Nonsense

Heej gezellige mensjes,
alles goed in Nederland? jullie begonnen zo goed deze reis, maar jullie reactiviteit is wel afgezwakt he? Doe er wat aan zou ik zo zeggen.
Gisteren heb ik dan eindelijk mijn favoriete drankje weer gevonden: Coca Cola company Maaza mango juice. Ik kon hier in Madurai eerst alleen de mango juice van een Indisch merk vinden, maar die was echt een stuk minder, deze krijg je gekoeld en met een rietje voor rps 8,-!
De temperatuur zit hier weer in de lift, het is al een week lang boven de 35 graden. Met douchen wel relaxed en ook wat betreft de muggen mag het van mij wel zo blijven.
Ik heb vandaag mijn haar in Indische stijl, daaroverheen een pet om mijn gevoelige blauwe oogjes te beschermen tegen de felle tropische zon, ik heb mijn blauwe Indische gewaad aan (zie de foto's) en daaronder rode slippers met donkergroene sokken erin tegen de muggen. En guess what? Ik voel me intens hip en modern vandaag.
Sinds 3 en een halve week geef ik hier dus iedere dag naailes aan een groepje kinderen. De kinderen komen vrij laat uit school, dus is er helaas niet zoveel tijd. Ik heb iedere dag maar een half uur met drie kinderen en er zijn allerlei factoren die voor nog meer vertraging zorgen, zoals de wasdag. Eens in de zoveel tijd is het wasdag en dan komen de kinderen niet. Vorige week werden we halverwege de les gestoord door het bezoek van twee Duitsers en een Bangalorees (Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka, dat ten westen van Andra Pradesh ligt, dat weer ten noorden van Tamil Nadu ligt, heb je 'm?). Ze bleven welgeteld tien minuten, leerden de kinderen Cheese te zeggen bij het maken van een foto - nu moet ik aan iedereen uitleggen wat kaas is - lieten een paar DVD's achter en verlieten het pand weer. Die DVD's hebben we zondagmiddag bekeken, nadat Prakkash een DVD-speler geregeld had. Twee DVD's bevatten Duitse kinderliedjes, maar een ervan was een karaokeband, beetje stupid, en op de andere werd Drei Japanesen mit ein Kontrabas gezongen, terwijl je kinderen met een gitaar zag spelen. Nu denken de kinderen hier de rest van hun leven dat een gitaar een contrabas is.
Er zijn ook dagen dat de kinderen zo laat uit school komen dat we nog maar een kwartiertje hebben, maar ondanks alles gaat het bij sommigen wel voorspoedig. Zeker niet bij allemaal. Er zijn kinderen, die zelfs het inzicht niet hebben, dat als je de naald op de stof naar links wil hebben, je het naar rechts moet verplaatsen. Ik had laatst een meisje, die de spelden zo had aangebracht, dat aan de ene kant alleen de kop nog zichtbaar was en aan de andere kant een heel klein puntje en toen vroeg ze waarom die spelden er steeds uitvielen, my goodness!
In het begin waren de kinderen uitermate voorzichtig met de machine en totaal verbaasd over het feit dat hij op electriciteit liep en dat alles 'vanzelf' ging. Zagen ze me de stekker in het stopcontact steken, vroegen ze nog of ik electriciteit nodig had.
Ze hebben wel heel veel plezier in. Na de eerste les, waarin ik begonnen was de machine uit te leggen (draad spannen, spoeltje maken, spoeltje plaatsen..) kwam Franklin de volgende dag naar me toe om te checken of ze alles wel goed had opgeslagen in haar hoofd en jawel. Veel kinderen vergeten steeds dat ze de onderdraad, omhoog moeten halen, als ze het spoeltje geplaatst hebben, ik blijf het herhalen, volgens mij begrijpen ze niet goed wat er gebeurd en ik ben erg slecht in dingetjes uitleggen, die ik zelf zo logisch vind, dat het enige dat ik erover kan zeggen 'da's gewoon logisch' is.
Maar de kinderen leren mij ook dingen. Zo zaten we voor het eerst te spelden en Franklin (zeer aanwezig, humorvol en druk kind, maar ook erg oplettend en goed van geheugen) pakte een zwarte speld uit het doosje. Ze bekeek de speld en zei: Oh I don't want to start with this one.
Dus ik vroeg wat er mis was met die speld en ze waren er allemaal heilig van overtuigd dat het ongeluk zou brengen, als je begon met een zwarte speld. Dus voor wie nog gaan naaien de komende tijd: nooit beginnen met een zwarte speld! Men is nogal bijgelovig in dit wonderlijke landje. Zo rekte ik me eens uit - daar heb ik vaker behoefte aan - met mijn hand boven mijn hoofd en toen werd me verteld dat ik mijn handen in geen geval boven mijn hoofd moest houden, want dan zou er iets naars gebeuren bij mij thuis terwijl ik weg was. Nu ben ik momenteel voortdurend weg van huis, dus kan er nogal wat gebeuren daar.
Dat drukke humorvolle kind, Franklin heeft een puberaal stopwoordje: Nonsense. Iedere keer als er iets mis gaat bij haar of bij een ander roept ze nonsense! Heel herkenbaar, zoals wij op het stedelijk: dope, schraal, shizzle, 'als een malle' en ga zo maar door hadden. Ik denk dat ik deze ook ga toevoegen aan mijn actieve woordenschat, inclusief haar Indische accent.
Ondanks de vertragingen, lesuival, duitsers, zwarte spelden, en stuurproblemen, hebben de meeste kinderen de machine helemaal door, weten ze hoe ze een naad moeten maken met een gezigzagt randje en zijn we begonnen met het maken van een zoom. Uiteraard wilden ze allemaal, alle siersteken even uitproberen en ik heb ze maar gelaten, krijgen ze een beetje feeling met het sturen en ik zou het ook gewild hebben als ik hun was, heel graag zelfs denk ik.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag, geef me een teken van leven, hier of over de mail, niet vergeten dat je moet gaan stemmen vandaag en trek een dikke jas aan!
Liefs,
Nelle