Pages

Sunday, August 24, 2008

Parveen: op naar de kunstacademie!

Hallo Lieve allemaal,

Hoe is het daar in Nederland? Wij maken er echt nog wat van de laatste weken.

Ik was net op tijd met het publiceren van mijn weblog op deze site, ik had net op de knop gedrukt en toen viel de stroom uit. 's Avonds gingen we weer terug om te internetten, omdat we allebei nog niet helemaal klaar waren (wilde nog wat mensen persoonlijk mailen). De goden waren ons duidelijk niet goedgezind; noodweer brak uit, een plensbui gecombineerd met onweer (koud? oh nee absoluut niet). We waren amper achter een computer gekropen of de stroom viel alweer uit. We besloten te wachten tot de bui weer over was en zo zaten we ongeveer een uur gezellig te kletsen en te geiten in een leeg en donker internetcafe. De eigenaar wilde ons eruit hebben, dus zijn we koffie gaan halen aan de overkant. Toen duidelijk werd dat wachten geen zin had probeerden we met een riksha terug te gaan. Die vroeg veel te veel geld dus hebben we ons alsnog zeiknat laten regenen. De Indiase grond neemt niet zo gemakkelijk water op en van putten hebben ze hier al helemaal nog nooit gehoord dus moesten we een heel stuk met onze enkels in het water lopen. In het pikkedonker (alle verlichting was natuurlijk uit) is dat een heel vies en zompig gevoel. Ja lach maar...

Ons kalenderproject is een groot succes. Je kunt zoveel zien aan de kinderen als ze bezig zijn. Sommigen zijn heel onzeker, wachten lang voordat ze beginnen en pakken er dan maar een boek bij m iets na te tekenen. Anderen beginnen meteen te tekenen, het kan ze niet schelen wat de andere kinderen maken ze doen helemaal hun eigen ding. Parveen, het kwetsbare meisje over wie ik al vaker geschreven heb in de weblogs van 2006 en 2007 (zie oa. (ja ik heb wat met dat kind) Struisvogelei 2006 en natuurlijk op de fotopagina) leeft helemaal op tijdens het tekenen. Ik geloof niet dat ik haar al eerder zo in haar nopjes heb gezien met iets. De meeste kinderen maken gewoon 1 tekening voor de kalender. Voor Parveen scheuren we nu per dag minstens 5 blaadjes uit een schetsboek, het is niet aan te slepen en geloof het of niet het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Ze tekent heel geconcentreerd, gaat het liefst niet buiten het kringetje andere kinderen zitten, zeer gedetailleerd en maakt composities over het gehele vel, wat we bij haar leeftijdsgenootjes eigenlijk nergens terug zien (6 jaar). Ze besteedt ook bijzonder veel tijd aan 1 tekening.
Het blijkt nogal een opsteker te zijn dat ze eens iets helemaal zelf mag doen en dat niemand haar zegt hoe of wat het MOET. Bij ons MOET niets. We zijn er bovendien achter dat ze enorm wordt onderschat door haar omgeving. Kinderen zeggen bij alles dat ze dat niet kan. Zo zat ze op een middag een boekje te lezen naast mij en ik kon duidelijk verstaan dat ze dat langzaam, maar prima kon lezen (zoals ik al zei beginnen ze daar vroeg mee hier, maar Parveen blijkt ook twee jaar jonger te zijn dan het grootste deel van haar klasgenootjes uit 2nd standard). Kwamen er een paar andere kinderen omheen staan die mij wijs wilden maakten dat ze deed alsof en iedereen die zich ermee kwam bemoeien was er van overtuigd dat ze echt niet kon lezen. Patricia en ik zijn die avond bij de kleintjes gaan zitten en hebben hen om beurten voor laten lezen. Weer bleek dat zelfs haar klasgenootjes ervan overtuigd waren dat zij dat niet kon. Is dit bizar of is dit bizar? Een kind dat hier wat bescheidener is en zich niet 24 uur 7 laat gelden worden gewoon voor dom gehouden! We hebben besloten van dit speciale geval melding te maken op school, want straks blijft ze eeuwig denken dat ze dom is. Patricia en ik hadden al zitten geiten dat we een stichting 'Parveen' op zouden richten en ik roep al dat we met de Stichting Onderwijs voor India gaan sparen voor de kunstacademie!
Goed dat dus over het grootste zorgenkindje van het kindertehuis, dat heel veel potentie blijkt te hebben.

Op donderdag zijn we naar de Kho Kho wedstrijd gaan kijken. Het is een soort tikspelletje wat erg uitputtend is, vooral in de hitte. Ons team won haar eerste wedstrijd en plaatste zich daarmee voor de finale. Ze deden het erg goed, de meiden uit het kindertehuis hebben een enorme spirit, volgens mij doen ze heel veel op geestkracht. Helaas voorde kids was het team waartegen ze in de finale stonden fysiek veel sterker. Allemaal lange stevige meiden. 'We' werden ingemaakt met boter en suiker. Er was dus weer een zak snoep nodig, deze keer als troost. Patricia en ik dneken dat de kinderen in dit kindertehuis de eerste vier jaar van hun leven (die ze nog bij hun ouders doorbrengen) een groeiachterstand oplopen door slechte voeding. Het zijn tenslotte allemaal arme kinderen, de meesten van het platte land. Als we kinderen van andere scholen zien van dezelfde leeftijd, zien ze er bijna altijd veel volwassener uit. Ze zijn langer, hebben meer borsten, dat kan toch geen toeval meer zijn.

Patricia is binnen haar familie en vriendenkring een kleine actie begonnen om de kinderen van zeep, tandpasta en shampoo te voorzien. Zoals ik in eerdere weblogs al schreef horen de kinderen dat van hun ouders te krijgen op '2nd sunday'. Dit gebeurt helaas vaak niet. Soms hebben de ouders te weinig geld , of kunnen ze maar voor een week of misschien twee iets meegeven en sommige ouders hebben zelfs het geld niet om langs te komen. Deze week sprak ik Simla (ja ook uit vorige weblogs). Al de eerste keer dat ik hier was in 2006 zag ze haar ouders met regelmaat drie maanden niet en kon ze dus niets kopen. Ze is nu 18 en nog steeds hebben haar ouders het geld niet om langs te komen.
Patricia wilde graag iets kleins doen met haar familie en ik wist dat dit een groot probleem is voor de kinderen, dus zodoende.

Vrijdag hebben we de projecten in Trichy bezocht. Ze hebben er inmiddels 1 schoolbus, maar dat is eigenlijk nog niet genoeg. Mr Selvaraj, die daar 'in charge' is vertelde dat er 33 kinderen zijn waarvan 1 of allebei de ouders blind zijn. Deze kinderen zijn extra kwetsbaar voor kinderarbeid. De overheid heeft huizen voor de blinde mensen gebouwd en de kinderen gaan dus gratis naar school bij de Sevai Society. Sociale woningbouw in opkomst!
De leraressen die de leiding hebben over het primary en het secondary gedeelte van de school hadden een heel lijstje gemaakt waar de Stichting allemaal mee zou kunnen helpen; boeken, nog een schoolbus, er moet een kindertehuis komen (de ouders hebben enorme moeite deze kinderen goede voeding en zorg te geven), lunch op school (werd de vorige keer ook al genoemd ivm gezondheid van de kinderen), schoolbankjes, computers uitbreiding van de hoeveelheid personeel en de speelplaats.
Dus als het sparen voor de studies van de kinderen hier loopt, hebben we daar nog genoeg te doen!

Gisteren heb ik met Patricia een twisterspel van een laken gemaakt, dus daar gaan we vandaag wat leuks mee doen. We hebben nog een laken over, waar we een wandkleed van willen maken met de kids. We gaan als het goed is deze week ook nog naar de projecten in Theni en naar de op onze kosten studerende kids in Dindigul. We hebben het hier dus reuze naar ons zin. Ik hoop jullie daar ook, laat wat horen,

hele lieve groeten,

Nelle

No comments: