Welcome back, these are our problems

Hallo lieve mensen,
Het is erg leuk om allemaal mails over sneeuw en weeralarmen te ontvangen hier. Iedere dag hier is zo'n dag waarop in Nederland iedereen massaal naar het strand zou trekken, alle mannen met korte broeken en witte sokken in hun slippers naar buiten zouden treden en de hele straat als een malle zou gaan BBQ en. Heerlijk.
Ik begin even met het korte nieuws:
- vrijdagavond heb ik alle cadeautjes uit gedeeld, pennen potloden gummetjes, ballonnen en daarvoor moet ik iedereen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen en het personeel. Het verliep allemaal veel beter dan de vorige keer, want ik had van te voren alles per groep had ingedeeld. (ik had niet zoveel van alles dat ik ieder kind hetzelfde kon geven) Omdat ik de kinderen de vorige keer nog niet kende en niet wist hoeveel het er waren verliep het toen een beetje rommelig, dit was echt beter.
- zaterdag ben ik verhuisd naar mijn 'eigen' kamer, alwaar ik weer helemaal in mijn element ben. Ik heb een geweldig kunstwerk van mijn klamboe gemaakt. Dat ding is echt een verademing, er zijn momenteel nog veel meer muggen dan de vorige keer dat ik hier was en ze hebben het weer op mij gemunt!
- gisteren was het weer 2e zondag van de maand, de dag waarop de families wel of niet komen, maar het was ondanks een paar teleurgestelde kinderen een hele gezellige dag. Ik ben inmiddels al behoorlijk getrained in tsjitangal, het steentjes spelletje. Gisteren heb ik 550 punten gescoord! En dat terwijl ik op een cruciaal moment, met een steentje op de achterkant van mijn hand balancerend, waarmee ik 100 punten kon halen als ik m op zou gooien de grond en mijn borst zou raken en weer op zou vangen, verschrikkelijk de slappe lach kreeg. En als ik de slappe lach krijg, dan ben je wel even bezig, zeker als ik probeer te stoppen. Gelukkig is het toch nog goed gekomen met me.
- vanmiddag krijg ik mijn eerstenaaiklasje... wordt vervolgd.

Goed nu echt serieuze zaken.
Donderdagavond zat ik op mijn bed nog wat te lezen( de krant uiteraard, alsof ik ooit iets anders lees) en toen kwam ineens Salomie mijn kamer binnen geslopen, een meisje uit de 10th standard, met een heel verlegen gezicht. Ik dacht eerst, oh die komt gewoon even babbelen, maar ik merkte aan haar dat ze me echt iets te vertellen had, of eigenlijk iets te vragen, wat ze me liever niet had hoeven vragen. Eind april eindigt hier het schooljaar. De meisjes uit de 10th standard moeten hier dan weg en verder zelf uitzoeken wat ze gaan doen. Het komt er op neer dat ze dan om hun middelbare school af te maken, elders nog de 11th en 12th std af zouden moeten maken. De meeste meisjes hebben daar de mogelijkheid toe omdat er door de hele familie gespaard wordt zodat dat ene kind kan studeren. En je raadt het al het is de familie van Salomie niet gelukt. Haar ouders zijn in het bezit van 1 koe en 3 kippen. Het lijkt mij dat dat sowieso niet echt een vetpot is, maar daar komt dan nog bij dat ze het land waarop ze leven huren en dat het de laatste jaren veel te weinig regent, zodat er geen gras groeit en de koe geen eten heeft als ze het niet kopen. Het gezin leeft nu van het geld dat Salomies' zus verdient in een fabriek waar katoen wordt verwerkt tot garen.
Los van het feit dat die mensen dus geen nagel om aan hun gat te krabben hebben, is boer zijn zonder land zo'n beetje het laagste na bedelen wat je in India kunt bereiken. In Salomies woorden: 'If I don't study, I will have to bend my head and walk on for the rest of my life'.
Beter zou ik het geloof ik niet kunnen verwoorden. Het verhaal sloeg bij me in als een bom, kom je net van je gymnasium, waar het voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat daar een studie op volgt, dat het niet eens ter discussie wordt gesteld, de vraag is daar gewoon: wat ga je studeren en wanneer, maar niet of je wel gaat studeren. Ik heb nu ook echt zin om te gaan studeren, door de vorige ervaring hier in India ben ik echt een gemotiveerd mens geworden. Laat ik het zo zeggen: ik wil iets en heb daar veel voor over. Salomie heeft nog veel meer redenen om gemotiveerd te zijn om te gaan studeren en ik realiseerde me wat een verschrikking het zou zijn om niet te kunnen studeren. Ik was me ineens totaal bewust van de urgentie van haar probleem. Iedereen weet dat in ontwikkelingslanden mensen vaak niet verder komen dan de basisschool, als ze daar uberhaupt al terecht komen, maar nu werd me de omvang van het probleem duidelijk. Los daarvan dat het voor Salomie zelf heel erg eh -ik kan weer geen net woord vinden- is, is het ook zonde voor het hele land. Dit is weer zo'n typisch geval van niet duurzame ontwikkelingshulp. Geef dat kind nog een paar jaar wat financiele steun (des noods in de vorm van een lening, een soort IB groep lening met lage of geen rente, een soort microfinaniering, als ze gestudeerd hebben is de kans ten slotte groot dat ze ook een redelijke baan krijgen later) en het rendement is zowel voor het kind, als voor haar familie, als voor India een stuk hoger. Het is toch niet voor niets dat ik volgend jaar iedere maand studiefinanciering krijg. Dat is echt niet omdat ze mij zo aardig vinden (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik niet aardig ben). Ze gaan er vanuit dat ze dat later als ik een baan heb terugkrijgen (weten zij veel dat ik de ontwikkelingshulp in wil, wat echt geen donder op levert, hehe!). Het is gewoon dood en doodzonde.
Terug naar het probleem in kwestie: Salomie vroeg mij, of ik daarin iets voor haar kon betekenen, het komt erop neer dat ik haar enige hoop ben op het moment... Tijd voor actie met mijn luie rijke reet?!
Ik ga wel weer meteen hard van stapel met de typische india verhalen, he? Is weer eens wat anders, maar ik zal jullie geest de volgende keer een beetje proberen te sparen en met wat luchtiger onderwerpen komen.
Veel succes allemaal met jullie weer en openbaar vervoer problemen, werkze, studeerze (en wees daar vooral blij mee!)
heel veel liefs en een hele dikke knuffel,
nelle