Hallo allemaal!
Hoe is het in Holland, beetje bijgekomen van het wk verlies :P? Inmiddels ben ik alweer anderhalve week in India. Via Dubai kwam ik met twee vertraagde vluchten een uur te laat op Chennai aan. Ik ben eerst een paar dagen bij Gracy gebleven en heb daar mijn vlucht naar Madurai geboekt. Uiteraard nog even wat speelgoed bij Assisi Illam langs gebracht, het weeshuis bij st Thomas mount, waar de babietjes inmiddels kleuters zijn geworden. Nog steeds komen er iedere dag Amerikaanse vrijwilligers naar het tehuis om de peuters die naar de dagopvang komen wat Engels te leren. De groep die er nu was, was erg blij dat ze snel weer naar huis konden. Wat is het toch met mensen dat ze hier snel weg willen? Blijf wat langer, accepteer het zoals het is, pas je aan en leer het waarderen zou ik zeggen.
Gracy's Sevai Trust wil een nieuw project beginnen, voor studenten. Veel meisjes van het platteland willen na 12th standard verder studeren in de stad. In de buurt van hun woonplaats zijn meestal niet veel mogelijkheden om verder te studeren. Maar de stad is duur en ook niet altijd veilig. Om deze meisjes een betere hub naar een beter bestaan te geven, wil Gracy een huis beginnen, waar zij gratis kunnen verblijven. Van hieruit kunnen zij studeren, hulp krijgen om een baan te vinden. Op lange termijn moet het huis zelfvoorzienend worden, doordat de meisjes die het huis verlaten een bijdrage moeten leveren voor de nieuwkomers. Dit allemaal in samenwerking met Sevai Society, zodat ook kinderen die bijvoorbeeld in Trichy of Madurai van school afkomen, in dat huis verder kunnen studeren. 18 augustus ga ik weer terug naar Chennai en krijg ik meer details over dit project.
Zaterdagochtend kwam ik aan in het kindertehuis in Madurai. Van maandag tot en met donderdag was er een volleybal en khokho tournooi gaande. Gisteren verloor het khokho team dat volledig uit meiden van het kindertehuis bestaat op 1 punt de finale. Waarbij gezegd mag worden dat hun tegenstanders eigenlijk van een hogere leeftijdsklasse waren, want Xavier School heeft nog niet zoveel leerlingen in de hoogste klassen.
Er is worden op dit moment een aantal klaslokalen bijgebouwd.
De laatste twee dagen heb ik weinig gedaan, want mijn maag begon te protesteren tegen het voedsel hier. Ik ben maar weer van pilletje geswitched en het gaat alweer beter. Voor de rest voel ik me prima en als mijn maag het doet, ben ik behoorlijk energiek. Komende zondag komen de meiden langs die we in 2007 voor het eerst hielpen aan een vervolg op de middelbare school. Inmiddels zitten zij in hun tweede studiejaar. Zie er naar uit om hen weer te zien.
Ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal.
Fijne vakantie nog voor wie vakantie vieren!
Liefs, Nelle
Wednesday, August 4, 2010
Sunday, January 24, 2010
Wednesday, August 26, 2009
'We are not suffering'
Hallo lieve allemaal!
hoe is het daar in Holland? allemaal weer klaar voor de nieuwe start van het jaar of al lang weer begonnen misschien?
Laat ik beginnen met mijn persoonlijke (klein)geestige zorgen van de week. Allereerst een aanvaring met mijn geleedpotige medeloge in het kindertehuis. Rond een uur of twee 's nachts loop ik met een slaperig hoofd terug van de badkamer naar mij slaapkamer, waar ik tot mijn schrik verwelkomd word door de welbekende Tropische Gigakakkerlak (ofwel Gigantus Kakkerlakkus Tropicana volgens het systeem van Linneaus) die de brutaliteit had om mijn bed te bezetten. Daar kroop 3 centimeter breed 7 centimeter lang over mijn bed (MIJN BED!). Ik was meteen klaarwakker en bijna net zo helder van geest als altijd, dus ik paste het eerst denken dan doen principe toe, dacht terug aan de tijd dat Jaculine hier nog de scepter zwaaide (of eigenlijk lineaal) pakte een bezem en veegde hem met mijn altijd charmante zwiep de kamer uit. Hij blij, ik blij.
Twee avonden later werd Madurai geteisterd door regen onweer en vooral power cuts. We hebben hier standaard geen stroom tussen 4 en 6 's middags, Madurai is zuinig en goed voor je voedsel in de ijskast met 40 graden buiten. Goed geen probleem, maar de laatste week is het net volkomen onbetrouwbaar, vooral met slecht weer. Het was al laat en ik was bezig naar bed te gaan toen ik een diarreemoment aan voelde komen. Dus ik naar de WC en net op dat moment dat je niet meer weet of je het nou koud hebt of juist bloedheet van de kramp valt de stroom uit. Daar zit je dan op een WC die al niet doortrok en nu ook nog zonder licht. Terwijl ik daar zat in het pikdonker en nog wel kon lachen om mijn eigen knullige situatie, bedacht ik me dat heel veel mensen in India noch electriciteit, noch een toilet hebben. Ik dacht aan alle mensen die ik langs treinrails en weggetjes had zien zitten. Onder die 'heel veel' mensen zijn weer heel veel kinderen, die dood gaan aan diarree. En dan zijn we weer aangeland in de harde realiteit van India. 43 % van de kinderen ondervoed, 460 miljoen mensen leven onder de armoedegrens. Er veranderen wel dingen. Zo hebben we hier aan de rand van Madurai -die inmiddels al niet meer echt de rand is- tegenwoordig een pinautomaat, standaardmodel van de State Bank of India met airco en bewaker en een supermarkt met echt gangpaden en zelfs kleine karretjes! Het heeft de oppervlakte van een kleine Albert Heijn To Go, maar alle luxe is er te koop. Voor die ene dollar per dag die de armoedegrens voorstelt zou je er een pak tissues uit Polen kunnen kopen waar met grote letters op staat 'Imported from European Union'. Ik kom hier tegenwoordig ook regelmatig andere blanken tegen, die ik al net zo verbaasd nakijk als alle Indiers. Nog iets nieuws hier: lijmsnuivende jongetjes.
En dan de dingen die niet veranderen; half kreupele vrouwen in vale sari’s lopen rond, geen idée waarheen, mensen uit de arme wijken komen met grote zakken tussen het afval zoeken in de rijke wijken op zoek naar iets eetbaars of bruikbaars en laten er hun geitjes grazen voor zover er iets te grazen valt en allerlei andere tekens van ernstige armoede. Al die tegenstrijdigheden doen zoveel vragen rijzen en vooral of die 460 miljoen en die andere arme mensen die nog boven de armoedegrens zitten er ooit uit komen. Waar staan die 500 miljoen mensen die van landbouw moeten leven in dit land over 10 jaar of over 20 jaar? Die vraagstukken blijven maar in mijn hoofdcirkelen en komen steeds terug als ik hier ben. Het fascineert me zodanig dat ik mijn studieplan denk te kunnen perfectioneren. Misschien dat ik maar een master Rural Development Economics in Wageningen moet gaan doen. Het is al vaker door mijn hoofd gegaan en merk dat van alle ontwikkelingsvraagstukken mij de enorme falende landbouwsectoren in ontwikkelingslanden het meest boeien. (India brengt mij altijd op mijn beste ideeen).
Vorige week dinsdag heb ik de Mary Matha School in Trichy weer bezocht. Ik was blij kennis te maken met de nieuwe leiding daar; George en zijn vrouw Hedwig. Inmiddels wonen zij met hun 2 maanden oude dochtertje en de moeder van Hedwig boven op de school. Vorig jaar werd er nog gebouwd aan het verblijf, dit jaar werd ik van harte uigenodigd op er eens te komen logeren. Ik ben met Hedwig langs alle klassen gegaan. Binnenkort komen er bankjes in de klaslokalen waar de kinderen nu nog op de grond zitten en krijgt de school computers en microscopen. We konden het geld voorschieten dankzij onze ruime begroting en omdat we ook vast vooruit gespaard hebben voor het komende schooljaar. Er wordt echter nog steeds gespaard voor dit doel op www.1procentclub.nl/projects/trichy. Hedwig was al even bevlogen als Selvaraj, die hier tot en met mei nog de leiding had. Ze stelde me voor aan alle personeelsleden, van schoonmaaksters tot principal en vertelde over de kinderen. George zijn engels was niet zo goed (vreemd, hij heeft economie gestudeerd) maar hij leek me een zachtaardig karakter te hebben. Hij was erg nieuwsgierig naar Nederland en voor ik het wist had ik een kaartje van Nederland getekend met vanalles erop en eraan en een prachtige tekening van dijken en pompen gemaakt om het below sea level idee uit te kunnen leggen. Ik heb ook kennis gemaakt met de vijf leerlingen die dit jaar 10th standard eindexamen hebben gedaan en nu op kosten van onze stichting verder gaan (binnenkort alles daarover op onze website www.onderwijsvoorindia.nl). Van twee kinderen zijn de ouders ‘daily wagers’ op het land en dus een deel van het jaar werkzoekend. Dit zijn denk ik de meest typische onder-de-armoedegrens-gezinnen. Het grootste deel van de leerlingen van de Mary Matha School, maar ook van de kinderen in het kindertehuis hier in Madurai komt uit zo’n typisch gezin.
Ze wonen in hutjes en er is vaak eigenlijk al niet genoeg geld om allemaal gezond van te kunnen eten, laat staan voor bijvoorbeeld schoolspullen. Misschien herinneren jullie je dat Patricia vorig jaar toiletspulletjes gekocht heeft voor de kinderen (zeep, shampoo, tandpasta, enz.). Dit jaar wilde ze opnieuw een klein projectje doen, dus heb ik Maggie en Rosie gevraagd wat er nodig was: schoolspullen, toiletspullen en handdoeken voor de kleintjes (die drogen zich nu af met kleding). Ik ben alle kinderen gaan vragen wat ze tekort kwamen. Bij sommige kinderen duurt het even voor ze iets durven te zeggen, maar als ze merken dat andere kinderen gestructureerd en zonder schaamte alles opnoemen wat ze niet hebben, komen zij ook wel op gang. Vragen in India is voor mij het meest verwarrende cultuuraspect. Als je bij mensen te gast bent mag je alles vragen, maar dan hoef je niks te vragen, want je wordt behandeld als een godin. Toen ik bij Gracy's familie aanbood om ze ergens op te trakteren als bedankje voor ons verblijf, stond Rhani, Gracy's moeder me wat verbaasd - net niet beledigd - aan te kijken, dacht even na en zij toen 'We are not suffering'. In een klap vatte ze India's gastvrijheid samen. Vorig jaar bezocht ik met Patricia wat families van kinderen uit het kindertehuis. Deze typische onder de armoedegrens families wilden ons persee een flesje frisdrank aan bieden. Daarmee hebben ze de helft van hun dollar van die dag al uitgegeven, maar ook hun trots laten zien. Dankbaarheid wordt niet verwacht als je van gastvrijheid gebruik maakt. Als je vriendelijk lacht en dankjewel zegt, brengt dat vaak giegels los, want dan ben je een beetje raar. Als je daarentegen gebruik maakt van hulp wordt er heel veel dankbaarheid verwacht en hulp vragen is dan ineens wel heel beschamend en als je teveel vraagt als kind dan wordt dat als slecht gedrag ervaren.
Om kort te gaan; als je mensen wat beter leert kennen en cultuurverschillen er niet meer toe doen, blijkt dat er toch best veel gesufferd wordt hier. Het resulteerde uiteindelijk in een lijst van bijna 50 verschillende producten. 50? ja 50, de een heeft een gelinieerd schrift nodig, de ander juist ongelinieerd, de een wil een etui, de ander vindt een pennenbak praktischer en ga zo maar door. Ik heb de afgelopen week dus echt geshopt als een malle in zeven verschillende winkeltjes hier in de buurt en ben inmiddels een graag geziene klant. (Oh ja dat was ik al want wie wil er nou geen whitie in zijn shop:->). Veel pret gehad met shoppen. Bij een heel klein winkeltje bestelde ik 37 zeepjes en dat vrouwtje stond me verbaasd en ongelovig aan te gapen, het duurde even voordat ze begreep en geloofde wat ik wilde, ze haalde er een vent bij van een winkeltje wat verderop om de prijs van al die zeepjes te berekenen. Iedere keer als ik er terugkom voor een mangosapje begint ze te lachen. Dankzij de tamil lessen die ik weer krijg van de kinderen, kon ik gisteren uit het verhaal van een vrouw opmaken dat haar jongere broer de handdoeken die ik vroeg uit de stad moest halen en dat ik morgen terug moest komen. Het was ook een lastig karwei, want sommige kinderen kwamen gisteren nog met ‘oh ik heb eigenlijk ook een schrift nodig’ en ‘oh ja ik heb geen lineaal’ en ‘ik dacht dat ik nog tandpasta had, maar nee!’, zo ging het de hele week dus ik bleef maar inkopen doen tot net nog de laatste dingetjes. Alles voor alle kinderen apart in zakjes gedaan en ik ben werkelijk gesloopt, want na iedere lange winkeldag besteed ik de namiddagen en avonden met de kinderen. In mijn laatste week hier vind ik het lastig een rust moment te nemen, want ik denk steeds: nu kan het nog!
Vanavond deel ik de zakjes uit aan de kinderen en morgen moet ik mijn boeltje alweer inpakken. Vrijdag heb ik nog 6 uur in Chennai om nog wat dingetjes te bespreken met Ignacimuthu (ik en al mijn vragen:>) en een lunch te nuttigen bij Gracy. What you need you ask! Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien als ik terug ben in NL. Met mij gaat verder alles prima I am not suffering zal maar zeggen. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen zeggen!
Heel veel liefs weer uit Madurai,
Neli Peterseli!
hoe is het daar in Holland? allemaal weer klaar voor de nieuwe start van het jaar of al lang weer begonnen misschien?
Laat ik beginnen met mijn persoonlijke (klein)geestige zorgen van de week. Allereerst een aanvaring met mijn geleedpotige medeloge in het kindertehuis. Rond een uur of twee 's nachts loop ik met een slaperig hoofd terug van de badkamer naar mij slaapkamer, waar ik tot mijn schrik verwelkomd word door de welbekende Tropische Gigakakkerlak (ofwel Gigantus Kakkerlakkus Tropicana volgens het systeem van Linneaus) die de brutaliteit had om mijn bed te bezetten. Daar kroop 3 centimeter breed 7 centimeter lang over mijn bed (MIJN BED!). Ik was meteen klaarwakker en bijna net zo helder van geest als altijd, dus ik paste het eerst denken dan doen principe toe, dacht terug aan de tijd dat Jaculine hier nog de scepter zwaaide (of eigenlijk lineaal) pakte een bezem en veegde hem met mijn altijd charmante zwiep de kamer uit. Hij blij, ik blij.
Twee avonden later werd Madurai geteisterd door regen onweer en vooral power cuts. We hebben hier standaard geen stroom tussen 4 en 6 's middags, Madurai is zuinig en goed voor je voedsel in de ijskast met 40 graden buiten. Goed geen probleem, maar de laatste week is het net volkomen onbetrouwbaar, vooral met slecht weer. Het was al laat en ik was bezig naar bed te gaan toen ik een diarreemoment aan voelde komen. Dus ik naar de WC en net op dat moment dat je niet meer weet of je het nou koud hebt of juist bloedheet van de kramp valt de stroom uit. Daar zit je dan op een WC die al niet doortrok en nu ook nog zonder licht. Terwijl ik daar zat in het pikdonker en nog wel kon lachen om mijn eigen knullige situatie, bedacht ik me dat heel veel mensen in India noch electriciteit, noch een toilet hebben. Ik dacht aan alle mensen die ik langs treinrails en weggetjes had zien zitten. Onder die 'heel veel' mensen zijn weer heel veel kinderen, die dood gaan aan diarree. En dan zijn we weer aangeland in de harde realiteit van India. 43 % van de kinderen ondervoed, 460 miljoen mensen leven onder de armoedegrens. Er veranderen wel dingen. Zo hebben we hier aan de rand van Madurai -die inmiddels al niet meer echt de rand is- tegenwoordig een pinautomaat, standaardmodel van de State Bank of India met airco en bewaker en een supermarkt met echt gangpaden en zelfs kleine karretjes! Het heeft de oppervlakte van een kleine Albert Heijn To Go, maar alle luxe is er te koop. Voor die ene dollar per dag die de armoedegrens voorstelt zou je er een pak tissues uit Polen kunnen kopen waar met grote letters op staat 'Imported from European Union'. Ik kom hier tegenwoordig ook regelmatig andere blanken tegen, die ik al net zo verbaasd nakijk als alle Indiers. Nog iets nieuws hier: lijmsnuivende jongetjes.
En dan de dingen die niet veranderen; half kreupele vrouwen in vale sari’s lopen rond, geen idée waarheen, mensen uit de arme wijken komen met grote zakken tussen het afval zoeken in de rijke wijken op zoek naar iets eetbaars of bruikbaars en laten er hun geitjes grazen voor zover er iets te grazen valt en allerlei andere tekens van ernstige armoede. Al die tegenstrijdigheden doen zoveel vragen rijzen en vooral of die 460 miljoen en die andere arme mensen die nog boven de armoedegrens zitten er ooit uit komen. Waar staan die 500 miljoen mensen die van landbouw moeten leven in dit land over 10 jaar of over 20 jaar? Die vraagstukken blijven maar in mijn hoofdcirkelen en komen steeds terug als ik hier ben. Het fascineert me zodanig dat ik mijn studieplan denk te kunnen perfectioneren. Misschien dat ik maar een master Rural Development Economics in Wageningen moet gaan doen. Het is al vaker door mijn hoofd gegaan en merk dat van alle ontwikkelingsvraagstukken mij de enorme falende landbouwsectoren in ontwikkelingslanden het meest boeien. (India brengt mij altijd op mijn beste ideeen).
Vorige week dinsdag heb ik de Mary Matha School in Trichy weer bezocht. Ik was blij kennis te maken met de nieuwe leiding daar; George en zijn vrouw Hedwig. Inmiddels wonen zij met hun 2 maanden oude dochtertje en de moeder van Hedwig boven op de school. Vorig jaar werd er nog gebouwd aan het verblijf, dit jaar werd ik van harte uigenodigd op er eens te komen logeren. Ik ben met Hedwig langs alle klassen gegaan. Binnenkort komen er bankjes in de klaslokalen waar de kinderen nu nog op de grond zitten en krijgt de school computers en microscopen. We konden het geld voorschieten dankzij onze ruime begroting en omdat we ook vast vooruit gespaard hebben voor het komende schooljaar. Er wordt echter nog steeds gespaard voor dit doel op www.1procentclub.nl/projects/trichy. Hedwig was al even bevlogen als Selvaraj, die hier tot en met mei nog de leiding had. Ze stelde me voor aan alle personeelsleden, van schoonmaaksters tot principal en vertelde over de kinderen. George zijn engels was niet zo goed (vreemd, hij heeft economie gestudeerd) maar hij leek me een zachtaardig karakter te hebben. Hij was erg nieuwsgierig naar Nederland en voor ik het wist had ik een kaartje van Nederland getekend met vanalles erop en eraan en een prachtige tekening van dijken en pompen gemaakt om het below sea level idee uit te kunnen leggen. Ik heb ook kennis gemaakt met de vijf leerlingen die dit jaar 10th standard eindexamen hebben gedaan en nu op kosten van onze stichting verder gaan (binnenkort alles daarover op onze website www.onderwijsvoorindia.nl). Van twee kinderen zijn de ouders ‘daily wagers’ op het land en dus een deel van het jaar werkzoekend. Dit zijn denk ik de meest typische onder-de-armoedegrens-gezinnen. Het grootste deel van de leerlingen van de Mary Matha School, maar ook van de kinderen in het kindertehuis hier in Madurai komt uit zo’n typisch gezin.
Ze wonen in hutjes en er is vaak eigenlijk al niet genoeg geld om allemaal gezond van te kunnen eten, laat staan voor bijvoorbeeld schoolspullen. Misschien herinneren jullie je dat Patricia vorig jaar toiletspulletjes gekocht heeft voor de kinderen (zeep, shampoo, tandpasta, enz.). Dit jaar wilde ze opnieuw een klein projectje doen, dus heb ik Maggie en Rosie gevraagd wat er nodig was: schoolspullen, toiletspullen en handdoeken voor de kleintjes (die drogen zich nu af met kleding). Ik ben alle kinderen gaan vragen wat ze tekort kwamen. Bij sommige kinderen duurt het even voor ze iets durven te zeggen, maar als ze merken dat andere kinderen gestructureerd en zonder schaamte alles opnoemen wat ze niet hebben, komen zij ook wel op gang. Vragen in India is voor mij het meest verwarrende cultuuraspect. Als je bij mensen te gast bent mag je alles vragen, maar dan hoef je niks te vragen, want je wordt behandeld als een godin. Toen ik bij Gracy's familie aanbood om ze ergens op te trakteren als bedankje voor ons verblijf, stond Rhani, Gracy's moeder me wat verbaasd - net niet beledigd - aan te kijken, dacht even na en zij toen 'We are not suffering'. In een klap vatte ze India's gastvrijheid samen. Vorig jaar bezocht ik met Patricia wat families van kinderen uit het kindertehuis. Deze typische onder de armoedegrens families wilden ons persee een flesje frisdrank aan bieden. Daarmee hebben ze de helft van hun dollar van die dag al uitgegeven, maar ook hun trots laten zien. Dankbaarheid wordt niet verwacht als je van gastvrijheid gebruik maakt. Als je vriendelijk lacht en dankjewel zegt, brengt dat vaak giegels los, want dan ben je een beetje raar. Als je daarentegen gebruik maakt van hulp wordt er heel veel dankbaarheid verwacht en hulp vragen is dan ineens wel heel beschamend en als je teveel vraagt als kind dan wordt dat als slecht gedrag ervaren.
Om kort te gaan; als je mensen wat beter leert kennen en cultuurverschillen er niet meer toe doen, blijkt dat er toch best veel gesufferd wordt hier. Het resulteerde uiteindelijk in een lijst van bijna 50 verschillende producten. 50? ja 50, de een heeft een gelinieerd schrift nodig, de ander juist ongelinieerd, de een wil een etui, de ander vindt een pennenbak praktischer en ga zo maar door. Ik heb de afgelopen week dus echt geshopt als een malle in zeven verschillende winkeltjes hier in de buurt en ben inmiddels een graag geziene klant. (Oh ja dat was ik al want wie wil er nou geen whitie in zijn shop:->). Veel pret gehad met shoppen. Bij een heel klein winkeltje bestelde ik 37 zeepjes en dat vrouwtje stond me verbaasd en ongelovig aan te gapen, het duurde even voordat ze begreep en geloofde wat ik wilde, ze haalde er een vent bij van een winkeltje wat verderop om de prijs van al die zeepjes te berekenen. Iedere keer als ik er terugkom voor een mangosapje begint ze te lachen. Dankzij de tamil lessen die ik weer krijg van de kinderen, kon ik gisteren uit het verhaal van een vrouw opmaken dat haar jongere broer de handdoeken die ik vroeg uit de stad moest halen en dat ik morgen terug moest komen. Het was ook een lastig karwei, want sommige kinderen kwamen gisteren nog met ‘oh ik heb eigenlijk ook een schrift nodig’ en ‘oh ja ik heb geen lineaal’ en ‘ik dacht dat ik nog tandpasta had, maar nee!’, zo ging het de hele week dus ik bleef maar inkopen doen tot net nog de laatste dingetjes. Alles voor alle kinderen apart in zakjes gedaan en ik ben werkelijk gesloopt, want na iedere lange winkeldag besteed ik de namiddagen en avonden met de kinderen. In mijn laatste week hier vind ik het lastig een rust moment te nemen, want ik denk steeds: nu kan het nog!
Vanavond deel ik de zakjes uit aan de kinderen en morgen moet ik mijn boeltje alweer inpakken. Vrijdag heb ik nog 6 uur in Chennai om nog wat dingetjes te bespreken met Ignacimuthu (ik en al mijn vragen:>) en een lunch te nuttigen bij Gracy. What you need you ask! Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien als ik terug ben in NL. Met mij gaat verder alles prima I am not suffering zal maar zeggen. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen zeggen!
Heel veel liefs weer uit Madurai,
Neli Peterseli!
Saturday, August 15, 2009
kindertehuis update
Hallo allemaal!
Daar is hij dan, de kindertehuis update! Er is behoorlijk wat veranderd hier. Een buitenstaander vindt het misschien kleine dingetjes, maar ik zie ook wat voor impact die dingetjes hebben op de kinderen. Mary die al jaren schoonmaakster was hier is dat nu niet meer. Waarom ze er niet meer werkt is me niet helemaal duidelijk. Er zijn wel een nieuwe warden en een assistent warden aangenomen; Maggie en Rose. Maggie is wat ouder (misschien 40) en Rose schat ik eind 20. Beide zijn goed opgeleid (ook daadwerkelijk om met kinderen te werken) en spreken ook aardig engels.
Het blijft natuurlijk lastig om met drie personen (nummer 3 is Pappati de kok) een kindertehuis met 75 kinderen te runnen, maar dit is al een hele verbetering. Ze hebben meer plezier in het werk dan Jaculin had en weten wat ze doen.
Zo is er bijvoorbeeld veel meer structuur aangebracht in het studeren na schooltijd. Kinderen zitten in kleine groepjes, wat verder uit elkaar (was altijd met z'n allen op een hoop, lekker door elkaar roepen) en worden echt aan het werk gezet (was rommel maar aan, als je maar zorgt dat het klaar is voor morgen). Bij de jongere kinderen (zeg groep 3 tot en met 5) krijgt 1 kind de leiding over de rest en doordat Maggie blijbaar goed doorheeft wie daar geschikt voor zijn, loopt het verbazingwekkend gestroomlijnd! Ishwarya heeft in de 3rd standard (groep 5) groep de leiding en ze heeft een natuurlijk gevoel voor democratisch leiderschap volgens mij. Ik zat met die groep een spelletje te doen en ze zorgde er echt voor dat iedereen mee kon doen geen 'nee zij niet want zij kan het niet' meer zoals ik vorig jaar steeds kinderen hoorde roepen maar 'kom erbij ze leert het wel'.
Het lijkt met Parveen (het altijd even opvallend kwetsbare meisje) ook echt beter te gaan (waar dat door komt zal altijd een misterie blijven denk ik). Ze vertelde me uit zichzelf met de nodige trots dat ze de 13e rank had in haar klas. Er zitten hier meestal net als in nederland ongeveer 25 kinderen in de klas, dus dan doet ze het heel gemiddeld prima (ze is wel een kind van 7 in groep 5, dus best wonderlijk dat ze het tot zover al gered heeft, het onderwijs gaat hier echt in razend tempo, sneller dan in NL). Ze had voor het eerst voor al haar toetsen een voldoende gehaald. Ze lijkt spraakzamer, ook naar andere kinderen toe en meer zelfverzekerd dan anders.
Er zijn een aantal wat ouderen kinderen, die veel van de zorg voor de kleintjes op zich hebben genomen. Jessi Clara en Harini (6th standard = groep 8) zijn echt schatjes voor ze, heel ontroerend.
Er wordt nu in zekere zin dus wel meer van de kinderen gevraagd. Gisteren was een vakantiedag, want het was de verjaardag van Krishna en 's ochtends gaven 2 3rd standard kinderen (groep vijf) Ajita en Rajeshri les aan UKG (Upper Kindergarden, kleuterklas) en 1st standard (groep 3) leerlingen. Maggie had ze op gang geholpen en het ging uitstekend!
Ook vanwege het feit dat er nu niemand meer is voor de schoonmaak en voor het helpen met snijwerk voor Pappati. Nu worden daar de kinderen voor ingezet, op zich ook prima zolang erbij gelachen mag worden, toch? Heb eergisteren avond met een paar kinderen lakens uit staan kloppen en dat maakt geluid en je kunt lakens zo mooi op en neer laten gaan, het was al met al dikke pret. Ze mochten alleen wel wat kritischer zijn op de hygiene, dat blijft erg dramatisch. De vloeren schoonmaken is nog steeds eerst vegen en dan een emmer water erover heen, en het sanitair wil je al helemaal niet weten. Indu Mathi (9th standard = 3e klas middelbare school) zei dat alle betere manieren die Caroline (steunt met Nederlandse stichting het project in Trichy en heeft vorig jaar 3 maanden in het kindertehuis doorgebracht) ze geleerd had, toch weer verdwenen waren uit het pakket. Met zo'n druk dagprogramma val je misschien sneller terug in je oude makkelijke gewoonten.
Behalve nieuw personeel zijn er ook nieuwe kinderen, waarvan een aantal echt nog heel jong, 3 jaar. 's nachts slapen ze alleen in hun onderbroek omdat dat praktischer is als ze in hun bed plassen, ze liggen wel gewoon op een matje. Koud zullen ze het niet hebben, maar je bent dan wel een erg makkelijke prooi voor de muggen en die zijn er momenteel echt veel! Twee van de nieuwe kinderen spreken geen Tamil maar Telugu, best ingewikkeld voor ze denk ik, maar gelukkig spreekt Maggie Tamil en Telugu, en het zijn nog hele kleintjes, dan leer je makkelijk een taal aan toch?
Verder wordt hier tegenwoordig op erg serieus niveau gesport. Het senior Kho Kho team (zie vorig jaar) is echt enorm vooruit gegaan, ze trainen 's ochtends en 's middags, ik denk in totaal wel 3 uur, zeker de toppertjes van het team, die krijgen soms nog extra training. Er is inmiddels ook een junior team en dat is ook al niet mis, ook hun toppertjes trainen extra. Van maandag tot en met woensdag werden er wedstrijden gehouden op onze school en beide teams wonnen de finale met vrij veel gemak, nu door naar district level. Subiksha is inmiddels zelfs Tamil Nadu state player en heeft afgelopen jaar tot in Madhya Pradesh (deelstaat in midden/noord India) aan wedstrijden meegedaan.
Ze hebben er gelukkig ook veel lol in, ze hebben een jonge vent als trainer, die tussen het serieuze trainen door gewoon met ze zit te geiten. Niet zo'n autoritair afstandelijk type zoals je ze hier nogal eens tegenkomt.
Inmiddels heb ik de kosten voor de studie van de kinderen voor dit jaar binnen, dat valt reuze mee, dus kunnen we ook de 10th standard kinderen van Trichy (die school zit nu met hetzelfde probleem als de school hier 2 jaar geleden, ze kunnen nog geen les geven in 11th en 12th standard).
Een van de meisjes is nog bezig met haar inschrijving; Tamil Selvi. Jenifer heeft haar examen niet gehaald en heeft nu besloten non te worden. Jency Uma en Sahaya Remila gaan allebei BCA (Bachelor Computer Application) doen. Thenmozhi Mary gaat Bsc IT (Information Technologie doen). Muthu Lakshmi gaat een 2 jarige opleiding tot verpleegster doen en verblijft daarvoor in een hostel. Salomie heeft 1 examen niet gehaald, heeft dat opnieuw gedaan en toen weer niet gehaald. Daarna kon ze zich niet meer opnieuw inschrijven voor 12th standard. Nu gaat ze misschien een computer cursus van een jaar doen of ze wacht tot volgend jaar om nog een keer 12th standard te doen. Dit verhaal van Salomie is wat ik begrepen heb van Julian Prakash, ik heb nogal moeite zijn engels te verstaan (accent is for some reason veel erger nog dan van de kinderen), dus ik ga het nog even verifieren bij Ignacimuthu.
In Trichy hebben 5 leerlingen examen in 10th standard gedaan, 3 daarvan gaan door in 11th standard, een meisje gaat een 1 jarige opleiding tot verpleegster doen, en een jongen gaat een opleiding aan een industrial training institute doen.
Als het goed is ga ik het vijftal uit Trichy nog ontmoeten 1 dezer dagen en zal ik ook de Mary Matha school weer een bezoekje brengen.
Het geeft me enorme rust in mijn hoofd dat we zo ruim uitkomen in onze begroting, geeft lekker veel zekerheid voor de komende jaren, niemand hoeft hier bang te zijn, dat hij zijn (of in de meeste gevallen dus zij haar) studie niet af kan maken!
Nou als dit geen goede kindertehuis update was, dan weet ik het ook niet meer! Ik hoop dat jullie je goed op de hoogte voelen:>
mail me vooral met een Nederland update! liefs! Neli Peterseli
Daar is hij dan, de kindertehuis update! Er is behoorlijk wat veranderd hier. Een buitenstaander vindt het misschien kleine dingetjes, maar ik zie ook wat voor impact die dingetjes hebben op de kinderen. Mary die al jaren schoonmaakster was hier is dat nu niet meer. Waarom ze er niet meer werkt is me niet helemaal duidelijk. Er zijn wel een nieuwe warden en een assistent warden aangenomen; Maggie en Rose. Maggie is wat ouder (misschien 40) en Rose schat ik eind 20. Beide zijn goed opgeleid (ook daadwerkelijk om met kinderen te werken) en spreken ook aardig engels.
Het blijft natuurlijk lastig om met drie personen (nummer 3 is Pappati de kok) een kindertehuis met 75 kinderen te runnen, maar dit is al een hele verbetering. Ze hebben meer plezier in het werk dan Jaculin had en weten wat ze doen.
Zo is er bijvoorbeeld veel meer structuur aangebracht in het studeren na schooltijd. Kinderen zitten in kleine groepjes, wat verder uit elkaar (was altijd met z'n allen op een hoop, lekker door elkaar roepen) en worden echt aan het werk gezet (was rommel maar aan, als je maar zorgt dat het klaar is voor morgen). Bij de jongere kinderen (zeg groep 3 tot en met 5) krijgt 1 kind de leiding over de rest en doordat Maggie blijbaar goed doorheeft wie daar geschikt voor zijn, loopt het verbazingwekkend gestroomlijnd! Ishwarya heeft in de 3rd standard (groep 5) groep de leiding en ze heeft een natuurlijk gevoel voor democratisch leiderschap volgens mij. Ik zat met die groep een spelletje te doen en ze zorgde er echt voor dat iedereen mee kon doen geen 'nee zij niet want zij kan het niet' meer zoals ik vorig jaar steeds kinderen hoorde roepen maar 'kom erbij ze leert het wel'.
Het lijkt met Parveen (het altijd even opvallend kwetsbare meisje) ook echt beter te gaan (waar dat door komt zal altijd een misterie blijven denk ik). Ze vertelde me uit zichzelf met de nodige trots dat ze de 13e rank had in haar klas. Er zitten hier meestal net als in nederland ongeveer 25 kinderen in de klas, dus dan doet ze het heel gemiddeld prima (ze is wel een kind van 7 in groep 5, dus best wonderlijk dat ze het tot zover al gered heeft, het onderwijs gaat hier echt in razend tempo, sneller dan in NL). Ze had voor het eerst voor al haar toetsen een voldoende gehaald. Ze lijkt spraakzamer, ook naar andere kinderen toe en meer zelfverzekerd dan anders.
Er zijn een aantal wat ouderen kinderen, die veel van de zorg voor de kleintjes op zich hebben genomen. Jessi Clara en Harini (6th standard = groep 8) zijn echt schatjes voor ze, heel ontroerend.
Er wordt nu in zekere zin dus wel meer van de kinderen gevraagd. Gisteren was een vakantiedag, want het was de verjaardag van Krishna en 's ochtends gaven 2 3rd standard kinderen (groep vijf) Ajita en Rajeshri les aan UKG (Upper Kindergarden, kleuterklas) en 1st standard (groep 3) leerlingen. Maggie had ze op gang geholpen en het ging uitstekend!
Ook vanwege het feit dat er nu niemand meer is voor de schoonmaak en voor het helpen met snijwerk voor Pappati. Nu worden daar de kinderen voor ingezet, op zich ook prima zolang erbij gelachen mag worden, toch? Heb eergisteren avond met een paar kinderen lakens uit staan kloppen en dat maakt geluid en je kunt lakens zo mooi op en neer laten gaan, het was al met al dikke pret. Ze mochten alleen wel wat kritischer zijn op de hygiene, dat blijft erg dramatisch. De vloeren schoonmaken is nog steeds eerst vegen en dan een emmer water erover heen, en het sanitair wil je al helemaal niet weten. Indu Mathi (9th standard = 3e klas middelbare school) zei dat alle betere manieren die Caroline (steunt met Nederlandse stichting het project in Trichy en heeft vorig jaar 3 maanden in het kindertehuis doorgebracht) ze geleerd had, toch weer verdwenen waren uit het pakket. Met zo'n druk dagprogramma val je misschien sneller terug in je oude makkelijke gewoonten.
Behalve nieuw personeel zijn er ook nieuwe kinderen, waarvan een aantal echt nog heel jong, 3 jaar. 's nachts slapen ze alleen in hun onderbroek omdat dat praktischer is als ze in hun bed plassen, ze liggen wel gewoon op een matje. Koud zullen ze het niet hebben, maar je bent dan wel een erg makkelijke prooi voor de muggen en die zijn er momenteel echt veel! Twee van de nieuwe kinderen spreken geen Tamil maar Telugu, best ingewikkeld voor ze denk ik, maar gelukkig spreekt Maggie Tamil en Telugu, en het zijn nog hele kleintjes, dan leer je makkelijk een taal aan toch?
Verder wordt hier tegenwoordig op erg serieus niveau gesport. Het senior Kho Kho team (zie vorig jaar) is echt enorm vooruit gegaan, ze trainen 's ochtends en 's middags, ik denk in totaal wel 3 uur, zeker de toppertjes van het team, die krijgen soms nog extra training. Er is inmiddels ook een junior team en dat is ook al niet mis, ook hun toppertjes trainen extra. Van maandag tot en met woensdag werden er wedstrijden gehouden op onze school en beide teams wonnen de finale met vrij veel gemak, nu door naar district level. Subiksha is inmiddels zelfs Tamil Nadu state player en heeft afgelopen jaar tot in Madhya Pradesh (deelstaat in midden/noord India) aan wedstrijden meegedaan.
Ze hebben er gelukkig ook veel lol in, ze hebben een jonge vent als trainer, die tussen het serieuze trainen door gewoon met ze zit te geiten. Niet zo'n autoritair afstandelijk type zoals je ze hier nogal eens tegenkomt.
Inmiddels heb ik de kosten voor de studie van de kinderen voor dit jaar binnen, dat valt reuze mee, dus kunnen we ook de 10th standard kinderen van Trichy (die school zit nu met hetzelfde probleem als de school hier 2 jaar geleden, ze kunnen nog geen les geven in 11th en 12th standard).
Een van de meisjes is nog bezig met haar inschrijving; Tamil Selvi. Jenifer heeft haar examen niet gehaald en heeft nu besloten non te worden. Jency Uma en Sahaya Remila gaan allebei BCA (Bachelor Computer Application) doen. Thenmozhi Mary gaat Bsc IT (Information Technologie doen). Muthu Lakshmi gaat een 2 jarige opleiding tot verpleegster doen en verblijft daarvoor in een hostel. Salomie heeft 1 examen niet gehaald, heeft dat opnieuw gedaan en toen weer niet gehaald. Daarna kon ze zich niet meer opnieuw inschrijven voor 12th standard. Nu gaat ze misschien een computer cursus van een jaar doen of ze wacht tot volgend jaar om nog een keer 12th standard te doen. Dit verhaal van Salomie is wat ik begrepen heb van Julian Prakash, ik heb nogal moeite zijn engels te verstaan (accent is for some reason veel erger nog dan van de kinderen), dus ik ga het nog even verifieren bij Ignacimuthu.
In Trichy hebben 5 leerlingen examen in 10th standard gedaan, 3 daarvan gaan door in 11th standard, een meisje gaat een 1 jarige opleiding tot verpleegster doen, en een jongen gaat een opleiding aan een industrial training institute doen.
Als het goed is ga ik het vijftal uit Trichy nog ontmoeten 1 dezer dagen en zal ik ook de Mary Matha school weer een bezoekje brengen.
Het geeft me enorme rust in mijn hoofd dat we zo ruim uitkomen in onze begroting, geeft lekker veel zekerheid voor de komende jaren, niemand hoeft hier bang te zijn, dat hij zijn (of in de meeste gevallen dus zij haar) studie niet af kan maken!
Nou als dit geen goede kindertehuis update was, dan weet ik het ook niet meer! Ik hoop dat jullie je goed op de hoogte voelen:>
mail me vooral met een Nederland update! liefs! Neli Peterseli
Friday, August 7, 2009
Teken van leven
Hallo allemaal!
Hoe is het daar in Nederland of alle vakantielanden waar jullie rondhangen? Ik ben inmiddels al bijna 4 weken in India, heb superveel beleefd maar had het te druk om even een mail te maken voor jullie, maar hier is hij dan eindelijk! Eerst heb ik ruim twee weken door het noorden van India gereisd met een groep studenten van SIB amsterdam, ik heb weer een paar dagen bij Gracy gelogeerd en inmiddels ben ik alweer een paar dagen op mijn favoriete plekje in India; het Hallelujah Children Home in Madurai.
Op 14 juli kwamen we aan in Delhi, de dertiende in de ochtend vertrokken, maar op Munchen moesten we 8 uur wachten. Van Delhi zelf zagen we niet zoveel, alleen met een riksha hier en daar langs gereden. We hebben de Nederlandse ambassade bezocht en daarna de UNHCR (VN vluchtelingen organisatie) was heel interessant, maar we waren die ochtend bij de ambassade geweest, dus we waren allemaal moe en hadden nogal trek, we moesten erg ons best doen om geen schaamteloze hoezeelheden koekjes weg te werken. Leuk detail; we werden te woord gestaan door twee vrouwen!
De volgende dag was er een compleet programma voor ons opgezet bij de CUNPK (centre for UN Peace keeping). We kregen er zelfs een compleet buffet als lunch, het leek erop dat ze allemaal heel graag wilden dat wij later allemaal bijde VN zouden komen werken! Van Delhi een treinreis van twaalf uur naar Gaya, in de deelstaat Bihar, een van de armste en meest wetteloze deelstaten van India. In Gaya was dit goed te merken, er was geen spoor van een elite of zelfs middelklasse in de stad te bekennen, terwijl je juist daaraan in de meeste Indiase steden de vooruitgang ziet. Gaya was eigenlijk alleen een heleboel armoede op een hoopje. Van Gaya gingen we met autoriksha's naar Bodhgaya, een klein sereen dorpje, waar Buddha voor het eerst nar dagen mediteren verlichting vond onder de Bodhiboom. In Bodhgaya barst het van de Buddistische tempels; Tibetaans, Buthanees, Japans, Birmees, Thais. Ons hotel werd gerund door Tibetanen en in de hal hing een groot portret van de Dalai Lama. Verder viel het erg op dat overal kleine advertenties van hulporganisaties hingen, voor de bouw van schooltjes, kliniekjes, hulp aan gehandicapten of ouderen. Je ziet dat zelden in de rest van India.
Vanuit Gaya namen we weer de trein naar Varanasi, na op het perron een complete show te hebben gekregen van een stel lijmsnuivende jongetjes van -schatting- tussen de 8 en 12 jaar oud. Het was de ergste treinreis die we gemaakt hebben deze reis, al duurde het helemaal niet zo lang (6 uur misschien). Er liepen nu niet alleen chai chai chai coffee coffee chai chai en samosa mannetjes voortdurend heen en weer, maar het stikte er van de verstekelingen. Deels gewoon reizigers, die geen ticket hadden willen kopen, en deels bedelaars die voortdurend door het gangpad heen en weer liepen of kropen. En dan had je ook nog om de zoveel tijd een patroullie kalashnikovmannetjes (neem een ander wapen, ziet er imponerend uit hoor, maar hoe onpraktisch een wapen met een lange loop?!). Doordat het regende en de raampjes niet zo goed sloten, werd het echt een grote baggerbende in de trein. We kwamen ook in stromende regen aan in Varanasi, waar in grote delen van de stad de straatjes te smal zijn voor een riksha. Met backpacks om moesten we nog een heel stuk in het donker door die natte straatjes lopen, een aantal keer in vieze dingen getrapt, waarvan ik liever niet weet wat het was ('cow shit, makes you lucky!', 'right,whatever').
Varanasi dus. Beroemd vanwege de Ghats, vooral de burning ghats. Varanasi ligt langs de Ganges en aan de Ganges zijn allemaal trappen gebouwd, waarop vanalles te beleven valt. Mensen wassen er zichzelf en hun kleding, maar verbranden er ook hun doden. Dat gebeurt op de burning Ghats. Tegen zonsondergang namen we een bootje, waarmee we langs de Ghats geroeis werden. Het was al bijna donker toen we langs de burning ghats kwamen, waardoor je de indrukwekkend hoog oplaaiende vlammen extra goed zag.
Hindoes verbanden de lichamen hier omdat zij geloven dat als je as in de ganges gestrooid wordt je kunt ontkomen aan de cirkel van leven en dood. Alleen mannen worden verbrand, vrouwen, kinderen en zieken worden in hun geheel in de rivier gelaten. We zijn ook echt op de burning ghats geweest, waar een Dalit (kastelozen doen hier het werk) ons uitlegde wat er allemaal gebeurde en waarom. Vervolgens wordt je om een donatie gevraagd ('Good karma, good karma') voor hout zodat ook de armen hier gecremeerd kunnen worden.
Genoeg lugubere verhalen. Na een (voor zover ik kon zien) volledige zonsverduistering te hebben mogen aan schouwen boven de Ganges, vertrokken we naar Agra (treinreis van 16 uur door 3 uur vertraging!). In Agra is eigenlijk maar 1 ding te zien: de Taj Mahal! Zo'n plek waar je het gevoel krijgt dat je midden in de geschiedenis staat. In de ochtend schijnt de Taj Mahal duizende kleuren te hebben tijdens zonsopgang, maar toen ik met twee andere meisjes dapper vroeg (6 uur ongeveer) op was gestaan was hij vooral grijs want het was bewolkt. Ons bezoek aan de Taj Mahal was wel heel leuk (uiteraard een groepsfoto) en kreeg extra veel charme doordat het keihard begon te regenen. Zaten we daar te schuilen met een heleboel Indiase touristen die allemaal met ons op de foto wilden in een enorme nis aan de achterkant van het gebouw. Het gebouw was mooier dan ik dacht, zoiets groots wordt toch al snel lomp, maar ik vond het helemaal niet lomp. En dat moslims geen afbeeldingen maken, maar alleen patronen gebruiken om te decoreren, kan ik ook zeer waarderen.
Vanuit Agra vertrokken we met een vrij luxe bus naar Jaipur, in het sprookjesahtige Rajastan, land van de Maharaja's. Nu denk ik ow komt er nu een indrukwekkend verhaal over koningen en prinsessen in uitgestrekte paleizen en olifanten. Helaas pindakaas. Nadat we in een draaiend restaurant hadden gegeten de eerste avond, ben ik ziek geworden, dus in Jaipur heb ik alleen mijn hotelkamer heel gedetailleerd kunnen bekijken. Daarbij moet ik zeggen; schoonste hotel van India, gedecoreerd met zorg en beleid en een roof top restaurant, waar als je geluk hebt een windje waait en met een kaart die geschikt is voor zieke mensen. Dag 1 was overgeven en diarree, dag 2 was heel veel kramp, maar leek vooruitgang, dag 3 was weer overgeven en diarree en omdat we die dag terug naar Delhi zouden reizen, leek het mij een goed plan een dokter te laten komen. Ook op dat punt trof ik het. De dokter kwam naar het hotel, had al zijn feestelijke spulletjes voorverpakt in een koffertje en was bekend met de pillen die ik al slikte. Voor 3500 roepies (bijna 50 euri) heb ik mezelf maar op een infuus getrakteerd (ik zag mezelf al zitten in de trein, overgeven met een lege maag). Dus dat doktertje heeft me helemaal volgegoten, drie grote zakken, twee middelmaat zakken en twee injecties. Dus ik dacht holadijee daar gaan we weer. De treinreis kwam ik goed door, maar de volgende dag in Delhi stortte ik weer helemaal in, weer overgeven, weer een dokter, weer een injectie. En het doktertje in Delhi leek me ook niet dom, maar ik kreeg nu niet alleen geen bijsluiter bij mijn nieuwe pillen, er zat ook nog eens geen verpakking omheen. Ik kreeg een doorzichting zakje (je kent ze wel van die typische drugs zakjes) met een kleurige cocktail, waar je geen uitgaansgelegenheid mee binnen zou komen (nou ja was toch niet in de stemming om uit te gaan:>). Uiteindelijk werd ik na een paar dagen toch beter. Ik besloot in Chennai wat langer te blijven bij Gracy en het kindertehuis nog even uit te stellen tot ik echt hersteld was. Ik ben samen met Rozerie (van de groep) vijf dagen bij Gracy geweest. Vooral veel uitgerust, nog even bij Assisi Illam (ook George en John,zie foto's kunnen inmiddels lopen, een wiebelende peuter op schoot is altijd gezellig) en de supernon op bezoek geweest, Ignacimuthu gesproken, beetje geshopt en toch nog touristisch bezig geweest: Mahabalipuram aangedaan met de hele family. Daar is een krokodillenpark met ruim 3000 krokodillen, lekker griezelen en behoorlijk indrukwekkende tempels. De 5 Ratha's zijn eigenlijk meer godenbouwsels, een tempel is meer iets waar je inkunt, hier kun je niet in maar het zijn ook niet echt beelden, daar zijn ze te groot voor en het stelt niet 1 ding voor. Ze waren in ieder geval uit 1 rots gehouwen en het schijnt dat er nog meer van dit soort bouwsels in zee moeten liggen.
Gracy is inmiddels getrouwd met Emanuel, ze wonen nu samen bij haar moeder. (Das heel hip, de vrouw gaat hier altijd naar de man.) Rosie wil nog steeds niet trouwen, werk 8 uur per dag 6 dagen per week als verpleegster en studeert nu daarnaast ook nog psychologie. Ze zag ook een beetje magertjes (moet ik zeggen na al die dagen ziek:>).
Nu dus eindelijk terug in het kindertehuis, daar wil ook al weer vanalles over zeggen. Roos is ook hiernaartoe meegekomen, maar is gisterenavond met de bus naar Kerala (buurdeelstaat) vertrokken, want zij gaat al weer bijna naar NL.
Hier heb ik nu nog precies 3 weken vanaf vandaag. Jullie krijgen snel een echte kindertehuis update van me! Ben mijn eerste ei al aardig kwijt!
mail me vooral, tot snel (3 weken zijn om in een zucht, toch?) en tot mails!
liefs van mij,
Nelle
Hoe is het daar in Nederland of alle vakantielanden waar jullie rondhangen? Ik ben inmiddels al bijna 4 weken in India, heb superveel beleefd maar had het te druk om even een mail te maken voor jullie, maar hier is hij dan eindelijk! Eerst heb ik ruim twee weken door het noorden van India gereisd met een groep studenten van SIB amsterdam, ik heb weer een paar dagen bij Gracy gelogeerd en inmiddels ben ik alweer een paar dagen op mijn favoriete plekje in India; het Hallelujah Children Home in Madurai.
Op 14 juli kwamen we aan in Delhi, de dertiende in de ochtend vertrokken, maar op Munchen moesten we 8 uur wachten. Van Delhi zelf zagen we niet zoveel, alleen met een riksha hier en daar langs gereden. We hebben de Nederlandse ambassade bezocht en daarna de UNHCR (VN vluchtelingen organisatie) was heel interessant, maar we waren die ochtend bij de ambassade geweest, dus we waren allemaal moe en hadden nogal trek, we moesten erg ons best doen om geen schaamteloze hoezeelheden koekjes weg te werken. Leuk detail; we werden te woord gestaan door twee vrouwen!
De volgende dag was er een compleet programma voor ons opgezet bij de CUNPK (centre for UN Peace keeping). We kregen er zelfs een compleet buffet als lunch, het leek erop dat ze allemaal heel graag wilden dat wij later allemaal bijde VN zouden komen werken! Van Delhi een treinreis van twaalf uur naar Gaya, in de deelstaat Bihar, een van de armste en meest wetteloze deelstaten van India. In Gaya was dit goed te merken, er was geen spoor van een elite of zelfs middelklasse in de stad te bekennen, terwijl je juist daaraan in de meeste Indiase steden de vooruitgang ziet. Gaya was eigenlijk alleen een heleboel armoede op een hoopje. Van Gaya gingen we met autoriksha's naar Bodhgaya, een klein sereen dorpje, waar Buddha voor het eerst nar dagen mediteren verlichting vond onder de Bodhiboom. In Bodhgaya barst het van de Buddistische tempels; Tibetaans, Buthanees, Japans, Birmees, Thais. Ons hotel werd gerund door Tibetanen en in de hal hing een groot portret van de Dalai Lama. Verder viel het erg op dat overal kleine advertenties van hulporganisaties hingen, voor de bouw van schooltjes, kliniekjes, hulp aan gehandicapten of ouderen. Je ziet dat zelden in de rest van India.
Vanuit Gaya namen we weer de trein naar Varanasi, na op het perron een complete show te hebben gekregen van een stel lijmsnuivende jongetjes van -schatting- tussen de 8 en 12 jaar oud. Het was de ergste treinreis die we gemaakt hebben deze reis, al duurde het helemaal niet zo lang (6 uur misschien). Er liepen nu niet alleen chai chai chai coffee coffee chai chai en samosa mannetjes voortdurend heen en weer, maar het stikte er van de verstekelingen. Deels gewoon reizigers, die geen ticket hadden willen kopen, en deels bedelaars die voortdurend door het gangpad heen en weer liepen of kropen. En dan had je ook nog om de zoveel tijd een patroullie kalashnikovmannetjes (neem een ander wapen, ziet er imponerend uit hoor, maar hoe onpraktisch een wapen met een lange loop?!). Doordat het regende en de raampjes niet zo goed sloten, werd het echt een grote baggerbende in de trein. We kwamen ook in stromende regen aan in Varanasi, waar in grote delen van de stad de straatjes te smal zijn voor een riksha. Met backpacks om moesten we nog een heel stuk in het donker door die natte straatjes lopen, een aantal keer in vieze dingen getrapt, waarvan ik liever niet weet wat het was ('cow shit, makes you lucky!', 'right,whatever').
Varanasi dus. Beroemd vanwege de Ghats, vooral de burning ghats. Varanasi ligt langs de Ganges en aan de Ganges zijn allemaal trappen gebouwd, waarop vanalles te beleven valt. Mensen wassen er zichzelf en hun kleding, maar verbranden er ook hun doden. Dat gebeurt op de burning Ghats. Tegen zonsondergang namen we een bootje, waarmee we langs de Ghats geroeis werden. Het was al bijna donker toen we langs de burning ghats kwamen, waardoor je de indrukwekkend hoog oplaaiende vlammen extra goed zag.
Hindoes verbanden de lichamen hier omdat zij geloven dat als je as in de ganges gestrooid wordt je kunt ontkomen aan de cirkel van leven en dood. Alleen mannen worden verbrand, vrouwen, kinderen en zieken worden in hun geheel in de rivier gelaten. We zijn ook echt op de burning ghats geweest, waar een Dalit (kastelozen doen hier het werk) ons uitlegde wat er allemaal gebeurde en waarom. Vervolgens wordt je om een donatie gevraagd ('Good karma, good karma') voor hout zodat ook de armen hier gecremeerd kunnen worden.
Genoeg lugubere verhalen. Na een (voor zover ik kon zien) volledige zonsverduistering te hebben mogen aan schouwen boven de Ganges, vertrokken we naar Agra (treinreis van 16 uur door 3 uur vertraging!). In Agra is eigenlijk maar 1 ding te zien: de Taj Mahal! Zo'n plek waar je het gevoel krijgt dat je midden in de geschiedenis staat. In de ochtend schijnt de Taj Mahal duizende kleuren te hebben tijdens zonsopgang, maar toen ik met twee andere meisjes dapper vroeg (6 uur ongeveer) op was gestaan was hij vooral grijs want het was bewolkt. Ons bezoek aan de Taj Mahal was wel heel leuk (uiteraard een groepsfoto) en kreeg extra veel charme doordat het keihard begon te regenen. Zaten we daar te schuilen met een heleboel Indiase touristen die allemaal met ons op de foto wilden in een enorme nis aan de achterkant van het gebouw. Het gebouw was mooier dan ik dacht, zoiets groots wordt toch al snel lomp, maar ik vond het helemaal niet lomp. En dat moslims geen afbeeldingen maken, maar alleen patronen gebruiken om te decoreren, kan ik ook zeer waarderen.
Vanuit Agra vertrokken we met een vrij luxe bus naar Jaipur, in het sprookjesahtige Rajastan, land van de Maharaja's. Nu denk ik ow komt er nu een indrukwekkend verhaal over koningen en prinsessen in uitgestrekte paleizen en olifanten. Helaas pindakaas. Nadat we in een draaiend restaurant hadden gegeten de eerste avond, ben ik ziek geworden, dus in Jaipur heb ik alleen mijn hotelkamer heel gedetailleerd kunnen bekijken. Daarbij moet ik zeggen; schoonste hotel van India, gedecoreerd met zorg en beleid en een roof top restaurant, waar als je geluk hebt een windje waait en met een kaart die geschikt is voor zieke mensen. Dag 1 was overgeven en diarree, dag 2 was heel veel kramp, maar leek vooruitgang, dag 3 was weer overgeven en diarree en omdat we die dag terug naar Delhi zouden reizen, leek het mij een goed plan een dokter te laten komen. Ook op dat punt trof ik het. De dokter kwam naar het hotel, had al zijn feestelijke spulletjes voorverpakt in een koffertje en was bekend met de pillen die ik al slikte. Voor 3500 roepies (bijna 50 euri) heb ik mezelf maar op een infuus getrakteerd (ik zag mezelf al zitten in de trein, overgeven met een lege maag). Dus dat doktertje heeft me helemaal volgegoten, drie grote zakken, twee middelmaat zakken en twee injecties. Dus ik dacht holadijee daar gaan we weer. De treinreis kwam ik goed door, maar de volgende dag in Delhi stortte ik weer helemaal in, weer overgeven, weer een dokter, weer een injectie. En het doktertje in Delhi leek me ook niet dom, maar ik kreeg nu niet alleen geen bijsluiter bij mijn nieuwe pillen, er zat ook nog eens geen verpakking omheen. Ik kreeg een doorzichting zakje (je kent ze wel van die typische drugs zakjes) met een kleurige cocktail, waar je geen uitgaansgelegenheid mee binnen zou komen (nou ja was toch niet in de stemming om uit te gaan:>). Uiteindelijk werd ik na een paar dagen toch beter. Ik besloot in Chennai wat langer te blijven bij Gracy en het kindertehuis nog even uit te stellen tot ik echt hersteld was. Ik ben samen met Rozerie (van de groep) vijf dagen bij Gracy geweest. Vooral veel uitgerust, nog even bij Assisi Illam (ook George en John,zie foto's kunnen inmiddels lopen, een wiebelende peuter op schoot is altijd gezellig) en de supernon op bezoek geweest, Ignacimuthu gesproken, beetje geshopt en toch nog touristisch bezig geweest: Mahabalipuram aangedaan met de hele family. Daar is een krokodillenpark met ruim 3000 krokodillen, lekker griezelen en behoorlijk indrukwekkende tempels. De 5 Ratha's zijn eigenlijk meer godenbouwsels, een tempel is meer iets waar je inkunt, hier kun je niet in maar het zijn ook niet echt beelden, daar zijn ze te groot voor en het stelt niet 1 ding voor. Ze waren in ieder geval uit 1 rots gehouwen en het schijnt dat er nog meer van dit soort bouwsels in zee moeten liggen.
Gracy is inmiddels getrouwd met Emanuel, ze wonen nu samen bij haar moeder. (Das heel hip, de vrouw gaat hier altijd naar de man.) Rosie wil nog steeds niet trouwen, werk 8 uur per dag 6 dagen per week als verpleegster en studeert nu daarnaast ook nog psychologie. Ze zag ook een beetje magertjes (moet ik zeggen na al die dagen ziek:>).
Nu dus eindelijk terug in het kindertehuis, daar wil ook al weer vanalles over zeggen. Roos is ook hiernaartoe meegekomen, maar is gisterenavond met de bus naar Kerala (buurdeelstaat) vertrokken, want zij gaat al weer bijna naar NL.
Hier heb ik nu nog precies 3 weken vanaf vandaag. Jullie krijgen snel een echte kindertehuis update van me! Ben mijn eerste ei al aardig kwijt!
mail me vooral, tot snel (3 weken zijn om in een zucht, toch?) en tot mails!
liefs van mij,
Nelle
Tuesday, September 2, 2008
Meenakshi Hotel
Hallo allemaal!
Ook weer begonnen met school/werk/studie en andere zaken?
Ik ben inmiddels alweer een paar dagen in Nederland, maar wil de weblog nog even afsluiten, want we hebben nog veel gedaan de laatste dagen in India. Ik heb ook al foto's op de fotopagina gezet, neem vooral een kijkje! Vorige week dinsdag hebben we een aantal kinderen die op kosten van onze Stichting Onderwijs voor India naar school gaan thuis bezocht. Helaas was er te weinig tijd om dit in het weekend te doen, dus de kinderen zelf waren niet thuis. Er ging ook een meisje uit het kindertehuis mee, dat in dezelfde buurt woont dus zijn we ook even bij haar moeder langs geweest.
Het meest indrukwekkende was het hutje waar Salomie woonde, het meisje waar de Stichting om begonnen is. Het hutje was zo klein dat er bijna geen fatsoenlijke foto van binnen van te maken was. Stond je in het ene hoekje dan kreeg je het andere hoekje er net op. Het huisje was ongeveer zo groot als mijn slaapkamer in Amsterdam (dwz voor degenen die er nog nooit geweest zijn ongeveer 2x3,5) en daar wonen dan 4 mensen. De oma van Salomie liet ons het hutje zien, er was verder niemand thuis. De mensen die in hutjes wonen sluiten hun huis bijna niet af als ze weg gaan, het enige dat je in die huisjes vindt dat zijn een paar potten en pannen en stenen om op te koken. De meeste hutjes bestaan uit een lemen muurtje, een deurtje waaronder je moet bukken en een dak van een bepaalde soort bladeren of gevlochten asbestplaten. Tussen de muur en het dak zit een grote kier waar frisse lucht en regen door naar binnen kunnen. Er zitten niet echt ramen in en er ligt natuurlijk geen vloer in zo''n hutje, dus het is er vochtig en donker en het ruikt er een beetje muf.
Als we dachten dat we in een wat ruimere hut terecht waren gekomen bleken er drie families bij elkaar te wonen. Sommigen hebben wel electriciteit, een aparte combinatie, geen vloer of een waterdicht dak, wel tv.
Ik wilde al heel lang weten hoe de kinderen uit het kindertehuis bij hun ouders woonden. Nu heb ik het eindelijk gezien en het was zeer indrukwekkend.
Woensdag kwam Jaculine, de voormalige warden van het kindertehuis op bezoek. Zij is inmiddels getrouwd en zwanger. Ze zag er erg vermagerd uit en vertelde dat ze erg veel moest overgeven. Ze is getrouwd met een man die in Dubai werkt en daar voorlopig blijft (een jaar misschien wel twee). Ze heeft de man leren kennen op de dag van de bruiloft en een week of twee later was hij vertrokken en bleef zij zwanger achter bij haar schoonouders. 'Little nice' was wat ze te zeggen had over haar man en schoonouders. Ze had wel een uitgebreid fotoalbum, wat speciaal was laten maken van de bruiloft bij zich. Er werd op ongeveer twee foto's gelachen. In Nederland mag een bruiloft dan een feest zijn, in India is het vooral een officiele zeer serieuze aangelegenheid, die feestelijk gedecoreerd is.
Ik heb begrepen dat de schoonouders overdag nooit thuis zijn en dat het katoenplukkers zijn maar daar moet je me niet op vastpinnen want Jaculine's Engels is niet perfect. Zij verveelt zich gewoon de hele dag en wordt geacht het huishouden te doen. Als de baby komt mag ze drie maanden terug naar haar eigen ouders, daar ziet ze erg naar uit. Ze belt ongeveer eens in de twee weken met haar man. Patricia en ik vroegen ons af wat ze dan te bespreken zouden hebben, als ze elkaar helemaal niet kennen.
Waar ik vooral van schrok was hoe kinderlijk Jaculine eigenlijk nog is. Ze is 25, maar ze komt over als iemand van.. wat zal ik zeggen, 18? Het was weer zo'n typisch India verhaal, waar een westers meisje maar raar van staat te kijken.
Donderdag heb ik nog een bezoekje aan de projecten in Theni gebracht. Daar zijn inmiddels twee van de vier kindertehuis gebouwtjes in gebruik genomen. Er wonen twintig kinderen.
Vrijdag en zaterdag hebben we ons bezig gehouden met het afronden van onze projecten: we hadden van ons zelfgemaakte twisterspel een laken en verf over dus daar hebben we zes kinderen een wandkleed van laten maken (een echte eyecatcher in de eetkamer!). Een aantal losse tekeningen van de kinderen hebben we op grote vellen geplakt en op verschillende plekken in het tehuis opgehangen (slaapkamers en studyrooms). De kalender hebben we op het allerlaatste moment,toen onze koffers al ingepakt waren in elkaar geregen en ook in de eetkamer gehangen. Pappati (de kok) wist niet wanneer ze geboren was dus hebben we haar het voorblad gegeven.
Daarna zijn we met een voldaan gevoel in het vliegtuig gestapt, alwaar complete ontlading plaatsvond die zich uitte in heel veel melig gedoe. Onze medepassagiers hebben zich niet verveeld met ons:p... nee hoor we hebben ons wel gedragen, maar we hadden ze bijna gevraagd mee te doen aan 3x3 is 9 en ieder zingt zijn eigen lied. Het is misschien een leuke suggestie voor de wachtverzachters op Schiphol.
Onze langste vlucht was twee uur vertraagd, maar daar hebben we weinig van gemerkt. We hebben de zes uur op het vliegtuig bijna volledig in rijen doorgebracht. Bij de immigratiedienst werd ons weer om een adres gevraagd, waar we waren in India. Je kunt daar tegenwoordig geen kindertehuis meer invullen want het is verboden om je als buitenlander met arme mensen bezig te houden. Dus ik verzon ter plekke dat wij in Hotel Meenakshi hadden gelogeerd. Er is vast wel een hotel in Madurai dat zo heet. Patricia moest de andere kant op kijken om niet in lachen uit te barsten.
Gelukkig liet mijn fantasie me op het moment supreme niet in de steek!
Zondagmiddag kwamen we heelhuids aan op schiphol en gisteren zat ik om 11 uur -met India nog in mijn darmen- alweer in een collegezaal.
Ik doe mijn best om een beetje uit te rusten, terwijl ik ook alles weer oppak. Studie en Stichting wachten op mij!
Voor jullie allemaal een hele frisse start van het jaar toegewenst, maak er wat van!
Bedankt voor al jullie gezellige mails.
heel veel liefs,
Neli
Ook weer begonnen met school/werk/studie en andere zaken?
Ik ben inmiddels alweer een paar dagen in Nederland, maar wil de weblog nog even afsluiten, want we hebben nog veel gedaan de laatste dagen in India. Ik heb ook al foto's op de fotopagina gezet, neem vooral een kijkje! Vorige week dinsdag hebben we een aantal kinderen die op kosten van onze Stichting Onderwijs voor India naar school gaan thuis bezocht. Helaas was er te weinig tijd om dit in het weekend te doen, dus de kinderen zelf waren niet thuis. Er ging ook een meisje uit het kindertehuis mee, dat in dezelfde buurt woont dus zijn we ook even bij haar moeder langs geweest.
Het meest indrukwekkende was het hutje waar Salomie woonde, het meisje waar de Stichting om begonnen is. Het hutje was zo klein dat er bijna geen fatsoenlijke foto van binnen van te maken was. Stond je in het ene hoekje dan kreeg je het andere hoekje er net op. Het huisje was ongeveer zo groot als mijn slaapkamer in Amsterdam (dwz voor degenen die er nog nooit geweest zijn ongeveer 2x3,5) en daar wonen dan 4 mensen. De oma van Salomie liet ons het hutje zien, er was verder niemand thuis. De mensen die in hutjes wonen sluiten hun huis bijna niet af als ze weg gaan, het enige dat je in die huisjes vindt dat zijn een paar potten en pannen en stenen om op te koken. De meeste hutjes bestaan uit een lemen muurtje, een deurtje waaronder je moet bukken en een dak van een bepaalde soort bladeren of gevlochten asbestplaten. Tussen de muur en het dak zit een grote kier waar frisse lucht en regen door naar binnen kunnen. Er zitten niet echt ramen in en er ligt natuurlijk geen vloer in zo''n hutje, dus het is er vochtig en donker en het ruikt er een beetje muf.
Als we dachten dat we in een wat ruimere hut terecht waren gekomen bleken er drie families bij elkaar te wonen. Sommigen hebben wel electriciteit, een aparte combinatie, geen vloer of een waterdicht dak, wel tv.
Ik wilde al heel lang weten hoe de kinderen uit het kindertehuis bij hun ouders woonden. Nu heb ik het eindelijk gezien en het was zeer indrukwekkend.
Woensdag kwam Jaculine, de voormalige warden van het kindertehuis op bezoek. Zij is inmiddels getrouwd en zwanger. Ze zag er erg vermagerd uit en vertelde dat ze erg veel moest overgeven. Ze is getrouwd met een man die in Dubai werkt en daar voorlopig blijft (een jaar misschien wel twee). Ze heeft de man leren kennen op de dag van de bruiloft en een week of twee later was hij vertrokken en bleef zij zwanger achter bij haar schoonouders. 'Little nice' was wat ze te zeggen had over haar man en schoonouders. Ze had wel een uitgebreid fotoalbum, wat speciaal was laten maken van de bruiloft bij zich. Er werd op ongeveer twee foto's gelachen. In Nederland mag een bruiloft dan een feest zijn, in India is het vooral een officiele zeer serieuze aangelegenheid, die feestelijk gedecoreerd is.
Ik heb begrepen dat de schoonouders overdag nooit thuis zijn en dat het katoenplukkers zijn maar daar moet je me niet op vastpinnen want Jaculine's Engels is niet perfect. Zij verveelt zich gewoon de hele dag en wordt geacht het huishouden te doen. Als de baby komt mag ze drie maanden terug naar haar eigen ouders, daar ziet ze erg naar uit. Ze belt ongeveer eens in de twee weken met haar man. Patricia en ik vroegen ons af wat ze dan te bespreken zouden hebben, als ze elkaar helemaal niet kennen.
Waar ik vooral van schrok was hoe kinderlijk Jaculine eigenlijk nog is. Ze is 25, maar ze komt over als iemand van.. wat zal ik zeggen, 18? Het was weer zo'n typisch India verhaal, waar een westers meisje maar raar van staat te kijken.
Donderdag heb ik nog een bezoekje aan de projecten in Theni gebracht. Daar zijn inmiddels twee van de vier kindertehuis gebouwtjes in gebruik genomen. Er wonen twintig kinderen.
Vrijdag en zaterdag hebben we ons bezig gehouden met het afronden van onze projecten: we hadden van ons zelfgemaakte twisterspel een laken en verf over dus daar hebben we zes kinderen een wandkleed van laten maken (een echte eyecatcher in de eetkamer!). Een aantal losse tekeningen van de kinderen hebben we op grote vellen geplakt en op verschillende plekken in het tehuis opgehangen (slaapkamers en studyrooms). De kalender hebben we op het allerlaatste moment,toen onze koffers al ingepakt waren in elkaar geregen en ook in de eetkamer gehangen. Pappati (de kok) wist niet wanneer ze geboren was dus hebben we haar het voorblad gegeven.
Daarna zijn we met een voldaan gevoel in het vliegtuig gestapt, alwaar complete ontlading plaatsvond die zich uitte in heel veel melig gedoe. Onze medepassagiers hebben zich niet verveeld met ons:p... nee hoor we hebben ons wel gedragen, maar we hadden ze bijna gevraagd mee te doen aan 3x3 is 9 en ieder zingt zijn eigen lied. Het is misschien een leuke suggestie voor de wachtverzachters op Schiphol.
Onze langste vlucht was twee uur vertraagd, maar daar hebben we weinig van gemerkt. We hebben de zes uur op het vliegtuig bijna volledig in rijen doorgebracht. Bij de immigratiedienst werd ons weer om een adres gevraagd, waar we waren in India. Je kunt daar tegenwoordig geen kindertehuis meer invullen want het is verboden om je als buitenlander met arme mensen bezig te houden. Dus ik verzon ter plekke dat wij in Hotel Meenakshi hadden gelogeerd. Er is vast wel een hotel in Madurai dat zo heet. Patricia moest de andere kant op kijken om niet in lachen uit te barsten.
Gelukkig liet mijn fantasie me op het moment supreme niet in de steek!
Zondagmiddag kwamen we heelhuids aan op schiphol en gisteren zat ik om 11 uur -met India nog in mijn darmen- alweer in een collegezaal.
Ik doe mijn best om een beetje uit te rusten, terwijl ik ook alles weer oppak. Studie en Stichting wachten op mij!
Voor jullie allemaal een hele frisse start van het jaar toegewenst, maak er wat van!
Bedankt voor al jullie gezellige mails.
heel veel liefs,
Neli
Sunday, August 24, 2008
Parveen: op naar de kunstacademie!
Hallo Lieve allemaal,
Hoe is het daar in Nederland? Wij maken er echt nog wat van de laatste weken.
Ik was net op tijd met het publiceren van mijn weblog op deze site, ik had net op de knop gedrukt en toen viel de stroom uit. 's Avonds gingen we weer terug om te internetten, omdat we allebei nog niet helemaal klaar waren (wilde nog wat mensen persoonlijk mailen). De goden waren ons duidelijk niet goedgezind; noodweer brak uit, een plensbui gecombineerd met onweer (koud? oh nee absoluut niet). We waren amper achter een computer gekropen of de stroom viel alweer uit. We besloten te wachten tot de bui weer over was en zo zaten we ongeveer een uur gezellig te kletsen en te geiten in een leeg en donker internetcafe. De eigenaar wilde ons eruit hebben, dus zijn we koffie gaan halen aan de overkant. Toen duidelijk werd dat wachten geen zin had probeerden we met een riksha terug te gaan. Die vroeg veel te veel geld dus hebben we ons alsnog zeiknat laten regenen. De Indiase grond neemt niet zo gemakkelijk water op en van putten hebben ze hier al helemaal nog nooit gehoord dus moesten we een heel stuk met onze enkels in het water lopen. In het pikkedonker (alle verlichting was natuurlijk uit) is dat een heel vies en zompig gevoel. Ja lach maar...
Ons kalenderproject is een groot succes. Je kunt zoveel zien aan de kinderen als ze bezig zijn. Sommigen zijn heel onzeker, wachten lang voordat ze beginnen en pakken er dan maar een boek bij m iets na te tekenen. Anderen beginnen meteen te tekenen, het kan ze niet schelen wat de andere kinderen maken ze doen helemaal hun eigen ding. Parveen, het kwetsbare meisje over wie ik al vaker geschreven heb in de weblogs van 2006 en 2007 (zie oa. (ja ik heb wat met dat kind) Struisvogelei 2006 en natuurlijk op de fotopagina) leeft helemaal op tijdens het tekenen. Ik geloof niet dat ik haar al eerder zo in haar nopjes heb gezien met iets. De meeste kinderen maken gewoon 1 tekening voor de kalender. Voor Parveen scheuren we nu per dag minstens 5 blaadjes uit een schetsboek, het is niet aan te slepen en geloof het of niet het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Ze tekent heel geconcentreerd, gaat het liefst niet buiten het kringetje andere kinderen zitten, zeer gedetailleerd en maakt composities over het gehele vel, wat we bij haar leeftijdsgenootjes eigenlijk nergens terug zien (6 jaar). Ze besteedt ook bijzonder veel tijd aan 1 tekening.
Het blijkt nogal een opsteker te zijn dat ze eens iets helemaal zelf mag doen en dat niemand haar zegt hoe of wat het MOET. Bij ons MOET niets. We zijn er bovendien achter dat ze enorm wordt onderschat door haar omgeving. Kinderen zeggen bij alles dat ze dat niet kan. Zo zat ze op een middag een boekje te lezen naast mij en ik kon duidelijk verstaan dat ze dat langzaam, maar prima kon lezen (zoals ik al zei beginnen ze daar vroeg mee hier, maar Parveen blijkt ook twee jaar jonger te zijn dan het grootste deel van haar klasgenootjes uit 2nd standard). Kwamen er een paar andere kinderen omheen staan die mij wijs wilden maakten dat ze deed alsof en iedereen die zich ermee kwam bemoeien was er van overtuigd dat ze echt niet kon lezen. Patricia en ik zijn die avond bij de kleintjes gaan zitten en hebben hen om beurten voor laten lezen. Weer bleek dat zelfs haar klasgenootjes ervan overtuigd waren dat zij dat niet kon. Is dit bizar of is dit bizar? Een kind dat hier wat bescheidener is en zich niet 24 uur 7 laat gelden worden gewoon voor dom gehouden! We hebben besloten van dit speciale geval melding te maken op school, want straks blijft ze eeuwig denken dat ze dom is. Patricia en ik hadden al zitten geiten dat we een stichting 'Parveen' op zouden richten en ik roep al dat we met de Stichting Onderwijs voor India gaan sparen voor de kunstacademie!
Goed dat dus over het grootste zorgenkindje van het kindertehuis, dat heel veel potentie blijkt te hebben.
Op donderdag zijn we naar de Kho Kho wedstrijd gaan kijken. Het is een soort tikspelletje wat erg uitputtend is, vooral in de hitte. Ons team won haar eerste wedstrijd en plaatste zich daarmee voor de finale. Ze deden het erg goed, de meiden uit het kindertehuis hebben een enorme spirit, volgens mij doen ze heel veel op geestkracht. Helaas voorde kids was het team waartegen ze in de finale stonden fysiek veel sterker. Allemaal lange stevige meiden. 'We' werden ingemaakt met boter en suiker. Er was dus weer een zak snoep nodig, deze keer als troost. Patricia en ik dneken dat de kinderen in dit kindertehuis de eerste vier jaar van hun leven (die ze nog bij hun ouders doorbrengen) een groeiachterstand oplopen door slechte voeding. Het zijn tenslotte allemaal arme kinderen, de meesten van het platte land. Als we kinderen van andere scholen zien van dezelfde leeftijd, zien ze er bijna altijd veel volwassener uit. Ze zijn langer, hebben meer borsten, dat kan toch geen toeval meer zijn.
Patricia is binnen haar familie en vriendenkring een kleine actie begonnen om de kinderen van zeep, tandpasta en shampoo te voorzien. Zoals ik in eerdere weblogs al schreef horen de kinderen dat van hun ouders te krijgen op '2nd sunday'. Dit gebeurt helaas vaak niet. Soms hebben de ouders te weinig geld , of kunnen ze maar voor een week of misschien twee iets meegeven en sommige ouders hebben zelfs het geld niet om langs te komen. Deze week sprak ik Simla (ja ook uit vorige weblogs). Al de eerste keer dat ik hier was in 2006 zag ze haar ouders met regelmaat drie maanden niet en kon ze dus niets kopen. Ze is nu 18 en nog steeds hebben haar ouders het geld niet om langs te komen.
Patricia wilde graag iets kleins doen met haar familie en ik wist dat dit een groot probleem is voor de kinderen, dus zodoende.
Vrijdag hebben we de projecten in Trichy bezocht. Ze hebben er inmiddels 1 schoolbus, maar dat is eigenlijk nog niet genoeg. Mr Selvaraj, die daar 'in charge' is vertelde dat er 33 kinderen zijn waarvan 1 of allebei de ouders blind zijn. Deze kinderen zijn extra kwetsbaar voor kinderarbeid. De overheid heeft huizen voor de blinde mensen gebouwd en de kinderen gaan dus gratis naar school bij de Sevai Society. Sociale woningbouw in opkomst!
De leraressen die de leiding hebben over het primary en het secondary gedeelte van de school hadden een heel lijstje gemaakt waar de Stichting allemaal mee zou kunnen helpen; boeken, nog een schoolbus, er moet een kindertehuis komen (de ouders hebben enorme moeite deze kinderen goede voeding en zorg te geven), lunch op school (werd de vorige keer ook al genoemd ivm gezondheid van de kinderen), schoolbankjes, computers uitbreiding van de hoeveelheid personeel en de speelplaats.
Dus als het sparen voor de studies van de kinderen hier loopt, hebben we daar nog genoeg te doen!
Gisteren heb ik met Patricia een twisterspel van een laken gemaakt, dus daar gaan we vandaag wat leuks mee doen. We hebben nog een laken over, waar we een wandkleed van willen maken met de kids. We gaan als het goed is deze week ook nog naar de projecten in Theni en naar de op onze kosten studerende kids in Dindigul. We hebben het hier dus reuze naar ons zin. Ik hoop jullie daar ook, laat wat horen,
hele lieve groeten,
Nelle
Hoe is het daar in Nederland? Wij maken er echt nog wat van de laatste weken.
Ik was net op tijd met het publiceren van mijn weblog op deze site, ik had net op de knop gedrukt en toen viel de stroom uit. 's Avonds gingen we weer terug om te internetten, omdat we allebei nog niet helemaal klaar waren (wilde nog wat mensen persoonlijk mailen). De goden waren ons duidelijk niet goedgezind; noodweer brak uit, een plensbui gecombineerd met onweer (koud? oh nee absoluut niet). We waren amper achter een computer gekropen of de stroom viel alweer uit. We besloten te wachten tot de bui weer over was en zo zaten we ongeveer een uur gezellig te kletsen en te geiten in een leeg en donker internetcafe. De eigenaar wilde ons eruit hebben, dus zijn we koffie gaan halen aan de overkant. Toen duidelijk werd dat wachten geen zin had probeerden we met een riksha terug te gaan. Die vroeg veel te veel geld dus hebben we ons alsnog zeiknat laten regenen. De Indiase grond neemt niet zo gemakkelijk water op en van putten hebben ze hier al helemaal nog nooit gehoord dus moesten we een heel stuk met onze enkels in het water lopen. In het pikkedonker (alle verlichting was natuurlijk uit) is dat een heel vies en zompig gevoel. Ja lach maar...
Ons kalenderproject is een groot succes. Je kunt zoveel zien aan de kinderen als ze bezig zijn. Sommigen zijn heel onzeker, wachten lang voordat ze beginnen en pakken er dan maar een boek bij m iets na te tekenen. Anderen beginnen meteen te tekenen, het kan ze niet schelen wat de andere kinderen maken ze doen helemaal hun eigen ding. Parveen, het kwetsbare meisje over wie ik al vaker geschreven heb in de weblogs van 2006 en 2007 (zie oa. (ja ik heb wat met dat kind) Struisvogelei 2006 en natuurlijk op de fotopagina) leeft helemaal op tijdens het tekenen. Ik geloof niet dat ik haar al eerder zo in haar nopjes heb gezien met iets. De meeste kinderen maken gewoon 1 tekening voor de kalender. Voor Parveen scheuren we nu per dag minstens 5 blaadjes uit een schetsboek, het is niet aan te slepen en geloof het of niet het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Ze tekent heel geconcentreerd, gaat het liefst niet buiten het kringetje andere kinderen zitten, zeer gedetailleerd en maakt composities over het gehele vel, wat we bij haar leeftijdsgenootjes eigenlijk nergens terug zien (6 jaar). Ze besteedt ook bijzonder veel tijd aan 1 tekening.
Het blijkt nogal een opsteker te zijn dat ze eens iets helemaal zelf mag doen en dat niemand haar zegt hoe of wat het MOET. Bij ons MOET niets. We zijn er bovendien achter dat ze enorm wordt onderschat door haar omgeving. Kinderen zeggen bij alles dat ze dat niet kan. Zo zat ze op een middag een boekje te lezen naast mij en ik kon duidelijk verstaan dat ze dat langzaam, maar prima kon lezen (zoals ik al zei beginnen ze daar vroeg mee hier, maar Parveen blijkt ook twee jaar jonger te zijn dan het grootste deel van haar klasgenootjes uit 2nd standard). Kwamen er een paar andere kinderen omheen staan die mij wijs wilden maakten dat ze deed alsof en iedereen die zich ermee kwam bemoeien was er van overtuigd dat ze echt niet kon lezen. Patricia en ik zijn die avond bij de kleintjes gaan zitten en hebben hen om beurten voor laten lezen. Weer bleek dat zelfs haar klasgenootjes ervan overtuigd waren dat zij dat niet kon. Is dit bizar of is dit bizar? Een kind dat hier wat bescheidener is en zich niet 24 uur 7 laat gelden worden gewoon voor dom gehouden! We hebben besloten van dit speciale geval melding te maken op school, want straks blijft ze eeuwig denken dat ze dom is. Patricia en ik hadden al zitten geiten dat we een stichting 'Parveen' op zouden richten en ik roep al dat we met de Stichting Onderwijs voor India gaan sparen voor de kunstacademie!
Goed dat dus over het grootste zorgenkindje van het kindertehuis, dat heel veel potentie blijkt te hebben.
Op donderdag zijn we naar de Kho Kho wedstrijd gaan kijken. Het is een soort tikspelletje wat erg uitputtend is, vooral in de hitte. Ons team won haar eerste wedstrijd en plaatste zich daarmee voor de finale. Ze deden het erg goed, de meiden uit het kindertehuis hebben een enorme spirit, volgens mij doen ze heel veel op geestkracht. Helaas voorde kids was het team waartegen ze in de finale stonden fysiek veel sterker. Allemaal lange stevige meiden. 'We' werden ingemaakt met boter en suiker. Er was dus weer een zak snoep nodig, deze keer als troost. Patricia en ik dneken dat de kinderen in dit kindertehuis de eerste vier jaar van hun leven (die ze nog bij hun ouders doorbrengen) een groeiachterstand oplopen door slechte voeding. Het zijn tenslotte allemaal arme kinderen, de meesten van het platte land. Als we kinderen van andere scholen zien van dezelfde leeftijd, zien ze er bijna altijd veel volwassener uit. Ze zijn langer, hebben meer borsten, dat kan toch geen toeval meer zijn.
Patricia is binnen haar familie en vriendenkring een kleine actie begonnen om de kinderen van zeep, tandpasta en shampoo te voorzien. Zoals ik in eerdere weblogs al schreef horen de kinderen dat van hun ouders te krijgen op '2nd sunday'. Dit gebeurt helaas vaak niet. Soms hebben de ouders te weinig geld , of kunnen ze maar voor een week of misschien twee iets meegeven en sommige ouders hebben zelfs het geld niet om langs te komen. Deze week sprak ik Simla (ja ook uit vorige weblogs). Al de eerste keer dat ik hier was in 2006 zag ze haar ouders met regelmaat drie maanden niet en kon ze dus niets kopen. Ze is nu 18 en nog steeds hebben haar ouders het geld niet om langs te komen.
Patricia wilde graag iets kleins doen met haar familie en ik wist dat dit een groot probleem is voor de kinderen, dus zodoende.
Vrijdag hebben we de projecten in Trichy bezocht. Ze hebben er inmiddels 1 schoolbus, maar dat is eigenlijk nog niet genoeg. Mr Selvaraj, die daar 'in charge' is vertelde dat er 33 kinderen zijn waarvan 1 of allebei de ouders blind zijn. Deze kinderen zijn extra kwetsbaar voor kinderarbeid. De overheid heeft huizen voor de blinde mensen gebouwd en de kinderen gaan dus gratis naar school bij de Sevai Society. Sociale woningbouw in opkomst!
De leraressen die de leiding hebben over het primary en het secondary gedeelte van de school hadden een heel lijstje gemaakt waar de Stichting allemaal mee zou kunnen helpen; boeken, nog een schoolbus, er moet een kindertehuis komen (de ouders hebben enorme moeite deze kinderen goede voeding en zorg te geven), lunch op school (werd de vorige keer ook al genoemd ivm gezondheid van de kinderen), schoolbankjes, computers uitbreiding van de hoeveelheid personeel en de speelplaats.
Dus als het sparen voor de studies van de kinderen hier loopt, hebben we daar nog genoeg te doen!
Gisteren heb ik met Patricia een twisterspel van een laken gemaakt, dus daar gaan we vandaag wat leuks mee doen. We hebben nog een laken over, waar we een wandkleed van willen maken met de kids. We gaan als het goed is deze week ook nog naar de projecten in Theni en naar de op onze kosten studerende kids in Dindigul. We hebben het hier dus reuze naar ons zin. Ik hoop jullie daar ook, laat wat horen,
hele lieve groeten,
Nelle
Subscribe to:
Posts (Atom)