struisvogelei

Hallo allemaal!
Allemaal weer een frisse start gemaakt op scholen en universiteiten, en van die dingen deze week?
Ik laat deze keer weinig tijd tussen de mails want ik moet echt even mijn ei kwijt. En dan heb ik het niet over een kippeneitje, maar over een flink struisvogelei.
De stemming in het kindertehuis is momenteel naar. Ik begin echt bevriend te raken met de wat oudere kinderen en begin steeds meer gehecht te raken aan de kleinere kinderen. Dat gaat hier nu snel, want nu de kinderen weten dat het niet in me opkomt om ook maar naar ze te schreeuwen, laat staan ze slaan, komen ze de warmte die ze nodig hebben bij mij zoeken. Aan de kleintjes merk ik steeds meer dat ze een moederfiguur missen en dat ze soms ernstig op zoek zijn naar een knuffel. Ze komen tegen me aanhangen, leggen hun hoofd op mijn schoot, geven niet gewoon een handje, maar grijpen mijn hele arm en als ze die hebben is er geen kijk op dat ze loslaten. Voor de oudere kinderen word ik langzaam maar zeker een soort praatpaal. Gisteren zei een van hen; jij bent hier de enige die naar onze problemen luistert en het begrijpt, dus zolang je hier bent, zullen we alles aan jou vertellen.Volgende week beginnen voor de kinderen de examens. Vorige week en deze week nog meer moeten ze daarvoor allemaal proeftesten afleggen. School is nu een hel voor ze, want als ze de tests niet goed genoeg maken, wordt dat fysiek afgestraft. In het tehuis mogen ze momenteel bijna niets. Voorheen zaten we vaak 's avonds na het eten allemaal bij elkaar en dan werd er gezongen en gedanst en er werden verhalen verteld, maar dat mag nu niet. 9 uur bidden en naar bed en denk erom dat je niet treuzelt, geen onnodige geluiden maakt en geen omwegen maakt via de badkamer want er zwaait wat.
Jaqueline heeft stemmingswisselingen, zoals de meeste meiden ze tijdens hun puberteit niet eens hebben. De ene dag is het feest, lachen gieren brullen de andere dag schreeuwt ze de hele boel bij elkaar. De kinderen weten niet waar ze aan toe zijn en vertellen me dat ze de vrouw die dit werk voor haar deed, steeds meer missen.
Als om 12 uur 85 kinderen uit school komen is er altijd wel een die een probleem met zich meebrengt. Dan heeft er een buikpijn, dan is er een gevallen, dan heeft de een de ander haar potlood gebroken of haar schrift gescheurd en dat komen ze dan allemaal aan Jaqueline vertellen, maar het interesseert haar helemaal niets, ze doet er niets aan. Het lijkt soms alsof ze niet beseft dat deze kinderen levende wezens met gevoelens zijn.De kinderen leven echt in angst. Als ze het geluid van de enkelbandjes horen schrikken ze allemaal en zitten ze in een keer recht.
Dat de kinderen geslagen worden raakt me steeds dieper, omdat ik de kinderen ken en gek op hen ben en steeds beter de gevolgen ervan zie. Vorige week hadden ze Ajita, onze zevenjarige clown, die altijd, geen dag daargelaten, grappen maakt met iedereen en waarvan ik weet dat ze zich niet aan zou stellen, ontroostbaar aan het huilen gemaakt. De reden daarvoor was dat ze in Tamil gesproken had en het is de bedoeling dat je in engels spreekt hier.Omdat ze de kinderen hier zo bang maken, krijgen ze ook de leuke dingen van de kinderen niet meer te zien. Als Jaqueline of een lerares in de buurt is maakt Ajita geen grappen.
Afgelopen zaterdag, kwamen de directrice en haar man en een biologielerares gezamelijk uit school lopen. ze zagen mij op een bankje zitten met wat schattige kleine kindjes. (De anderen waren gras aan het plukken dat door de regen op de grond was gaan groeien, waar het middaggebed gehouden wordt). Het vrouwelijk tweetal kreeg het in hun hoofd om de schattigheid van Barveen, een vijfjarig meisje aan de man van de directrice te tonen. Dus riepen ze haar bij zich. Ik zag haar gezicht vertrekken van angst en er was geen kijk op dat ze voor hen zou zingen of dansen. En ik kan jullie vertellen, bij mij is Barveen absoluut niet meer verlegen. Als me door de gang ziet lopen, begint ze breed te lachen, ik hoef maar te wiebelen, of ze begint te dansen en te zingen en het is een groot feest met haar. Uiteindelijk lieten ze haar maar gaan en dacht ik bij mezelf 'lekker puh, dat krijg je ervan'.
Ik snap niet dat de mensen hier niet uit zich zelf stoppen met dat slaan, want je ziet dat het geen zin heeft. Bovendien menen de kinderen de dingen die ze zeggen niet. Het zal ze een worst wezen of Jaqueline goed slaapt s nachts en een fijne middag heeft, maar ze moeten het haar toewensen, dus doen ze dat maar. Als mij gedag zeggen, zeggen ze het met overtuiging, met een glimlach en kijken ze me aan en het goede contact is wederzijds. Zo dat moest er even uit. Ik hoop dat het jullie goed gaat en dat jullie me af en toe even steunen, want dat heb ik soms wel nodig!
Heel veel liefs en een zoen voor allemaal!
Nelle (je dacht het al)