Hallo allemaal!
Alles goed? Ik liep door mijn straatje en daar was zowaar een weg vers geasfalteerd. Een hele openbaring; ze doen hier dus toch iets aan de infrastructuur.
Zondag ochtend werd ik om half vier gewekt door muziek. Het was ons niet gegund nog langer te slapen, want er was een bruiloft bij de buren, maar dat was niet het enige feest. Er was weer een god jarig. Hij heeft verschillende namen, hier noemen ze hem vinajangar. Hij heeft het hoofd van een olifant en daarover bestaan twee legenden.
De eerste vertelt dat hij als kind eens alleen thuis was met zijn moeder. Zijn moeder wilde een bad nemen en zei tegen haar zoon dat hij het huis moest bewaken en niemand binnen moest laten. Terwijl zijn moeder in bad zat te chillen kwam vader thuis en omdat vinajankar niemand binnen mocht laten raakte hij met zijn vader in gevecht, waarbij hij zijn hoofd verloor. Het zal je gebeuren! Toen zijn moeder uit bad kwam en zag wat er gebeurd was zei ze tegen haar man dat hij het hoofd moest afhakken van het eerste beest dat langs zou komen. Dat was een olifant, dus de vader hakt het hoofd van die olifant af, geeft het aan zijn zoon, et voila, het probleem was opgelost.Het andere verhaal vertelt dat zijn vader naar het woud vertrok toen zijn moeder zwanger was. Pas jaren later komt hij terug, als zijn zoon al volwassen is. Als hij thuiskomt ziet hij zijn zoon voor een vreemde aan en wederom raken vader en zoon met elkaar in gevecht en verliest vinajangar zijn hoofd. Zijn moeder stuurt zijn vader terug naar het woud om een slapend dier het hoofd af te hakken.
De verjaardag wordt gevierd met allerlei lekkernijen, die ook aan de kraaien gevoerd moeten worden. Want de mensen geloven dat als er iemand in de familie is doodgegaan, diegene terugkomt in de gedaante van een kraai om de feesten mee te vieren. Toch leuk voor die kraaien!
Over eten gesproken. Het eten is hier vrij heet om niet te zeggen veel te heet. In het begin nam ik eens in al mijn onschuld een hap en begon spontaan te huilen. Ik dacht echt dat ik in brand stond en dat er rook uit mijn oren kwam. Elisa kon toen gelukkig bevestigen dat dat niet het geval was. Voor het blussen van zo'n brand heeft water geen zin, je kan drinken en spoelen wat je wilt, maar het helpt amper. De beste remedie is een broodje jam. Inmiddels ben ik er bijna helemaal aan gewend, hoewel ik moet toegeven dat ik de kaas nog steeds verschrikkelijk mis en überhaupt niet begrijp waarom je in zo'n heet land ook nog eet moet eten. Ik zou zeggen eet sla, maar daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. Vies is het trouwens niet, je gaat het iedere dag lekkerder vinden. Ik eet nu meestal gewoon hetzelfde als de kinderen dus als ik zo door ga kan ik aan het eind van mijn verblijf een chilipeper eten!
Van al dat hete eten en die warmte ga je toch vreselijk veel drinken en het gevolg is dat je dan midden in de nacht wakker wordt en naar de WC moet. Dan loop ik met mijn slaperige hoofd naar de badkamer, doe het licht aan en schrik me werkelijk helemaal lam. In de badkamer hangt namelijk een koord. De functie daarvan is mij onduidelijk. Je zou zeggen het is bedoeld als waslijn, maar daar hangt het minstens een meter te hoog voor. In ieder geval vinden de vleermuizen het een erg prettig ding om aan te hangen. Dat dat beest in mijn badkamer wil chillen oké, maar hij ziet niet goed en vliegt met een rotvaart naar buiten als ik naar binnen kom dus ik ben als de doods dat ik hem tegen mijn hoofd krijg. Een keer schrok ik zo dat ik in elkaar dook en er nekkramp aan overhield. De manier om vleermuizen uit je badkamer te houden is natuurlijk het licht aanlaten, dan krijg je weliswaar hagedissen en van alles dat vliegt, maar daar moet ik dan maar mee leven. Bovendien liet mijn huisvleermuis ook nog wel eens zijn faeces (ofwel poep) achter in de wasbak, terwijl ik ook gewoon een toilet heb. Hij is dus niet meer welkom voorlopig.
We hebben er deze week al een vervangend huisdier erbij gekregen: iedere avond zit er een ontzettend fatsige kikker op de trap. Ja waar is mij grote held Grover toch als ik hem nodig heb?
Mijn 'cursus' tamil loopt gestaag. Ik ken nu het hele alfabet en oefen het lezen iedere dag met de krant. Sommige letters die als je ze omdraait hetzelfde zijn haal ik nog door elkaar.Het alfabet bestaat uit 19 zogeheten tafel van 13 letters, bijvoorbeeld; ka kaa ki kie koe, koeoe, ke, kee, ko, koo, kau, ik. Er zit dus gelukkig wel logica achter deze 247 tekens, maar het nare is dat ze er af en toe ook nog tekens uit het Sanskriet doorheen mixen en dat hoofdstuk heb ik nog niet gehad. Bovendien is de uitspraak verschillend, soms zeg je bijvoorbeeld ka en soms zeg je ga (g als in engelse goal).
Ik vind het weer mooi geweest voor vandaag, vrijdag zijn we er weer, denk ik, dan kun je je er vast op verheugen. Overigens droom ik 's nachts nog steeds over Nederland. Ik ga regelmatig naar het stedelijk, loop door de soderblomstraat en praat met jullie, dat vind ik wel apart, want ik zit hier nu toch al twee maanden!
Heel veel knuffels en liefs,
neli
Tuesday, August 29, 2006
Wednesday, August 23, 2006
sports day
Hallo allemaal!
Wie geht's?
Net toen ik vorige week vrijdag het internetcafé uitstapte deed het regenseizoen zijn intrede! Het begon met wat lichte spetters en omdat de temperatuur nog niet daalt, had ik aanvankelijk niet de neiging om te gaan schuilen. Ik had het kindertehuis bijna bereikt toen de hemel echt op ons neerdaalde. Gelukkig mocht ik even onder een dakje op een veranda schuilen. De mensen nodigden me zelfs uit om koffie te komen drinken, maar dat vond ik toch net iets te veel van het goede.
Thuisgekomen trof ik een treurige sfeer aan, omdat alle voorbereidingen voor de sportdag vernield waren. De - zonder overdrijven- honderden meters slinger die we gemaakt hadden lagen onbruikbaar verklaard op de grond. De kullams - tekeningen op de grond die van een soort poeder gemaakt worden - en de lijnen op de grond voor de activiteiten waren allemaal weggespoeld. De sportdag wordt hier niet gezien als een gewone gezellige spelletjes dag maar is een serieuze aangelegenheid, waar wekenlang naartoe geleefd wordt. Er wordt zelfs meer aandacht aan besteed dan aan hun onafhankelijkheidsdag. De directrice van de school kon haar tranen dan ook niet bedwingen. Om het op te lossen bleven de meeste leraressen tot 's avonds laat op school en hadden sommigen de hulp van hun man zelfs ingeroepen. Met een grote groep kinderen van het kindertehuis hebben we van 6 tot 10 vlaggetjes geplakt. En ondanks alles verliep alles de volgende dag toch nog behoorlijk gesmeerd.
De dag begon uiteraard met een uitgebreid gebed. Vervolgens werd de vlag gehesen, het olympisch vuur ontstoken en gingen de kinderen in mars het schoolplein rond. De eregast, een commissaris van de politie, verklaarde het evenement voor geopend en het feest kon beginnen.
Het eerste onderdeel was geblinddoekt hordelopen en dat kan natuurlijk niet anders dan misgaan. Een knul knalde met een rotvaart tegen de stenen trappen van de school. Voor alle groepen was er een oefening die ingestudeerd was en op het ritme van een trommel werd uitgevoerd. Het deed mij erg denken aan de Chinese evenementen die je soms op de televisie ziet waarbij honderden mensen tegelijk bewegingen maken met bloemen of vlaggen, of een ander kleurrijk artikel in de handen.
Het meest spectaculaire onderdeel was het piramide bouwen - weer zoiets wat in Nederland niet zou mogen. Er werden op allerlei manieren levende torens gebouwd, soms tot wel vier lagen kinderen hoog en twee kleine kleutertjes werden daar steeds bovenop geplaatst. Recht op en salueren!
Hier in Azië vertoond men natuurlijk ook yoga en karate waarbij steeds grotere ijsblokken met de hand gebroken moesten worden.
Voor de allerkleinsten was er een onderdeel biscuit eten, waarbij zo snel mogelijk 3 biscuitjes en een glas water weggewerkt moesten worden. Maar die kleutertjes stonden alleen maar wat wazig om zich heen te kijken naar al die kijkende mensen. Er werden wat vrijwilligers bijeengeroepen, om de biscuitjes naar binnen te proppen. Het was ronduit het meest geestige onderdeel.
Andere klassiekers waren het zaklopen en 'lime on spoon' want eieren geven zo'n troep. Ik had aan het einde van alle onderdelen de eer om samen met de Ierse - ja ze was dus Iers - mevrouw de prijzen aan de kinderen uit te reiken.
Gelukkig sloot het feest om twaalf uur af met het volkslied, want daarna is het toch echt te heet voor dit soort grappen, we hadden een strak blauwe lucht en het werd 40 graden. Afgezien van zaterdag hebben we sinds vrijdag iedere dag regen gehad. Overdag varieert de temperatuur nog steeds tussen de 36 en de 40 graden, maar tussen 6 en 8 begint het gigantisch te regenen en te onweren. Het maakt de nachten nu wat aangenamer. Als er niet zoveel muggen waren had ik waarschijnlijk mijn ventilator ‘s nachts al uitgedaan.
Maandag hadden we weer bezoek. Een Indische pater die sinds 5 jaar in Londen woont en werkt en die dus verstaanbaar engels sprak, als een echte Engelsman. Hij vertelde mij dat hij ook in Nederland geweest was en in Amsterdam niet alleen de musea en het vondelpark maar ook de sexshops had aangedaan! Hij is in Londen bezig om voor de sevai society (voor degenen die het nog niet wisten check www.sevaisociety.org), de organisatie die dit kindertehuis heeft opgericht, erkenning te krijgen van de Britse regering zodat ze daar fondsen kunnen werven. Sinds een Duitse vrouw die de grote geldschieter voor de organisatie was is overleden, wordt het steeds moeilijker voor de organisatie om de boel draaiende te houden. Bovendien wordt het door de vele rampen van de afgelopen jaren en het gerucht dat het zo geweldig gaat met de Indische economie moeilijk gemaakt om geld uit het buitenland los te krijgen.
Ondanks alles heeft de organisatie nog zeer ambitieuze plannen. Nu geven ze alleen onderwijs voor kinderen tot 16 a 17 jaar, maar ze willen een college gaan bouwen en als dat allemaal loopt studenten selecteren om naar het buitenland te sturen. Het idee daarachter is dat je in het buitenland genoeg geld kunt verdienen om een complete arme familie uit het slop te halen. Na een lang en interessant gesprek nodigde de man mij uit om mee te gaan naar het gezin van zijn nichtje. Een wel geciviliseerd gezin in een mooi huis, waar men de schoenen uittrekt, met twee kleine verlegen kindertjes. Ze zeiden me dat ze me een keer op zouden komen pikken om te komen lunchen! Mijn smaak begint al behoorlijk te wennen aan het Indische voedsel nu alleen mijn darmen nog!
Het wordt tijd dat er weer een eind aan brei want ik roof jullie kostbare tijd!
Heel veel liefs en een dikke knuffel
nelle
Wie geht's?
Net toen ik vorige week vrijdag het internetcafé uitstapte deed het regenseizoen zijn intrede! Het begon met wat lichte spetters en omdat de temperatuur nog niet daalt, had ik aanvankelijk niet de neiging om te gaan schuilen. Ik had het kindertehuis bijna bereikt toen de hemel echt op ons neerdaalde. Gelukkig mocht ik even onder een dakje op een veranda schuilen. De mensen nodigden me zelfs uit om koffie te komen drinken, maar dat vond ik toch net iets te veel van het goede.
Thuisgekomen trof ik een treurige sfeer aan, omdat alle voorbereidingen voor de sportdag vernield waren. De - zonder overdrijven- honderden meters slinger die we gemaakt hadden lagen onbruikbaar verklaard op de grond. De kullams - tekeningen op de grond die van een soort poeder gemaakt worden - en de lijnen op de grond voor de activiteiten waren allemaal weggespoeld. De sportdag wordt hier niet gezien als een gewone gezellige spelletjes dag maar is een serieuze aangelegenheid, waar wekenlang naartoe geleefd wordt. Er wordt zelfs meer aandacht aan besteed dan aan hun onafhankelijkheidsdag. De directrice van de school kon haar tranen dan ook niet bedwingen. Om het op te lossen bleven de meeste leraressen tot 's avonds laat op school en hadden sommigen de hulp van hun man zelfs ingeroepen. Met een grote groep kinderen van het kindertehuis hebben we van 6 tot 10 vlaggetjes geplakt. En ondanks alles verliep alles de volgende dag toch nog behoorlijk gesmeerd.
De dag begon uiteraard met een uitgebreid gebed. Vervolgens werd de vlag gehesen, het olympisch vuur ontstoken en gingen de kinderen in mars het schoolplein rond. De eregast, een commissaris van de politie, verklaarde het evenement voor geopend en het feest kon beginnen.
Het eerste onderdeel was geblinddoekt hordelopen en dat kan natuurlijk niet anders dan misgaan. Een knul knalde met een rotvaart tegen de stenen trappen van de school. Voor alle groepen was er een oefening die ingestudeerd was en op het ritme van een trommel werd uitgevoerd. Het deed mij erg denken aan de Chinese evenementen die je soms op de televisie ziet waarbij honderden mensen tegelijk bewegingen maken met bloemen of vlaggen, of een ander kleurrijk artikel in de handen.
Het meest spectaculaire onderdeel was het piramide bouwen - weer zoiets wat in Nederland niet zou mogen. Er werden op allerlei manieren levende torens gebouwd, soms tot wel vier lagen kinderen hoog en twee kleine kleutertjes werden daar steeds bovenop geplaatst. Recht op en salueren!
Hier in Azië vertoond men natuurlijk ook yoga en karate waarbij steeds grotere ijsblokken met de hand gebroken moesten worden.
Voor de allerkleinsten was er een onderdeel biscuit eten, waarbij zo snel mogelijk 3 biscuitjes en een glas water weggewerkt moesten worden. Maar die kleutertjes stonden alleen maar wat wazig om zich heen te kijken naar al die kijkende mensen. Er werden wat vrijwilligers bijeengeroepen, om de biscuitjes naar binnen te proppen. Het was ronduit het meest geestige onderdeel.
Andere klassiekers waren het zaklopen en 'lime on spoon' want eieren geven zo'n troep. Ik had aan het einde van alle onderdelen de eer om samen met de Ierse - ja ze was dus Iers - mevrouw de prijzen aan de kinderen uit te reiken.
Gelukkig sloot het feest om twaalf uur af met het volkslied, want daarna is het toch echt te heet voor dit soort grappen, we hadden een strak blauwe lucht en het werd 40 graden. Afgezien van zaterdag hebben we sinds vrijdag iedere dag regen gehad. Overdag varieert de temperatuur nog steeds tussen de 36 en de 40 graden, maar tussen 6 en 8 begint het gigantisch te regenen en te onweren. Het maakt de nachten nu wat aangenamer. Als er niet zoveel muggen waren had ik waarschijnlijk mijn ventilator ‘s nachts al uitgedaan.
Maandag hadden we weer bezoek. Een Indische pater die sinds 5 jaar in Londen woont en werkt en die dus verstaanbaar engels sprak, als een echte Engelsman. Hij vertelde mij dat hij ook in Nederland geweest was en in Amsterdam niet alleen de musea en het vondelpark maar ook de sexshops had aangedaan! Hij is in Londen bezig om voor de sevai society (voor degenen die het nog niet wisten check www.sevaisociety.org), de organisatie die dit kindertehuis heeft opgericht, erkenning te krijgen van de Britse regering zodat ze daar fondsen kunnen werven. Sinds een Duitse vrouw die de grote geldschieter voor de organisatie was is overleden, wordt het steeds moeilijker voor de organisatie om de boel draaiende te houden. Bovendien wordt het door de vele rampen van de afgelopen jaren en het gerucht dat het zo geweldig gaat met de Indische economie moeilijk gemaakt om geld uit het buitenland los te krijgen.
Ondanks alles heeft de organisatie nog zeer ambitieuze plannen. Nu geven ze alleen onderwijs voor kinderen tot 16 a 17 jaar, maar ze willen een college gaan bouwen en als dat allemaal loopt studenten selecteren om naar het buitenland te sturen. Het idee daarachter is dat je in het buitenland genoeg geld kunt verdienen om een complete arme familie uit het slop te halen. Na een lang en interessant gesprek nodigde de man mij uit om mee te gaan naar het gezin van zijn nichtje. Een wel geciviliseerd gezin in een mooi huis, waar men de schoenen uittrekt, met twee kleine verlegen kindertjes. Ze zeiden me dat ze me een keer op zouden komen pikken om te komen lunchen! Mijn smaak begint al behoorlijk te wennen aan het Indische voedsel nu alleen mijn darmen nog!
Het wordt tijd dat er weer een eind aan brei want ik roof jullie kostbare tijd!
Heel veel liefs en een dikke knuffel
nelle
Friday, August 18, 2006
Independance day
Hallo lieve mensen!
Alles goed in Nederland? Met mij gaat het gelukkig weer wat beter, de darmproblemen ben ik zo goed als te boven en mijn energiepijl stijgt weer, wat mij soms wat overmoedig maakt, zodat ik aan het einde van de dag niet meer weet hoe ik zitten of liggen moet. (wauw een echte lange Griekse zin!).Ik heb het in elk geval nog naar mijn zin. Deze week was en is eigenlijk nog steeds een grote feestweek. Dinsdag was het independance day. In de ochtend kwam de hele school bijeen op het schoolplein, af en toe even verzitten met z'n allen om in de schaduw te blijven. Er werd een speech competitie gehouden, waarvoor een aantal kinderen een lap engelse tekst uit hun hoofd geleerd hadden. Een van de toespraken ging over de punctualiteit in India, erg leuk, want het begon met wat je bijna een lofzang kunt noemen over de westerse punctualiteit, want oh oh oh wat zijn we stipt! Daarna was er een kostuumwedstrijd voor de allerkleinsten, en er was zowaar een dreumesje verkleed als Europeaan, met zonnebril en al.
Vanaf 10 uur waren de kinderen vrij en hadden we dus de hele dag om gezellige dingen toen. Ik heb een aantel kinderen de beginselen van het pianospelen geleerd, en de foxtrot doet het goed. Ze willen allemaal leren draaien, terwijl ze de basis nog amper kennen, maar we hebben wel veel pret. Woensdag waren de kinderen ook de hele dag vrij want dat was de verjaardag van Krishna, een god die graag eten steelt van mensen. Wederom een rustige, fijne dag. In de middag ben ik met wat kinderen naar de school gegaan, want daar moesten slingers gemaakt worden voor sportdag. We hebben de hele middag vlaggetjes aan touwen geplakt en toen het ons even te veel werd zijn we nog even het dak op gegaan. Daar stond een flinke wind, dus ik liet de sjaal van mijn suridar wapperen in de wind. Beneden ons kwamen de mensen uit hun hutjes en begonnen ook met sjaals te zwaaien en te dansen. We hebben zelfs namen uitgewisseld. Het blijft tragisch dat kinderen die naast een school wonen zelf geen onderwijs krijgen.
Ik kreeg van mijn moeder een vraag over het slaan van kinderen hier, dus meer tragiek in deze mail. Als je iemand hier verteld dat het slaan van kinderen in Nederland verboden is en als misdadig wordt beschouwd, kijkt diegene je aan alsof je een sprookje staat te vertellen. Het is hier net zo normaal, als het dragen van kleding. Ze snappen niet dat je een klas met kinderen ook stil kunt krijgen en iets kunt leren, zonder hen te slaan. Het idee van een kind uitleggen wat hij fout doet is hier nog niet helemaal doorgedrongen. Het dramatische gevolg is niet alleen dat de kinderen bang zijn voor iedereen zelfs voor hun ouders en van niemand warmte ontvangen (ja van mij nu, maar ik blijf hier ook niet voor de eeuwigheid) maar ook dat ze er zelf ook een gewoonte van maken. Als ik er niet ben worden de kinderen tijdens de vrije uren volledig aan hun lot overgelaten. Er is niemand die een oogje in het zeil houdt, dus kunnen de kinderen ook elkaar voor het minste of geringste een mep verkopen. Als iets hen niet aan staat, reageren ze niet eerst door er wat van te zeggen, voor hen lijkt fysiek communiceren op dat moment de enige weg. Ik probeer daar natuurlijk een stokje voor te steken, maar ga maar eens in je eentje op 90 kinderen letten die je taal maar half verstaan.
Daar komt dan nog bij dat de mensen die hier werken het niet voor het kiezen hebben gehad. Jaqueline heeft zelf gezegd dat ze hier is komen werken omdat dit veel beter verdiende dan haar vorige baan. Niet omdat ze het leuk vindt om met kinderen te werken en dat ligt er soms dik boven op. Er bestaat hier ook geen opleiding voor, en ik heb soms het idee dat zij net zo bang is voor de kinderen als de kinderen voor haar. Omdat ze met zoveel zijn, zouden ze zomaar over je kunnen gaan lopen. Gevolg: een hoop onnodig geschreeuw en slaan dus. Als ze boos is wordt er ineens in Tamil gesproken (het engels is hier eigenlijk verplicht) zodat ik niet begrijp waar het over gaat.
Overigens worden de kinderen hier volgens mijn mislukt tweetalig opgevoed. er wordt van hen verwacht dat ze zowel op school als in het tehuis engels praten, maar er is niemand die dat perfect met hen spreek. Er zijn er op de school slechts weinigen die het engels echt goed onder de knie hebben en daar komt bij dat hun uitspraak vreselijk belabberd is. buts zijn birds en floss zijn flowers. Zo gebeurd het dat men een raar mengelmoesje gaat spreken dat vaak grammaticaal ook niet klopt. Het woord put wordt zonder pardon overal voorgezet. put piano, put water, put sari, put hier, put daar, er bestaan meer werkwoorden mensen! Nog een vreemde belevenis. Op mijn kamer heb ik ballonnen die bedoeld zijn voor de muzieklessen. Maar er verdwenen er steeds een paar. Nu kan ik met zekerheid zeggen, dat dat het werk van de keukenmeiden is. Die kwamen dagelijks op mijn kamer om water te halen uit de tank, met een op mijn zenuwen werkende nieuwsgierigheid. Nu zullen die ballonnen mij aan mijn achterwerk roesten, want ik heb geld zat om nieuwe te kopen, maar ik ben er niet van gediend dat mensen in mijn troep rotzooien. Ze mogen dan arm zijn, maar ze hebben gewoon een mond om mij te vragen of ze een ballon mogen hebben. Alles goed en wel ik heb nu een sleutel van mijn kamer en de boel wordt goed bewaakt. Ik weet wie ik wel en niet kan vertrouwen.
Vandaag heb ik een officiële uitnodiging voor de sportdag morgen gekregen. aan Ms. NELLE uit Netherland, wonende soder, blomstraat, ja het is lastig allemaal, ze kunnen hier maar niet onthouden of begrijpen dat Nederland in het engels meervoud is. Er schijnt morgen nog meer Europees bezoek te komen, uit Ierland, of uit Duitsland, of uit Nederland, dat weet niemand. Althans iedereen denkt het te weten, maar wie het bij het rechte eind heeft weten we morgen. Ik zie er in elk geval naar uit mijn wonderlijke ervaring te delen met een westerling! Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat moet ik maar bewaren voor de volgende keer want de kinderen komen zo uit school en ik wil hen natuurlijk hartelijk ontvangen in hun huis.
Ik mail zo snel mogelijk weer,
Een hele dikke kus en heel veel knuffels van een soms wat verwarde Neli in een land dat soms een andere planeet lijkt te zijn
Alles goed in Nederland? Met mij gaat het gelukkig weer wat beter, de darmproblemen ben ik zo goed als te boven en mijn energiepijl stijgt weer, wat mij soms wat overmoedig maakt, zodat ik aan het einde van de dag niet meer weet hoe ik zitten of liggen moet. (wauw een echte lange Griekse zin!).Ik heb het in elk geval nog naar mijn zin. Deze week was en is eigenlijk nog steeds een grote feestweek. Dinsdag was het independance day. In de ochtend kwam de hele school bijeen op het schoolplein, af en toe even verzitten met z'n allen om in de schaduw te blijven. Er werd een speech competitie gehouden, waarvoor een aantal kinderen een lap engelse tekst uit hun hoofd geleerd hadden. Een van de toespraken ging over de punctualiteit in India, erg leuk, want het begon met wat je bijna een lofzang kunt noemen over de westerse punctualiteit, want oh oh oh wat zijn we stipt! Daarna was er een kostuumwedstrijd voor de allerkleinsten, en er was zowaar een dreumesje verkleed als Europeaan, met zonnebril en al.
Vanaf 10 uur waren de kinderen vrij en hadden we dus de hele dag om gezellige dingen toen. Ik heb een aantel kinderen de beginselen van het pianospelen geleerd, en de foxtrot doet het goed. Ze willen allemaal leren draaien, terwijl ze de basis nog amper kennen, maar we hebben wel veel pret. Woensdag waren de kinderen ook de hele dag vrij want dat was de verjaardag van Krishna, een god die graag eten steelt van mensen. Wederom een rustige, fijne dag. In de middag ben ik met wat kinderen naar de school gegaan, want daar moesten slingers gemaakt worden voor sportdag. We hebben de hele middag vlaggetjes aan touwen geplakt en toen het ons even te veel werd zijn we nog even het dak op gegaan. Daar stond een flinke wind, dus ik liet de sjaal van mijn suridar wapperen in de wind. Beneden ons kwamen de mensen uit hun hutjes en begonnen ook met sjaals te zwaaien en te dansen. We hebben zelfs namen uitgewisseld. Het blijft tragisch dat kinderen die naast een school wonen zelf geen onderwijs krijgen.
Ik kreeg van mijn moeder een vraag over het slaan van kinderen hier, dus meer tragiek in deze mail. Als je iemand hier verteld dat het slaan van kinderen in Nederland verboden is en als misdadig wordt beschouwd, kijkt diegene je aan alsof je een sprookje staat te vertellen. Het is hier net zo normaal, als het dragen van kleding. Ze snappen niet dat je een klas met kinderen ook stil kunt krijgen en iets kunt leren, zonder hen te slaan. Het idee van een kind uitleggen wat hij fout doet is hier nog niet helemaal doorgedrongen. Het dramatische gevolg is niet alleen dat de kinderen bang zijn voor iedereen zelfs voor hun ouders en van niemand warmte ontvangen (ja van mij nu, maar ik blijf hier ook niet voor de eeuwigheid) maar ook dat ze er zelf ook een gewoonte van maken. Als ik er niet ben worden de kinderen tijdens de vrije uren volledig aan hun lot overgelaten. Er is niemand die een oogje in het zeil houdt, dus kunnen de kinderen ook elkaar voor het minste of geringste een mep verkopen. Als iets hen niet aan staat, reageren ze niet eerst door er wat van te zeggen, voor hen lijkt fysiek communiceren op dat moment de enige weg. Ik probeer daar natuurlijk een stokje voor te steken, maar ga maar eens in je eentje op 90 kinderen letten die je taal maar half verstaan.
Daar komt dan nog bij dat de mensen die hier werken het niet voor het kiezen hebben gehad. Jaqueline heeft zelf gezegd dat ze hier is komen werken omdat dit veel beter verdiende dan haar vorige baan. Niet omdat ze het leuk vindt om met kinderen te werken en dat ligt er soms dik boven op. Er bestaat hier ook geen opleiding voor, en ik heb soms het idee dat zij net zo bang is voor de kinderen als de kinderen voor haar. Omdat ze met zoveel zijn, zouden ze zomaar over je kunnen gaan lopen. Gevolg: een hoop onnodig geschreeuw en slaan dus. Als ze boos is wordt er ineens in Tamil gesproken (het engels is hier eigenlijk verplicht) zodat ik niet begrijp waar het over gaat.
Overigens worden de kinderen hier volgens mijn mislukt tweetalig opgevoed. er wordt van hen verwacht dat ze zowel op school als in het tehuis engels praten, maar er is niemand die dat perfect met hen spreek. Er zijn er op de school slechts weinigen die het engels echt goed onder de knie hebben en daar komt bij dat hun uitspraak vreselijk belabberd is. buts zijn birds en floss zijn flowers. Zo gebeurd het dat men een raar mengelmoesje gaat spreken dat vaak grammaticaal ook niet klopt. Het woord put wordt zonder pardon overal voorgezet. put piano, put water, put sari, put hier, put daar, er bestaan meer werkwoorden mensen! Nog een vreemde belevenis. Op mijn kamer heb ik ballonnen die bedoeld zijn voor de muzieklessen. Maar er verdwenen er steeds een paar. Nu kan ik met zekerheid zeggen, dat dat het werk van de keukenmeiden is. Die kwamen dagelijks op mijn kamer om water te halen uit de tank, met een op mijn zenuwen werkende nieuwsgierigheid. Nu zullen die ballonnen mij aan mijn achterwerk roesten, want ik heb geld zat om nieuwe te kopen, maar ik ben er niet van gediend dat mensen in mijn troep rotzooien. Ze mogen dan arm zijn, maar ze hebben gewoon een mond om mij te vragen of ze een ballon mogen hebben. Alles goed en wel ik heb nu een sleutel van mijn kamer en de boel wordt goed bewaakt. Ik weet wie ik wel en niet kan vertrouwen.
Vandaag heb ik een officiële uitnodiging voor de sportdag morgen gekregen. aan Ms. NELLE uit Netherland, wonende soder, blomstraat, ja het is lastig allemaal, ze kunnen hier maar niet onthouden of begrijpen dat Nederland in het engels meervoud is. Er schijnt morgen nog meer Europees bezoek te komen, uit Ierland, of uit Duitsland, of uit Nederland, dat weet niemand. Althans iedereen denkt het te weten, maar wie het bij het rechte eind heeft weten we morgen. Ik zie er in elk geval naar uit mijn wonderlijke ervaring te delen met een westerling! Ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat moet ik maar bewaren voor de volgende keer want de kinderen komen zo uit school en ik wil hen natuurlijk hartelijk ontvangen in hun huis.
Ik mail zo snel mogelijk weer,
Een hele dikke kus en heel veel knuffels van een soms wat verwarde Neli in een land dat soms een andere planeet lijkt te zijn
Tuesday, August 8, 2006
Anderhalve week darmproblemen en een zootje vitamine pillen verder
Anderhalve week darmproblemen en een zootje vitaminepillen verder…
leek het mij weer eens tijd worden om jullie een berichtje te sturen over mijn wilde en minder wilde avonturen. Ik hoop daarbij natuurlijk dat jullie daar nog net zo vrolijk door het leven huppelen als ik hier.
Een paar dagen terug waggel ik in al mijn onschuld met een slaperig hoofd naar de badkamer. Ik open de deur van de WC en zie een beest. niet het eerste beest dat ik daar zag, maar wel duidelijk het lelijkste beest. Dus ik bekijk dat stuk ongedierte met mijn biologisch oog, maar kan het niet thuisbrengen. Eerst dacht ik het is een sprinkhaan en dat hij zwart is, ach in de tropen is toch alles mogelijk? het probleem was dat het niet sprong maar liep en te dom was om te bedenken hoe hij van die stortbak af kon komen. Uiteindelijk zeg ik tegen dat beest: ik wist niet dat er zulke lelijke schepsels op deze planeet rondliepen, maar voor nu laat ik het vraagstuk rusten. de volgende dag zat ik lekker te chillen met een paar kinderen en kwam Gloria naar mij toe met een boek in Tamil vol met beesten, na een paar bladzijden wijst ze op een zwart beest en zegt cockroach! cockroach! aha ik heb de eer gehad kennis te maken met een kakkerlak! (ja hoe zorgvuldig mijn ouders altijd kakkerlakloze campings en hotels uitzochten, werkelijk dit was de eerste keer!)
Gelukkig zijn hier in India niet alleen beesten maar ook mensen en omdat die mensen mijn taal niet spreken en mijn taal ook niet zullen leren, ben ik maar begonnen hun taal te gaan leren. Iedere dag schrijven de kinderen een zootje woordjes voor mij op in een schrift. Zo stellen we gezamenlijk een taalcursus Tamil op. En ik heb al behoorlijk wat hoofdstukken achter de rug: alle familie leden zijn behandeld, ik kan nu onze complete dierentuin-aan-huis benoemen, een paar bloemen, de onderdelen van het menselijk lichaam, alle woorden die we in verband met eten en keukengerei konden bedenken (moet je eens proberen, dat zijn er veel!! dan zie je hoe belangrijk eten is voor een mens!!), alles in verband met het huis en het begin van de grammatica: het rijtje van zijn.
Behalve andere woordjes en grammatica heeft deze taal ook een ander alfabet dat bestaat uit maar liefst 240 tekens! en dan hebben we het niet over stokjes en bolletjes, het is een kriebelig kriegelig alfabet en sommige letters bestaan uit 3 tekens achter elkaar, heel feestelijk allemaal. maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan, inmiddels heb ik al 47 tekens onder de knie. Af een toe kijk ik in de krant of ik de lettertjes herken, in het begin moest ik zoeken als een gek maar nu ik wat meer tekens ken gaat het steeds beter.
We ontvangen hier trouwens ook een Engelstalige krant the hindu. Dus ik kan mijzelf goed op de hoogte houden van het wereldlijke gebeuren. (wordt bij jullie het nieuws uit Irak ook verdronken door de oorlog in israel en libanon, ik kan me niet voorstellen dat het daar nu ineens allemaal weer op rolletjes loopt?!(voor wie mij wat minder goed kennen ik volg de oorlog in Irak altijd op de voet, wat het daarin is dat mij zo raakt dat ik alles wil weten, weet ik zelf ook niet precies)) Grote delen van India worden momenteel geteisterd door overstromingen, hier laat het regenseizoen gelukkig nog 1 of 2 maanden op zich wachten.
Even iets heel anders: de Nederlandse taferelen die ik en Elisa hier veroorzaakt hebben. Op een dag kon een van de kleinsten 5 jaar oud, heel papegaaitje leef je nog met mij mee zingen. De oudere kinderen wilden het ook graag leren maar kregen het maar niet onder de knie. balen, toen heb ik het voor ze opgeschreven en een paar dagen later galmde het papegaaitje leef je nog door heel Madurai! Ik heb op de grond gelegen van het lachen. Het enige dat ontbreekt dat is de G, die kunnen ze hier niet uitspreken. Ook ‘In de maneschijn’ doet het hier ontzettend goed, met bewegingen en al, hoewel de zinnen 'klom ik op een trapje naar het raamkozijn' en 'draaien we het wieltje nog eens om' misschien wat hoog gegrepen zijn.
Vorige week probeerde ik Jaqueline uit te leggen wat schaatsen was. Een erg leuke taal puzzel, een rebus, al mijn tekenkunsten uit de kast gehaald, wijzen op het water een glas drinken met ijsblokjes tekenen en na ongeveer een kwartier viel eindelijk het kwartje! Dolle pret, om onze geslaagde communicatie te vieren zijn we een ijsje gaan halen! En onder het eten van dat ijsje krijgt ze ineens heel grote ogen alsof er iets vreselijks met me aan de hand is: your hands! red! jawel jawel, blanke mensen zijn roze aan de binnenkant van hun handen en voeten. Wat een ontdekking!
Ik moet nodig afronden en aan mijn terugreis beginnen. Ik hoop dat het jullie allen goed gaat, en voor wie vakantie hebben geniet er van en doe geen gekke dingen!
liefs en knuffels en van die dingen,
die kleine
leek het mij weer eens tijd worden om jullie een berichtje te sturen over mijn wilde en minder wilde avonturen. Ik hoop daarbij natuurlijk dat jullie daar nog net zo vrolijk door het leven huppelen als ik hier.
Een paar dagen terug waggel ik in al mijn onschuld met een slaperig hoofd naar de badkamer. Ik open de deur van de WC en zie een beest. niet het eerste beest dat ik daar zag, maar wel duidelijk het lelijkste beest. Dus ik bekijk dat stuk ongedierte met mijn biologisch oog, maar kan het niet thuisbrengen. Eerst dacht ik het is een sprinkhaan en dat hij zwart is, ach in de tropen is toch alles mogelijk? het probleem was dat het niet sprong maar liep en te dom was om te bedenken hoe hij van die stortbak af kon komen. Uiteindelijk zeg ik tegen dat beest: ik wist niet dat er zulke lelijke schepsels op deze planeet rondliepen, maar voor nu laat ik het vraagstuk rusten. de volgende dag zat ik lekker te chillen met een paar kinderen en kwam Gloria naar mij toe met een boek in Tamil vol met beesten, na een paar bladzijden wijst ze op een zwart beest en zegt cockroach! cockroach! aha ik heb de eer gehad kennis te maken met een kakkerlak! (ja hoe zorgvuldig mijn ouders altijd kakkerlakloze campings en hotels uitzochten, werkelijk dit was de eerste keer!)
Gelukkig zijn hier in India niet alleen beesten maar ook mensen en omdat die mensen mijn taal niet spreken en mijn taal ook niet zullen leren, ben ik maar begonnen hun taal te gaan leren. Iedere dag schrijven de kinderen een zootje woordjes voor mij op in een schrift. Zo stellen we gezamenlijk een taalcursus Tamil op. En ik heb al behoorlijk wat hoofdstukken achter de rug: alle familie leden zijn behandeld, ik kan nu onze complete dierentuin-aan-huis benoemen, een paar bloemen, de onderdelen van het menselijk lichaam, alle woorden die we in verband met eten en keukengerei konden bedenken (moet je eens proberen, dat zijn er veel!! dan zie je hoe belangrijk eten is voor een mens!!), alles in verband met het huis en het begin van de grammatica: het rijtje van zijn.
Behalve andere woordjes en grammatica heeft deze taal ook een ander alfabet dat bestaat uit maar liefst 240 tekens! en dan hebben we het niet over stokjes en bolletjes, het is een kriebelig kriegelig alfabet en sommige letters bestaan uit 3 tekens achter elkaar, heel feestelijk allemaal. maar ik laat me niet zomaar uit het veld slaan, inmiddels heb ik al 47 tekens onder de knie. Af een toe kijk ik in de krant of ik de lettertjes herken, in het begin moest ik zoeken als een gek maar nu ik wat meer tekens ken gaat het steeds beter.
We ontvangen hier trouwens ook een Engelstalige krant the hindu. Dus ik kan mijzelf goed op de hoogte houden van het wereldlijke gebeuren. (wordt bij jullie het nieuws uit Irak ook verdronken door de oorlog in israel en libanon, ik kan me niet voorstellen dat het daar nu ineens allemaal weer op rolletjes loopt?!(voor wie mij wat minder goed kennen ik volg de oorlog in Irak altijd op de voet, wat het daarin is dat mij zo raakt dat ik alles wil weten, weet ik zelf ook niet precies)) Grote delen van India worden momenteel geteisterd door overstromingen, hier laat het regenseizoen gelukkig nog 1 of 2 maanden op zich wachten.
Even iets heel anders: de Nederlandse taferelen die ik en Elisa hier veroorzaakt hebben. Op een dag kon een van de kleinsten 5 jaar oud, heel papegaaitje leef je nog met mij mee zingen. De oudere kinderen wilden het ook graag leren maar kregen het maar niet onder de knie. balen, toen heb ik het voor ze opgeschreven en een paar dagen later galmde het papegaaitje leef je nog door heel Madurai! Ik heb op de grond gelegen van het lachen. Het enige dat ontbreekt dat is de G, die kunnen ze hier niet uitspreken. Ook ‘In de maneschijn’ doet het hier ontzettend goed, met bewegingen en al, hoewel de zinnen 'klom ik op een trapje naar het raamkozijn' en 'draaien we het wieltje nog eens om' misschien wat hoog gegrepen zijn.
Vorige week probeerde ik Jaqueline uit te leggen wat schaatsen was. Een erg leuke taal puzzel, een rebus, al mijn tekenkunsten uit de kast gehaald, wijzen op het water een glas drinken met ijsblokjes tekenen en na ongeveer een kwartier viel eindelijk het kwartje! Dolle pret, om onze geslaagde communicatie te vieren zijn we een ijsje gaan halen! En onder het eten van dat ijsje krijgt ze ineens heel grote ogen alsof er iets vreselijks met me aan de hand is: your hands! red! jawel jawel, blanke mensen zijn roze aan de binnenkant van hun handen en voeten. Wat een ontdekking!
Ik moet nodig afronden en aan mijn terugreis beginnen. Ik hoop dat het jullie allen goed gaat, en voor wie vakantie hebben geniet er van en doe geen gekke dingen!
liefs en knuffels en van die dingen,
die kleine
Tuesday, August 1, 2006
terug in Madurai
Hallo allemaal!
Alles leuk en gezellig daar?
Donderdagochtend vertrokken we weer vanuit Kodaikanal naar Madurai. We hadden een behoorlijk onplesante terugreis in een veel te krappe, veel te warme bus, maar we hebben het overleefd en kwamen heelhuids aan in Madurai. Een geel riksja autootje bracht ons vanaf de bushalte weer naar 'huis'. In Kodaikanal had ik de laatste avond nog een surida gekocht (het kan best zijn dat ik dat verkeerd spel). Dat is een Indiaas kledingstuk dat bestaat uit een broek met daaroverheen een soort wijde jurk met korte mouwen en een sjaal. De volgende avond had ik die aangedaan toen we met de kinderen gingen babbelen ‘s avonds. Ze vonden het allemaal geweldig en toen moest Elisa natuurlijk in een sari gehesen worden. (een hele lange lap die op een speciale manier om het lichaam gedrapeerd wordt en daar draag je dan ook nog een shirtje bij dat net onder je borsten ophoudt). Op vrijdag moest ik er vervolgens ook aan geloven, want we moesten met iedereen op de foto in sari! Nu heeft het aantrekken van zo'n sari nogal wat voeten in aarde. Om te beginnen pasten we de bijbehorende shirtjes niet, zodat ze die iedere keer opnieuw gingen verstellen. En dan al die plooien, dan trekken ze aan de ene kant, dan weer aan de andere kant, ze kietelen je, duwen er hier en daar een speld doorheen en dan heb je uiteindelijk een verschrikkelijk oncomfortabel geheel om je heen, waarin je echt geen gymnastiekoefening uit hoeft te proberen en dat constant over de grond sleept. Alle opgevouwen plooien duwen ze in een rok die je eronder draagt, zodat je -als je dat al niet had- er buikpijn van krijgt. Nee, de sari is duidelijk niet mijn ding, ik houd het liever bij de surida, die nog enige overeenkomst toont met de eigen westerse kleding.
Vrijdagavond heeft Elisa afscheid genomen van de kinderen en het personeel. Waarbij ze als afscheidscadeau een vreselijk mariabeeld kreeg, maar een gegeven paard moet je natuurlijk niet in de bek kijken.
Ook heel feestelijk was dat ik diarree had meegenomen uit Kodaikanal. Je moet er wat voor over hebben om in India te verblijven: jetlags, keelontstekingen en nu dus ook nog diarree! (de details zal ik jullie besparen.) Na een paar dagen kom je daar gelukkig redelijk van bij, hoewel ik nog wel veel buikkramp heb.
Gisteren ging ik op een doodgewone tijd naar de school om muziekles te geven. Op mijn gemakje loop ik alle trappen op naar de derde verdieping. Lesje netjes voorbereid, doorgenomen wat we de vorige keer hebben gedaan. Ik kom in het lokaal, alles netjes schoongemaakt. Veeg het bord uit, schrijf er iets anders op en wacht. Ik kijk nog eens naar buiten, waar inmiddels het beeld van mensen die met poep slepen al een beetje vertrouwd begint te worden. Loop eens een rondje, speel met de ventilator en jeetje wat duurt het wachten lang vandaag, waar blijft die schoolbel? Ik loop nog eens een rondje loop de gang op en bekijk een gymles die buiten wordt gegeven. (er gebeurt hier niet veel in een gymles, veel te warm om te bewegen) en uiteindelijk ga ik maar naar beneden en net als ik daar aankom wordt de bel gebeld. Ik weer al die trappen op naar boven en ik wacht opnieuw. Nog een keer het rondje, nog een keer naar buiten maar nog steeds geen klasje. Ik weer naar beneden, is het al tien over half twaalf. Een en al verwarring, maar wat blijkt de lesuren duren deze week maar 30 minuten (en ik maar wachten op die bel), het rooster is omgegooid en niemand die je daar even van op de hoogte brengt.
De kinderen oefenen deze week iedere ochtend anderhalf uur iets in voor onafhankelijkheidsdag (15 augustus, je weet wel die Engelsen..)en dan moeten ze ook nog oefenen voor sportdag en dan zijn er ook nog 'terminal exams' in september, dus iedereen heeft haast. Hoe dan ook, het probleem is opgelost en voorlopig geef ik even niet meer les in de hal boven maar in de klassen waar de kinderen ook hun andere lessen krijgen. Ik wilde eigenlijk het keyboard en alle andere instrumenten in het lokaal, dat ik dan tot muzieklokaal ga dopen, zetten, maar daar moet ik dus nog even mee wachten. Overigens moet ik ook zeggen dat je in een half uurtje eigenlijk maar weinig kan.
Nu ga ik weer terug want de kinderen komen zo uit school.
Ik hoop wat van jullie te horen, het ga jullie goed, tot mails, kus
nelle
Alles leuk en gezellig daar?
Donderdagochtend vertrokken we weer vanuit Kodaikanal naar Madurai. We hadden een behoorlijk onplesante terugreis in een veel te krappe, veel te warme bus, maar we hebben het overleefd en kwamen heelhuids aan in Madurai. Een geel riksja autootje bracht ons vanaf de bushalte weer naar 'huis'. In Kodaikanal had ik de laatste avond nog een surida gekocht (het kan best zijn dat ik dat verkeerd spel). Dat is een Indiaas kledingstuk dat bestaat uit een broek met daaroverheen een soort wijde jurk met korte mouwen en een sjaal. De volgende avond had ik die aangedaan toen we met de kinderen gingen babbelen ‘s avonds. Ze vonden het allemaal geweldig en toen moest Elisa natuurlijk in een sari gehesen worden. (een hele lange lap die op een speciale manier om het lichaam gedrapeerd wordt en daar draag je dan ook nog een shirtje bij dat net onder je borsten ophoudt). Op vrijdag moest ik er vervolgens ook aan geloven, want we moesten met iedereen op de foto in sari! Nu heeft het aantrekken van zo'n sari nogal wat voeten in aarde. Om te beginnen pasten we de bijbehorende shirtjes niet, zodat ze die iedere keer opnieuw gingen verstellen. En dan al die plooien, dan trekken ze aan de ene kant, dan weer aan de andere kant, ze kietelen je, duwen er hier en daar een speld doorheen en dan heb je uiteindelijk een verschrikkelijk oncomfortabel geheel om je heen, waarin je echt geen gymnastiekoefening uit hoeft te proberen en dat constant over de grond sleept. Alle opgevouwen plooien duwen ze in een rok die je eronder draagt, zodat je -als je dat al niet had- er buikpijn van krijgt. Nee, de sari is duidelijk niet mijn ding, ik houd het liever bij de surida, die nog enige overeenkomst toont met de eigen westerse kleding.
Vrijdagavond heeft Elisa afscheid genomen van de kinderen en het personeel. Waarbij ze als afscheidscadeau een vreselijk mariabeeld kreeg, maar een gegeven paard moet je natuurlijk niet in de bek kijken.
Ook heel feestelijk was dat ik diarree had meegenomen uit Kodaikanal. Je moet er wat voor over hebben om in India te verblijven: jetlags, keelontstekingen en nu dus ook nog diarree! (de details zal ik jullie besparen.) Na een paar dagen kom je daar gelukkig redelijk van bij, hoewel ik nog wel veel buikkramp heb.
Gisteren ging ik op een doodgewone tijd naar de school om muziekles te geven. Op mijn gemakje loop ik alle trappen op naar de derde verdieping. Lesje netjes voorbereid, doorgenomen wat we de vorige keer hebben gedaan. Ik kom in het lokaal, alles netjes schoongemaakt. Veeg het bord uit, schrijf er iets anders op en wacht. Ik kijk nog eens naar buiten, waar inmiddels het beeld van mensen die met poep slepen al een beetje vertrouwd begint te worden. Loop eens een rondje, speel met de ventilator en jeetje wat duurt het wachten lang vandaag, waar blijft die schoolbel? Ik loop nog eens een rondje loop de gang op en bekijk een gymles die buiten wordt gegeven. (er gebeurt hier niet veel in een gymles, veel te warm om te bewegen) en uiteindelijk ga ik maar naar beneden en net als ik daar aankom wordt de bel gebeld. Ik weer al die trappen op naar boven en ik wacht opnieuw. Nog een keer het rondje, nog een keer naar buiten maar nog steeds geen klasje. Ik weer naar beneden, is het al tien over half twaalf. Een en al verwarring, maar wat blijkt de lesuren duren deze week maar 30 minuten (en ik maar wachten op die bel), het rooster is omgegooid en niemand die je daar even van op de hoogte brengt.
De kinderen oefenen deze week iedere ochtend anderhalf uur iets in voor onafhankelijkheidsdag (15 augustus, je weet wel die Engelsen..)en dan moeten ze ook nog oefenen voor sportdag en dan zijn er ook nog 'terminal exams' in september, dus iedereen heeft haast. Hoe dan ook, het probleem is opgelost en voorlopig geef ik even niet meer les in de hal boven maar in de klassen waar de kinderen ook hun andere lessen krijgen. Ik wilde eigenlijk het keyboard en alle andere instrumenten in het lokaal, dat ik dan tot muzieklokaal ga dopen, zetten, maar daar moet ik dus nog even mee wachten. Overigens moet ik ook zeggen dat je in een half uurtje eigenlijk maar weinig kan.
Nu ga ik weer terug want de kinderen komen zo uit school.
Ik hoop wat van jullie te horen, het ga jullie goed, tot mails, kus
nelle
Subscribe to:
Posts (Atom)