Hallo allemaal!
Ook weer begonnen met school/werk/studie en andere zaken?
Ik ben inmiddels alweer een paar dagen in Nederland, maar wil de weblog nog even afsluiten, want we hebben nog veel gedaan de laatste dagen in India. Ik heb ook al foto's op de fotopagina gezet, neem vooral een kijkje! Vorige week dinsdag hebben we een aantal kinderen die op kosten van onze Stichting Onderwijs voor India naar school gaan thuis bezocht. Helaas was er te weinig tijd om dit in het weekend te doen, dus de kinderen zelf waren niet thuis. Er ging ook een meisje uit het kindertehuis mee, dat in dezelfde buurt woont dus zijn we ook even bij haar moeder langs geweest.
Het meest indrukwekkende was het hutje waar Salomie woonde, het meisje waar de Stichting om begonnen is. Het hutje was zo klein dat er bijna geen fatsoenlijke foto van binnen van te maken was. Stond je in het ene hoekje dan kreeg je het andere hoekje er net op. Het huisje was ongeveer zo groot als mijn slaapkamer in Amsterdam (dwz voor degenen die er nog nooit geweest zijn ongeveer 2x3,5) en daar wonen dan 4 mensen. De oma van Salomie liet ons het hutje zien, er was verder niemand thuis. De mensen die in hutjes wonen sluiten hun huis bijna niet af als ze weg gaan, het enige dat je in die huisjes vindt dat zijn een paar potten en pannen en stenen om op te koken. De meeste hutjes bestaan uit een lemen muurtje, een deurtje waaronder je moet bukken en een dak van een bepaalde soort bladeren of gevlochten asbestplaten. Tussen de muur en het dak zit een grote kier waar frisse lucht en regen door naar binnen kunnen. Er zitten niet echt ramen in en er ligt natuurlijk geen vloer in zo''n hutje, dus het is er vochtig en donker en het ruikt er een beetje muf.
Als we dachten dat we in een wat ruimere hut terecht waren gekomen bleken er drie families bij elkaar te wonen. Sommigen hebben wel electriciteit, een aparte combinatie, geen vloer of een waterdicht dak, wel tv.
Ik wilde al heel lang weten hoe de kinderen uit het kindertehuis bij hun ouders woonden. Nu heb ik het eindelijk gezien en het was zeer indrukwekkend.
Woensdag kwam Jaculine, de voormalige warden van het kindertehuis op bezoek. Zij is inmiddels getrouwd en zwanger. Ze zag er erg vermagerd uit en vertelde dat ze erg veel moest overgeven. Ze is getrouwd met een man die in Dubai werkt en daar voorlopig blijft (een jaar misschien wel twee). Ze heeft de man leren kennen op de dag van de bruiloft en een week of twee later was hij vertrokken en bleef zij zwanger achter bij haar schoonouders. 'Little nice' was wat ze te zeggen had over haar man en schoonouders. Ze had wel een uitgebreid fotoalbum, wat speciaal was laten maken van de bruiloft bij zich. Er werd op ongeveer twee foto's gelachen. In Nederland mag een bruiloft dan een feest zijn, in India is het vooral een officiele zeer serieuze aangelegenheid, die feestelijk gedecoreerd is.
Ik heb begrepen dat de schoonouders overdag nooit thuis zijn en dat het katoenplukkers zijn maar daar moet je me niet op vastpinnen want Jaculine's Engels is niet perfect. Zij verveelt zich gewoon de hele dag en wordt geacht het huishouden te doen. Als de baby komt mag ze drie maanden terug naar haar eigen ouders, daar ziet ze erg naar uit. Ze belt ongeveer eens in de twee weken met haar man. Patricia en ik vroegen ons af wat ze dan te bespreken zouden hebben, als ze elkaar helemaal niet kennen.
Waar ik vooral van schrok was hoe kinderlijk Jaculine eigenlijk nog is. Ze is 25, maar ze komt over als iemand van.. wat zal ik zeggen, 18? Het was weer zo'n typisch India verhaal, waar een westers meisje maar raar van staat te kijken.
Donderdag heb ik nog een bezoekje aan de projecten in Theni gebracht. Daar zijn inmiddels twee van de vier kindertehuis gebouwtjes in gebruik genomen. Er wonen twintig kinderen.
Vrijdag en zaterdag hebben we ons bezig gehouden met het afronden van onze projecten: we hadden van ons zelfgemaakte twisterspel een laken en verf over dus daar hebben we zes kinderen een wandkleed van laten maken (een echte eyecatcher in de eetkamer!). Een aantal losse tekeningen van de kinderen hebben we op grote vellen geplakt en op verschillende plekken in het tehuis opgehangen (slaapkamers en studyrooms). De kalender hebben we op het allerlaatste moment,toen onze koffers al ingepakt waren in elkaar geregen en ook in de eetkamer gehangen. Pappati (de kok) wist niet wanneer ze geboren was dus hebben we haar het voorblad gegeven.
Daarna zijn we met een voldaan gevoel in het vliegtuig gestapt, alwaar complete ontlading plaatsvond die zich uitte in heel veel melig gedoe. Onze medepassagiers hebben zich niet verveeld met ons:p... nee hoor we hebben ons wel gedragen, maar we hadden ze bijna gevraagd mee te doen aan 3x3 is 9 en ieder zingt zijn eigen lied. Het is misschien een leuke suggestie voor de wachtverzachters op Schiphol.
Onze langste vlucht was twee uur vertraagd, maar daar hebben we weinig van gemerkt. We hebben de zes uur op het vliegtuig bijna volledig in rijen doorgebracht. Bij de immigratiedienst werd ons weer om een adres gevraagd, waar we waren in India. Je kunt daar tegenwoordig geen kindertehuis meer invullen want het is verboden om je als buitenlander met arme mensen bezig te houden. Dus ik verzon ter plekke dat wij in Hotel Meenakshi hadden gelogeerd. Er is vast wel een hotel in Madurai dat zo heet. Patricia moest de andere kant op kijken om niet in lachen uit te barsten.
Gelukkig liet mijn fantasie me op het moment supreme niet in de steek!
Zondagmiddag kwamen we heelhuids aan op schiphol en gisteren zat ik om 11 uur -met India nog in mijn darmen- alweer in een collegezaal.
Ik doe mijn best om een beetje uit te rusten, terwijl ik ook alles weer oppak. Studie en Stichting wachten op mij!
Voor jullie allemaal een hele frisse start van het jaar toegewenst, maak er wat van!
Bedankt voor al jullie gezellige mails.
heel veel liefs,
Neli
