Tempel van serene rust

Hallo allemaal!

Hoe is het in Holland? Bedankt voor jullie leuke reacties. Hier gaat alles heerlijk zijn gangetje. We hebben allemaal leuke ideetjes om met de kinderen te gaan doen. We willen voor de laatste twee weken dat we hier zijn een programmatje opstellen. Morgen gaan we in de stad nog wat inkopen doen voor de uitvoering daarvan en komende zaterdagavond gaan we alweer op reis. In Vijayawada in Andhra Pradesh (deelstaat boven Tamil Nadu) gaan we de projecten van de Stichting Derde Wereld Hulp (www.sdwh.nl) bezoeken. Daarna zakken we af naar Chennai, waar we bij de familie van Gracy verblijven. Vorig jaar heb ik met Gracy een aantal projecten bezocht van de Fransiscaanse zusters. Patricia en ik hebben er allebei erg veel zin in.
Een paar dagen geleden ben ik met Patricia naar de Sri Meenakshi Amman tempel gegaan. Zij vond het eigenlijk een grote tegenvaller. De normaal gesproken indrukwekkende torens stonden in de steigers - stel je dat anders voor dan Nederlandse steigers, alles is van hout en met touw aan elkaargeknoopt - en er was niet de serene rust die ze zich had voorgesteld. De tempel wordt inderdaad meer een economische melkkoe. Twee jaar geleden gingen de slippers gewoon uit voor de deur, nu moet je ze afgeven tegen betaling. Het is ook wel begrijpelijk, die mensen moeten ook hun geld verdienen.
Ik heb sinds gisteren een lichte keelontsteking, dat blijkt een bijwerking te zijn van mijn maagpilletjes. Ik kan er eigenlijk niet zo mee zitten, want mijn maag voelt wel als een tempel van serene rust.Ik voel me nog steeds ontzettend blij en op mijn gemak hier. Het is heel anders om met iemand samen te zijn hier, je kunt ineens alles kwijt, de slappe lach hebben met iemand die je rare westerse humor begrijpt, hebt veel meer reflectie, nieuwe inzichten erbij over de gevoelswereld van de kinderen, een leuk beetje Nederland in India.
Ik ken inmiddels de namen van de 7 nieuwe kinderen die er zijn, er zitten echt een paar hele kleintjes tussen. Ook kinderen die al wat ouder zijn, bijvoorbeeld een meisje van een jaar of 10. Ze zijn hier nog maar twee maanden, maar al helemaal opgenomen in de groep, er zijn altijd wel een paar kinderen die zich een beetje over de nieuwelingen willen ontfermen. En als ik het goed heb zitten er een paar echte intellectuelen tussen, komen nog niet tot je knie, maar begrijpen je engels uitstekend en hebben er ook nog wat op terug, prachtig!
Gisteren zei Simla toen ik haar vroeg hoe het met haar ging gewoon heel eerlijk dat ze erg moe was en zich niet zo goed voelde. Dat klinkt misschien normaal, maar voor deze kinderen is het helemaal niet zo gewoon om zich over hun toestand te uiten. Ze was niet de enige gisteren, als er een eenmaal de stap gemaakt heeft, komen de anderen ook wel mee.
Ik heb gisteren de naaimachine een beetje opgelapt. Er was iets mis met de onderspanning, dus ik heb even lekker zitten schroeven en draaien. Het is al een stuk beter, maar nog niet perfect, als er mensen zijn die verstand hebben van naaimachines sta ik helemaal open voor tips.
Rond drie uur werden we gevraagd om de finale van het volleybaltoernooi te komen bekijken. Twee teams van formaat mag je wel zeggen, alles te danken aan de enorme Indiase toewijding, het perfectionisme en de competitiviteit. Helaas was Xavier School de dag ervoor al uitgeschakeld...
Een aantal maanden geleden heeft een Nederlandse mevouw ook een aantal maanden in het kindertehuis doorgebracht. Zij heeft hier ook een klein bibliotheekje aangelegd. We lezen de kinderen nu af en toe voor s avonds, ook de grote kinderen. Er zijn kinderen die de boeken achter elkaar verslinden. We gaan proberen er nog wat bij te zoeken om het assortiment een beetje aan te vullen.
Het is mooi om te zien hoe iedereen die hier komt, een steentje bijdraagt met nieuwe ideeen, om het leven van de kinderen wat leuker of makkelijker aan te kleden.
Al met al weer veel goede ervaringen hier, ik hoop van jullie te horen,
tot mails, heel veel liefs,

Neli