Perronpoeperij

Hallo lieve mensen,

Hoe gaat het in Holland? Winnen we nog wat in Peking? We krijgen er hier weinig van mee.
Donderdagavond verlieten we Tulip Garden met een taxi. Drie kwartier rijden en we waren bijna een uur te vroeg op het station van Vijayawada. Op de borden stond nergens onze trein aangegeven. Terwijl ik op de bagage paste ging Patricia op onderzoek uit. Ze kwam terug met het bericht dat onze trein 8 uur vertraagd was. Nadat ik honderd ik keer 'nee echt? dat kan toch niet!' had geroepen besloten we het ons gemakkelijk te maken en naar een hotelletje te gaan. Een bijzondere opdracht in een stad die je totaal niet kent en waarvan je geen gidsje bij je hebt. We verkenden de buurt van het station een beetje en namen uiteindelijk een riksha. Het werd het tweede hotel dat we tegenkwamen, er waren alleen nog maar kamers met airco dus het was voor indiase begrippen wat prijzig, evenals de riksha, maar we hadden er zeker geen spijt van. We kregen een mooie kamer, die op z'n indisch onderhouden en 'schoon' gehouden was. We wisten 5 uurtjes slaap te pakken om drie uur ging de wekker weer. Uitchecken, riksha, pinnen, station en weer stond onze trein nergens aangegeven. Er was nog een uur vertraging bijgekomen. Met onze brakke hoofden liepen we het station door naar het stinkende perron waar onze trein over anderhalf uur verwacht werd. Waar we ook heen liepen overal stonk het verschrikkelijk. Met wat chips, koekjes en jus d'orange maakten we het ons uiteindelijk gemakkelijk. Zitten en wachten, we waren er toch al los op dus het kon er nog wel bij. Na een uur ons te hebben zitten verbazen over verschillende aspecten van de Indiase railwaycultuur - de klok op het ene perron gaf een andere tijd aan dan de klok op het andere perron, nergens een prullenbak te bekennen terwijl honderden mensen iedere dag uren achter elkaar zitten te wachten op 1 plek, de enorme overbezetting die bleek uit alle traag lopende, zittende, liggende, rokende werknemers - zagen we een moeder vlak bij de rails klungelen met haar kind. Die moet zeker een plasje doen denk je bij jezelf. De moeder wilde duidelijk dat haar kind dat op het spoor deed, zodat het perron 'schoon' zou blijven, maar het meisje durfde niet achterstevoren te gaan zitten. Uiteindelijk tilt het kind haar jurkje op, en draait voor onze neuzen op slechts een paar meter afstand een grote zachte drol -sorry voor deze details, maar je begrijpt: ik moet zo'n belevenis toch ook even kwijt. 'Ze zit gewoon te poepen!' Ik viel weer een aantal keer in de herhaling en na een kwartier lang in de slappe lach te hebben gelegen, waren Patricia en ik allebei helemaal wakker. De moeder veegde de drol met de blote hand van het perron op de rails, opgeruimd staat netjes, de trein vertrok nog een half uur later dan verwacht, maar uiteindelijk zijn we veilig in Chennai bij ons gastgezin aangekomen.
Patricia had in de trein en de eerste dag in Chennai nog een beetje een kater van Tulip Garden, best heftig die HIV kindjes. Ik zat zelf ook nog veel met de kinderen in mijn hoofd, maar ik had het al een beetje toen we nog op de plek zelf waren. Een soort sluimerend besef wat er met die kinderen aan de hand is en wat er met hen gebeurd is. Hoe voelt het als je je ouders verliest aan een ziekte waar je zelf ook mee rondloopt? Het fijne is dat deze kinderen in een omgeving zijn die hen het gevoel geeft dat er nog heel veel van het leven te maken valt en dat blijkt dan ook zo te zijn. Het zijn lieve kinderen voor elkaar, die spelen zoals kinderen in Nederland ook spelen. Er was een meisje, Kumari, 4 jaar, dat met een paar bakjes op een dienblad rondliep. Ze had lego in de bakjes gedaan, als eten en drinken en dat kwam ze ons met een big smile serveren. Ik riep meteen naar Patricia 'Haha dat deed ik ook toen ik klein was!'.
In de afgelopen twee jaar is Chennai steeds meer verwesterd. Je ziet hier gebouwen zoals op de zuidas van Amsterdam, steeds meer spijkerbroeken, pizza's, airco's en verlichte geesten! In Chennai komen Nederland en India samen en deze stad zit altijd weer vol verrassingen, zowel voor de geest als voor de spijsvertering.
We logeren bij hele leuke mensen, de familie van Gracy. Gracy woont met haar moeder, haar tante, een zus, twee broers en een nichtje. Ze hebben een mooi en goed onderhouden huis en zoals overal in India is het gastenverblijf weer het mooiste pekje. Ze hebben zowaar een wasmachine, oh wat is dat toch fijn. Ze zijn allemaal superlief, humorvol en de 'kinderen' (Patricia en ik zijn hier de jongsten) goed opgeleid. Gisterenavond hebben we getrakteerd op het eten. Er was een babylonische spraakverwarring ontstaan. De familie dacht dat wij heel graag uit eten wilden, maar wij wilden alleen maar heel graag trakteren, om iets terug te doen voor alle goede zorgen. Vanwege het verkeer zijn we niet uit eten gegaan, maar is Vinnoth de broer van Gracy het gaan halen op zijn scooter. Uiteindelijk zaten we heel gezellig met de hele familie op de grond in een kringetje te eten.
Eergisteren zijn we met de auto naar het platteland gereden. Het bleek wat langer rijden dan gedacht; 4,5 uur heen, 5 uur terug! Gracy heeft daar samen met haar zus Rosie een stuk land gekocht met geld dat ze via een soort stichting genereren. Het was een idee van Ignacimuthu, de oprichter van mijn favoriete kindertehuis in Madurai. Gracy heeft een soort dochterorganisatie van de Sevai Society (Ignacimuthu's Stichting)opgericht. Ik hoop dat jullie het nog een beetje kunnen volgen. Het is een gebied op het platteland waar weinig kinderen naar school gaan en waar door veel droogte de werkloosheidsgraad hoog is. Op het landje staat nu een huisje en er wordt het een ander verbouwd (pinda's, rijst, suiker). Het biedt nu dus wat werkgelegenheid en in de toekomst is het de bedoeling dat er een gratis school komt te staan voor de kinderen uit de omgeving en misschien een kindertehuis als dat nodig is en mogelijk. Daar wordt nu dus nog voor gespaard.
Een ander leuk aspect van ons gastgezin is dat ze mijn negatieve beeld van de Indiase mannen wat weten te relatieveren. Gracy's broers zijn open, vriendelijk en respectvol op een manier die ik hier helemaal niet gewend ben. Ook alle ooms die langskomen of bezocht worden als we onderweg zijn, zijn hartelijk. Zo zie je maar weer, ook in India bestaan er vriendelijke mannen.
Ik heb heel veel geshopt voor de verkoop in Nederland. Het idee is spulletjes importeren uit India, en die verkopen in Nederland voor de stichting. Ik heb ook wat aanvullingen voor de bibliotheek in Madurai gekocht. Kinderboekjes kosten hiet niet meer dan een euro, hooguit twee of drie.
Zometeen gaan we naar Assisi Illam, het kindertehuis met de babytjes van de alombekende supernon. Daar blijven we een nachtje en dan eten we morgenavond weer bij Gracy. Vrijdag hebben we hier nog wat te vieren voordat we weer met de nachttrein naar Madurai vertrekken. Het is dan Independence day en Gracy's moeder is ook nog jarig. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Tot mails,

lieve groeten en een kus,
Nelle