De rijkdommen van Chennai

Hallo lieve mensen van het thuisfront,
gaat het jullie allen goed? Ik heb weer erg veel beleefd de afgelopen dagen. Chennai biedt je iedere dag weer een dag vol mogelijkheden, verassingen en mooie momenten. Een dag in Chennai en je leert meer dan in een jaar op het gymnasium. Ik ken geen andere plek, waar ik me ooit zo snel zo verreikt heb als in Chennai bij de nonnetjes. Opvallend aan de meeste van die nonnetjes, vooral de wat oudere, is dat ze allemaal heel duidelijk twee kanten hebben; een hele zachte, lieve, gastvrije, vrijgevige kant en een harde kant door het werk dat ze gedaan hebben en de dingen die ze daarin meegemaakt hebben. Ze zijn heel erg toegewijd en zijn altijd bezig om het goede werk dat ze doen nog beter te maken.
Trichy ging vrijdag niet door, ik heb een bezoek gebracht aan Loyola college, waar Ignacimuthu, de oprichter van het kindertehuis in Madurai werkt. We hadden een zeer goed en vruchtbaar gesprek over de aanpak van het plan Salomie. Het begint nu echt vorm te krijgen. We hebben doorgesproken wat ik Madurai nog met Prakkash moet regelen en hoe alles straks in zijn werk moet gaan. We denken erover om de kinderen vanuit het kindertehuis in Madurai op een andere school daar verder te laten studeren, voor de overzichtelijkheid. Het vervelende is alleen dat je dan geen zicht heb op de kinderen, maar wel de verantwoordelijkheid draagt, als ze dan dingen uitspoken met jongens, krijg je een complete familie op je nek.
Daarna stuurde hij een student met mij en sr Baby, die met me mee was gekomen, mee om ons door het gebouw rond te leiden en uit te leggen, wat daar allemaal gedaan werd. Ignacimuthu was voorheen docent biotechnologie en ethiek (leuke combinatie, toch?) en begeleidt nu studenten bij hun doctoraal onderzoek. Ze doen veel onderzoek in de landbouw in samenwerking met lokale boeren. Bijvoorbeeld naar de ontwikkeling van milieuvriendelijke pesticiden. Ze proberen planten door middel van genetische manipulatie immuun te maken voor schimmels, insecten en ander ongedierte. In samenwerking met stamhoofden in de zogenaamde 'tribal area's' catalogiseren ze planten die al een immuniteit hebben tegen verschillende insecten ed.
Ze doen ook veel onderzoek naar de medicinale werking van planten. Ze scheiden alle aanwezige stoffen in de plant en testen die op ratten. Ze proberen nu een vaccin tegen tbc te ontwikkelen dat je kunt innemen, omdat ze met de injecties vaak de landbouwgebieden niet bereiken, omdat er geen mogelijkheid tot koeling is. We hebben ook een kijkoperatie in een rat met leverkanker mogen aanschouwen. Echt apart, helemaal opengesneden en toch leeft alles van binnen. Je ziet alles kloppen en bewegen.
De campus van Loyola college was ook een ervaring op zichzelf. Alle welvarende aspecten van India bij elkaar, gigantisch terrein met sportvelden, vol met moderne rijke Indische studenten. Hoe ik weet dat ze rijk zijn? Ik ben er inmiddels achter dat studeren in India nogal prijzig is; wie arts wil worden, moet tegen de 8000 eurotjes per jaar neerleggen, om maar een voorbeeld te noemen. Ja zeker ga ik onderzoek doen naar de mogelijkheid van het verstrekken van leningen.
Ik krijg nog een overzicht van een aantal niet universitaire studies van sr Prudentia, wat ze al met de mensen van de Thomas stiching had uitgezocht, maar ze is sinds een paar dagen weg, dus dat werk ligt even stil. Morgen komt ze terug.
Ik heb inmiddels al twee keer een bezoek gebracht aan Assisi Illam, mijn oude trouwe weeshuisje van sr Rexline. Heel leuk om die kinderen weer te zien. Sophia, die nog op haar buik kroop toen ik hier in september was, loopt inmiddels, Santhose en Santheev, die toen alleen nog maar wiebelden en flessen zogen, kruipen nu op hun buik. De wat oudere kinderen herkenden me gelijk: Niela!! Isaac is nog steeds het lieve ventje dat wil helpen met de babytjes en in het bijzonder heel lief en gezellig voor Sophia is, zo ontroerend. Ze hebben er ook een nieuw babytje bij, een meisje geboren in het ziekenhuis en daar achtergelaten door haar ongehuwde moeder. Ze is drie maanden oud maar heeft nog geen naam.
Ignacimuthu had geregeld dat ik met ene Gracy nog wat andere kindertehuizen kon bezoeken. Gracy is 23 jaar en volgt een teacher training in geschiedenis en aardrijkskunde. Ze wil absoluut niet trouwen en houdt niet van Indische films, want die vindt ze te dramatisch. De eerste Indier die ik tegenkom, die de Indische films bekritiseerd. Zaterdag heb ik met haar het Bishop Aelen Children home bezocht. Een kindertehuis voor meisjes, waar de kinderen naar een regeringgsschool gaan tot en 8th std en daarna ergens anders tot en met 12th studeren. Gracy heeft een aantal van deze kinderen geadopteerd om later hun studie te betalen, een heel kindertehuis vol hele slimme meiden, met een vrij schrale achtergrond. 20 wees, 30 halfwees en twintig kinderen waarvan de ouders of gescheiden of gehandicapt zijn. Een behoorlijk oud nonnetje heeft daar de leiding, en ze heeft hulp van een aantal leraressen, waaronder een danslerares en zodoende kregen we van de kinderen een leuke demonstratie Baranathiyam (ik hoop dat ik dat goed onthouden heb) een traditionele Indische dans. Zaterdagavond was het feest hier bij de nonnetjes, vanwege de bisschop en kregen we ook een demonstratie Baranathiyam, maar nu van vrouwen in kleurrijke glanzende sari's opgedoft met make up en een heleboel sieraden. Ze dragen rinkelende enkelbandjes, waarmee het ritme geaccentueerd wordt. Na het bezoek aan het kindertehuis gingen we naar de spencer's shopping mall, een van westers formaat en westers uiterlijk, maar geen westerse prijzen, wel bovengemiddelde indische prijzen. Daar hupst heel elitair india rond gemixt met touristen. Daar lopen de mensen rond die wel profiteren van die beruchte 9.2% en van de airconditioning.
Een ondergrondse parkeergarage in een land waar een rijbewijs niet zo nodig is, is een letterlijk schokkende ervaring. Wij hadden sowieso al niet zo'n beste chauffeur, maar als je dan ook nog stil moet staan en op moet trekken op helling, wordt het wel erg lastig. Zo gingen we dus steeds een heel stuk naar achteren. In de parkeergarage zelf gebeurde wonder boven wonder niets, maar we zijn wel tegen een autoriksha aan geknald, waardoor de lamp eruit hing aan het einde van de rit.
Van dat koele winkelcentrum gingen we naar het bloedhete strand: Marina Beach, een van de grootste stranden te wereld, ik dacht de derde. Vanaf de plek waar het zand begint, kun je de zee maar net zien, en is het een paar honderd meter lopen naar de zee. Je kunt er helaas niet zwemmen, want het schijnt gevaarlijk te zijn en niet cultureel verantwoord. Zonde want het water is juist zo lekker warm. Bizar, zoveel ruimte aan de rand van zo'n grote drukke stad.
Gisterenochtend kreeg ik er weer een hele nieuwe en bijzondere ervaring bij; we hebben een school voor blinde en dove kinderen bezocht, gerunt door sr Gemma. Met 1300 leerlingen de grootste in Tamil Nadu en de enige met een erkende opleiding voor leraren voor doven, waar Gracy wel geinteresseert in was. Je begrijpt dat ik daar heel veel over te vertellen heb, maar het nare is dat ik heel nodig naar de wc moet, dat krijg je als je in Chennai bent want ze hebben hier zwarte koffie!
Ik bewaar het dus maar voor de volgende keer want het is zeker het lezen waard!
Heel veel liefs en groeten,
Nelle