Hallo lieve mensen,
Alles goed, ik heb vernomen dat het weer weer een beetje is bijgetrokken bij jullie, dat stemt me rustig dan kan ik zonder angst naar huis komen over twee weken. 10 struiskippen in Madurai halen het toch niet bij 1 Grover in de soderblomstraat. Ik begin langzaam maar zeker wel zin te krijgen om naar huis te gaan. Nog even alles afmaken hier met plezier en toewijding natuurlijk, en dan met een voldaan gevoel in het vliegtuig stappen. Ik vind het wel weer mooi geweest.
Eerst even terug naar waar ik gebleven was. We - dat wil zeggen Prakkash, John Brito (de oom van Prakkash en ik - hadden wat discussies over de manier waarop we de kinderen het beste konden helpen. Het leek er op dat we met een groot probleem zaten. De kinderen in dit kindertehuis komen allemaal uit verschillende dorpen, die soms behoorlijk ver van Madurai af liggen. Help je die kinderen in hun eigen dorp dan is het moeilijk te controleren of ze echt naar school gaan en vorderingen maken, dan zouden de mensen hier iedere keer af moeten reizen naar al die dorpen en dat kost tijd en geld. Daarnaast was er het idee om de kinderen vanuit dit kindertehuis naar een andere school te laten gaan, maar dan heb je ook geen goede controle, je weet dan wel dat ze naar school gaan maar dan zit je met het jongensprobleem, ook geen optie dus. Daarom hadden Prakkash en Brito het plan gevat om de kinderen in een ander kindertehuis verder te laten studeren, het leek er even op dat dat de enige optie was en dat kost echt een godsvermogen, dan zou het eerder gaan lijken op 600 eu per kind. De avond nadat we dit besproken hadden lag ik nog wat te beethoven (beethoof, beethoofd, beethoofdt, beethoven, beethoofde, beethoofden, gebeethoofd of beet gehoofd) om mijn geest een beetje vrij te maken van al deze zorgen -ik vond het maar een inefficiente oplossing, met al dat geld kun je veel meer kinderen helpen als ze gewoon thuis studeren- en toen vroeg Jaqueline of ik even naar beneden wilde komen, omdat Prakkash me wilde spreken; bleek dat de kinderen van 10th standard dit jaar uit 4 verschillende dorpen komen en dat de afstanden te overzien zijn. Hallelujah, gelukkig maar, ze gaan dus in hun eigen dorp verder studeren. Het geld gaat via de Sevai Society naar de scholen, zij controleren of het goed gebruikt wordt en sturen mij heel hip hun jaarrekening op met daarin zeer gedetailleerd hoe het geld besteed wordt.
Het enige kleine minpuntje is dat de kinderen verder studeren in Tamil in plaats van in het Engels, maar ik kan daar niet mee zitten, het zit wel goed met het Engels van deze kinderen naar 10 jaar Xavier School en bovendien, is Tamil Nadu net zo groot als Nederland, zelfs met goed onderwijs in Tamil kun je je hier prima redden. Prakkash vroeg nog of ik ze niet liever toch in een kindertehuis in het Engels verder wilde laten studeren, maar ik vind de kosten daarvan absoluut niet in verhouding tot het resultaat, je moet prioriteiten stellen. Schouderklopje voor mezelf na het doorhakken van deze knoop, voila dat is vast geregeld.
Gisteren ben ik in Trichy geweest, of eigenlijk vooral bij Trichy. Ik heb daar de Mary Matha School bezocht, een school waar gratis onderwijs wordt gegeven aan kinderen van ouders, die van de landbouw moeten leven. Deze kinderen komen van huis uit naar school. Het is nog een vrij jong project en een project dat nog wel wat steun gebruiken kan, want ze komen erg veel problemen tegen.
Ten eerste is er de concurrentie van de regeringsscholen, waar het onderwijs weliswaar veel slechter is, maar waar de regering er voor zorgt dat er geld is voor een lunch voor de kinderen en die in het bezit zijn van een schoolbus. De ouders maken een afweging tussen gratis lunch en vervoer of gratis degelijk onderwijs en kiezen dan vaak voor de gratis lunch.
Dat ze geen schoolbus hebben is erg onhandig; sommige kinderen komen iedere dag vier kilometer lopen en het organiseren van een ouderavond wordt er ook niet makkelijker op.
De school heeft nu 140 leerlingen en geeft les tot en met 7th standard. Als je in India een school wilt oprichten moet je de regering een bepaalde hoeveelheid geld betalen en een bepaalde hoeveelheid geld als garantie op de bank hebben. Telkens als je je school wilt 'upgraden', voor hogere groepen les wilt gaan geven, moet je opnieuw betalen en je bedrag op de bank verhogen. Daarnaast moet je een minimum aantal leerlingen hebben. Het is niet eenvoudig allemaal, hier in Madurai willen ze de school ook upgraden tot en met 12th standard, de verwachting is dat dat over twee jaar mogelijk is.
Er was voor de kinderen van de school in Trichy een medical camp georganiseerd en de artsen waren daar tot de conclusie gekomen dat het goed zou zijn als de kinderen iedere dag een gezondheidsdrankje zouden krijgen, met vitaminen en mineralen. Je kunt je voorstellen dat kinderen in de rural area's niet zo'n gevarieerde voeding krijgen. Bovendien is het drinkwater van de school van een slechte kwaliteit. Er wordt momenteel gebouwd aan een uitbreiding voor de school en een verblijf voor professor Selvaraj, een oud collega van Ignacimuthu die dit project runt samen met een zuster. Daarom moeten verbeteringen op andere vlakken wachten op geld.
Om zelf nog wat te verdienen zijn er achter de school een aantal akkers waar suikerbieten verbouwd worden en ik weet twee dingen over suikerbieten:
1. De verkoopprijs is in principe gunstig al jaren.
2. Ze vreten water.
Dus ondanks de hoge verkoopprijs wordt er weinig aan verdiend in een droog gebied. Ze hebben een installatie om grondwater van ruim honderd meter diep op te pompen, maar als je dat te veel doet moet je iedere keer een stukje dieper, je pleegt gewoon roofbouw op je grond. Daarnaast hebben ze 10 maanden geleden ruim 300 cokosnotenbomen gepland, lijkt me beter, die houden het grondwater een beetje vast, maar daar kun je jaren op wachten, het duurt al 7 jaar voordat er uberhaupt cokesnoten aan de boom gaan groeien, tegen de tijd dat ze zo hoog zijn dat ze het grondwater vast gaan houden, is India al drie keer uitegedroogd, want wat zijn nou driehonderd bomen? In de bosatlas is zuid india tropisch regenwoud, maar als je erdoor heen rijd, lijkt het meer op een beginnende woestijn, er is hoofdzakelijk lage begroeiing.
Gelukkig zijn de suikerbieten tot nu toe nog wel winstgevend. Die cokosnotenbomen kosten nu alleen nog maar, wanthet stuk land waarop ze gepland zijn lag ook nog hoger dan de pompinstallatie, zodat ze een watertank aan hadden moeten schaffen om dat land te irrigeren.
Ik hoop dat jullie het nog volgen allemaal. Er zou nog veel meer te vertellen zijn over Trichy, maar ik heb meer dingen te doen, dus ik ga afronden.
Heel veel liefs,
Nelle
No comments:
Post a Comment