mij toe met een boek in Tamil vol met beesten, na een paar bladzijden wijst ze op een zwart beest en zegt cockroach! cockroach! aha ik heb de eer gehad kennis te maken met een kakkerlak! (ja hoe zorgvuldig mijn ouders altijd kakkerlakloze campings en hotels uitzochten, werkelijk dit was de eerste keer!)
Gelukkig zijn hier in India niet alleen beesten maar ook mensen en omdat die mensen mijn taal niet spreken en mijn taal ook niet zullen leren, ben ik maar begonnen hun taal te gaan leren. Iedere dag schrijven de kinderen een zootje woordjes voor mij op in een schrift. Zo stellen we gezamenlijk een taalcursus Tamil op. En ik heb al behoorlijk wat hoofdstukken achter de rug: alle familie leden zijn behandeld, ik kan nu onze complete dierentuin-aan-huis benoemen, een paar bloemen, de onderdelen van het menselijk lichaam, alle woorden die we in verband met eten en keukengerei konden bedenken (moet je eens proberen, dat zijn er veel!! dan zie je hoe belangrijk eten is voor een mens!!), alles in verband met het huis en het begin van de grammatica: het rijtje van zijn.
Behalve andere woordjes en grammatica heeft deze taal ook een ander alfabet dat bestaat uit maar liefst 240 tekens! en dan hebben we het niet over stokjes en bolletjes, het is een kriebelig kriegelig alfabet en sommige letters bestaan uit 3 tekens achter elkaar, heel feestelijk allemaal. maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan, inmiddels heb ik al 47 tekens onder de knie. Af een toe kijk ik in de krant of ik de lettertjes herken, in het begin moest ik zoeken als een gek maar nu ik wat meer tekens ken gaat het steeds beter.
We ontvangen hier trouwens ook een Engelstalige krant the hindu. Dus ik kan mijzelf goed op de hoogte houden van het wereldlijke gebeuren. (wordt bij jullie het nieuws uit Irak ook verdronken door de oorlog in israel en libanon, ik kan me niet voorstellen dat het daar nu ineens allemaal weer op rolletjes loopt?!(voor wie mij wat minder goed kennen ik volg de oorlog in Irak altijd op de voet, wat het daarin is dat mij zo raakt dat ik alles wil weten, weet ik zelf ook niet precies)) Grote delen van India worden momenteel geteisterd door overstromingen, hier laat het regenseizoen gelukkig nog 1 of 2 maanden op zich wachten.
Even iets heel anders: de Nederlandse taferelen die ik en Elisa hier veroorzaakt hebben. Op een dag kon een van de kleinsten 5 jaar oud, heel papegaaitje leef je nog met mij mee zingen. De oudere kinderen wilden het ook graag leren maar kregen het maar niet onder de knie. balen, toen heb ik het voor ze opgeschreven en een paar dagen later galmde het papegaaitje leef je nog door heel Madurai! Ik heb op de grond gelegen van het lachen. Het enige dat ontbreekt dat is de G, die kunnen ze hier niet uitspreken. Ook ‘In de maneschijn’ doet het hier ontzettend goed, met bewegingen en al, hoewel de zinnen 'klom ik op een trapje naar het raamkozijn' en 'draaien we het wieltje nog eens om' misschien wat hoog gegrepen zijn.
Vorige week probeerde ik Jaqueline uit te leggen wat schaatsen was. Een erg leuke taal puzzel, een rebus, al mijn tekenkunsten uit de kast gehaald, wijzen op het water een glas drinken met ijsblokjes tekenen en na ongeveer een kwartier viel eindelijk het kwartje! Dolle pret, om onze geslaagde communicatie te vieren zijn we een ijsje gaan halen! En onder het eten van dat ijsje krijgt ze ineens heel grote ogen alsof er iets vreselijks met me aan de hand is: your hands! red! jawel jawel, blanke mensen zijn roze aan de binnenkant van hun handen en voeten. Wat een ontdekking!
Ik moet nodig afronden en aan mijn terugreis beginnen. Ik hoop dat het jullie allen goed gaat, en voor wie vakantie hebben geniet er van en doe geen gekke dingen!
liefs en knuffels en van die dingen,
die kleine

Tuesday, August 1, 2006

terug in Madurai

Hallo allemaal!
Alles leuk en gezellig daar?
Donderdagochtend vertrokken we weer vanuit Kodaikanal naar Madurai. We hadden een behoorlijk onplesante terugreis in een veel te krappe, veel te warme bus, maar we hebben het overleefd en kwamen heelhuids aan in Madurai. Een geel riksja autootje bracht ons vanaf de bushalte weer naar 'huis'. In Kodaikanal had ik de laatste avond nog een surida gekocht (het kan best zijn dat ik dat verkeerd spel). Dat is een Indiaas kledingstuk dat bestaat uit een broek met daaroverheen een soort wijde jurk met korte mouwen en een sjaal. De volgende avond had ik die aangedaan toen we met de kinderen gingen babbelen ‘s avonds. Ze vonden het allemaal geweldig en toen moest Elisa natuurlijk in een sari gehesen worden. (een hele lange lap die op een speciale manier om het lichaam gedrapeerd wordt en daar draag je dan ook nog een shirtje bij dat net onder je borsten ophoudt). Op vrijdag moest ik er vervolgens ook aan geloven, want we moesten met iedereen op de foto in sari! Nu heeft het aantrekken van zo'n sari nogal wat voeten in aarde. Om te beginnen pasten we de bijbehorende shirtjes niet, zodat ze die iedere keer opnieuw gingen verstellen. En dan al die plooien, dan trekken ze aan de ene kant, dan weer aan de andere kant, ze kietelen je, duwen er hier en daar een speld doorheen en dan heb je uiteindelijk een verschrikkelijk oncomfortabel geheel om je heen, waarin je echt geen gymnastiekoefening uit hoeft te proberen en dat constant over de grond sleept. Alle opgevouwen plooien duwen ze in een rok die je eronder draagt, zodat je -als je dat al niet had- er buikpijn van krijgt. Nee, de sari is duidelijk niet mijn ding, ik houd het liever bij de surida, die nog enige overeenkomst toont met de eigen westerse kleding.
Vrijdagavond heeft Elisa afscheid genomen van de kinderen en het personeel. Waarbij ze als afscheidscadeau een vreselijk mariabeeld kreeg, maar een gegeven paard moet je natuurlijk niet in de bek kijken.
Ook heel feestelijk was dat ik diarree had meegenomen uit Kodaikanal. Je moet er wat voor over hebben om in India te verblijven: jetlags, keelontstekingen en nu dus ook nog diarree! (de details zal ik jullie besparen.) Na een paar dagen kom je daar gelukkig redelijk van bij, hoewel ik nog wel veel buikkramp heb.
Gisteren ging ik op een doodgewone tijd naar de school om muziekles te geven. Op mijn gemakje loop ik alle trappen op naar de derde verdieping. Lesje netjes voorbereid, doorgenomen wat we de vorige keer hebben gedaan. Ik kom in het lokaal, alles netjes schoongemaakt. Veeg het bord uit, schrijf er iets anders op en wacht. Ik kijk nog eens naar buiten, waar inmiddels het beeld van mensen die met poep slepen al een beetje vertrouwd begint te worden. Loop eens een rondje, speel met de ventilator en jeetje wat duurt het wachten lang vandaag, waar blijft die schoolbel? Ik loop nog eens een rondje loop de gang op en bekijk een gymles die buiten wordt gegeven. (er gebeurt hier niet veel in een gymles, veel te warm om te bewegen) en uiteindelijk ga ik maar naar beneden en net als ik daar aankom wordt de bel gebeld. Ik weer al die trappen op naar boven en ik wacht opnieuw. Nog een keer het rondje, nog een keer naar buiten maar nog steeds geen klasje. Ik weer naar beneden, is het al tien over half twaalf. Een en al verwarring, maar wat blijkt de lesuren duren deze week maar 30 minuten (en ik maar wachten op die bel), het rooster is omgegooid en niemand die je daar even van op de hoogte brengt.
De kinderen oefenen deze week iedere ochtend anderhalf uur iets in voor onafhankelijkheidsdag (15 augustus, je weet wel die Engelsen..)en dan moeten ze ook nog oefenen voor sportdag en dan zijn er ook nog 'terminal exams' in september, dus iedereen heeft haast. Hoe dan ook, het probleem is opgelost en voorlopig geef ik even niet meer les in de hal boven maar in de klassen waar de kinderen ook hun andere lessen krijgen. Ik wilde eigenlijk het keyboard en alle andere instrumenten in het lokaal, dat ik dan tot muzieklokaal ga dopen, zetten, maar daar moet ik dus nog even mee wachten. Overigens moet ik ook zeggen dat je in een half uurtje eigenlijk maar weinig kan.
Nu ga ik weer terug want de kinderen komen zo uit school.
Ik hoop wat van jullie te horen, het ga jullie goed, tot mails, kus
nelle

Wednesday, July 26, 2006

aflevering 4

Hallo lieve mensen,
het heeft even geduurd, maar er is weer een mail uit India en ik heb veel te vertellen. ik vertel het even niet in chronologische volgorde, ik zal proberen het niet al te verwarrend te maken! De kinderen hebben deze week examens, dus een weekje vrij voor mij en we zijn er maar meteen op uit getrokken.
Gisteren zijn we om half zeven opgestaan en om kwart voor acht vertrokken we met de bus vanuit Madurai naar Kodaikanal. Een gammel busje, waarin het natuurlijk steeds warmer werd, waarin allemaal verkouden gorgelende - ja dat was erg verfrissend- mensen inzaten. De reis duurde 4 en een half uur, waarvan we een half uur stil hebben gestaan in een dorpje, waar bedelende kinderen de bus inkwamen, die hebben we mee laten genieten van de chocolade koekjes! Het was wel een mooie reis. Eerst gingen we een hele tijd door het platte land, waar mensen in de bloedhitte hun land zonder enige machinerie bewerkten. Om de velden heen stonden hoofdzakelijk gevlochten hutjes, maar hier en daar ook een huis. en een positief punt: kinderen in schooluniformpjes (zowel jongens als ook meisjes!!) We hebben kennis gemaakt met allerlei soorten palmbomen. Hele lange dunne stammen, met bovenin een klein bolletje van bladeren. We zagen steeds meer bergen om ons heen, die alsof ze op de aarde geplakt zijn uit de grond steken. En je raad het al: ook wij gingen omhoog. Vanaf het moment dat we gingen stijgen, ging de bus echt in een slakkengangetje. Gelukkig maar, want de afgronden waren op de meeste plekken diep en stijl. Dat zorgde wel voor de mooiste uitzichten, eerst over de velden, daarna over de andere bergen en valleien. Verder hebben we kennisgemaakt met een complete apenfamilie, groot en klein, gezellig picknicken aan de rand van de weg! Aangekomen in Kodaikanal - onze plaats van bestemming - zijn we in een hotel midden in het centrum gedoken. Een kamertje met TV en een normaal toilet. En het eten is hier ook nog eens heerlijk! De sfeer in het hele dorp is geweldig. Het is hier rond de 20 graden, wat voor ons nu echt koud voelt. Het regenseizoen is hier al begonnen en dat hebben we zeker gemerkt vandaag.
Gisteren zijn we naar het meertje gelopen. Het is een stervormig meer, dus kun je niet zien hoe groot het is als je ervoor staat. Dus wij dachten hup daar lopen we even omheen. Bleek het nog een behoorlijk eindje te zijn. We hebben hier wel aan onze conditie gewerkt! Het was niet vervelend om te lopen, want er kwamen allerlei mensen voorbij op fietsen en paarden, waarvan sommigen met ons op de foto wilden. Blanke mensen zijn echte een attractie in zuid India. Hier in Kodaikanal zitten er wel meerdere, maar de Indische touristen die hier naartoe gekomen zijn vinden ons ontzettend interessant om te bekijken. Dit ervaren we een Madurai nog veel erger. Vorige week waren we in het Gandhi museum aldaar, en wij bleken voor een aantal schoolklasjes interessanter dan alles in dat hele museum! Sommigen kinderen gingen zelfs expres heel dicht langs ons lopen. En ze zwaaiden ons na vanuit bussen, alsof we de rolling stones waren.
Over het meer hadden we natuurlijk ook weer prachtige views. Romantische bootjes over het meer en waterlelies, maar vooral de bomen zijn hier erg indrukwekkend. Ze zijn zo verschrikkelijk hoog allemaal. Je blijft ernaar kijken. Dat de lucht een beetje grauw was, gaf er nog een extra apart sfeertje aan.
Vanochtend was het erg mooi weer. De zon scheen en het was warm, we hebben een korte wandeling gemaakt waar we uitzicht hadden over allerlei soorten terrasplantages, dorpjes lager in de vallei, wederom die mooie bomen en een gigantische diepte. Helaas sloeg het weer om toen we in een park even dachten te gaan chillen. Een kleurrijke aangelegde bloementuin, met heggetjes in de vorm van olifanten, en daar viel ineens een koude nevel overheen en jawel het ging regenen. Een echte moesson stortbui. In de middag bleef het af en toe druppelen en bewolkt, dus hebben we een taxi gehuurd, die ons langs allerlei mooie plekjes voerde en steeds rustig op ons wachtte. The green valley view had prachtig moeten zijn maar alles dat we zagen was een enorm dekbed van wolken. We dachten even dat we in apenheul waren, want die beestjes waren daar blijkbaar nogal gewend aan mensen! Onderweg zagen we tegen een berghelling een paar tentjes staan, die voor sommigen als huis moesten dienen. een paar stokken een paar kleden, that's it. en ik kan je zeggen: het is hier koud ‘s nachts. We hebben nog wat watervallen gedaan, waarvan er een verstopt zat in een bos met een geweldige biodiversiteit om het maar even mooi te zeggen. Het regenseizoen duurt hier maar liefst 6 maanden, dus alles groeit en bloeit als een gek! Welkom in de tropen! voor pap en mam: als jullie met de kerst komen is het hier winter, maar ook dat schijnt erg mooi te zijn (dikke jas mee dus!)
Om even binnen te kunnen zijn hebben we ook een museum voor flora en fauna aangedaan, vet illegaal. Allemaal opgezette beesten: vlinders vogels otters, skeletten, slangenhuiden, slangen op sterk water en spinnen tot aapjes en hondjes aan toe en zelfs mensenbaby's waren vertegenwoordigd. Dat was even griezelen. En onze maagjes waren er al niet zo best aan toe van al die bergweggetjes, maar we hebben het allemaal overleefd.
Morgen gaan we weer terug naar Madurai. Eerst op ons gemak nog even genieten van een heerlijk ontbijtje! En dan weer lekker door de bergen crossen.
Voorlopig zijn we even opgefrist in dit luchtkuuroord, zeer verkwikkend! ik kom hier zeker nog een keer terug, al was het maar voor de gezelligheid!
Vrijdag gaat Elisa mij verlaten, dus het is wel even spannend hoe het er in Madurai toe zal gaan wanneer ik daar de enige westerling ben...
daar horen jullie de volgende keer meer over!
Dat de hemel niet op jullie hoofden moge vallen,
heel veel liefs,
nelle

Tuesday, July 18, 2006

Heerlijk in de tropen!

Heej iedereen!
Alles wel daar in het westen? Hier is het even iets minder. Vorige week woensdag dacht ik dat er van het pittige eten wat kruiden in mijn keel was blijven steken en dat ik daarom zo de kriebels had en moest hoesten. Het werd echter steeds erger en ik lag twee nachten wakker van het hoesten! Dus op vrijdag gingen we even langs bij een Indisch doktertje. Nou is alles hier in India nogal basic en zo ook de dokter. Hij had een spreekkamertje achter een gekrompen douchegordijn en binnen moesten de schoenen uit. (degene voor jou zal net een voetschimmel hebben!) Op de toonbank stonden een stuk of twintig bakjes met pillen en daar werd voor iedereen een graai uitgedaan. Zo ook voor mij: ik moest twee dagen lang 3 keer per dag 5 pillen slikken! Wat het was weet niemand, want in India doen ze niet aan bijsluiters en zelfs een naam geven ze je niet! Ook heel leuk was dat ik niet mocht douchen en dat ik letterlijk op water en brood werd gezet! En hier een paar dagen niet douchen is anders dan in NL. De lucht stinkt hier, ‘s avonds hangt er vaak smog boven de stad en je weet wat er gebeurt als het ergens 40 graden is. De reden van het niet douchen was het voorkomen van koorts. Ze hebben hier geen onderscheid tussen koud en warm water, soms is het warm en soms is het koud. Er is ook geen verschil tussen binnen en buiten. Er zitten geen ramen in het gebouw, maar gaten waar een hoor voor hangt en roosters, en ook de deuren sluiten niet hermetisch.
De badkamer verandert ‘s nachts dan ook in een complete dierentuin/insectarium. Je vindt er tropische rode mieren, allerlei soorten tropische muggen/vliegen/dat soort gespuis, tropische vleermuizen, tropische sprinkhanen, tropische kikkers, en zelfs tropische knaagdieren!! Zwarte razendsnelle beestjes met witte strepen op hun rug. Oh en niet te vergeten natuurlijk: salamanders! Jaja het is gezellig op de WC!
Het wordt steeds gezelliger hier trouwens. De kinderen worden wat rustiger (in het begin werden ze hyperactief van een beetje aandacht) als we in de buurt zijn en de gesprekken worden af en toe al wat persoonlijker. Ook het contact met de leiding wordt steeds leuker. Ze beginnen te begrijpen dat wij hen wel gewoon als gelijken zien en Jaqueline blijkt een ontzettende geitenbreier te zijn, dus daar kan ik het zeker goed mee vinden! Ze haalt er nu telkens een van de kinderen bij als ze ook maar een woord niet begrijpt van wat we zeggen. Helaas spreekt de rest zo slecht engels dat er bijna geen beginnen aan is.
Ik geef sinds vorige week muziekles aan kinderen van ongeveer 5 tot 8 jaar. Het erg leuk met die kleintjes en ze zijn superenthousiast. Nu moet ik wel superveel namen onthouden. er zitten ongeveer 20 kinderen in een klas en de meesten zijn niet van het tehuis, erg lastig dus. We zijn laatst op het dak van de school geweest om van daar naar de tempels te kijken. Nu blijkt dat achter de school de wat welvarendere wijk echt ophoudt. Er staan daar hutjes van takken en een beetje klei om een modderig pleintje waar water van een put uit de grond wordt gepompt en waar hout wordt verzameld om vuur te maken. De mensen lopen met gigantische bossen takken en emmers water op hun hoofd. (zoals dat meisje in jungle book, je weet wel) Het was net alsof we eeuwen terug in de tijd stonden te kijken. Er raapte ook iemand een uitgedroogde koeienvlaai op en dat droeg ze vervolgens ook weg op haar hoofd.
De kinderen hebben ons ook laten zien waar de rivier stroomt in het regenseizoen, door de droogte staat niet alleen de rivier stil maar ook de open riolen. Het is hier van een smerigheid dat je je het gewoon niet voor kunt stellen!
Helaas is mijn uurtje weer om, ik hoop snel wat van jullie te horen over het Hollandse leven.
hele dikke knuffel en kus
neli

Tuesday, July 11, 2006

uitstapjes

HAllo allemaal! Moet eerst iedereen die een bijdrage geleverd heeft aan de cadeautjes voor de kinderen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen van het kindertehuis!
Hoe is het in Holland, ook warm heb ik begrepen? om de hitte hier kun je bijna niet meer lachen!
De mensen passen hun tempo er wel aan aan dus daar zijn wij ook maar mee begonnen. In India moet je niet lopen, maar schrijden, zoo kalm als je kan. Dat is de enige manier nu. In andere delen van het land is het regenseizoen al ingevallen, maar hier valt dat helaas later. Afgelopen zaterdag hebben we de Sri Meenakshi tempel bezocht, de tempel bestaat uit duizenden beelden en dat allemaal uit een rots. Het is alleen jammer dat je de beelden in de torens niet zo goed kan zien in de hoogte. In de hal met duizend pilaren, konden we de beelden wel goed bekijken. We hebben nog de zegen van een olifant gekregen: je doet een muntje in zijn slurf en dan krijg je met die slurf een aai over je bolletje. We hebben in een oud paleis een licht en geluid show gezien, die de geschiedenis van Madurai vertelde. het licht stelde minder voor dat kerstverlichting en het geluid was amper hoorbaar, maar ik kon er de humor wel weer van inzien. Zondagochtend zijn we met het katholieke deel van de kinderen mee gegaan naar de kerk uit nieuwsgierigheid. de hindoeïstische kindertjes bleven thuis, maar ze bidden doordeweeks wel voor Jezus. Het maakt ze niet uit ze hebben al zo veel goden dan kan die ene er ook nog wel bij (zei een van de kinderen). De kerk was walgelijk, zo hebben we ze zelfs in Rome niet gezien. Er stond een mariabeeld dat versierd was met gekleurde knipperende kerstverlichting. de kerk was voor een groot deel roze geverfd zodat het net een barbiehuis was. met een woord: een suikertaartje. De mensen zijn trouwens super devoot, vroom alles in die richting, bidden vol overtuiging, zingen uit volle borst mee en kijken zo heilig als Maria zelf!
Zondagmiddag kwamen de ouders van de kinderen op bezoek en voor sommigen de oom en tante. Met sommigen moesten we ook op de foto. We zijn vandaag naar een tourist office gegaan voor wat informatie over Madurai en omgeving. We wilden heel graag met de bus om een beetje zelfstandig te worden hier. Iedereen wil alles voor ons regelen en betalen, dat werd een beetje vervelend en als ik hier zo lang ben wil ik wel een beetje bewegingsvrijheid. Maar mr Prakkash bij wie we dat gedaan moesten krijgen is niet zo gewend aan bijdehante zelfstandige vrouwen. We hebben moeten praten als brugman, maar we hebben het mooi voor elkaar. We zijn met de bus en een geel autootje op drie wielen (je kunt je afvragen hoe veilig het is maar het verkeer gaat hier niet zo hard door de zwakke auto's en infrastructuur)samen met een lerares van de school hiernaartoe gekomen. Weer een hele overwinning!
Tot slot wil ik het nog even hebben over de flora hier. De flora draagt men hier in het haar. De kinderen komen af en toe met complete boeketten aan die ze op mijn hoofd proberen te planten. (ik hoop niet dat ze gaan wortelen)en bindi natuurlijk, dat zijn die rode stippen voor boven je neus. ze proberen me ook aan de oorbellen te krijgen, maar dat gaat me te ver. zeker gezien de manier waarop ze hier een gaatje in je oor zouden maken. Mijn tijd is bijna om dus ik moet de boel afronden, sorry voor alle overbodige letters maar de toetsenborden zijn hier ook niet van een hoge kwaliteit!
Heel veel liefs uit het veel te warme madurai,
xxxxxxx neli peterselie

Friday, July 7, 2006

Dit, is netwerk

Hallo lieve allemaal!!
Hoe is het daar in Nederland? Ik weet dat jullie allemaal hopen op een negatief bericht om me snel weer te zien, maar helaas; dit land is te fascinerend om zomaar te veraten. Ik heb het gevoel dat ik sinds vier dagen in een aan een geschakelde netwerk documentaire rondhups. In het vliegtuig kregen we al een voorpoefje van de indiase cultuur door een Bollywood film over een gearrangeerd huwelijk en ruziende vaders. Op het vliegveld in Chennai was het 30 graden toen we daar om half 1 snachts aankwamen. We hebben een uur gewacht voor de immigratie dienst. Om het vliegveld heen lagen overal mensen op de grond of op stapels dozen te slapen. Het grootste deel van het personeel zat in uniform achter een bureautje te slapen. In totaal waren we 24 uur onderweg. In het kindertehuis werden we hartelijk ontvangen met een welkomst lied en een stevig ontbijt waar we na al die uren erg veel moeite mee hadden. De kinderen zijn allemaal bloednieuwsgierig maar tegelijkertijd superverlegen. Als je naar hen lacht duiken ze helemaal eg in hun jurkjes. De kinderen staan om half zes op in de ochtend. Er gaat een knoerdharde bel door het gebouw waarop alle kinderen braaf naar beneden lopen om te bidden. De school begint om 9 uur en om 4 uur komen de kinderen weer terug. Je zou verwachten dat de 5 begeleiders het erg druk hebben met honderd kinderen maar het meeste doen de kinderen zelf. Na school gaan ze op het dak met stenen en water hun kleren wassen. Pas als ze daar klaar mee zijn mogen ze gaan spelen. Dan hangen ze om ons heen. De oudere kinderen (tot een jaar of 16) spreken erg goed engels. Ze willen alles over Nederland weten. Ze zijn hier absoluut niet gewend aan buitenlanders en willen ons voortdurend aanraken. Eergisteren heeft een van de kleintjes het hele speel uurtje gefascineerd naar mijn hand gekeken en over de nagel van mijn pink geaaid. We eten apart van de kinderen, de afstand was vooral de eerste dagen erg groot, vooral met de begeleiding. Zij spreken amper engels en gedragen zich onderdanig naar ons toe. Gisteren schoof Jaqueline, het hoofd van het tehuis voor het eerst bij ons aan en vanochtend at ze tegelijk met ons. De eerste dagen was alles zo ontroerend dat Elisa en ik allebei af en toe met tranen in onze ogen stonden. Niet zo zeer van verdriet maar van verwondering. Alles is hier zo ontzettend vreemd voor ons, het cultuurverschil is echt enorm en leek aanvankelijk onoverbrugbaar. De ongelijkheid zit erbijvoorbeeld helemaal ingeramd in dit land. Niemand is gelijk; vrouwen en mannen niet, jong en oud niet, arm en rijk niet en ook etnische afkomst doet er toe. De mensen uit de hogere kasten behangen zich als kerstbomen met goed waar ze het ook maar kunnen stoppen om hun rijkdom te laten zien. Maar ook de lagere kasten houden het op een zekere wijze in stand. Ze zijn er zelf heilig van overtuigd dat ze minderwaardig zijn. (sorry dat ik zoveel brabbel maar je doet hier zulke wonderlijke ervaringen op dat ik het echt even kwijt moet!) De kinderen eten op de grond in de gangen, daar maken ze ook hun huiswerk, na het middaggebed. Tijdens het middaggebed lopen de kinderen in kringentjes rond en prevelen een half uur lang in tamil. Ik begin trouwens al wat woordjes tamil te leren en ken al vrij veel namen van de kinderen. We hebben ook foto's gezien van de familie van Jaqueline en haar moeder was gisteren op bezoek.
Eergisteren hebben we de school bezocht. De directrice nam ons mee langs alle klassen. Iedere keer als we een klas binnen kwamen stonden de kinderen op en zeiden ons in koor gedag. Ze hebben ook een bibliotheek en laboratoria voor de betavakken. Er staan zelfs vier computers. De kinderen krijgen goed onderwijs en doen echt indisch staatsexamen. Ze leren naast hun eigen taal en engels ook hindi. Op de school zitten ook jongetjes, niet veel maar toch. Het is een hele grote school.
De buurt waarin het tehuis staat is betrekkelijk rijk. Er staan heuse huizen en sommige mensen hebben zelfs een auto voor de deur (auto's die je in NL alleen in films uit de jaren 50 ziet maar toch). Overal waar geen huizen staan of wegen liggen is afvalbelt. Daar lopen vaak magere koeien, geiten en honden. Vanochtend hadden we onze eerste ervaring met een sloppenwijk. Er staan een soort hutjes waar het 'riool' voorlangs loopt, waartussen door een meisje in een onderbroekje met een hongerbuikje tussen door liep. De meeste mensen zaten daar gewoon in het stof voor zich uit te kijken. Overigens is er in het verkeer wel gelijkheid. Iederen loopt, fietst rijdt jakkert toetert schreidt over de zelfde weg. Je mag zelf bepalen wanneer je stopt, hoe hard je wil gaan en welke kant je op wil. Erg hard gaat het trouwens niet, daar zijn de auto's en de wegen te slecht voor. Morgen begint voor de kinderen het weekend. Morgen zullen we veel tijd met elkaar doorbrangen. Zondag komen de ouders van de kinderen. Zij komen iedere tweede zondag van de maand en brengen indische snacks mee. Ik geloof dat ik het nog niet over de hitte hier gehad heb. Toen we aankwamen stormde het en was het erg bewolkt en toch, heet heet heet. Het is zo bedwelmend dat je de hele dag wel zou kunnen slapen. (de begleiding ziet dat ook als een normale dagbesteding) Nu is de lucht strak blauw en weet je helemaal niet meer wat je meemaakt. Ik kan het ook niet uitleggen omdat het niet vergelijkbaar is met welk zuid europees begrip dan ook. Alle rivieren staan ook droog. Vanuit het vliegtuig konden we overal droge rivierbeddingen zien of hele brede beddingen waar een minuscuul straaltje water doorliep. Er zijn gelukkig wel vetilators in het tehuis, die laten we gewoon de hele nacht aan. We hebben een eigen kamer in het tehuis met ijzeren bedden waar een mager matrasje opligt en twee kussentjes. Eigenlijk stoort het niet zo omdat ik met die warmte alleen maar op mijn rug lig. Voor Elisa is het erger, zij past er namelijk niet in! Ik ben vast en zeker nog allerlei belevenissen vergeten, maar dat komt dan de volgende keer wel weer. Ik ben in elk geval het een en ander kwijt dan hoef ik snachts in bed niet meer zo te malen! (ik mis jullie trouwens wel een beetje stiekem)
Heel veel liefs en dikke knuffels van die kleine