Chennai, here I come again!

Hallo daar Nederland!
Wie geht's? Hier gaat het uitermate voorspoedig! Ik heb een heleboel te vertellen, en heel weinig tijd om dat te doen, ik zal met het belangrijkste beginnen. Het 'plan Salomie' lijkt te gaan werken.
Woensdag belde ik naar een zuster in Chennai, waarvan iemand van de Thomas Stichting zei dat ze me wel verder zou helpen. Aanvankelijk lukte het bellen helemaal niet. Ik belde vanuit het kindertehuis en als ik begon met de code voor Chennai, begon die telefoon al te protesteren. Dus ging ik het buiten proberen bij mijn inmiddels vertrouwde belhok. Een toevallige voorbijganger wist me te vertellen dat ik eerst 95 moest draaien. Opnieuw bellen, kreeg ik een heel zacht stemmetje aan de telefoon dat wat in Tamil brabbelde en met al het verkeer dat voorbij raasde dacht ik, ik probeer het nog eens in het kindertehuis. Daar lukte het wel maar opnieuw kreeg ik iemand aan de telefoon die alleen maar in Tamil sprak, uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ik dat niet sprak en toen kreeg ik iemand aan de lijn die zei dat Sister Prudentia, naar wie ik op zoek was 'out of station' was en dat ze er vrijdag weer zou zijn. Dus ik gisterenmiddag nog een keer proberen en het lukte! Dat ik absoluut zeer welkom ben in Chennai en ze graag de mogelijkheden met me uit wil zoeken. Ik heb natuurlijk gelijk naar Ignacimuthu gebeld en die bleek zeer enthousiast over mijn plannen en zei dat ik vooral naar Chennai moest komen. Ik zou vanochtend een treinticket regelen, maar ik kreeg Sister Prudentia niet aan de telefoon en ik moet de datum even bij haar verifieren. Als het goed is komt het vanavond nog goed en misschien schrijf ik mijn volgende verhaal al vanuit Chennai.
Sinds ik gisterenmiddag die zuster aan de telefoon heb gehad heb ik echt peper in mijn zitvlak, wow! Normaal loop ik alle Indiers al voorbij, maar nu loop ik ook de fietsers voorbij!
Salomie komt geregeld 's avonds even naar mijn kamer, om alles door te spreken. Ik heb 's avonds inloopspreekuur, maar het is eigenlijk ten strengste verboden en daarom moet alles heel erg stiekem. De kinderen zijn hier zo stiekem dat ze ook niet willen dat andere kinderen weten wat ze doen. (ze hebben hier de nare gewoonte om elkaar te verraden, beetje vreemd, je zit toch allemaal in hetzelfde schuitje?) Er zijn een paar meiden uit de 10th std, die allemaal geregeld langskomen maar niemand weet het van elkaar... nou ja.
Als Salomie dan komt zitten we op het bed en dan vertel ik hoe ver ik en met mijn plannen en dan zitten we daar maar een beetje in stilte te luisteren naar wat er om zou kunnen gaan in het hoofd van de ander en aan het begin van deze week vroeg ze ineens of ik haar als een vriendin zag of als een zusje, zo schattig en nu ze mij als allebei beschouwd heb ik er dus een zusje bij, leuk toch? Ik had die avond voor het eerst het idee dat ze er vertrouwen in kreeg, aanvankelijk vond ik dat een beetje eng, want dat verhoogt de druk, maar nu heb ik er zelf ook wel meer vertrouwen in.
Nog meer leuke dingen: Aan de zijkant van het kindertehuis, is een klein speelplaatsje en daar werd sinds een paar weken aan iets gebouwd, waarvan niemand mij kon uitleggen wat het ging worden, maar ik vond het al die tijd verdacht veel op een kippenhok lijken. Donderdagmiddag kwam Murigeshwari (dat nieuwe meisje dat in de keuken werkt) vragen of ik kwam eten en toen wees ze naar buiten en zei 'koli koli'. Ik weet niet veel , maar ik weet dat koli, kip is in Tamil. Na het eten zouden we gaan kijken. Neem ik eerst een paar foto's van de mensen die nog bezig zijn dat ding te bouwen, met in elkaar gevlochten cokosnotenpalmbladeren, gaan we naar binnen, blijken het struisvogelkuikens te zijn! 10 stuks. Wat een lollige beesten om te zien, ze zijn nog iets kleiner dan een kip nu en Jaqueline zei dat ze drie maanden oud zijn.
Met de naailessen gaat het deze week heel behoorlijk. Ik heb met een paar kinderen, hun eigen kleren genaaid. Janci Mary had een gat in haar schooluniform, wat ik haar met de hand liet dichten en ze had er zoveel lol in dat ze de volgende dag in haar vrije tijd wel een klusje wilde doen. Ik had nog een schooluniformpje van Revathi liggen met een zelfde soort gat, dus dat scheelde mij weer wat werk. Een ander meisje heb ik haar eigen jurk in laten naaien. Er zijn deze week 17 kledingstukken door mijn handen gegaan en mijn creativiteit groeit met de dag. Ik had een jurkje waarvan de rits kapot was en om de rits heen zaten gaten en was de stof zo gaar dat als ik die gaten probeerde te dichten en ik een naald door de stof haalde er een nieuw gat ontstond. Ik heb er een nieuw ritsje in gezet en vervolgens er een sierlijk randje omheen genaaid, zodat je al die gatenrommel niet meer zag. Wat een succes, Arthy heeft er de hele week in rondgelopen en iedereen vond het prachtig, ik denk echt dat dit een Tamil Nadu trend gaat worden!
Ik moet nodig afronden, want ik heb nog meer te doen. Ik ben deze week al slecht bezig geweest en heb mijn slaapwetten, met voeten getreden. Maar ik zal braaf zijn de komende dagen. Mijn maag was al gaan rommelen en dat jaagt me de stuipen op het lijf, om drie uur 's middags moet ik hard zijn; liggen en je kop dicht. Ik wil wel eens beweren dat ik niet moe ben, omdat ik het niet voel, maar als ik het ga voelen is het al te laat, dan ben ik niet meer moe, dan ben ik te moe om te slapen en daar gaat het meestal mis. Uitkijken dus.
Ik hoop dat het jullie goed gaat, moge de hemel niet op jullie hoofden vallen,
misschien tot in Chennai!
liefs,
nelle