Independance day

Hallo lieve mensen!
Alles goed in Nederland? Met mij gaat het gelukkig weer wat beter, de darmproblemen ben ik zo goed als te boven en mijn energiepijl stijgt weer, wat mij soms wat overmoedig maakt, zodat ik aan het einde van de dag niet meer weet hoe ik zitten of liggen moet. (wauw een echte lange Griekse zin!).Ik heb het in elk geval nog naar mijn zin. Deze week was en is eigenlijk nog steeds een grote feestweek. Dinsdag was het independance day. In de ochtend kwam de hele school bijeen op het schoolplein, af en toe even verzitten met z'n allen om in de schaduw te blijven. Er werd een speech competitie gehouden, waarvoor een aantal kinderen een lap engelse tekst uit hun hoofd geleerd hadden. Een van de toespraken ging over de punctualiteit in India, erg leuk, want het begon met wat je bijna een lofzang kunt noemen over de westerse punctualiteit, want oh oh oh wat zijn we stipt! Daarna was er een kostuumwedstrijd voor de allerkleinsten, en er was zowaar een dreumesje verkleed als Europeaan, met zonnebril en al.
Vanaf 10 uur waren de kinderen vrij en hadden we dus de hele dag om gezellige dingen toen. Ik heb een aantel kinderen de beginselen van het pianospelen geleerd, en de foxtrot doet het goed. Ze willen allemaal leren draaien, terwijl ze de basis nog amper kennen, maar we hebben wel veel pret. Woensdag waren de kinderen ook de hele dag vrij want dat was de verjaardag van Krishna, een god die graag eten steelt van mensen. Wederom een rustige, fijne dag. In de middag ben ik met wat kinderen naar de school gegaan, want daar moesten slingers gemaakt worden voor sportdag. We hebben de hele middag vlaggetjes aan touwen geplakt en toen het ons even te veel werd zijn we nog even het dak op gegaan. Daar stond een flinke wind, dus ik liet de sjaal van mijn suridar wapperen in de wind. Beneden ons kwamen de mensen uit hun hutjes en begonnen ook met sjaals te zwaaien en te dansen. We hebben zelfs namen uitgewisseld. Het blijft tragisch dat kinderen die naast een school wonen zelf geen onderwijs krijgen.
Ik kreeg van mijn moeder een vraag over het slaan van kinderen hier, dus meer tragiek in deze mail. Als je iemand hier verteld dat het slaan van kinderen in Nederland verboden is en als misdadig wordt beschouwd, kijkt diegene je aan alsof je een sprookje staat te vertellen. Het is hier net zo normaal, als het dragen van kleding. Ze snappen niet dat je een klas met kinderen ook stil kunt krijgen en iets kunt leren, zonder hen te slaan. Het idee van een kind uitleggen wat hij fout doet is hier nog niet helemaal doorgedrongen. Het dramatische gevolg is niet alleen dat de kinderen bang zijn voor iedereen zelfs voor hun ouders en van niemand warmte ontvangen (ja van mij nu, maar ik blijf hier ook niet voor de eeuwigheid) maar ook dat ze er zelf ook een gewoonte van maken. Als ik er niet ben worden de kinderen tijdens de vrije uren volledig aan hun lot overgelaten. Er is niemand die een oogje in het zeil houdt, dus kunnen de kinderen ook elkaar voor het minste of geringste een mep verkopen. Als iets hen niet aan staat, reageren ze niet eerst door er wat van te zeggen, voor hen lijkt fysiek communiceren op dat moment de enige weg. Ik probeer daar natuurlijk een stokje voor te steken, maar ga maar eens in je eentje op 90 kinderen letten die je taal maar half verstaan.
Daar komt dan nog bij dat de mensen die hier werken het niet voor het kiezen hebben gehad. Jaqueline heeft zelf gezegd dat ze hier is komen werken omdat dit veel beter verdiende dan haar vorige baan. Niet omdat ze het leuk vindt om met kinderen te werken en dat ligt er soms dik boven op. Er bestaat hier ook geen opleiding voor, en ik heb soms het idee dat zij net zo bang is voor de kinderen als de kinderen voor haar. Omdat ze met zoveel zijn, zouden ze zomaar over je kunnen gaan lopen. Gevolg: een hoop onnodig geschreeuw en slaan dus. Als ze boos is wordt er ineens in Tamil gesproken (het engels is hier eigenlijk verplicht) zodat ik niet begrijp waar het over gaat.
Overigens worden de kinderen hier volgens mijn mislukt tweetalig opgevoed. er wordt van hen verwacht dat ze zowel op school als in het tehuis engels praten, maar er is niemand die dat perfect met hen spreek. Er zijn er op de school slechts weinigen die het engels echt goed onder de knie hebben en daar komt bij dat hun uitspraak vreselijk belabberd is. buts zijn birds en floss zijn flowers. Zo gebeurd het dat men een raar mengelmoesje gaat spreken dat vaak grammaticaal ook niet klopt. Het woord put wordt zonder pardon overal voorgezet. put piano, put water, put sari, put hier, put daar, er bestaan meer werkwoorden mensen! Nog een vreemde belevenis. Op mijn kamer heb ik ballonnen die bedoeld zijn voor de muzieklessen. Maar er verdwenen er steeds een paar. Nu kan ik met zekerheid zeggen, dat dat het werk van de keukenmeiden is. Die kwamen dagelijks op mijn kamer om water te halen uit de tank, met een op mijn zenuwen werkende nieuwsgierigheid. Nu zullen die ballonnen mij aan mijn achterwerk roesten, want ik heb geld zat om nieuwe te kopen, maar ik ben er niet van gediend dat mensen in mijn troep rotzooien. Ze mogen dan arm zijn, maar ze hebben gewoon een mond om mij te vragen of ze een ballon mogen hebben. Alles goed en wel ik heb nu een sleutel van mijn kamer en de boel wordt goed bewaakt. Ik weet wie ik wel en niet kan vertrouwen.
Vandaag heb ik een officiële uitnodiging voor de sportdag morgen gekregen. aan Ms. NELLE uit Netherland, wonende soder, blomstraat, ja het is lastig allemaal, ze kunnen hier maar niet onthouden of begrijpen dat Nederland in het engels meervoud is. Er schijnt morgen nog meer Europees bezoek te komen, uit Ierland, of uit Duitsland, of uit Nederland, dat weet niemand. Althans iedereen denkt het te weten, maar wie het bij het rechte eind heeft weten we morgen. Ik zie er in elk geval naar uit mijn wonderlijke ervaring te delen met een westerling! Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat moet ik maar bewaren voor de volgende keer want de kinderen komen zo uit school en ik wil hen natuurlijk hartelijk ontvangen in hun huis.
Ik mail zo snel mogelijk weer,
Een hele dikke kus en heel veel knuffels van een soms wat verwarde Neli in een land dat soms een andere planeet lijkt te zijn