neli is weer weg!

Hallo allemaal!
eindelijk terug in India! Hier terugkomen was een beetje hetzelfde als terugkomen in Nederland in oktober. Het voelde echt alsof ik thuis kwam en alsof ik nooit was weg geweest. Ik kon echt heel snel omschakelen. Toen ik in de auto zat van het vliegveld bij Madurai naar het kindertehuis dacht: Oh ja zo was het, we rijden links, toeteren als gekken en doen verder helemaal waar we zelf zin in hebben, we lopen niet, maar schrijden en we maken ons vooral niet druk over dingen die morgen ook nog kunnen gebeuren, of overmorgen... en anders volgende week misschien.
In het kindertehuis heb ik ontbeten en vervolgens ben ik als een blok in slaap gevallen, ik was echt ver heen. Dinsdag heb ik bijna de hele dag geslapen en telkens als ik even wakker werd had ik geen idee meer op welk moment van de dag ik leefde. Om vier uur kwamen zoals gewoonlijk de kinderen uit school en die wilde ik natuurlijk erg graag begroeten. Het blijkt dat de kinderen zich hier meer opwinden als ik kom, dan kinderen zich in Nederland zich opwinden wanneer Sinterklaas komt. Nou ben ik natuurlijk ook een stuk leuker dan Sinterklaas, want ik neem niet alleen cadeautjes mee, ik ben hier ook degene tegen wie je alles kunt zeggen en ik vorm hier in mijn eentje een commissie gelijke behandeling. Bovendien is het naar het schijnt een stuk minder eng om op mijn schoot te zitten. Veel enthousiasme dus van de kinderen, wat zeker wederzijds was.
De sfeer in het kindertehuis is momenteel veel beter dan toen ik de boel hier achterliet. Pappati, de kok is terug en er werkt een nieuw meisje in de keuken. Ze lijkt me erg jong, ik schat haar zestien. Ze lacht de hele dag door heel erg lief en vind mij reuze interessant. Haar moeder werkt op de school, dus die heeft ze in elk geval in de buurt. Ze gaat met de kinderen om als vriendinnen en de kinderen vinden dat ook prima. Ze is ook buiten met de kinderen tussen vier en zes en hoort er helemaal bij. Op zich niet zo vreemd want er zitten natuurlijk veel leeftijdsgenootjes van haar, maar de meisjes die hiervoor in de keuken werkten waren volgens mij een beetje te gefrustreerd om op deze manier met de kinderen om te gaan. Die sloegen de kinderen juist heel vaak en waren heel onaardig tegen hen. Een vooruitgang dus voor de kinderen. Ik heb natuulijk al weer een beetje geobserveerd en ik geloof dat de kinderen elkaar daadwerkelijk minder slaan. Dat is natuurlijk maar een eerste indruk en een moment opname, maar toch!
Ik ben nog niet helemaal gesettled want er waren twee mensen uit Londen op bezoek tot gisterenavond en die sliepen in het gastenverblijf. Als alles goed verloopt kan ik daar vandaag naar toe verhuizen en dan hoop ik vooral dat ik mijn klamboe kan installeren, want het is hier echt weer feest wat betreft het ongedierte. Een van die twee Londenaren was een Indische man (ja dat klinkt wat tegenstrijdig maar je begrijpt wat ik bedoel), die iedere keer tijdens het eten met allemaal hele vreemde medicijnman achtige adviezen kwam voor mijn maag. Ik bleef gewoon maar vriendelijk knikken iedere keer als hij weer een soort blaadje opnoemde waar ik op zou moeten kauwen en als hij 'very good, very good' zei. Echt een apart figuur, hij zag eruit als een hippie uit de jaren '60 met lang haar en een enorme zonnebril.
Heerlijk temperatuurtje hier trouwens, ik hoorde dat het vroor bij jullie, jammer dat jullie de glimlach van oor tot oor op mijn gezicht niet konden aanschouwen op het moment dat ik dat bericht ontving. Het is hier net boven de dertig graden, precies goed. Het enige nadeel is dat de douche erg koud is, bij veertig graden viel dat meestal wel mee, maar gisteren was ik echt binnen 1 minuut uitgedoucht.
Gisteren avond heb ik foto's uitgedeeld aan de kinderen. Ik had voor ieder kind een enveloppe met haar naam erop en twee foto's erin. (even voor mijn moeder: Parveen, dat meisje met dat saaie jurkje waarover ik advies vroeg, was stralend blij met haar foto's en ging ze gelijk aan iedereen laten zien, je had haar moeten zien lachen, prachtig!)
Verder heb ik nog niet zoveel beleefd, want ik heb vooral veel geslapen de laatste dagen. Uiteraard op de verkeerde momenten. Vannacht lag ik van half twee tot 6 uur wakker, nee lange reizen maken is eigenlijk helemaal niet mijn ding. Overigens is het mij gelukt om spa mee te nemen het vliegtuig in. Helemaal niet zo moeilijk, gewoon nee zeggen als ze er naar vragen, niet uitpakken tijdens de vlucht (het was toch bedoeld voor de 6 en een half uur op het vliegveld van Chennai... ja dat was echt eh nee daar heb ik geen nette woorden voor) en in Parijs werden de passagiers voor Chennai uit de rij gehaald bij de security check (daar werd echt iedere tas gecontroleerd) omdat we anders onze aansluiting zouden missen. Ik had wel mooi krentenbollen met spa op Chennai. De bagaggebelts daar zijn overigens een feest. Het duurt intens lang voordat alle koffers op die band liggen, en die band is veel te klein. Iedereen compleet in rep en roer en die Indiers haalden in het begin al die koffers van de band en zetten ze op een hoop, balen voor degene wiens koffer in het midden van die hoop ligt. Ik was volgens mij de enige die er plezier in had, maar na een uur ging het mij ook wel vervelen, gelukkig is alles aangekomen.
Nog een ding (ook een verzoekje van mijn moeder): de CD speler staat nog beneden in de hal waar de kleintjes studeren, het keyboard moet er ook nog zijn, want die heeft volgens de kinderen al die tijd op mijn kamer gestaan, is waarschijnlijk weggehaald toen die Londenaren kwamen.
Ik hoop de komende dagen te beginnen met het verwezenlijken van mijn reisdoel. Jullie horen volgende week zeker weer van mij,
liefs, Nelle
ps voor zo ver interessant: ik loop momenteel 4 en een half uur voor op jullie ipv 3 en een half (wintertijd, je weet wel