De Tijdbom

Hallo lieve mensen,
bedankt voor het rijkelijk vullen van mijn mailbox allemaal, echt je hebt geen idee, dat heeft een mens nodig in het verre oosten. Ik zit in gruwelijke mailtijdnood, en ik heb juist zoveel te vertellen. Ik ga proberen alles razendsnel erdoor te krijgen, dus reken maar op wat typefouten.
Te beginnen bij waar ik gebleven was; the little flower schools for deaf and blind. Even graven. We begonnen bij de school voor blinden, wat me uitermate boeide. Had eerst een heel leuk gesprek met drie blinde meisjes. Ze spraken goed engels en legden uit hoe ze studeerden en wilden de verschillen tussen Nederland en India weten, vrij lastig om dat uit te leggen, zonder je te richten op verschillen die je alleen maar kunt zien. Hobbels in de wegen, ander eten, een ander klimaat, dat is duidelijk. Ik heb wat klaslokalen gezien, waar allemaal voelposters aan de wanden hingen, een wereldkaart met voelbare grenzen, in het biologielokaal, een hart, waarvan elk onderdeel anders aanvoelde, echt gaaf. Het was lastiger om een gesprek aan te gaan met de dove kinderen. Zij weten wel wat ik zeg, maar ik niet wat zij zeggen. Doven hebben al een accent, maar als het dan ook nog in het Engels moet wat hen weer is aangeleerd door een Indische, die zelf ook al een accent heeft, ja dan wordt het wel moeilijk. De kinderen kunnen er in het Engels of in Tamil onderwijs krijgen dat ligt aan hun niveau, er waren naar verhouding meer blinde dan dove kinderen die engels onderwijs volgden, maar dat is ook logisch, een taal leren is voor een dove natuurlijk wel wat lastiger.
Sister Gemma vertelde met veel plezier over haar werk. Ze had een paar jaar iets anders gedaan maar wilde graag weer terug, omdat de kinderen daar altijd zo dankbaar zijn en een hechte band met hun leraren en begeleiders hebben. De kinderen krijgen net als in het Nederlandse speciaal onderwijs in kleine groepjes van zo'n 8 kinderen les. Sister Gemma zei dat de kinderen altijd weer terugkomen om te vertellen hoe het met ze gaat en dat maakt het werk extra leuk. Het onderwijs is er helemaal op gericht om de kinderen zo zelfstandig mogelijk te maken, zodat ze later gewoon een baan kunnen krijgen en op zichzelf kunnen wonen. Daarom is er onder andere een vak Home Science bij gemaakt, waar de kinderen leren omgaan met hun handicap in het huishouden. Ik bedacht me hoe lastig het moest zijn om als blinde te koken, je kunt niet zien of iets gaar is en als je het ruikt is het al te laat!
Er was ook een project voor volwassen dove mensen. Een verblijf en een werkplaats, waar gewoven wordt. De volwassenen hebben geen onderwijs gehad en kunnen bijna helemaal niet praten, terwijl de dove kinderen niet eens officiele gebarentaal leren, communiceren zij alleen maar door gebarentaal. Overigens dragen de kinderen verplicht een hoorapparaat op school, maar dan iets minder geavanceerd dan in Nederland.
De rest van de week in Chennai, heb ik nog een aantal scholen en kindertehuizen bezocht en vergat ik weer eens de grenzen van mijn eigen lichaam, of eigenlijk overschatte ik ze meer. Ik kan het ook niet helpen, ik doe echt mijn best. In madurai heb ik een ritme en weet ik hoe ver ik kan gaan net als thuis in Nederland. In Chennai is iedere dag anders en is iedere dag nieuw en dan weet ik niet meer hoe ver ik kan gaan, blijkbaar een stuk minder ver dan wanneer de dingen die ik doe niet nieuw zijn. Ik had me vrijwel iedere dag netjes aan mijn normaal vereiste hoeveelheid slaap gehouden en toch brak het me het laatste weekend daar helemaal op. Maar ik heb me netjes gedragen, ondanks dat sister Prudentia steeds vroeg of ik niet ergens heen wilde zei ik nee, ik moet rust houden, anders kan ik straks helemaal nergens meer heen. Zodoende kwam ik maandag middag weer terug in Madurai en heb ik nog geen ontstekingen en zweren, hoewel ik moet toegeven dat mijn maag lijkt te tikken als een tijdbom. Ik wilde eigenlijk gisteren al bloggen, maar ik had een nacht en een ochtend maagpijn als een malle en heb de hele middag liggen slapen. Ik heb mijn dag toch nuttig en vruchtbaar gemaakt: 's ochtends ging ik matjes kijken voor de kinderen, de beslissing moet nog gemaakt worden en heb ik een lapje grond bekeken vlakbij de rivier, dat door de sevaisociety stukje bij beetje is opgekocht. Ze willen er een sportveld van maken is goed voor de prestige van de school.
Overigens had ik deze week nog een behoorlijke spannende week. Aan het begin van de week kreeg ik inzage in de jaarrekeningen van de sevaisoceity, dat was boeiend en leuk. Ik kreeg alle boekhoudkundige ins en outs van de sevai society uitgelegd en shit is het alweer zo laat, oh mensen het spijt me echt, voor jullie en voor mezelf want ik moet dit echt zo kwijt, maar ik moet echt kappen anders kom ik te laat voor de lunch en dat kan ik de kok toch niet aandoen hier. Het wordt waarschijnlijk pas weer woensdag, al hoop ik dinsdag. Maandag ga ik naar Trichy, nu echt! Nog een projectje bezoeken.
Blijf vooral zo enthousiast reageren allemaal!
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Neli