terug in Madurai

Hallo allemaal!
Alles leuk en gezellig daar?
Donderdagochtend vertrokken we weer vanuit Kodaikanal naar Madurai. We hadden een behoorlijk onplesante terugreis in een veel te krappe, veel te warme bus, maar we hebben het overleefd en kwamen heelhuids aan in Madurai. Een geel riksja autootje bracht ons vanaf de bushalte weer naar 'huis'. In Kodaikanal had ik de laatste avond nog een surida gekocht (het kan best zijn dat ik dat verkeerd spel). Dat is een Indiaas kledingstuk dat bestaat uit een broek met daaroverheen een soort wijde jurk met korte mouwen en een sjaal. De volgende avond had ik die aangedaan toen we met de kinderen gingen babbelen ‘s avonds. Ze vonden het allemaal geweldig en toen moest Elisa natuurlijk in een sari gehesen worden. (een hele lange lap die op een speciale manier om het lichaam gedrapeerd wordt en daar draag je dan ook nog een shirtje bij dat net onder je borsten ophoudt). Op vrijdag moest ik er vervolgens ook aan geloven, want we moesten met iedereen op de foto in sari! Nu heeft het aantrekken van zo'n sari nogal wat voeten in aarde. Om te beginnen pasten we de bijbehorende shirtjes niet, zodat ze die iedere keer opnieuw gingen verstellen. En dan al die plooien, dan trekken ze aan de ene kant, dan weer aan de andere kant, ze kietelen je, duwen er hier en daar een speld doorheen en dan heb je uiteindelijk een verschrikkelijk oncomfortabel geheel om je heen, waarin je echt geen gymnastiekoefening uit hoeft te proberen en dat constant over de grond sleept. Alle opgevouwen plooien duwen ze in een rok die je eronder draagt, zodat je -als je dat al niet had- er buikpijn van krijgt. Nee, de sari is duidelijk niet mijn ding, ik houd het liever bij de surida, die nog enige overeenkomst toont met de eigen westerse kleding.
Vrijdagavond heeft Elisa afscheid genomen van de kinderen en het personeel. Waarbij ze als afscheidscadeau een vreselijk mariabeeld kreeg, maar een gegeven paard moet je natuurlijk niet in de bek kijken.
Ook heel feestelijk was dat ik diarree had meegenomen uit Kodaikanal. Je moet er wat voor over hebben om in India te verblijven: jetlags, keelontstekingen en nu dus ook nog diarree! (de details zal ik jullie besparen.) Na een paar dagen kom je daar gelukkig redelijk van bij, hoewel ik nog wel veel buikkramp heb.
Gisteren ging ik op een doodgewone tijd naar de school om muziekles te geven. Op mijn gemakje loop ik alle trappen op naar de derde verdieping. Lesje netjes voorbereid, doorgenomen wat we de vorige keer hebben gedaan. Ik kom in het lokaal, alles netjes schoongemaakt. Veeg het bord uit, schrijf er iets anders op en wacht. Ik kijk nog eens naar buiten, waar inmiddels het beeld van mensen die met poep slepen al een beetje vertrouwd begint te worden. Loop eens een rondje, speel met de ventilator en jeetje wat duurt het wachten lang vandaag, waar blijft die schoolbel? Ik loop nog eens een rondje loop de gang op en bekijk een gymles die buiten wordt gegeven. (er gebeurt hier niet veel in een gymles, veel te warm om te bewegen) en uiteindelijk ga ik maar naar beneden en net als ik daar aankom wordt de bel gebeld. Ik weer al die trappen op naar boven en ik wacht opnieuw. Nog een keer het rondje, nog een keer naar buiten maar nog steeds geen klasje. Ik weer naar beneden, is het al tien over half twaalf. Een en al verwarring, maar wat blijkt de lesuren duren deze week maar 30 minuten (en ik maar wachten op die bel), het rooster is omgegooid en niemand die je daar even van op de hoogte brengt.
De kinderen oefenen deze week iedere ochtend anderhalf uur iets in voor onafhankelijkheidsdag (15 augustus, je weet wel die Engelsen..)en dan moeten ze ook nog oefenen voor sportdag en dan zijn er ook nog 'terminal exams' in september, dus iedereen heeft haast. Hoe dan ook, het probleem is opgelost en voorlopig geef ik even niet meer les in de hal boven maar in de klassen waar de kinderen ook hun andere lessen krijgen. Ik wilde eigenlijk het keyboard en alle andere instrumenten in het lokaal, dat ik dan tot muzieklokaal ga dopen, zetten, maar daar moet ik dus nog even mee wachten. Overigens moet ik ook zeggen dat je in een half uurtje eigenlijk maar weinig kan.
Nu ga ik weer terug want de kinderen komen zo uit school.
Ik hoop wat van jullie te horen, het ga jullie goed, tot mails, kus
nelle