It is through giving that we receive

Heej lieve mensjes,
alles goed? Hier wel, ik ben nog erg druk en houd het dus even kort vandaag.
Toen ik gisterenochtend wakker werd, vloog er een dikke kakkerlak door mijn kamer. Omdat ik er ooit een in mijn WC had die niet van de WC af kon komen, had ik niet gedacht dat die beesten konden vliegen. Dat beest in mijn WC moet dus wel intens dom zijn geweest om te vergeten dat hij kon vliegen, maar goed weer wat geleerd dus. Nu die beeten hier behoorlijk groot zijn, toch wel een centimeter of 6 a 7, had ik helemaal niet de neiging om onder mijn klamboe vandaan te komen, maar je kunt toch niet eeuwig in je tentje blijven zitten en bovendien werd er op mijn deur geklopt, ik dacht aah iemand komt me redden. Dus ik sluip naar de deur open hem en zeg: 'Good morning a huge cockroach is flying around in my room'. Jaqueline moest er natuurlijk vreselijk om lachen en zou de klus wel even klaren, maar inmiddels had dat nare beest zich verstopt. Hij zat op de rand van mijn klamboe en uiteindelijk is Jaqueline hem vredelievend te lijf gegaan, ze heeft 'm de deur uit geveegs. Ze kwam trouwens om te melden dat Prakkash om half elf zou komen om de matjes op te gaan halen en dat hebben we dus gedaan.
Zaten we daar om half twaalf met 90 matjes voor onze neus. We besloten ieder kind een eigen matje te geven met haar initialen erop, er waren genoeg matjes om ook de keukenmeiden en de bewaking van een slaapplaats te voorzien, wel zo vriendelijk leek mij en ze waren er erg blij mee. Toen de kinderen uit school kwamen, hebben we alle matjes uitgepakt en met ouderwetse inktpotjes van initialen voorzien, dat heeft wel wat voeten in aarde gehad. 's Avonds heb ik dan eindelijk de matjes aan de kinderen overhandigd en ook zij waren reuzeblij, heerlijk om dat te zien, jullie hadden er bij moeten zijn. Na het avondgebed had iedereen helemaal zin om te gaan slapen, maar alles moest wel even hergeordend worden, de kinderen slapen namelijk verspreid over verschillende hallen in het tehuis. De kleintjes tot en met 3rd standard hebben we met twee of drie op een matje gelegd dat gaat makkelijk en degene van wie het matje is waarop geslapen wordt moet er zorg voor dragen dat het de volgende ochtend weer opgeruimd wordt. Het was even een struggle hoe we de matjes het beste neer konden leggen, maar toen iedereen eenmaal lag, was het ook echt een feest. Het zijn hele sierlijke matjes, dus zo'n hal vol met matjes is een erg leuk gezicht!
Daarna dacht ik rustig en voldaan te kunnen gaan slapen, maar wat nu weer: nog een kakkerlak! en wel op mijn klamboe. Ik dacht eerst bij mezelf; kom op neli verricht nog eens een heldendaad, maar ik was gebroken en helemaal niet meer in de stemming voor heroische acties. Ik sprak met mezelf af; je loopt de gang op, kom je iemand tegen, dan kun je er een groepswerk van maken, kom je niemand tegen dan zul de klus echt zelf moeten klaren. Kwam ik zowaar drie kinderen tegen op de gang, die niet konden slapen omdat ze 's middags al drie uur hadden liggen pitten. Ik blij en Vasuki had er gelijk helemaal zin in en ging een bezem halen. Ik met mijn leger van drie kinderen, gewapend met een bezem op ons doel af. Vasuki geeft dat beest eerst een flinke mep met die bezem, waarop hij naar de andere kant van de kamer vliegt. Ik met die andere twee meiden gierend van het lachen weer naar de andere kant van de kamer rennen. En zo hebben we een paar rondjes door de kamer gedaan en heeft Vasuki - mij held - dat beest uiteindelijk heel charmant de deur uit gebonjourd, opsekop de deur uit. Dat was weer lachen. Ik ben hier nu tien weken en al die tijd geen kakkerlak gezien, en nu ineens twee op een dag. Indu Mathi wist uit te leggen dat ze het hok achter het kindertehuis hadden schoongemaakt en alle insecten die daar hun habitat hadden zijn nu ontheemd, het eigenlijk sneu. Ik probeer ook steeds aan Zaza van pluk van de petteflat te denken, maar echt kakkerlakken hebben gewoon geen vriendelijk uiterlijk, ik doe mijn best om er wat in te zien, misschien schiet mijn fantasie gewoon te kort. Nadat onze missie volbracht had hadden we nog even een leuk gesprek. Indu Mathi: 'Did you feel that special kind of happiness while giving the mats?' Zeer zeker en zo kwamen we tot de conclusie; 'It is through giving that we receive'. Het mooiste moment was met het eerste matje dat ik aan Barveen gaf, een heel kwetsbaar meisje van een jaar of vijf, dat hier al een paar jaar is, met een hele vette glimlach op haar gezicht, dat doet een mens goed.
Ik ga afronden want ik wil nog even naaien, kom nog om in het werk deze laatste dagen. Begin nu echt af te tellen, want ik voel een grote behoefte aan rust in mijn hoofd.
Heel veel liefs,
Nelle