Hallo lieve mensen,
bedankt voor het rijkelijk vullen van mijn mailbox allemaal, echt je hebt geen idee, dat heeft een mens nodig in het verre oosten. Ik zit in gruwelijke mailtijdnood, en ik heb juist zoveel te vertellen. Ik ga proberen alles razendsnel erdoor te krijgen, dus reken maar op wat typefouten.
Te beginnen bij waar ik gebleven was; the little flower schools for deaf and blind. Even graven. We begonnen bij de school voor blinden, wat me uitermate boeide. Had eerst een heel leuk gesprek met drie blinde meisjes. Ze spraken goed engels en legden uit hoe ze studeerden en wilden de verschillen tussen Nederland en India weten, vrij lastig om dat uit te leggen, zonder je te richten op verschillen die je alleen maar kunt zien. Hobbels in de wegen, ander eten, een ander klimaat, dat is duidelijk. Ik heb wat klaslokalen gezien, waar allemaal voelposters aan de wanden hingen, een wereldkaart met voelbare grenzen, in het biologielokaal, een hart, waarvan elk onderdeel anders aanvoelde, echt gaaf. Het was lastiger om een gesprek aan te gaan met de dove kinderen. Zij weten wel wat ik zeg, maar ik niet wat zij zeggen. Doven hebben al een accent, maar als het dan ook nog in het Engels moet wat hen weer is aangeleerd door een Indische, die zelf ook al een accent heeft, ja dan wordt het wel moeilijk. De kinderen kunnen er in het Engels of in Tamil onderwijs krijgen dat ligt aan hun niveau, er waren naar verhouding meer blinde dan dove kinderen die engels onderwijs volgden, maar dat is ook logisch, een taal leren is voor een dove natuurlijk wel wat lastiger.
Sister Gemma vertelde met veel plezier over haar werk. Ze had een paar jaar iets anders gedaan maar wilde graag weer terug, omdat de kinderen daar altijd zo dankbaar zijn en een hechte band met hun leraren en begeleiders hebben. De kinderen krijgen net als in het Nederlandse speciaal onderwijs in kleine groepjes van zo'n 8 kinderen les. Sister Gemma zei dat de kinderen altijd weer terugkomen om te vertellen hoe het met ze gaat en dat maakt het werk extra leuk. Het onderwijs is er helemaal op gericht om de kinderen zo zelfstandig mogelijk te maken, zodat ze later gewoon een baan kunnen krijgen en op zichzelf kunnen wonen. Daarom is er onder andere een vak Home Science bij gemaakt, waar de kinderen leren omgaan met hun handicap in het huishouden. Ik bedacht me hoe lastig het moest zijn om als blinde te koken, je kunt niet zien of iets gaar is en als je het ruikt is het al te laat!
Er was ook een project voor volwassen dove mensen. Een verblijf en een werkplaats, waar gewoven wordt. De volwassenen hebben geen onderwijs gehad en kunnen bijna helemaal niet praten, terwijl de dove kinderen niet eens officiele gebarentaal leren, communiceren zij alleen maar door gebarentaal. Overigens dragen de kinderen verplicht een hoorapparaat op school, maar dan iets minder geavanceerd dan in Nederland.
De rest van de week in Chennai, heb ik nog een aantal scholen en kindertehuizen bezocht en vergat ik weer eens de grenzen van mijn eigen lichaam, of eigenlijk overschatte ik ze meer. Ik kan het ook niet helpen, ik doe echt mijn best. In madurai heb ik een ritme en weet ik hoe ver ik kan gaan net als thuis in Nederland. In Chennai is iedere dag anders en is iedere dag nieuw en dan weet ik niet meer hoe ver ik kan gaan, blijkbaar een stuk minder ver dan wanneer de dingen die ik doe niet nieuw zijn. Ik had me vrijwel iedere dag netjes aan mijn normaal vereiste hoeveelheid slaap gehouden en toch brak het me het laatste weekend daar helemaal op. Maar ik heb me netjes gedragen, ondanks dat sister Prudentia steeds vroeg of ik niet ergens heen wilde zei ik nee, ik moet rust houden, anders kan ik straks helemaal nergens meer heen. Zodoende kwam ik maandag middag weer terug in Madurai en heb ik nog geen ontstekingen en zweren, hoewel ik moet toegeven dat mijn maag lijkt te tikken als een tijdbom. Ik wilde eigenlijk gisteren al bloggen, maar ik had een nacht en een ochtend maagpijn als een malle en heb de hele middag liggen slapen. Ik heb mijn dag toch nuttig en vruchtbaar gemaakt: 's ochtends ging ik matjes kijken voor de kinderen, de beslissing moet nog gemaakt worden en heb ik een lapje grond bekeken vlakbij de rivier, dat door de sevaisociety stukje bij beetje is opgekocht. Ze willen er een sportveld van maken is goed voor de prestige van de school.
Overigens had ik deze week nog een behoorlijke spannende week. Aan het begin van de week kreeg ik inzage in de jaarrekeningen van de sevaisoceity, dat was boeiend en leuk. Ik kreeg alle boekhoudkundige ins en outs van de sevai society uitgelegd en shit is het alweer zo laat, oh mensen het spijt me echt, voor jullie en voor mezelf want ik moet dit echt zo kwijt, maar ik moet echt kappen anders kom ik te laat voor de lunch en dat kan ik de kok toch niet aandoen hier. Het wordt waarschijnlijk pas weer woensdag, al hoop ik dinsdag. Maandag ga ik naar Trichy, nu echt! Nog een projectje bezoeken.
Blijf vooral zo enthousiast reageren allemaal!
Heel veel liefs en een dikke knuffel,
Neli
Saturday, March 31, 2007
Wednesday, March 28, 2007
Ins en outs van het 'plan Salomie'
Hallo lieve mensen,
hoe is het in het rustig varende Nederland? Goed mag ik hopen.
Ik heb begrepen dat er via de blogspot verwarring is ontstaan rond het 'plan Salomie', wat het plan inhoudt, waar ik mee bezig ben om het te verwezenlijken, het idee erachter en het idee ervoor.Daarom hier vandaag speciaal voor jullie een korte samenvatting en dan hoop ik dat alles weer helder wordt. Mocht het niet bevredigend zijn, vragen zijn altijd welkom en suggesties natuurlijk ook, mail gerust (mag ook over onzin gaan) en voor meer infomatie, achtergronden, Indische actualiteiten en anekdotes kun je natuurlijk altijd terecht op www.childrenhomemadurai.blogspot.com.
Het Begin
Het begon allemaal toen ik een week in India was en Salomie (15 jaar, 10th standard) op een zondag avond, toen ik nog wat muziek lag te luisteren op mijn deur klopte met een verlegen vraag. Ze vertelde dat ze als ze het kindertehuis aan het einde van dit schooljaar zal verlaten, geen geld heeft om haar middelbare school elders af te maken. Haar ouders zijn in het schrale bezit van 1 koe en 3 kippen, die hen de laatste jaren meer gekost dan opgeleverd hebben en in alle wanhoop is haar vader ook nog aan de drank gegaan.
Het verhaal raakte me nogal. Het is voor jullie misschien een ver van je bed show wat het betekent als je in India niet kunt studeren, maar het is wel degelijk van belang.Ten eerste omdat de geleverde hulp tot nu toe , zonder voortzetting een schraal rendement oplevert voor het kind en voor India, niet alleen economisch, maar ook sociaal, in een land waar respect altijd maar van 1 kant komt ( ja mijn westerse gelijkheidswaarden maken mij erg geliefd bij iedereen die zich 'lager' voelt dan ik). In Salomies woorden: 'If I don't study I will have to bend my head for the rest of my life and walk on.'
Ik heb geen moment gewacht, heb mijn luie rijke zitvlak een trap gegeven en ben in actie gekomen.
De Inhoud van het Plan
Het plan houdt in dat ik zodra ik in Nederland ben een stichting in het leven ga roepen om Salomie en andere kinderen te helpen.
Om te beginnen probeer ik Salomie en de andere 6 kinderen die dit jaar het kindertehuis (hallelujah children home, madurai, waar ik al die tijd rondhups) verlaten, in juli verder te laten studeren in 11th standard (een na laatste jaar middelbare school).
Daarnaast is het mijn doel om volgend jaar ook kinderen te helpen verder te studeren die in kindertehuizen van de franciscan sisters of st joseph verblijven (krijgen onderwijs tot en met 12th standard) en is het ook mijn doel om kinderen die wel thuis door hun ouders of familie verzorgd kunnen worden, maar geen geld hebben voor school, naar school te helpen (basis/midddelbaar). (ik hoop dat die zin niet te grieks is om te begrijpen??!)Om deze laatste twee doelen volgend jaar haalbaar te maken ben ik naar Chennai gegaan om met Sister Prudentia een en ander te regelen en om van haar te leren over het indiase onderwijssysteem.
Met Ignacimuthu de oprichter van hallelujah CH heb ik de procedure voor de kinderen in Madurai helemaal doorgesproken. Dit is even heel kort wat er heeft plaats gevonden de afgelopen weken. Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen.
Als de stichting van de grond is en de website in elkaar geflanst laat ik het jullie zeker weten. Heb je nog een goed idee laat het mij dan vooral weten.
Liefs en lieve groetjes,
Nelle
ps. 20 April ben ik weer in Nederland
hoe is het in het rustig varende Nederland? Goed mag ik hopen.
Ik heb begrepen dat er via de blogspot verwarring is ontstaan rond het 'plan Salomie', wat het plan inhoudt, waar ik mee bezig ben om het te verwezenlijken, het idee erachter en het idee ervoor.Daarom hier vandaag speciaal voor jullie een korte samenvatting en dan hoop ik dat alles weer helder wordt. Mocht het niet bevredigend zijn, vragen zijn altijd welkom en suggesties natuurlijk ook, mail gerust (mag ook over onzin gaan) en voor meer infomatie, achtergronden, Indische actualiteiten en anekdotes kun je natuurlijk altijd terecht op www.childrenhomemadurai.blogspot.com.
Het Begin
Het begon allemaal toen ik een week in India was en Salomie (15 jaar, 10th standard) op een zondag avond, toen ik nog wat muziek lag te luisteren op mijn deur klopte met een verlegen vraag. Ze vertelde dat ze als ze het kindertehuis aan het einde van dit schooljaar zal verlaten, geen geld heeft om haar middelbare school elders af te maken. Haar ouders zijn in het schrale bezit van 1 koe en 3 kippen, die hen de laatste jaren meer gekost dan opgeleverd hebben en in alle wanhoop is haar vader ook nog aan de drank gegaan.
Het verhaal raakte me nogal. Het is voor jullie misschien een ver van je bed show wat het betekent als je in India niet kunt studeren, maar het is wel degelijk van belang.Ten eerste omdat de geleverde hulp tot nu toe , zonder voortzetting een schraal rendement oplevert voor het kind en voor India, niet alleen economisch, maar ook sociaal, in een land waar respect altijd maar van 1 kant komt ( ja mijn westerse gelijkheidswaarden maken mij erg geliefd bij iedereen die zich 'lager' voelt dan ik). In Salomies woorden: 'If I don't study I will have to bend my head for the rest of my life and walk on.'
Ik heb geen moment gewacht, heb mijn luie rijke zitvlak een trap gegeven en ben in actie gekomen.
De Inhoud van het Plan
Het plan houdt in dat ik zodra ik in Nederland ben een stichting in het leven ga roepen om Salomie en andere kinderen te helpen.
Om te beginnen probeer ik Salomie en de andere 6 kinderen die dit jaar het kindertehuis (hallelujah children home, madurai, waar ik al die tijd rondhups) verlaten, in juli verder te laten studeren in 11th standard (een na laatste jaar middelbare school).
Daarnaast is het mijn doel om volgend jaar ook kinderen te helpen verder te studeren die in kindertehuizen van de franciscan sisters of st joseph verblijven (krijgen onderwijs tot en met 12th standard) en is het ook mijn doel om kinderen die wel thuis door hun ouders of familie verzorgd kunnen worden, maar geen geld hebben voor school, naar school te helpen (basis/midddelbaar). (ik hoop dat die zin niet te grieks is om te begrijpen??!)Om deze laatste twee doelen volgend jaar haalbaar te maken ben ik naar Chennai gegaan om met Sister Prudentia een en ander te regelen en om van haar te leren over het indiase onderwijssysteem.
Met Ignacimuthu de oprichter van hallelujah CH heb ik de procedure voor de kinderen in Madurai helemaal doorgesproken. Dit is even heel kort wat er heeft plaats gevonden de afgelopen weken. Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen.
Als de stichting van de grond is en de website in elkaar geflanst laat ik het jullie zeker weten. Heb je nog een goed idee laat het mij dan vooral weten.
Liefs en lieve groetjes,
Nelle
ps. 20 April ben ik weer in Nederland
Monday, March 19, 2007
De rijkdommen van Chennai
Hallo lieve mensen van het thuisfront,
gaat het jullie allen goed? Ik heb weer erg veel beleefd de afgelopen dagen. Chennai biedt je iedere dag weer een dag vol mogelijkheden, verassingen en mooie momenten. Een dag in Chennai en je leert meer dan in een jaar op het gymnasium. Ik ken geen andere plek, waar ik me ooit zo snel zo verreikt heb als in Chennai bij de nonnetjes. Opvallend aan de meeste van die nonnetjes, vooral de wat oudere, is dat ze allemaal heel duidelijk twee kanten hebben; een hele zachte, lieve, gastvrije, vrijgevige kant en een harde kant door het werk dat ze gedaan hebben en de dingen die ze daarin meegemaakt hebben. Ze zijn heel erg toegewijd en zijn altijd bezig om het goede werk dat ze doen nog beter te maken.
Trichy ging vrijdag niet door, ik heb een bezoek gebracht aan Loyola college, waar Ignacimuthu, de oprichter van het kindertehuis in Madurai werkt. We hadden een zeer goed en vruchtbaar gesprek over de aanpak van het plan Salomie. Het begint nu echt vorm te krijgen. We hebben doorgesproken wat ik Madurai nog met Prakkash moet regelen en hoe alles straks in zijn werk moet gaan. We denken erover om de kinderen vanuit het kindertehuis in Madurai op een andere school daar verder te laten studeren, voor de overzichtelijkheid. Het vervelende is alleen dat je dan geen zicht heb op de kinderen, maar wel de verantwoordelijkheid draagt, als ze dan dingen uitspoken met jongens, krijg je een complete familie op je nek.
Daarna stuurde hij een student met mij en sr Baby, die met me mee was gekomen, mee om ons door het gebouw rond te leiden en uit te leggen, wat daar allemaal gedaan werd. Ignacimuthu was voorheen docent biotechnologie en ethiek (leuke combinatie, toch?) en begeleidt nu studenten bij hun doctoraal onderzoek. Ze doen veel onderzoek in de landbouw in samenwerking met lokale boeren. Bijvoorbeeld naar de ontwikkeling van milieuvriendelijke pesticiden. Ze proberen planten door middel van genetische manipulatie immuun te maken voor schimmels, insecten en ander ongedierte. In samenwerking met stamhoofden in de zogenaamde 'tribal area's' catalogiseren ze planten die al een immuniteit hebben tegen verschillende insecten ed.
Ze doen ook veel onderzoek naar de medicinale werking van planten. Ze scheiden alle aanwezige stoffen in de plant en testen die op ratten. Ze proberen nu een vaccin tegen tbc te ontwikkelen dat je kunt innemen, omdat ze met de injecties vaak de landbouwgebieden niet bereiken, omdat er geen mogelijkheid tot koeling is. We hebben ook een kijkoperatie in een rat met leverkanker mogen aanschouwen. Echt apart, helemaal opengesneden en toch leeft alles van binnen. Je ziet alles kloppen en bewegen.
De campus van Loyola college was ook een ervaring op zichzelf. Alle welvarende aspecten van India bij elkaar, gigantisch terrein met sportvelden, vol met moderne rijke Indische studenten. Hoe ik weet dat ze rijk zijn? Ik ben er inmiddels achter dat studeren in India nogal prijzig is; wie arts wil worden, moet tegen de 8000 eurotjes per jaar neerleggen, om maar een voorbeeld te noemen. Ja zeker ga ik onderzoek doen naar de mogelijkheid van het verstrekken van leningen.
Ik krijg nog een overzicht van een aantal niet universitaire studies van sr Prudentia, wat ze al met de mensen van de Thomas stiching had uitgezocht, maar ze is sinds een paar dagen weg, dus dat werk ligt even stil. Morgen komt ze terug.
Ik heb inmiddels al twee keer een bezoek gebracht aan Assisi Illam, mijn oude trouwe weeshuisje van sr Rexline. Heel leuk om die kinderen weer te zien. Sophia, die nog op haar buik kroop toen ik hier in september was, loopt inmiddels, Santhose en Santheev, die toen alleen nog maar wiebelden en flessen zogen, kruipen nu op hun buik. De wat oudere kinderen herkenden me gelijk: Niela!! Isaac is nog steeds het lieve ventje dat wil helpen met de babytjes en in het bijzonder heel lief en gezellig voor Sophia is, zo ontroerend. Ze hebben er ook een nieuw babytje bij, een meisje geboren in het ziekenhuis en daar achtergelaten door haar ongehuwde moeder. Ze is drie maanden oud maar heeft nog geen naam.
Ignacimuthu had geregeld dat ik met ene Gracy nog wat andere kindertehuizen kon bezoeken. Gracy is 23 jaar en volgt een teacher training in geschiedenis en aardrijkskunde. Ze wil absoluut niet trouwen en houdt niet van Indische films, want die vindt ze te dramatisch. De eerste Indier die ik tegenkom, die de Indische films bekritiseerd. Zaterdag heb ik met haar het Bishop Aelen Children home bezocht. Een kindertehuis voor meisjes, waar de kinderen naar een regeringgsschool gaan tot en 8th std en daarna ergens anders tot en met 12th studeren. Gracy heeft een aantal van deze kinderen geadopteerd om later hun studie te betalen, een heel kindertehuis vol hele slimme meiden, met een vrij schrale achtergrond. 20 wees, 30 halfwees en twintig kinderen waarvan de ouders of gescheiden of gehandicapt zijn. Een behoorlijk oud nonnetje heeft daar de leiding, en ze heeft hulp van een aantal leraressen, waaronder een danslerares en zodoende kregen we van de kinderen een leuke demonstratie Baranathiyam (ik hoop dat ik dat goed onthouden heb) een traditionele Indische dans. Zaterdagavond was het feest hier bij de nonnetjes, vanwege de bisschop en kregen we ook een demonstratie Baranathiyam, maar nu van vrouwen in kleurrijke glanzende sari's opgedoft met make up en een heleboel sieraden. Ze dragen rinkelende enkelbandjes, waarmee het ritme geaccentueerd wordt. Na het bezoek aan het kindertehuis gingen we naar de spencer's shopping mall, een van westers formaat en westers uiterlijk, maar geen westerse prijzen, wel bovengemiddelde indische prijzen. Daar hupst heel elitair india rond gemixt met touristen. Daar lopen de mensen rond die wel profiteren van die beruchte 9.2% en van de airconditioning.
Een ondergrondse parkeergarage in een land waar een rijbewijs niet zo nodig is, is een letterlijk schokkende ervaring. Wij hadden sowieso al niet zo'n beste chauffeur, maar als je dan ook nog stil moet staan en op moet trekken op helling, wordt het wel erg lastig. Zo gingen we dus steeds een heel stuk naar achteren. In de parkeergarage zelf gebeurde wonder boven wonder niets, maar we zijn wel tegen een autoriksha aan geknald, waardoor de lamp eruit hing aan het einde van de rit.
Van dat koele winkelcentrum gingen we naar het bloedhete strand: Marina Beach, een van de grootste stranden te wereld, ik dacht de derde. Vanaf de plek waar het zand begint, kun je de zee maar net zien, en is het een paar honderd meter lopen naar de zee. Je kunt er helaas niet zwemmen, want het schijnt gevaarlijk te zijn en niet cultureel verantwoord. Zonde want het water is juist zo lekker warm. Bizar, zoveel ruimte aan de rand van zo'n grote drukke stad.
Gisterenochtend kreeg ik er weer een hele nieuwe en bijzondere ervaring bij; we hebben een school voor blinde en dove kinderen bezocht, gerunt door sr Gemma. Met 1300 leerlingen de grootste in Tamil Nadu en de enige met een erkende opleiding voor leraren voor doven, waar Gracy wel geinteresseert in was. Je begrijpt dat ik daar heel veel over te vertellen heb, maar het nare is dat ik heel nodig naar de wc moet, dat krijg je als je in Chennai bent want ze hebben hier zwarte koffie!
Ik bewaar het dus maar voor de volgende keer want het is zeker het lezen waard!
Heel veel liefs en groeten,
Nelle
gaat het jullie allen goed? Ik heb weer erg veel beleefd de afgelopen dagen. Chennai biedt je iedere dag weer een dag vol mogelijkheden, verassingen en mooie momenten. Een dag in Chennai en je leert meer dan in een jaar op het gymnasium. Ik ken geen andere plek, waar ik me ooit zo snel zo verreikt heb als in Chennai bij de nonnetjes. Opvallend aan de meeste van die nonnetjes, vooral de wat oudere, is dat ze allemaal heel duidelijk twee kanten hebben; een hele zachte, lieve, gastvrije, vrijgevige kant en een harde kant door het werk dat ze gedaan hebben en de dingen die ze daarin meegemaakt hebben. Ze zijn heel erg toegewijd en zijn altijd bezig om het goede werk dat ze doen nog beter te maken.
Trichy ging vrijdag niet door, ik heb een bezoek gebracht aan Loyola college, waar Ignacimuthu, de oprichter van het kindertehuis in Madurai werkt. We hadden een zeer goed en vruchtbaar gesprek over de aanpak van het plan Salomie. Het begint nu echt vorm te krijgen. We hebben doorgesproken wat ik Madurai nog met Prakkash moet regelen en hoe alles straks in zijn werk moet gaan. We denken erover om de kinderen vanuit het kindertehuis in Madurai op een andere school daar verder te laten studeren, voor de overzichtelijkheid. Het vervelende is alleen dat je dan geen zicht heb op de kinderen, maar wel de verantwoordelijkheid draagt, als ze dan dingen uitspoken met jongens, krijg je een complete familie op je nek.
Daarna stuurde hij een student met mij en sr Baby, die met me mee was gekomen, mee om ons door het gebouw rond te leiden en uit te leggen, wat daar allemaal gedaan werd. Ignacimuthu was voorheen docent biotechnologie en ethiek (leuke combinatie, toch?) en begeleidt nu studenten bij hun doctoraal onderzoek. Ze doen veel onderzoek in de landbouw in samenwerking met lokale boeren. Bijvoorbeeld naar de ontwikkeling van milieuvriendelijke pesticiden. Ze proberen planten door middel van genetische manipulatie immuun te maken voor schimmels, insecten en ander ongedierte. In samenwerking met stamhoofden in de zogenaamde 'tribal area's' catalogiseren ze planten die al een immuniteit hebben tegen verschillende insecten ed.
Ze doen ook veel onderzoek naar de medicinale werking van planten. Ze scheiden alle aanwezige stoffen in de plant en testen die op ratten. Ze proberen nu een vaccin tegen tbc te ontwikkelen dat je kunt innemen, omdat ze met de injecties vaak de landbouwgebieden niet bereiken, omdat er geen mogelijkheid tot koeling is. We hebben ook een kijkoperatie in een rat met leverkanker mogen aanschouwen. Echt apart, helemaal opengesneden en toch leeft alles van binnen. Je ziet alles kloppen en bewegen.
De campus van Loyola college was ook een ervaring op zichzelf. Alle welvarende aspecten van India bij elkaar, gigantisch terrein met sportvelden, vol met moderne rijke Indische studenten. Hoe ik weet dat ze rijk zijn? Ik ben er inmiddels achter dat studeren in India nogal prijzig is; wie arts wil worden, moet tegen de 8000 eurotjes per jaar neerleggen, om maar een voorbeeld te noemen. Ja zeker ga ik onderzoek doen naar de mogelijkheid van het verstrekken van leningen.
Ik krijg nog een overzicht van een aantal niet universitaire studies van sr Prudentia, wat ze al met de mensen van de Thomas stiching had uitgezocht, maar ze is sinds een paar dagen weg, dus dat werk ligt even stil. Morgen komt ze terug.
Ik heb inmiddels al twee keer een bezoek gebracht aan Assisi Illam, mijn oude trouwe weeshuisje van sr Rexline. Heel leuk om die kinderen weer te zien. Sophia, die nog op haar buik kroop toen ik hier in september was, loopt inmiddels, Santhose en Santheev, die toen alleen nog maar wiebelden en flessen zogen, kruipen nu op hun buik. De wat oudere kinderen herkenden me gelijk: Niela!! Isaac is nog steeds het lieve ventje dat wil helpen met de babytjes en in het bijzonder heel lief en gezellig voor Sophia is, zo ontroerend. Ze hebben er ook een nieuw babytje bij, een meisje geboren in het ziekenhuis en daar achtergelaten door haar ongehuwde moeder. Ze is drie maanden oud maar heeft nog geen naam.
Ignacimuthu had geregeld dat ik met ene Gracy nog wat andere kindertehuizen kon bezoeken. Gracy is 23 jaar en volgt een teacher training in geschiedenis en aardrijkskunde. Ze wil absoluut niet trouwen en houdt niet van Indische films, want die vindt ze te dramatisch. De eerste Indier die ik tegenkom, die de Indische films bekritiseerd. Zaterdag heb ik met haar het Bishop Aelen Children home bezocht. Een kindertehuis voor meisjes, waar de kinderen naar een regeringgsschool gaan tot en 8th std en daarna ergens anders tot en met 12th studeren. Gracy heeft een aantal van deze kinderen geadopteerd om later hun studie te betalen, een heel kindertehuis vol hele slimme meiden, met een vrij schrale achtergrond. 20 wees, 30 halfwees en twintig kinderen waarvan de ouders of gescheiden of gehandicapt zijn. Een behoorlijk oud nonnetje heeft daar de leiding, en ze heeft hulp van een aantal leraressen, waaronder een danslerares en zodoende kregen we van de kinderen een leuke demonstratie Baranathiyam (ik hoop dat ik dat goed onthouden heb) een traditionele Indische dans. Zaterdagavond was het feest hier bij de nonnetjes, vanwege de bisschop en kregen we ook een demonstratie Baranathiyam, maar nu van vrouwen in kleurrijke glanzende sari's opgedoft met make up en een heleboel sieraden. Ze dragen rinkelende enkelbandjes, waarmee het ritme geaccentueerd wordt. Na het bezoek aan het kindertehuis gingen we naar de spencer's shopping mall, een van westers formaat en westers uiterlijk, maar geen westerse prijzen, wel bovengemiddelde indische prijzen. Daar hupst heel elitair india rond gemixt met touristen. Daar lopen de mensen rond die wel profiteren van die beruchte 9.2% en van de airconditioning.
Een ondergrondse parkeergarage in een land waar een rijbewijs niet zo nodig is, is een letterlijk schokkende ervaring. Wij hadden sowieso al niet zo'n beste chauffeur, maar als je dan ook nog stil moet staan en op moet trekken op helling, wordt het wel erg lastig. Zo gingen we dus steeds een heel stuk naar achteren. In de parkeergarage zelf gebeurde wonder boven wonder niets, maar we zijn wel tegen een autoriksha aan geknald, waardoor de lamp eruit hing aan het einde van de rit.
Van dat koele winkelcentrum gingen we naar het bloedhete strand: Marina Beach, een van de grootste stranden te wereld, ik dacht de derde. Vanaf de plek waar het zand begint, kun je de zee maar net zien, en is het een paar honderd meter lopen naar de zee. Je kunt er helaas niet zwemmen, want het schijnt gevaarlijk te zijn en niet cultureel verantwoord. Zonde want het water is juist zo lekker warm. Bizar, zoveel ruimte aan de rand van zo'n grote drukke stad.
Gisterenochtend kreeg ik er weer een hele nieuwe en bijzondere ervaring bij; we hebben een school voor blinde en dove kinderen bezocht, gerunt door sr Gemma. Met 1300 leerlingen de grootste in Tamil Nadu en de enige met een erkende opleiding voor leraren voor doven, waar Gracy wel geinteresseert in was. Je begrijpt dat ik daar heel veel over te vertellen heb, maar het nare is dat ik heel nodig naar de wc moet, dat krijg je als je in Chennai bent want ze hebben hier zwarte koffie!
Ik bewaar het dus maar voor de volgende keer want het is zeker het lezen waard!
Heel veel liefs en groeten,
Nelle
Thursday, March 15, 2007
Pfft waste
Hallo allemaal!
Lekker weer daar? Hier wel, maar iets te veel muggen, gelukkig heb ik sokken!
Gisteren heb ik Madurai verlaten om elf uur, met de stoomtrein uiteraard, maar de reis was deze keer veel comfortabeler, want de hoge heren hadden een eerste klas ticket geregeld. Dat betekende airco en een bed om een middagdutje te doen. Het vervelende is alleen dat die treinen nogal schudden en als je dan over de breedte van de trein ligt, word je in de lengte geschud en dat slaapt vrij ongmakkelijk, maar het is me toch een paar minuten gelukt. Ik lag boven en dan lig je heel dicht bij de airco, dus ik kraag het zonder dollen, koud. Een gevoel dat ik lang niet meer gehad had, maar het kwam helemaal niet gelegen.
Het duurde even op Chennai Egmore (ik kwam om acht uur 's avonds aan, de verwachting was zeven uur) voordat ik de juiste mensen gevonden had. Toen ik het perron afliep herkende ik een oud roze sari zoals veel zusters die in St Thomas Mount dragen. (nee het is niet OP St Thomas Mount, want het is niet alleen een berg, maar ook een wijk bij de berg en ik bevind me IN de wijk bij de berg) Door die sari voelde ik me gelijk weer helemaal op mijn gemak. Je kunt je iets voorstellen bij een stad van 6 miljoen mensen als je van het centraal station bijna twee uur moet rijden naar een wijk die zich nog echt in en niet aan de rand van de stad bevindt. Ik slaap hier bij de nonnetjes en veel mensen denken dat nonnetjes de hele dag bidden... nou deze niet. Ze zijn continu bezig met het runnen van allerlei projecten, maar gelukkig is er 's middags ruimte voor een middagslaapje. Het is hier net alsof je er een heleboel oma's bij hebt gekregen; ze zetten de hele tijd allemaal schaaltjes met lekkere dingen voor je neus en nee zeggen heeft geen zin. 'You sit and eat', gaat het de hele dag. Ik zit vlakbij het weeshuis waar ik de vorige keer verbleef, en ik denk dat ik zaterdag even een bezoekje breng, want dan zijn de oudere kinderen er meestal ook.
Ik heb vanochtend al een ander door gesproken met Sister Prudentia, dat is degene met wie ik dit allemaal ga regelen. Ik weet nu in elk geval wat de kosten voor 1th en 12th standard afgelopen jaar waren per groep, daar komt nog wat bij, omdat de kosten verhoogd worden dit jaar. Dat heeft te maken met verhoging van de belasting op het onderwijs, omdat er een schrijnend tekort aan studieplaatsen is voor alle opleidingen. Sister Prudentia vertelde dat voor een verpleegstersopleiding waar men 20 plaatsen heeft, meer dan 200 studenten een toelatingsexamen doen. Verder kan het bedrag ook per school varieren, maar nu kan ik een schatting maken. Op zijn hoogst loopt het bedrag voor de 7 kinderen in Madurai komend jaar op tot zo'n 630 eu.
Ik ga me de komende dagen helemaal verdiepen in het Indiase onderwijssysteem en in de kosten van de grote variatie aan studies. Verder ga ik verschillende kindertehuizen bezoeken, waarvan ik de kinderen misschien ga helpen. Morgen ga ik met de trein naar Trichy met Sister Prudentia. Wat we daar gaan doen weet ik nog niet, maar een tripje is altijd leuk.
Nu ga ik weer terug naar de nonnetjes, want we gaan straks naar een feest bij de naaifabriek/drukkerij, waar ik als het goed is al eerder over verteld heb (of heeft mijn maag dat verhaal overspoeld?). Sister Prudentia is het overigens absoluut niet eens met dat feest (volgens mij is het een jubileum ofzo), want dat vindt ze pure geld verspilling. Ze heeft het de hele dag over geldverspillingen, door de centrale regering, door de deelstaatregering van Tamil Nadu, door de deelstaatregeringen van andere deelstaten, door welvarende Indiers, door westerlingen, door haar eigen organisatie, daar houd ik van zo'n kritische blik. En dan schudt ze haar hoofd en zegt ze 'pfft waste'.Ik kan het uitstekend vinden met haar.
Liefs en een knuffel,
Niela (zo heet ik hier voor de meeste mensen, betekend maan in Tamil, dus dat woord herkennen ze in mijn naam)
Lekker weer daar? Hier wel, maar iets te veel muggen, gelukkig heb ik sokken!
Gisteren heb ik Madurai verlaten om elf uur, met de stoomtrein uiteraard, maar de reis was deze keer veel comfortabeler, want de hoge heren hadden een eerste klas ticket geregeld. Dat betekende airco en een bed om een middagdutje te doen. Het vervelende is alleen dat die treinen nogal schudden en als je dan over de breedte van de trein ligt, word je in de lengte geschud en dat slaapt vrij ongmakkelijk, maar het is me toch een paar minuten gelukt. Ik lag boven en dan lig je heel dicht bij de airco, dus ik kraag het zonder dollen, koud. Een gevoel dat ik lang niet meer gehad had, maar het kwam helemaal niet gelegen.
Het duurde even op Chennai Egmore (ik kwam om acht uur 's avonds aan, de verwachting was zeven uur) voordat ik de juiste mensen gevonden had. Toen ik het perron afliep herkende ik een oud roze sari zoals veel zusters die in St Thomas Mount dragen. (nee het is niet OP St Thomas Mount, want het is niet alleen een berg, maar ook een wijk bij de berg en ik bevind me IN de wijk bij de berg) Door die sari voelde ik me gelijk weer helemaal op mijn gemak. Je kunt je iets voorstellen bij een stad van 6 miljoen mensen als je van het centraal station bijna twee uur moet rijden naar een wijk die zich nog echt in en niet aan de rand van de stad bevindt. Ik slaap hier bij de nonnetjes en veel mensen denken dat nonnetjes de hele dag bidden... nou deze niet. Ze zijn continu bezig met het runnen van allerlei projecten, maar gelukkig is er 's middags ruimte voor een middagslaapje. Het is hier net alsof je er een heleboel oma's bij hebt gekregen; ze zetten de hele tijd allemaal schaaltjes met lekkere dingen voor je neus en nee zeggen heeft geen zin. 'You sit and eat', gaat het de hele dag. Ik zit vlakbij het weeshuis waar ik de vorige keer verbleef, en ik denk dat ik zaterdag even een bezoekje breng, want dan zijn de oudere kinderen er meestal ook.
Ik heb vanochtend al een ander door gesproken met Sister Prudentia, dat is degene met wie ik dit allemaal ga regelen. Ik weet nu in elk geval wat de kosten voor 1th en 12th standard afgelopen jaar waren per groep, daar komt nog wat bij, omdat de kosten verhoogd worden dit jaar. Dat heeft te maken met verhoging van de belasting op het onderwijs, omdat er een schrijnend tekort aan studieplaatsen is voor alle opleidingen. Sister Prudentia vertelde dat voor een verpleegstersopleiding waar men 20 plaatsen heeft, meer dan 200 studenten een toelatingsexamen doen. Verder kan het bedrag ook per school varieren, maar nu kan ik een schatting maken. Op zijn hoogst loopt het bedrag voor de 7 kinderen in Madurai komend jaar op tot zo'n 630 eu.
Ik ga me de komende dagen helemaal verdiepen in het Indiase onderwijssysteem en in de kosten van de grote variatie aan studies. Verder ga ik verschillende kindertehuizen bezoeken, waarvan ik de kinderen misschien ga helpen. Morgen ga ik met de trein naar Trichy met Sister Prudentia. Wat we daar gaan doen weet ik nog niet, maar een tripje is altijd leuk.
Nu ga ik weer terug naar de nonnetjes, want we gaan straks naar een feest bij de naaifabriek/drukkerij, waar ik als het goed is al eerder over verteld heb (of heeft mijn maag dat verhaal overspoeld?). Sister Prudentia is het overigens absoluut niet eens met dat feest (volgens mij is het een jubileum ofzo), want dat vindt ze pure geld verspilling. Ze heeft het de hele dag over geldverspillingen, door de centrale regering, door de deelstaatregering van Tamil Nadu, door de deelstaatregeringen van andere deelstaten, door welvarende Indiers, door westerlingen, door haar eigen organisatie, daar houd ik van zo'n kritische blik. En dan schudt ze haar hoofd en zegt ze 'pfft waste'.Ik kan het uitstekend vinden met haar.
Liefs en een knuffel,
Niela (zo heet ik hier voor de meeste mensen, betekend maan in Tamil, dus dat woord herkennen ze in mijn naam)
Saturday, March 10, 2007
Chennai, here I come again!
Hallo daar Nederland!
Wie geht's? Hier gaat het uitermate voorspoedig! Ik heb een heleboel te vertellen, en heel weinig tijd om dat te doen, ik zal met het belangrijkste beginnen. Het 'plan Salomie' lijkt te gaan werken.
Woensdag belde ik naar een zuster in Chennai, waarvan iemand van de Thomas Stichting zei dat ze me wel verder zou helpen. Aanvankelijk lukte het bellen helemaal niet. Ik belde vanuit het kindertehuis en als ik begon met de code voor Chennai, begon die telefoon al te protesteren. Dus ging ik het buiten proberen bij mijn inmiddels vertrouwde belhok. Een toevallige voorbijganger wist me te vertellen dat ik eerst 95 moest draaien. Opnieuw bellen, kreeg ik een heel zacht stemmetje aan de telefoon dat wat in Tamil brabbelde en met al het verkeer dat voorbij raasde dacht ik, ik probeer het nog eens in het kindertehuis. Daar lukte het wel maar opnieuw kreeg ik iemand aan de telefoon die alleen maar in Tamil sprak, uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ik dat niet sprak en toen kreeg ik iemand aan de lijn die zei dat Sister Prudentia, naar wie ik op zoek was 'out of station' was en dat ze er vrijdag weer zou zijn. Dus ik gisterenmiddag nog een keer proberen en het lukte! Dat ik absoluut zeer welkom ben in Chennai en ze graag de mogelijkheden met me uit wil zoeken. Ik heb natuurlijk gelijk naar Ignacimuthu gebeld en die bleek zeer enthousiast over mijn plannen en zei dat ik vooral naar Chennai moest komen. Ik zou vanochtend een treinticket regelen, maar ik kreeg Sister Prudentia niet aan de telefoon en ik moet de datum even bij haar verifieren. Als het goed is komt het vanavond nog goed en misschien schrijf ik mijn volgende verhaal al vanuit Chennai.
Sinds ik gisterenmiddag die zuster aan de telefoon heb gehad heb ik echt peper in mijn zitvlak, wow! Normaal loop ik alle Indiers al voorbij, maar nu loop ik ook de fietsers voorbij!
Salomie komt geregeld 's avonds even naar mijn kamer, om alles door te spreken. Ik heb 's avonds inloopspreekuur, maar het is eigenlijk ten strengste verboden en daarom moet alles heel erg stiekem. De kinderen zijn hier zo stiekem dat ze ook niet willen dat andere kinderen weten wat ze doen. (ze hebben hier de nare gewoonte om elkaar te verraden, beetje vreemd, je zit toch allemaal in hetzelfde schuitje?) Er zijn een paar meiden uit de 10th std, die allemaal geregeld langskomen maar niemand weet het van elkaar... nou ja.
Als Salomie dan komt zitten we op het bed en dan vertel ik hoe ver ik en met mijn plannen en dan zitten we daar maar een beetje in stilte te luisteren naar wat er om zou kunnen gaan in het hoofd van de ander en aan het begin van deze week vroeg ze ineens of ik haar als een vriendin zag of als een zusje, zo schattig en nu ze mij als allebei beschouwd heb ik er dus een zusje bij, leuk toch? Ik had die avond voor het eerst het idee dat ze er vertrouwen in kreeg, aanvankelijk vond ik dat een beetje eng, want dat verhoogt de druk, maar nu heb ik er zelf ook wel meer vertrouwen in.
Nog meer leuke dingen: Aan de zijkant van het kindertehuis, is een klein speelplaatsje en daar werd sinds een paar weken aan iets gebouwd, waarvan niemand mij kon uitleggen wat het ging worden, maar ik vond het al die tijd verdacht veel op een kippenhok lijken. Donderdagmiddag kwam Murigeshwari (dat nieuwe meisje dat in de keuken werkt) vragen of ik kwam eten en toen wees ze naar buiten en zei 'koli koli'. Ik weet niet veel , maar ik weet dat koli, kip is in Tamil. Na het eten zouden we gaan kijken. Neem ik eerst een paar foto's van de mensen die nog bezig zijn dat ding te bouwen, met in elkaar gevlochten cokosnotenpalmbladeren, gaan we naar binnen, blijken het struisvogelkuikens te zijn! 10 stuks. Wat een lollige beesten om te zien, ze zijn nog iets kleiner dan een kip nu en Jaqueline zei dat ze drie maanden oud zijn.
Met de naailessen gaat het deze week heel behoorlijk. Ik heb met een paar kinderen, hun eigen kleren genaaid. Janci Mary had een gat in haar schooluniform, wat ik haar met de hand liet dichten en ze had er zoveel lol in dat ze de volgende dag in haar vrije tijd wel een klusje wilde doen. Ik had nog een schooluniformpje van Revathi liggen met een zelfde soort gat, dus dat scheelde mij weer wat werk. Een ander meisje heb ik haar eigen jurk in laten naaien. Er zijn deze week 17 kledingstukken door mijn handen gegaan en mijn creativiteit groeit met de dag. Ik had een jurkje waarvan de rits kapot was en om de rits heen zaten gaten en was de stof zo gaar dat als ik die gaten probeerde te dichten en ik een naald door de stof haalde er een nieuw gat ontstond. Ik heb er een nieuw ritsje in gezet en vervolgens er een sierlijk randje omheen genaaid, zodat je al die gatenrommel niet meer zag. Wat een succes, Arthy heeft er de hele week in rondgelopen en iedereen vond het prachtig, ik denk echt dat dit een Tamil Nadu trend gaat worden!
Ik moet nodig afronden, want ik heb nog meer te doen. Ik ben deze week al slecht bezig geweest en heb mijn slaapwetten, met voeten getreden. Maar ik zal braaf zijn de komende dagen. Mijn maag was al gaan rommelen en dat jaagt me de stuipen op het lijf, om drie uur 's middags moet ik hard zijn; liggen en je kop dicht. Ik wil wel eens beweren dat ik niet moe ben, omdat ik het niet voel, maar als ik het ga voelen is het al te laat, dan ben ik niet meer moe, dan ben ik te moe om te slapen en daar gaat het meestal mis. Uitkijken dus.
Ik hoop dat het jullie goed gaat, moge de hemel niet op jullie hoofden vallen,
misschien tot in Chennai!
liefs,
nelle
Wie geht's? Hier gaat het uitermate voorspoedig! Ik heb een heleboel te vertellen, en heel weinig tijd om dat te doen, ik zal met het belangrijkste beginnen. Het 'plan Salomie' lijkt te gaan werken.
Woensdag belde ik naar een zuster in Chennai, waarvan iemand van de Thomas Stichting zei dat ze me wel verder zou helpen. Aanvankelijk lukte het bellen helemaal niet. Ik belde vanuit het kindertehuis en als ik begon met de code voor Chennai, begon die telefoon al te protesteren. Dus ging ik het buiten proberen bij mijn inmiddels vertrouwde belhok. Een toevallige voorbijganger wist me te vertellen dat ik eerst 95 moest draaien. Opnieuw bellen, kreeg ik een heel zacht stemmetje aan de telefoon dat wat in Tamil brabbelde en met al het verkeer dat voorbij raasde dacht ik, ik probeer het nog eens in het kindertehuis. Daar lukte het wel maar opnieuw kreeg ik iemand aan de telefoon die alleen maar in Tamil sprak, uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ik dat niet sprak en toen kreeg ik iemand aan de lijn die zei dat Sister Prudentia, naar wie ik op zoek was 'out of station' was en dat ze er vrijdag weer zou zijn. Dus ik gisterenmiddag nog een keer proberen en het lukte! Dat ik absoluut zeer welkom ben in Chennai en ze graag de mogelijkheden met me uit wil zoeken. Ik heb natuurlijk gelijk naar Ignacimuthu gebeld en die bleek zeer enthousiast over mijn plannen en zei dat ik vooral naar Chennai moest komen. Ik zou vanochtend een treinticket regelen, maar ik kreeg Sister Prudentia niet aan de telefoon en ik moet de datum even bij haar verifieren. Als het goed is komt het vanavond nog goed en misschien schrijf ik mijn volgende verhaal al vanuit Chennai.
Sinds ik gisterenmiddag die zuster aan de telefoon heb gehad heb ik echt peper in mijn zitvlak, wow! Normaal loop ik alle Indiers al voorbij, maar nu loop ik ook de fietsers voorbij!
Salomie komt geregeld 's avonds even naar mijn kamer, om alles door te spreken. Ik heb 's avonds inloopspreekuur, maar het is eigenlijk ten strengste verboden en daarom moet alles heel erg stiekem. De kinderen zijn hier zo stiekem dat ze ook niet willen dat andere kinderen weten wat ze doen. (ze hebben hier de nare gewoonte om elkaar te verraden, beetje vreemd, je zit toch allemaal in hetzelfde schuitje?) Er zijn een paar meiden uit de 10th std, die allemaal geregeld langskomen maar niemand weet het van elkaar... nou ja.
Als Salomie dan komt zitten we op het bed en dan vertel ik hoe ver ik en met mijn plannen en dan zitten we daar maar een beetje in stilte te luisteren naar wat er om zou kunnen gaan in het hoofd van de ander en aan het begin van deze week vroeg ze ineens of ik haar als een vriendin zag of als een zusje, zo schattig en nu ze mij als allebei beschouwd heb ik er dus een zusje bij, leuk toch? Ik had die avond voor het eerst het idee dat ze er vertrouwen in kreeg, aanvankelijk vond ik dat een beetje eng, want dat verhoogt de druk, maar nu heb ik er zelf ook wel meer vertrouwen in.
Nog meer leuke dingen: Aan de zijkant van het kindertehuis, is een klein speelplaatsje en daar werd sinds een paar weken aan iets gebouwd, waarvan niemand mij kon uitleggen wat het ging worden, maar ik vond het al die tijd verdacht veel op een kippenhok lijken. Donderdagmiddag kwam Murigeshwari (dat nieuwe meisje dat in de keuken werkt) vragen of ik kwam eten en toen wees ze naar buiten en zei 'koli koli'. Ik weet niet veel , maar ik weet dat koli, kip is in Tamil. Na het eten zouden we gaan kijken. Neem ik eerst een paar foto's van de mensen die nog bezig zijn dat ding te bouwen, met in elkaar gevlochten cokosnotenpalmbladeren, gaan we naar binnen, blijken het struisvogelkuikens te zijn! 10 stuks. Wat een lollige beesten om te zien, ze zijn nog iets kleiner dan een kip nu en Jaqueline zei dat ze drie maanden oud zijn.
Met de naailessen gaat het deze week heel behoorlijk. Ik heb met een paar kinderen, hun eigen kleren genaaid. Janci Mary had een gat in haar schooluniform, wat ik haar met de hand liet dichten en ze had er zoveel lol in dat ze de volgende dag in haar vrije tijd wel een klusje wilde doen. Ik had nog een schooluniformpje van Revathi liggen met een zelfde soort gat, dus dat scheelde mij weer wat werk. Een ander meisje heb ik haar eigen jurk in laten naaien. Er zijn deze week 17 kledingstukken door mijn handen gegaan en mijn creativiteit groeit met de dag. Ik had een jurkje waarvan de rits kapot was en om de rits heen zaten gaten en was de stof zo gaar dat als ik die gaten probeerde te dichten en ik een naald door de stof haalde er een nieuw gat ontstond. Ik heb er een nieuw ritsje in gezet en vervolgens er een sierlijk randje omheen genaaid, zodat je al die gatenrommel niet meer zag. Wat een succes, Arthy heeft er de hele week in rondgelopen en iedereen vond het prachtig, ik denk echt dat dit een Tamil Nadu trend gaat worden!
Ik moet nodig afronden, want ik heb nog meer te doen. Ik ben deze week al slecht bezig geweest en heb mijn slaapwetten, met voeten getreden. Maar ik zal braaf zijn de komende dagen. Mijn maag was al gaan rommelen en dat jaagt me de stuipen op het lijf, om drie uur 's middags moet ik hard zijn; liggen en je kop dicht. Ik wil wel eens beweren dat ik niet moe ben, omdat ik het niet voel, maar als ik het ga voelen is het al te laat, dan ben ik niet meer moe, dan ben ik te moe om te slapen en daar gaat het meestal mis. Uitkijken dus.
Ik hoop dat het jullie goed gaat, moge de hemel niet op jullie hoofden vallen,
misschien tot in Chennai!
liefs,
nelle
Wednesday, March 7, 2007
Nonsense
Heej gezellige mensjes,
alles goed in Nederland? jullie begonnen zo goed deze reis, maar jullie reactiviteit is wel afgezwakt he? Doe er wat aan zou ik zo zeggen.
Gisteren heb ik dan eindelijk mijn favoriete drankje weer gevonden: Coca Cola company Maaza mango juice. Ik kon hier in Madurai eerst alleen de mango juice van een Indisch merk vinden, maar die was echt een stuk minder, deze krijg je gekoeld en met een rietje voor rps 8,-!
De temperatuur zit hier weer in de lift, het is al een week lang boven de 35 graden. Met douchen wel relaxed en ook wat betreft de muggen mag het van mij wel zo blijven.
Ik heb vandaag mijn haar in Indische stijl, daaroverheen een pet om mijn gevoelige blauwe oogjes te beschermen tegen de felle tropische zon, ik heb mijn blauwe Indische gewaad aan (zie de foto's) en daaronder rode slippers met donkergroene sokken erin tegen de muggen. En guess what? Ik voel me intens hip en modern vandaag.
Sinds 3 en een halve week geef ik hier dus iedere dag naailes aan een groepje kinderen. De kinderen komen vrij laat uit school, dus is er helaas niet zoveel tijd. Ik heb iedere dag maar een half uur met drie kinderen en er zijn allerlei factoren die voor nog meer vertraging zorgen, zoals de wasdag. Eens in de zoveel tijd is het wasdag en dan komen de kinderen niet. Vorige week werden we halverwege de les gestoord door het bezoek van twee Duitsers en een Bangalorees (Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka, dat ten westen van Andra Pradesh ligt, dat weer ten noorden van Tamil Nadu ligt, heb je 'm?). Ze bleven welgeteld tien minuten, leerden de kinderen Cheese te zeggen bij het maken van een foto - nu moet ik aan iedereen uitleggen wat kaas is - lieten een paar DVD's achter en verlieten het pand weer. Die DVD's hebben we zondagmiddag bekeken, nadat Prakkash een DVD-speler geregeld had. Twee DVD's bevatten Duitse kinderliedjes, maar een ervan was een karaokeband, beetje stupid, en op de andere werd Drei Japanesen mit ein Kontrabas gezongen, terwijl je kinderen met een gitaar zag spelen. Nu denken de kinderen hier de rest van hun leven dat een gitaar een contrabas is.
Er zijn ook dagen dat de kinderen zo laat uit school komen dat we nog maar een kwartiertje hebben, maar ondanks alles gaat het bij sommigen wel voorspoedig. Zeker niet bij allemaal. Er zijn kinderen, die zelfs het inzicht niet hebben, dat als je de naald op de stof naar links wil hebben, je het naar rechts moet verplaatsen. Ik had laatst een meisje, die de spelden zo had aangebracht, dat aan de ene kant alleen de kop nog zichtbaar was en aan de andere kant een heel klein puntje en toen vroeg ze waarom die spelden er steeds uitvielen, my goodness!
In het begin waren de kinderen uitermate voorzichtig met de machine en totaal verbaasd over het feit dat hij op electriciteit liep en dat alles 'vanzelf' ging. Zagen ze me de stekker in het stopcontact steken, vroegen ze nog of ik electriciteit nodig had.
Ze hebben wel heel veel plezier in. Na de eerste les, waarin ik begonnen was de machine uit te leggen (draad spannen, spoeltje maken, spoeltje plaatsen..) kwam Franklin de volgende dag naar me toe om te checken of ze alles wel goed had opgeslagen in haar hoofd en jawel. Veel kinderen vergeten steeds dat ze de onderdraad, omhoog moeten halen, als ze het spoeltje geplaatst hebben, ik blijf het herhalen, volgens mij begrijpen ze niet goed wat er gebeurd en ik ben erg slecht in dingetjes uitleggen, die ik zelf zo logisch vind, dat het enige dat ik erover kan zeggen 'da's gewoon logisch' is.
Maar de kinderen leren mij ook dingen. Zo zaten we voor het eerst te spelden en Franklin (zeer aanwezig, humorvol en druk kind, maar ook erg oplettend en goed van geheugen) pakte een zwarte speld uit het doosje. Ze bekeek de speld en zei: Oh I don't want to start with this one.
Dus ik vroeg wat er mis was met die speld en ze waren er allemaal heilig van overtuigd dat het ongeluk zou brengen, als je begon met een zwarte speld. Dus voor wie nog gaan naaien de komende tijd: nooit beginnen met een zwarte speld! Men is nogal bijgelovig in dit wonderlijke landje. Zo rekte ik me eens uit - daar heb ik vaker behoefte aan - met mijn hand boven mijn hoofd en toen werd me verteld dat ik mijn handen in geen geval boven mijn hoofd moest houden, want dan zou er iets naars gebeuren bij mij thuis terwijl ik weg was. Nu ben ik momenteel voortdurend weg van huis, dus kan er nogal wat gebeuren daar.
Dat drukke humorvolle kind, Franklin heeft een puberaal stopwoordje: Nonsense. Iedere keer als er iets mis gaat bij haar of bij een ander roept ze nonsense! Heel herkenbaar, zoals wij op het stedelijk: dope, schraal, shizzle, 'als een malle' en ga zo maar door hadden. Ik denk dat ik deze ook ga toevoegen aan mijn actieve woordenschat, inclusief haar Indische accent.
Ondanks de vertragingen, lesuival, duitsers, zwarte spelden, en stuurproblemen, hebben de meeste kinderen de machine helemaal door, weten ze hoe ze een naad moeten maken met een gezigzagt randje en zijn we begonnen met het maken van een zoom. Uiteraard wilden ze allemaal, alle siersteken even uitproberen en ik heb ze maar gelaten, krijgen ze een beetje feeling met het sturen en ik zou het ook gewild hebben als ik hun was, heel graag zelfs denk ik.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag, geef me een teken van leven, hier of over de mail, niet vergeten dat je moet gaan stemmen vandaag en trek een dikke jas aan!
Liefs,
Nelle
alles goed in Nederland? jullie begonnen zo goed deze reis, maar jullie reactiviteit is wel afgezwakt he? Doe er wat aan zou ik zo zeggen.
Gisteren heb ik dan eindelijk mijn favoriete drankje weer gevonden: Coca Cola company Maaza mango juice. Ik kon hier in Madurai eerst alleen de mango juice van een Indisch merk vinden, maar die was echt een stuk minder, deze krijg je gekoeld en met een rietje voor rps 8,-!
De temperatuur zit hier weer in de lift, het is al een week lang boven de 35 graden. Met douchen wel relaxed en ook wat betreft de muggen mag het van mij wel zo blijven.
Ik heb vandaag mijn haar in Indische stijl, daaroverheen een pet om mijn gevoelige blauwe oogjes te beschermen tegen de felle tropische zon, ik heb mijn blauwe Indische gewaad aan (zie de foto's) en daaronder rode slippers met donkergroene sokken erin tegen de muggen. En guess what? Ik voel me intens hip en modern vandaag.
Sinds 3 en een halve week geef ik hier dus iedere dag naailes aan een groepje kinderen. De kinderen komen vrij laat uit school, dus is er helaas niet zoveel tijd. Ik heb iedere dag maar een half uur met drie kinderen en er zijn allerlei factoren die voor nog meer vertraging zorgen, zoals de wasdag. Eens in de zoveel tijd is het wasdag en dan komen de kinderen niet. Vorige week werden we halverwege de les gestoord door het bezoek van twee Duitsers en een Bangalorees (Bangalore is de hoofdstad van de deelstaat Karnataka, dat ten westen van Andra Pradesh ligt, dat weer ten noorden van Tamil Nadu ligt, heb je 'm?). Ze bleven welgeteld tien minuten, leerden de kinderen Cheese te zeggen bij het maken van een foto - nu moet ik aan iedereen uitleggen wat kaas is - lieten een paar DVD's achter en verlieten het pand weer. Die DVD's hebben we zondagmiddag bekeken, nadat Prakkash een DVD-speler geregeld had. Twee DVD's bevatten Duitse kinderliedjes, maar een ervan was een karaokeband, beetje stupid, en op de andere werd Drei Japanesen mit ein Kontrabas gezongen, terwijl je kinderen met een gitaar zag spelen. Nu denken de kinderen hier de rest van hun leven dat een gitaar een contrabas is.
Er zijn ook dagen dat de kinderen zo laat uit school komen dat we nog maar een kwartiertje hebben, maar ondanks alles gaat het bij sommigen wel voorspoedig. Zeker niet bij allemaal. Er zijn kinderen, die zelfs het inzicht niet hebben, dat als je de naald op de stof naar links wil hebben, je het naar rechts moet verplaatsen. Ik had laatst een meisje, die de spelden zo had aangebracht, dat aan de ene kant alleen de kop nog zichtbaar was en aan de andere kant een heel klein puntje en toen vroeg ze waarom die spelden er steeds uitvielen, my goodness!
In het begin waren de kinderen uitermate voorzichtig met de machine en totaal verbaasd over het feit dat hij op electriciteit liep en dat alles 'vanzelf' ging. Zagen ze me de stekker in het stopcontact steken, vroegen ze nog of ik electriciteit nodig had.
Ze hebben wel heel veel plezier in. Na de eerste les, waarin ik begonnen was de machine uit te leggen (draad spannen, spoeltje maken, spoeltje plaatsen..) kwam Franklin de volgende dag naar me toe om te checken of ze alles wel goed had opgeslagen in haar hoofd en jawel. Veel kinderen vergeten steeds dat ze de onderdraad, omhoog moeten halen, als ze het spoeltje geplaatst hebben, ik blijf het herhalen, volgens mij begrijpen ze niet goed wat er gebeurd en ik ben erg slecht in dingetjes uitleggen, die ik zelf zo logisch vind, dat het enige dat ik erover kan zeggen 'da's gewoon logisch' is.
Maar de kinderen leren mij ook dingen. Zo zaten we voor het eerst te spelden en Franklin (zeer aanwezig, humorvol en druk kind, maar ook erg oplettend en goed van geheugen) pakte een zwarte speld uit het doosje. Ze bekeek de speld en zei: Oh I don't want to start with this one.
Dus ik vroeg wat er mis was met die speld en ze waren er allemaal heilig van overtuigd dat het ongeluk zou brengen, als je begon met een zwarte speld. Dus voor wie nog gaan naaien de komende tijd: nooit beginnen met een zwarte speld! Men is nogal bijgelovig in dit wonderlijke landje. Zo rekte ik me eens uit - daar heb ik vaker behoefte aan - met mijn hand boven mijn hoofd en toen werd me verteld dat ik mijn handen in geen geval boven mijn hoofd moest houden, want dan zou er iets naars gebeuren bij mij thuis terwijl ik weg was. Nu ben ik momenteel voortdurend weg van huis, dus kan er nogal wat gebeuren daar.
Dat drukke humorvolle kind, Franklin heeft een puberaal stopwoordje: Nonsense. Iedere keer als er iets mis gaat bij haar of bij een ander roept ze nonsense! Heel herkenbaar, zoals wij op het stedelijk: dope, schraal, shizzle, 'als een malle' en ga zo maar door hadden. Ik denk dat ik deze ook ga toevoegen aan mijn actieve woordenschat, inclusief haar Indische accent.
Ondanks de vertragingen, lesuival, duitsers, zwarte spelden, en stuurproblemen, hebben de meeste kinderen de machine helemaal door, weten ze hoe ze een naad moeten maken met een gezigzagt randje en zijn we begonnen met het maken van een zoom. Uiteraard wilden ze allemaal, alle siersteken even uitproberen en ik heb ze maar gelaten, krijgen ze een beetje feeling met het sturen en ik zou het ook gewild hebben als ik hun was, heel graag zelfs denk ik.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag, geef me een teken van leven, hier of over de mail, niet vergeten dat je moet gaan stemmen vandaag en trek een dikke jas aan!
Liefs,
Nelle
Saturday, March 3, 2007
GDP growth: 9.2%! so why worry now?
Beste lieve mensen aan het andere eind van de wereld,
Op de dag dat bij jullie 15 nieuwe kamerleden beedigd werden, en jullie Jan Peter zijn vierde regeringsverklaring aflegde, kwam hier dr Chidambaram, national minister of finance (er zijn ook ministers van financien voor iedere deelstaat) met zijn begroting voor het komende jaar naar buiten. De hele week lang, heerlijke kranten, vol van speculaties, vooruitzichten, groeistatistiekjes en uiteindelijk de begroting. Ik zal jullie er niet lang mee lastig vallen, maar een beetje achtergrond informatie over India vind ik wel op zijn plaats dus ik geef een bondige samenvatting van de Indiase economie. Het bruto binnenlandsproduct (GDP=gross domestic product) is dus met 9.2% gegroeid en dat is nogal behoorlijk. De vraag is dan welke mensen hebben dat geld binnen gebracht? Het zijn er in elk geval niet veel, vrijwel iedere sector heeft een enorme groei doorgemaakt, en het lijkt erop dat dat nog wel even doorgaat, behalve een sector: de landbouw/veeteelt sector. Deze sector bevindt zich in een regelrechte crisis, een neerwaardse spiraal. Maar liefst 50% van de Indiase bevolking leeft van deze sector, dat zijn 115 miljoen gezinnen, ruim 500 miljoen mensen. Steeds meer boeren plegen zelfmoord en moeders blijven met kinderen en schulden achter, die kinderen zijn weer vatbaar voor kinderarbeid, op onderwijs hoeven ze al helemaal niet te rekenen. Daar komt dan nog bij dat ze de inflatie niet weten te controleren, prijzen schieten omhoog, terwijl die mensen dus steeds minder geld hebben. Er dreigen tekorten te komen aan bepaalde producten, zoals graan en rijst.
Daarnaast doet zich het vreemde verschijnsel voor dat ondanks die feestelijk uitziende economische groei, toch de werkloosheid groter wordt. Zo staat India er nu dus voor en wat gaan ze eraan doen? Pesticiden subsidieren en voorlichting geven over hoe deze te gebruiken, een nieuw irrigatie plan lanceren, waarover alom vaagheid bestaat, banen creeeren voor gehandicapten, en dan komt de rest vanzelf, toch?
Over ongelijkheid wordt niet gerept, aan inkomstenbelastingen wordt, 0,0 gerommeld, stel je voor dat onze elite weer gaat rotzooien in Delhi nee, dat moeten we niet hebben, en allemaal trots zijn en twee keer per week het volkslied zingen, en krijg je staatsbezoek, speel dan vooral mooi weer.
Genoeg hierover, ik heb deze week een aids/seksuele voorlichting bijgewoond op de school. Een serieuze zaak, maar toch erg lollig hoe dat hier in zijn werk gaat. Helaas, sprong de lerares af en toe over op tamil, waardoor ik het niet verstond. Er was een gezamenlijk deel en een deel speciaal voor de meisjes en een deel speciaal voor de jongens. Ze zijn hier verbonden aan het programma van the red ribbon club, van die rode lintjes tegen aids, je kent ze wel.
Het accent lag vooral op het bewustzijn over het eigen lichaam. Er wordt met de kinderen besproken wat er verandert tijdens de pubertijd en er wordt zo vaak mogelijk herhaald dat dat natuurlijk is en dat als je een probleem hebt en je kan dat thuis niet bespreken, dat je dat dan vooral op school met je lerares moet bespreken. Een goede zaak, want zoals ik eerder al zei, alles is in dit land taboe, behalve geld en de school probeert dit dus met de kinderen te doorbreken.
Nog even een alinea humor, en dan ook echt over humor. Ik heb hier namelijk vaak heimwee naar de westerse humor, want dat is een nogal andere humor dan de indische. Persoonlijk vind ik de indische humor vaak erg flauw, dan zie ik een komedie en dan valt er iemand en daar zou je dan al om moeten lachen. Er is ook een mopje, of eigenlijk een raadsel; waarom is een kraai zwart? Het zogenaamd geestige antwoord is dan dat hij geen poeder op zijn porem smeert. Los van de verschillen in humor is er ook het taalprobleem. Kinderen begrijpen mijn grapjes vaak niet, en als je ze dan uitlegt zijn ze natuurlijk niet grappig meer. Andersom begrijp ik hun grapjes ook vaak niet, omdat ze grammaticaal erg slecht zijn en vaak woorden uit het tamil er doorheen mengen. Toen ik in oktober in Chennai was, herinner ik me ook dat ik vooral blij was met die Amerikanen, omdat ze de eersten in maanden waren, die mijn humor begrepen, ondanks hun rare verhalen over magnetrons en droogmachines. (Ik heb ze nooit gevraagd of ze Bush gestemd hadden, omdat ik bang was dat mijn hele beeld van die mensen dan verpest zou zijn, maar nog steeds vraag ik het me af en ben ik razend nieuwsgierig, ik wil gewoon weten waar mensen op stemmen en waarom, ik kan het niet helpen.)
En daar bovenop komen dan nog de taboes, heel vaak zit er een lollige opmerking in mijn hoofd die ik dan in mijn beheerstheid niet maak, omdat ik weet dat je dat hier niet kunt zeggen, dat steekt me enorm. En tot slot moet ik vaak lachen om dingen die de kinderen doen, die zij dan helemaal niet grappig bedoelen en dan begrijpen ze niet waarom ik zo hard moet lachen. Ik kan even geen concreet voorbeeld bedenken, maar ik zal er deze week op letten.
Succes met het uitzitten van de winter, als het weer warm wordt geef dan even een gil, dan kom ik er weer aan.
Liefs en groetjes,
jullie agressief sprekende correspondent in India
Op de dag dat bij jullie 15 nieuwe kamerleden beedigd werden, en jullie Jan Peter zijn vierde regeringsverklaring aflegde, kwam hier dr Chidambaram, national minister of finance (er zijn ook ministers van financien voor iedere deelstaat) met zijn begroting voor het komende jaar naar buiten. De hele week lang, heerlijke kranten, vol van speculaties, vooruitzichten, groeistatistiekjes en uiteindelijk de begroting. Ik zal jullie er niet lang mee lastig vallen, maar een beetje achtergrond informatie over India vind ik wel op zijn plaats dus ik geef een bondige samenvatting van de Indiase economie. Het bruto binnenlandsproduct (GDP=gross domestic product) is dus met 9.2% gegroeid en dat is nogal behoorlijk. De vraag is dan welke mensen hebben dat geld binnen gebracht? Het zijn er in elk geval niet veel, vrijwel iedere sector heeft een enorme groei doorgemaakt, en het lijkt erop dat dat nog wel even doorgaat, behalve een sector: de landbouw/veeteelt sector. Deze sector bevindt zich in een regelrechte crisis, een neerwaardse spiraal. Maar liefst 50% van de Indiase bevolking leeft van deze sector, dat zijn 115 miljoen gezinnen, ruim 500 miljoen mensen. Steeds meer boeren plegen zelfmoord en moeders blijven met kinderen en schulden achter, die kinderen zijn weer vatbaar voor kinderarbeid, op onderwijs hoeven ze al helemaal niet te rekenen. Daar komt dan nog bij dat ze de inflatie niet weten te controleren, prijzen schieten omhoog, terwijl die mensen dus steeds minder geld hebben. Er dreigen tekorten te komen aan bepaalde producten, zoals graan en rijst.
Daarnaast doet zich het vreemde verschijnsel voor dat ondanks die feestelijk uitziende economische groei, toch de werkloosheid groter wordt. Zo staat India er nu dus voor en wat gaan ze eraan doen? Pesticiden subsidieren en voorlichting geven over hoe deze te gebruiken, een nieuw irrigatie plan lanceren, waarover alom vaagheid bestaat, banen creeeren voor gehandicapten, en dan komt de rest vanzelf, toch?
Over ongelijkheid wordt niet gerept, aan inkomstenbelastingen wordt, 0,0 gerommeld, stel je voor dat onze elite weer gaat rotzooien in Delhi nee, dat moeten we niet hebben, en allemaal trots zijn en twee keer per week het volkslied zingen, en krijg je staatsbezoek, speel dan vooral mooi weer.
Genoeg hierover, ik heb deze week een aids/seksuele voorlichting bijgewoond op de school. Een serieuze zaak, maar toch erg lollig hoe dat hier in zijn werk gaat. Helaas, sprong de lerares af en toe over op tamil, waardoor ik het niet verstond. Er was een gezamenlijk deel en een deel speciaal voor de meisjes en een deel speciaal voor de jongens. Ze zijn hier verbonden aan het programma van the red ribbon club, van die rode lintjes tegen aids, je kent ze wel.
Het accent lag vooral op het bewustzijn over het eigen lichaam. Er wordt met de kinderen besproken wat er verandert tijdens de pubertijd en er wordt zo vaak mogelijk herhaald dat dat natuurlijk is en dat als je een probleem hebt en je kan dat thuis niet bespreken, dat je dat dan vooral op school met je lerares moet bespreken. Een goede zaak, want zoals ik eerder al zei, alles is in dit land taboe, behalve geld en de school probeert dit dus met de kinderen te doorbreken.
Nog even een alinea humor, en dan ook echt over humor. Ik heb hier namelijk vaak heimwee naar de westerse humor, want dat is een nogal andere humor dan de indische. Persoonlijk vind ik de indische humor vaak erg flauw, dan zie ik een komedie en dan valt er iemand en daar zou je dan al om moeten lachen. Er is ook een mopje, of eigenlijk een raadsel; waarom is een kraai zwart? Het zogenaamd geestige antwoord is dan dat hij geen poeder op zijn porem smeert. Los van de verschillen in humor is er ook het taalprobleem. Kinderen begrijpen mijn grapjes vaak niet, en als je ze dan uitlegt zijn ze natuurlijk niet grappig meer. Andersom begrijp ik hun grapjes ook vaak niet, omdat ze grammaticaal erg slecht zijn en vaak woorden uit het tamil er doorheen mengen. Toen ik in oktober in Chennai was, herinner ik me ook dat ik vooral blij was met die Amerikanen, omdat ze de eersten in maanden waren, die mijn humor begrepen, ondanks hun rare verhalen over magnetrons en droogmachines. (Ik heb ze nooit gevraagd of ze Bush gestemd hadden, omdat ik bang was dat mijn hele beeld van die mensen dan verpest zou zijn, maar nog steeds vraag ik het me af en ben ik razend nieuwsgierig, ik wil gewoon weten waar mensen op stemmen en waarom, ik kan het niet helpen.)
En daar bovenop komen dan nog de taboes, heel vaak zit er een lollige opmerking in mijn hoofd die ik dan in mijn beheerstheid niet maak, omdat ik weet dat je dat hier niet kunt zeggen, dat steekt me enorm. En tot slot moet ik vaak lachen om dingen die de kinderen doen, die zij dan helemaal niet grappig bedoelen en dan begrijpen ze niet waarom ik zo hard moet lachen. Ik kan even geen concreet voorbeeld bedenken, maar ik zal er deze week op letten.
Succes met het uitzitten van de winter, als het weer warm wordt geef dan even een gil, dan kom ik er weer aan.
Liefs en groetjes,
jullie agressief sprekende correspondent in India
Subscribe to:
Posts (Atom)