Hallo allemaal!
Hoe is het in Holland? Bedankt voor jullie leuke reacties. Hier gaat alles heerlijk zijn gangetje. We hebben allemaal leuke ideetjes om met de kinderen te gaan doen. We willen voor de laatste twee weken dat we hier zijn een programmatje opstellen. Morgen gaan we in de stad nog wat inkopen doen voor de uitvoering daarvan en komende zaterdagavond gaan we alweer op reis. In Vijayawada in Andhra Pradesh (deelstaat boven Tamil Nadu) gaan we de projecten van de Stichting Derde Wereld Hulp (www.sdwh.nl) bezoeken. Daarna zakken we af naar Chennai, waar we bij de familie van Gracy verblijven. Vorig jaar heb ik met Gracy een aantal projecten bezocht van de Fransiscaanse zusters. Patricia en ik hebben er allebei erg veel zin in.
Een paar dagen geleden ben ik met Patricia naar de Sri Meenakshi Amman tempel gegaan. Zij vond het eigenlijk een grote tegenvaller. De normaal gesproken indrukwekkende torens stonden in de steigers - stel je dat anders voor dan Nederlandse steigers, alles is van hout en met touw aan elkaargeknoopt - en er was niet de serene rust die ze zich had voorgesteld. De tempel wordt inderdaad meer een economische melkkoe. Twee jaar geleden gingen de slippers gewoon uit voor de deur, nu moet je ze afgeven tegen betaling. Het is ook wel begrijpelijk, die mensen moeten ook hun geld verdienen.
Ik heb sinds gisteren een lichte keelontsteking, dat blijkt een bijwerking te zijn van mijn maagpilletjes. Ik kan er eigenlijk niet zo mee zitten, want mijn maag voelt wel als een tempel van serene rust.Ik voel me nog steeds ontzettend blij en op mijn gemak hier. Het is heel anders om met iemand samen te zijn hier, je kunt ineens alles kwijt, de slappe lach hebben met iemand die je rare westerse humor begrijpt, hebt veel meer reflectie, nieuwe inzichten erbij over de gevoelswereld van de kinderen, een leuk beetje Nederland in India.
Ik ken inmiddels de namen van de 7 nieuwe kinderen die er zijn, er zitten echt een paar hele kleintjes tussen. Ook kinderen die al wat ouder zijn, bijvoorbeeld een meisje van een jaar of 10. Ze zijn hier nog maar twee maanden, maar al helemaal opgenomen in de groep, er zijn altijd wel een paar kinderen die zich een beetje over de nieuwelingen willen ontfermen. En als ik het goed heb zitten er een paar echte intellectuelen tussen, komen nog niet tot je knie, maar begrijpen je engels uitstekend en hebben er ook nog wat op terug, prachtig!
Gisteren zei Simla toen ik haar vroeg hoe het met haar ging gewoon heel eerlijk dat ze erg moe was en zich niet zo goed voelde. Dat klinkt misschien normaal, maar voor deze kinderen is het helemaal niet zo gewoon om zich over hun toestand te uiten. Ze was niet de enige gisteren, als er een eenmaal de stap gemaakt heeft, komen de anderen ook wel mee.
Ik heb gisteren de naaimachine een beetje opgelapt. Er was iets mis met de onderspanning, dus ik heb even lekker zitten schroeven en draaien. Het is al een stuk beter, maar nog niet perfect, als er mensen zijn die verstand hebben van naaimachines sta ik helemaal open voor tips.
Rond drie uur werden we gevraagd om de finale van het volleybaltoernooi te komen bekijken. Twee teams van formaat mag je wel zeggen, alles te danken aan de enorme Indiase toewijding, het perfectionisme en de competitiviteit. Helaas was Xavier School de dag ervoor al uitgeschakeld...
Een aantal maanden geleden heeft een Nederlandse mevouw ook een aantal maanden in het kindertehuis doorgebracht. Zij heeft hier ook een klein bibliotheekje aangelegd. We lezen de kinderen nu af en toe voor s avonds, ook de grote kinderen. Er zijn kinderen die de boeken achter elkaar verslinden. We gaan proberen er nog wat bij te zoeken om het assortiment een beetje aan te vullen.
Het is mooi om te zien hoe iedereen die hier komt, een steentje bijdraagt met nieuwe ideeen, om het leven van de kinderen wat leuker of makkelijker aan te kleden.
Al met al weer veel goede ervaringen hier, ik hoop van jullie te horen,
tot mails, heel veel liefs,
Neli
Thursday, July 31, 2008
Monday, July 28, 2008
Even een ommetje maken
Hallo lieve mensen,
welkom terug op mijn weblog! Sinds gisterenochtend ben ik weer terug op mijn favoriete plekje aan de andere kant van de wereld: Hallelujah Children Home in Madurai. Deze keer ben ik samen met Patricia (studeert muziektherapie en gaat er dit jaar even tussenuit), jullie kunnen op de link naar haar website klikken als je dat leuk vindt het wachtwoord is india.
Afgelopen zaterdagochtend tijdens mijn laatste ontbijt in Nederland, zei ik nog tegen mijn ouders dat ik helemaal niet het gevoel had dat ik een verre reis ging maken, gewoon even een ommetje maken. Ik ben zo bekend hier dat ik echt een beetje thuis ben, de afstand is ver maar het dagelijks leven niet meer. Voor Patricia is het de eerste keer dat zo ver weg is in zo een vreemd land. Al haar verwonderingen over het Indiase leven doen mij nu herinneren aan de eerste keer dat ik hier was, zodat ik weer besef hoe bijzonder alles is. Hoe beter ik India leer kennen des te meer ik de charme van het leven hier inzie. De eenvoud van haren wassen in de rivier en fruit verkopen op een kleedje, het altijd buiten zijn, zelfs als je binnen bent en de geuren en kleuren in India zijn prachtig. Zoals Patricia zei: 'Alle vrouwen ruiken hier zo lekker zoet en ze zijn allemaal zo mooi gekleed dat het lijkt alsof iedereen onderweg is naar een feest'.
Toen we boven het midden oosten vlogen was het helemaal helder, we kregen een prachtig uitzicht over de woestijn, al die leegte daar, zo indrukwekkend, het leek de maan wel -zoals ik me de maan voorstel.
In het kindertehuis was ik erg blij de kinderen weer te zien. Het was heel vreemd om te ervaren dat de kinderen in mijn herinneringen niet meer zo klein waren als ze in werkelijkheid zijn. Het viel me op dat vooral de kleintjes van wie je verwacht dat ze flink groeien het minst veranderd en gegroeid worden. De wat oudere kinderen zie ik van meisjes tot jonge vrouwen worden.
Er is nog geen nieuw hoofd in het kindertehuis, Pappati de kok en Mary die van de schoonmaak was, maar er nu veel taken bij heeft gekregen, moeten het samen met een lieve hartelijke nieuwe schoonmaakster zien te rooien. Toch is de sfeer in het kindertehuis goed. Pappati en Mary gaan op een zachtere warmere manier met de kinderen om. Niet meer het onverwachtse geschreeuw van Jaculine, van wie ik altijd het idee had dat ze de hoeveelheid kinderen wat beangstigend vond. Jaculine is inmiddels getrouwd met een man die in Dubai werkt.
Julian Prakkas (alias de rare man, aan wie ik nu wel gewend ben) heeft een zoon gekregen die nu 9 maanden is, misschien krijgen we hem nog wel te zien.
Naast Pappati en Mary zijn er twee kinderen die een leidende rol hebben gekregen. Dhanam en Kashturi, mijn puzzelmaatje van vorig jaar van het dramatische verhaal van alle overleden babytjes van haar moeder. Ik denk dat het een goede keuze is. Het zijn lieve intelligente meiden met een goed ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, dus daar vertrouw ik op.
De school organiseert deze week een volleybaltoernooi, hoe lang het duurt en of er ook andere sporten bij komen is me niet helemaal duidelijk, maar vandaag spelen de jongens en komen er teams van 21 scholen naar Xavier School. De meiden hebben ook een team en dus lopen ze allemaal in een officieel sporttenu (sorry ik weet niet hoe je dat schrijft:P) van hun school.
Patricia vindt de kinderen allemaal erg zelfverzekerd en wijs voor hun leeftijd. Heel leuk om dat zo te horen van iemand. Ik denk echt dat de kinderen zich meer op hun gemak voelen nu Jaculine er niet meer is. Ze zijn erg zelfstandig en ik zie ze veel pret maken met elkaar. Ik denk dat we kunnen stellen dat het wel goed met hen gaat.
Gisteren hebben we na aankomst eerst een paar uur geslapen, daarna hebben we de buurt een beetje verkend, alles is nog zoals het was. We wilden vandaag pinnen om een beetje te kunnen shoppen, maar daarvoor moeten we verder de stad in, pinnen is hier niet zo gangbaar. De man van mijn favoriete internetcafeetje kende me nog, net als de vrouw van het snackswinkeltje. Ik voel me niet alleen thuis hier doordat ik bekend ben met het indiase leven, maar vooral doordat ik de mensen allemaal een beetje ken, het is fijn om zo een warm welkom te krijgen overal.
Wat ook heel fijn is -oh wat is alle fijn- is het weer, er hangt voortdurend wat bewolking en we hebben er een lekker briesje bij. Niet die drukkende warmte die ik hier gewend ben. Vanuit het vliegtuig had ik al het vermoeden omdat het land onder ons er veel groener uitzag dan ik gewend ben, fijn voor alle boeren en dus voor de ouders van een heleboel meiden hier.
's avonds hebben we liedjes gezongen met de kinderen met Patricia op gitaar. Behalve wat engelse liedjes natuurlijk 'in de maneschijn' uit volle borst, we hebben gedanst op the beatles (natuurlijk, wie anders?) en we hebben nog een prachtig optreden van een tamil liedje met groep dansende meiden mogen aanschouwen. Patricia en ik hebben allebei heel veel zin om vanalles te gaan doen met de kinderen. Al met al het is heerlijk om terug te zijn. Uiteraard hoor ik erg graag hoe het met jullie gaat.
Heel erg veel liefs,
jullie trouwe india correspondent: Nelle
welkom terug op mijn weblog! Sinds gisterenochtend ben ik weer terug op mijn favoriete plekje aan de andere kant van de wereld: Hallelujah Children Home in Madurai. Deze keer ben ik samen met Patricia (studeert muziektherapie en gaat er dit jaar even tussenuit), jullie kunnen op de link naar haar website klikken als je dat leuk vindt het wachtwoord is india.
Afgelopen zaterdagochtend tijdens mijn laatste ontbijt in Nederland, zei ik nog tegen mijn ouders dat ik helemaal niet het gevoel had dat ik een verre reis ging maken, gewoon even een ommetje maken. Ik ben zo bekend hier dat ik echt een beetje thuis ben, de afstand is ver maar het dagelijks leven niet meer. Voor Patricia is het de eerste keer dat zo ver weg is in zo een vreemd land. Al haar verwonderingen over het Indiase leven doen mij nu herinneren aan de eerste keer dat ik hier was, zodat ik weer besef hoe bijzonder alles is. Hoe beter ik India leer kennen des te meer ik de charme van het leven hier inzie. De eenvoud van haren wassen in de rivier en fruit verkopen op een kleedje, het altijd buiten zijn, zelfs als je binnen bent en de geuren en kleuren in India zijn prachtig. Zoals Patricia zei: 'Alle vrouwen ruiken hier zo lekker zoet en ze zijn allemaal zo mooi gekleed dat het lijkt alsof iedereen onderweg is naar een feest'.
Toen we boven het midden oosten vlogen was het helemaal helder, we kregen een prachtig uitzicht over de woestijn, al die leegte daar, zo indrukwekkend, het leek de maan wel -zoals ik me de maan voorstel.
In het kindertehuis was ik erg blij de kinderen weer te zien. Het was heel vreemd om te ervaren dat de kinderen in mijn herinneringen niet meer zo klein waren als ze in werkelijkheid zijn. Het viel me op dat vooral de kleintjes van wie je verwacht dat ze flink groeien het minst veranderd en gegroeid worden. De wat oudere kinderen zie ik van meisjes tot jonge vrouwen worden.
Er is nog geen nieuw hoofd in het kindertehuis, Pappati de kok en Mary die van de schoonmaak was, maar er nu veel taken bij heeft gekregen, moeten het samen met een lieve hartelijke nieuwe schoonmaakster zien te rooien. Toch is de sfeer in het kindertehuis goed. Pappati en Mary gaan op een zachtere warmere manier met de kinderen om. Niet meer het onverwachtse geschreeuw van Jaculine, van wie ik altijd het idee had dat ze de hoeveelheid kinderen wat beangstigend vond. Jaculine is inmiddels getrouwd met een man die in Dubai werkt.
Julian Prakkas (alias de rare man, aan wie ik nu wel gewend ben) heeft een zoon gekregen die nu 9 maanden is, misschien krijgen we hem nog wel te zien.
Naast Pappati en Mary zijn er twee kinderen die een leidende rol hebben gekregen. Dhanam en Kashturi, mijn puzzelmaatje van vorig jaar van het dramatische verhaal van alle overleden babytjes van haar moeder. Ik denk dat het een goede keuze is. Het zijn lieve intelligente meiden met een goed ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, dus daar vertrouw ik op.
De school organiseert deze week een volleybaltoernooi, hoe lang het duurt en of er ook andere sporten bij komen is me niet helemaal duidelijk, maar vandaag spelen de jongens en komen er teams van 21 scholen naar Xavier School. De meiden hebben ook een team en dus lopen ze allemaal in een officieel sporttenu (sorry ik weet niet hoe je dat schrijft:P) van hun school.
Patricia vindt de kinderen allemaal erg zelfverzekerd en wijs voor hun leeftijd. Heel leuk om dat zo te horen van iemand. Ik denk echt dat de kinderen zich meer op hun gemak voelen nu Jaculine er niet meer is. Ze zijn erg zelfstandig en ik zie ze veel pret maken met elkaar. Ik denk dat we kunnen stellen dat het wel goed met hen gaat.
Gisteren hebben we na aankomst eerst een paar uur geslapen, daarna hebben we de buurt een beetje verkend, alles is nog zoals het was. We wilden vandaag pinnen om een beetje te kunnen shoppen, maar daarvoor moeten we verder de stad in, pinnen is hier niet zo gangbaar. De man van mijn favoriete internetcafeetje kende me nog, net als de vrouw van het snackswinkeltje. Ik voel me niet alleen thuis hier doordat ik bekend ben met het indiase leven, maar vooral doordat ik de mensen allemaal een beetje ken, het is fijn om zo een warm welkom te krijgen overal.
Wat ook heel fijn is -oh wat is alle fijn- is het weer, er hangt voortdurend wat bewolking en we hebben er een lekker briesje bij. Niet die drukkende warmte die ik hier gewend ben. Vanuit het vliegtuig had ik al het vermoeden omdat het land onder ons er veel groener uitzag dan ik gewend ben, fijn voor alle boeren en dus voor de ouders van een heleboel meiden hier.
's avonds hebben we liedjes gezongen met de kinderen met Patricia op gitaar. Behalve wat engelse liedjes natuurlijk 'in de maneschijn' uit volle borst, we hebben gedanst op the beatles (natuurlijk, wie anders?) en we hebben nog een prachtig optreden van een tamil liedje met groep dansende meiden mogen aanschouwen. Patricia en ik hebben allebei heel veel zin om vanalles te gaan doen met de kinderen. Al met al het is heerlijk om terug te zijn. Uiteraard hoor ik erg graag hoe het met jullie gaat.
Heel erg veel liefs,
jullie trouwe india correspondent: Nelle
Subscribe to:
Posts (Atom)