Teken van leven

Hallo allemaal!

Hoe is het daar in Nederland of alle vakantielanden waar jullie rondhangen? Ik ben inmiddels al bijna 4 weken in India, heb superveel beleefd maar had het te druk om even een mail te maken voor jullie, maar hier is hij dan eindelijk! Eerst heb ik ruim twee weken door het noorden van India gereisd met een groep studenten van SIB amsterdam, ik heb weer een paar dagen bij Gracy gelogeerd en inmiddels ben ik alweer een paar dagen op mijn favoriete plekje in India; het Hallelujah Children Home in Madurai.

Op 14 juli kwamen we aan in Delhi, de dertiende in de ochtend vertrokken, maar op Munchen moesten we 8 uur wachten. Van Delhi zelf zagen we niet zoveel, alleen met een riksha hier en daar langs gereden. We hebben de Nederlandse ambassade bezocht en daarna de UNHCR (VN vluchtelingen organisatie) was heel interessant, maar we waren die ochtend bij de ambassade geweest, dus we waren allemaal moe en hadden nogal trek, we moesten erg ons best doen om geen schaamteloze hoezeelheden koekjes weg te werken. Leuk detail; we werden te woord gestaan door twee vrouwen!
De volgende dag was er een compleet programma voor ons opgezet bij de CUNPK (centre for UN Peace keeping). We kregen er zelfs een compleet buffet als lunch, het leek erop dat ze allemaal heel graag wilden dat wij later allemaal bijde VN zouden komen werken! Van Delhi een treinreis van twaalf uur naar Gaya, in de deelstaat Bihar, een van de armste en meest wetteloze deelstaten van India. In Gaya was dit goed te merken, er was geen spoor van een elite of zelfs middelklasse in de stad te bekennen, terwijl je juist daaraan in de meeste Indiase steden de vooruitgang ziet. Gaya was eigenlijk alleen een heleboel armoede op een hoopje. Van Gaya gingen we met autoriksha's naar Bodhgaya, een klein sereen dorpje, waar Buddha voor het eerst nar dagen mediteren verlichting vond onder de Bodhiboom. In Bodhgaya barst het van de Buddistische tempels; Tibetaans, Buthanees, Japans, Birmees, Thais. Ons hotel werd gerund door Tibetanen en in de hal hing een groot portret van de Dalai Lama. Verder viel het erg op dat overal kleine advertenties van hulporganisaties hingen, voor de bouw van schooltjes, kliniekjes, hulp aan gehandicapten of ouderen. Je ziet dat zelden in de rest van India.
Vanuit Gaya namen we weer de trein naar Varanasi, na op het perron een complete show te hebben gekregen van een stel lijmsnuivende jongetjes van -schatting- tussen de 8 en 12 jaar oud. Het was de ergste treinreis die we gemaakt hebben deze reis, al duurde het helemaal niet zo lang (6 uur misschien). Er liepen nu niet alleen chai chai chai coffee coffee chai chai en samosa mannetjes voortdurend heen en weer, maar het stikte er van de verstekelingen. Deels gewoon reizigers, die geen ticket hadden willen kopen, en deels bedelaars die voortdurend door het gangpad heen en weer liepen of kropen. En dan had je ook nog om de zoveel tijd een patroullie kalashnikovmannetjes (neem een ander wapen, ziet er imponerend uit hoor, maar hoe onpraktisch een wapen met een lange loop?!). Doordat het regende en de raampjes niet zo goed sloten, werd het echt een grote baggerbende in de trein. We kwamen ook in stromende regen aan in Varanasi, waar in grote delen van de stad de straatjes te smal zijn voor een riksha. Met backpacks om moesten we nog een heel stuk in het donker door die natte straatjes lopen, een aantal keer in vieze dingen getrapt, waarvan ik liever niet weet wat het was ('cow shit, makes you lucky!', 'right,whatever').
Varanasi dus. Beroemd vanwege de Ghats, vooral de burning ghats. Varanasi ligt langs de Ganges en aan de Ganges zijn allemaal trappen gebouwd, waarop vanalles te beleven valt. Mensen wassen er zichzelf en hun kleding, maar verbranden er ook hun doden. Dat gebeurt op de burning Ghats. Tegen zonsondergang namen we een bootje, waarmee we langs de Ghats geroeis werden. Het was al bijna donker toen we langs de burning ghats kwamen, waardoor je de indrukwekkend hoog oplaaiende vlammen extra goed zag.
Hindoes verbanden de lichamen hier omdat zij geloven dat als je as in de ganges gestrooid wordt je kunt ontkomen aan de cirkel van leven en dood. Alleen mannen worden verbrand, vrouwen, kinderen en zieken worden in hun geheel in de rivier gelaten. We zijn ook echt op de burning ghats geweest, waar een Dalit (kastelozen doen hier het werk) ons uitlegde wat er allemaal gebeurde en waarom. Vervolgens wordt je om een donatie gevraagd ('Good karma, good karma') voor hout zodat ook de armen hier gecremeerd kunnen worden.
Genoeg lugubere verhalen. Na een (voor zover ik kon zien) volledige zonsverduistering te hebben mogen aan schouwen boven de Ganges, vertrokken we naar Agra (treinreis van 16 uur door 3 uur vertraging!). In Agra is eigenlijk maar 1 ding te zien: de Taj Mahal! Zo'n plek waar je het gevoel krijgt dat je midden in de geschiedenis staat. In de ochtend schijnt de Taj Mahal duizende kleuren te hebben tijdens zonsopgang, maar toen ik met twee andere meisjes dapper vroeg (6 uur ongeveer) op was gestaan was hij vooral grijs want het was bewolkt. Ons bezoek aan de Taj Mahal was wel heel leuk (uiteraard een groepsfoto) en kreeg extra veel charme doordat het keihard begon te regenen. Zaten we daar te schuilen met een heleboel Indiase touristen die allemaal met ons op de foto wilden in een enorme nis aan de achterkant van het gebouw. Het gebouw was mooier dan ik dacht, zoiets groots wordt toch al snel lomp, maar ik vond het helemaal niet lomp. En dat moslims geen afbeeldingen maken, maar alleen patronen gebruiken om te decoreren, kan ik ook zeer waarderen.
Vanuit Agra vertrokken we met een vrij luxe bus naar Jaipur, in het sprookjesahtige Rajastan, land van de Maharaja's. Nu denk ik ow komt er nu een indrukwekkend verhaal over koningen en prinsessen in uitgestrekte paleizen en olifanten. Helaas pindakaas. Nadat we in een draaiend restaurant hadden gegeten de eerste avond, ben ik ziek geworden, dus in Jaipur heb ik alleen mijn hotelkamer heel gedetailleerd kunnen bekijken. Daarbij moet ik zeggen; schoonste hotel van India, gedecoreerd met zorg en beleid en een roof top restaurant, waar als je geluk hebt een windje waait en met een kaart die geschikt is voor zieke mensen. Dag 1 was overgeven en diarree, dag 2 was heel veel kramp, maar leek vooruitgang, dag 3 was weer overgeven en diarree en omdat we die dag terug naar Delhi zouden reizen, leek het mij een goed plan een dokter te laten komen. Ook op dat punt trof ik het. De dokter kwam naar het hotel, had al zijn feestelijke spulletjes voorverpakt in een koffertje en was bekend met de pillen die ik al slikte. Voor 3500 roepies (bijna 50 euri) heb ik mezelf maar op een infuus getrakteerd (ik zag mezelf al zitten in de trein, overgeven met een lege maag). Dus dat doktertje heeft me helemaal volgegoten, drie grote zakken, twee middelmaat zakken en twee injecties. Dus ik dacht holadijee daar gaan we weer. De treinreis kwam ik goed door, maar de volgende dag in Delhi stortte ik weer helemaal in, weer overgeven, weer een dokter, weer een injectie. En het doktertje in Delhi leek me ook niet dom, maar ik kreeg nu niet alleen geen bijsluiter bij mijn nieuwe pillen, er zat ook nog eens geen verpakking omheen. Ik kreeg een doorzichting zakje (je kent ze wel van die typische drugs zakjes) met een kleurige cocktail, waar je geen uitgaansgelegenheid mee binnen zou komen (nou ja was toch niet in de stemming om uit te gaan:>). Uiteindelijk werd ik na een paar dagen toch beter. Ik besloot in Chennai wat langer te blijven bij Gracy en het kindertehuis nog even uit te stellen tot ik echt hersteld was. Ik ben samen met Rozerie (van de groep) vijf dagen bij Gracy geweest. Vooral veel uitgerust, nog even bij Assisi Illam (ook George en John,zie foto's kunnen inmiddels lopen, een wiebelende peuter op schoot is altijd gezellig) en de supernon op bezoek geweest, Ignacimuthu gesproken, beetje geshopt en toch nog touristisch bezig geweest: Mahabalipuram aangedaan met de hele family. Daar is een krokodillenpark met ruim 3000 krokodillen, lekker griezelen en behoorlijk indrukwekkende tempels. De 5 Ratha's zijn eigenlijk meer godenbouwsels, een tempel is meer iets waar je inkunt, hier kun je niet in maar het zijn ook niet echt beelden, daar zijn ze te groot voor en het stelt niet 1 ding voor. Ze waren in ieder geval uit 1 rots gehouwen en het schijnt dat er nog meer van dit soort bouwsels in zee moeten liggen.
Gracy is inmiddels getrouwd met Emanuel, ze wonen nu samen bij haar moeder. (Das heel hip, de vrouw gaat hier altijd naar de man.) Rosie wil nog steeds niet trouwen, werk 8 uur per dag 6 dagen per week als verpleegster en studeert nu daarnaast ook nog psychologie. Ze zag ook een beetje magertjes (moet ik zeggen na al die dagen ziek:>).
Nu dus eindelijk terug in het kindertehuis, daar wil ook al weer vanalles over zeggen. Roos is ook hiernaartoe meegekomen, maar is gisterenavond met de bus naar Kerala (buurdeelstaat) vertrokken, want zij gaat al weer bijna naar NL.
Hier heb ik nu nog precies 3 weken vanaf vandaag. Jullie krijgen snel een echte kindertehuis update van me! Ben mijn eerste ei al aardig kwijt!
mail me vooral, tot snel (3 weken zijn om in een zucht, toch?) en tot mails!
liefs van mij,
Nelle