'We are not suffering'

Hallo lieve allemaal!

hoe is het daar in Holland? allemaal weer klaar voor de nieuwe start van het jaar of al lang weer begonnen misschien?

Laat ik beginnen met mijn persoonlijke (klein)geestige zorgen van de week. Allereerst een aanvaring met mijn geleedpotige medeloge in het kindertehuis. Rond een uur of twee 's nachts loop ik met een slaperig hoofd terug van de badkamer naar mij slaapkamer, waar ik tot mijn schrik verwelkomd word door de welbekende Tropische Gigakakkerlak (ofwel Gigantus Kakkerlakkus Tropicana volgens het systeem van Linneaus) die de brutaliteit had om mijn bed te bezetten. Daar kroop 3 centimeter breed 7 centimeter lang over mijn bed (MIJN BED!). Ik was meteen klaarwakker en bijna net zo helder van geest als altijd, dus ik paste het eerst denken dan doen principe toe, dacht terug aan de tijd dat Jaculine hier nog de scepter zwaaide (of eigenlijk lineaal) pakte een bezem en veegde hem met mijn altijd charmante zwiep de kamer uit. Hij blij, ik blij.
Twee avonden later werd Madurai geteisterd door regen onweer en vooral power cuts. We hebben hier standaard geen stroom tussen 4 en 6 's middags, Madurai is zuinig en goed voor je voedsel in de ijskast met 40 graden buiten. Goed geen probleem, maar de laatste week is het net volkomen onbetrouwbaar, vooral met slecht weer. Het was al laat en ik was bezig naar bed te gaan toen ik een diarreemoment aan voelde komen. Dus ik naar de WC en net op dat moment dat je niet meer weet of je het nou koud hebt of juist bloedheet van de kramp valt de stroom uit. Daar zit je dan op een WC die al niet doortrok en nu ook nog zonder licht. Terwijl ik daar zat in het pikdonker en nog wel kon lachen om mijn eigen knullige situatie, bedacht ik me dat heel veel mensen in India noch electriciteit, noch een toilet hebben. Ik dacht aan alle mensen die ik langs treinrails en weggetjes had zien zitten. Onder die 'heel veel' mensen zijn weer heel veel kinderen, die dood gaan aan diarree. En dan zijn we weer aangeland in de harde realiteit van India. 43 % van de kinderen ondervoed, 460 miljoen mensen leven onder de armoedegrens. Er veranderen wel dingen. Zo hebben we hier aan de rand van Madurai -die inmiddels al niet meer echt de rand is- tegenwoordig een pinautomaat, standaardmodel van de State Bank of India met airco en bewaker en een supermarkt met echt gangpaden en zelfs kleine karretjes! Het heeft de oppervlakte van een kleine Albert Heijn To Go, maar alle luxe is er te koop. Voor die ene dollar per dag die de armoedegrens voorstelt zou je er een pak tissues uit Polen kunnen kopen waar met grote letters op staat 'Imported from European Union'. Ik kom hier tegenwoordig ook regelmatig andere blanken tegen, die ik al net zo verbaasd nakijk als alle Indiers. Nog iets nieuws hier: lijmsnuivende jongetjes.
En dan de dingen die niet veranderen; half kreupele vrouwen in vale sari’s lopen rond, geen idée waarheen, mensen uit de arme wijken komen met grote zakken tussen het afval zoeken in de rijke wijken op zoek naar iets eetbaars of bruikbaars en laten er hun geitjes grazen voor zover er iets te grazen valt en allerlei andere tekens van ernstige armoede. Al die tegenstrijdigheden doen zoveel vragen rijzen en vooral of die 460 miljoen en die andere arme mensen die nog boven de armoedegrens zitten er ooit uit komen. Waar staan die 500 miljoen mensen die van landbouw moeten leven in dit land over 10 jaar of over 20 jaar? Die vraagstukken blijven maar in mijn hoofdcirkelen en komen steeds terug als ik hier ben. Het fascineert me zodanig dat ik mijn studieplan denk te kunnen perfectioneren. Misschien dat ik maar een master Rural Development Economics in Wageningen moet gaan doen. Het is al vaker door mijn hoofd gegaan en merk dat van alle ontwikkelingsvraagstukken mij de enorme falende landbouwsectoren in ontwikkelingslanden het meest boeien. (India brengt mij altijd op mijn beste ideeen).
Vorige week dinsdag heb ik de Mary Matha School in Trichy weer bezocht. Ik was blij kennis te maken met de nieuwe leiding daar; George en zijn vrouw Hedwig. Inmiddels wonen zij met hun 2 maanden oude dochtertje en de moeder van Hedwig boven op de school. Vorig jaar werd er nog gebouwd aan het verblijf, dit jaar werd ik van harte uigenodigd op er eens te komen logeren. Ik ben met Hedwig langs alle klassen gegaan. Binnenkort komen er bankjes in de klaslokalen waar de kinderen nu nog op de grond zitten en krijgt de school computers en microscopen. We konden het geld voorschieten dankzij onze ruime begroting en omdat we ook vast vooruit gespaard hebben voor het komende schooljaar. Er wordt echter nog steeds gespaard voor dit doel op www.1procentclub.nl/projects/trichy. Hedwig was al even bevlogen als Selvaraj, die hier tot en met mei nog de leiding had. Ze stelde me voor aan alle personeelsleden, van schoonmaaksters tot principal en vertelde over de kinderen. George zijn engels was niet zo goed (vreemd, hij heeft economie gestudeerd) maar hij leek me een zachtaardig karakter te hebben. Hij was erg nieuwsgierig naar Nederland en voor ik het wist had ik een kaartje van Nederland getekend met vanalles erop en eraan en een prachtige tekening van dijken en pompen gemaakt om het below sea level idee uit te kunnen leggen. Ik heb ook kennis gemaakt met de vijf leerlingen die dit jaar 10th standard eindexamen hebben gedaan en nu op kosten van onze stichting verder gaan (binnenkort alles daarover op onze website www.onderwijsvoorindia.nl). Van twee kinderen zijn de ouders ‘daily wagers’ op het land en dus een deel van het jaar werkzoekend. Dit zijn denk ik de meest typische onder-de-armoedegrens-gezinnen. Het grootste deel van de leerlingen van de Mary Matha School, maar ook van de kinderen in het kindertehuis hier in Madurai komt uit zo’n typisch gezin.
Ze wonen in hutjes en er is vaak eigenlijk al niet genoeg geld om allemaal gezond van te kunnen eten, laat staan voor bijvoorbeeld schoolspullen. Misschien herinneren jullie je dat Patricia vorig jaar toiletspulletjes gekocht heeft voor de kinderen (zeep, shampoo, tandpasta, enz.). Dit jaar wilde ze opnieuw een klein projectje doen, dus heb ik Maggie en Rosie gevraagd wat er nodig was: schoolspullen, toiletspullen en handdoeken voor de kleintjes (die drogen zich nu af met kleding). Ik ben alle kinderen gaan vragen wat ze tekort kwamen. Bij sommige kinderen duurt het even voor ze iets durven te zeggen, maar als ze merken dat andere kinderen gestructureerd en zonder schaamte alles opnoemen wat ze niet hebben, komen zij ook wel op gang. Vragen in India is voor mij het meest verwarrende cultuuraspect. Als je bij mensen te gast bent mag je alles vragen, maar dan hoef je niks te vragen, want je wordt behandeld als een godin. Toen ik bij Gracy's familie aanbood om ze ergens op te trakteren als bedankje voor ons verblijf, stond Rhani, Gracy's moeder me wat verbaasd - net niet beledigd - aan te kijken, dacht even na en zij toen 'We are not suffering'. In een klap vatte ze India's gastvrijheid samen. Vorig jaar bezocht ik met Patricia wat families van kinderen uit het kindertehuis. Deze typische onder de armoedegrens families wilden ons persee een flesje frisdrank aan bieden. Daarmee hebben ze de helft van hun dollar van die dag al uitgegeven, maar ook hun trots laten zien. Dankbaarheid wordt niet verwacht als je van gastvrijheid gebruik maakt. Als je vriendelijk lacht en dankjewel zegt, brengt dat vaak giegels los, want dan ben je een beetje raar. Als je daarentegen gebruik maakt van hulp wordt er heel veel dankbaarheid verwacht en hulp vragen is dan ineens wel heel beschamend en als je teveel vraagt als kind dan wordt dat als slecht gedrag ervaren.
Om kort te gaan; als je mensen wat beter leert kennen en cultuurverschillen er niet meer toe doen, blijkt dat er toch best veel gesufferd wordt hier. Het resulteerde uiteindelijk in een lijst van bijna 50 verschillende producten. 50? ja 50, de een heeft een gelinieerd schrift nodig, de ander juist ongelinieerd, de een wil een etui, de ander vindt een pennenbak praktischer en ga zo maar door. Ik heb de afgelopen week dus echt geshopt als een malle in zeven verschillende winkeltjes hier in de buurt en ben inmiddels een graag geziene klant. (Oh ja dat was ik al want wie wil er nou geen whitie in zijn shop:->). Veel pret gehad met shoppen. Bij een heel klein winkeltje bestelde ik 37 zeepjes en dat vrouwtje stond me verbaasd en ongelovig aan te gapen, het duurde even voordat ze begreep en geloofde wat ik wilde, ze haalde er een vent bij van een winkeltje wat verderop om de prijs van al die zeepjes te berekenen. Iedere keer als ik er terugkom voor een mangosapje begint ze te lachen. Dankzij de tamil lessen die ik weer krijg van de kinderen, kon ik gisteren uit het verhaal van een vrouw opmaken dat haar jongere broer de handdoeken die ik vroeg uit de stad moest halen en dat ik morgen terug moest komen. Het was ook een lastig karwei, want sommige kinderen kwamen gisteren nog met ‘oh ik heb eigenlijk ook een schrift nodig’ en ‘oh ja ik heb geen lineaal’ en ‘ik dacht dat ik nog tandpasta had, maar nee!’, zo ging het de hele week dus ik bleef maar inkopen doen tot net nog de laatste dingetjes. Alles voor alle kinderen apart in zakjes gedaan en ik ben werkelijk gesloopt, want na iedere lange winkeldag besteed ik de namiddagen en avonden met de kinderen. In mijn laatste week hier vind ik het lastig een rust moment te nemen, want ik denk steeds: nu kan het nog!
Vanavond deel ik de zakjes uit aan de kinderen en morgen moet ik mijn boeltje alweer inpakken. Vrijdag heb ik nog 6 uur in Chennai om nog wat dingetjes te bespreken met Ignacimuthu (ik en al mijn vragen:>) en een lunch te nuttigen bij Gracy. What you need you ask! Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien als ik terug ben in NL. Met mij gaat verder alles prima I am not suffering zal maar zeggen. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen zeggen!
Heel veel liefs weer uit Madurai,
Neli Peterseli!