Mijlpaal

Hallo allemaal!
Sinds een paar dagen loop ik overal vrolijk rond te hupsen, want er is een mijlpaal bereikt in het kindertehuis, waarvan ik aanvankelijk dacht dat hij nog niet in de verste verten te bekennen was. Het is een kleine stap, maar in een hele goede richting: een aantal kinderen is uit zichzelf begonnen om te proberen niet meer te slaan. Dat allemaal dankzij de GGNM (van mijn moeder weet ik dat men in de pedagogiek graag ingewikkelde afkortingen gebruikt) de geniaal geïmproviseerde nelimethode. Die werkt als volgt. Je laat de kinderen merken dat je om ze geeft, je laat de kinderen merken dat je hen als gelijken beschouwd (in Nederland misschien vanzelfsprekend, maar hier zeer ongewoon). Vervolgens heb ik de kinderen laten blijken dat ik het slaan een slechte gewoonte vind en waarom. Iedere keer als er iemand losse handjes heeft zeg ik er wat van en begin deze week bleek ik resultaten te boeken. Een aantal meiden zei dat ze probeerden elkaar niet meer te slaan. Dat ze daar uit zichzelf mee zijn begonnen is nog wel het mooiste van alles, want als je zelf iets wilt, lukt het toch altijd beter dan wanneer een ander iets van je wil?! Het werkt ook nog aanstekelijk. Als een iemand iets kan, dan willen ze het allemaal kunnen en ze roepen nu soms ook naar elkaar over het plein: 'HeeJ! Don't beat!!'
Mijn moeder wilde van me weten waarom ik Prakkash een rare man vond. Nu ligt dat gecompliceerder dan je denkt. Zijn gedrag zegt zo onvoorstelbaar veel over de oorzaken van de enorme problemen in dit land. De Indiërs vereren Gandhi als een God, vinden het geweldig dat hun president uit een vissersfamilie geboren is, maar vissers moeten zoiets toch niet in hun hoofd halen. Ze praten net zoveel over gelijkheid als dat ze rijst eten en tegelijkertijd houden ze de ongelijkheid op een geniale manier in stand en ook de 'meest ongelijken' werken daar aan mee. Hoe vaak de kinderen het woord fate in de mond nemen als ze iets treurigs vertellen, zegt veel, want ze geloven het echt. Het schijnt zelfs dat Indische bedelaars met meer overtuiging bedelen dan bedelaars uit andere landen, omdat ook zij geloven dat dat hun lot is. Sommigen kunnen echter niet leven met hun lot en daarom worden in India een heleboel moorden gepleegd, meestal om land of om geld of om allebei en veel arme boeren plegen zelfmoord. Afgelopen zondag waren een aantal ouders niet gekomen omdat in hun dorp iemand zelfmoord gepleegd had. Dat houdt in zichzelf begoten met benzine en in brand gestoken in haar eigen hut, die dus ook in de vlammen opging. Ze liet twee kinderen na. En dan valt Tamil Nadu nog mee, in midden India worden veel meer zelfmoorden gepleegd door boeren zonder land. Na de overstromingen is het aantal zelfmoorden nog meer gestegen. De regering probeert wel iets aan de ongelijkheid te doen, maar dat leidt vaak tot protesten vanuit de middenklassen.
Om terug te komen op het punt dat ik wilde maken; Prakkash is ook een man vol tegenstrijdigheden. Hij werkt voor een organisatie die door het bouwen van meisjestehuizen en het bieden van onderwijs de positie van vrouwen probeert te verbeteren, maar de vrouwen in de organisatie behandelt hij als oud vuil en de kinderen zegt hij zelfs geen gedag. Dan krijg je het dat westerse meisjes je een rare man vinden.
Na bijna 11 weken India, vinden de kinderen mij ook nog steeds raar. Niet vanwege mijn gedrag, maar vanwege mijn uiterlijk. Ze verbazen zich nog steeds over mijn witte huid en blijven vragen hoe ik zo geworden ben en wat voor shampoo ik gebruik, want ze willen ook zulk haar. Ze vergelijken al hun lichaamsdelen met mijn huid. Eerst vouwen ze een hand in de mijne, de beste manier om het verschil waar te nemen. Dan draaien ze hun arm in allerlei bochten om het lichtste plekje op te zoeken en roepen: same? same? We houden maar bij: We are not the same, but we are equal. Die zin doet ze stralen.
Ik heb ook weer een nieuw spel geleerd met meer benodigdheden, voor de allerkleinsten. Men neme drie grote stenen. Daartussen leg je wat takjes. Men neme een halve kokosnoot, vulle die met water en plaatse hem op de drie stenen. Je voegt wat soorten gescheurde bloemblaadjes toe aan het water en je hebt een heus kookstel met een soepje erin. Je neemt een stokje en dan lekker roeren en poeren in het prutje. Net echt, want zo koken ze bij de meeste kinderen thuis ook, alleen de kokosnoot wordt vervangen door een pan. Deze allerkleinsten hebben deze week een eervolle taak gekregen. De oudere kinderen komen wel een kwartier later lunchen tussen de middag, dus mogen ze de borden alvast door de gang verspreiden, geen probleem, want het is allemaal roestvrij staal en ze vinden het heerlijk om ze tegen elkaar te kletteren en over de grond te schuiven. Zo zijn ze ook hun overtollige energie even kwijt.
Ik heb uit meerdere reacties van jullie begrepen dat het mooie weer weer terug is gekomen. Hier is het momenteel ook erg aangenaam. De regen laat op zich wachten in Madurai, maar de temperatuur is wat gedaald, zo tussen de 33 en 35 graden met af en toe een lekker briesje. Op het dak is het iedere avond nog even paradijselijk als de zon er ondergaat. (behalve als de lucht wordt verpest door de geur van afvalverbrandingen die overal plaatsvinden).
De groeten maar weer, het ga jullie allen goed! dikke knuffel en een zoen,
nelle