Ja, voor de meesten van jullie is het waarschijnlijk even schrikken, maar ik schrijf deze mail vanuit de soderblomstraat in Hoofddorp. In de afgelopen 2 weken dat ik niet gemaild heb is er super veel gebeurd. Ik had het ontzettend naar mijn zin, maar deze week liep onverwachts helemaal verkeerd af. Ik zal de chronologie aan houden en gewoon beginnen met de leuke dingen, want die moet ik ook kwijt.
De Baby's, wiebel, wiebel
In Chennai had ik iedere avond tussen 5 en 9 een extra taak op mij genomen. Ik hielp intensief met de verzorging van de baby's. Flessen voeren, luiers verschonen, rondjes lopen met de baby op je arm. Daar worden ze rustig van en ik ook! Ik deed het gewoon omdat ik het leuk vond. Ze waren echt nog in hun wiebelfase en ik kan me erg lang vermaken met gewoon kijken naar een wiebelende baby. Het verhaal erachter is minder leuk. De baby's waren echt gedumpt omdat ze waren voortgekomen uit liefde zonder huwelijk en dat kan niet in India. Bizar om te bedenken dat een moeder zomaar kan besluiten haar baby ergens aan zijn lot over te laten. Dan ben je volgens mij toch ver heen. Ik had er bijna een meegenomen en het zijn niet eens mijn kinderen. In de nacht gaven de baby's veel onrust, want zo zijn baby's en bovendien was een van hen verkouden. Het personeel liep dus af en toe gebroken rond, maar deed het werk altijd met evenveel warmte. Een goed weeshuis dus, bijzonder, maar je weet nooit wat de toekomst nog voor deze kinderen brengt.
De Peuters; Coooooow!
Ook met de peuters had ik het erg naar mijn zin. De eerste lesjes waren lastig, maar ik werd er al snel handig in en kreeg er steeds meer plezier in. Aan het einde van de week, hadden zelfs de groepjes die ik laat op de ochtend had, hun volle aandacht er nog bij en zaten we soms nog midden in een boekje. Niet dat ze het verhaal begrepen, maar we keken gewoon naar de dingen die op de plaatjes te zien waren. Vooral bewegingen en acties uitgebeeld door dieren werden goed opgepakt en aan het eind van de week riepen ze COW! bij de koe en CHICKEN bij de kip.
Iedere ochtend kwam er een peuter die niet kon stoppen met huilen. Halverwege de week was ze een keer op mijn schoot beland en daar zat ik dus de rest van de week aan vast. Ama, ama, ofwel mama mama. De leiding had met haar ouders overlegd dat ze voortaan maar alleen in de ochtend moest komen. Het heeft me verbaasd hoe roekeloos een peuter kan zijn zonder zijn moeder. Veel van die huilende peuters gingen zomaar rondlopen en eentje was zelfs bijna op het dak beland een keer. Op een ochtend zaten we nog te ontbijten toen de peuters al binnenkwamen en het hek stond open en toen was er dus een weggelopen naar huis. Nog al Indisch georganiseerd.
De Amerikanen kwamen ook iedere dag om les te geven aan de peuters. Ik moest soms erg om hen lachen, want ze hadden blijkbaar iets te hoge verwachtingen van India. 'We don't have a drying machine at our hostel'...je kunt je beter verbazen over het feit dat je wel een wasmachine hebt. Ze hadden ook geprobeerd aan iemand uit te leggen hoe een magnetron werkte en dat ze thuis nooit kookten. Ze misten hun eten erg en waren blij dat ze aan het eind van de week weer naar huis zouden gaan. 'My goodness, you're so brave' ze waren erg goed voor mijn zelfvertrouwen.
De andere kids
Schatjes, wezen, ontroerend, heel kort gezegd. Een jongetje hield heel erg van dansen en iedere keer als er een muziekclip op tv was (stel je dat anders voor dan op MTV) dan ging hij mee dansen en hij deed het echt super. Heb van hem genoten. Een andere jongetje, 4 jaar, had niet helemaal door dat ik hem net zo min begreep als hij mij en vertelde me de hele dag door verhalen in Tamil. Vol enthousiasme, overtuiging en met gebaren erbij. Hij kwam me ook altijd helpen met de baby's. Heel schattig van zo'n klein mannetje. De meiden liepen ook erg graag met de baby's rond op hun schouder of op hun heup. Met hen hadden we een leuke taalknoop. Ze pikten het verschil tussen you en me niet goed op. Dan wezen ze op iemand anders en riepen me me me. Ja dat was ingewikkeld. De Amerikanen namen iedere dag spelletjes mee om in de middag met hen te spelen.
De supernon
Een arts met een wonderlijk verhaal in een nonnengewaad (en ik maar wachten tot ze zou gaan zingen: The hiiiiills are alive!...maar nee). Echt een supermens. Ze was ooit begonnen als arts met een kliniekje dat uit 1 kamertje bestond. Inmiddels heeft ze een compleet ziekenhuis, een bejaardentehuis in aanbouw, een heleboel kliniekjes door verschillende wijken in Chennai en het weeshuis dus. Aan de allerarmsten wordt gratis gezondheidszorg gegeven, ze leven van de rijkeren, die gewoon moeten betalen en van sponsorgelden. Ik denk dat ze in de 60 was en ze was ook erg wonderlijk in de omgang, omdat ze voortdurend met van alles tegelijk bezig was, maar superlief. Ze kocht fruit voor me en pizza (daar was ik toen echt blij, kan ik me op dit moment niet voorstellen, zie verder in de mail) en als ze over alle goed lopende projecten praatte, straalde ze en als ze praatte over wat ze allemaal met de weesjes van plan was. Maar als ze vertelde over de verspreiding van de dengue mug en alle grote problemen in India dan zag je hoe verdrietig haar dat maakte. Ze was echt ontroerend. Misschien wel de meest bijzondere persoon die ik tot nu toe in mijn leven ontmoet heb.
en....
Op de laatste zondag dat ik Chennai was ging ik naar het ziekenhuis om de supernon te informeren over mijn terugreis. Ik zag er nogal belabberd uit dus besloot ze dat ik moest gaan slapen. Dus ik braaf op de ijzeren plank en toen ik weer wakker werd hoorde ik stemmen engels praten in een kamertje. Dit is interessant, dacht ik, dus ik zette mezelf daar neer op een stoel en wachtte gewoon net zo lang tot die mensen naar buiten kwamen. Eerst een man die liep snel door na een kort 'hello'. Toen een vrouw, die liep de andere kant op en tot slot een man, op krukken (dankzij een muggenbeet, o de tropen zijn zo fijn!) die me aansprak, want wat doet zo'n jong meisje in een nonnetjesverblijf in India. Hij wilde uiteraard weten waar ik vandaan kwam en ik wou nog the netherlands zeggen na dutch, want niet iedereen verbindt die twee maar toen hoorde ik naast mij de magische woorden: 'Oh je bent Nederlands'. Mijn eerste reactie was: huh zat ik daar nou tegen mezelf te praten, ben ik in India en hoor ik daar mijn prachtige moedertaal? Ik moest echt omschakelen, begon af en toe zelfs in Engels tegen hem, maar de andere man en de vrouw voegden zich ook bij ons, we hebben de hele avond gezamelijk doorgebracht en je hebt geen idee hoe fijn ik het vond om volmondig dank u wel te zeggen, om maar iets te noemen. Het waren architecten en ze hebben een stuk of 60 bouwprojecten door drie provincies in India. Ze leveren de gebouwen over maar houden 2 keer per jaar een vinger aan de pols om te zien of de gebouwen goed gebruikt worden. Het is allemaal begonnen met een familielid, ene Lucy, die als kinderarts voor de supernon ging werken. Zij werd zelf ziek in India en overleed onderweg naar Delhi. De familie wilde iets van haar werk voortzetten en daar is dus iets prachtigs uit voortgekomen, vooral scholen en kindertehuizen.
Ik had een heerlijke Hollandse avond met hen, fijne uitwisselingen van ervaringen en weer goed voor mijn zelfvertrouwen, want ook zij vonden me dapper. (stiekem een beetje trots?) Bovendien kreeg ik sokken van Marieke, een prachtig geschenk, want mijn voeten werden echt gemarteld door de muggen. Op een dag had ik er 10 op rechts! Heb er zelfs van wakker gelegen en iedereen maar mijn voeten bewonderen iedere dag.
Terug naar madurai
met de stoomtrein weer:tjoeke tjoeke tjoeke tjoeke tuuut tuuut, alsof je in een film zit! Maar ook drama onderweg. De armoede op het platte land. Honderden vierkante meters, volgebouwd met rijst, druiven, bananen, cokosnoten en in the middle of nowhere zie je dan ergens iemand eenzaam zwoegen in de hitte. Waar kom jij vandaan? Zelfs kinderen. Maar de plantages op zich zijn prachtig op de rode grond. Jammer dat de bananenplanten niet in bloei stonden, want wat een mooie bladeren.
Het diepe dal
Terug in Madurai trof ik narigheid aan. De kok was niet teruggekomen na de vakantie want haar moeder was overleden, en iemand van de schoonmaak was ook niet teruggekomen, gewoon omdat ze dit werk niet meer wilde doen. Dus toen waren het er nog maar twee. Niet echt goed voor de stemming, maar wel voor het teamgevoel bleek na wat dagen. In deze hectische omstandigheden werd ik in de nacht van woensdag op donderdag al om twaalf uur wakker en ik kon niet meer slapen. Aanvankelijk voelde ik niet goed waarom, maar een drukkende hoofdpijn en een naar gevoel in mijn maag. Ik moest overgeven en daar ben ik niet goed in. Om 5 uur belandde ik met een riksja bij een dokter, waar ik mijn eerste injecties kreeg. Ik was goed ziek en er was dus niemand die de tijd had om voor me te zorgen. Op zaterdag had ik er uiteindelijk vrede mee dat ik die avond nog mijn kindertjes zou verlaten. Ik moet hier weg dacht ik. Hier word ik niet beter. De dokter daar constateerde een acute maagzweer. De vliegreis heb ik overleefd dankzij een injectie met een drugs waarvan ik niet weet wat het is, maar het werkte flink en heeft tot nu toe zelfs de emotie weg gehouden. Ik kreeg deze injectie op het vliegveld in Chennai van een dokter die kwam checken of ik überhaupt de lucht wel in kon.
Ik verwacht dus nog wel een klap want het was niet leuk om op deze manier afscheid te nemen. Ik heb nog even bij de kinderen gezeten en ze gingen alle liedjes zingen die ik ze geleerd had, dat was echt ontroerend. Ze bleven zwaaien en flying kisses sturen. Heel vreemd allemaal en ook vreemd om weer terug te zijn. Hoewel, alles is hier bekend, ben blij dat ik nu in mijn eigen omgeving ziek kan zijn.
Zo dat was me het verhaaltje wel zeg. Ik vind het uiteraard leuk om jullie een dezer dagen te zien. Dan moet je maar even bellen, want ik heb geen idee hoe mijn gezondheid er deze dagen bij zal staan. Ik wilde jullie in elk geval op de hoogte brengen van mijn thuiskomst en ik moest het allemaal echt even kwijt. Ik loop hier dus rond in de kou met een heleboel wonderlijke ervaringen die mijn hoofd nog erg kleurig vullen!
Heel erg veel liefs en bedankt voor de steun vanuit Nederland van de afgelopen tijd.
Nelle
