Nectar en Ambrozijn

Heej mensen!
Een beetje teleurstellend hoor, iedere keer krijg ik 1 keer een golf mails van jullie en dan is het weer afgelopen, houd het nou toch een beetje consequent, gewoon af en toe een klein bericht en je maakt me helemaal blij. Ik zie wel een soort periodieke beweging erin, ik zou er een wiskundig model van kunnen maken, maar ik krijg liever wat regelmatiger post.
Nou ja, het is jullie vergeven... hoewel...
Gisteren heb ik dan eindelijk matjes gekocht, of eigenlijk besteld en dan komen ze in de loop van de week. Ik had met de kinderen besproken wat voor matjes ze wilden en ze gingen helemaal voor het Chennai model (zie foto van slapende peuters in Chennai). Vrij goedkoop, dus het geld dat ik over heb gaat of rechtstreeks naar de Sevai Society of ik maak er een plan voor binnen mijn nog op te richten stichting, jullie mogen natuurlijk reageren op dit punt, doe dat vooral!
Gisteren was voor de kinderen een erg emotionele dag, omdat de 10th standard meiden het thuis hebben verlaten. Hun examens waren afgelopen en nu gingen ze dus voorgoed naar huis. Ze komen alleen nog een keer terug om hun transfer certificate op te halen in juni. De kinderen wonen allemaal behoorlijk ver van het kindertehuis, dus het is niet zo makkelijk voor ze om nog eens terug te komen, de meesten wonen ook nog ver uit elkaar, de een in Sivagangai, de ander in Dindigul, dus het is ook niet makkelijk om elkaar nog eens op te zoeken. Ze raken vriendinnen kwijt met wie ze jarenlang hebben opgetrokken als zusjes. En de kleintjes zijn een paar lieve moederfiguren kwijt en daarom was het gisteren dus huilen met de lamp scheef!
Prakkash had voor alle zeven een chocolade reep meegenomen en zegende hen. Donderdag had Cyril, de chauffeur van Prakkash cake en watermeloen gebracht. Toch nog iets leuks dus.
Gisterenmorgen gingen de kinderen om 5 uur naar de kerk vanwege goede vrijdag, of ik meeging, ik dacht het even niet he?!
Donderdag kreeg ik ineens nog een heleboel kleren van 10 std, dus heb ik genaaid als een malle, gelukkig hebben de kinderen de machine nu helemaal door en kon ik hen ook een deel zelfstandig laten doen. Ze hebben er erg veel lol in, doen het graag, dus dat zit wel snor.
Ik heb me weer helemaal over mijn lichte heimwee gevoelens heen kunnen zetten, waar ik een paar dagen last van had. Het punt is dat als je zo lang alleen zo ver van huis bent, je je eigen huis en haard gaat idealiseren als een gek. Inmiddels ziet Nederland er in mijn hoofd uit als een hemels oord waar al het voedsel smaakt als nectar en ambrozijn, waar alle piano's klinken als pas gestemde vleugels van Steinway of op zijn minst Bechstein, waar iedereen met elkaar in vrede leeft en deelt en gelukkig is. Je gaat nog net niet denken dat je op een wolk woont, maar als ik nog even blijf denk ik dat ik daar echt in ga geloven. Het komt natuurlijk ook door het contrast met India, mooie cultuur, allemaal leuk, maar we kunnen gerust zeggen dat het hier een puinhoop is en daarbij vergeleken is Nederland ook echt hemels.
Ik had misschien ook wel een beetje Chennai heimwee, ik word wel brak van het leven daar, maar aan de andere kant was het er heerlijk. Iedere maaltijd politieke discussies, omdat ze de debatten in Dehli volgden; iedere dag een rally in Delhi. Je dacht dat het rellen was met Verdonk? Nee het indiase nationale parlement is een grap als je niet verstaat waar het over gaat een drama als iemand het hindi voor je vertaald. Ze gooien naar elkaar en naar ministers met pennen, inktpotjes en papieren, het lijkt meer op een losgeslagen voetbalstadion dan op een parlement.
Toen ik in Chennai was, was de world cup cricket gaande en dat gaf aanleiding tot nog meer rellen. Het indiase cricket team lag er al in de eerste ronde uit en een dag later werden de huizen van een aantal belangrijke spelers bewaakt, ze werden bij hun thuis komst verwelkomd met tomaten en eieren. Cricket is belangrijker voor Indiers dan voetbal voor Nederlanders, ze zijn hier, zoals ik al eerder zei, nogal chauvinistisch. Bovendien hebben de spelers een ver boven modaal inkomen en dat maakt de onderste lagen van de maatschappij erg pissig als de resultaten slecht zijn.
Maar om terug te komen op mijn punt; de heimwee is dus weer weg en ik hups helemaal vrolijk rond, omdat alle doelstellingen van mijn reis nu wel verwezenlijkt zijn. Ik ben erg voldaan en zelfvoldaan en kan dus helemaal genieten van mijn laatste week met de kinderen. Komende vrijdag gaan de kinderen naar huis, behalve de 9th standard meiden, die blijven tot en met de 30e om voorbereidende lessen voor 10th standard te volgen. (jullie zijn nu wel echte kenners van het Indiase onderwijssysteem he? en dat allemaal dankzij mij - ja je proeft mijn zelfvoldaanheid) Ik heb ook besloten dat ik alle ingewikkelde plannen voor de stichting even laat bezinken en me de laatste anderhalve week alleen maar met de meer basale dingen bezig houd. Bovendien moet ik nog om de tafel met de Thomas stichting over de samenwerkingsplannen, en dat bepaald mede de exacte doelstellingen en de vorm van financiering ervan, dus ik kan sowieso niet alles hier al beslissen.
Tot de volgende keer, het zal wel weer woensdag worden,
liefs en groeten,
Neli