Hallo lieve mensen,
Hoe is het weertje in Nederland, het is hier nog altijd lekker, gemiddeld zo rond de 32 graden en er gebeuren veel Indische dingen om mij heen. Buiten klinkt muziek uit een enorme installatie die een of andere politicus hier heeft neergezet bij wijze van propaganda.Hier voor de deur zitten een stuk of 6 vrouwen met hamers op stenen te slaan voor het restaureren van de weg. In mijn badkamer heb ik er weer een nieuw beest bij en volgens mij is het een wandelende tak! Voor het eerst dat ik dat beest in het wild tegenkom. Overigens snap ik niet wat hij er doet, want er staan geen struiken in mijn badkamer, dus zijn camouflage is nogal doorzichtig. Ieder diertje vindt uiteindelijk zijn weg naar mijn badkamer.
Vorige week hadden de kinderen midterm exams, examens halverwege de periode. De meiden van de 10th standard hebben vrijdag en maandag hun eerste praktijkexamens in botany (biologie is hier opgesplitst in botany en zoology, ofwel plantjes en beestjes), natuurkunde en scheikunde en ze hadden allemaal een full mark! Voor de duidelijkheid het gaat hier om een centraal eindexamen. Blijdschap alom dus, het harde leren loont. Voor zover ik goed op de hoogte ben gebracht beginnen morgen de andere examens. Ze maken de examens niet op hun eigen school maar ergens anders, ik vraag me af of ze hier ook zo leuk aftellen voor het begin vn de examens en zo geheimzinnig doen met die enveloppen, maar dat zal wel anders gaan.
Ook de kinderen hier hebben niet zoveel lol in het doen van hun examens als ik, ik snap nog steeds niet waarom ik de enige was die het leuk vond.
Omdat de midterms vrijdag allemaal gedaan waren, maar vooral omdat Jaqueline het pand verliet, hadden we een erg rustig en zeer gezellig weekend, het was bijna paradijselijk. Zaterdagmiddag hebben we heel veel pret gemaakt met de kersvers door mijn oma aangeschafte ballen en springtouwen. Ik probeerde de kinderen in te leren springen, maar ze draaien het touw allemaal razendsnel rond, zodat je ook geen tussensprongetje kan maken en binnen de kortste keren doodop bent, maar ik heb met het springtouw wel een vervanging gevonden voor het fietstrainingsprogramma van mijn cardioloog. Dat inspringen is hier voorlopig levensgevaarlijk, ik moet ze eerst maar leren wat rustiger te draaien!
Zondag ochtend heb ik allemaal spelletjes met de kinderen gedaan en op het moment dat ik er moe van werd heb ik voor gesteld een stukje voor te lezen, dat vonden ze een goed plan. Ik heb vanuit Nederland twee voorleesboeken meegenomen (in het engels uiteraard), een van pinokkio en een van Peter Pan. Pinokkio viel erg in de smaak, maar ik weet natuurlijk ook wel wat ik uitkies, een boek met prachtige plaatjes en vooral veel! Peter Pan is nog erg moeilijk voor ze, dus ben ik het nu zelf maar gaan lezen zodat ik het hen in een wat eenvoudigere vorm kan vertellen. Het boek is zo humorvol en goed geschreven dat ik echt helemaal in het verhaal zit nu, lol!
Zondagavond kwam Jaqueline weer terug en ze liep er de afgelopen dagen bij als een zombie. Last van het 2nd Sunday effect. Als de kinderen tweede zondag van de maand hun ouders hebben gezien zijn ze daarna een dagje verdietig, Jaqueline heeft dat dus ook als ze naar huis is geweest, het verschil is alleen dat zij haar frustraties op de rest van de wereld afreageert. Ik hoop maar dat het gauw overgaat.
Ik heb zondag trouwens een hele domme stunt uitgehaald. Ik werd wakker met een flinke blaar op mijn rechterhand, waarvan ik niet weet hoe hij daar gekomen was. Nu is zondag mijn standaard beddengoed wasdag - de ene week de bovenkant, de andere week de onderkant - en omdat ik wat eigenwijs van aard ben en soms over iets te veel doorzettingsvermogen beschik (zie ook de maagslijmvliesontsteking) ging ik dus met die blaar in mijn hand mijn laken staan wassen. Ik moest daar 's avonds weer onder slapen, dus ik moest hem wel uitwringen na het wassen, en je raad het al, die blaar ging open. Nu kan ik door mijn eigen stommiteit al een paar dagen helemaal niets meer wassen, waardoor de boel zich opstapelt en ik het erg druk krijg de komende dagen.
Ik ben nog altijd erg druk aan het naaien en kom de gekste dingen tegen, veel kleding is niet gezigzagt, waardoor de boel zo is gaan rafelen dat de gaten amper nog te dichten zijn. Ik denk vrij geregeld, in de tijd dat ik dit jurkje heb zitten naaien had ik in Nederland geld kunnen verdienen om hier minstens 4 nieuwe jurkjes te kopen, dat zou efficienter zijn en beter voor de lokale economie en dan had dat kind wat meer variatie in haar leven, maar ach je kunt niet alles hebben.
Ik vind het wel weer leuk geweest voor vandaag, met mijn plan lijkt het nog altijd de goede kant op te gaan, ik zal jullie gauw weer van de ontwikkelingen op de hoogte te brengen, maar ik kreeg van Tamar het verzoek om iedere week minstens een hele alinea aan humor te besteden, nou moet dat toch geen probleem zijn voor mij...
Heel veel lieve groeten,
neli peterseli (ik weet nog steeds niet of dat nou met i of ie moet)
Wednesday, February 28, 2007
Saturday, February 24, 2007
Het oude leren
Hallo allemaal!
Hoe gaat het in Holland? Ik zag net een koe een stuk papier op eten, een hond drinken van en zwemmen in het riool en ik heb vanochtend een nieuwe engelse werkwoordsvorm geleerd: I wake upped this morning. Met andere woorden: het gaat goed met me.
Ik opende net mijn mail en wat blijkt? Er zijn ingangen om mijn plan te verwezenlijken. De spanning stijgt hier, want in India geldt altijd: juich niet te vroeg. Ik had verwacht afgelopen donderdag het onderwijskosten plaatje te krijgen van de directrice van Xavier School, maar het is haar nog niet gelukt dat voor elkaar te krijgen. De verwachting is nu maandag of woensdag.
De ingang in mijn mailbox kwam in hoofdzaak van een zusterorganisatie van de Stichting Thomas Bouwprojecten (www.thomasbouwprojecten.nl en www.thomasstichting.nl ). Dat is de organisatie van de architecten die ik begin oktober in Chennai ontmoette. Ik word door gestuurd voor nieuw contact en dit verhaal wordt dus vervolgd. We blijven het proberen. Ook de oprichter van het kindertehuis heeft met enthousiasme gereageerd.
Nu ik zo bezig ben met het onderwijs hier, zal ik jullie daar een beetje in inleiden (oh wat ben ik toch informatief de laatste tijd) .
Stel je krijgt een kind in India, dan zijn er drie opties. De eerste is dat je geen geld hebt en dus houd je je kind thuis, of laat je je kind voor je werken, of je laat je kind ergens achter. De tweede optie is dat je een beetje geld hebt. In dat geval stuur je je kind naar een Government School, alwaar de lokale taal gesproken wordt. De derde optie is dat je echt geld hebt, dan stuur je je kind naar een Matriculation School. Een prive school, waarvoor je het dubbele betaald van een Government School, en waar vanaf het vijfde lesjaar in het engels wordt gedoceerd.
Je begint hier als peuter in de pre-KG klasjes, daarna volgen LKG en UKG, dat respectievelijk staat voor lower en upper kindergarten. Na de UKG begint het echte werk: 1st standard.
Vanaf het eerste tot en met het tiende leerjaar volgt iedereen hetzelfde niveau. Aan het einde van de 10th standard op een Matriculation School word je geacht het niveau te hebben dat iemand in Nederland heeft, aan het einde van zijn VWO met beta profiel. Iedereen? Ja iedereen. En je raadt het al: dat is niet mogelijk. Gevolg is een enorme uitval, ontzettend zonde in een land waar toch al zo weinig mensen onderwijs volgen, en erger nog: een zeer hoog aantal zelfmoorden onder studenten. Niet zo vreemd als je bedenkt dat er in India van uit wordt gegaan dat een kind dat slecht scoort op school, zijn best niet doet en daarvoor lichamelijk zwaar gestraft wordt.
Ik las laatst -even tussendoor- wel in The Hindu (de nationale krant, engelstalig) dat er wetenschappelijk onderzoek was gedaan naar het lichamelijk straffen van kinderen en daaruit was gebleken dat kinderen zich er niet beter van gingen gedragen en er ook niet beter van gingen leren... Newsflash!! India gaat opnieuw het wiel uitvinden, maar er zit ten minste beweging in, er zijn nog genoeg landen waar er niet eens beweging in zit, zo positief moet je dat dan maar zien.
Terug naar mijn verhaal: Ze proberen alle leerstof er op de oude manier toch bij zoveel mogelijk kinderen in te krijgen. Dat houdt in dat je moet stampen, stampen en stampen, niet alleen voor vakken als geschiedenid, ook voor wiskunde en natuurkunde. Alle vragen die mogelijk op een toets gesteld worden krijg je in een boekje, die kun je in het geval dat je het niet uit jezelf begrijpt uit je hoofd leren. Alleen de getalletjes worden soms veranderen. In theorie kan iedereen op deze manier indische wiskunde B2 halen, maar dat kost natuurlijk verschrikkelijk veel tijd. Er gebeurt hier heel veel klassiekaal. De kinderen in 7th en 8th standard komen momenteel om kwart voor vijf uit school, de kinderen in de 9th standard om half 6 en de kinderen in de 10th standard om 8 uur 's avonds. De directrice heeft me verteld dat je tijdens je studie in 11th en 12th standard soms pas om 10 uur thuis bent. Er moet ook nog huiswerk gedaan worden en de meiden in het kindertehuis in de 10th standard zitten slapen momenteel tussen 12 en 3 's nachts! Wat een verschillen. Ik vond het altijd van groter belang dat ik goed geslapen had voor een toets van een betavak dan dat ik het ook daadwerkelijk geleerd had. Dat slapen bood meer garantie voor een goed cijfer.
Na de 10th std splitst het onderwijs zich dan eindelijk in verschillende niveaus, op grond van je resultaten in de 10th std word je ingedeeld in groep 1, 2, 3, of 4 of in een speciale mathemathics group (wiskunde is het vak met veruit het meeste aanzien in India, dat doet me goed, ik koester diep van binnen grote liefde voor dat vak, wie wiskunde heeft gestudeerd kan het gaan maken hier) of science group (voor wie iets medisch wil doen). Gisteren vernam ik echter van Jennifer (10th std), dat in die groepen als nog moet worden ingehaald wat in de 10th std niet goed is gegaan en dat ze daarom allemaal zo hard studeren.
Zo ziet de middelbare school in India er dus uit. De kinderen vinden het prachtig als ik over mijn schooltijd in Nederland vertel, ze willen altijd nog meer horen, want ik vertel natuurlijk vooral de grappige dingen en ik heb nogal veel zelfspot, wat in dit land absoluut niet gebruikelijk is en het is zeker niet gebruikelijk om grapjes te maken over je eigen land. Meestal staren ze me dan ook vol ongeloof aan. Om een helder voorbeeld te geven: ik vertelde dat onze premier op Harry Potter leek, toen ze vroegen hoe die Balkaiende er uit zag, terwijl hier overal posters hangen van de president van het land.
Ik heb laatst foto's laten zien van het Stedelijk, dat vonden ze prachtig, maar het mooiste was hun reactie op een foto van de kalverstraat 's avonds rond de kerst. 'Wow I come to the Netherlands with you!', 'Wow I want to live there'.
Er zijn veel taboes in dit land maar over een ding bestaat geen taboe: geld. Mensen vragen rustig aan elkaar wat ze verdienen en vragen van alles wat je aan hebt of bij je hebt wat het gekost heeft. De kinderen zijn nu in de fase dat ze bij ieder indisch product vragen wat zoiets in Nederland zou kosten. Het blijft ze verbazen. Ik probeerde laatst uit te leggen dat de prijs soms afhangt van de plaats waar je iets koopt, ik een heel verhaal over werkgelegenheid en grondprijzen, maar nee het was nog iets te hoog gegrepen.
Volgens mij schrijf ik weer veel te veel, dus ik ga er mee ophouden, ik hoop dat ik een beetje netjes getypt en gespeld heb met deze snelheid, als niet dan bij deze excuses daarvoor.
Jullie horen snel weer over de vorderingen of misschien wel het vastlopen van mijn plan.
dikke knuffel, liefs
nelle
Hoe gaat het in Holland? Ik zag net een koe een stuk papier op eten, een hond drinken van en zwemmen in het riool en ik heb vanochtend een nieuwe engelse werkwoordsvorm geleerd: I wake upped this morning. Met andere woorden: het gaat goed met me.
Ik opende net mijn mail en wat blijkt? Er zijn ingangen om mijn plan te verwezenlijken. De spanning stijgt hier, want in India geldt altijd: juich niet te vroeg. Ik had verwacht afgelopen donderdag het onderwijskosten plaatje te krijgen van de directrice van Xavier School, maar het is haar nog niet gelukt dat voor elkaar te krijgen. De verwachting is nu maandag of woensdag.
De ingang in mijn mailbox kwam in hoofdzaak van een zusterorganisatie van de Stichting Thomas Bouwprojecten (www.thomasbouwprojecten.nl en www.thomasstichting.nl ). Dat is de organisatie van de architecten die ik begin oktober in Chennai ontmoette. Ik word door gestuurd voor nieuw contact en dit verhaal wordt dus vervolgd. We blijven het proberen. Ook de oprichter van het kindertehuis heeft met enthousiasme gereageerd.
Nu ik zo bezig ben met het onderwijs hier, zal ik jullie daar een beetje in inleiden (oh wat ben ik toch informatief de laatste tijd) .
Stel je krijgt een kind in India, dan zijn er drie opties. De eerste is dat je geen geld hebt en dus houd je je kind thuis, of laat je je kind voor je werken, of je laat je kind ergens achter. De tweede optie is dat je een beetje geld hebt. In dat geval stuur je je kind naar een Government School, alwaar de lokale taal gesproken wordt. De derde optie is dat je echt geld hebt, dan stuur je je kind naar een Matriculation School. Een prive school, waarvoor je het dubbele betaald van een Government School, en waar vanaf het vijfde lesjaar in het engels wordt gedoceerd.
Je begint hier als peuter in de pre-KG klasjes, daarna volgen LKG en UKG, dat respectievelijk staat voor lower en upper kindergarten. Na de UKG begint het echte werk: 1st standard.
Vanaf het eerste tot en met het tiende leerjaar volgt iedereen hetzelfde niveau. Aan het einde van de 10th standard op een Matriculation School word je geacht het niveau te hebben dat iemand in Nederland heeft, aan het einde van zijn VWO met beta profiel. Iedereen? Ja iedereen. En je raadt het al: dat is niet mogelijk. Gevolg is een enorme uitval, ontzettend zonde in een land waar toch al zo weinig mensen onderwijs volgen, en erger nog: een zeer hoog aantal zelfmoorden onder studenten. Niet zo vreemd als je bedenkt dat er in India van uit wordt gegaan dat een kind dat slecht scoort op school, zijn best niet doet en daarvoor lichamelijk zwaar gestraft wordt.
Ik las laatst -even tussendoor- wel in The Hindu (de nationale krant, engelstalig) dat er wetenschappelijk onderzoek was gedaan naar het lichamelijk straffen van kinderen en daaruit was gebleken dat kinderen zich er niet beter van gingen gedragen en er ook niet beter van gingen leren... Newsflash!! India gaat opnieuw het wiel uitvinden, maar er zit ten minste beweging in, er zijn nog genoeg landen waar er niet eens beweging in zit, zo positief moet je dat dan maar zien.
Terug naar mijn verhaal: Ze proberen alle leerstof er op de oude manier toch bij zoveel mogelijk kinderen in te krijgen. Dat houdt in dat je moet stampen, stampen en stampen, niet alleen voor vakken als geschiedenid, ook voor wiskunde en natuurkunde. Alle vragen die mogelijk op een toets gesteld worden krijg je in een boekje, die kun je in het geval dat je het niet uit jezelf begrijpt uit je hoofd leren. Alleen de getalletjes worden soms veranderen. In theorie kan iedereen op deze manier indische wiskunde B2 halen, maar dat kost natuurlijk verschrikkelijk veel tijd. Er gebeurt hier heel veel klassiekaal. De kinderen in 7th en 8th standard komen momenteel om kwart voor vijf uit school, de kinderen in de 9th standard om half 6 en de kinderen in de 10th standard om 8 uur 's avonds. De directrice heeft me verteld dat je tijdens je studie in 11th en 12th standard soms pas om 10 uur thuis bent. Er moet ook nog huiswerk gedaan worden en de meiden in het kindertehuis in de 10th standard zitten slapen momenteel tussen 12 en 3 's nachts! Wat een verschillen. Ik vond het altijd van groter belang dat ik goed geslapen had voor een toets van een betavak dan dat ik het ook daadwerkelijk geleerd had. Dat slapen bood meer garantie voor een goed cijfer.
Na de 10th std splitst het onderwijs zich dan eindelijk in verschillende niveaus, op grond van je resultaten in de 10th std word je ingedeeld in groep 1, 2, 3, of 4 of in een speciale mathemathics group (wiskunde is het vak met veruit het meeste aanzien in India, dat doet me goed, ik koester diep van binnen grote liefde voor dat vak, wie wiskunde heeft gestudeerd kan het gaan maken hier) of science group (voor wie iets medisch wil doen). Gisteren vernam ik echter van Jennifer (10th std), dat in die groepen als nog moet worden ingehaald wat in de 10th std niet goed is gegaan en dat ze daarom allemaal zo hard studeren.
Zo ziet de middelbare school in India er dus uit. De kinderen vinden het prachtig als ik over mijn schooltijd in Nederland vertel, ze willen altijd nog meer horen, want ik vertel natuurlijk vooral de grappige dingen en ik heb nogal veel zelfspot, wat in dit land absoluut niet gebruikelijk is en het is zeker niet gebruikelijk om grapjes te maken over je eigen land. Meestal staren ze me dan ook vol ongeloof aan. Om een helder voorbeeld te geven: ik vertelde dat onze premier op Harry Potter leek, toen ze vroegen hoe die Balkaiende er uit zag, terwijl hier overal posters hangen van de president van het land.
Ik heb laatst foto's laten zien van het Stedelijk, dat vonden ze prachtig, maar het mooiste was hun reactie op een foto van de kalverstraat 's avonds rond de kerst. 'Wow I come to the Netherlands with you!', 'Wow I want to live there'.
Er zijn veel taboes in dit land maar over een ding bestaat geen taboe: geld. Mensen vragen rustig aan elkaar wat ze verdienen en vragen van alles wat je aan hebt of bij je hebt wat het gekost heeft. De kinderen zijn nu in de fase dat ze bij ieder indisch product vragen wat zoiets in Nederland zou kosten. Het blijft ze verbazen. Ik probeerde laatst uit te leggen dat de prijs soms afhangt van de plaats waar je iets koopt, ik een heel verhaal over werkgelegenheid en grondprijzen, maar nee het was nog iets te hoog gegrepen.
Volgens mij schrijf ik weer veel te veel, dus ik ga er mee ophouden, ik hoop dat ik een beetje netjes getypt en gespeld heb met deze snelheid, als niet dan bij deze excuses daarvoor.
Jullie horen snel weer over de vorderingen of misschien wel het vastlopen van mijn plan.
dikke knuffel, liefs
nelle
Wednesday, February 21, 2007
Neli's Naaiatelier
Hallo dierbaar thuisfront,
Hoe gaat het daar in Holland, hier gaat alles zijn turbulente gangetje. Drie kwartier geleden liep ik achter een geitenkudde van behoorlijke omvang aan richting het internetcafeetje waar ik dit bericht schrijf. Gewoon over de weg, en die bus? Die wacht maar even. Wat ik de afgelopen drie kwartier hier gedaan heb? Websites en emails gelezen en beantwoord met betrekking tot mijn plan. Het werk is nog in volle gang. Zaterdag weet ik meer, dan zal ik jullie op de hoogte houden. Het is me trouwens opgevallen dat mijn blog een dag achterloopt. Als ik op 17 februari een bericht plaats, staat er 16 februari boven. Het maakt me eigenlijk geen donder uit.
De Beatles rage is nog niet ten einde in het kindertehuis en zodoende hadden we zaterdagavond een thema-avond: BeatlesNight. Het was weer feest, zondag avond piano avond en het weekend was weer voorbij.
Op maandagochtend opende mijn naaiatelier weer. Het is gevestigd op instectarium 3 op de eerste verdieping. 7 kledingstukken lagen daar op mij te wachten. Het meest voorkomende probleem is een kapot ritsje. Nu hebben ze hier in India, of eigenlijk moet ik zeggen in Thailand, want daarvandaan wordt de kleding geimporteerd, een andere manier van ritsjes in Naaien, dan in Nederland, of eigenlijk China. Het komt erop neer dat je bij de Thaise manier de verkeerde kant op moet spelden, een grotere kans hebt om scheef te gaan en bovendien zie je een naadje lopen aan de buitenkant, waar je bij de Chinese manier geen last van hebt. Ik probeer in de meeste gevallen de eigen Chinese methode aan te houden, maar dat levert soms problemen op waar het ritsje eindigt in het boordje van de jurk, en dan zit ik aan de Thaise methode vast. Dat leverde in het begin nog wel eens problemen op, maar inmiddels kan ik binnen een half uur een ritsje vervangen. Er zijn weinig dingen die ik sneller kan... een wiskundetoets niet leren.
Af en toe loop ik verschrikkelijk te vloeken, want van dat naaien krijg je soms verschrikkelijk de zenuwen, en dat terwijl ik zo'n geduldig en beheerst mens ben. Uiteindelijk geeft het wel voldoening, want de kinderen zijn reuze blij met hun gemaakte jurkjes en gaan er zo snel mogelijk in rondlopen. Het vervelende is wel dat nu iedereen weet dat ik kan naaien en dat ze alles prachtig afgewerkt terug krijgen, in of uitgenaaid, zonder dat er iets van te zien is want Neli heeft voor ieder jurkje, shirtje, broekje, rokje een plan, krijg ik dagelijks van minstens zes kinderen te horen 'dit jurkje heeft geen ritsje, deze rok is me te groot, deze heeft een gat en het blousje van mijn schooluniform heeft geen knoopjes meer'. Ieder kind heeft wel een stuk of 5 schrijnende kledingstukken. Eerst denk je mijn hemel wat veel, maar wat zijn nou 5 jurkjes? Ga eens tellen in je eigen kledingkast. (hier doen we dat in koffers) Ik probeer er wel een beetje structuur in te houden. Ik werk per kind en van klein naar groot. Gisteren werd mijn werk belemmerd door een stroomstoring, die begon om half 9 in de ochtend en eindigde om half drie 's middags. Ik dacht oh dan verricht ik wel hier en daar wat handwerk, moet ook gebeuren, maar daar wordt een mens wel vrij snel scheel van.
Het paringsseizoen voor hagedissen is volgens mij net voorbij, want ik kom overal hele schattige kleine hagedisjes tegen. Begin deze week liep ik naar mijn beruchte badkamer, het insectarium met de grootste biodiversiteit van onze dierentuin aan huis en daar trof ik er een aan in de was bak en het arme beestje had geen staartje meer! Hij bloedde aan de achterkant. Ik had zo met hem te doen, je zou zo'n beestje bijna oppakken om even te aaien, maar ik geloof niet dat hagedissen de zelfde aaibaarheidsfactor als mijn kat hebben, dus ik heb het maar gelaten.
Overigens ben ik afgelopen dagen tot een grandioze ontdekking gekomen: mijn darmkrampen vinden hun oorsprong in mijn maag. Dat op zich zou verontrustend zijn voor iemand die een maagslijmvliesontsteking gehad hefet, maar het goede nieuws is dat het innemen van maagpilletjes helpt! Heel chil.
Meestal besteed ik de ochtend aan het naaien, tot aan de lunch om half twee -vandaag niet want ik wilde jullie mailen en 's middags is het zo warm om te lopen- en is er de middag voor het plan, de was, een dutje (ter voorkoming van je weet wel) tot vier uur dan komen de kleine kinderen uit school, waarmee ik dan drie kwartier lol maak en dan komt mijn naaiklasje. Over die naai lessen valt ook veel geestigs te vertellen, maar ik ben een beetje in tijdnood gekomen door mijn werkzaamheden rondom het plan, dus laat ik het hier even bij.
Ik hoop dat het jullie goed gaat,
liefs en groeten Nelle
Hoe gaat het daar in Holland, hier gaat alles zijn turbulente gangetje. Drie kwartier geleden liep ik achter een geitenkudde van behoorlijke omvang aan richting het internetcafeetje waar ik dit bericht schrijf. Gewoon over de weg, en die bus? Die wacht maar even. Wat ik de afgelopen drie kwartier hier gedaan heb? Websites en emails gelezen en beantwoord met betrekking tot mijn plan. Het werk is nog in volle gang. Zaterdag weet ik meer, dan zal ik jullie op de hoogte houden. Het is me trouwens opgevallen dat mijn blog een dag achterloopt. Als ik op 17 februari een bericht plaats, staat er 16 februari boven. Het maakt me eigenlijk geen donder uit.
De Beatles rage is nog niet ten einde in het kindertehuis en zodoende hadden we zaterdagavond een thema-avond: BeatlesNight. Het was weer feest, zondag avond piano avond en het weekend was weer voorbij.
Op maandagochtend opende mijn naaiatelier weer. Het is gevestigd op instectarium 3 op de eerste verdieping. 7 kledingstukken lagen daar op mij te wachten. Het meest voorkomende probleem is een kapot ritsje. Nu hebben ze hier in India, of eigenlijk moet ik zeggen in Thailand, want daarvandaan wordt de kleding geimporteerd, een andere manier van ritsjes in Naaien, dan in Nederland, of eigenlijk China. Het komt erop neer dat je bij de Thaise manier de verkeerde kant op moet spelden, een grotere kans hebt om scheef te gaan en bovendien zie je een naadje lopen aan de buitenkant, waar je bij de Chinese manier geen last van hebt. Ik probeer in de meeste gevallen de eigen Chinese methode aan te houden, maar dat levert soms problemen op waar het ritsje eindigt in het boordje van de jurk, en dan zit ik aan de Thaise methode vast. Dat leverde in het begin nog wel eens problemen op, maar inmiddels kan ik binnen een half uur een ritsje vervangen. Er zijn weinig dingen die ik sneller kan... een wiskundetoets niet leren.
Af en toe loop ik verschrikkelijk te vloeken, want van dat naaien krijg je soms verschrikkelijk de zenuwen, en dat terwijl ik zo'n geduldig en beheerst mens ben. Uiteindelijk geeft het wel voldoening, want de kinderen zijn reuze blij met hun gemaakte jurkjes en gaan er zo snel mogelijk in rondlopen. Het vervelende is wel dat nu iedereen weet dat ik kan naaien en dat ze alles prachtig afgewerkt terug krijgen, in of uitgenaaid, zonder dat er iets van te zien is want Neli heeft voor ieder jurkje, shirtje, broekje, rokje een plan, krijg ik dagelijks van minstens zes kinderen te horen 'dit jurkje heeft geen ritsje, deze rok is me te groot, deze heeft een gat en het blousje van mijn schooluniform heeft geen knoopjes meer'. Ieder kind heeft wel een stuk of 5 schrijnende kledingstukken. Eerst denk je mijn hemel wat veel, maar wat zijn nou 5 jurkjes? Ga eens tellen in je eigen kledingkast. (hier doen we dat in koffers) Ik probeer er wel een beetje structuur in te houden. Ik werk per kind en van klein naar groot. Gisteren werd mijn werk belemmerd door een stroomstoring, die begon om half 9 in de ochtend en eindigde om half drie 's middags. Ik dacht oh dan verricht ik wel hier en daar wat handwerk, moet ook gebeuren, maar daar wordt een mens wel vrij snel scheel van.
Het paringsseizoen voor hagedissen is volgens mij net voorbij, want ik kom overal hele schattige kleine hagedisjes tegen. Begin deze week liep ik naar mijn beruchte badkamer, het insectarium met de grootste biodiversiteit van onze dierentuin aan huis en daar trof ik er een aan in de was bak en het arme beestje had geen staartje meer! Hij bloedde aan de achterkant. Ik had zo met hem te doen, je zou zo'n beestje bijna oppakken om even te aaien, maar ik geloof niet dat hagedissen de zelfde aaibaarheidsfactor als mijn kat hebben, dus ik heb het maar gelaten.
Overigens ben ik afgelopen dagen tot een grandioze ontdekking gekomen: mijn darmkrampen vinden hun oorsprong in mijn maag. Dat op zich zou verontrustend zijn voor iemand die een maagslijmvliesontsteking gehad hefet, maar het goede nieuws is dat het innemen van maagpilletjes helpt! Heel chil.
Meestal besteed ik de ochtend aan het naaien, tot aan de lunch om half twee -vandaag niet want ik wilde jullie mailen en 's middags is het zo warm om te lopen- en is er de middag voor het plan, de was, een dutje (ter voorkoming van je weet wel) tot vier uur dan komen de kleine kinderen uit school, waarmee ik dan drie kwartier lol maak en dan komt mijn naaiklasje. Over die naai lessen valt ook veel geestigs te vertellen, maar ik ben een beetje in tijdnood gekomen door mijn werkzaamheden rondom het plan, dus laat ik het hier even bij.
Ik hoop dat het jullie goed gaat,
liefs en groeten Nelle
Saturday, February 17, 2007
de fiscale shizzle moet je thuis ff fixen
Hallo lieve mensen!
Alles goed daar? Ik ben volledig op de hoogte gebracht van de verdeling der ministerposten en ik weet niet wat jullie er van vinden, maar ik ben er wel tevreden mee.
Goed Indische zaken nu. Als jullie op luchtige anekdotes zaten te wachten moet ik jullie nog even teleurstellen. Mijn luie rijke zitvlak is namelijk zoals ik al zei in actie gekomen en nu heb ik een plan voor Salomie en anderen. (het was eigenlijk meer mijn hoofd dat deze eerste stappen gezet heeft) Even alle aandacht erbij. Het is namelijk een nogal ambitieus plan en dient daarom tot in de puntjes geanalyseerd, bekritiseerd en bevraagd te worden ter verbetering en die taak leg ik bij jullie neer. Het idee is het oprichten van een stichting, zoals omschreven op http://www.kvk.nl/artikel/artikel.asp?artikelID=39408§ieID=59 . Ik zal mijn plan even hier in stappen lanceren met de nodige toelichting:
1. Ik verzamel de gegevens van Salomie en andere kinderen in een soortgelijke situatie. Dat wil zeggen adres, geboortecertificaat, community certificaat (iets indisch met de gegevens over de kaste, waaruit iemand komt), schooldiploma, ingevuld inschrijfformulier van de nieuwe school, adres, telefoonnummer en bankrekeningnummer van de nieuwe school, en uiteindelijk een bevestiging van aanname op de nieuwe school.
Het leek er even op dat ik een probleem ging krijgen met de certificaten omdat ze volgens Salomie in Tamil zouden zijn gedrukt, maar dat blijkt god zij dank niet het geval te zijn
2. Er moet worden uitgezocht wat het studeren/verder leren kost per jaar per school per niveau per kind. De directrice van Xavier Matriculation School is bereid dit voor mij uit te zoeken, ik hoop dat het via deze weg een beetje proper gaat, anders moet ik dat opnieuw doen. Naar het schijnt is studeren in India vrij duur (chronisch plaats gebrek, maar een extra reden tot investering) dus dat maakt de realiseerbaarheid van dit plan nog erg spannend dat is het sowieso wel eigenlijk...maar lees vooral verder
3. alle kinderen, hun gegevens en de kosten die ze met zich mee brengen worden geadministreerd.
4. men raadplege een belastingadviseur. Het komt nog wel eens voor dat ik met hele ernstige dingen bezig men en dat vliegt er ineens zo'n puberale stedelijk gymnasiumzin door mijn hoofd. Zit ik op een ochtend mijn hersens heftig te pijnigen, waarna ik tot de conclusie kom: 'die fiscale shizzle moet je thuis ff fixen'. Goed, dat kan prijzig zijn, maar is een absolute vereiste in deze, iemand van jullie toevallig fiscale economie gestudeerd? Nee? Da's dan echt balen.
5. Statuten opstellen (makkelijker gezegd dan gedaan). Zie voor omschrijving de hierboven gegeven kvk-site, zelfde URL.
6. De notariele Akte
7. Inschrijven bij de KvK
8 Start!
Ik hoop dat jullie even de tijd nemen om er iets nuttigs over te zeggen.
Inmiddels is mijn naaiatelier hier van start gegaan en ik heb het er behoorlijk druk mee. Het spijsverteringskanaal maakt al weer geregeld bezwaar, maar het is niet erger dan verwacht en uit ervaring weet ik dat je het op deze manier heel lang kunt volhouden. 't hoort er hier gewoon bij.
Ik hou het even kort, ik beloof jullie dat ik de volgende keer wel met luchtige anekdotes zal komen(op voorwaarde dat jullie relevante kritiek aanleveren, hehe!).
Heel veel liefs en groeten,
nelle
Alles goed daar? Ik ben volledig op de hoogte gebracht van de verdeling der ministerposten en ik weet niet wat jullie er van vinden, maar ik ben er wel tevreden mee.
Goed Indische zaken nu. Als jullie op luchtige anekdotes zaten te wachten moet ik jullie nog even teleurstellen. Mijn luie rijke zitvlak is namelijk zoals ik al zei in actie gekomen en nu heb ik een plan voor Salomie en anderen. (het was eigenlijk meer mijn hoofd dat deze eerste stappen gezet heeft) Even alle aandacht erbij. Het is namelijk een nogal ambitieus plan en dient daarom tot in de puntjes geanalyseerd, bekritiseerd en bevraagd te worden ter verbetering en die taak leg ik bij jullie neer. Het idee is het oprichten van een stichting, zoals omschreven op http://www.kvk.nl/artikel/artikel.asp?artikelID=39408§ieID=59 . Ik zal mijn plan even hier in stappen lanceren met de nodige toelichting:
1. Ik verzamel de gegevens van Salomie en andere kinderen in een soortgelijke situatie. Dat wil zeggen adres, geboortecertificaat, community certificaat (iets indisch met de gegevens over de kaste, waaruit iemand komt), schooldiploma, ingevuld inschrijfformulier van de nieuwe school, adres, telefoonnummer en bankrekeningnummer van de nieuwe school, en uiteindelijk een bevestiging van aanname op de nieuwe school.
Het leek er even op dat ik een probleem ging krijgen met de certificaten omdat ze volgens Salomie in Tamil zouden zijn gedrukt, maar dat blijkt god zij dank niet het geval te zijn
2. Er moet worden uitgezocht wat het studeren/verder leren kost per jaar per school per niveau per kind. De directrice van Xavier Matriculation School is bereid dit voor mij uit te zoeken, ik hoop dat het via deze weg een beetje proper gaat, anders moet ik dat opnieuw doen. Naar het schijnt is studeren in India vrij duur (chronisch plaats gebrek, maar een extra reden tot investering) dus dat maakt de realiseerbaarheid van dit plan nog erg spannend dat is het sowieso wel eigenlijk...maar lees vooral verder
3. alle kinderen, hun gegevens en de kosten die ze met zich mee brengen worden geadministreerd.
4. men raadplege een belastingadviseur. Het komt nog wel eens voor dat ik met hele ernstige dingen bezig men en dat vliegt er ineens zo'n puberale stedelijk gymnasiumzin door mijn hoofd. Zit ik op een ochtend mijn hersens heftig te pijnigen, waarna ik tot de conclusie kom: 'die fiscale shizzle moet je thuis ff fixen'. Goed, dat kan prijzig zijn, maar is een absolute vereiste in deze, iemand van jullie toevallig fiscale economie gestudeerd? Nee? Da's dan echt balen.
5. Statuten opstellen (makkelijker gezegd dan gedaan). Zie voor omschrijving de hierboven gegeven kvk-site, zelfde URL.
6. De notariele Akte
7. Inschrijven bij de KvK
8 Start!
Ik hoop dat jullie even de tijd nemen om er iets nuttigs over te zeggen.
Inmiddels is mijn naaiatelier hier van start gegaan en ik heb het er behoorlijk druk mee. Het spijsverteringskanaal maakt al weer geregeld bezwaar, maar het is niet erger dan verwacht en uit ervaring weet ik dat je het op deze manier heel lang kunt volhouden. 't hoort er hier gewoon bij.
Ik hou het even kort, ik beloof jullie dat ik de volgende keer wel met luchtige anekdotes zal komen(op voorwaarde dat jullie relevante kritiek aanleveren, hehe!).
Heel veel liefs en groeten,
nelle
Sunday, February 11, 2007
Welcome back, these are our problems
Hallo lieve mensen,
Het is erg leuk om allemaal mails over sneeuw en weeralarmen te ontvangen hier. Iedere dag hier is zo'n dag waarop in Nederland iedereen massaal naar het strand zou trekken, alle mannen met korte broeken en witte sokken in hun slippers naar buiten zouden treden en de hele straat als een malle zou gaan BBQ en. Heerlijk.
Ik begin even met het korte nieuws:
- vrijdagavond heb ik alle cadeautjes uit gedeeld, pennen potloden gummetjes, ballonnen en daarvoor moet ik iedereen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen en het personeel. Het verliep allemaal veel beter dan de vorige keer, want ik had van te voren alles per groep had ingedeeld. (ik had niet zoveel van alles dat ik ieder kind hetzelfde kon geven) Omdat ik de kinderen de vorige keer nog niet kende en niet wist hoeveel het er waren verliep het toen een beetje rommelig, dit was echt beter.
- zaterdag ben ik verhuisd naar mijn 'eigen' kamer, alwaar ik weer helemaal in mijn element ben. Ik heb een geweldig kunstwerk van mijn klamboe gemaakt. Dat ding is echt een verademing, er zijn momenteel nog veel meer muggen dan de vorige keer dat ik hier was en ze hebben het weer op mij gemunt!
- gisteren was het weer 2e zondag van de maand, de dag waarop de families wel of niet komen, maar het was ondanks een paar teleurgestelde kinderen een hele gezellige dag. Ik ben inmiddels al behoorlijk getrained in tsjitangal, het steentjes spelletje. Gisteren heb ik 550 punten gescoord! En dat terwijl ik op een cruciaal moment, met een steentje op de achterkant van mijn hand balancerend, waarmee ik 100 punten kon halen als ik m op zou gooien de grond en mijn borst zou raken en weer op zou vangen, verschrikkelijk de slappe lach kreeg. En als ik de slappe lach krijg, dan ben je wel even bezig, zeker als ik probeer te stoppen. Gelukkig is het toch nog goed gekomen met me.
- vanmiddag krijg ik mijn eerstenaaiklasje... wordt vervolgd.
Goed nu echt serieuze zaken.
Donderdagavond zat ik op mijn bed nog wat te lezen( de krant uiteraard, alsof ik ooit iets anders lees) en toen kwam ineens Salomie mijn kamer binnen geslopen, een meisje uit de 10th standard, met een heel verlegen gezicht. Ik dacht eerst, oh die komt gewoon even babbelen, maar ik merkte aan haar dat ze me echt iets te vertellen had, of eigenlijk iets te vragen, wat ze me liever niet had hoeven vragen. Eind april eindigt hier het schooljaar. De meisjes uit de 10th standard moeten hier dan weg en verder zelf uitzoeken wat ze gaan doen. Het komt er op neer dat ze dan om hun middelbare school af te maken, elders nog de 11th en 12th std af zouden moeten maken. De meeste meisjes hebben daar de mogelijkheid toe omdat er door de hele familie gespaard wordt zodat dat ene kind kan studeren. En je raadt het al het is de familie van Salomie niet gelukt. Haar ouders zijn in het bezit van 1 koe en 3 kippen. Het lijkt mij dat dat sowieso niet echt een vetpot is, maar daar komt dan nog bij dat ze het land waarop ze leven huren en dat het de laatste jaren veel te weinig regent, zodat er geen gras groeit en de koe geen eten heeft als ze het niet kopen. Het gezin leeft nu van het geld dat Salomies' zus verdient in een fabriek waar katoen wordt verwerkt tot garen.
Los van het feit dat die mensen dus geen nagel om aan hun gat te krabben hebben, is boer zijn zonder land zo'n beetje het laagste na bedelen wat je in India kunt bereiken. In Salomies woorden: 'If I don't study, I will have to bend my head and walk on for the rest of my life'.
Beter zou ik het geloof ik niet kunnen verwoorden. Het verhaal sloeg bij me in als een bom, kom je net van je gymnasium, waar het voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat daar een studie op volgt, dat het niet eens ter discussie wordt gesteld, de vraag is daar gewoon: wat ga je studeren en wanneer, maar niet of je wel gaat studeren. Ik heb nu ook echt zin om te gaan studeren, door de vorige ervaring hier in India ben ik echt een gemotiveerd mens geworden. Laat ik het zo zeggen: ik wil iets en heb daar veel voor over. Salomie heeft nog veel meer redenen om gemotiveerd te zijn om te gaan studeren en ik realiseerde me wat een verschrikking het zou zijn om niet te kunnen studeren. Ik was me ineens totaal bewust van de urgentie van haar probleem. Iedereen weet dat in ontwikkelingslanden mensen vaak niet verder komen dan de basisschool, als ze daar uberhaupt al terecht komen, maar nu werd me de omvang van het probleem duidelijk. Los daarvan dat het voor Salomie zelf heel erg eh -ik kan weer geen net woord vinden- is, is het ook zonde voor het hele land. Dit is weer zo'n typisch geval van niet duurzame ontwikkelingshulp. Geef dat kind nog een paar jaar wat financiele steun (des noods in de vorm van een lening, een soort IB groep lening met lage of geen rente, een soort microfinaniering, als ze gestudeerd hebben is de kans ten slotte groot dat ze ook een redelijke baan krijgen later) en het rendement is zowel voor het kind, als voor haar familie, als voor India een stuk hoger. Het is toch niet voor niets dat ik volgend jaar iedere maand studiefinanciering krijg. Dat is echt niet omdat ze mij zo aardig vinden (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik niet aardig ben). Ze gaan er vanuit dat ze dat later als ik een baan heb terugkrijgen (weten zij veel dat ik de ontwikkelingshulp in wil, wat echt geen donder op levert, hehe!). Het is gewoon dood en doodzonde.
Terug naar het probleem in kwestie: Salomie vroeg mij, of ik daarin iets voor haar kon betekenen, het komt erop neer dat ik haar enige hoop ben op het moment... Tijd voor actie met mijn luie rijke reet?!
Ik ga wel weer meteen hard van stapel met de typische india verhalen, he? Is weer eens wat anders, maar ik zal jullie geest de volgende keer een beetje proberen te sparen en met wat luchtiger onderwerpen komen.
Veel succes allemaal met jullie weer en openbaar vervoer problemen, werkze, studeerze (en wees daar vooral blij mee!)
heel veel liefs en een hele dikke knuffel,
nelle
Het is erg leuk om allemaal mails over sneeuw en weeralarmen te ontvangen hier. Iedere dag hier is zo'n dag waarop in Nederland iedereen massaal naar het strand zou trekken, alle mannen met korte broeken en witte sokken in hun slippers naar buiten zouden treden en de hele straat als een malle zou gaan BBQ en. Heerlijk.
Ik begin even met het korte nieuws:
- vrijdagavond heb ik alle cadeautjes uit gedeeld, pennen potloden gummetjes, ballonnen en daarvoor moet ik iedereen heel erg hartelijk bedanken namens alle kinderen en het personeel. Het verliep allemaal veel beter dan de vorige keer, want ik had van te voren alles per groep had ingedeeld. (ik had niet zoveel van alles dat ik ieder kind hetzelfde kon geven) Omdat ik de kinderen de vorige keer nog niet kende en niet wist hoeveel het er waren verliep het toen een beetje rommelig, dit was echt beter.
- zaterdag ben ik verhuisd naar mijn 'eigen' kamer, alwaar ik weer helemaal in mijn element ben. Ik heb een geweldig kunstwerk van mijn klamboe gemaakt. Dat ding is echt een verademing, er zijn momenteel nog veel meer muggen dan de vorige keer dat ik hier was en ze hebben het weer op mij gemunt!
- gisteren was het weer 2e zondag van de maand, de dag waarop de families wel of niet komen, maar het was ondanks een paar teleurgestelde kinderen een hele gezellige dag. Ik ben inmiddels al behoorlijk getrained in tsjitangal, het steentjes spelletje. Gisteren heb ik 550 punten gescoord! En dat terwijl ik op een cruciaal moment, met een steentje op de achterkant van mijn hand balancerend, waarmee ik 100 punten kon halen als ik m op zou gooien de grond en mijn borst zou raken en weer op zou vangen, verschrikkelijk de slappe lach kreeg. En als ik de slappe lach krijg, dan ben je wel even bezig, zeker als ik probeer te stoppen. Gelukkig is het toch nog goed gekomen met me.
- vanmiddag krijg ik mijn eerstenaaiklasje... wordt vervolgd.
Goed nu echt serieuze zaken.
Donderdagavond zat ik op mijn bed nog wat te lezen( de krant uiteraard, alsof ik ooit iets anders lees) en toen kwam ineens Salomie mijn kamer binnen geslopen, een meisje uit de 10th standard, met een heel verlegen gezicht. Ik dacht eerst, oh die komt gewoon even babbelen, maar ik merkte aan haar dat ze me echt iets te vertellen had, of eigenlijk iets te vragen, wat ze me liever niet had hoeven vragen. Eind april eindigt hier het schooljaar. De meisjes uit de 10th standard moeten hier dan weg en verder zelf uitzoeken wat ze gaan doen. Het komt er op neer dat ze dan om hun middelbare school af te maken, elders nog de 11th en 12th std af zouden moeten maken. De meeste meisjes hebben daar de mogelijkheid toe omdat er door de hele familie gespaard wordt zodat dat ene kind kan studeren. En je raadt het al het is de familie van Salomie niet gelukt. Haar ouders zijn in het bezit van 1 koe en 3 kippen. Het lijkt mij dat dat sowieso niet echt een vetpot is, maar daar komt dan nog bij dat ze het land waarop ze leven huren en dat het de laatste jaren veel te weinig regent, zodat er geen gras groeit en de koe geen eten heeft als ze het niet kopen. Het gezin leeft nu van het geld dat Salomies' zus verdient in een fabriek waar katoen wordt verwerkt tot garen.
Los van het feit dat die mensen dus geen nagel om aan hun gat te krabben hebben, is boer zijn zonder land zo'n beetje het laagste na bedelen wat je in India kunt bereiken. In Salomies woorden: 'If I don't study, I will have to bend my head and walk on for the rest of my life'.
Beter zou ik het geloof ik niet kunnen verwoorden. Het verhaal sloeg bij me in als een bom, kom je net van je gymnasium, waar het voor iedereen zo vanzelfsprekend is dat daar een studie op volgt, dat het niet eens ter discussie wordt gesteld, de vraag is daar gewoon: wat ga je studeren en wanneer, maar niet of je wel gaat studeren. Ik heb nu ook echt zin om te gaan studeren, door de vorige ervaring hier in India ben ik echt een gemotiveerd mens geworden. Laat ik het zo zeggen: ik wil iets en heb daar veel voor over. Salomie heeft nog veel meer redenen om gemotiveerd te zijn om te gaan studeren en ik realiseerde me wat een verschrikking het zou zijn om niet te kunnen studeren. Ik was me ineens totaal bewust van de urgentie van haar probleem. Iedereen weet dat in ontwikkelingslanden mensen vaak niet verder komen dan de basisschool, als ze daar uberhaupt al terecht komen, maar nu werd me de omvang van het probleem duidelijk. Los daarvan dat het voor Salomie zelf heel erg eh -ik kan weer geen net woord vinden- is, is het ook zonde voor het hele land. Dit is weer zo'n typisch geval van niet duurzame ontwikkelingshulp. Geef dat kind nog een paar jaar wat financiele steun (des noods in de vorm van een lening, een soort IB groep lening met lage of geen rente, een soort microfinaniering, als ze gestudeerd hebben is de kans ten slotte groot dat ze ook een redelijke baan krijgen later) en het rendement is zowel voor het kind, als voor haar familie, als voor India een stuk hoger. Het is toch niet voor niets dat ik volgend jaar iedere maand studiefinanciering krijg. Dat is echt niet omdat ze mij zo aardig vinden (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat ik niet aardig ben). Ze gaan er vanuit dat ze dat later als ik een baan heb terugkrijgen (weten zij veel dat ik de ontwikkelingshulp in wil, wat echt geen donder op levert, hehe!). Het is gewoon dood en doodzonde.
Terug naar het probleem in kwestie: Salomie vroeg mij, of ik daarin iets voor haar kon betekenen, het komt erop neer dat ik haar enige hoop ben op het moment... Tijd voor actie met mijn luie rijke reet?!
Ik ga wel weer meteen hard van stapel met de typische india verhalen, he? Is weer eens wat anders, maar ik zal jullie geest de volgende keer een beetje proberen te sparen en met wat luchtiger onderwerpen komen.
Veel succes allemaal met jullie weer en openbaar vervoer problemen, werkze, studeerze (en wees daar vooral blij mee!)
heel veel liefs en een hele dikke knuffel,
nelle
Wednesday, February 7, 2007
neli is weer weg!
Hallo allemaal!
eindelijk terug in India! Hier terugkomen was een beetje hetzelfde als terugkomen in Nederland in oktober. Het voelde echt alsof ik thuis kwam en alsof ik nooit was weg geweest. Ik kon echt heel snel omschakelen. Toen ik in de auto zat van het vliegveld bij Madurai naar het kindertehuis dacht: Oh ja zo was het, we rijden links, toeteren als gekken en doen verder helemaal waar we zelf zin in hebben, we lopen niet, maar schrijden en we maken ons vooral niet druk over dingen die morgen ook nog kunnen gebeuren, of overmorgen... en anders volgende week misschien.
In het kindertehuis heb ik ontbeten en vervolgens ben ik als een blok in slaap gevallen, ik was echt ver heen. Dinsdag heb ik bijna de hele dag geslapen en telkens als ik even wakker werd had ik geen idee meer op welk moment van de dag ik leefde. Om vier uur kwamen zoals gewoonlijk de kinderen uit school en die wilde ik natuurlijk erg graag begroeten. Het blijkt dat de kinderen zich hier meer opwinden als ik kom, dan kinderen zich in Nederland zich opwinden wanneer Sinterklaas komt. Nou ben ik natuurlijk ook een stuk leuker dan Sinterklaas, want ik neem niet alleen cadeautjes mee, ik ben hier ook degene tegen wie je alles kunt zeggen en ik vorm hier in mijn eentje een commissie gelijke behandeling. Bovendien is het naar het schijnt een stuk minder eng om op mijn schoot te zitten. Veel enthousiasme dus van de kinderen, wat zeker wederzijds was.
De sfeer in het kindertehuis is momenteel veel beter dan toen ik de boel hier achterliet. Pappati, de kok is terug en er werkt een nieuw meisje in de keuken. Ze lijkt me erg jong, ik schat haar zestien. Ze lacht de hele dag door heel erg lief en vind mij reuze interessant. Haar moeder werkt op de school, dus die heeft ze in elk geval in de buurt. Ze gaat met de kinderen om als vriendinnen en de kinderen vinden dat ook prima. Ze is ook buiten met de kinderen tussen vier en zes en hoort er helemaal bij. Op zich niet zo vreemd want er zitten natuurlijk veel leeftijdsgenootjes van haar, maar de meisjes die hiervoor in de keuken werkten waren volgens mij een beetje te gefrustreerd om op deze manier met de kinderen om te gaan. Die sloegen de kinderen juist heel vaak en waren heel onaardig tegen hen. Een vooruitgang dus voor de kinderen. Ik heb natuulijk al weer een beetje geobserveerd en ik geloof dat de kinderen elkaar daadwerkelijk minder slaan. Dat is natuurlijk maar een eerste indruk en een moment opname, maar toch!
Ik ben nog niet helemaal gesettled want er waren twee mensen uit Londen op bezoek tot gisterenavond en die sliepen in het gastenverblijf. Als alles goed verloopt kan ik daar vandaag naar toe verhuizen en dan hoop ik vooral dat ik mijn klamboe kan installeren, want het is hier echt weer feest wat betreft het ongedierte. Een van die twee Londenaren was een Indische man (ja dat klinkt wat tegenstrijdig maar je begrijpt wat ik bedoel), die iedere keer tijdens het eten met allemaal hele vreemde medicijnman achtige adviezen kwam voor mijn maag. Ik bleef gewoon maar vriendelijk knikken iedere keer als hij weer een soort blaadje opnoemde waar ik op zou moeten kauwen en als hij 'very good, very good' zei. Echt een apart figuur, hij zag eruit als een hippie uit de jaren '60 met lang haar en een enorme zonnebril.
Heerlijk temperatuurtje hier trouwens, ik hoorde dat het vroor bij jullie, jammer dat jullie de glimlach van oor tot oor op mijn gezicht niet konden aanschouwen op het moment dat ik dat bericht ontving. Het is hier net boven de dertig graden, precies goed. Het enige nadeel is dat de douche erg koud is, bij veertig graden viel dat meestal wel mee, maar gisteren was ik echt binnen 1 minuut uitgedoucht.
Gisteren avond heb ik foto's uitgedeeld aan de kinderen. Ik had voor ieder kind een enveloppe met haar naam erop en twee foto's erin. (even voor mijn moeder: Parveen, dat meisje met dat saaie jurkje waarover ik advies vroeg, was stralend blij met haar foto's en ging ze gelijk aan iedereen laten zien, je had haar moeten zien lachen, prachtig!)
Verder heb ik nog niet zoveel beleefd, want ik heb vooral veel geslapen de laatste dagen. Uiteraard op de verkeerde momenten. Vannacht lag ik van half twee tot 6 uur wakker, nee lange reizen maken is eigenlijk helemaal niet mijn ding. Overigens is het mij gelukt om spa mee te nemen het vliegtuig in. Helemaal niet zo moeilijk, gewoon nee zeggen als ze er naar vragen, niet uitpakken tijdens de vlucht (het was toch bedoeld voor de 6 en een half uur op het vliegveld van Chennai... ja dat was echt eh nee daar heb ik geen nette woorden voor) en in Parijs werden de passagiers voor Chennai uit de rij gehaald bij de security check (daar werd echt iedere tas gecontroleerd) omdat we anders onze aansluiting zouden missen. Ik had wel mooi krentenbollen met spa op Chennai. De bagaggebelts daar zijn overigens een feest. Het duurt intens lang voordat alle koffers op die band liggen, en die band is veel te klein. Iedereen compleet in rep en roer en die Indiers haalden in het begin al die koffers van de band en zetten ze op een hoop, balen voor degene wiens koffer in het midden van die hoop ligt. Ik was volgens mij de enige die er plezier in had, maar na een uur ging het mij ook wel vervelen, gelukkig is alles aangekomen.
Nog een ding (ook een verzoekje van mijn moeder): de CD speler staat nog beneden in de hal waar de kleintjes studeren, het keyboard moet er ook nog zijn, want die heeft volgens de kinderen al die tijd op mijn kamer gestaan, is waarschijnlijk weggehaald toen die Londenaren kwamen.
Ik hoop de komende dagen te beginnen met het verwezenlijken van mijn reisdoel. Jullie horen volgende week zeker weer van mij,
liefs, Nelle
ps voor zo ver interessant: ik loop momenteel 4 en een half uur voor op jullie ipv 3 en een half (wintertijd, je weet wel
eindelijk terug in India! Hier terugkomen was een beetje hetzelfde als terugkomen in Nederland in oktober. Het voelde echt alsof ik thuis kwam en alsof ik nooit was weg geweest. Ik kon echt heel snel omschakelen. Toen ik in de auto zat van het vliegveld bij Madurai naar het kindertehuis dacht: Oh ja zo was het, we rijden links, toeteren als gekken en doen verder helemaal waar we zelf zin in hebben, we lopen niet, maar schrijden en we maken ons vooral niet druk over dingen die morgen ook nog kunnen gebeuren, of overmorgen... en anders volgende week misschien.
In het kindertehuis heb ik ontbeten en vervolgens ben ik als een blok in slaap gevallen, ik was echt ver heen. Dinsdag heb ik bijna de hele dag geslapen en telkens als ik even wakker werd had ik geen idee meer op welk moment van de dag ik leefde. Om vier uur kwamen zoals gewoonlijk de kinderen uit school en die wilde ik natuurlijk erg graag begroeten. Het blijkt dat de kinderen zich hier meer opwinden als ik kom, dan kinderen zich in Nederland zich opwinden wanneer Sinterklaas komt. Nou ben ik natuurlijk ook een stuk leuker dan Sinterklaas, want ik neem niet alleen cadeautjes mee, ik ben hier ook degene tegen wie je alles kunt zeggen en ik vorm hier in mijn eentje een commissie gelijke behandeling. Bovendien is het naar het schijnt een stuk minder eng om op mijn schoot te zitten. Veel enthousiasme dus van de kinderen, wat zeker wederzijds was.
De sfeer in het kindertehuis is momenteel veel beter dan toen ik de boel hier achterliet. Pappati, de kok is terug en er werkt een nieuw meisje in de keuken. Ze lijkt me erg jong, ik schat haar zestien. Ze lacht de hele dag door heel erg lief en vind mij reuze interessant. Haar moeder werkt op de school, dus die heeft ze in elk geval in de buurt. Ze gaat met de kinderen om als vriendinnen en de kinderen vinden dat ook prima. Ze is ook buiten met de kinderen tussen vier en zes en hoort er helemaal bij. Op zich niet zo vreemd want er zitten natuurlijk veel leeftijdsgenootjes van haar, maar de meisjes die hiervoor in de keuken werkten waren volgens mij een beetje te gefrustreerd om op deze manier met de kinderen om te gaan. Die sloegen de kinderen juist heel vaak en waren heel onaardig tegen hen. Een vooruitgang dus voor de kinderen. Ik heb natuulijk al weer een beetje geobserveerd en ik geloof dat de kinderen elkaar daadwerkelijk minder slaan. Dat is natuurlijk maar een eerste indruk en een moment opname, maar toch!
Ik ben nog niet helemaal gesettled want er waren twee mensen uit Londen op bezoek tot gisterenavond en die sliepen in het gastenverblijf. Als alles goed verloopt kan ik daar vandaag naar toe verhuizen en dan hoop ik vooral dat ik mijn klamboe kan installeren, want het is hier echt weer feest wat betreft het ongedierte. Een van die twee Londenaren was een Indische man (ja dat klinkt wat tegenstrijdig maar je begrijpt wat ik bedoel), die iedere keer tijdens het eten met allemaal hele vreemde medicijnman achtige adviezen kwam voor mijn maag. Ik bleef gewoon maar vriendelijk knikken iedere keer als hij weer een soort blaadje opnoemde waar ik op zou moeten kauwen en als hij 'very good, very good' zei. Echt een apart figuur, hij zag eruit als een hippie uit de jaren '60 met lang haar en een enorme zonnebril.
Heerlijk temperatuurtje hier trouwens, ik hoorde dat het vroor bij jullie, jammer dat jullie de glimlach van oor tot oor op mijn gezicht niet konden aanschouwen op het moment dat ik dat bericht ontving. Het is hier net boven de dertig graden, precies goed. Het enige nadeel is dat de douche erg koud is, bij veertig graden viel dat meestal wel mee, maar gisteren was ik echt binnen 1 minuut uitgedoucht.
Gisteren avond heb ik foto's uitgedeeld aan de kinderen. Ik had voor ieder kind een enveloppe met haar naam erop en twee foto's erin. (even voor mijn moeder: Parveen, dat meisje met dat saaie jurkje waarover ik advies vroeg, was stralend blij met haar foto's en ging ze gelijk aan iedereen laten zien, je had haar moeten zien lachen, prachtig!)
Verder heb ik nog niet zoveel beleefd, want ik heb vooral veel geslapen de laatste dagen. Uiteraard op de verkeerde momenten. Vannacht lag ik van half twee tot 6 uur wakker, nee lange reizen maken is eigenlijk helemaal niet mijn ding. Overigens is het mij gelukt om spa mee te nemen het vliegtuig in. Helemaal niet zo moeilijk, gewoon nee zeggen als ze er naar vragen, niet uitpakken tijdens de vlucht (het was toch bedoeld voor de 6 en een half uur op het vliegveld van Chennai... ja dat was echt eh nee daar heb ik geen nette woorden voor) en in Parijs werden de passagiers voor Chennai uit de rij gehaald bij de security check (daar werd echt iedere tas gecontroleerd) omdat we anders onze aansluiting zouden missen. Ik had wel mooi krentenbollen met spa op Chennai. De bagaggebelts daar zijn overigens een feest. Het duurt intens lang voordat alle koffers op die band liggen, en die band is veel te klein. Iedereen compleet in rep en roer en die Indiers haalden in het begin al die koffers van de band en zetten ze op een hoop, balen voor degene wiens koffer in het midden van die hoop ligt. Ik was volgens mij de enige die er plezier in had, maar na een uur ging het mij ook wel vervelen, gelukkig is alles aangekomen.
Nog een ding (ook een verzoekje van mijn moeder): de CD speler staat nog beneden in de hal waar de kleintjes studeren, het keyboard moet er ook nog zijn, want die heeft volgens de kinderen al die tijd op mijn kamer gestaan, is waarschijnlijk weggehaald toen die Londenaren kwamen.
Ik hoop de komende dagen te beginnen met het verwezenlijken van mijn reisdoel. Jullie horen volgende week zeker weer van mij,
liefs, Nelle
ps voor zo ver interessant: ik loop momenteel 4 en een half uur voor op jullie ipv 3 en een half (wintertijd, je weet wel
Subscribe to:
Posts (Atom)