Hallo lieve allemaal!
hoe is het daar in Holland? allemaal weer klaar voor de nieuwe start van het jaar of al lang weer begonnen misschien?
Laat ik beginnen met mijn persoonlijke (klein)geestige zorgen van de week. Allereerst een aanvaring met mijn geleedpotige medeloge in het kindertehuis. Rond een uur of twee 's nachts loop ik met een slaperig hoofd terug van de badkamer naar mij slaapkamer, waar ik tot mijn schrik verwelkomd word door de welbekende Tropische Gigakakkerlak (ofwel Gigantus Kakkerlakkus Tropicana volgens het systeem van Linneaus) die de brutaliteit had om mijn bed te bezetten. Daar kroop 3 centimeter breed 7 centimeter lang over mijn bed (MIJN BED!). Ik was meteen klaarwakker en bijna net zo helder van geest als altijd, dus ik paste het eerst denken dan doen principe toe, dacht terug aan de tijd dat Jaculine hier nog de scepter zwaaide (of eigenlijk lineaal) pakte een bezem en veegde hem met mijn altijd charmante zwiep de kamer uit. Hij blij, ik blij.
Twee avonden later werd Madurai geteisterd door regen onweer en vooral power cuts. We hebben hier standaard geen stroom tussen 4 en 6 's middags, Madurai is zuinig en goed voor je voedsel in de ijskast met 40 graden buiten. Goed geen probleem, maar de laatste week is het net volkomen onbetrouwbaar, vooral met slecht weer. Het was al laat en ik was bezig naar bed te gaan toen ik een diarreemoment aan voelde komen. Dus ik naar de WC en net op dat moment dat je niet meer weet of je het nou koud hebt of juist bloedheet van de kramp valt de stroom uit. Daar zit je dan op een WC die al niet doortrok en nu ook nog zonder licht. Terwijl ik daar zat in het pikdonker en nog wel kon lachen om mijn eigen knullige situatie, bedacht ik me dat heel veel mensen in India noch electriciteit, noch een toilet hebben. Ik dacht aan alle mensen die ik langs treinrails en weggetjes had zien zitten. Onder die 'heel veel' mensen zijn weer heel veel kinderen, die dood gaan aan diarree. En dan zijn we weer aangeland in de harde realiteit van India. 43 % van de kinderen ondervoed, 460 miljoen mensen leven onder de armoedegrens. Er veranderen wel dingen. Zo hebben we hier aan de rand van Madurai -die inmiddels al niet meer echt de rand is- tegenwoordig een pinautomaat, standaardmodel van de State Bank of India met airco en bewaker en een supermarkt met echt gangpaden en zelfs kleine karretjes! Het heeft de oppervlakte van een kleine Albert Heijn To Go, maar alle luxe is er te koop. Voor die ene dollar per dag die de armoedegrens voorstelt zou je er een pak tissues uit Polen kunnen kopen waar met grote letters op staat 'Imported from European Union'. Ik kom hier tegenwoordig ook regelmatig andere blanken tegen, die ik al net zo verbaasd nakijk als alle Indiers. Nog iets nieuws hier: lijmsnuivende jongetjes.
En dan de dingen die niet veranderen; half kreupele vrouwen in vale sari’s lopen rond, geen idée waarheen, mensen uit de arme wijken komen met grote zakken tussen het afval zoeken in de rijke wijken op zoek naar iets eetbaars of bruikbaars en laten er hun geitjes grazen voor zover er iets te grazen valt en allerlei andere tekens van ernstige armoede. Al die tegenstrijdigheden doen zoveel vragen rijzen en vooral of die 460 miljoen en die andere arme mensen die nog boven de armoedegrens zitten er ooit uit komen. Waar staan die 500 miljoen mensen die van landbouw moeten leven in dit land over 10 jaar of over 20 jaar? Die vraagstukken blijven maar in mijn hoofdcirkelen en komen steeds terug als ik hier ben. Het fascineert me zodanig dat ik mijn studieplan denk te kunnen perfectioneren. Misschien dat ik maar een master Rural Development Economics in Wageningen moet gaan doen. Het is al vaker door mijn hoofd gegaan en merk dat van alle ontwikkelingsvraagstukken mij de enorme falende landbouwsectoren in ontwikkelingslanden het meest boeien. (India brengt mij altijd op mijn beste ideeen).
Vorige week dinsdag heb ik de Mary Matha School in Trichy weer bezocht. Ik was blij kennis te maken met de nieuwe leiding daar; George en zijn vrouw Hedwig. Inmiddels wonen zij met hun 2 maanden oude dochtertje en de moeder van Hedwig boven op de school. Vorig jaar werd er nog gebouwd aan het verblijf, dit jaar werd ik van harte uigenodigd op er eens te komen logeren. Ik ben met Hedwig langs alle klassen gegaan. Binnenkort komen er bankjes in de klaslokalen waar de kinderen nu nog op de grond zitten en krijgt de school computers en microscopen. We konden het geld voorschieten dankzij onze ruime begroting en omdat we ook vast vooruit gespaard hebben voor het komende schooljaar. Er wordt echter nog steeds gespaard voor dit doel op www.1procentclub.nl/projects/trichy. Hedwig was al even bevlogen als Selvaraj, die hier tot en met mei nog de leiding had. Ze stelde me voor aan alle personeelsleden, van schoonmaaksters tot principal en vertelde over de kinderen. George zijn engels was niet zo goed (vreemd, hij heeft economie gestudeerd) maar hij leek me een zachtaardig karakter te hebben. Hij was erg nieuwsgierig naar Nederland en voor ik het wist had ik een kaartje van Nederland getekend met vanalles erop en eraan en een prachtige tekening van dijken en pompen gemaakt om het below sea level idee uit te kunnen leggen. Ik heb ook kennis gemaakt met de vijf leerlingen die dit jaar 10th standard eindexamen hebben gedaan en nu op kosten van onze stichting verder gaan (binnenkort alles daarover op onze website www.onderwijsvoorindia.nl). Van twee kinderen zijn de ouders ‘daily wagers’ op het land en dus een deel van het jaar werkzoekend. Dit zijn denk ik de meest typische onder-de-armoedegrens-gezinnen. Het grootste deel van de leerlingen van de Mary Matha School, maar ook van de kinderen in het kindertehuis hier in Madurai komt uit zo’n typisch gezin.
Ze wonen in hutjes en er is vaak eigenlijk al niet genoeg geld om allemaal gezond van te kunnen eten, laat staan voor bijvoorbeeld schoolspullen. Misschien herinneren jullie je dat Patricia vorig jaar toiletspulletjes gekocht heeft voor de kinderen (zeep, shampoo, tandpasta, enz.). Dit jaar wilde ze opnieuw een klein projectje doen, dus heb ik Maggie en Rosie gevraagd wat er nodig was: schoolspullen, toiletspullen en handdoeken voor de kleintjes (die drogen zich nu af met kleding). Ik ben alle kinderen gaan vragen wat ze tekort kwamen. Bij sommige kinderen duurt het even voor ze iets durven te zeggen, maar als ze merken dat andere kinderen gestructureerd en zonder schaamte alles opnoemen wat ze niet hebben, komen zij ook wel op gang. Vragen in India is voor mij het meest verwarrende cultuuraspect. Als je bij mensen te gast bent mag je alles vragen, maar dan hoef je niks te vragen, want je wordt behandeld als een godin. Toen ik bij Gracy's familie aanbood om ze ergens op te trakteren als bedankje voor ons verblijf, stond Rhani, Gracy's moeder me wat verbaasd - net niet beledigd - aan te kijken, dacht even na en zij toen 'We are not suffering'. In een klap vatte ze India's gastvrijheid samen. Vorig jaar bezocht ik met Patricia wat families van kinderen uit het kindertehuis. Deze typische onder de armoedegrens families wilden ons persee een flesje frisdrank aan bieden. Daarmee hebben ze de helft van hun dollar van die dag al uitgegeven, maar ook hun trots laten zien. Dankbaarheid wordt niet verwacht als je van gastvrijheid gebruik maakt. Als je vriendelijk lacht en dankjewel zegt, brengt dat vaak giegels los, want dan ben je een beetje raar. Als je daarentegen gebruik maakt van hulp wordt er heel veel dankbaarheid verwacht en hulp vragen is dan ineens wel heel beschamend en als je teveel vraagt als kind dan wordt dat als slecht gedrag ervaren.
Om kort te gaan; als je mensen wat beter leert kennen en cultuurverschillen er niet meer toe doen, blijkt dat er toch best veel gesufferd wordt hier. Het resulteerde uiteindelijk in een lijst van bijna 50 verschillende producten. 50? ja 50, de een heeft een gelinieerd schrift nodig, de ander juist ongelinieerd, de een wil een etui, de ander vindt een pennenbak praktischer en ga zo maar door. Ik heb de afgelopen week dus echt geshopt als een malle in zeven verschillende winkeltjes hier in de buurt en ben inmiddels een graag geziene klant. (Oh ja dat was ik al want wie wil er nou geen whitie in zijn shop:->). Veel pret gehad met shoppen. Bij een heel klein winkeltje bestelde ik 37 zeepjes en dat vrouwtje stond me verbaasd en ongelovig aan te gapen, het duurde even voordat ze begreep en geloofde wat ik wilde, ze haalde er een vent bij van een winkeltje wat verderop om de prijs van al die zeepjes te berekenen. Iedere keer als ik er terugkom voor een mangosapje begint ze te lachen. Dankzij de tamil lessen die ik weer krijg van de kinderen, kon ik gisteren uit het verhaal van een vrouw opmaken dat haar jongere broer de handdoeken die ik vroeg uit de stad moest halen en dat ik morgen terug moest komen. Het was ook een lastig karwei, want sommige kinderen kwamen gisteren nog met ‘oh ik heb eigenlijk ook een schrift nodig’ en ‘oh ja ik heb geen lineaal’ en ‘ik dacht dat ik nog tandpasta had, maar nee!’, zo ging het de hele week dus ik bleef maar inkopen doen tot net nog de laatste dingetjes. Alles voor alle kinderen apart in zakjes gedaan en ik ben werkelijk gesloopt, want na iedere lange winkeldag besteed ik de namiddagen en avonden met de kinderen. In mijn laatste week hier vind ik het lastig een rust moment te nemen, want ik denk steeds: nu kan het nog!
Vanavond deel ik de zakjes uit aan de kinderen en morgen moet ik mijn boeltje alweer inpakken. Vrijdag heb ik nog 6 uur in Chennai om nog wat dingetjes te bespreken met Ignacimuthu (ik en al mijn vragen:>) en een lunch te nuttigen bij Gracy. What you need you ask! Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien als ik terug ben in NL. Met mij gaat verder alles prima I am not suffering zal maar zeggen. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen zeggen!
Heel veel liefs weer uit Madurai,
Neli Peterseli!
Wednesday, August 26, 2009
Saturday, August 15, 2009
kindertehuis update
Hallo allemaal!
Daar is hij dan, de kindertehuis update! Er is behoorlijk wat veranderd hier. Een buitenstaander vindt het misschien kleine dingetjes, maar ik zie ook wat voor impact die dingetjes hebben op de kinderen. Mary die al jaren schoonmaakster was hier is dat nu niet meer. Waarom ze er niet meer werkt is me niet helemaal duidelijk. Er zijn wel een nieuwe warden en een assistent warden aangenomen; Maggie en Rose. Maggie is wat ouder (misschien 40) en Rose schat ik eind 20. Beide zijn goed opgeleid (ook daadwerkelijk om met kinderen te werken) en spreken ook aardig engels.
Het blijft natuurlijk lastig om met drie personen (nummer 3 is Pappati de kok) een kindertehuis met 75 kinderen te runnen, maar dit is al een hele verbetering. Ze hebben meer plezier in het werk dan Jaculin had en weten wat ze doen.
Zo is er bijvoorbeeld veel meer structuur aangebracht in het studeren na schooltijd. Kinderen zitten in kleine groepjes, wat verder uit elkaar (was altijd met z'n allen op een hoop, lekker door elkaar roepen) en worden echt aan het werk gezet (was rommel maar aan, als je maar zorgt dat het klaar is voor morgen). Bij de jongere kinderen (zeg groep 3 tot en met 5) krijgt 1 kind de leiding over de rest en doordat Maggie blijbaar goed doorheeft wie daar geschikt voor zijn, loopt het verbazingwekkend gestroomlijnd! Ishwarya heeft in de 3rd standard (groep 5) groep de leiding en ze heeft een natuurlijk gevoel voor democratisch leiderschap volgens mij. Ik zat met die groep een spelletje te doen en ze zorgde er echt voor dat iedereen mee kon doen geen 'nee zij niet want zij kan het niet' meer zoals ik vorig jaar steeds kinderen hoorde roepen maar 'kom erbij ze leert het wel'.
Het lijkt met Parveen (het altijd even opvallend kwetsbare meisje) ook echt beter te gaan (waar dat door komt zal altijd een misterie blijven denk ik). Ze vertelde me uit zichzelf met de nodige trots dat ze de 13e rank had in haar klas. Er zitten hier meestal net als in nederland ongeveer 25 kinderen in de klas, dus dan doet ze het heel gemiddeld prima (ze is wel een kind van 7 in groep 5, dus best wonderlijk dat ze het tot zover al gered heeft, het onderwijs gaat hier echt in razend tempo, sneller dan in NL). Ze had voor het eerst voor al haar toetsen een voldoende gehaald. Ze lijkt spraakzamer, ook naar andere kinderen toe en meer zelfverzekerd dan anders.
Er zijn een aantal wat ouderen kinderen, die veel van de zorg voor de kleintjes op zich hebben genomen. Jessi Clara en Harini (6th standard = groep 8) zijn echt schatjes voor ze, heel ontroerend.
Er wordt nu in zekere zin dus wel meer van de kinderen gevraagd. Gisteren was een vakantiedag, want het was de verjaardag van Krishna en 's ochtends gaven 2 3rd standard kinderen (groep vijf) Ajita en Rajeshri les aan UKG (Upper Kindergarden, kleuterklas) en 1st standard (groep 3) leerlingen. Maggie had ze op gang geholpen en het ging uitstekend!
Ook vanwege het feit dat er nu niemand meer is voor de schoonmaak en voor het helpen met snijwerk voor Pappati. Nu worden daar de kinderen voor ingezet, op zich ook prima zolang erbij gelachen mag worden, toch? Heb eergisteren avond met een paar kinderen lakens uit staan kloppen en dat maakt geluid en je kunt lakens zo mooi op en neer laten gaan, het was al met al dikke pret. Ze mochten alleen wel wat kritischer zijn op de hygiene, dat blijft erg dramatisch. De vloeren schoonmaken is nog steeds eerst vegen en dan een emmer water erover heen, en het sanitair wil je al helemaal niet weten. Indu Mathi (9th standard = 3e klas middelbare school) zei dat alle betere manieren die Caroline (steunt met Nederlandse stichting het project in Trichy en heeft vorig jaar 3 maanden in het kindertehuis doorgebracht) ze geleerd had, toch weer verdwenen waren uit het pakket. Met zo'n druk dagprogramma val je misschien sneller terug in je oude makkelijke gewoonten.
Behalve nieuw personeel zijn er ook nieuwe kinderen, waarvan een aantal echt nog heel jong, 3 jaar. 's nachts slapen ze alleen in hun onderbroek omdat dat praktischer is als ze in hun bed plassen, ze liggen wel gewoon op een matje. Koud zullen ze het niet hebben, maar je bent dan wel een erg makkelijke prooi voor de muggen en die zijn er momenteel echt veel! Twee van de nieuwe kinderen spreken geen Tamil maar Telugu, best ingewikkeld voor ze denk ik, maar gelukkig spreekt Maggie Tamil en Telugu, en het zijn nog hele kleintjes, dan leer je makkelijk een taal aan toch?
Verder wordt hier tegenwoordig op erg serieus niveau gesport. Het senior Kho Kho team (zie vorig jaar) is echt enorm vooruit gegaan, ze trainen 's ochtends en 's middags, ik denk in totaal wel 3 uur, zeker de toppertjes van het team, die krijgen soms nog extra training. Er is inmiddels ook een junior team en dat is ook al niet mis, ook hun toppertjes trainen extra. Van maandag tot en met woensdag werden er wedstrijden gehouden op onze school en beide teams wonnen de finale met vrij veel gemak, nu door naar district level. Subiksha is inmiddels zelfs Tamil Nadu state player en heeft afgelopen jaar tot in Madhya Pradesh (deelstaat in midden/noord India) aan wedstrijden meegedaan.
Ze hebben er gelukkig ook veel lol in, ze hebben een jonge vent als trainer, die tussen het serieuze trainen door gewoon met ze zit te geiten. Niet zo'n autoritair afstandelijk type zoals je ze hier nogal eens tegenkomt.
Inmiddels heb ik de kosten voor de studie van de kinderen voor dit jaar binnen, dat valt reuze mee, dus kunnen we ook de 10th standard kinderen van Trichy (die school zit nu met hetzelfde probleem als de school hier 2 jaar geleden, ze kunnen nog geen les geven in 11th en 12th standard).
Een van de meisjes is nog bezig met haar inschrijving; Tamil Selvi. Jenifer heeft haar examen niet gehaald en heeft nu besloten non te worden. Jency Uma en Sahaya Remila gaan allebei BCA (Bachelor Computer Application) doen. Thenmozhi Mary gaat Bsc IT (Information Technologie doen). Muthu Lakshmi gaat een 2 jarige opleiding tot verpleegster doen en verblijft daarvoor in een hostel. Salomie heeft 1 examen niet gehaald, heeft dat opnieuw gedaan en toen weer niet gehaald. Daarna kon ze zich niet meer opnieuw inschrijven voor 12th standard. Nu gaat ze misschien een computer cursus van een jaar doen of ze wacht tot volgend jaar om nog een keer 12th standard te doen. Dit verhaal van Salomie is wat ik begrepen heb van Julian Prakash, ik heb nogal moeite zijn engels te verstaan (accent is for some reason veel erger nog dan van de kinderen), dus ik ga het nog even verifieren bij Ignacimuthu.
In Trichy hebben 5 leerlingen examen in 10th standard gedaan, 3 daarvan gaan door in 11th standard, een meisje gaat een 1 jarige opleiding tot verpleegster doen, en een jongen gaat een opleiding aan een industrial training institute doen.
Als het goed is ga ik het vijftal uit Trichy nog ontmoeten 1 dezer dagen en zal ik ook de Mary Matha school weer een bezoekje brengen.
Het geeft me enorme rust in mijn hoofd dat we zo ruim uitkomen in onze begroting, geeft lekker veel zekerheid voor de komende jaren, niemand hoeft hier bang te zijn, dat hij zijn (of in de meeste gevallen dus zij haar) studie niet af kan maken!
Nou als dit geen goede kindertehuis update was, dan weet ik het ook niet meer! Ik hoop dat jullie je goed op de hoogte voelen:>
mail me vooral met een Nederland update! liefs! Neli Peterseli
Daar is hij dan, de kindertehuis update! Er is behoorlijk wat veranderd hier. Een buitenstaander vindt het misschien kleine dingetjes, maar ik zie ook wat voor impact die dingetjes hebben op de kinderen. Mary die al jaren schoonmaakster was hier is dat nu niet meer. Waarom ze er niet meer werkt is me niet helemaal duidelijk. Er zijn wel een nieuwe warden en een assistent warden aangenomen; Maggie en Rose. Maggie is wat ouder (misschien 40) en Rose schat ik eind 20. Beide zijn goed opgeleid (ook daadwerkelijk om met kinderen te werken) en spreken ook aardig engels.
Het blijft natuurlijk lastig om met drie personen (nummer 3 is Pappati de kok) een kindertehuis met 75 kinderen te runnen, maar dit is al een hele verbetering. Ze hebben meer plezier in het werk dan Jaculin had en weten wat ze doen.
Zo is er bijvoorbeeld veel meer structuur aangebracht in het studeren na schooltijd. Kinderen zitten in kleine groepjes, wat verder uit elkaar (was altijd met z'n allen op een hoop, lekker door elkaar roepen) en worden echt aan het werk gezet (was rommel maar aan, als je maar zorgt dat het klaar is voor morgen). Bij de jongere kinderen (zeg groep 3 tot en met 5) krijgt 1 kind de leiding over de rest en doordat Maggie blijbaar goed doorheeft wie daar geschikt voor zijn, loopt het verbazingwekkend gestroomlijnd! Ishwarya heeft in de 3rd standard (groep 5) groep de leiding en ze heeft een natuurlijk gevoel voor democratisch leiderschap volgens mij. Ik zat met die groep een spelletje te doen en ze zorgde er echt voor dat iedereen mee kon doen geen 'nee zij niet want zij kan het niet' meer zoals ik vorig jaar steeds kinderen hoorde roepen maar 'kom erbij ze leert het wel'.
Het lijkt met Parveen (het altijd even opvallend kwetsbare meisje) ook echt beter te gaan (waar dat door komt zal altijd een misterie blijven denk ik). Ze vertelde me uit zichzelf met de nodige trots dat ze de 13e rank had in haar klas. Er zitten hier meestal net als in nederland ongeveer 25 kinderen in de klas, dus dan doet ze het heel gemiddeld prima (ze is wel een kind van 7 in groep 5, dus best wonderlijk dat ze het tot zover al gered heeft, het onderwijs gaat hier echt in razend tempo, sneller dan in NL). Ze had voor het eerst voor al haar toetsen een voldoende gehaald. Ze lijkt spraakzamer, ook naar andere kinderen toe en meer zelfverzekerd dan anders.
Er zijn een aantal wat ouderen kinderen, die veel van de zorg voor de kleintjes op zich hebben genomen. Jessi Clara en Harini (6th standard = groep 8) zijn echt schatjes voor ze, heel ontroerend.
Er wordt nu in zekere zin dus wel meer van de kinderen gevraagd. Gisteren was een vakantiedag, want het was de verjaardag van Krishna en 's ochtends gaven 2 3rd standard kinderen (groep vijf) Ajita en Rajeshri les aan UKG (Upper Kindergarden, kleuterklas) en 1st standard (groep 3) leerlingen. Maggie had ze op gang geholpen en het ging uitstekend!
Ook vanwege het feit dat er nu niemand meer is voor de schoonmaak en voor het helpen met snijwerk voor Pappati. Nu worden daar de kinderen voor ingezet, op zich ook prima zolang erbij gelachen mag worden, toch? Heb eergisteren avond met een paar kinderen lakens uit staan kloppen en dat maakt geluid en je kunt lakens zo mooi op en neer laten gaan, het was al met al dikke pret. Ze mochten alleen wel wat kritischer zijn op de hygiene, dat blijft erg dramatisch. De vloeren schoonmaken is nog steeds eerst vegen en dan een emmer water erover heen, en het sanitair wil je al helemaal niet weten. Indu Mathi (9th standard = 3e klas middelbare school) zei dat alle betere manieren die Caroline (steunt met Nederlandse stichting het project in Trichy en heeft vorig jaar 3 maanden in het kindertehuis doorgebracht) ze geleerd had, toch weer verdwenen waren uit het pakket. Met zo'n druk dagprogramma val je misschien sneller terug in je oude makkelijke gewoonten.
Behalve nieuw personeel zijn er ook nieuwe kinderen, waarvan een aantal echt nog heel jong, 3 jaar. 's nachts slapen ze alleen in hun onderbroek omdat dat praktischer is als ze in hun bed plassen, ze liggen wel gewoon op een matje. Koud zullen ze het niet hebben, maar je bent dan wel een erg makkelijke prooi voor de muggen en die zijn er momenteel echt veel! Twee van de nieuwe kinderen spreken geen Tamil maar Telugu, best ingewikkeld voor ze denk ik, maar gelukkig spreekt Maggie Tamil en Telugu, en het zijn nog hele kleintjes, dan leer je makkelijk een taal aan toch?
Verder wordt hier tegenwoordig op erg serieus niveau gesport. Het senior Kho Kho team (zie vorig jaar) is echt enorm vooruit gegaan, ze trainen 's ochtends en 's middags, ik denk in totaal wel 3 uur, zeker de toppertjes van het team, die krijgen soms nog extra training. Er is inmiddels ook een junior team en dat is ook al niet mis, ook hun toppertjes trainen extra. Van maandag tot en met woensdag werden er wedstrijden gehouden op onze school en beide teams wonnen de finale met vrij veel gemak, nu door naar district level. Subiksha is inmiddels zelfs Tamil Nadu state player en heeft afgelopen jaar tot in Madhya Pradesh (deelstaat in midden/noord India) aan wedstrijden meegedaan.
Ze hebben er gelukkig ook veel lol in, ze hebben een jonge vent als trainer, die tussen het serieuze trainen door gewoon met ze zit te geiten. Niet zo'n autoritair afstandelijk type zoals je ze hier nogal eens tegenkomt.
Inmiddels heb ik de kosten voor de studie van de kinderen voor dit jaar binnen, dat valt reuze mee, dus kunnen we ook de 10th standard kinderen van Trichy (die school zit nu met hetzelfde probleem als de school hier 2 jaar geleden, ze kunnen nog geen les geven in 11th en 12th standard).
Een van de meisjes is nog bezig met haar inschrijving; Tamil Selvi. Jenifer heeft haar examen niet gehaald en heeft nu besloten non te worden. Jency Uma en Sahaya Remila gaan allebei BCA (Bachelor Computer Application) doen. Thenmozhi Mary gaat Bsc IT (Information Technologie doen). Muthu Lakshmi gaat een 2 jarige opleiding tot verpleegster doen en verblijft daarvoor in een hostel. Salomie heeft 1 examen niet gehaald, heeft dat opnieuw gedaan en toen weer niet gehaald. Daarna kon ze zich niet meer opnieuw inschrijven voor 12th standard. Nu gaat ze misschien een computer cursus van een jaar doen of ze wacht tot volgend jaar om nog een keer 12th standard te doen. Dit verhaal van Salomie is wat ik begrepen heb van Julian Prakash, ik heb nogal moeite zijn engels te verstaan (accent is for some reason veel erger nog dan van de kinderen), dus ik ga het nog even verifieren bij Ignacimuthu.
In Trichy hebben 5 leerlingen examen in 10th standard gedaan, 3 daarvan gaan door in 11th standard, een meisje gaat een 1 jarige opleiding tot verpleegster doen, en een jongen gaat een opleiding aan een industrial training institute doen.
Als het goed is ga ik het vijftal uit Trichy nog ontmoeten 1 dezer dagen en zal ik ook de Mary Matha school weer een bezoekje brengen.
Het geeft me enorme rust in mijn hoofd dat we zo ruim uitkomen in onze begroting, geeft lekker veel zekerheid voor de komende jaren, niemand hoeft hier bang te zijn, dat hij zijn (of in de meeste gevallen dus zij haar) studie niet af kan maken!
Nou als dit geen goede kindertehuis update was, dan weet ik het ook niet meer! Ik hoop dat jullie je goed op de hoogte voelen:>
mail me vooral met een Nederland update! liefs! Neli Peterseli
Friday, August 7, 2009
Teken van leven
Hallo allemaal!
Hoe is het daar in Nederland of alle vakantielanden waar jullie rondhangen? Ik ben inmiddels al bijna 4 weken in India, heb superveel beleefd maar had het te druk om even een mail te maken voor jullie, maar hier is hij dan eindelijk! Eerst heb ik ruim twee weken door het noorden van India gereisd met een groep studenten van SIB amsterdam, ik heb weer een paar dagen bij Gracy gelogeerd en inmiddels ben ik alweer een paar dagen op mijn favoriete plekje in India; het Hallelujah Children Home in Madurai.
Op 14 juli kwamen we aan in Delhi, de dertiende in de ochtend vertrokken, maar op Munchen moesten we 8 uur wachten. Van Delhi zelf zagen we niet zoveel, alleen met een riksha hier en daar langs gereden. We hebben de Nederlandse ambassade bezocht en daarna de UNHCR (VN vluchtelingen organisatie) was heel interessant, maar we waren die ochtend bij de ambassade geweest, dus we waren allemaal moe en hadden nogal trek, we moesten erg ons best doen om geen schaamteloze hoezeelheden koekjes weg te werken. Leuk detail; we werden te woord gestaan door twee vrouwen!
De volgende dag was er een compleet programma voor ons opgezet bij de CUNPK (centre for UN Peace keeping). We kregen er zelfs een compleet buffet als lunch, het leek erop dat ze allemaal heel graag wilden dat wij later allemaal bijde VN zouden komen werken! Van Delhi een treinreis van twaalf uur naar Gaya, in de deelstaat Bihar, een van de armste en meest wetteloze deelstaten van India. In Gaya was dit goed te merken, er was geen spoor van een elite of zelfs middelklasse in de stad te bekennen, terwijl je juist daaraan in de meeste Indiase steden de vooruitgang ziet. Gaya was eigenlijk alleen een heleboel armoede op een hoopje. Van Gaya gingen we met autoriksha's naar Bodhgaya, een klein sereen dorpje, waar Buddha voor het eerst nar dagen mediteren verlichting vond onder de Bodhiboom. In Bodhgaya barst het van de Buddistische tempels; Tibetaans, Buthanees, Japans, Birmees, Thais. Ons hotel werd gerund door Tibetanen en in de hal hing een groot portret van de Dalai Lama. Verder viel het erg op dat overal kleine advertenties van hulporganisaties hingen, voor de bouw van schooltjes, kliniekjes, hulp aan gehandicapten of ouderen. Je ziet dat zelden in de rest van India.
Vanuit Gaya namen we weer de trein naar Varanasi, na op het perron een complete show te hebben gekregen van een stel lijmsnuivende jongetjes van -schatting- tussen de 8 en 12 jaar oud. Het was de ergste treinreis die we gemaakt hebben deze reis, al duurde het helemaal niet zo lang (6 uur misschien). Er liepen nu niet alleen chai chai chai coffee coffee chai chai en samosa mannetjes voortdurend heen en weer, maar het stikte er van de verstekelingen. Deels gewoon reizigers, die geen ticket hadden willen kopen, en deels bedelaars die voortdurend door het gangpad heen en weer liepen of kropen. En dan had je ook nog om de zoveel tijd een patroullie kalashnikovmannetjes (neem een ander wapen, ziet er imponerend uit hoor, maar hoe onpraktisch een wapen met een lange loop?!). Doordat het regende en de raampjes niet zo goed sloten, werd het echt een grote baggerbende in de trein. We kwamen ook in stromende regen aan in Varanasi, waar in grote delen van de stad de straatjes te smal zijn voor een riksha. Met backpacks om moesten we nog een heel stuk in het donker door die natte straatjes lopen, een aantal keer in vieze dingen getrapt, waarvan ik liever niet weet wat het was ('cow shit, makes you lucky!', 'right,whatever').
Varanasi dus. Beroemd vanwege de Ghats, vooral de burning ghats. Varanasi ligt langs de Ganges en aan de Ganges zijn allemaal trappen gebouwd, waarop vanalles te beleven valt. Mensen wassen er zichzelf en hun kleding, maar verbranden er ook hun doden. Dat gebeurt op de burning Ghats. Tegen zonsondergang namen we een bootje, waarmee we langs de Ghats geroeis werden. Het was al bijna donker toen we langs de burning ghats kwamen, waardoor je de indrukwekkend hoog oplaaiende vlammen extra goed zag.
Hindoes verbanden de lichamen hier omdat zij geloven dat als je as in de ganges gestrooid wordt je kunt ontkomen aan de cirkel van leven en dood. Alleen mannen worden verbrand, vrouwen, kinderen en zieken worden in hun geheel in de rivier gelaten. We zijn ook echt op de burning ghats geweest, waar een Dalit (kastelozen doen hier het werk) ons uitlegde wat er allemaal gebeurde en waarom. Vervolgens wordt je om een donatie gevraagd ('Good karma, good karma') voor hout zodat ook de armen hier gecremeerd kunnen worden.
Genoeg lugubere verhalen. Na een (voor zover ik kon zien) volledige zonsverduistering te hebben mogen aan schouwen boven de Ganges, vertrokken we naar Agra (treinreis van 16 uur door 3 uur vertraging!). In Agra is eigenlijk maar 1 ding te zien: de Taj Mahal! Zo'n plek waar je het gevoel krijgt dat je midden in de geschiedenis staat. In de ochtend schijnt de Taj Mahal duizende kleuren te hebben tijdens zonsopgang, maar toen ik met twee andere meisjes dapper vroeg (6 uur ongeveer) op was gestaan was hij vooral grijs want het was bewolkt. Ons bezoek aan de Taj Mahal was wel heel leuk (uiteraard een groepsfoto) en kreeg extra veel charme doordat het keihard begon te regenen. Zaten we daar te schuilen met een heleboel Indiase touristen die allemaal met ons op de foto wilden in een enorme nis aan de achterkant van het gebouw. Het gebouw was mooier dan ik dacht, zoiets groots wordt toch al snel lomp, maar ik vond het helemaal niet lomp. En dat moslims geen afbeeldingen maken, maar alleen patronen gebruiken om te decoreren, kan ik ook zeer waarderen.
Vanuit Agra vertrokken we met een vrij luxe bus naar Jaipur, in het sprookjesahtige Rajastan, land van de Maharaja's. Nu denk ik ow komt er nu een indrukwekkend verhaal over koningen en prinsessen in uitgestrekte paleizen en olifanten. Helaas pindakaas. Nadat we in een draaiend restaurant hadden gegeten de eerste avond, ben ik ziek geworden, dus in Jaipur heb ik alleen mijn hotelkamer heel gedetailleerd kunnen bekijken. Daarbij moet ik zeggen; schoonste hotel van India, gedecoreerd met zorg en beleid en een roof top restaurant, waar als je geluk hebt een windje waait en met een kaart die geschikt is voor zieke mensen. Dag 1 was overgeven en diarree, dag 2 was heel veel kramp, maar leek vooruitgang, dag 3 was weer overgeven en diarree en omdat we die dag terug naar Delhi zouden reizen, leek het mij een goed plan een dokter te laten komen. Ook op dat punt trof ik het. De dokter kwam naar het hotel, had al zijn feestelijke spulletjes voorverpakt in een koffertje en was bekend met de pillen die ik al slikte. Voor 3500 roepies (bijna 50 euri) heb ik mezelf maar op een infuus getrakteerd (ik zag mezelf al zitten in de trein, overgeven met een lege maag). Dus dat doktertje heeft me helemaal volgegoten, drie grote zakken, twee middelmaat zakken en twee injecties. Dus ik dacht holadijee daar gaan we weer. De treinreis kwam ik goed door, maar de volgende dag in Delhi stortte ik weer helemaal in, weer overgeven, weer een dokter, weer een injectie. En het doktertje in Delhi leek me ook niet dom, maar ik kreeg nu niet alleen geen bijsluiter bij mijn nieuwe pillen, er zat ook nog eens geen verpakking omheen. Ik kreeg een doorzichting zakje (je kent ze wel van die typische drugs zakjes) met een kleurige cocktail, waar je geen uitgaansgelegenheid mee binnen zou komen (nou ja was toch niet in de stemming om uit te gaan:>). Uiteindelijk werd ik na een paar dagen toch beter. Ik besloot in Chennai wat langer te blijven bij Gracy en het kindertehuis nog even uit te stellen tot ik echt hersteld was. Ik ben samen met Rozerie (van de groep) vijf dagen bij Gracy geweest. Vooral veel uitgerust, nog even bij Assisi Illam (ook George en John,zie foto's kunnen inmiddels lopen, een wiebelende peuter op schoot is altijd gezellig) en de supernon op bezoek geweest, Ignacimuthu gesproken, beetje geshopt en toch nog touristisch bezig geweest: Mahabalipuram aangedaan met de hele family. Daar is een krokodillenpark met ruim 3000 krokodillen, lekker griezelen en behoorlijk indrukwekkende tempels. De 5 Ratha's zijn eigenlijk meer godenbouwsels, een tempel is meer iets waar je inkunt, hier kun je niet in maar het zijn ook niet echt beelden, daar zijn ze te groot voor en het stelt niet 1 ding voor. Ze waren in ieder geval uit 1 rots gehouwen en het schijnt dat er nog meer van dit soort bouwsels in zee moeten liggen.
Gracy is inmiddels getrouwd met Emanuel, ze wonen nu samen bij haar moeder. (Das heel hip, de vrouw gaat hier altijd naar de man.) Rosie wil nog steeds niet trouwen, werk 8 uur per dag 6 dagen per week als verpleegster en studeert nu daarnaast ook nog psychologie. Ze zag ook een beetje magertjes (moet ik zeggen na al die dagen ziek:>).
Nu dus eindelijk terug in het kindertehuis, daar wil ook al weer vanalles over zeggen. Roos is ook hiernaartoe meegekomen, maar is gisterenavond met de bus naar Kerala (buurdeelstaat) vertrokken, want zij gaat al weer bijna naar NL.
Hier heb ik nu nog precies 3 weken vanaf vandaag. Jullie krijgen snel een echte kindertehuis update van me! Ben mijn eerste ei al aardig kwijt!
mail me vooral, tot snel (3 weken zijn om in een zucht, toch?) en tot mails!
liefs van mij,
Nelle
Hoe is het daar in Nederland of alle vakantielanden waar jullie rondhangen? Ik ben inmiddels al bijna 4 weken in India, heb superveel beleefd maar had het te druk om even een mail te maken voor jullie, maar hier is hij dan eindelijk! Eerst heb ik ruim twee weken door het noorden van India gereisd met een groep studenten van SIB amsterdam, ik heb weer een paar dagen bij Gracy gelogeerd en inmiddels ben ik alweer een paar dagen op mijn favoriete plekje in India; het Hallelujah Children Home in Madurai.
Op 14 juli kwamen we aan in Delhi, de dertiende in de ochtend vertrokken, maar op Munchen moesten we 8 uur wachten. Van Delhi zelf zagen we niet zoveel, alleen met een riksha hier en daar langs gereden. We hebben de Nederlandse ambassade bezocht en daarna de UNHCR (VN vluchtelingen organisatie) was heel interessant, maar we waren die ochtend bij de ambassade geweest, dus we waren allemaal moe en hadden nogal trek, we moesten erg ons best doen om geen schaamteloze hoezeelheden koekjes weg te werken. Leuk detail; we werden te woord gestaan door twee vrouwen!
De volgende dag was er een compleet programma voor ons opgezet bij de CUNPK (centre for UN Peace keeping). We kregen er zelfs een compleet buffet als lunch, het leek erop dat ze allemaal heel graag wilden dat wij later allemaal bijde VN zouden komen werken! Van Delhi een treinreis van twaalf uur naar Gaya, in de deelstaat Bihar, een van de armste en meest wetteloze deelstaten van India. In Gaya was dit goed te merken, er was geen spoor van een elite of zelfs middelklasse in de stad te bekennen, terwijl je juist daaraan in de meeste Indiase steden de vooruitgang ziet. Gaya was eigenlijk alleen een heleboel armoede op een hoopje. Van Gaya gingen we met autoriksha's naar Bodhgaya, een klein sereen dorpje, waar Buddha voor het eerst nar dagen mediteren verlichting vond onder de Bodhiboom. In Bodhgaya barst het van de Buddistische tempels; Tibetaans, Buthanees, Japans, Birmees, Thais. Ons hotel werd gerund door Tibetanen en in de hal hing een groot portret van de Dalai Lama. Verder viel het erg op dat overal kleine advertenties van hulporganisaties hingen, voor de bouw van schooltjes, kliniekjes, hulp aan gehandicapten of ouderen. Je ziet dat zelden in de rest van India.
Vanuit Gaya namen we weer de trein naar Varanasi, na op het perron een complete show te hebben gekregen van een stel lijmsnuivende jongetjes van -schatting- tussen de 8 en 12 jaar oud. Het was de ergste treinreis die we gemaakt hebben deze reis, al duurde het helemaal niet zo lang (6 uur misschien). Er liepen nu niet alleen chai chai chai coffee coffee chai chai en samosa mannetjes voortdurend heen en weer, maar het stikte er van de verstekelingen. Deels gewoon reizigers, die geen ticket hadden willen kopen, en deels bedelaars die voortdurend door het gangpad heen en weer liepen of kropen. En dan had je ook nog om de zoveel tijd een patroullie kalashnikovmannetjes (neem een ander wapen, ziet er imponerend uit hoor, maar hoe onpraktisch een wapen met een lange loop?!). Doordat het regende en de raampjes niet zo goed sloten, werd het echt een grote baggerbende in de trein. We kwamen ook in stromende regen aan in Varanasi, waar in grote delen van de stad de straatjes te smal zijn voor een riksha. Met backpacks om moesten we nog een heel stuk in het donker door die natte straatjes lopen, een aantal keer in vieze dingen getrapt, waarvan ik liever niet weet wat het was ('cow shit, makes you lucky!', 'right,whatever').
Varanasi dus. Beroemd vanwege de Ghats, vooral de burning ghats. Varanasi ligt langs de Ganges en aan de Ganges zijn allemaal trappen gebouwd, waarop vanalles te beleven valt. Mensen wassen er zichzelf en hun kleding, maar verbranden er ook hun doden. Dat gebeurt op de burning Ghats. Tegen zonsondergang namen we een bootje, waarmee we langs de Ghats geroeis werden. Het was al bijna donker toen we langs de burning ghats kwamen, waardoor je de indrukwekkend hoog oplaaiende vlammen extra goed zag.
Hindoes verbanden de lichamen hier omdat zij geloven dat als je as in de ganges gestrooid wordt je kunt ontkomen aan de cirkel van leven en dood. Alleen mannen worden verbrand, vrouwen, kinderen en zieken worden in hun geheel in de rivier gelaten. We zijn ook echt op de burning ghats geweest, waar een Dalit (kastelozen doen hier het werk) ons uitlegde wat er allemaal gebeurde en waarom. Vervolgens wordt je om een donatie gevraagd ('Good karma, good karma') voor hout zodat ook de armen hier gecremeerd kunnen worden.
Genoeg lugubere verhalen. Na een (voor zover ik kon zien) volledige zonsverduistering te hebben mogen aan schouwen boven de Ganges, vertrokken we naar Agra (treinreis van 16 uur door 3 uur vertraging!). In Agra is eigenlijk maar 1 ding te zien: de Taj Mahal! Zo'n plek waar je het gevoel krijgt dat je midden in de geschiedenis staat. In de ochtend schijnt de Taj Mahal duizende kleuren te hebben tijdens zonsopgang, maar toen ik met twee andere meisjes dapper vroeg (6 uur ongeveer) op was gestaan was hij vooral grijs want het was bewolkt. Ons bezoek aan de Taj Mahal was wel heel leuk (uiteraard een groepsfoto) en kreeg extra veel charme doordat het keihard begon te regenen. Zaten we daar te schuilen met een heleboel Indiase touristen die allemaal met ons op de foto wilden in een enorme nis aan de achterkant van het gebouw. Het gebouw was mooier dan ik dacht, zoiets groots wordt toch al snel lomp, maar ik vond het helemaal niet lomp. En dat moslims geen afbeeldingen maken, maar alleen patronen gebruiken om te decoreren, kan ik ook zeer waarderen.
Vanuit Agra vertrokken we met een vrij luxe bus naar Jaipur, in het sprookjesahtige Rajastan, land van de Maharaja's. Nu denk ik ow komt er nu een indrukwekkend verhaal over koningen en prinsessen in uitgestrekte paleizen en olifanten. Helaas pindakaas. Nadat we in een draaiend restaurant hadden gegeten de eerste avond, ben ik ziek geworden, dus in Jaipur heb ik alleen mijn hotelkamer heel gedetailleerd kunnen bekijken. Daarbij moet ik zeggen; schoonste hotel van India, gedecoreerd met zorg en beleid en een roof top restaurant, waar als je geluk hebt een windje waait en met een kaart die geschikt is voor zieke mensen. Dag 1 was overgeven en diarree, dag 2 was heel veel kramp, maar leek vooruitgang, dag 3 was weer overgeven en diarree en omdat we die dag terug naar Delhi zouden reizen, leek het mij een goed plan een dokter te laten komen. Ook op dat punt trof ik het. De dokter kwam naar het hotel, had al zijn feestelijke spulletjes voorverpakt in een koffertje en was bekend met de pillen die ik al slikte. Voor 3500 roepies (bijna 50 euri) heb ik mezelf maar op een infuus getrakteerd (ik zag mezelf al zitten in de trein, overgeven met een lege maag). Dus dat doktertje heeft me helemaal volgegoten, drie grote zakken, twee middelmaat zakken en twee injecties. Dus ik dacht holadijee daar gaan we weer. De treinreis kwam ik goed door, maar de volgende dag in Delhi stortte ik weer helemaal in, weer overgeven, weer een dokter, weer een injectie. En het doktertje in Delhi leek me ook niet dom, maar ik kreeg nu niet alleen geen bijsluiter bij mijn nieuwe pillen, er zat ook nog eens geen verpakking omheen. Ik kreeg een doorzichting zakje (je kent ze wel van die typische drugs zakjes) met een kleurige cocktail, waar je geen uitgaansgelegenheid mee binnen zou komen (nou ja was toch niet in de stemming om uit te gaan:>). Uiteindelijk werd ik na een paar dagen toch beter. Ik besloot in Chennai wat langer te blijven bij Gracy en het kindertehuis nog even uit te stellen tot ik echt hersteld was. Ik ben samen met Rozerie (van de groep) vijf dagen bij Gracy geweest. Vooral veel uitgerust, nog even bij Assisi Illam (ook George en John,zie foto's kunnen inmiddels lopen, een wiebelende peuter op schoot is altijd gezellig) en de supernon op bezoek geweest, Ignacimuthu gesproken, beetje geshopt en toch nog touristisch bezig geweest: Mahabalipuram aangedaan met de hele family. Daar is een krokodillenpark met ruim 3000 krokodillen, lekker griezelen en behoorlijk indrukwekkende tempels. De 5 Ratha's zijn eigenlijk meer godenbouwsels, een tempel is meer iets waar je inkunt, hier kun je niet in maar het zijn ook niet echt beelden, daar zijn ze te groot voor en het stelt niet 1 ding voor. Ze waren in ieder geval uit 1 rots gehouwen en het schijnt dat er nog meer van dit soort bouwsels in zee moeten liggen.
Gracy is inmiddels getrouwd met Emanuel, ze wonen nu samen bij haar moeder. (Das heel hip, de vrouw gaat hier altijd naar de man.) Rosie wil nog steeds niet trouwen, werk 8 uur per dag 6 dagen per week als verpleegster en studeert nu daarnaast ook nog psychologie. Ze zag ook een beetje magertjes (moet ik zeggen na al die dagen ziek:>).
Nu dus eindelijk terug in het kindertehuis, daar wil ook al weer vanalles over zeggen. Roos is ook hiernaartoe meegekomen, maar is gisterenavond met de bus naar Kerala (buurdeelstaat) vertrokken, want zij gaat al weer bijna naar NL.
Hier heb ik nu nog precies 3 weken vanaf vandaag. Jullie krijgen snel een echte kindertehuis update van me! Ben mijn eerste ei al aardig kwijt!
mail me vooral, tot snel (3 weken zijn om in een zucht, toch?) en tot mails!
liefs van mij,
Nelle
Subscribe to:
Posts (Atom)