Pages

Wednesday, April 18, 2007

Mission Accomplished

Hallo mensen,
ja ik kan het toch niet laten om even een afscheids berichtje te schrijven. Even de afgelopen elf weken op een rij. De kinderen kunnen prima met de naaimachine om, weten hoe ze 'm schoon moeten maken en ik heb op de kalender in iedere maand een datum gemarkeerd waarop dat moet gebeuren. De meest urgente naaiklusjes heb ik al voor ze gedaan. Jaqueline kan inmiddels ook met de machine over weg, het leek me praktisch en bovendien heb ik er zo meer vertrouwen in dat hij ook gebruikt wordt. Ik heb met Jaqueline afgesproken dat de kinderen de machine regematig moeten gebruiken.
Verder is er een uitgebreid plan om de kinderen uit het kindertehuis na 10th standard elders hun middelbare school af te laten maken en daarna te laten studeren. Daarnaast, ga ik via de Fransiscan Sisters of Saint Joseph in Chennai kinderen uit arme gezinnen helpen om van hen huis uit naar school te laten gaan. Ik wil ook andere onderwijsprojecten van de Sevai Soviety gaan helpen, zoals het project in Trichy.
En... de kinderen slapen op matjes!
De afgelopen dagen heb ik een beetje rustig aan gedaan, ik heb bereikt wat ik wilde bereiken dus ik kon er de tijd voor nemen. Hard nodig want de vermoeidheid slaat toe, iedere avond suizende oren en ik ben dit weekend twee keer schreeuwend wakker geworden, altijd lachen met Neli. Hele vreemde dromen, ze gingen allebei over Grover... ja dat is inderdaad vrij idioot.
Maandagavond heb ik van alle 9th standard kinderen even opgenomen, wat hun ouders doen en of ze broertjes of zusjes hebben. Even de situaties schetsen, goed voor het toegankelijk fondsen werven. Er zaten weer wat bizarre verhalen bij, vooral dat van Kashturi, mijn puzzelmaatje. Haar vader was getrouwd met twee vrouwen, het ene huwelijk was gearrangeerd door de ouders, het andere was een liefdeshuwelijk, de vrouw van het liefdeshuwelijk is Kashturi's moeder. Zoiets kan haast alleen maar mis gaan en dat ging het dus ook. Het verhaal gaat dat die andere vrouw, door het uitvoeren van vage hindoeistische rituelen, die vader ziek had gamaakt en zo kwam hij in het ziekenhuis terecht. Hij lag aan beademing en die vrouw heeft de beademing eraf gehaald en hem op die manier vermoord. We houden het maar op suspicious death, denk ik. Het meest tragische van alles is nog wel dat Kashturi het negende kind van haar moeder was en toch is ze de oudste in het gezin. Al die kinderen zijn voor of vlak na de geboorte overleden, echt een gruwelijk verhaal. Haar moeder werkt nu als bediende in het huis van een arts, dat wil je in het land van de ongelijkheid ook niet meemaken.
Er waren ook twee meisjes waarvan de vaders zelfmoord gepleegd hadden. Dat vinden ze beschamend en dus gaan ze fluisteren daarover. Dan was er nog een meisje waarvan de moeder was weggelopen toen ze jong was en die wilde het daar ook niet over hebben, 'my 2nd mother is my only mother', en dat is dat. Gelukkig heb ik hier een tegen mij kun je alles zeggen imago, anders had ik al die verhalen er nooit uit gekregen.
Deze kinderen help ik nu af en toe met hun huiswerk, vooral wiskunde, ze zijn met rijen bezig, is lastig in het engels, ik ken dat wiskundige vakjargon niet goed, maar ik heb er wel plezier in.
Ik vind het genoeg geweest voor vandaag en de rest van het jaar! Zie jullie in Nederland. Morgen lekker inpakken en wegwezen, heb er zin in!
Heel veel liefs en iedereen bedankt voor alle steun vanuit Nederland, zowel mentaal al materieel, haha, ook namens de kinderen heel erg veel dank.
kus, Nelle

Sunday, April 15, 2007

Gebakken ei met liefde

Hallo lieve mensen in Nederland,
Alles goed? Om een of andere reden lukt het me vandaag niet om mijn blog te openen, de computers hier hebben allemaal problemen met die site, beetje jammer, maar daarom doe ik het weer eens zo. Misschien is dit mijn laatste berichtje, misschien vind ik Woensdag nog de tijd om een afscheidsberichtje te plaatsen. Hier gaat het wel goed, zit er klein beetje door, maar ik red me nog wel even de laatste paar dagen. Hier en daar wat extra slaap proberen te pakken en dan hoop ik dat ik in een enigszins florisante staat kan terugkeren. Ik ben in elk geval erg tevreden over wat ik bereikt heb hier de afgelopen tien weken.
Afgelopen vrijdag zijn de kinderen tot en met 8th standard naar huis gegaan. Uit school gingen ze zich allemaal razendsnel omkleden, mooiste kleren aan natuurlijk, en dan maar wachten. Een aantal kinderen komen allemaal uit hetzelfde dorp, dus die ouders waren gezamenlijk in een oude open vrachtwagen gekomen, achter in de bak. En geloof het of niet, het is onder de kinderen een trend op het moment om er een lichte vorm van zelfspot op na te houden. Af en toe reopen ze naar elkaar; hey village people. Village betekent in India niet gewoon dorp, maar huttendorp of sloppenwijk. Toen die vrachtwagen met ouders aankwam begonnen de kinderen dat ook te reopen. Het is trouwens opvallend hoeveel woorden er in India gebruikt worden voor; the backward class people, the oppressed, the downthrodden, the poor, the village people, the lower caste people en dan ben ik waarschijnlijk nog wel een paar vergeten.
Er zijn nu nog maar 15 kinderen in het tehuis, zij blijven tot en met eind april om zich voor te bereiden op 10th standard. Jaqueline is schijnbaar bezig met de grote opruiming voor de zomervakantie, want ze kwam vrijdag met een paar puzzels van 1000 stukjes aanzetten, die Elisa ooit had meegenomen en een memory spel. Dat laatste sloeg natuurlijk meteen aan, maar ik had er na een paar spelletjes wel weer genoeg van en besloot aan een puzzel te beginnen. Er zijn niet veel kinderen die daar het geduld voor hebben, maar Kashturi en Epsiba hebben plezier in en werken er aan met volharding, hij komt waarschijnlijk deze week nog wel af. We zijn er uit dat ik een tendency to search for struggle heb, want ik had meteen besloten dat ik alle witte stukjes wel even zou plaatsen. Nu de kinderen die eigenschap doorhebben, komen ze met alles dat ze te ver gaat naar mij toen, wetend dat ik de verleiding niet kan weerstaan.
Ik wil al een hele tijd vertellen over Murigeshwari, dat keukenmeisje hier, maar er kwam steeds iets tussen. Murigeshwari is 17 jaar, totaal onopgeleid en werkt hier in de keuken, de pannen afwassen, de groenten snijden en de schoonmaak. Het lijkt me een rotbaan met een schraal uitzicht, als ik even zo ongenuanceerd mag zijn, maar zij heeft er absoluut geen moeite mee, is altijd vrolijk, huppelt rond en loopt altijd te zingen. Zodoende heb ik diep respect voor haar en hebben we een vrij aparte relatie. Door de taalbarriere treden miscommunicaties op, maar we leren wel van elkaars taal. Iedere avond vraagt ze me of ik een gebakken ei wil. Ze heeft nog niet zo lang geleden een ei leren bakken van Pappati de kok en nu bakt ze dus erg graag eieren, zeker voor mij. (Dat komt volgens mijn door het feit dat ik hier iedereen als mijn gelijke zie, zoals ik al eerder zei en dat maakt me nogal geliefd.) Omdat ze het me iedere avond zo hoopvol vraagt, kan ik het bijna nooit werstaan en zo eet ik dus veel te veel eieren momenteel en lig ik vaak ‘s avonds met een zeurende maag in bed.
Ik krijg iedere keer andere berichten door over de kosten voor het Indiase onderwijs, heel irritant, als je in een paar weken tijd wil proberen kinderen in dat onderwijs te krijgen. Deze week kreeg ik ineens een bedrag van 6000 eu voor me porem. Zegt die vent hier dat hij in de stad onderzoek heeft gedaan naar de kosten en dat kan nogal verschillen van de kosten in de rural area’s. Ik heb dus helemaal niets aan deze schatting, maar ik krijg in de loop van deze week de kosten van de specifieke scholen waar de kinderen heen gaan. Als het moest en als ik tijd had zou ik boeken vol kunnen schrijven over alle minpunten van het Indiase onderwijssysteem. Ik zou sowieso boeken vol kunnen schrijven over minpunten in allerlei Indiase systemen, maar ik laat het hierbij voor vandaag, ik heb nog meer te doen… nog een heleboel witte stukjes, hehe!
Tot in Holland allemaal, ik zie ernaar uit,
Liefs, Neli

Wednesday, April 11, 2007

It is through giving that we receive

Heej lieve mensjes,
alles goed? Hier wel, ik ben nog erg druk en houd het dus even kort vandaag.
Toen ik gisterenochtend wakker werd, vloog er een dikke kakkerlak door mijn kamer. Omdat ik er ooit een in mijn WC had die niet van de WC af kon komen, had ik niet gedacht dat die beesten konden vliegen. Dat beest in mijn WC moet dus wel intens dom zijn geweest om te vergeten dat hij kon vliegen, maar goed weer wat geleerd dus. Nu die beeten hier behoorlijk groot zijn, toch wel een centimeter of 6 a 7, had ik helemaal niet de neiging om onder mijn klamboe vandaan te komen, maar je kunt toch niet eeuwig in je tentje blijven zitten en bovendien werd er op mijn deur geklopt, ik dacht aah iemand komt me redden. Dus ik sluip naar de deur open hem en zeg: 'Good morning a huge cockroach is flying around in my room'. Jaqueline moest er natuurlijk vreselijk om lachen en zou de klus wel even klaren, maar inmiddels had dat nare beest zich verstopt. Hij zat op de rand van mijn klamboe en uiteindelijk is Jaqueline hem vredelievend te lijf gegaan, ze heeft 'm de deur uit geveegs. Ze kwam trouwens om te melden dat Prakkash om half elf zou komen om de matjes op te gaan halen en dat hebben we dus gedaan.
Zaten we daar om half twaalf met 90 matjes voor onze neus. We besloten ieder kind een eigen matje te geven met haar initialen erop, er waren genoeg matjes om ook de keukenmeiden en de bewaking van een slaapplaats te voorzien, wel zo vriendelijk leek mij en ze waren er erg blij mee. Toen de kinderen uit school kwamen, hebben we alle matjes uitgepakt en met ouderwetse inktpotjes van initialen voorzien, dat heeft wel wat voeten in aarde gehad. 's Avonds heb ik dan eindelijk de matjes aan de kinderen overhandigd en ook zij waren reuzeblij, heerlijk om dat te zien, jullie hadden er bij moeten zijn. Na het avondgebed had iedereen helemaal zin om te gaan slapen, maar alles moest wel even hergeordend worden, de kinderen slapen namelijk verspreid over verschillende hallen in het tehuis. De kleintjes tot en met 3rd standard hebben we met twee of drie op een matje gelegd dat gaat makkelijk en degene van wie het matje is waarop geslapen wordt moet er zorg voor dragen dat het de volgende ochtend weer opgeruimd wordt. Het was even een struggle hoe we de matjes het beste neer konden leggen, maar toen iedereen eenmaal lag, was het ook echt een feest. Het zijn hele sierlijke matjes, dus zo'n hal vol met matjes is een erg leuk gezicht!
Daarna dacht ik rustig en voldaan te kunnen gaan slapen, maar wat nu weer: nog een kakkerlak! en wel op mijn klamboe. Ik dacht eerst bij mezelf; kom op neli verricht nog eens een heldendaad, maar ik was gebroken en helemaal niet meer in de stemming voor heroische acties. Ik sprak met mezelf af; je loopt de gang op, kom je iemand tegen, dan kun je er een groepswerk van maken, kom je niemand tegen dan zul de klus echt zelf moeten klaren. Kwam ik zowaar drie kinderen tegen op de gang, die niet konden slapen omdat ze 's middags al drie uur hadden liggen pitten. Ik blij en Vasuki had er gelijk helemaal zin in en ging een bezem halen. Ik met mijn leger van drie kinderen, gewapend met een bezem op ons doel af. Vasuki geeft dat beest eerst een flinke mep met die bezem, waarop hij naar de andere kant van de kamer vliegt. Ik met die andere twee meiden gierend van het lachen weer naar de andere kant van de kamer rennen. En zo hebben we een paar rondjes door de kamer gedaan en heeft Vasuki - mij held - dat beest uiteindelijk heel charmant de deur uit gebonjourd, opsekop de deur uit. Dat was weer lachen. Ik ben hier nu tien weken en al die tijd geen kakkerlak gezien, en nu ineens twee op een dag. Indu Mathi wist uit te leggen dat ze het hok achter het kindertehuis hadden schoongemaakt en alle insecten die daar hun habitat hadden zijn nu ontheemd, het eigenlijk sneu. Ik probeer ook steeds aan Zaza van pluk van de petteflat te denken, maar echt kakkerlakken hebben gewoon geen vriendelijk uiterlijk, ik doe mijn best om er wat in te zien, misschien schiet mijn fantasie gewoon te kort. Nadat onze missie volbracht had hadden we nog even een leuk gesprek. Indu Mathi: 'Did you feel that special kind of happiness while giving the mats?' Zeer zeker en zo kwamen we tot de conclusie; 'It is through giving that we receive'. Het mooiste moment was met het eerste matje dat ik aan Barveen gaf, een heel kwetsbaar meisje van een jaar of vijf, dat hier al een paar jaar is, met een hele vette glimlach op haar gezicht, dat doet een mens goed.
Ik ga afronden want ik wil nog even naaien, kom nog om in het werk deze laatste dagen. Begin nu echt af te tellen, want ik voel een grote behoefte aan rust in mijn hoofd.
Heel veel liefs,
Nelle

Saturday, April 7, 2007

Nectar en Ambrozijn

Heej mensen!
Een beetje teleurstellend hoor, iedere keer krijg ik 1 keer een golf mails van jullie en dan is het weer afgelopen, houd het nou toch een beetje consequent, gewoon af en toe een klein bericht en je maakt me helemaal blij. Ik zie wel een soort periodieke beweging erin, ik zou er een wiskundig model van kunnen maken, maar ik krijg liever wat regelmatiger post.
Nou ja, het is jullie vergeven... hoewel...
Gisteren heb ik dan eindelijk matjes gekocht, of eigenlijk besteld en dan komen ze in de loop van de week. Ik had met de kinderen besproken wat voor matjes ze wilden en ze gingen helemaal voor het Chennai model (zie foto van slapende peuters in Chennai). Vrij goedkoop, dus het geld dat ik over heb gaat of rechtstreeks naar de Sevai Society of ik maak er een plan voor binnen mijn nog op te richten stichting, jullie mogen natuurlijk reageren op dit punt, doe dat vooral!
Gisteren was voor de kinderen een erg emotionele dag, omdat de 10th standard meiden het thuis hebben verlaten. Hun examens waren afgelopen en nu gingen ze dus voorgoed naar huis. Ze komen alleen nog een keer terug om hun transfer certificate op te halen in juni. De kinderen wonen allemaal behoorlijk ver van het kindertehuis, dus het is niet zo makkelijk voor ze om nog eens terug te komen, de meesten wonen ook nog ver uit elkaar, de een in Sivagangai, de ander in Dindigul, dus het is ook niet makkelijk om elkaar nog eens op te zoeken. Ze raken vriendinnen kwijt met wie ze jarenlang hebben opgetrokken als zusjes. En de kleintjes zijn een paar lieve moederfiguren kwijt en daarom was het gisteren dus huilen met de lamp scheef!
Prakkash had voor alle zeven een chocolade reep meegenomen en zegende hen. Donderdag had Cyril, de chauffeur van Prakkash cake en watermeloen gebracht. Toch nog iets leuks dus.
Gisterenmorgen gingen de kinderen om 5 uur naar de kerk vanwege goede vrijdag, of ik meeging, ik dacht het even niet he?!
Donderdag kreeg ik ineens nog een heleboel kleren van 10 std, dus heb ik genaaid als een malle, gelukkig hebben de kinderen de machine nu helemaal door en kon ik hen ook een deel zelfstandig laten doen. Ze hebben er erg veel lol in, doen het graag, dus dat zit wel snor.
Ik heb me weer helemaal over mijn lichte heimwee gevoelens heen kunnen zetten, waar ik een paar dagen last van had. Het punt is dat als je zo lang alleen zo ver van huis bent, je je eigen huis en haard gaat idealiseren als een gek. Inmiddels ziet Nederland er in mijn hoofd uit als een hemels oord waar al het voedsel smaakt als nectar en ambrozijn, waar alle piano's klinken als pas gestemde vleugels van Steinway of op zijn minst Bechstein, waar iedereen met elkaar in vrede leeft en deelt en gelukkig is. Je gaat nog net niet denken dat je op een wolk woont, maar als ik nog even blijf denk ik dat ik daar echt in ga geloven. Het komt natuurlijk ook door het contrast met India, mooie cultuur, allemaal leuk, maar we kunnen gerust zeggen dat het hier een puinhoop is en daarbij vergeleken is Nederland ook echt hemels.
Ik had misschien ook wel een beetje Chennai heimwee, ik word wel brak van het leven daar, maar aan de andere kant was het er heerlijk. Iedere maaltijd politieke discussies, omdat ze de debatten in Dehli volgden; iedere dag een rally in Delhi. Je dacht dat het rellen was met Verdonk? Nee het indiase nationale parlement is een grap als je niet verstaat waar het over gaat een drama als iemand het hindi voor je vertaald. Ze gooien naar elkaar en naar ministers met pennen, inktpotjes en papieren, het lijkt meer op een losgeslagen voetbalstadion dan op een parlement.
Toen ik in Chennai was, was de world cup cricket gaande en dat gaf aanleiding tot nog meer rellen. Het indiase cricket team lag er al in de eerste ronde uit en een dag later werden de huizen van een aantal belangrijke spelers bewaakt, ze werden bij hun thuis komst verwelkomd met tomaten en eieren. Cricket is belangrijker voor Indiers dan voetbal voor Nederlanders, ze zijn hier, zoals ik al eerder zei, nogal chauvinistisch. Bovendien hebben de spelers een ver boven modaal inkomen en dat maakt de onderste lagen van de maatschappij erg pissig als de resultaten slecht zijn.
Maar om terug te komen op mijn punt; de heimwee is dus weer weg en ik hups helemaal vrolijk rond, omdat alle doelstellingen van mijn reis nu wel verwezenlijkt zijn. Ik ben erg voldaan en zelfvoldaan en kan dus helemaal genieten van mijn laatste week met de kinderen. Komende vrijdag gaan de kinderen naar huis, behalve de 9th standard meiden, die blijven tot en met de 30e om voorbereidende lessen voor 10th standard te volgen. (jullie zijn nu wel echte kenners van het Indiase onderwijssysteem he? en dat allemaal dankzij mij - ja je proeft mijn zelfvoldaanheid) Ik heb ook besloten dat ik alle ingewikkelde plannen voor de stichting even laat bezinken en me de laatste anderhalve week alleen maar met de meer basale dingen bezig houd. Bovendien moet ik nog om de tafel met de Thomas stichting over de samenwerkingsplannen, en dat bepaald mede de exacte doelstellingen en de vorm van financiering ervan, dus ik kan sowieso niet alles hier al beslissen.
Tot de volgende keer, het zal wel weer woensdag worden,
liefs en groeten,
Neli

Tuesday, April 3, 2007

10 Struiskippen vs 1 Grover

Hallo lieve mensen,
Alles goed, ik heb vernomen dat het weer weer een beetje is bijgetrokken bij jullie, dat stemt me rustig dan kan ik zonder angst naar huis komen over twee weken. 10 struiskippen in Madurai halen het toch niet bij 1 Grover in de soderblomstraat. Ik begin langzaam maar zeker wel zin te krijgen om naar huis te gaan. Nog even alles afmaken hier met plezier en toewijding natuurlijk, en dan met een voldaan gevoel in het vliegtuig stappen. Ik vind het wel weer mooi geweest.
Eerst even terug naar waar ik gebleven was. We - dat wil zeggen Prakkash, John Brito (de oom van Prakkash en ik - hadden wat discussies over de manier waarop we de kinderen het beste konden helpen. Het leek er op dat we met een groot probleem zaten. De kinderen in dit kindertehuis komen allemaal uit verschillende dorpen, die soms behoorlijk ver van Madurai af liggen. Help je die kinderen in hun eigen dorp dan is het moeilijk te controleren of ze echt naar school gaan en vorderingen maken, dan zouden de mensen hier iedere keer af moeten reizen naar al die dorpen en dat kost tijd en geld. Daarnaast was er het idee om de kinderen vanuit dit kindertehuis naar een andere school te laten gaan, maar dan heb je ook geen goede controle, je weet dan wel dat ze naar school gaan maar dan zit je met het jongensprobleem, ook geen optie dus. Daarom hadden Prakkash en Brito het plan gevat om de kinderen in een ander kindertehuis verder te laten studeren, het leek er even op dat dat de enige optie was en dat kost echt een godsvermogen, dan zou het eerder gaan lijken op 600 eu per kind. De avond nadat we dit besproken hadden lag ik nog wat te beethoven (beethoof, beethoofd, beethoofdt, beethoven, beethoofde, beethoofden, gebeethoofd of beet gehoofd) om mijn geest een beetje vrij te maken van al deze zorgen -ik vond het maar een inefficiente oplossing, met al dat geld kun je veel meer kinderen helpen als ze gewoon thuis studeren- en toen vroeg Jaqueline of ik even naar beneden wilde komen, omdat Prakkash me wilde spreken; bleek dat de kinderen van 10th standard dit jaar uit 4 verschillende dorpen komen en dat de afstanden te overzien zijn. Hallelujah, gelukkig maar, ze gaan dus in hun eigen dorp verder studeren. Het geld gaat via de Sevai Society naar de scholen, zij controleren of het goed gebruikt wordt en sturen mij heel hip hun jaarrekening op met daarin zeer gedetailleerd hoe het geld besteed wordt.
Het enige kleine minpuntje is dat de kinderen verder studeren in Tamil in plaats van in het Engels, maar ik kan daar niet mee zitten, het zit wel goed met het Engels van deze kinderen naar 10 jaar Xavier School en bovendien, is Tamil Nadu net zo groot als Nederland, zelfs met goed onderwijs in Tamil kun je je hier prima redden. Prakkash vroeg nog of ik ze niet liever toch in een kindertehuis in het Engels verder wilde laten studeren, maar ik vind de kosten daarvan absoluut niet in verhouding tot het resultaat, je moet prioriteiten stellen. Schouderklopje voor mezelf na het doorhakken van deze knoop, voila dat is vast geregeld.
Gisteren ben ik in Trichy geweest, of eigenlijk vooral bij Trichy. Ik heb daar de Mary Matha School bezocht, een school waar gratis onderwijs wordt gegeven aan kinderen van ouders, die van de landbouw moeten leven. Deze kinderen komen van huis uit naar school. Het is nog een vrij jong project en een project dat nog wel wat steun gebruiken kan, want ze komen erg veel problemen tegen.
Ten eerste is er de concurrentie van de regeringsscholen, waar het onderwijs weliswaar veel slechter is, maar waar de regering er voor zorgt dat er geld is voor een lunch voor de kinderen en die in het bezit zijn van een schoolbus. De ouders maken een afweging tussen gratis lunch en vervoer of gratis degelijk onderwijs en kiezen dan vaak voor de gratis lunch.
Dat ze geen schoolbus hebben is erg onhandig; sommige kinderen komen iedere dag vier kilometer lopen en het organiseren van een ouderavond wordt er ook niet makkelijker op.
De school heeft nu 140 leerlingen en geeft les tot en met 7th standard. Als je in India een school wilt oprichten moet je de regering een bepaalde hoeveelheid geld betalen en een bepaalde hoeveelheid geld als garantie op de bank hebben. Telkens als je je school wilt 'upgraden', voor hogere groepen les wilt gaan geven, moet je opnieuw betalen en je bedrag op de bank verhogen. Daarnaast moet je een minimum aantal leerlingen hebben. Het is niet eenvoudig allemaal, hier in Madurai willen ze de school ook upgraden tot en met 12th standard, de verwachting is dat dat over twee jaar mogelijk is.
Er was voor de kinderen van de school in Trichy een medical camp georganiseerd en de artsen waren daar tot de conclusie gekomen dat het goed zou zijn als de kinderen iedere dag een gezondheidsdrankje zouden krijgen, met vitaminen en mineralen. Je kunt je voorstellen dat kinderen in de rural area's niet zo'n gevarieerde voeding krijgen. Bovendien is het drinkwater van de school van een slechte kwaliteit. Er wordt momenteel gebouwd aan een uitbreiding voor de school en een verblijf voor professor Selvaraj, een oud collega van Ignacimuthu die dit project runt samen met een zuster. Daarom moeten verbeteringen op andere vlakken wachten op geld.
Om zelf nog wat te verdienen zijn er achter de school een aantal akkers waar suikerbieten verbouwd worden en ik weet twee dingen over suikerbieten:
1. De verkoopprijs is in principe gunstig al jaren.
2. Ze vreten water.
Dus ondanks de hoge verkoopprijs wordt er weinig aan verdiend in een droog gebied. Ze hebben een installatie om grondwater van ruim honderd meter diep op te pompen, maar als je dat te veel doet moet je iedere keer een stukje dieper, je pleegt gewoon roofbouw op je grond. Daarnaast hebben ze 10 maanden geleden ruim 300 cokosnotenbomen gepland, lijkt me beter, die houden het grondwater een beetje vast, maar daar kun je jaren op wachten, het duurt al 7 jaar voordat er uberhaupt cokesnoten aan de boom gaan groeien, tegen de tijd dat ze zo hoog zijn dat ze het grondwater vast gaan houden, is India al drie keer uitegedroogd, want wat zijn nou driehonderd bomen? In de bosatlas is zuid india tropisch regenwoud, maar als je erdoor heen rijd, lijkt het meer op een beginnende woestijn, er is hoofdzakelijk lage begroeiing.
Gelukkig zijn de suikerbieten tot nu toe nog wel winstgevend. Die cokosnotenbomen kosten nu alleen nog maar, wanthet stuk land waarop ze gepland zijn lag ook nog hoger dan de pompinstallatie, zodat ze een watertank aan hadden moeten schaffen om dat land te irrigeren.
Ik hoop dat jullie het nog volgen allemaal. Er zou nog veel meer te vertellen zijn over Trichy, maar ik heb meer dingen te doen, dus ik ga afronden.
Heel veel liefs,
Nelle