Hallo lieve mensen,
Hoe gaat het met jullie in Nederland? Ik ben altijd in voor nieuwtjes van jullie kant van de Aarde!
Zaterdagavond zijn Patricia en ik uit Madurai vertrokken met de trein. We hebben de kinderen eerst nog cadeautjes gegeven. Ik had jojo's voor ze gekocht, voor allemaal weer een foto af laten drukken en wat snoepjes gekocht.
De nachttrein was vooral lichamelijk een heftige ervaring. Je wordt zo door elkaar geschut dat slapen er niet bij is en je bent te moe voor om iets anders te verrichten. In Chennai konden we een dagje uitslapen bij ons gastgezin waar we vanaf vrijdag een hele week blijven. Zondagavond gingen we met de trein weer door naar Vijayawada. Vijayada ligt in Andhra Pradesh, de deelstaat boven Tamil Nadu. Het is een veel groener gebied dan Tamil Nadu. Hier stroomt daadwerkelijk water door de rivieren. Ondanks de rijke natuur is het toch een van de armste deelstaten van India. India is India, maar iedere deelstaat heeft weer zijn eigen schoonheden en bizarheden.
We verblijven nu in 'tulip garden'. Een heuse oase van Nederlandse rust voor kinderen die besmet zijn met HIV. Dit is een project van de Stichting Derde Wereld Hulp (sdwh), een Nederlandse organisatie. We zijn hier vooral om te leren hoe het anders kan en om inspiratie op te doen. De kindertjes hier zijn natuurlijk kwetsbaar, maar er wordt heel erg goed voor hen gezorgd. De sfeer is volkomen anders dan in Madurai, de kinderen hebben hele andere manieren en zijn minder overwelmend. Ze hebben geen last van het aandachtstekort wat in Madurai zo zichtbaar is. Ze hoeven hier niet zo hard te vechten voor hun plekje, dat krijgen ze gewoon. De kinderen eten aan tafel en met bestek vanwege de hygiene, in de ochtend en avond krijgen ze medicijnen van de verpleegster die hier vast in dienst is. Zij gaat regelmatig met de kinderen naar het ziekenhuis voor bloedtests en dan worden de medicijnen weer bijgesteld. Alles ziet er erg mooi uit hier en er is veel speelgoed aanwezig.
Het zijn kinderen met heftige verhalen. Zo is er hier in kindje waarvan de moeder in de prostitutie zat en die vermoord is, een vader heeft ze ook niet meer. Gisteren moesten de mensen hier met twee meisjes naar het ziekenhuis om afscheid te nemen van hun jonge moeder -eind 20- die op sterven lag door aids. Toch was bij de kinderen weinig emotie te zien, er gebeuren hier vreemde dingen.
De mensen van sdwh zorgen dat ieder kind een eigen sponsor heeft in Nederland, die krijgen foto's van de kinderen en kunnen cadeautjes opsturen. Het leek me aanvankelijk een leuk concept, goede manier om donateurs te werven, maar nu ik hier wat langer ben begint het me steeds meer tegen te staan. Het draait bijna meer om de donateur dan om het kind. Alles wordt heel geforceerd op de foto gezet, het is niet zo puur als het lijkt en voor het kind hier blijven die sponsors toch geldschieters. Ik weet niet of ik mijn gevoel goed over kan brengen, maar het heeft iets onnatuurlijks.
Alles is hier ook erg Nederlands, de kinderen zeggen zelfs 'eet smakelijk' en 'slaap lekker'. Er zijn wel wat Indiase accenten en het vaste personeel is Indiaas, maar de kinderen hebben veel meer Hollandse gewoonten en gedachten. Hier zijn ze heel blij, maar uiteindelijk wonen deze kinderen toch in India en niet in Nederland, dus ook hier plaats ik mijn vraagtekens bij. We hebben hier een hele leerzame tijd, zeker ook inspirerend, alles heeft twee kanten en wat de beste keuze is, dat weet niemand.
Gisteren hebben we een tehuis voor gehandicapten en dove kinderen bezocht, dat was weer heel anders. Minder Nederland, meer India, maar net zo liefdevol. De mensen hier vertellen dat ze ook veel moeite gehad hebben met het aantrekken van goed personeel, het duurt lang voordat er in een tehuis een goed team is, dat betrouwbaar is en betrokken bij de kinderen. Een herkenbaar probleem, het geeft goede hoop dat zich er hier uit hebben weten te redden. We bezochten ook een terrein waarop een heleboel tehuizen bij elkaar staan. Een ervan is van sdwh, ook daar was een tehuis voor gehandicapten en een voor babies, van daar uit worden ook kinderen geadopteerd maar alleen door Indiase gezinnen. De kinderen van Tulip Garden gaan ook op dat terrein naar school. Ook vandaag hebben we weer een aantal projecten bezocht, overal zie je positieve en negatieve dingen, ik probeer van beide iets te leren, maar dat is misschien ook goed om gewoon in Nederland te doen, haha! Inmiddels hebben wij allerlei plannetjes om in Madurai met de kinderen te gaan doen. Daar horen jullie van tegen die tijd.
Ik hoop dat het goed met jullie gaat, laat wat horen!
Heel veel liefs en groetjes, dikke knuffel,
Nelle
No comments:
Post a Comment