Beste lieve mensen aan het andere eind van de wereld,
Op de dag dat bij jullie 15 nieuwe kamerleden beedigd werden, en jullie Jan Peter zijn vierde regeringsverklaring aflegde, kwam hier dr Chidambaram, national minister of finance (er zijn ook ministers van financien voor iedere deelstaat) met zijn begroting voor het komende jaar naar buiten. De hele week lang, heerlijke kranten, vol van speculaties, vooruitzichten, groeistatistiekjes en uiteindelijk de begroting. Ik zal jullie er niet lang mee lastig vallen, maar een beetje achtergrond informatie over India vind ik wel op zijn plaats dus ik geef een bondige samenvatting van de Indiase economie. Het bruto binnenlandsproduct (GDP=gross domestic product) is dus met 9.2% gegroeid en dat is nogal behoorlijk. De vraag is dan welke mensen hebben dat geld binnen gebracht? Het zijn er in elk geval niet veel, vrijwel iedere sector heeft een enorme groei doorgemaakt, en het lijkt erop dat dat nog wel even doorgaat, behalve een sector: de landbouw/veeteelt sector. Deze sector bevindt zich in een regelrechte crisis, een neerwaardse spiraal. Maar liefst 50% van de Indiase bevolking leeft van deze sector, dat zijn 115 miljoen gezinnen, ruim 500 miljoen mensen. Steeds meer boeren plegen zelfmoord en moeders blijven met kinderen en schulden achter, die kinderen zijn weer vatbaar voor kinderarbeid, op onderwijs hoeven ze al helemaal niet te rekenen. Daar komt dan nog bij dat ze de inflatie niet weten te controleren, prijzen schieten omhoog, terwijl die mensen dus steeds minder geld hebben. Er dreigen tekorten te komen aan bepaalde producten, zoals graan en rijst.
Daarnaast doet zich het vreemde verschijnsel voor dat ondanks die feestelijk uitziende economische groei, toch de werkloosheid groter wordt. Zo staat India er nu dus voor en wat gaan ze eraan doen? Pesticiden subsidieren en voorlichting geven over hoe deze te gebruiken, een nieuw irrigatie plan lanceren, waarover alom vaagheid bestaat, banen creeeren voor gehandicapten, en dan komt de rest vanzelf, toch?
Over ongelijkheid wordt niet gerept, aan inkomstenbelastingen wordt, 0,0 gerommeld, stel je voor dat onze elite weer gaat rotzooien in Delhi nee, dat moeten we niet hebben, en allemaal trots zijn en twee keer per week het volkslied zingen, en krijg je staatsbezoek, speel dan vooral mooi weer.
Genoeg hierover, ik heb deze week een aids/seksuele voorlichting bijgewoond op de school. Een serieuze zaak, maar toch erg lollig hoe dat hier in zijn werk gaat. Helaas, sprong de lerares af en toe over op tamil, waardoor ik het niet verstond. Er was een gezamenlijk deel en een deel speciaal voor de meisjes en een deel speciaal voor de jongens. Ze zijn hier verbonden aan het programma van the red ribbon club, van die rode lintjes tegen aids, je kent ze wel.
Het accent lag vooral op het bewustzijn over het eigen lichaam. Er wordt met de kinderen besproken wat er verandert tijdens de pubertijd en er wordt zo vaak mogelijk herhaald dat dat natuurlijk is en dat als je een probleem hebt en je kan dat thuis niet bespreken, dat je dat dan vooral op school met je lerares moet bespreken. Een goede zaak, want zoals ik eerder al zei, alles is in dit land taboe, behalve geld en de school probeert dit dus met de kinderen te doorbreken.
Nog even een alinea humor, en dan ook echt over humor. Ik heb hier namelijk vaak heimwee naar de westerse humor, want dat is een nogal andere humor dan de indische. Persoonlijk vind ik de indische humor vaak erg flauw, dan zie ik een komedie en dan valt er iemand en daar zou je dan al om moeten lachen. Er is ook een mopje, of eigenlijk een raadsel; waarom is een kraai zwart? Het zogenaamd geestige antwoord is dan dat hij geen poeder op zijn porem smeert. Los van de verschillen in humor is er ook het taalprobleem. Kinderen begrijpen mijn grapjes vaak niet, en als je ze dan uitlegt zijn ze natuurlijk niet grappig meer. Andersom begrijp ik hun grapjes ook vaak niet, omdat ze grammaticaal erg slecht zijn en vaak woorden uit het tamil er doorheen mengen. Toen ik in oktober in Chennai was, herinner ik me ook dat ik vooral blij was met die Amerikanen, omdat ze de eersten in maanden waren, die mijn humor begrepen, ondanks hun rare verhalen over magnetrons en droogmachines. (Ik heb ze nooit gevraagd of ze Bush gestemd hadden, omdat ik bang was dat mijn hele beeld van die mensen dan verpest zou zijn, maar nog steeds vraag ik het me af en ben ik razend nieuwsgierig, ik wil gewoon weten waar mensen op stemmen en waarom, ik kan het niet helpen.)
En daar bovenop komen dan nog de taboes, heel vaak zit er een lollige opmerking in mijn hoofd die ik dan in mijn beheerstheid niet maak, omdat ik weet dat je dat hier niet kunt zeggen, dat steekt me enorm. En tot slot moet ik vaak lachen om dingen die de kinderen doen, die zij dan helemaal niet grappig bedoelen en dan begrijpen ze niet waarom ik zo hard moet lachen. Ik kan even geen concreet voorbeeld bedenken, maar ik zal er deze week op letten.
Succes met het uitzitten van de winter, als het weer warm wordt geef dan even een gil, dan kom ik er weer aan.
Liefs en groetjes,
jullie agressief sprekende correspondent in India
2 comments:
Lieve Nelle,
Heb al een tijdje niets van mij laten horen, dus dat wordt tijd. Ik ben blij dat je zo enthousiast bezig bent daar en dat het met je gezondheid so far allemaal redelijk ok is. Eerst even over die stichting van je: goed idee uiteraard en dat blijkt ook wel uit de respons die tot nu toe hebt. Ik ben blij dat je via de Thomas Stichting contact hebt met geestverwanten die dezelfde moeilijkheden in India signaleren. Wat is het rendement van basisonderwijs als je de kinderen ook niet een kans biedt op een vervolg? Zeker als het kinderen betreft die over voldoende capaciteiten en ambitie beschikken.
De andere kant is natuurlijk dat je dit niet even 123 uit de grond trekt. Voor een dergelijke stichting zul je doelen op langere termijn moeten stellen: het kind is niet geholpen als het nog een jaartje verder kan, een vervolgopleiding zal vaak meerjarig zijn, waarbij elk jaar ook weer nieuwe kinderen moeten kunnen instromen... En dan krijg je het probleem van hoe deze kinderen bij hun verdere schoolcarriere te volgen. Zij zullen zich waarschijnlijk verspreiden over een breed scala aan opleidingen op verschillende plekken. Enfin er zal nog heel wat geregeld en gedaan moeten worden, maar je moet ergens beginnen en zo te zien ben je goed op weg.
Kijk wel even uit dat je jezelf niet voorbij loopt en denk om je gezondheid.
Klopt het dat ik op je site nog weinig nieuw fotomateriaal aantref? Ik mag toch hopen dat je niet vergeet af en toe een paar plaatjes te schieten.
Hier verder alles z'n bekende gang, vader druk met kabouterhuisjes, moeder met spirituele en aanverwante zaken en Kees? och je kent Kees.
Liefs en xxx van Jos
heej!
ja die stichting dat is me wat, maar ik denk overal zeer grobdig over na, en tot nu toe heeft nog niemand me een vraag gesteld, of kritiek geleverd, waarover ik zelf nog niet had nagedacht, het lijkt goed te gaan komen. Het geen waar ik echt nog niets voor weet is dat sommige kinderen wees zijn en dus als ze uit een kindertehuis komen, misschien geen huisvesting hebben. Daarover wil ik die mensen in Chennai contacten, maar helaas is er nog niet gereageerd.
Over de foto's; ik maak er belachelijk veel, maar de computers hier zijn tergend traag, dus ik heb het nog niet aangedurfd mijn kostbare tijd aan het uploaden te besteden en in dit internetcafe hebben ze bovendien geen usb aansluitingen, misschien iets verderop, maar ik geloof het ook niet.
Morgen plaats ik weer een uitgebreid bericht.
Veel succes met de kabouterhuisjes,
liefs,
nelle
Post a Comment