sports day

Hallo allemaal!
Wie geht's?
Net toen ik vorige week vrijdag het internetcafé uitstapte deed het regenseizoen zijn intrede! Het begon met wat lichte spetters en omdat de temperatuur nog niet daalt, had ik aanvankelijk niet de neiging om te gaan schuilen. Ik had het kindertehuis bijna bereikt toen de hemel echt op ons neerdaalde. Gelukkig mocht ik even onder een dakje op een veranda schuilen. De mensen nodigden me zelfs uit om koffie te komen drinken, maar dat vond ik toch net iets te veel van het goede.
Thuisgekomen trof ik een treurige sfeer aan, omdat alle voorbereidingen voor de sportdag vernield waren. De - zonder overdrijven- honderden meters slinger die we gemaakt hadden lagen onbruikbaar verklaard op de grond. De kullams - tekeningen op de grond die van een soort poeder gemaakt worden - en de lijnen op de grond voor de activiteiten waren allemaal weggespoeld. De sportdag wordt hier niet gezien als een gewone gezellige spelletjes dag maar is een serieuze aangelegenheid, waar wekenlang naartoe geleefd wordt. Er wordt zelfs meer aandacht aan besteed dan aan hun onafhankelijkheidsdag. De directrice van de school kon haar tranen dan ook niet bedwingen. Om het op te lossen bleven de meeste leraressen tot 's avonds laat op school en hadden sommigen de hulp van hun man zelfs ingeroepen. Met een grote groep kinderen van het kindertehuis hebben we van 6 tot 10 vlaggetjes geplakt. En ondanks alles verliep alles de volgende dag toch nog behoorlijk gesmeerd.
De dag begon uiteraard met een uitgebreid gebed. Vervolgens werd de vlag gehesen, het olympisch vuur ontstoken en gingen de kinderen in mars het schoolplein rond. De eregast, een commissaris van de politie, verklaarde het evenement voor geopend en het feest kon beginnen.
Het eerste onderdeel was geblinddoekt hordelopen en dat kan natuurlijk niet anders dan misgaan. Een knul knalde met een rotvaart tegen de stenen trappen van de school. Voor alle groepen was er een oefening die ingestudeerd was en op het ritme van een trommel werd uitgevoerd. Het deed mij erg denken aan de Chinese evenementen die je soms op de televisie ziet waarbij honderden mensen tegelijk bewegingen maken met bloemen of vlaggen, of een ander kleurrijk artikel in de handen.
Het meest spectaculaire onderdeel was het piramide bouwen - weer zoiets wat in Nederland niet zou mogen. Er werden op allerlei manieren levende torens gebouwd, soms tot wel vier lagen kinderen hoog en twee kleine kleutertjes werden daar steeds bovenop geplaatst. Recht op en salueren!
Hier in Azië vertoond men natuurlijk ook yoga en karate waarbij steeds grotere ijsblokken met de hand gebroken moesten worden.
Voor de allerkleinsten was er een onderdeel biscuit eten, waarbij zo snel mogelijk 3 biscuitjes en een glas water weggewerkt moesten worden. Maar die kleutertjes stonden alleen maar wat wazig om zich heen te kijken naar al die kijkende mensen. Er werden wat vrijwilligers bijeengeroepen, om de biscuitjes naar binnen te proppen. Het was ronduit het meest geestige onderdeel.
Andere klassiekers waren het zaklopen en 'lime on spoon' want eieren geven zo'n troep. Ik had aan het einde van alle onderdelen de eer om samen met de Ierse - ja ze was dus Iers - mevrouw de prijzen aan de kinderen uit te reiken.
Gelukkig sloot het feest om twaalf uur af met het volkslied, want daarna is het toch echt te heet voor dit soort grappen, we hadden een strak blauwe lucht en het werd 40 graden. Afgezien van zaterdag hebben we sinds vrijdag iedere dag regen gehad. Overdag varieert de temperatuur nog steeds tussen de 36 en de 40 graden, maar tussen 6 en 8 begint het gigantisch te regenen en te onweren. Het maakt de nachten nu wat aangenamer. Als er niet zoveel muggen waren had ik waarschijnlijk mijn ventilator ‘s nachts al uitgedaan.
Maandag hadden we weer bezoek. Een Indische pater die sinds 5 jaar in Londen woont en werkt en die dus verstaanbaar engels sprak, als een echte Engelsman. Hij vertelde mij dat hij ook in Nederland geweest was en in Amsterdam niet alleen de musea en het vondelpark maar ook de sexshops had aangedaan! Hij is in Londen bezig om voor de sevai society (voor degenen die het nog niet wisten check www.sevaisociety.org), de organisatie die dit kindertehuis heeft opgericht, erkenning te krijgen van de Britse regering zodat ze daar fondsen kunnen werven. Sinds een Duitse vrouw die de grote geldschieter voor de organisatie was is overleden, wordt het steeds moeilijker voor de organisatie om de boel draaiende te houden. Bovendien wordt het door de vele rampen van de afgelopen jaren en het gerucht dat het zo geweldig gaat met de Indische economie moeilijk gemaakt om geld uit het buitenland los te krijgen.
Ondanks alles heeft de organisatie nog zeer ambitieuze plannen. Nu geven ze alleen onderwijs voor kinderen tot 16 a 17 jaar, maar ze willen een college gaan bouwen en als dat allemaal loopt studenten selecteren om naar het buitenland te sturen. Het idee daarachter is dat je in het buitenland genoeg geld kunt verdienen om een complete arme familie uit het slop te halen. Na een lang en interessant gesprek nodigde de man mij uit om mee te gaan naar het gezin van zijn nichtje. Een wel geciviliseerd gezin in een mooi huis, waar men de schoenen uittrekt, met twee kleine verlegen kindertjes. Ze zeiden me dat ze me een keer op zouden komen pikken om te komen lunchen! Mijn smaak begint al behoorlijk te wennen aan het Indische voedsel nu alleen mijn darmen nog!
Het wordt tijd dat er weer een eind aan brei want ik roof jullie kostbare tijd!
Heel veel liefs en een dikke knuffel
nelle