Dit, is netwerk

Hallo lieve allemaal!!
Hoe is het daar in Nederland? Ik weet dat jullie allemaal hopen op een negatief bericht om me snel weer te zien, maar helaas; dit land is te fascinerend om zomaar te veraten. Ik heb het gevoel dat ik sinds vier dagen in een aan een geschakelde netwerk documentaire rondhups. In het vliegtuig kregen we al een voorpoefje van de indiase cultuur door een Bollywood film over een gearrangeerd huwelijk en ruziende vaders. Op het vliegveld in Chennai was het 30 graden toen we daar om half 1 snachts aankwamen. We hebben een uur gewacht voor de immigratie dienst. Om het vliegveld heen lagen overal mensen op de grond of op stapels dozen te slapen. Het grootste deel van het personeel zat in uniform achter een bureautje te slapen. In totaal waren we 24 uur onderweg. In het kindertehuis werden we hartelijk ontvangen met een welkomst lied en een stevig ontbijt waar we na al die uren erg veel moeite mee hadden. De kinderen zijn allemaal bloednieuwsgierig maar tegelijkertijd superverlegen. Als je naar hen lacht duiken ze helemaal eg in hun jurkjes. De kinderen staan om half zes op in de ochtend. Er gaat een knoerdharde bel door het gebouw waarop alle kinderen braaf naar beneden lopen om te bidden. De school begint om 9 uur en om 4 uur komen de kinderen weer terug. Je zou verwachten dat de 5 begeleiders het erg druk hebben met honderd kinderen maar het meeste doen de kinderen zelf. Na school gaan ze op het dak met stenen en water hun kleren wassen. Pas als ze daar klaar mee zijn mogen ze gaan spelen. Dan hangen ze om ons heen. De oudere kinderen (tot een jaar of 16) spreken erg goed engels. Ze willen alles over Nederland weten. Ze zijn hier absoluut niet gewend aan buitenlanders en willen ons voortdurend aanraken. Eergisteren heeft een van de kleintjes het hele speel uurtje gefascineerd naar mijn hand gekeken en over de nagel van mijn pink geaaid. We eten apart van de kinderen, de afstand was vooral de eerste dagen erg groot, vooral met de begeleiding. Zij spreken amper engels en gedragen zich onderdanig naar ons toe. Gisteren schoof Jaqueline, het hoofd van het tehuis voor het eerst bij ons aan en vanochtend at ze tegelijk met ons. De eerste dagen was alles zo ontroerend dat Elisa en ik allebei af en toe met tranen in onze ogen stonden. Niet zo zeer van verdriet maar van verwondering. Alles is hier zo ontzettend vreemd voor ons, het cultuurverschil is echt enorm en leek aanvankelijk onoverbrugbaar. De ongelijkheid zit erbijvoorbeeld helemaal ingeramd in dit land. Niemand is gelijk; vrouwen en mannen niet, jong en oud niet, arm en rijk niet en ook etnische afkomst doet er toe. De mensen uit de hogere kasten behangen zich als kerstbomen met goed waar ze het ook maar kunnen stoppen om hun rijkdom te laten zien. Maar ook de lagere kasten houden het op een zekere wijze in stand. Ze zijn er zelf heilig van overtuigd dat ze minderwaardig zijn. (sorry dat ik zoveel brabbel maar je doet hier zulke wonderlijke ervaringen op dat ik het echt even kwijt moet!) De kinderen eten op de grond in de gangen, daar maken ze ook hun huiswerk, na het middaggebed. Tijdens het middaggebed lopen de kinderen in kringentjes rond en prevelen een half uur lang in tamil. Ik begin trouwens al wat woordjes tamil te leren en ken al vrij veel namen van de kinderen. We hebben ook foto's gezien van de familie van Jaqueline en haar moeder was gisteren op bezoek.
Eergisteren hebben we de school bezocht. De directrice nam ons mee langs alle klassen. Iedere keer als we een klas binnen kwamen stonden de kinderen op en zeiden ons in koor gedag. Ze hebben ook een bibliotheek en laboratoria voor de betavakken. Er staan zelfs vier computers. De kinderen krijgen goed onderwijs en doen echt indisch staatsexamen. Ze leren naast hun eigen taal en engels ook hindi. Op de school zitten ook jongetjes, niet veel maar toch. Het is een hele grote school.
De buurt waarin het tehuis staat is betrekkelijk rijk. Er staan heuse huizen en sommige mensen hebben zelfs een auto voor de deur (auto's die je in NL alleen in films uit de jaren 50 ziet maar toch). Overal waar geen huizen staan of wegen liggen is afvalbelt. Daar lopen vaak magere koeien, geiten en honden. Vanochtend hadden we onze eerste ervaring met een sloppenwijk. Er staan een soort hutjes waar het 'riool' voorlangs loopt, waartussen door een meisje in een onderbroekje met een hongerbuikje tussen door liep. De meeste mensen zaten daar gewoon in het stof voor zich uit te kijken. Overigens is er in het verkeer wel gelijkheid. Iederen loopt, fietst rijdt jakkert toetert schreidt over de zelfde weg. Je mag zelf bepalen wanneer je stopt, hoe hard je wil gaan en welke kant je op wil. Erg hard gaat het trouwens niet, daar zijn de auto's en de wegen te slecht voor. Morgen begint voor de kinderen het weekend. Morgen zullen we veel tijd met elkaar doorbrangen. Zondag komen de ouders van de kinderen. Zij komen iedere tweede zondag van de maand en brengen indische snacks mee. Ik geloof dat ik het nog niet over de hitte hier gehad heb. Toen we aankwamen stormde het en was het erg bewolkt en toch, heet heet heet. Het is zo bedwelmend dat je de hele dag wel zou kunnen slapen. (de begleiding ziet dat ook als een normale dagbesteding) Nu is de lucht strak blauw en weet je helemaal niet meer wat je meemaakt. Ik kan het ook niet uitleggen omdat het niet vergelijkbaar is met welk zuid europees begrip dan ook. Alle rivieren staan ook droog. Vanuit het vliegtuig konden we overal droge rivierbeddingen zien of hele brede beddingen waar een minuscuul straaltje water doorliep. Er zijn gelukkig wel vetilators in het tehuis, die laten we gewoon de hele nacht aan. We hebben een eigen kamer in het tehuis met ijzeren bedden waar een mager matrasje opligt en twee kussentjes. Eigenlijk stoort het niet zo omdat ik met die warmte alleen maar op mijn rug lig. Voor Elisa is het erger, zij past er namelijk niet in! Ik ben vast en zeker nog allerlei belevenissen vergeten, maar dat komt dan de volgende keer wel weer. Ik ben in elk geval het een en ander kwijt dan hoef ik snachts in bed niet meer zo te malen! (ik mis jullie trouwens wel een beetje stiekem)
Heel veel liefs en dikke knuffels van die kleine